Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 25 września 2017 r. I. Z. domagała się zasądzenia od pozwanej I. (...) w S. kwoty 10.905,75 zł wraz z ustawowymi odsetkami szczegółowo wymienionymi w treści pozwu oraz zasądzenia na jej rzecz kosztów procesu. Wskazała, że kwota ta stanowi różnicę pomiędzy wynagrodzeniem brutto otrzymanym na stanowisku Dyrektora U. (...) w S. a wynagrodzeniem otrzymywanym na stanowisku Zastępcy Naczelnika U. S. w S. w okresie od 1 marca 2017 r. do 31 maja 2017 r.

W uzasadnieniu pozwu powódka podniosła, że od 1 listopada 2012 r. zajmowała stanowisko Dyrektora U. (...)w S., z którego została następnie odwołana z dniem 28 lutego 2017 r. na podstawie art. 8 ust. 3 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej (Dz.U. z 2016 r., poz. 720 z późn. zm.), a jej wynagrodzenie na tym stanowisku wynosiło 13.660,29 zł brutto. Według powódki z dniem odwołania nabyła ona prawo do trzymiesięcznego wynagrodzenia w wysokości przysługującej przed odwołaniem, co pozwana zakwestionowała. Powódka wskazała, że w dniu 1 marca 2017 r. zaproponowano jej nowe warunki zatrudnienia na stanowisku Zastępcy Naczelnika (...) (...) w S., które powódka przyjęła. Ze stanowiska tego następnie powódka została odwołana z dniem 13 kwietnia 2017 r. Zdaniem powódki odwołanie jej ze stanowiska Dyrektora U. (...) w S. nastąpiło na skutek przekształceń organizacyjnych, na które nie miała wpływu, dlatego też nie powinna ponosić ujemnych konsekwencji materialnych tych zmian. Podkreśliła, że przyjęcie propozycji pracy na innych warunkach nie pozbawiło jej uprawnień do zachowania przez okres trzech miesięcy wynagrodzenia w wysokości przysługującej przed odwołaniem, gdyż uprawnienia te nabyła z momentem odwołania ze stanowiska, a przed wejściem w życie ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. o Krajowej Administracji (...). Nowe warunki, co prawda, zaproponowano jej po wejściu w życie powołanej ustawy. Zaznaczyła jednak, że uprawnienia te wynikają wprost z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej (Dz.U.2016.1345 ze zm.), a także z art. 70 § 2 Kodeksu pracy oraz z art. 165 ust. 3 zd. 2 i art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji (...)(Dz.U.2016.1948 ze zm.). Zdaniem powódki w zakresie wynagrodzenia za pracę, odwołanie jej ze stanowiska Dyrektora U. (...) w S. wywołuje tożsamy skutek, jak rozwiązanie umowy o pracę na podstawie art. 52 § 1 ust. 1 Kodeksu pracy.

