Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Poznań, dnia 10 maja 2018 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu XII Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Maria Prusinowska

Protokolant: stażysta Justyna Wojciechowska

po rozpoznaniu w dniu 19 kwietnia 2018 r. w Poznaniu na rozprawie

sprawy z powództwa P./ (...)

przeciwko I. Z. PESEL (...) i T. Z. PESEL (...)

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanych, solidarnie, na rzecz powoda kwotę 212 590, 32 zł ( dwieście dwanaście tysięcy pięćset dziewięćdziesiąt złotych 32/100 ) zastrzegając pozwanym prawo do powoływania się w toku postępowania egzekucyjnego na ograniczenie ich odpowiedzialności do: nieruchomości położonej w miejscowości L., dla której Sąd Rejonowy P. (...)w P. prowadzi księgę wieczystą numer (...),

II.  w pozostałej części postępowanie umarza,

III.  koszty postępowania poniesione przez strony rozdziela stosunkowo obciążając nimi pozwanych w 56 %, a powoda w 44 % i z tego tytułu:

1. zasądza od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwotę 10 595,76 zł tytułem zwrotu opłaty od pozwu oraz kwotę 6057,52 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

2. zasądza od powoda na rzecz pozwanej I. Z. kwotę 4759,48 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

/-/ SSO Maria Prusinowska

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 18 października 2017 r. powód P. (...)z siedzibą we W. wniósł o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym i orzeczenie aby pozwani I. Z. i T. Z. zapłacili solidarnie na rzecz powoda kwotę 378.409,47 zł oraz wniósł o zasądzenie solidarnie od pozwanych zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, że pozwani byli związani z pierwotnym wierzycielem, tj. (...) Bank (...) S.A. umową o kredyt nr (...)na mocy której bank udzielił pozwanym kredytu w kwocie 190.626,54 zł. Przedmiotowa umowa została rozwiązana wskutek braku realizacji jej przedmiotu przez stronę pozwaną, tj. zaprzestania spłacania wymagalnych rat. Pozwani winni zwrócić pierwotnemu wierzycielowi umówioną kwotę, wynikająca z umowy, a stanowiącą obecnie wartość przedmiotu sporu, czego nie uczynili. Następnie strony zawarły ugodę w której pozwani uznali aktualną wierzytelność do wysokości 266.666,52 zł. Powód wskazał, iż nabył na podstawie umowy przelewu z dnia 22 czerwca 2016 r. r. wierzytelność przysługującą pierwotnemu wierzycielowi względem strony pozwanej, a wynikającą wprost z tytułu łączącej strony umowy i ugody (w związku z ich niewykonaniem) – w kwocie stanowiącej wartość przedmiotu sporu, na którą składa się: należność główna w kwocie 170.590,32 zł oraz skapitalizowane odsetki w kwocie 207.819,15 zł. Powód wezwał pozwanych do spełnienia roszczenia jednak pozostało ono bezskuteczne.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym dnia 8 listopada 2018 r. w sprawie XII Nc(...)Sąd Okręgowy w Poznaniu uwzględnił żądanie pozwu w całości.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty z dnia 4 grudnia 2017 r. pozwana I. Z. wnosiła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na swoją rzecz zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwana podniosła zarzut przedawnienia roszczenia powoda, zakwestionowała roszczenie co do zasady i wysokości, wskazując że powód nie udowodnił roszczenia oraz zakwestionowała skuteczność przelewu wierzytelności dochodzonej pozwem na rzecz powoda.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty z dnia 12 marca 2018 r. pozwany T. Z. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na swoją rzecz zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia zakwestionował roszczenie co do zasady i wysokości, wskazując że powód nie udowodnił roszczenia oraz zakwestionowała skuteczność przelewu wierzytelności dochodzonej pozwem na rzecz powoda.

Pismem z dnia 9 lutego 2018 r. powód cofnął żądanie pozwu w zakresie zasądzenia kwoty 165.819,15 zł i wniósł o umorzenie postępowania w tym zakresie. W pozostałym zakresie powód podtrzymał powództwo.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

W dniu 13 października 2006 r. pozwani I. Z. i T. Z. zawarli z wierzycielem pierwotnym – (...) Bank (...) S.A. (dalej jako Wierzyciel umowę nr (...) na mocy której bank udzielił pozwanym kredytu w kwocie 190.626,54 zł (zwana dalej Umową).

