Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 czerwca 2018r.

Sąd Rejonowy w Giżycku IV Wydział Pracy

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Bożena Makowczenko

Protokolant st.sekr.sąd. Justyna Kurzynowska - Lubecka

po rozpoznaniu w dniu 7 czerwca 2018r. w Giżycku

na rozprawie

sprawy z powództwa T. Z.

przeciwko Szkole Podstawowej nr (...) im. J. K. w G.

o wynagrodzenie za pracę

1.  Zasądza od pozwanej Szkoły Podstawowej Nr (...) im. J. K. w G. na rzecz powódki T. Z. kwotę 3615,80 zł (trzy tysiące sześćset piętnaście złotych 80/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 7 lipca 2017r. do dnia zapłaty z uwzględnieniem kolejnych zmian stopy procentowej.

2.  Zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 1151,40 zł (jeden tysiąc sto pięćdziesiąt jeden złotych 40/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

3.  Nakazuje pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa 181,00 zł (sto osiemdziesiąt jeden złotych) tytułem opłaty sądowej, od uiszczenia której powódka była zwolniona.

Sygn. akt IV P 1/18

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 19 grudnia 2017r. powódka T. Z. domagała się zasądzenia na jej rzecz kwoty 3615,80 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 7 lipca 2017r. do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za pracę oraz zasądzenie kosztów procesu według norm prawem przepisanych w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu podnosiła powódka, że wierzytelność wskazana w pozwie wynika z nieuiszczonego przez pracodawcę wynagrodzenia za czas niezawinionego przestoju przez pracownika oraz w okresie gotowości do świadczenia pracy kiedy pracownik został przez pracodawcę nie dopuszczony do pracy, stosownie do treści art. 81kp. Podała dalej powódka, że w dniu 29 maja 2017r. odbyła badania profilaktyczne kontrolne u lekarza medycyny pracy, który poinformował ją że z uwagi na to, że skierowanie, które mu przedłożyła a które otrzymała od dyrektora pozwanej szkoły obejmowało dwa stanowiska pracy: nauczyciela przyrody i nauczyciela wychowania fizycznego, nie może odnieść się do każdego stanowiska pracy z osobna albowiem konieczne są dwa odrębne skierowania. Stwierdził, że powódka zdolna jest do wykonywania pracy na stanowisku nauczyciela przyrody a istnieją u niej przeciwwskazania zdrowotne do wykonywania pracy na stanowisku nauczyciela wychowania fizycznego. Wobec jednak wskazania w skierowaniu dwóch stanowisk pracy lekarz stwierdził, że powódka jest niezdolna do wykonywania pracy. W dniu 30.05.2017 roku powódka zwróciła się do Dyrektora szkoły pismem o wydanie jej skierowania na badanie obejmującego dwa stanowiska pracy - zgodnie z wytycznymi lekarza. Jednocześnie poinformowała pozwaną o swojej gotowości do pracy, wskazała bowiem, że jeszcze w tym samym dniu uda się do lekarza medycyny pracy i przystąpi do pracy na stanowisku nauczyciela przyrody. Wyjaśniła również, że jest zdolna do wykonywania pracy na stanowisku nauczyciela nauczania wczesnoszkolnego. W piśmie z dnia 30.05.2017 roku Dyrektor pozwanej szkoły odmówił wydania powódce dwóch odrębnych skierowań informując ją, że przysługuje powódce prawo do złożenia odwołania od orzeczenia lekarza medycyny pracy a nie dostarczenie ostatecznego orzeczenia stwierdzającego zdolność do wykonywania dotychczasowej pracy będzie skutkowało rozwiązaniem stosunku pracy. W swoim kolejnym piśmie, również z dnia 30.05.2017 roku, powódka wskazała, że jest gotowa do pracy na stanowisku nauczyciela nauczania wczesnoszkolnego i przedstawiła orzeczenie lekarskie potwierdzające jej oświadczenie. Dalej powódka podnosiła, że wielokrotnie w rozmowach z dyrektorem szkoły ponawiała swoją prośbę i wskazywała na gotowość do pracy na stanowisku nauczyciela przyrody. Pismem z dnia 07.06.2017 roku pozwana poinformowała powódkę, że warunkiem dopuszczenia jej do pracy na dotychczasowym stanowisku jest posiadanie aktualnego orzeczenia lekarskiego potwierdzającego zdolność do pracy nad tym stanowisku. Wobec stanowiska Dyrektora szkoły powódka zmuszona została do złożenia skargi do Państwowej Inspekcji Pracy oraz do Kuratorium (...). Państwowa Inspekcja Pracy stwierdziła, że w 2016 roku powierzone zostało powódce świadczenie pracy na stanowisku nauczyciela wychowania fizycznego niezgodnie z prawem, albowiem nie została uprzednio skierowana na badanie lekarskie stwierdzające brak przeciwwskazań do wykonywania pracy na tym