PozwanaI. (...)w S. w odpowiedzi na pozew złożonej 21 grudnia 2017 r. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazała, że roszczenie powódki jest bezzasadne, gdyż powołany przez nią przepis art. 62 ust. 1 i 2 ustawy o służbie cywilnej miałby zastosowanie w stosunku do powódki jedynie w sytuacji, gdyby powódka w konsekwencji odwołania z dnia 28 lutego 2017 r. ze stanowiska kierowniczego, została przeniesiona na stanowisko starszego specjalisty w K. (...) i wykonywałaby pracę na tym stanowisku przez kolejne trzy miesiące na podstawie mianowania. Wówczas jej wynagrodzenie kształtowałoby się na poziomie wynagrodzenia Dyrektora U. (...). Pozwany podkreślił, że przyjęcie przez powódkę propozycji pełnienia funkcji Zastępcy Naczelnika (...) (...) spowodowało zawieszenie stosunku pracy z tytułu mianowania, gdyż powódce został udzielony urlop bezpłatny, w trakcie którego nie były realizowane prawa i obowiązki wynikające z tego stosunku pracy. Od tego momentu mogła otrzymać wynagrodzenie zgodnie z art. 62 ust. 2 ustawy o służbie cywilnej, gdyż sytuację regulował najpierw art. 70 § 1, a później art. 70 § 2 k.p. W tym okresie stosunek mianowania był zawieszony, w tym prawa wynikające z art. 62 ust. 2 ustawy o służbie cywilnej. Natomiast ustanie stosunku zatrudnienia ustało po upływie kolejnych trzech miesięcy, liczonych od 1 marca 2017 r. Odwołanie ze stanowiska Zastępcy Naczelnika U. (...) było równoznaczne z wypowiedzeniem umowy na podstawie powołania, co skutkowało z kolei rozpoczęciem biegu okresu wypowiedzenia. Odwołanie ze stanowiska zmierzało dopiero do rozwiązania stosunku pracy, a jego ustanie nastąpiło z upływem okresu wypowiedzenia i do tego momentu powódka korzystała z urlopu bezpłatnego w ramach stosunku mianowania. W tym czasie wysokość wynagrodzenia powódki regulował więc art. 70 § 2 k.p. Okoliczność, iż powódka wykonywała od dnia 14 kwietnia 2017 r. zadania pracownicze nie zmienia faktu, iż czas wypowiedzenia stosunku powołania trwał, gdyż zgodnie bowiem z art. 71 k.p. pracownik odwołany w okresie wypowiedzenia może być zatrudniony przy innej pracy, odpowiedniej ze względu na jego kwalifikacje zawodowe, a po upływie okresu wypowiedzenia zatrudnienie następuje na uzgodnionych warunkach.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

I. Z. została mianowana urzędnikiem służby cywilnej z dniem 1 grudnia 2005 r. W dniu 1 listopada 2012 r. została powołana na stanowisko Dyrektora U. (...) w S. za wynagrodzeniem miesięcznym 13.660,29 zł. Została odwołana z tego stanowiska z upływem dnia 28 lutego 2017 r.

Na wniosek Naczelnika (...) (...) w S. została powołana z dniem 1 marca 2017 r. na stanowisko Zastępcy Naczelnika (...) (...) w S., za wynagrodzeniem 10.025,04 zł. Na czas powołania na to stanowisko powódce udzielono urlopu bezpłatnego. Tego samego dnia przedstawiono jej propozycję określającą warunki zatrudnienia na stanowisku starszego specjalisty w I. (...) w S., którą powódka następnie przyjęła. Wynagrodzenie powódki na tym stanowisku opiewało na kwotę 8.151,10 zł.

Z upływem dnia 13 kwietnia 2017 r. I. Z. została odwołana ze stanowiska Zastępcy Naczelnika (...) (...) w S. a z dniem 14 kwietnia 2017 r. powierzono jej wykonywanie obowiązków służbowych w Referacie (...) w I. (...) w S..

Bezsporne, a nadto:

-kartoteka wynagrodzeń – k. 9-11, 33-35 akt sprawy,

- akt mianowania z dnia 1 grudnia 2005r. – k. 76cz. B akt osobowych powódki,

-akt powołania z dnia 29 października 2012r. – k. 218 cz. B. akt osobowych powódki,

- odwołanie ze stanowiska Dyrektora U. (...) w S. z dnia 27 lutego 2017r. – k. 263 cz. B akt osobowych powódki,

- powołanie z dnia 1 marca 2017r. – k. 268 cz. B. akt osobowych powódki,

-pismo Dyrektora I. (...)w S. z dnia 1 marca 2017r. – k. 269 cz.

akt osobowych powódki,

- propozycja warunków zatrudnienia z dnia 1 marca 2017r. – k. 270 cz. B akt osobowych powódki,

- odwołanie ze stanowiska Zastępcy Naczelnika (...) (...) w S. z dnia 13 kwietnia 2017r. – k. 272 cz. B akt osobowych powódki,

- pismo Dyrektora I. (...)w S. z dnia 13 kwietnia 2017r. – k. 272 cz. B akt osobowych powódki.