Dowód: umowa kredytu hipotecznego nr 203- (...) z dnia 13.10.2006 r. (k.16-34)

Zgodnie z treścią Umowy zabezpieczenie spłaty zobowiązania stanowi hipoteka zwykła i kaucyjna na nieruchomości położonej w miejscowości L., dla której Sąd RejonowyP. (...)w P., VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr (...).

Dowód: odpis zwykły księgi wieczystej nr (...) (k.35-36)

Strona pozwana zobowiązała się do spłaty zadłużenia na warunkach szczegółowo określonych w Umowie. Wobec zaprzestania przez stronę pozwaną regulowania zobowiązania wynikającego z Umowy wierzyciel pierwotny dokonał wypowiedzenia umowy pismami z dnia 15 kwietnia 2009 r., skutkiem czego po upływie okresu wypowiedzenia zobowiązanie stało się w całości wymagalne.

Dowód: wypowiedzenia umowy kredytu hipotecznego z dnia 15.04.2009 r. (k.37-38)

W dniu 29 czerwca 2011 r. pozwani zawarli z Bankiem (...) S.A. umowę ugody, w treści której uznali wierzytelność wynikającą z Umowy w kwocie 266.666,52 zł.

Dowód: umowa ugody z dnia 29.06.2011 r. (k.39-41)

Pismami z dnia 18 kwietnia 2012 r. w związku z nie wywiązywaniem się przez pozwanych z warunków zawartej ugody Bank (...) S.A. wypowiedział pozwanym Umowę oraz ww. umowę ugody. Pisma zostały doręczone pozwanym w dniu 17 maja 2012 r.

Dowód: wypowiedzenia Umowy i umowy ugody z dnia 18.04.2012 r. wraz z potwierdzeniami odbioru (k.178-183)

Brak spłaty zobowiązania skutkował wystawieniem przez Bank (...) S.A. w dniu 12 grudnia 2013 r. bankowego tytułu egzekucyjnego nr (...). Zadłużenie strony pozwanej na dzień wystawienia bte opiewało na kwoty: 179.752,90 zł – należność główna tj. pozostały do spłaty kapitał kredytu oraz 145.914,31 zł – odsetki umowne za okres korzystania z kapitału za okres od 1.03.2012 r. do 12.12.2013 r.

Dowód: bankowy tytuł egzekucyjny nr (...) z 12.12.2013 r. (k.42-43)

Sąd RejonowyP. (...), Wydział II Cywilny, postanowieniem z dnia 21 stycznia 2014 r. nadał ww. tytułowi egzekucyjnemu klauzulę wykonalności w sprawie o sygn. akt(...). Dysponując tytułem wykonawczym Bank (...) S.A. złożył wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego przeciwko stronie pozwanej.

Dowód: postanowienie Sądu R. P. – (...) w P. z dnia 21.01.2014 r., sygn. akt (...)(k.44-45)

Komornik Sądowy przy Sądzie RejonowymP. (...)i W. P. Ś. w sprawie o sygn. akt (...)postanowieniem z dnia 12 października 2016 r. umorzył postępowanie egzekucyjne prowadzone przeciwko stronie pozwanej.

Bezsporne.

W dniu 22 czerwca 2016 r. Bank (...) S.A. zawarł z powodem umowę przelewu wierzytelności wynikającej z Umowy, mocą której została ona w całości przeniesiona na powoda wraz ze wszystkimi ustanowionymi zabezpieczeniami.

Dowód: umowa sprzedaży wierzytelności z dnia 22.06.2016 r. wraz z wyciągiem z wykazu wierzytelności (k.46-134), potwierdzenie zapłaty ceny (k.130)

Pismami z dnia 14 lipca 2016 r. Bank (...) S.A. zawiadomił pozwanych o ww. cesji wierzytelności.

Dowód: zawiadomienia z dnia 14.07.2016 r. (k.187-188)

Na wniosek powoda, w księdze wieczystej nieruchomości stanowiącej zabezpieczenie wierzytelności wynikającej z Umowy dokonano wpisu wierzyciela hipotecznego.

Dowód: odpis zwykły księgi wieczystej nr (...) (k.35-36)

Powód, pismami z dnia 23 sierpnia 2017 r., wezwał pozwanych do dobrowolnej zapłaty wierzytelności wynikającej z Umowy. Pozwani nie uczynili zadość żądaniu.

