Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 stycznia 2018 roku

Sąd Rejonowy w Słupsku I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Katarzyna Niemczyk

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Monika Kaniowska

po rozpoznaniu w dniu 11 stycznia 2018 roku w Słupsku

na rozprawie

sprawy z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej (...) przy ulicy (...) w S.

przeciwko I. G.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powoda Wspólnoty Mieszkaniowej (...) przy ulicy (...) w S. na rzecz pozwanej I. G. kwotę 1.476,00 zł (tysiąc czterysta siedemdziesiąt sześć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

III.  nakazuje ściągnąć od powoda na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Słupsku kwotę 337,90 zł (trzysta trzydzieści siedem złotych i 90/100) tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygn. akt I C 2091/15

UZASADNIENIE

W dniu 13.08.2014 roku powód Wspólnota Mieszkaniowa (...) przy ulicy (...) w S. , reprezentowana przez radcę prawnego, wniosła pozew przeciwko I. G. o zapłatę kwoty 7.664,82 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty i kosztami procesu, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że pozwana I. G. jest właścicielem lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ulicy (...). Jako właściciel przedmiotowego lokalu pozwana jest członkiem powodowej wspólnoty mieszkaniowej.

Pozwana stosownie do treści art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 24.06.1994 roku o własności lokali (Dz. U. z 2000 roku, nr 80, poz. 903 z poźń. zm.) zobowiązana jest do uiszczania kosztów zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej, na którą składają się koszty bieżące zarządu nieruchomością wspólną oraz wpłaty na fundusz remontowy.

Powód wskazał, że należność ta powstała w okresie od stycznia 2002 roku do lipca 2014 roku.

W dniu 22.04.2015 roku referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Słupsku wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, sygn. akt I Nc 4372/14 (k. 40).

Pozwana I. G. w sprzeciwie od nakazu zapłaty zaskarżyła nakaz zapłaty w całości, podnosząc zarzut przedawnienia roszczenia oraz zarzut nieudowodnienia roszczenia co do wysokości.

Pozwana podała, że wszystkie opląty uiszcza regularnie, co miesiąc.

Jednocześnie pozwana podniosła, iż sprzeczne jest z zasadami współżycia społecznego jest wykazywanie zadłużenia dopiero po 12 latach od daty ich rzekomego powstania i dopiero po 12 latach poinformowanie pozwaną o wysokości widniejącej w systemie powódki niedopłacie w tak znacznej kwocie.

Odnośnie zarzutu przedawnienia powódka wskazała, że dotyczy on zarówno należności głównej oraz roszczenia odsetkowego, albowiem świadczenia okresowe podlegają 3 - letniemu okresowi przedawnienia.

W kwestii zaś nieudowodnienia wysokości roszczenia pozwana podniosła, że z dokumentów załączonych do pozwu w postaci wydruków rozliczeniowych nie wynika, co składa się na kwotę dochodzonego roszczenia, nie wynika w jaki sposób została obliczona kwota zadłużenia w wysokości 1.300,86 złotych tytułem zaliczek na eksploatację oraz świadczeń dostarczonych do lokalu i odsetek oraz kwota zadłużenia w wysokości 5.789,18 złotych tytułem kosztów wykonanych remontów i zaliczek na remonty. W konsekwencji, pozwana zakwestionowała załączony do pozwu dowód w postaci rozliczeń oraz podniosła, że uchwały wspólnoty nie mogą stanowić dowodu w zakresie wysokości roszczenia o zaliczki na koszty zarządu nieruchomością wspólną, albowiem są sprzeczne z dyspozycją art. 12 ust. 2 ustawy o własności lokali, zgodnie z którym pożytki inne przychody z nieruchomości wspólnej służą pokrywaniu wydatków związanych z jej utrzymaniem, a w części przekraczającej te potrzeby przypadają właścicielom lokali w stosunku do ich udziałów. W takim samym stosunku właściciele lokali ponoszą wydatki i ciężary związane z utrzymaniem nieruchomości wspólnej w części nie znajdującej pokrycia w pożytkach i innych przychodach. Powódka argumentowała, że przepis ten ma charakter bezwzględnie obowiązujący, a więc tylko w oparciu o udział procentowy w nieruchomości wspólnej powinna być ustalana wysokość zaliczek na koszty utrzymania nieruchomości wspólnej, wnioskując analogicznie zatem ustalanie zaliczki na koszty zarządu nieruchomością wspólną według stawki za metr kwadratowy mieszkania uznać należy za nieważne ex lege (k. 43 – 49)

