Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 września 2017 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Patrycja Bogacińska-Piątek
Protokolant:	Iwona Sławińska

po rozpoznaniu w dniu 5 września 2017 r. w Gliwicach

sprawy J. G. (G.)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

o wysokość emerytury

na skutek odwołania J. G.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

z dnia 21 września 2016 r. nr (...)

oddala odwołanie.

(-) SSO Patrycja Bogacińska-Piątek

Sygn akt VIII U 2245/16

UZASADNIENIE

Decyzją z 21 września 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. odmówił ubezpieczonemu J. G. prawa do ponownego przeliczenia podstawy wymiaru emerytury na podstawie art. 110a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ponieważ wskaźnik wysokości podstawy wymiaru nie przekraczał 250 %.

W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że wwpw z 20 lat z okresu od 1998 roku do 2007 roku wynisł 245,03%, a z 20 lat z okresu od 1983-2007 wyniósł 231,33%.

W odwołaniu ubezpieczony domagał się zmiany zaskarżonej decyzji i przeliczenia emerytury z uwzględnieniem art. 110a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. W uzasadnieniu wskazał, że domaga się uwzględnienia wynagrodzenia z Miejskiego Przedsiębiorstwa (...) w T. w latach 1979-1991. Zdaniem ubezpieczonego nie uwzględniono wszystkich wypłaconych mu kwot.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania i podtrzymał stanowisko zajęte w zaskarżonej decyzji. ZUS wskazał także, że wysokość emerytury została ustalona w decyzji z dnia 6 sierpnia 2007 roku na podstawie wynagrodzenia z 10 lat kalendarzowych od stycznia 1995 roku do grudnia 2004 roku i wwpw wyniósł 275,57 %.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Decyzją z(...)roku ZUS przyznał janowi G. prawo do emerytury od 1 sierpnia 2007 roku. Po przyznaniu świadczenia ubezpieczony podlegał ubezpieczeniom społecznym.

W okresie od 19 grudnia 1979 roku do 31 marca 1992 roku J. G. był zatrudniony w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) w T., ostatnio na stanowisku dyrektora przedsiębiorstwa. Zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu zostało wystawione 28 maja 2002 roku przez (...)w T.. Zaświadczenie to sporządzała J. F.. W zaświadczeniu tym ujęła składniki wynagrodzenia co do których nie było wątpliwości, że podlegały składkowaniu na ubezpieczenie społeczne. Dodatkowo sporządziła odręczną listę, w której wykazała wypłacone ubezpieczonemu kwoty co do których nie miała pewności czy podlegały oskładkowaniu. Uwzględniła na tej liście wszystkie wypłaty na podstawie list płac z danego roku. Opisała je dokładnie takimi nazwami jakie figurowały w dokumentacji. Zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu znajduje się w aktach ZUS na kartach 174-175, a lista sporządzona przez J. F. na kartach 184-185. Organ rentowy przeanalizował powyższe dokumenty i do kwot wykazanych na druku ZUS Rp-7 doliczył dodatkowo kwoty z odręcznej listy – karta 186 a.e.

Powyższy stan faktyczny ustalono na podstawie przeprowadzonych dowodów: akt organu rentowego i akt osobowych, zeznań świadka J. F. ( karta 23-24 a.e.) Sąd oparł się na powyższych dowodach w całości dając im wiarę.

Sąd zważył co następuje: odwołanie było niezasadne.

Zgodnie z przepisem art. 110a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2004r. Nr 39, poz.353 ze zm.) wysokość emerytury oblicza się ponownie od podstawy wymiaru ustalonej w sposób określony w art. 15, z uwzględnieniem art. 110 ust 3, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego przypadającą w całości lub w części po przyznaniu świadczenia, a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru przed zastosowaniem ograniczenia, o którym mowa w art. 15 ust. 5, jest wyższy niż 250%.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy emerytalno-rentowej podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę, z uwzględnieniem ust. 6 i art. 176.

