Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 grudnia 2012 r.

Sąd Apelacyjny w Rzeszowie, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 20 grudnia 2012 r.

na rozprawie

sprawyz wniosku K. C.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w R.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek apelacji wnioskodawcy

od wyroku Sądu Okręgowego w Rzeszowie

z dnia 17 lipca 2012 r. sygn. akt IV U 436/12

o d d a l a apelację.

UZASADNIENIE

Decyzją z 22 lutego 2012 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. odmówił K. C. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na podstawie art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U z 2009r. Nr 153, poz. 1227 ze zmianami) oraz ustawy z dnia 30 października 2002r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U z 2009r. Nr 167, poz. 1322 ze zmianami).

W uzasadnieniu organ rentowy stwierdził, że wnioskodawca nie ma prawa do renty, gdyż komisja lekarska Zakładu Ubezpieczeń Społecznych orzekła, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy.

W odwołaniu skierowanym do Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Rzeszowie, K. C. domagał się jej zmiany poprzez przywrócenie prawa do świadczenia.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. wniósł o jego oddalenie, z przyczyn wskazanych w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Rzeszowie po rozpoznaniu sprawy wyrokiem z 17 lipca 2012r. oddalił odwołanie.

Wskazując opinię biegłego sądowego lekarza ortopedy – traumatologa, jako podstawę rozstrzygnięcia, Sąd I instancji stwierdził, że wnioskodawca nie będąc osobą niezdolną do pracy nie ma prawa do świadczenia rentowego.

Sąd I instancji podkreślił, że opinię biegłego uznał za dowód w pełni wiarygodny, a to z tego względu, że biegły w sposób wyczerpujący i nie budzący wątpliwości wypowiedział się co do stanu zdrowia wnioskodawcy. Opinia zaś jest fachowa i zupełna.

W podstawie prawnej rozstrzygnięcia, obok przepisów ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, Sąd powołał art. 477 ¹⁴ § 1 kpc.

W apelacji od wyroku Sądu Okręgowego K. C. zarzucił Sądowi Okręgowemu naruszenie przepisów prawa materialnego oraz przepisów postępowania tj. art. 285 kpc, 286 kpc, 290 kpc, 233 kpc, 217 kpc, 224 kpc oraz 328 § 2 kpc.

W konkluzji wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozstrzygnięcia z zaliczeniem kosztów postępowania apelacyjnego jako części kosztów w sprawie, ewentualnie zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie odwołania i zasądzenie kosztów postępowania za obie instancje.

W uzasadnieniu apelacji zarzucił Sądowi Okręgowemu powtórzenie wniosków biegłego, w miejsce dokonania oceny dowodu w rozumieniu art. 233 § 1 kpc w zw. z art. 278 kpc. Zarzucił także oparcie rozstrzygnięcia na opinii wydanej bez uprzedniej analizy charakteru pracy wnioskodawcy oraz przy braku wyjaśnienia, na czym polega poprawa stanu zdrowia.

Sąd Apelacyjny w Rzeszowie zważył, co następuje :

Apelacja wnioskodawcy jest pozbawiona podstaw faktycznych i prawnych i w związku z tym podlega oddaleniu.

Wbrew podniesionym w apelacji zarzutom i przytoczonym na ich uzasadnienie twierdzeniom, wydany przez Sąd I instancji wyrok w ocenie Sądu Apelacyjnego jest rozstrzygnięciem trafnym i odpowiadającym prawu.

Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń i trafnie je ocenił, co doprowadziło do rozstrzygnięcia, które skutecznie podważone być nie może.

Przypomnieć należy, iż prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy jest świadczeniem, którego wypłata jest uzależniona od spełnienia trzech podstawowych przesłanek wymienionych w art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, wśród których jest niezdolność do pracy.

Prawną zaś definicję niezdolności do pracy zawiera art. 12 ust. 1 - 3 powołanejustawy. I tak niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania tej sprawności po przekwalifikowaniu, przy czym całkowita niezdolność do pracy jest tożsama z utratą zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy, zaś częściowa niezdolność jest ustalana w przypadku utraty w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. O częściowej niezdolności do pracy nie decyduje sam fakt występowania schorzeń, lecz ocena czy i w jakim zakresie wpływają one na utratę zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji tj. stopień nasilenia schorzeń. Gdy więc biologiczny stan kalectwa lub choroba nie powodują naruszenia sprawności organizmu w stopniu mającym wpływ na zdolność do pracy dotychczas wykonywanej lub innej mieszczącej się w ramach posiadanych bądź też możliwych do uzyskania kwalifikacji, to skutkuje brakiem prawa do tego świadczenia. Sam więc toczący się proces chorobowy nie jest wystarczający do uznania niezdolności do pracy. Koniecznym jest, by w jego następstwie zaistniało naruszenie sprawności organizmu w takim stopniu, że skutkuje ono utratą zdolności do wykonywania pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, przynajmniej w znacznym stopniu. Określanie niezdolności do pracy oraz jego stopnia następuje przy uwzględnieniu czynników natury medycznej (stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji) i socjalnej (możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej, celowość przekwalifikowania zawodowego przy uwzględnieniu rodzaju i charakteru dotychczas wykonywanej pracy, poziomu wykształcenia, wieku i predyspozycji psychofizycznych), a konieczność wzięcia pod uwagę podanych czynników wynika wprost z treści przepisu art. 13 ust. 1 ustawy.