stanowisku, jak również nie została zapoznana z ryzykiem zawodowym, które wiąże się z wykonywaną pracą na tym stanowisku. Powódka ponownie zwracała się do Dyrektora o wydanie jej odrębnych skierowań obejmujących stanowisko nauczyciela przyrody oraz wychowania fizycznego, jak również z prośbą o wypłatę wynagrodzenia za okres od 30.05.2017 roku, wskazując na swą gotowość do pracy. Obecna była w pracy w dniu 30.05.2017 roku. Skierowanie na badanie zgodnie z wnioskiem otrzymała powódka dopiero w dniu 22.08.2017 roku. W piśmie zaś z dnia 07.07.2017 roku Dyrektor szkoły ponownie odmówiła powódce wypłaty należnego jej wynagrodzenia wskazując, że nie świadczyła ona we wskazanym okresie pracy z przyczyn nie leżących po stronie zakładu pracy. W ocenie powódki z takim stwierdzeniem nie sposób się zgodzić. Argumentując swoje stanowisko powódka wskazywała, że sformułowanie zawarte w art. 81 § 1 k.p. „przeszkody z przyczyn dotyczących pracodawcy” nie może być rozumiane wąsko jako przyczyny spowodowane przez pracodawcę czy przyczyny zawinione przez pracodawcę. Przeszkody uniemożliwiające wykonywanie pracy mogą być podzielone na przeszkody dotyczące pracownika i przeszkody niedotyczące pracownika. Jedynie zaistnienie przeszkód dotyczących wyłącznie pracownika wyklucza zastosowaniu art. 81 § 1 k.p., toteż pracownikowi przysługuje wynagrodzenie przewidziane w tym przepisie gdy pracodawca nie dopuszcza pracownika do pracy wskutek przedstawieniu orzeczenia lekarskiego stwierdzającego przeciwwskazania do pracy na określonym stanowisku. Powołała się powódka na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 07.01.2004 roku wydany w sprawie I PK 150/13 OSNP 2015 nr 3 poz. 35. W ocenie powódki pozostawała ona w obiektywnej gotowości do wykonywania na rzecz pracodawcy pracy na stanowisku nauczyciela przyrody o czym wielokrotnie informowała ustnie jak i pisemnie. Powódka wyjaśniała tym samym, że nie jest niezdolna do pracy na stanowisku nauczyciela, jedynie na stanowisku nauczyciela wychowania fizycznego samym brak było p/wskazań do świadczenia przez nią pracy jako nauczyciel przyrody. Powódka przejawiała zamiar podjęcia pracy o czym pracodawca wiedział co oznacza, że zamiar ten wyraźnie uzewnętrzniała jednocześnie oczekując na dyspozycję pracodawcy co do natychmiastowego podjęcia się wykonania obowiązków. Powódce nie powierzono pracy a zatem przysługuje jej wynagrodzenie przewidziane w cytowanym wyżej przepisie albowiem doznała przeszkód w wykonywaniu pracy z przyczyn leżących po stronie pracodawcy niezależnie, czy pracodawca ponosi winę, czy też nie. W zakresie żądanych odsetek powódka wskazała, że domaga się ich od dnia 07.07.2017 roku, to jest od dnia odmowy wypłacenia przez pozwaną na rzecz powódki wynagrodzenia.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty wydanego w dniu 20.12.2007 roku pozwany pracodawca – Szkoła Podstawowa nr (...) im. J. K. w G. - zaskarżył wydany nakaz w całości i wniósł o oddalenie powództwa. W uzasadnieniu wskazał, że powódka zatrudniona była w Szkole Podstawowej nr (...) w G. jako nauczyciel przyrody i wychowania fizycznego. W okresie zaś od 21.04.2017 roku do 26.05.2017 roku przebywała na zwolnieniach lekarskich a do pracy stawiła się w dniu 29.05.2017 roku i z uwagi na fakt, iż okres zwolnienia trwał ponad 30 dni nie została do pracy dopuszczona a skierowano ja na obowiązkowe okresowe badanie lekarskie zgodnie z postanowieniami art. 229§2kp. Powódka badanie takie wykonała i dostarczyła orzeczenie, z którego wynikało, że jest niezdolna do wykonywania pracy na dotychczasowym stanowisku. Od orzeczenia tego powódka odwołała się do Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w O.. Pomimo upływu kilku tygodni nie dostarczyła jednak powódka tego orzeczenia wydanego w następstwie odwołania i nie poinformowała pracodawcy o sposobie załatwienia tej sprawy. Z tego względu Dyrektor szkoły ustalił w rozmowie z lekarzem orzecznikiem, że powódka nie poddała się odpowiedniemu badaniu lekarskiemu w następstwie czego orzeczenie nie mogło być wydane. W związku z definitywnym rozstrzygnięciem niezdolności powódki do pracy na dotychczas zajmowanym stanowisku dopiero w dniu 22.08.2017 roku skierowano powódkę na badanie okresowe celem wydania orzeczenia o zdolności powódki do pracy na stanowisku nauczyciela przyrody. Wobec orzeczenie o braku p/wskazań do pracy na tym stanowisku z dniem 01.09.2017 roku powódka została zatrudniona na tym stanowisku.