Następnie pozwana, reprezentowana przez radcę prawnego, w piśmie procesowym z dnia 4.04.2016 roku, wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz powódki kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa prawnego, według norm przepisanych. Pełnomocnik pozwanej oświadczył, że wynagrodzenie nie zostało uiszczone ani w całości, ani w części. (k. 81- 82).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

I. G. przysługuje prawo własności lokalu mieszkalnego numer (...) położonego w budynku numer (...) przy ulicy (...) w S..

Z tego tytułu I. G. jest członkiem wspólnoty mieszkaniowej pod nazwą Wspólnota Mieszkaniowa (...) przy ulicy (...) w S..

(bezsporne)

Zarządcą nieruchomości wspólnej jest Przedsiębiorstwo (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S..

(bezsporne)

Pismem z dnia 16.07.2012 roku Przedsiębiorstwo (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. wezwała I. G. do zapłaty zadłużenia względem wspólnoty mieszkaniowej według stanu na dzień 30.06.2012 roku w wysokości 7.094,44 zł.

(dowód: kopia pisma z dnia 16.07.2012 roku k. 25)

Pismem z dnia 18.06.2015 roku Przedsiębiorstwo (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. wezwała I. G. do zapłaty zadłużenia względem wspólnoty mieszkaniowej według stanu na dzień 31.05.2015 roku w wysokości 2.507,37 zł. W treści pisma wskazano, że wezwanie dotyczy kwoty niezasądzonej.

(dowód: kopia pisma z dnia 18.06.2015 roku k. 123)

Pismem z dnia 5.10.2016 roku Przedsiębiorstwo (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. wezwała I. G. do zapłaty zadłużenia względem wspólnoty mieszkaniowej według stanu na dzień 30.09.2015 roku w wysokości 11.450,89 zł.

(dowód: kopia pisma z dnia 5.10.2015 roku k. 125)

Pozwana I. G. nie posiada zadłużenia z tytułu kosztów zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej za okres od dnia 13.08.2011 roku od dnia 31.07.2014 roku.

(dowód: opinia pisemna biegłego sądowego z zakresu rachunkowości k. 261 - 297, opinia ustna biegłego sądowego z zakresu rachunkowości złożona na rozprawie w dniu 11.01.2018 roku, czas nagrania 00:02:30 - )):32:35, k. 326 - 327)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Bezsporne w sprawie było to, że pozwana jest członkiem powodowej wspólnoty z uwagi na przysługujący jej tytuł prawny do lokalu w powodowej wspólnocie.

Sporne w sprawie było to, czy powodowi przysługuje kwota dochodzona pozwem kwota wobec podniesionego przez pozwaną zarzutu przedawnienia i nieudowodnienia roszczenia.

Ciężar wykazania wysokości kwoty dochodzonej pozwem spoczywał, zgodnie z przepisem, art. 6 k.c., na powodzie. Powód temu obowiązkowi nie sprostał.

Na mocy przepisu art. 13 ust. 1, art. 14 i art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 24.06.1994 roku o własności lokali (Dz.U.2015.1892 j.t.) właściciel ponosi wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu, jest obowiązany utrzymywać swój lokal w należytym stanie, przestrzegać porządku domowego, uczestniczyć w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej, korzystać z niej w sposób nieutrudniający korzystania przez innych współwłaścicieli oraz współdziałać z nimi w ochronie wspólnego dobra.

Na koszty zarządu nieruchomością wspólną składają się w szczególności:

1) wydatki na remonty i bieżącą konserwację;

2) opłaty za dostawę energii elektrycznej i cieplnej, gazu i wody, w części dotyczącej nieruchomości wspólnej, oraz opłaty za antenę zbiorczą i windę;

3) ubezpieczenia, podatki i inne opłaty publicznoprawne, chyba że są pokrywane bezpośrednio przez właścicieli poszczególnych lokali;

4) wydatki na utrzymanie porządku i czystości;

5) wynagrodzenie członków zarządu lub zarządcy.