Pismem z dnia 31 maja 2017 r. I. Z. zwróciła się do Dyrektora I. (...) w S. z żądaniem wypłaty trzymiesięcznego wynagrodzenia stanowiącego różnicę między wynagrodzeniem Zastępcy Naczelnika (...) (...) w S. przysługującym jej do dnia 13 kwietnia 2017 r. a wynagrodzeniem przysługującym do dnia 28 lutego 2017 r. na stanowisku Dyrektora U. (...)w S.. Dyrektor I. (...) w S. stwierdził brak podstaw do wypłaty wynagrodzenia.

Bezsporne, a nadto:

- pismo powódki z dnia 31 maja 2017r. – k. 273 cz. B. akt osobowych powódki,

- odpowiedź na pismo – k. 278 cz. B. akt osobowych powódki.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o służbie cywilnej z dnia 21 listopada 2008 r. (Dz.U.2017.1889), w sprawach dotyczących stosunku pracy w służbie cywilnej, nieuregulowanych w ustawie, stosuje się przepisy Kodeksu pracy i inne przepisy prawa pracy wobec braku w powołanej ustawie stosownych przepisów regulujących tryb przeprowadzania zmian warunków pracy w stosunku do pracowników służby cywilnej bez ich zgody.

Podstawę prawną roszczenia zawartego w pozwie stanowił przepis art. 70 § 2 k.p., stosownie do którego w okresie wypowiedzenia pracownik ma prawo do wynagrodzenia w wysokości przysługującej przed odwołaniem. Zatem zmiana wynagrodzenia po dniu odwołania pracownika ze stanowiska, nie uprawnia do otrzymania wynagrodzenia za okres wypowiedzenia w wysokości niższej od przysługującej przed odwołaniem.

Stan faktyczny rozpoznawanej sprawy – w odniesieniu do zasadniczych kwestii – nie był między stronami sporny i został ustalony w oparciu o dokumenty zgromadzone w aktach sprawy i aktach osobowych powódki.

W rozpoznawanej sprawie strony wskazywały, że podstawą przeniesienia powódki na inne stanowisko był art. 62 ust. 1 ustawy o służbie cywilnej, który stanowi, że jeżeli jest to uzasadnione potrzebami urzędu, dyrektor generalny urzędu może w każdym czasie przenieść urzędnika służby cywilnej na inne stanowisko w tym samym urzędzie w tej samej lub w innej miejscowości, uwzględniając jego przygotowanie zawodowe. Urzędnik zachowuje przy tym prawo do dotychczasowego wynagrodzenia, jeżeli jest ono wyższe od przysługującego na nowym stanowisku, przez okres trzech miesięcy następujących po miesiącu, w którym został przeniesiony na nowe stanowisko (ust.2). Cechą charakterystyczną możliwości przeniesienia służbowego, ustanowionej w art. 62, jest brak konieczności uzyskania zgody przenoszonego pracownika. Istotny jest natomiast czynnik w postaci potrzeb urzędu.

W odniesieniu do powyższego należało uznać, że powoływany przez strony przepis art. 62 ustawy o służbie cywilnej nie miał zastosowania w niniejszej sprawie. Powódka została odwołana ze stanowiska DyrektoraU. (...) w S., a następnie w wyniku przyjęcia warunków, zatrudniona na stanowisku starszego specjalisty w I. (...) w S. oraz jednocześnie powołana na stanowisko Zastępcy Naczelnika (...) (...) w S., zatem nie doszło do przeniesienia na inne stanowisko, gdyż w okresie wypowiedzenia została powołana na inne stanowisko, a stosunek ten ustał z upływem 3-miesięcznego okresu wypowiedzenia.