Po myśli art. 15 ust 6 ustawy na wniosek ubezpieczonego podstawę wymiaru emerytury lub renty może stanowić ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu.

Zgodnie z art. 110 ust 3 ustawy okres ostatnich 20 lat kalendarzowych, o których mowa w art. 15 ust. 1, obejmuje okres przypadający bezpośrednio przed rokiem, w którym zgłoszono wniosek o ponowne ustalenie wysokości świadczenia, z uwzględnieniem art. 176.

Zatem przy obliczeniu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru emerytury można uwzględnić jedynie wypłacone ubezpieczonemu kwoty podlegające składkowaniu na ubezpieczenie społeczne.

W okresie od 1 stycznia 1977 roku do 31 grudnia 1983 roku obowiązywały akty prawne:

1. rozporządzenie Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych z dnia 13 grudnia 1976 roku w sprawie dostosowania niektórych przepisów o ubezpieczeniu społecznym i o ubezpieczeniu rodzinnym do zasad określających składniki funduszu płac (Dz.U. nr 40, poz. 239 ze zm.),

2. uchwała nr 157 Rady Ministrów z dnia 7 grudnia 1976 roku w sprawie wynagrodzeń wypłacanych poza planowanym funduszem płac (M.P. nr 43, poz. 211),

3. uchwala nr 158 Rady Ministrów z dnia 7 grudnia 1976 roku w sprawie składników funduszu płac (M.P. nr 43, poz. 212),

4. uchwała nr 48 Rady Ministrów z dnia 14 kwietnia 1978 roku zmieniająca uchwałę w sprawie wynagrodzeń wypłacanych poza planowanym funduszem płac (M.P. nr 15, poz. 50) – obowiązująca od 26 kwietnia 1978 roku,

5. uchwała nr 87 Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 1978 roku zmieniająca uchwałę w sprawie wynagrodzeń wypłacanych poza planowanym funduszem płac (M.P. nr 24, poz. 81) – obowiązująca od 14 lipca 1978 roku,

6. uchwala nr 87 Rady Ministrów z dnia 16 czerwca 1979 roku zmieniająca niektóre przepisy w sprawie wynagrodzeń wypłacanych poza planowanym funduszem płac (M.P. nr 15, poz. 86) – obowiązująca od 22 czerwca 1979 roku,

7. uchwała nr 107 Rady Ministrów z dnia 18 lipca 1979 roku zmieniająca uchwałę w sprawie wynagrodzeń wypacanych poza planowanym funduszem płac (M.P. nr 17, poz. 104) – obowiązująca od 1 stycznia 1980 roku,

8. uchwala nr 144 Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 1980 roku zmieniająca uchwałę w sprawie wynagrodzeń wypłacanych poza planowanym funduszem płac oraz uchwałę w sprawie składników funduszu płac (M.P. nr 31, poz. 173) – obowiązująca od 1 stycznia 1981 roku,

9. uchwała nr 94 Rady Ministrów z dnia 12 maja 1981 roku zmieniająca uchwałę w sprawie wynagrodzeń wypłacanych poza planowanym funduszem płac (M.P. nr 13, poz. 99) – obowiązująca od 29 maja 1981 roku.

Podstawy wymiaru składek nie stanowiły:

1. wypłaty z bezosobowego funduszu płac,

2. wynagrodzenia wypłacane z zakładowego funduszu nagród, w tym m.in. tak zwane trzynastki, tj. roczne nagrody indywidualne na podstawie ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o zasadach tworzenia i podziału zakładowego funduszu nagród oraz zakładowych funduszów socjalnego i mieszkaniowego (Dz.U. nr 27, poz. 150 z poen. zm.), do 1 lipca 1982 roku, tj. do chwili wejścia w życie ustawy z 26 lutego 1982 r. o gospodarce finansowej przedsiębiorstw państwowych (Dz.U. nr 7, poz. 54), trzynaste pensje były wypłacane ze Ś. spoza osobowego funduszu płac, w ramach zakładowego funduszu nagród. Powołana wyżej ustawa wprowadziła w przedsiębiorstwach państwowych