W ocenie pozwanej w opisanych wyżej okolicznościach żądanie powódki jest nieuzasadnione. Powódka bowiem w okresie od 30 maja do 23 czerwca nie wykonywała pracy. Wynagrodzenie za ten okres przysługiwałoby jej wyłączenie w sytuacji, gdyby przyczyny takiego stanu rzeczy leżały po stronie pozwanej szkoły. Obowiązkiem bowiem pracodawcy przed dopuszczeniem do pracy pracownika niezdolnego do pracy przez okres ponad 30 dni było skierowanie go na badania okresowe w celu ustalenia sprawności wykonywania pracy na dotychczasowym stanowisku. Stanowiskiem takim dla powódki było wówczas stanowisko nauczyciela przyrody i wychowania fizycznego. Do chwili rozpoczęcia przez powódkę urlopu wypoczynkowego tj. do dnia 24.06.2017 roku kwestia zdolności powódki do pracy na tym stanowisku nie została przesądzona i to z przyczyn leżących wyłącznie po jej stronie.

Sąd ustalił, co następuje;

Powódka T. Z. pozostaje w zatrudnieniu w pozwanej szkole i pracuje na stanowisku nauczyciela. W roku szkolnym 2016/2017 powódka pracowała jako nauczyciel przyrody (12 godzin) i wychowania fizycznego (6 godzin). Wcześniej powódka pracowała jako nauczyciel edukacji wczesnoszkolnej a wydane w tym czasie zaświadczenie lekarza medycyny pracy (z dnia 18 listopada 2015r.) stwierdzające zdolność powódki do pracy na zajmowanym stanowisku wskazywało datę następnego badania na 18 listopada 2017r.

