Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 lipca 2018 r.

Sąd Rejonowy w Szczytnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 lipca 2018 r. w Szczytnie

sprawy z powództwa (...) Banku (...) S.A w W.

przeciwko H. W.

o zapłatę

I.  Uchyla nakaz zapłaty Sądu Rejonowego w Szczytnie z dnia 12 października 2017 r sygn.. akt I Nc 767/17,

II.  Oddala powództwo,

III.  Zasądza od powoda (...) Banku (...) S.A. w W. na rzecz pozwanej H. W. kwotę 3674 zł ( trzy tysiące sześćset siedemdziesiąt cztery ) złote, w tym 3600,00 tytułem kosztów zastępstwa procesowego,

IV.  Nakazuje ściągnąć od powoda na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Szczytnie kwotę 150 zł tytułem kosztów sądowych.

Sygn. akt I C 1611/17 upr.

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. w pozwie przeciwko H. W. domagał wydania nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym i zasądzenia kwoty 15.763,93 złotych wraz z odsetkami umownymi w wysokości 4-krotnosci stopy kredytu lombardowego NBP, jednak nie wyższej niż w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 13.020,38 złotych od dnia 18 lipca 2017 roku do dnia zapłaty. Nadto domagał się zasądzenia zwrotu kosztów sądowych według norm przepisanych oraz zwrotu kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa i kosztów odpisów poświadczonego notarialnie pełnomocnictwa w wysokości 3,69 złotych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że na podstawie ksiąg bankowych (...) Bank (...) S.A. stwierdzone zostało, że na dzień 17 lipca 2017 roku figuruje w nich wymagalne zadłużenie pozwanej z tytułu umowy pożyczki gotówkowej bez ubezpieczenia – promocja nr (...), na które to zadłużenie składają się: należność główna w wysokości 13.020,38 złotych oraz odsetki umowne liczone od 28 czerwca 2013 roku do 17 lipca 2017 roku w wysokości 2.743,55 złotych. W dniu 4 maja 2017 roku powód skierował do pozwanej wezwanie do zapłaty, które zostało skutecznie doręczone w dniu 7 czerwca 2017 roku. Pozwana nie podjęła jednak próby dobrowolnego uregulowania zadłużenia, nie wystąpiła też z żadnym wnioskiem o zawarcie ugody, ani też nie skontaktowała się z powodem.

W dniu 12 października 2017 roku w sprawie I Nc 767/17 Sąd Rejonowy w Szczytnie na podstawie art. 485 § 3 k.p.c. wydał nakaz zapłaty w postepowaniu nakazowym przeciwko H. W..

W ustawowymi terminie pozwana H. W. złożyła zarzuty od powyższego nakazu zapłaty. W uzasadnieniu podniosła zarzut braku legitymacji czynnej po stronie powodowej, nieudowodnienia roszczenia zarówno co do zasady jak i co do wysokości oraz przedawnienia roszczenia.

Sąd ustalił, co następuje:

W księgach bankowych powoda (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. na dzień 17 lipca 2017 roku figurowało zadłużenie wobec H. W. z tytułu pożyczki gotówkowej bez ubezpieczenia – promocja nr (...). Na wymagalne zadłużenie w kwocie 15.763,93 złotych składało się:

- należność główna w wysokości 13.030,38 złotych,

- odsetki za okres od 28 czerwca 2013 roku do 17 lipca 2017 roku w wysokości 2743,55 złotych

- dalsze należne odsetki od dnia 18 lipca 2017 roku do dnia zapłaty naliczane od należności głównej w wysokości 4-krotnosci stopy kredytu lombardowego NBP, jednak nie więcej niż w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie.

(dowód: wyciąg z ksiąg bankowych nr (...) k.4)

W dniu 4 maja 2017 roku powód skierował do pozwanej wezwanie do zapłaty kwoty 15.524,92 złotych, które zostało jej skutecznie doręczone w dniu 7 czerwca 2017 roku.

(dowód: wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem odbioru k. 5-6)

Sąd zważył co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie wskazać należy, iż w niniejszej sprawie powód wystąpił do Sądu z powództwem o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym. Nakazem zapłaty z dnia 12 października 2017 roku tut. Sąd w postępowaniu nakazowym, na podstawie art. 485 § 3 k.p.c. uwzględnił w całości żądane roszczenie.

Zgodnie z art. 495 § 1 k.p.c. w razie prawidłowego wniesienia zarzutów przewodniczący wyznacza rozprawę i zarządza doręczenie ich powodowi. Po przeprowadzeniu rozprawy sąd wydaje wyrok, w którym nakaz zapłaty w całości lub w części utrzymuje w mocy albo go uchyla i orzeka o żądaniu pozwu, bądź też postanowieniem uchyla nakaz zapłaty i pozew odrzuca lub postępowanie umarza (art. 496 k.p.c.)

W omawianej sprawie pozwana w zarzutach od nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu nakazowym podniosła szereg zarzutów: braku legitymacji czynnej po stronie powodowej, nieudowodnienia roszczenia zarówno co do zasady jak i co do wysokości oraz przedawnienia roszczenia.

Za uzasadnione uznać należy zarzuty pozwanej dotyczący nieudowodnienia roszczenia.