(z wyjątkiem banków (...)) istotne zmiany w zasadach finansowania wynagrodzeń, m.in. zniosła wobec tych przedsiębiorstw zakładowy fundusz nagród, tworzony i wypłacany na zasadach przewidzianych ustawą z dnia 23 czerwca 1973 roku (Dz.U. nr 27, poz. 150), a w jego miejsce wprowadziła fundusz załogi, tworzony z zysku przedsiębiorstwa. W rezultacie wymienione wymienionej wynagrodzenia wypłacane były z osobowego funduszu płac – zgodnie jednak z art. 10 ust. 4 ustawy z 26 lutego 1982 roku nie były odprowadzane od nich składki na ubezpieczenie emerytalne.

3. premie i nagrody z zysku do podziału - n a podstawie art. 10 ustawy z 26 lutego 1982 roku o gospodarce finansowej przedsiębiorstw państwowych (Dz.U. nr 7, poz. 54) od 1 lipca 1982 roku przedsiębiorstwa państwowe mogły tworzyć z zysku, do podziału, fundusz

załogi z przeznaczeniem m.in. na wypłat´ nagród i premii dla pracowników. Zgodnie z art. 10 ust. 4 wymienionej ustawy od wypłaconych z funduszu załogi nagród i premii nie była naliczana składka na ubezpieczenie społeczne.

4. wypłaty z nadwyżki bilansowej na premie i nagrody dla pracowników.

W okresie od 1 stycznia 1984 roku do 31 grudnia 1989 roku obowiązywały akty prawne:

1. rozporządzenie Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych z dnia 27 grudnia 1983 roku w sprawie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne za pracowników uspołecznionych zakładów pracy (Dz.U. nr 73, poz. 332) – obowiązujące do 31 grudnia 1986 roku,

2. rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 9 listopada 1987 roku w sprawie zgłaszania pracowników do ubezpieczenia społecznego oraz składek na to ubezpieczenie (Dz.U. nr 37, poz. 211; z 1988 r. nr 36,poz. 284) – obowiązujące od 1 stycznia 1987 roku do 31 grudnia 1989 roku,

3. uchwała nr 33 Rady Ministrów z dnia 25 marca 1983 roku w sprawie klasyfikacji wynagrodzeń w jednostkach gospodarki uspołecznionej (M.P. nr 15, poz. 85),

4. zarządzenie nr 21 Prezesa GUS z dnia 18 maja 1984 roku w sprawie klasyfikacji składników wynagrodzeń (Dz. Urz. GUS nr 3, poz. 6).

Podstawy wymiaru składek nie stanowiły:

1. świadczenia finansowane przez ZUS,

2. wypłaty należności za prace, od których pobierany jest podatek dochodowy, obrotowy lub gruntowy,

3. świadczenia za prace członków spółdzielni produkcyjnych zrzeszonych w (...) Związku Rolniczych Spółdzielni Produkcyjnych oraz ich domowników, stanowiące element dochodu podzielonego spółdzielni,

4. wypłaty z nadwyżki bilansowej, stanowiące oprocentowanie udziałów członkowskich w spółdzielniach oraz wypłaty dokonywane członkom spółdzielni nie będącym pracownikami,

5. wartość świadczeń rzeczowych wynikających z przepisów dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy,

16. ekwiwalent pieniężny za użyte przy wykonywaniu pracy narzędzia, materiał lub sprzęt, stanowiące własność wykonawcy,

17. wypłaty należności z tytułu podróży służbowych na obszarze kraju oraz z tytułu wyrównania wydatków ponoszonych przez pracownika w związku z wykonaniem pracy poza stałym miejscem pracy lub poza stałym miejscem zamieszkania, m.in. dodatki i ryczałty za rozłąkę, strawne, dodatki dewizowe wypłacane w rybołówstwie morskim oraz marynarzom, dodatki godzinowe wypłacane pracownikom drużyn lokomotywowych i konduktorskich, diety godzinowe pracowników poczt ruchomych,