W okresie od 21 kwietnia 2017r. do 26 maja 2017r. powódka przebywała na zwolnieniu lekarskim. Do pracy stawiła się w dniu 29 maja 2017r. a z uwagi na fakt, że na zwolnieniu przebywała ponad 30 dni, nie została dopuszczona do pracy i otrzymała skierowanie ona okresowe badanie lekarskie u lekarza medycyny pracy. W skierowaniu tym wymieniono dwa stanowiska pracy powódki – nauczyciela przyrody i wychowania fizycznego. Podano nadto występujące na tych stanowiskach czynniki ryzyka zawodowego i czynniki niebezpieczne.

/dowód: skierowanie k. 8/

W orzeczeniu lekarskim z tego dnia lekarz medycyny pracy stwierdził przeciwwskazania do pracy powódki.

/dowód: orzeczenie z dnia 29 maja 2017r. k. 146 akt osobowych powódki/

W piśmie z dnia 30 maja 2017r. powódka zwróciła się do dyrektora szkoły o skierowanie jej na badania obejmujące dwa oddzielne stanowiska pracy. Podała w nim, że lekarz medycyny pracy, który w dniu 29 maja 2017r. badał powódkę, poinformował ją, iż powódka zdolna jest do pracy na stanowisku nauczyciela przyrody ale nie jest zdolna do pracy na stanowisku nauczyciela wychowania fizycznego. Celowym jest zatem by powódka dysponowała dwoma odrębnymi skierowaniami na badania. W piśmie powódka podkreśliła, że nie jest niezdolna do pracy jako nauczyciel przyrody i pracę w tym charakterze może wykonywać.

/dowód; pismo powódki z dnia 30 maja 2017r. k. 9/

W odpowiedzi na pismo powódki dyrektor szkoły K. B. w pisemnej odpowiedzi z tego dnia poinformowała powódkę, że przysługuje powódce możliwość odwołania się od orzeczenia lekarza medycyny pracy a nie dostarczenie zaświadczenia lekarza stwierdzającego zdolność powódki do wykonywania pracy będzie skutkowało rozwiązaniem stosunku pracy.

/dowód; pismo dyrektora z dnia 30 maja 2017r. k. 12/

Wobec powyższego w kolejnym piśmie z tego dnia powódka wniosła o zatrudnienie jej zgodnie z zaleceniami lekarza medycyny pracy zawartymi w orzeczeniu z dnia 29 maja 2017r. oraz posiadanymi kwalifikacjami na stanowisku nauczyciela edukacji wczesnoszkolnej.

/dowód; pismo powódki z dnia 30 maja 2017r. k. 10/

Wniosek powódki spotkał się z odmową pracodawcy wyrażoną w piśmie z dnia 7 czerwca 2017r., w którym podano, iż warunkiem przywrócenia powódki do pracy na dotychczasowe stanowisko jest posiadanie aktualnego orzeczenia lekarskiego stwierdzającego zdolność do wykonywania pracy na tym stanowisku.

/dowód: pismo dyrektora z dnia 7 czerwca 2017r. k. 13/

Począwszy od 27 maja 2017r. powódce nie wypłacano wynagrodzenia za pracę.

Wobec takiego stanowiska pracodawcy powódka złożyła skargę do Państwowej Inspekcji Pracy oraz do Kuratorium (...). Państwowa Inspekcja Pracy po przeprowadzonej u pozwanego w dniu 19 czerwca 2017r. kontroli stwierdziła, iż powierzenie powódce stanowiska pracy nauczyciela wychowania fizycznego nastąpiło niezgodnie z prawem gdyż powódka nie została uprzednio skierowana na badania lekarskie stwierdzające brak przeciwwskazań do wykonywania pracy, jak również nie została zapoznana z ryzykiem zawodowym występującym na tym stanowisku. Nie zakwestionowano jednak poprawności wystawionego powódce skierowania na badania lekarskie z dnia 29 maja 2017r. obejmującego dwa stanowiska pracy. Inspektor Pracy wystąpił do pozwanego między innymi o naliczenie i wypłacenie powódce wynagrodzenia za pracę za dni od 27 maja 2017r. do 29 maja 2017r.