Należy podkreślić, że odwołanie pracownika z kierowniczej funkcji nie oznacza rozwiązania stosunku pracy lecz powoduje jedynie pozbawienie stanowiska kierowniczego i ewentualnie dalsze konsekwencje w zakresie warunków zatrudnienia (płacy). Jest to więc czynność prawna oznaczająca zmianę warunków pracy i płacy (wyrok SN z dnia 18.02.2014r., III PK 65/13, OSNAPiUS 2015/5/63). Odwołanie jest – co do zasady – równoznaczne (na zasadzie fikcji prawnej) z wypowiedzeniem umowy o pracę. W okresie wypowiedzenia pracownik odwołany ma prawo do wynagrodzenia w wysokości przysługującej przed odwołaniem (art. 70 § 1 i § 2 k.p.). Zatem pracownik odwołany może zachować dotychczasowy poziom wynagrodzenia przez okres do 3 miesięcy (tyle bowiem wynosi maksymalny okres wypowiedzenia umowy o pracę przewidziany w art. 36 § 1 k.p.). dopiero dalszą konsekwencją odwołania ze stanowiska było przeniesienie na inne stanowisko służbowej, niemające jednak charakteru wypowiedzenia zmieniającego z art. 42 k.p.

Odwołanie ze stanowiska nie oznacza w takim przypadku rozwiązania stosunku pracy i utraty zatrudnienia. Oznacza tylko pozbawienie możliwości kierowania urzędem poprzez pozbawienie funkcji kierowniczych. W ramach swobody doboru kadry kierowniczej urzędu państwowego Minister (...) i (...) w stosunku do Dyrektora U. (...) oraz Dyrektor I. (...) w stosunku do Zastępcy Naczelnika (...) (...) mogą dowolnie odwoływać tych kierowników urzędów skarbowych, pod warunkiem, że odwołanie to jest zgodne z prawem. Po odwołaniu gwarantuje się odwołanemu nie tylko dalsze zatrudnienie, ale również odpowiednio wysokie wynagrodzenie.

Odwołanie powódki ze stanowiska nie było aktem zmierzającym do rozwiązania stosunku służbowego. Wyraźnie wskazuje na to zawarte w kolejnym piśmie powierzenie powódce kilka dni później po odwołaniu nowego stanowiska czyli nowych warunków pracy i płacy. Zezwalając na zmianę warunków pracy urzędnika mianowanego, dotyczących zajmowanego stanowiska, a nawet miejsca pracy, ustawodawca przewidział określone gwarancje, przede wszystkim płacowe dla przenoszonych pracowników. Przepis to minimalizuje skutki odwołania urzędnika mianowanego z zajmowanego wcześniej stanowiska kierowniczego w administracji państwowej.

Pozwana stała na stanowisku, że odwołanie z dniem 14 kwietnia 2017 r. ze stanowiska Zastępcy Naczelnika U. (...) w S. zapoczątkowało okres wypowiedzenia, z którego to upływem skończył się urlop bezpłatny powódki na stanowisku Dyrektora U. (...) w S., co w konsekwencji pozbawiło ją wyższego wynagrodzenia na podstawie art. 70 § 2 k.p. Dokonanie takiej niekorzystnej zmiany pozbawiło powódkę wyższego wynagrodzenia.

Nieuzasadniona jest argumentacja pozwanej jakoby dopiero odwołanie ze stanowiska Zastępcy Naczelnika U. (...) w S. było równoznaczne z wypowiedzeniem umowy na podstawie powołania, skutkującym rozpoczęciem biegu okresu wypowiedzenia, co z kolei stanowiło podstawę do wypłaty powódce różnicy wynagrodzenia pomiędzy ww. stanowiskiem a stanowiskiem starszego specjalisty w I. (...) w S..

Nie można również zgodzić się z pozwaną, że przyjęcie przez powódkę propozycji pracy na stanowisku Zastępcy Naczelnika U. (...) w S. pozbawiło ją wyższego wynagrodzenia, gdyż poprzez udzielenie urlopu bezpłatnego na stanowisku Dyrektora U. (...) stosunek ten był zawieszony do ostatniego dnia okresu wypowiedzenia, tj. do dnia 31 lipca 2017 r. Przyjęcie takiej argumentacji prowadzi do stwierdzenia, iż powódka nigdy nie nabyłaby uprawnienia do zachowania przez trzy kolejne miesiące wyższego wynagrodzenia, co wynika wprost z treści art. 70 § 2 k.p.