Dowód: wezwania do zapłaty z dnia 23.08.2017 r. (k.135-138)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumenty zgromadzone w aktach sprawy których wiarygodności ani mocy dowodowej nie kwestionowała żadna ze stron, Sąd także nie znalazł podstaw aby to czynić z urzędu. Sąd miał przy tym na uwadze, że część dokumentów została złożona w niepoświadczonych za zgodność z oryginałem kserokopiach, jakkolwiek wobec niekwestionowania treści wynikających z tych kserokopii przez strony Sąd uznał treści te za prawdziwe i wskazujące na istnienie ich oryginałów a więc przydatne dla poczynienia ustaleń faktycznych. Tak przedstawione środki dowodowe na zasadzie art. 129 § 2 k.p.c. w zw. z art. 244 k.p.c. i art. 245 k.p.c. miały pełną moc dowodową w tym postępowaniu.

Wskazać należy, iż powyższe uznane za wiarygodne dowody przedłożone przez stronę powodową potwierdzają zarówno fakt cesji wierzytelności przysługującej (...) S.A. wobec pozwanych tytułu Umowy na rzecz powoda, jak i istnienie i wysokość wierzytelności powoda wobec pozwanych. Strona pozwana nie podważyła skutecznie prawdziwości dokumentów złożonych przez stronę powodową i nie przedłożyła żadnych dowodów, które mogłyby świadczyć o tym, iż treść tych dokumentów jest niezgodna z prawdą. Ze złożonego do akt sprawy Bankowego tytułu egzekucyjnego nr (...) z dnia 12 grudnia 2013 r. wynika w sposób jednoznaczny zobowiązanie pozwanych w kwocie dochodzonej pozwem. W toku niniejszego postępowania strona pozwana nie udowodniła, że powyższa okoliczność jest niezgodna z prawdą. Nie został przedstawiony żaden dowód potwierdzający wywiązanie się przez pozwanych z obowiązków wynikających z zawartej przez strony umowy kredytu.

Z uwagi na to, że strona pozwana zakwestionowała wymagalność roszczenia powoda, domagając się przy tym przedłożenia oryginałów dokumentów potwierdzających wymagalność roszczenia, powód przedłożył oryginały pism banku z dnia 18 kwietnia 2012 r., zawierające oświadczenie o wypowiedzeniu umowy kredytu i umowy ugody z dnia 29 czerwca 2011 r.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się zasadne.

W sprawie było bezsporne, że pozwani zawarli z Bankiem (...) S.A. umowę kredytu hipotecznego nr (...) z dnia 13 października 2006 r. Przeprowadzone dowody wskazują, że zadłużenia swojego nie spłacili zgodnie z Umową, co skutkowało jej wypowiedzeniem i wszczęciem przez bank postępowania egzekucyjnego, w którym wierzyciel dochodził niespłaconej należności głównej wraz z odsetkami umownymi, a następnie zbyciem wierzytelności względem pozwanych na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego - powoda w niniejszej sprawie. Zgodnie z art. 353 § 1 k.c. zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić. Dłużnik powinien wykonać zobowiązanie zgodnie z jego treścią i w sposób odpowiadający jego celowi społeczno-gospodarczemu oraz zasadom współżycia społecznego, a jeżeli istnieją w tym zakresie ustalone zwyczaje - także w sposób odpowiadający tym zwyczajom (art. 354 § 1 k.c.). Niewątpliwie w Umowie pozwani zobowiązali się do spłaty kredytu, wraz z należnymi odsetkami i opłatami na warunkach szczegółowo w niej określonych. Powyższego zobowiązania nie wykonali, w związku z czym Bank wypowiedział przedmiotową umowę, a wypowiedzenie to zostało im doręczone, po czym po upływie terminu wypowiedzenia całe zadłużenie z tytułu udzielonego kredytu wraz z odsetkami i należnymi opłatami stało się wymagalne. Powyższe zostało wykazane za pomocą omówionych wyżej dowodów. W związku z tym powód, który nabył od pierwotnego wierzyciela (...) S.A. wierzytelność z tytułu powyższej umowy, miał prawo żądać od pozwanego zapłaty kwoty dochodzonej pozwem.