/dowód: pismo PIP k. 15-16/

W swoim kolejnych piśmie skierowanym do pracodawcy w dniu 22 czerwca 2017r. powódka zwróciła się o wydanie jej dwóch odrębnych skierowań na badania i poinformowała, że w dniu 21 czerwca 2017r. zgłosiła się na badania do Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w O. procedującego w trybie odwoławczym od orzeczenia lekarskiego z dnia 29 maja 2017r. Podała nadto, iż uzyskała wówczas od lekarza informację, że skierowanie powódki na badania zawierające dwa stanowiska pracy było działaniem prawidłowym i że stwierdzenie o niezdolności powódki do pracy poprzedzone uznaniem, że niezdolność dotyczy jednego stanowiska pracy, ale całościowo skutkuje uznaniem niezdolności powódki do pracy także jest orzeczeniem prawidłowym. Ponownie zwróciła się w piśmie powódka o wydanie jej dwóch odrębnych skierowań na badania.

/dowód; pisma z dnia 22 czerwca 2017r. k. 17-18/

Z kolei w piśmie z dnia 29 czerwca 2017r., doręczonym pozwanej tego samego dnia, zwróciła się powódka o wypłacenie jej zaległego wynagrodzenia za pracę za dni, w których pracy nie wykonywała. Wezwanie powódki spotkało się z odmową ze strony pracodawcy o czym poinformowano w piśmie z dnia 7 lipca 2017r.

/dowód: pisma: k. 19, 20/

W dniu 22 sierpnia 2017r. powódka otrzymała od pracodawcy skierowanie na kontrolne badanie lekarskie dotyczące stanowiska nauczyciela przyrody.

/dowód; skierowanie k. 21/

Na wezwanie przedsądowe do zapłaty kwoty 5556,06 zł powódki z dnia 2 listopada 2017r. pozwana ponownie – w piśmie z dnia 9 listopada 2017r. – odpowiedziała odmownie.

/dowód; wezwanie, pismo k. 22-25/

Zważyć należy, co następuje:

Rozważeniu i ocenie w niniejszej sprawie podlegała kwestia czy w sytuacji gdy powódka nie świadczyła pracy z uwagi na orzeczenie lekarza medycyny pracy stwierdzające niezdolność powódki do jej wykonywania, przysługuje powódce za ten czas wynagrodzenie za pracę. Odpowiedź na tak postawione pytanie musi być, w ocenie Sądu, pozytywna.