18. ryczałty i ekwiwalenty za używanie do celów służbowych prywatnych samochodów lub innych środków lokomocji,

19. wartość wyżywienia wydawanego bezpłatnie lub częściowo odpłatnie na kursach i szkoleniach,

10. wartość posiłków regeneracyjno-wzmacniających

11. wypłaty należności za przeniesienie na podstawie umowy sprzedaży majątkowego prawa autorskiego,

12. opłaty licencyjne lub inne należności za przeniesienie prawa lub ustanowienie prawa korzystania z niepracowniczego wynalazku lub wzoru użytkowego na rzecz jednostki gospodarki uspołecznionej,

13. wypłaty należności obliczonych od wielkości efektów uzyskanych przez zastosowanie pracowniczego projektu wynalazczego

14. nagrody o charakterze szczególnym, a zwłaszcza nagrody państwowe, resortowe o charakterze nagród państwowych,

15. ryczałty wypłacane kuratorom społecznym,

16. odszkodowania dla ławników ludowych w sądach powszechnych, nie będących pracownikami,

17. wszelkiego rodzaju stypendia,

18. odprawy sześciomiesięczne, wypłacane na podstawie przepisów w sprawie dodatkowych świadczeń, dla pracowników uspołecznionych zakładów pracy zmieniających pracę,

19. zasiłki na zagospodarowanie oraz zasiłki osiedleniowe,

20. jednorazowe pożyczki na zagospodarowanie,

21. zapomogi wypłacane pracownikom,

22. wypłaty przeznaczone na pomoc zdrowotna dla nauczycieli korzystających z opieki zdrowotnej,

23. ryczałty oraz dodatki wypłacone w złotych obywatelom polskim zatrudnionym za granica, przez pracodawcę zagranicznego, w ramach współpracy gospodarczej i naukowo-technicznej,

24. jednorazowe odszkodowania z tytułu stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu albo śmierci oraz odszkodowania za przedmioty utracone lub uszkodzone wskutek wypadku przy pracy, przysługujące od zakładu pracy,

25. odprawy pośmiertne po zmarłym pracowniku,

26. świadczenia finansowane ze środków przeznaczonych na cele socjalne

27. rekompensaty pieniężne z tytułu wzrostu cen detalicznych wypłacane osobom na urlopach wypoczynkowych,

28. wynagrodzenia bezosobowe,

29. honoraria,

30. nagrody z zakładowego funduszu nagród, m.in. tak zwane trzynaste pensje, wypłacane na podstawie ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku (Dz.U. nr 27, poz. 150 z poen. zm.), a począwszy od nagród wypłacanych za 1985 rok – na podstawie ustawy z dnia 10 lipca 1985 roku o rocznych nagrodach z zakładowego funduszu nagród w państwowych jednostkach organizacyjnych nie będących przedsiębiorstwami państwowymi (Dz.U. nr 32, poz. 141 z poen. zm.),

31. wypłaty z zysku do podziału w przedsiębiorstwach państwowych i innych jednostkach gospodarki uspołecznionej oraz z nadwyżki bilansowej w spółdzielniach.

W Okresie od 1 stycznia 1990 roku do 31 grudnia 1997 roku obowiązywał akt prawny:

1. rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 29 stycznia 1990 roku w sprawie wysokości i podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne, zgłaszania do ubezpieczenia społecznego oraz rozliczania składek i świadczeń z ubezpieczenia społecznego (tekst jednolity: Dz.U. z 1993 r. nr 68, poz. 769 ze zm.).