Zgodnie z art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

W świetle powyższego, w okolicznościach niniejszej sprawy należy stwierdzić, iż mocą umowy sprzedaży nastąpił skuteczny przelew przedmiotowej wierzytelności na powoda. W sprawie nie budził wątpliwości fakt, że pozwani zostali powiadomieni o przelewie wierzytelności (...) S. A. z siedzibą w W. na rzecz powoda. Co istotne Bank nie musiał uzyskać zgody dłużnika na przelew wierzytelności. Wskazać bowiem należy, że z dniem 13 stycznia 2009 r., ustawą z dnia 4 września 2008 r. o zmianie ustawy o funduszach inwestycyjnych, ustawy - Prawo bankowe oraz ustawy o nadzorze nad rynkiem finansowym (Dz. U. Nr 231, poz. 1546), uchylono przepis art. 92c ustawy Prawo bankowe z dnia 29 sierpnia 1997 r. (Dz. U. z 2012 poz.1376), który regulował obowiązek uzyskania przez bank zgody dłużnika banku, będącego stroną czynności dokonanej z bankiem, na przelew wierzytelności banku na rzecz towarzystwa funduszy inwestycyjnych tworzącego fundusz sekurytyzacyjny albo na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego. Uchylenie tego przepisu oznacza zniesienie obowiązku uzyskania zgody dłużnika banku na przelew wierzytelności banku na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego.

Z poczynionych w sprawie ustaleń wynika, że aktualnie zobowiązanie pozwanych wobec powoda wynosi 212.590,32 zł, na którą to kwotę składa się: kapitał kredytu w kwocie 170.590,32 zł, odsetki w kwocie 42.000 zł.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do podniesionego przez pozwanych zarzutu przedawnienia wskazać należy, że nie może on prowadzić do oddalenia powództwa. Spłata zobowiązania wynikającego z Umowy i ugody została zabezpieczona poprzez ustanowienie hipoteki umownej zwykłej na kwotę 190.626,54 zł oraz hipoteki umownej kaucyjnej do kwoty 42.000 zł co wynika jednoznacznie odpisu księgi wieczystej nr (...).

Zgodnie z brzmieniem art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 26 czerwca 2009 r. o zmianie ustawy o księgach wieczystych i hipotece oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 131, poz. 1075 ze zm.), do wskazanych hipotek zastosowanie znajdują przepisy ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece w brzmieniu sprzed wejścia w życie powoływanej nowelizacji. Zgodnie z art. 77 u.k.w.h. w ówczesnym brzmieniu: przedawnienie wierzytelności zabezpieczonej hipoteką nie narusza uprawnienia wierzyciela hipotecznego do uzyskania zaspokojenia z nieruchomości obciążonej. Przepisu tego nie stosuje się do roszczenia o odsetki. Zgodnie z art. 104 u.k.w.h. hipoteka kaucyjna zabezpiecza odsetki oraz koszty postępowania mieszczące się w sumie wymienionej we wpisie hipoteki. Zgodnie z poglądem utrwalonym w orzecznictwie, przedawnienie roszczenia o odsetki za opóźnienie, zabezpieczone przez hipotekę kaucyjną, nie narusza uprawnienia wierzyciela hipotecznego do uzyskania zaspokojenia z nieruchomości obciążonej, jak długo bowiem hipoteka kaucyjna figuruje w księdze wieczystej, wierzyciel może liczyć na ich zaspokojenie z nieruchomości (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 4.03.2015 r., sygn. akt I ACa 862/14 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2.03.2012 r., sygn. akt II CSK 282/11).

Z uwagi na powyższe, biorąc pod uwagę skutecznie podniesiony przez pozwanych zarzut przedawnienia, uwzględnieniu podlegała wyłącznie kwota mieszcząca się w kwotach ustanowionych hipotek, z jednoczesnym zastrzeżeniem ograniczenia odpowiedzialności pozwanych do obciążonej nieruchomości zgodnie z art. 319 k.p.c. Wedle tego przepisu bowiem jeżeli pozwany ponosi odpowiedzialność z określonych przedmiotów majątkowych albo do wysokości ich wartości, sąd może, nie wymieniając tych przedmiotów ani ich wartości, uwzględnić powództwo zastrzegając pozwanemu prawo do powołania się w toku postępowania egzekucyjnego na ograniczenie odpowiedzialności. Z uwagi na to, zastrzeżeniu na rzecz pozwanych podlegało prawo do powoływania się w toku postępowania egzekucyjnego na ograniczenie ich odpowiedzialności do: nieruchomości położonej w miejscowości L., dla której Sąd RejonowyP. (...)w P. prowadzi księgę wieczystą numer (...). Odpowiedzialność osobista pozwanych, całym majątkiem za całość długu, uległa przekształceniu w odpowiedzialność wyłącznie rzeczową, z obciążonej nieruchomości do wysokości wpisów hipotecznych. W wyniku podniesionego zarzutu przedawnienia, powództwo w zakresie odpowiedzialności osobistej nie byłoby zasadne, natomiast w zakresie odpowiedzialności rzeczowej powinno zostać uznane za zasadne (tak np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14.10.2016 r., sygn. akt I CSK 616/15).