Oczywistym pozostaje, iż wynagrodzenie przysługuje za pracę wykonaną. Za czas niewykonywania pracy pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia tylko wówczas, gdy przepisy prawa pracy tak stanowią (art.80 kp). Zasadniczo zatem wynagrodzenie przysługuje za rzeczywiście wykonaną pracę. W art. 80 zd. 2 kp sygnalizuje się jednak możliwość występowania wyjątków od tej zasady. Pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia za czas nieświadczenia pracy w przypadkach przewidzianych przez przepisy prawa pracy przy czym przez pojęcie przepisów prawa pracy należy rozumieć nie tylko ustawy i akty wykonawcze określające prawa i obowiązku stron stosunku pracy, lecz także regulujące te kwestie układy zbiorowe pracy, inne porozumienia zbiorowe, regulaminy i statuty. Oznacza to, że jeżeli pracownik faktycznie pracy nie wykonał, to świadczenie pracodawcy jest uzależnione od szczególnej podstawy prawnej ustanowionej w przepisach prawa pracy, które przyznają za czas niewykonywania pracy wynagrodzenie na warunkach i w wysokości wynikających z wyraźnej i konkretnej regulacji normatywnej, której nie można domniemywać ani interpretować rozszerzająco (por. wyr. SN z 18.4.2011 r., III PK 62/10, OSNP 2012, Nr 11–12, poz. 136). Przypadki, w których pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia w okresie nieświadczenia pracy, zostały przewidziane również w przepisach kodeksu pracy. Należy do nich zaliczyć okresy: zwolnienia na poszukiwanie pracy w okresie wypowiedzenia umowy o pracę (art. 37 § 1 kp), nieświadczenia pracy z powodu niedozwolonego skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę (art. 49 kp), niewykonywania pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy (art. 81 § 1 kp), niezdolności do pracy z powodu choroby (art. 92 kp), urlopu szkoleniowego oraz zwolnienia z całości lub z części dnia pracy na czas niezbędny by punktualnie przybyć na obowiązkowe zajęcia (art. 103 ¹ § 3 kp), przerwy w pracy (art. 134 kp), przerwy w pracy w systemie przerywanego czasu pracy (art. 139 § 1 kp), przerwy w pracy oraz skrócenia czasu pracy dla pracowników zatrudnionych w warunkach szczególnie uciążliwych lub szczególnie szkodliwych dla zdrowia (art. 145 § 1 kp), urlopu wypoczynkowego (art. 172 kp), zwolnienia z obowiązku świadczenia pracy pracownicy w ciąży lub karmiącej dziecko piersią zatrudnionej przy pracach wzbronionych takim pracownicom (art. 179 § 1–3 i 5 kp), zwolnienia od pracy w celu przeprowadzenia badań lekarskich związanych z ciążą pracownicy zaleconych przez lekarza (art. 185 § 2 kp), korzystania z przerwy na karmienie dziecka piersią (art. 187 kp), korzystania przez pracownicę wychowującą dziecko, które nie ukończyło 14 lat, ze zwolnienia (art. 188 kp), nieświadczenia pracy z powodu przeprowadzania okresowych i kontrolnych badań lekarskich (art. 229 § 3 kp), nieświadczenia pracy z powodu udziału w pracach komisji pojednawczej (art. 257 kp).

Niewątpliwie z takimi sytuacjami w niniejszej sprawie nie mamy do czynienia. W przekonaniu Sądu zachodzi w sprawie sytuacja opisana w art.81§1kp, zgodnie z brzmieniem którego pracownikowi za czas niewykonywania pracy, jeżeli był gotów do jej wykonywania, a doznał przeszkód z przyczyn dotyczących pracodawcy, przysługuje wynagrodzenie wynikające z jego osobistego zaszeregowania, określonego stawką godzinową lub miesięczną, a jeżeli taki składnik wynagrodzenia nie został wyodrębniony przy określaniu warunków wynagradzania - 60% wynagrodzenia. W każdym przypadku wynagrodzenie to nie może być jednak niższe od wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę, ustalanego na podstawie odrębnych przepisów.

Pogląd taki Sąd oparł o przywołany w pozwie wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 stycznia 2014 r. wydany w sprawie I PK 150/13, w którym to SN orzekł, iż: Pracownikowi przysługuje wynagrodzenie przewidziane w art. 81 § 1 k.p., jeżeli pracodawca na podstawie art. 229 § 4 k.p. nie dopuszcza go do pracy wskutek przedstawienia orzeczenia lekarskiego stwierdzającego przeciwwskazania do pracy na określonym stanowisku.