Na pokrycie kosztów zarządu właściciele lokali uiszczają zaliczki w formie bieżących opłat, płatne z góry do dnia 10 każdego miesiąca.

Wierzytelność z tytułu zaliczek ma charakter wierzytelności okresowej i przysługuje wspólnocie, która, jak wskazał Sąd Najwyższy w uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 21 grudnia 2007 r. III CZP 65/07, ma, w ramach przyznanej jej ustawowej zdolności prawnej, własny majątek składający się z praw związanych z zarządem nieruchomością wspólną, w skład którego wchodzą między innymi uiszczone zaliczki na koszty zarządu lub wierzytelności z tego tytułu (tak uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 8 października 2008 r., V CSK 133/08).

Opłacanie przez właścicieli lokali miesięcznych zaliczek na koszty zarządu ma zapewnić płynną, bieżącą gospodarkę i zarząd nieruchomością wspólną, bez konieczności zaciągania pożyczek lub krótkoterminowych kredytów.

Wierzytelność okresowa wspólnoty, obejmująca niezapłacone zaliczki nie przekształca się w wierzytelność równą rzeczywiście poniesionym w danym roku kosztom zarządu, nadal pozostaje świadczeniem okresowym, które nie dochodzone w odpowiednim czasie może ulec przedawnieniu. Termin przedawnienia biegnie dla każdej zaliczki (płatnej do 10-tego każdego miesiąca) oddzielnie (wyrok Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 2 marca 2011 r., III Ca 1461/10).

Pozew został wniesiony po upływie 14 lat od początkowego dnia, którego dotyczyć żądanie pozwu (1.01.202 roku).

Zarzut przedawnienia podniesiony przez pozwaną jest zasadny. Roszczenie z tytułu zaliczek na poczet kosztów zarządu nieruchomością wspólną mają charakter okresowy i jako takie podlegają przedawnieniu trzyletniemu.

Powód na odparcie zarzutu przedawnienia w piśmie z dnia 20.07.2016 roku wniósł o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków, którzy mieli potwierdzić, że pozwana miała świadomość istnienia zobowiązania, a jej postawa wskazywała na to, że dobrowolnie zamierza to świadczenie spełnić. Przeprowadzony dowód z zawnioskowanych świadków nie doprowadził do ustalenia, że pozwana uznawała zadłużenie wobec powoda.

W sprawie został przeprowadzony dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu rachunkowości. Żadna ze stron nie złożyła zarzutów do sporządzonej opinii.

Podkreślić przy tym należy, że sąd nie rozstrzyga ponad żądanie, a zatem istotne było dochodzone pozwem żądanie, a nie kwoty, które pozwana faktycznie powinna była powodowi płacić.

Z kart wymiaru opłat załączonych do pozwu (k. 11 - 24) wynika, że żądaniem pozwu nie były odsetki z tytułu funduszu remontowego za okres od stycznia 2002 roku do 31.12.2010 roku, zaś z tytułu eksploatacji od stycznia 2002 roku do 30.04.2010 roku.

Powód dochodził od pozwanej zaliczek. Pozew został wniesiony w dniu 13.08.2014 roku. Wobec tego wierzytelności przysługujące powodowi sprzed 13.08.2011 roku uległy przedawnieniu. Natomiast jak wynika z opinii biegłego sądowego, pozwana za okres od dnia 13.08.2011 roku do dnia 31.07.2014 roku nie posiada wobec powoda zadłużenia.

Wobec powyższego sąd na podstawie przepisu art. 118 k.c. powództwo oddalił, o czym orzekł jak w punkcie pierwszym sentencji wyroku.

Powódka przegrała sprawę w całości. Pełnomocnik pozwanej wnosząc o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej, wniósł o zasądzenie podatku od towarów i usług (k. 327).

Na mocy przepisu art. 98 k.p.c. w zw. z § 6 pkt. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 1.476,00 zł (1.200 zł +23% podatku od towarów i usług (...)) tytułem zwrotu kosztów procesu, o czym orzekł w punkcie drugim sentencji wyroku.

Na mocy przepisu art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28.07.2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych sąd nakazał ściągnąć od powoda na rzecz pozwanej kwotę 337,90 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych związanych ze stawiennictwem świadka (k. 182, k. 196), o czym orzekł w punkcie trzecim, sentencji wyroku.