Bez wątpienia w toku niniejszego procesu strona powodowa powinna udowodnić zarówno zasadność, jak i wysokość określonej wierzytelności. Zgodnie bowiem z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi określone dla siebie skutki prawne, tym bardziej, że ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów i spełnia przy tym dwie zasadnicze funkcje. Po pierwsze dynamizuje postępowanie dowodowe w systemie obowiązywania zasady sporności (kontradyktoryjności) w procesie, po drugie określa wynik merytoryczny sporu (sprawy) w sytuacji krytycznej, gdy strona nie udowodni faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (por. K. Piasecki, Kodeks cywilny. Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz, Zakamycze, 2003r.). Oznacza to zatem, że Sąd tylko wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu art. 232 k.p.c. Ponadto, zgodnie z przyjętą linią orzecznictwa, obowiązek wskazania dowodów potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża przede wszystkim strony (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29), ponieważ Sąd został wyposażony jedynie w uprawnienie, a nie obowiązek, dopuszczenia dalszych jeszcze, nie wskazanych przez żadną ze stron, dowodów, kierując się przy tym własną oceną, czy zebrany w sprawie materiał jest - czy też nie jest - dostateczny do jej rozstrzygnięcia (art. 316 § 1 in principio k.p.c.). Dlatego też Sąd powinien korzystać z przewidzianego w art. 232 zd. 2 k.p.c. uprawnienia powściągliwie i z umiarem, pamiętając, że taka inicjatywa należy przede wszystkim do samych stron i że cały rozpoznawany spór jest ich sprawą, a nie sądu.

Powód w celu wykazania zasadności i wysokości dochodzonego roszczenia przedłożył jedynie wyciąg z ksiąg banku oraz wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem odbioru.

Jedynym zatem dokumentem dotyczącym kwoty żądanej w pozwie jest wyciąg z ksiąg banku. Jednakże w świetle art. 95 ust. 1a w zw. z ust. 1 ustawy z dnia z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo Bankowe (t.j. Dz.U. z 2015r. poz. 128) moc prawna takiego wyciągu jako dokumentu urzędowego nie obowiązuje w postępowaniu cywilnym. Tym samym dokument ten jest dokumentem prywatnym w rozumieniu art. 245 k.p.c., tj. stanowi jedynie dowód, że osoba która go podpisała złożyła oświadczenie zawarte w tym dokumencie. Nie był to natomiast wystarczający dowód zawarcia umowy pożyczki między stronami ani dowód faktycznego zadłużenia pozwanej.

W tym miejscu należy wskazać, że wyroku z 15 marca 2011 roku Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 95 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku - Prawo bankowe w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 26 czerwca 2009 roku o zmianie ustawy o księgach wieczystych i hipotece oraz niektórych innych ustaw w związku z art. 244 § 1 i art. 252 ustawy z dnia 17 listopada 1964 roku - Kodeks postępowania cywilnego w części, w jakiej nadaje moc prawną dokumentu urzędowego księgom rachunkowym i wyciągom z ksiąg rachunkowych banku w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności bankowych w postępowaniu cywilnym prowadzonym wobec konsumenta, jest niezgodny z art. 2, art. 32 ust. 1 zdanie pierwsze i art. 76 konstytucji oraz nie jest niezgodny z art. 20 konstytucji. Trybunał Konstytucyjny oceniał część przepisu prawa bankowego, która nadaje księgom rachunkowym banku oraz wyciągom z tych ksiąg moc prawną dokumentu urzędowego w postępowaniu cywilnym prowadzonym wobec konsumenta. Co do zasady moc prawna dokumentów urzędowych jest związana z wykonywaniem zadań publicznych, a nie działalnością podmiotów prywatnych, jakimi są obecnie banki w Polsce.

Konsekwentnie należy zatem uznać, że złożony przez powoda wyciąg z ksiąg banku z dnia 17 lipca 2017 roku nie ma mocy prawnej dokumentu urzędowego w niniejszym procesie, w którym strona pozwana jest konsumentem, zatem nie stanowi on dowodu tego, co zostało w nim zaświadczone i nie korzysta ze szczególnych uprawnień procesowych co do jego mocy dowodowej.

Zasadności żądania pozwu nie dowodzi również wystawione przez powoda wezwanie do zapłaty, który to dokument sam w sobie oczywiście nie może stanowić i nie stanowi dowodu na istnienie zobowiązania pozwanej (tak co do zasady, jak i co do wysokości). Jest to tzw. dokument prywatny, którego formalna moc dowodowa, jak stanowi art. 245 k.p.c., ogranicza się do domniemania, że powód złożył oświadczenie nim objęte. Tylko w takim zakresie dokument ten nie budzi wątpliwości Sądu. Natomiast materialna moc dowodowa omawianego wezwania bez poparcia go odpowiednimi dokumentami źródłowymi jest nikła.

Tym samym należało nakaz zapłaty w stosunku do pozwanej uchylić i powództwo oddalić (art. 496 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c.).

Jedynie na marginesie Sąd podaje, iż zasadny wydaje się również zarzut przedawnienia roszczenia podniesiony przez pozwaną. Jak wynika bowiem z treści wyciągu z ksiąg bankowych umowa pożyczki została rozwiązana w dniu 28 czerwca 2013 roku, wobec czego 3-letni termin przedawnienia upłynął z dniem 28 czerwca 2016 roku. Powód nie wskazał przy tym na żadne okoliczności, które przerwałyby bieg tego terminu. W tym stanie rzeczy powództwo wytoczone przez powoda w dniu 25 lipca 2017 roku ocenić należy jako przedawnione.

Wobec przegrania przez powoda procesu, Sąd zgodnie z art. 98 k.p.c. obciążył powoda obowiązkiem zwrotu na rzecz pozwanej kosztów procesu tj. kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 3.600 złotych (§ 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie – w brzmieniu obowiązującym w dacie złożenia pozwu), kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17 złotych oraz uiszczonej przez pozwaną opłaty od zarzutów w kwocie 57 złotych.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

S., (...)