Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II Ca 101/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia

2 lipca 2015r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący

SSO Aurelia Pietrzak

Protokolant

sekr. sądowy Tomasz Rapacewicz

po rozpoznaniu w dniu 2 lipca 2015r. w Bydgoszczy

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w

W.

przeciwko D. S.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Inowrocławiu

z dnia 19 listopada 2014r. sygn. akt. I C 2634/14

I/ oddala apelację,

II/ zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 90 zł (dziewięćdziesiąt)

tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt: II Ca 101/15

UZASADNIENIE

Z uwagi na fakt, iż Sąd Okręgowy nie przeprowadzał w niniejszej sprawie postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku z dnia 2 lipca 2015 r. – zgodnie z art. 505 13 § 2 k.p.c. – ograniczyć należało do wyjaśnienia podstawy prawnej orzeczenia z przytoczeniem przepisów prawa.

Apelacja powoda nie jest zasadna.

Sąd Rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w sprawie, które to ustalenia Sąd Okręgowy w całości akceptuje i przyjmuje za własne.

Zarzuty zawarte w apelacji w istocie sprowadzały się do zakwestionowania przyjętego przez Sąd Rejonowy trzyletniego termin przedawnienia roszczenia powoda, którego źródłem był kontrakt zawarty w dniu 22 lipca 2004 r. pomiędzy poprzednim wierzycielem – uczelnią niepubliczną, a pozwanym, na podstawie którego pozwany zobowiązał się do uiszczania czesnego za pobieraną naukę. Zdaniem skarżącego przedmiotowe roszczenie, w myśl art. 118 k.c., ulega przedawnieniu z upływem dziesięciu lat. Argumenty przedstawione w środku odwoławczym na poparcie tej tezy, w realiach niniejszej sprawy, nie zasługują jednak na uwzględnienie.

Wskazać jednak należy, że skarżący ma racę wskazując na to, że Sąd Rejonowy zastosował błędną podstawę przedawnienia. Zgodnie bowiem z art. 32 ustawy z dnia

11 lipca 2014 r. o zmianie ustawy - Prawo o szkolnictwie wyższym oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2014.1198) do umów w sprawie warunków odpłatności za studia lub usługi edukacyjne, o których mowa w art. 99 ust. 1 ustawy, o której mowa w art. 1, zawartych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepis art. 160a ust. 7 ustawy, o której mowa w art. 1 (czyli ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym), w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą. Umowa między pozwanym a poprzednikiem prawnym powoda była zawarta pod rządem ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 65, poz. 385, z późn. zm.).

Zdaniem Sądu Okręgowego, do umowy cywilnej z dnia 22 lipca 2004 r. łączącej strony, jako umowy o świadczenie usług nieuregulowanej innymi przepisami zastosowanie ma art. 750 k.c., w tym także art. 751 pkt 2 k.c., który stanowi, że z upływem lat dwóch przedawniają się roszczenia z tytułu utrzymania, pielęgnowania, wychowania lub nauki, jeżeli przysługują osobom trudniącym się zawodowo takimi czynnościami albo osobom utrzymującym zakłady na ten cel przeznaczone. Wbrew twierdzeniom powoda, jedynie powyższa regulacja mogła stanowić podstawę oceny roszczenia w kontekście podniesionego zarzutu przedawnienia. Przepis art. 751 pkt 2 k.c. ma charakter szczególny względem art. 118 k.c. i odnosi się do podmiotów, które posiadają pewien zasób doświadczeń przy spełnianiu powierzonych czynności, na co wskazują słowa „stale” lub „zawodowo”, uzasadniający postawienie takim podmiotom większych wymagań przy realizowaniu ich roszczeń, niż osobom, które spełniały wymienione w tym przepisie usługi jedynie dorywczo. Niewątpliwie do podmiotów takich należy niepubliczna uczelnia, od której powód nabył przedmiotową wierzytelność.

W związku z powyższym, argumenty strony powodowej o zastosowaniu art. 99 ust.4 ustawy o szkolnictwie wyższym, a nie art. 99 ust. 1 tej ustawy nie ma znaczenia.

Reasumując, Sąd pierwszej instancji wydał prawidłowe orzeczenie, choć zastosował błędną podstawę prawną.

Zgodnie z art. 505 12 § 3 k.p.c. sąd drugiej instancji oddala apelację również wtedy, gdy mimo naruszenia prawa materialnego lub przepisów postępowania albo błędnego uzasadnienia zaskarżony wyrok odpowiada prawu. Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako niezasadną.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. według zasady ponoszenia kosztów przez stronę przegrywającą postępowanie. Postępowanie apelacyjne w całości przegrał powód, a zatem winien zwrócić pozwanemu koszty postępowania apelacyjnego, na które składa się wynagrodzenie jego pełnomocnika ustalone w oparciu o § 12 ust. 1 w zw. z § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U.2013.490 j.t.).

Kontakt: saos_malpka_saos_kropka_org_kropka_pl | Wersja SAOS: 0.9.13