Podstawy wymiaru składek nie stanowiły:

1. gratyfikacje – nagrody jubileuszowe,

2. odprawy przysługujące w związku z przejściem na emeryturę lub rentę inwalidzką

3. ekwiwalenty za niewykorzystany urlop wypoczynkowy i niewykorzystane

dni wolne od pracy,

4. odszkodowania przysługujące pracownikowi w razie niezgodnego z prawem rozwiązania stosunku pracy,

5. odprawy pośmiertne po zmarłych pracownikach,

6. dodatkowe świadczenia pieniężne bądź wartość świadczeń w naturze nie mające charakteru deputatu, przyznawane na podstawie przepisów szczególnych (kart branżowych),

7. nagrody okolicznościowe wypłacane w związku z uroczystym dniem lub też należące do sfery praw honorowych, których przyznanie nie wiązało się bezpośrednio z wynikami wykonywanej przez pracownika pracy, ustalane i wypłacane jednorazowo w związku ze szczególnymi okolicznościami, np. obchody jubileuszu zakładu pracy, nagrody z okazji Dnia G..

8. nagrody rzeczowe,

9. wartość świadczeń rzeczowych wynikających z przepisów dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy

10. ekwiwalent pieniężny za użyte przy wykonywaniu pracy narzędzia, materiały lub sprzęt, stanowiące własność wykonawcy,

11. wypłaty należności z tytułu podróży służbowych,

12. ryczałty i ekwiwalenty za używanie do celów służbowych prywatnych samochodów lub innych środków lokomocji,

13. wartość wyżywienia wydawanego bezpłatnie lub częściowo odpłatnie na kursach i szkoleniach,

14. wartość posiłków regeneracyjno-wzmacniających

15. wypłaty należności obliczanych od wielkości efektów uzyskanych przez zastosowanie pracowniczego projektu wynalazczego,

16. nagrody o charakterze szczególnym, a zwłaszcza nagrody państwowe, resortowe o charakterze państwowych, nagrody konkursowe, nagrody za szczególne osiągnięcia w zakresie prac badawczych oraz zastosowanie ich wyników w praktyce, nagrody za ratownictwo morskie, nagrody dla krwiodawców, nagrody za upowszechnianie kultury, nagrody za osiągnięcia w eksporcie przyznawane z funduszu nagród Ministra Współpracy Gospodarczej z Zagranicą,

17. zasiłki na zagospodarowanie oraz zasiłki osiedleniowe,

18. jednorazowe pożyczki na zagospodarowanie,

19. zapomogi wypłacane pracownikom z funduszu zapomóg pozostającego w dyspozycji ministrów, kierowników urzędów centralnych i wojewodów oraz w dyspozycji Służby Więziennej,

20. wypłaty przeznaczone na pomoc zdrowotna dla nauczycieli korzystających z opieki zdrowotnej,

21. ryczałty oraz dodatki wypłacane obywatelom polskim zatrudnionym za granicą przez pracodawcę zagranicznego

22. jednorazowe odszkodowania z tytułu stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu albo śmierci oraz odszkodowania za przedmioty utracone lub uszkodzone wskutek wypadku przy pracy, przysługujące od zakładu pracy,

23. świadczenia finansowane ze Ś. przeznaczonych na cele socjalne

24. prowizja od zysku przedsiębiorstwa państwowego, p rowizja ta została wyłączona z podstawy wymiaru składek od 1.04.1990 roku (Dz.U. z 1991 r. nr 12, poz. 49),

25. premie i nagrody za oszczędne zużycie paliwa płynnego i za oszczędne wykorzystanie ogumienia, w ymienione wypłaty zostały wyłączone z podstawy wymiaru składek od 1.01.1991 r. (Dz.U. z 1991 r. nr 28, poz. 120). W 1990 roku stanowiły podstawę wymiaru składek.