W uzasadnieniu powyższej tezy – które to Sąd w pełni podziela a które nadto ma pełne zastosowanie do niniejszej sprawy - SN podkreślił, że nawiązanie stosunku pracy rodzi po stronie pracownika zobowiązanie do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a po stronie pracodawcy do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem (art. 22 § 1 k.p.). Wskazał, iż w orzecznictwie Sądu Najwyższego wielokrotnie zwracano uwagę, że jedną z kilku istotnych cech stosunku pracy jest obciążenie podmiotu zatrudniającego (pracodawcy) ryzykiem związanym z organizacją procesu pracy (np. wyrok z dnia 11 października 2005 r., I PK 42/05, OSNP 2006 nr 17-18, poz. 267). To ryzyko jest niekiedy określane jako "ryzyko przedsięwzięcia" (uzasadnienie wyroku z dnia 20 marca 1965 r., III PU 28/64, OSNCP 1965 nr 9, poz. 157; OSPiKA 1965 nr 12, poz. 253), "ryzyko związane z zatrudnieniem" (wyrok z dnia 23 października 2006 r., I PK 110/06, Monitor Prawa Pracy 2007 nr 1, s. 43) lub "ryzyko gospodarcze" (wyrok z dnia 24 września 2009 r., II PK 57/09, OSNP 2011 nr 9-10, poz. 123). Również w piśmiennictwie prawniczym- wywodził dalej SN - przyjęte są poglądy, że jedną ze swoistych cech stosunku pracy jest ponoszenie przez pracodawcę ryzyka gospodarczego, produkcyjnego i osobowego (M. G.: Umowa o pracę a umowa o dzieło i zlecenia, (...) 1993 nr 9, s. 50). Szczególną konsekwencją ciążącego na pracodawcy obowiązku prawidłowego zatrudniania ("dopuszczania do pracy") pracownika może być – zdaniem Sądu Najwyższego - powinność dostosowania warunków pracy do zmieniających się możliwości pracownika, polegająca w szczególności na przeniesieniu pracownika do pracy innego rodzaju. W związku z ponoszonym ryzykiem organizowania procesu pracy, w niektórych przypadkach przewidzianych przez prawo, pracodawca ma obowiązek odsunięcia pracownika od wykonywania obowiązków, które ten dotychczas wykonywał.

W myśl art. 229 § 4 k.p. pracodawca nie może dopuścić do pracy pracownika bez aktualnego orzeczenia lekarskiego stwierdzającego brak przeciwwskazań do pracy na określonym stanowisku. Z kolei, w razie stwierdzenia u pracownika objawów wskazujących na powstawanie choroby zawodowej, pracodawca jest obowiązany, na podstawie orzeczenia lekarskiego, w terminie i na czas określony w tym orzeczeniu, przenieść pracownika do innej pracy nienarażającej go na działanie czynnika, który wywołał te objawy, przy czym, jeżeli przeniesienie do innej pracy powoduje obniżenie wynagrodzenia, pracownikowi przysługuje dodatek wyrównawczy przez okres wynoszący maksymalnie do 6 miesięcy (art. 230 k.p.). Podobne rozwiązanie zostało przewidziane w art. 231 k.p., zgodnie z którym pracodawca na podstawie orzeczenia lekarskiego przenosi (bezterminowo) do odpowiedniej pracy pracownika, który stał się niezdolny do wykonywania dotychczasowej pracy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej i nie został uznany za niezdolnego do pracy w rozumieniu przepisów emerytalno-rentowych. Dopuszczenie pracownika do wykonywania obowiązków zawodowych wbrew powyższym zakazom - w zależności od okoliczności konkretnego przypadku - może stanowić zewnętrzną przyczynę wypadku przy pracy.