Zauważyć przyjdzie dalej, iż ocena niezdolności do pracy na etapie postępowania administracyjnego przed organem rentowym dokonywana jest przez lekarzy orzeczników, a następnie po złożeniu sprzeciwu przez komisję lekarską. Orzeczenie komisji lekarskiej ZUS poddawane jest kontroli w sądowym postępowaniu odwoławczym i następuje poprzez przeprowadzenie dowodu z opinii biegłych lekarzy sądowych, których wiedza medyczna pozwala na właściwą ocenę zarówno niezdolności do pracy, jak i czasokresu jej trwania.

Sąd Okręgowy poddał kontroli orzeczenie komisji przeprowadzając dowód z opinii biegłego ortopedy – traumatologa, co oznacza, że przy stwierdzonym u wnioskodawcy schorzeniu, oceny stanu zdrowia K. C. oraz jego wpływu na zdolność do pracy dokonał lekarz, którego zakres specjalizacji odpowiada występującym u wnioskodawcy schorzeniom. Wydana przez biegłego opinia została przez Sąd pierwszej instancji oceniona jako w pełni miarodajna dla prawidłowego rozstrzygnięcia w sprawie, zaś przesłanki takiej oceny zostały przez tamtejszy Sąd podane w uzasadnieniu wyroku.

Dokonując analizy zawartości akt sprawy oraz okoliczności uwzględnianych przy tej ocenie należy wskazać na jej słuszność. Jest ona bowiem zgodna z zasadą swobodnej oceny dowodów, o której mowa w art. 233 § 1 kpc. Omawiany dowód jest zupełny, gdyż uwzględnia wszystkie elementy prawidłowego opiniowania. Dysponując tego typu dowodem Sąd zobligowany był oprzeć swoje rozstrzygnięcie na zaprezentowanym przez biegłego stanowisku, aby się nie narazić na zarzut dowolności ustaleń faktycznych. Podkreślić należy, że wbrew zarzutom skarżącego biegły ocenił skutki rozpoznanego schorzenia w kontekście wykonywanego przez wnioskodawcę zawodu.

W tych okolicznościach prezentowana przez wnioskodawcę odmienna ocena stanu zdolności do pracy musi być uznana jedynie za ocenę subiektywną nie popartą żadnymi obiektywnymi dowodami.

Reasumując Sąd Apelacyjny, podzielając zarówno ustalenia faktyczne jak
i ocenę prawną sprawy zaprezentowaną przez Sąd Okręgowy, uznał wniesioną apelację za nieuzasadnioną. Wydane bowiem w sprawie rozstrzygnięcie jest trafne
i poprzedzone prawidłowym i wystarczającym postępowaniem dowodowym. W jego wyniku potwierdzono brak istnienia u wnioskodawcy schorzenia o charakterze powodującym niezdolność do pracy.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia przez Sąd Okręgowy art. 328 § 2 kpc, Sąd Apelacyjny uznaje jego słuszność, gdyż w uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji użył określenia „ odwołanie jest zasadne”, niemniej jednak analiza uzasadnienia pozwala na stwierdzenie, że sformułowanie to należy potraktować jako oczywisty błąd pisarski, pozostający bez wpływu na ocenę zasadności apelacji. Z wywodów zawartych w uzasadnieniu jednoznacznie wynika, że odwołanie wnioskodawcy Sąd I instancji ocenił jako bezzasadne.

Na marginesie już tylko zauważyć należy, że wnioskodawca wielokrotnie poddawany był badaniom kontrolnym, których celem było ustalenie stopnia i charakteru niezdolności do pracy przy rozpoznawaniu wniosków o ustalenie prawa do renty na dalszy okres i każdorazowe uznawany był za okresowo częściowo niezdolnego do pracy, co oznacza, że według wiedzy medycznej istniały rokowania odzyskania zdolności do pracy, co znalazło potwierdzenie w wynikach przedmiotowego postępowania.

Dlatego też mając na uwadze powyższe rozważania orzeczono jak
w sentencji, stosownie do art. 385 kpc.