26. wypłaty z tytułu 20% dodatków za dyżury pełnione przez lekarzy nocą, w okresie od 1.06.1992 r. do 31.08.1995 r.,

27. korzyści materialne (zysk), jakie osiągnął pracownik zbywając po cenach nominalnych akcje, które uprzednio zakupił od zakładu pracy po cenach preferencyjnych,

28. dywidendy z udziału w zysku w spółce,

29. wypłaty nie stanowiące dochodu osiągniętego z tytułu wykonywania pracy w ramach stosunku pracy, między innymi takie jak:

a) zasiłki chorobowe,

b) wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy spowodowanej chorobą lub odosobnieniem w związku z choroba zakaźną, wypłacane pracownikom po 1.03.1995 roku przez okres do 35 dni w roku kalendarzowym na podstawie art. 92 k.p.,

c) dodatki uzupełniające 80% zasiłek chorobowy,

d) odprawy pieniężne wypłacane pracownikom, z którymi został rozwiązany stosunek pracy, przysługujące na podstawie ustawy z dnia 28 grudnia 1989 roku o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. z 1990 r. nr 4, poz. 19 i nr 10, poz. 59),

e) odszkodowania wypłacone pracownikom na podstawie art. 36 k.p. za skrócenie okresu wypowiedzenia stosunku pracy,

f) odprawy przysługujące w przypadku odwołania dyrektorów przedsiębiorstw państwowych,

g) dywidendy z udziału w zysku w spółce,

h) wypłaty za udział w radach nadzorczych i zarządach spółek, jeżeli udział ten nie wynikał z zawartej umowy o pracę,

i) wykupione przez zakład pracy polisy na życie pracowników, finansowane ze środków zakładu pracy.

Zatem poza kwotami wynikającymi z zaświadczenia ZUS Rp 7 podlegały uwzględnieniu:

- w 1979 roku – premia za IV kwartał,

- w 1980 roku – premia za I i III kwartał, premia inżyniera technicznego, premia za listopad, nadpłata wynagrodzenia,

- w 1981 roku – premia, rekompensata,

- w 1982 roku – premia inżyniera technicznego, premia, nagroda jubileuszowa, nadpłata wynagrodzenia, premia, nadpłata,

- 1983 roku – nagroda z funduszu nagród, premia, dodatek do płac,

- w 1984 roku – premia za I kwartał, premia za dyscyplinę pracy, premia uznaniowa, premia uznaniowa IV kwartał, wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy do 35 dni – karta 185 a.e.

- w 1985 roku – premia za I kwartał, premia za II kwartał, dodatek do płac za I półrocze, premia za III kwartał, dodatek do płac, premia za IV kwartał,

- w 1986 roku – ekwiwalent za urlop, premia za I kwartał, premia, nagroda jubileuszowa, premia za grudzień 1986 roku,

- w 1987 roku – nadpłata wynagrodzenia, premia motywacyjna

- w 1988 roku – premia , rekompensata, ekwiwalent za urlop, wynagrodzenie dyrektora, wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy do 35 dni – karta 185 a.e.

- w 1989 roku – premia, rekompensata, premia dyrektora,

- w 1990 roku – dyrektor , płaca zasadnicza + staż

- w 1991 roku – zysk wyrównawczy, wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy do 35 dni – karta 185 a.e.

Organ rentowy uwzględnił powyższe kwoty – co wynika z zestawienia sporządzonego na karcie 199 a.e. Brak było podstaw do uwzględnienia innych dokonanych ubezpieczonemu wypłat ponieważ nie podlegały one składkowaniu na ubezpieczenie społeczne lub nie były opisane w sposób umożliwiający ich pełną identyfikację.

W celu przeliczenia emerytury zgodnie z art. 110a należało ustalić wskaźnik wysokości podstawy wymiaru z 20 lat kalendarzowych, przy czym należało także uwzględnić przynajmniej 1 rok z podstawą wymiaru składki na ubezpieczenia społeczne przypadający w całości lub w części po przyznaniu świadczenia. Tak obliczony wwpw nie przekroczył 250 %.

Ponieważ wwpw nie przekraczał 250 % odwołanie zostało oddalone na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

(-) SSO Patrycja Bogacińska-Piątek