Pozwana szkoła zatem – w kontekście cytowanych wyżej rozważań Sądu Najwyższego - przez odmowę dopuszczenia powódki do wykonywania jej dotychczasowych obowiązków nauczyciela niewątpliwie spełniła obowiązek, jaki na niej spoczywał z mocy art. 229 § 4 k.p. Jednakże wspomnieć w tym miejscu należy, że powódka wskazywała w swoich pismach kierowanych do pracodawcy, iż wprawdzie nie może wykonywać pracy jako nauczyciel wychowania fizycznego to jednak zdolność taka istnieje co do stanowiska nauczyciela przyrody. Potrzebne były ku temu dwa skierowania na badania. Tych jednak powódka nie otrzymała. Wprawdzie w orzeczeniu jakie otrzymała powódka w dniu 29 maja 2017r. nie było mowy o „rozdzieleniu owej zdolności” to jednak – skoro pracownik konsekwentnie powoływał się w tej mierze na opinię lekarza – pracodawca winien był albo wydać dwa skierowania (w ocenie Sądu nie byłoby tu żadnego naruszenia zasad) albo zweryfikować wersję powódki i upewnić się u lekarza co do tego poglądu. Tego jednak pozwany pracodawca nie uczynił. Tym samym ostało się orzeczenie stwierdzające niezdolność powódki do pracy wobec dwóch podanych w skierowaniu stanowisk. Co do zasady zatem pozwana mogła bez naruszenia zasad bhp powierzyć powódce wykonywanie innej pracy (adekwatnej do jej kwalifikacji zawodowych i zgodnej z zaleceniami lekarskimi – nauczyciela przyrody lub edukacji wczesnoszkolnej). W sytuacji, gdy pozwany pracodawca z przyczyn obiektywnych taką możliwością nie dysponował (arkusz organizacyjny był już ustalony i realizowany), należy przyjąć, że zaktualizowało się ryzyko socjalne pracodawcy powodujące powinność wypłaty pracownikowi wynagrodzenia, mimo nieotrzymania od powoda świadczenia ekwiwalentnego (pracy). Taki przypadek stanowi odstępstwo od podstawowej reguły wyrażonej w art. 80 zdanie pierwsze k.p., zgodnie z którą wynagrodzenie przysługuje za pracę wykonaną. Odstępstwo to jest jednak przewidziane w art. 81 § 1 k.p. i ten przepis został uznany przez Sąd za podstawę prawną dochodzonego roszczenia.

Sąd pragnie nadto w tym miejscu powołać się na kolejne wywody Sądu Najwyższego zawarte w podanym wyżej uzasadnieniu albowiem argumentują one w sposób adekwatny zasadność przyjętego poglądu. Otóż, wskazał SN, iż użyte w art. 81 § 1 k.p. sformułowanie "przeszkody z przyczyn dotyczących pracodawcy" nie może być rozumiane wąsko jako "przyczyny spowodowane przez pracodawcę" czy "przyczyny zawinione przez pracodawcę". Przeszkody uniemożliwiające wykonywanie pracy mogą być na potrzeby tego przepisu dychotomicznie podzielone na przeszkody dotyczące pracownika i przeszkody niedotyczące pracownika. Jedynie zaistnienie przeszkód dotyczących wyłącznie pracownika wyklucza zastosowanie art. 81 § 1 k.p.

Reasumując, Sąd uznaje, że powódka pozostawała w obiektywnej gotowości do wykonywania na rzecz pozwanej szkoły pracy o innym charakterze niż przeciwwskazana w orzeczeniu lekarskim (była zdolna do wykonywania takiej pracy, przejawiała zamiar jej podjęcia o czym pracodawca wiedział, oczekiwała na dyspozycję pracodawcy co do natychmiastowego podjęcia się wykonywania obowiązków oraz wyraźnie uzewnętrzniła zamiar podjęcia pracy). Skoro takiej pracy (innej niż przeciwwskazana) powódce nie powierzono, to przysługuje jej wynagrodzenie przewidziane w art. 81 § 1 k.p., bo doznała przeszkód w wykonywaniu pracy z przyczyn leżących po stronie pracodawcy, choć pracodawcy w tych okolicznościach nie można przypisać winy. Na tym właśnie między innymi polega ponoszenie przez pracodawcę ryzyka gospodarczego i osobowego (socjalnego) jako swoista cecha stosunku pracy.

O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu i w myśl uregulowań Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (§9ust.1pkt2 – 675,00 zł). W związku z tym, że odbyła się w sprawie 1 rozprawa tytułem zwrotu kosztów dojazdu pełnomocnika do Sądu zasądzono z tego tytułu kwotę 476,40 zł .

O obowiązku uiszczenia przez pozwaną opłaty sądowej orzeczono zgodnie z art.98§1kpc.