Sąd zauważył, że na gruncie niniejszej sprawy powołanie powódki na stanowisko Zastępcy Naczelnika U. (...) w S. z uwagi na krótki czas trwania tego powołania i jednoczesne udzielenie powódce urlopu bezpłatnego na stanowisku Dyrektora U. (...) w okresie wypowiedzenia prowadziło faktycznie do pozbawienia jej wyższego wynagrodzenia, które miała prawo zachować w myśl przepisu art. 70 § 2 k.p.

Należy zważyć, że art. 53a ust. 5 ustawy o służbie cywilnej odnosi się jedynie do sytuacji, gdy stosunek pracy na podstawie powołania nadal trwa, ale jedynie został zawieszony. Natomiast dokonanie takiej czynności w okresie wypowiedzenia było nieuprawnione, gdyż oczywistym było, że powódka po ustaniu urlopu bezpłatnego nie powróci na to stanowisko pracy, ponieważ została z niego wcześniej odwołana. Nadto ostatniego dnia okresu wypowiedzenia, tj. 31 maja 2017 r. nie wyznaczono powódce nowego stanowiska zgodnego z jej kwalifikacjami i umiejętnościami zawodowymi. Kolejne odwołanie powódki, tym razem ze stanowiska Zastępcy Naczelnika U. (...) z dniem 14 kwietnia 2017 r. miało na celu przedłużenie urlopu bezpłatnego, a co za tym idzie doprowadzenie do upływu okresu wypowiedzenia na stanowisku kierowniczym, który zakończył się w dniu 31 maja 2017 r.

Pozwana odwołując powódkę z dniem 13 kwietnia 2017 r. ze stanowiska Zastępcy Naczelnika U. (...) w Z. (...) w S., przedstawiła powódce warunki zatrudnienia na nowym stanowisku, wskazując, iż będzie jej przysługiwało wynagrodzenie, jakie otrzymywała na Stanowisku Zastępcy Naczelnika U. (...). Skoro pracodawca opierał się w tym zakresie na treści art. 70 § 2 k.p., to niezrozumiałym jest dlaczego nie zastosował tej procedury przy pierwszym odwołaniu.

W niniejszej sprawie G. (...) powierzył powódce od dnia 1 listopada 2012 r. stanowisko Dyrektora U. (...)w S. za wynagrodzeniem wysokości 13.660, 29 zł brutto. Przyznanie powódce począwszy od dnia 1 marca 2017 r. wynagrodzenia niższego (10.025,04 zł brutto) od uzyskiwanego dotychczas naruszało zdaniem Sądu przytoczony art. 70 § 2 k.p.

Powódce wyrównano wynagrodzenie za 3 miesiące następujące po odwołaniu do kwoty wynagrodzenia przysługującego za okres pełnienia funkcji Zastępcy Naczelnika U. (...). Jednocześnie jednak dokonanie odwołania z tej funkcji jako kolejnego prowadziło do obejścia przepisów o wynagradzaniu. Biorąc bowiem pod uwagę sekwencję czynności podejmowanych przez pozwaną wobec powódki stwierdzić należy, że przyjmując argumentację pozwanej I. Z. nigdy nie miałaby możliwości zachowania wyższego wynagrodzenia po odwołaniu z funkcji Dyrektora U. (...), pomimo zatrudnienia de facto u tego samego pracodawcy.

Wobec powyższego Sąd doszedł do wniosku, że powódka po odwołaniu z funkcji Dyrektora U. (...)w S. powinna przez okres 3 miesięcy zachować prawo do dotychczasowego wynagrodzenia a tym samym pozwana powinna wypłacić powódce różnicę pomiędzy wynagrodzeniem wypłaconym a należnym, która to różnica bezspornie wynosiła 10.905,75 zł. Z tych względów orzeczono jak w punkcie pierwszym wyroku.

W punkcie drugim wyroku Sąd nadał wyrokowi w punkcie pierwszym rygor natychmiastowej wykonalności co do kwoty 6.464,75 zł na mocy art. 477 ² § 1 zd. 1 k.p.c., zgodnie z którym zasądzając należność pracownika w sprawach z zakresu prawa pracy, sąd z urzędu nada wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności w części nie przekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia pracownika.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

1 sierpnia 2018 r.