Strona powodowa dochodziła pierwotnie od pozwanych kwoty 170.590,32 zł tytułem spłaty kapitału kredytu oraz kwoty 207.819,15 zł tytułem należności odsetkowej. Spłata należności głównej zabezpieczona jest hipoteką umowną zwykłą na kwotę 190.626,54 zł, zaś spłata należności odsetkowej hipoteką umowną kaucyjną do kwoty 42.000 zł. Z uwagi na podniesiony zarzut przedawnienia, strona powodowa ograniczyła zgłoszone żądanie i wniosła o zasądzenie na jej rzecz kwoty 212.590,32 zł, na którą składa się należność główna mieszcząca się w całości w kwocie hipoteki zwykłej oraz należność odsetkowa mieszcząca się w kwocie hipoteki kaucyjnej. W tym zakresie, pomimo podniesionego zarzutu przedawnienia, roszczenia strony powodowej zostały więc uznane za zasadne.

Z uwagi na to, że strona pozwana zakwestionowała wymagalność roszczenia powoda, domagając się przy tym przedłożenia oryginałów dokumentów potwierdzających wymagalność roszczenia, powód przedłożył oryginały pism banku z dnia 18 kwietnia 2012 r., zawierające oświadczenie o wypowiedzeniu umowy kredytu i umowy ugody z dnia 29 czerwca 2011 r. Wobec tego nie może być wątpliwości, że roszczenie zostało w całości postawione w stan wymagalności, a zarzuty formułowane w tym zakresie przez stronę pozwaną są bezzasadne.

Pozwani zakwestionowali wysokość roszczenia powoda, żądając przy tym aby strona powodowa przedstawiła pełne zestawienie spłat dokonywanych przez kredytobiorców.

Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. W okolicznościach niniejszej sprawy bezsporne jest, że pozwanym udzielono kredytu w określonej wysokości, następnie uznali oni swoje zobowiązanie zawierając umowę ugody. Powód składając pozew wywodzi skutki prawne z faktu udzielenia pozwanym kredytu natomiast pozwani wnosząc o oddalenie powództwa wywodzą skutki prawne z ewentualnego faktu spłaty zobowiązania. Wobec tego, ciężar dowodu, że doszło do spłaty zobowiązania spoczywa na stronie pozwanej. Ponadto, niezależnie od tego, pozwani wprost i jednoznacznie uznali swój dług i zobowiązali się do jego spłaty w zawartej dnia 29 czerwca 2011 r. umowie ugody. Pozwani uznali swoje zobowiązanie w kwocie 266.666,52 zł, na którą to kwotę składał się kapitał kredytu w wysokości 184.022,90 zł, odsetki w kwocie 82.622,05 zł oraz koszty w kwocie 21,57 zł. Strona pozwana kwestionując zobowiązania ujęte w treści ugody powinna wykazać, że roszczenie to nie przysługuje wierzycielowi.

Nie zostały uznane za wystarczające dla oddalenia powództwa kserokopie dowodów wpłat przedłożone przez pozwanych wraz z pismem z dnia 12 marca 2018 r. Po pierwsze, wskazać należy, że z punktu widzenia prawa procesowego nie stanowią one dowodu ponieważ są to niepodpisane kserokopie, ponadto nie potwierdzone w żaden sposób za zgodność z oryginałem. Po wtóre część z tych kserokopii jest w ogóle nie czytelna w związku z czym nie można stwierdzić z pewnością na jaką kwotę opiewają. Ostatecznie, strona powodowa w odpowiedzi na powyższe pismo powodów wskazała, że kwota na jaką pozwani uznali roszczenie w ugodzie to 266.666,52 zł, natomiast kwota jakiej strona powodowa domagała się zasądzenia to 212.590,32 zł, wskazując że dokonane wpłaty przez pozwanych wpłaty pomniejszały zadłużenie. Wynika stąd wniosek, że wpłaty na które pozwani się powołują już zostały przez powoda uwzględnione i stąd brak jest podstaw do ich powtórnego rozliczenia.

Po ograniczeniu pierwotnie zgłoszonego żądania, powód wniósł o zasądzenie kwoty 212.590,32 zł, na którą składają się: 170.590,32 zł – należność główna – uznany przez pozwanych kapitał kredytu, pomniejszony o dokonane po dniu zawarcia ugody spłaty i 42.000 zł – należność odsetkowa, w tym 35.361,77 zł tytułem odsetek umownych naliczonych przez poprzedniego wierzyciela, mieszczące się w kwocie uznanej przez pozwanych w treści umowy ugody oraz 6.638,23 zł tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie naliczonych przez powoda od kwoty należności głównej po dniu zawarcia umowy sprzedaży wierzytelności do dnia sporządzenia pozwu. Wskazane kwoty wynikają z treści umowy ugody.

Pozwani zakwestionowali także fakt nabycia przez powodów wierzytelności pieniężnej, kwestionując przedstawione przez powoda dowody. Tymczasem strona powodowa wraz z pozwem przedłożyła poświadczony za zgodność z oryginałem odpis umowy sprzedaży wierzytelności wraz z wyciągiem z wykazu wierzytelności. Z treści tych dokumentów wynika, że umowa obejmowała również wierzytelność pieniężną przysługującą względem pozwanych. Dodatkowo, z treści księgi wieczystej nr (...) wynika iż zabezpieczające spłatę zobowiązania hipoteki zostały przeniesione na stronę powodową.

Przywołując w tym miejscu treść art. 79 ust. 2 u.k.w.h., wskazać należy, że hipoteka nie może zostać przeniesiona bez wierzytelności, którą zabezpiecza. Jeżeli zatem strona powodowa została wpisana do księgi wieczystej jako wierzyciel hipoteczny, to musiała skutecznie nabyć wierzytelność, którą hipoteka zabezpiecza. Przy czym, zgodnie z art. 3 ust. 1 uk.w.h. domniemywa się, że prawo ujawnione w księdze wieczystej zostało wpisane zgodnie z rzeczywistym stanem prawnym. Zgodnie natomiast z art. 79 ust. 1 u.k.w.h. wpis zmiany wierzyciela hipotecznego ma charakter konstytutywny. Obalenie zaś domniemania wynikającego z treści księgi wieczystej i wpisu o charakterze konstytutywnym może nastąpić wyłącznie w toku postępowania o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym. Wpis ten nie może być kwestionowany w ramach przedmiotowego postępowania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9.11.2011 r., II CSK 104/11, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4.03.2011 r., I CSK 340/10). Treść przedmiotowej księgi wieczystej potwierdza zatem dodatkowo, że strona powodowa skutecznie nabyła wierzytelność pieniężną względem pozwanych.

Mając to na uwadze orzeczono jak w punkcie I wyroku.

Z uwagi na skuteczne cofnięcie powództwa przez powoda pismem z dnia 9 lutego 2018 r. (k.170) w zakresie kwoty 165.819,15 zł zgodnie z treścią art. 355 § 1 kpc Sąd był zobligowany do umorzenia postępowania w tym zakresie.

Mając to na uwadze, orzeczono jak w punkcie II wyroku.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c. stosunkowo je rozdzielając w zakresie w jakim każda ze stron wygrała spór. Powód utrzymał się ze swoim roszczeniem w zakresie 56 % (378.409,47 zł – 165.819,15 zł = 212.590,32 zł). Co do zasady, cofnięcie pozwu przez powoda czyni go przegrywającym sprawę w zakresie dotyczącym cofnięcia. W tym też zakresie powodowi należał się zwrot kosztów od strony pozwanej.

Powód poniósł koszty postępowania w wysokości 29.738 zł tj. 18.921 zł tytułem opłaty sądowej (art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 300 ze zm.), 10.800 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego (§ 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 265 ze zm.) oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Pozwana I. Z. poniosła natomiast koszty zastępstwa procesowego w kwocie 10.800 zł (§ 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie t.j. Dz. U. z 2015 r. poz. 1800 ze zm.) oraz koszt opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. Zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów postępowania pozwani zobowiązani są zatem do zwrotu powodowi kwoty 10.595,76 tytułem zwrotu opłaty od pozwu (18.921 zł x 56 %) oraz kwoty 6.057,52 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego powoda (10.817 zł x 56 %). Powód zaś zobowiązany jest do zwrotu pozwanej I. Z. kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 4.759,48 zł (10.817 zł x 44 %).

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w punkcie III wyroku.

SSO Maria Prusinowska