Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód T. O. (1) pozwem, który wpłynął do tut. Sądu w dniu 16 sierpnia 2017 r., skierowanym przeciwko (...) Spółce Akcyjnej Zakładowi (...) w S., domagał się zasądzenia, na swoją rzecz, kwoty 13.090 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 13 sierpnia 2014 r. do dnia wniesienia pozwu tytułem nagrody jubileuszowej za 45 lat pracy.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, że po przepracowaniu 45 lat, w tym 42 lat i 3 miesięcy w (...), odszedł na emeryturę oraz podkreślił, iż pracodawca opierając się na niewiarygodnym świadectwie pracy, na którym odręcznie dopisano „zwolniony z pracy dyscyplinarnie”, odmówił mu wypłaty nagrody jubileuszowej.

W odpowiedzi na pozew pozwany (...) Spółka Akcyjna Zakład (...) w S. wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Pozwany pracodawca wskazał, że powód otrzymywał nagrody jubileuszowe zgodnie z obowiązującymi w dacie ich nabycia przepisami. Zaznaczył, że do okresu zatrudnienia uprawniającego do nabycia prawa do nagrody jubileuszowej powodowi zaliczano wyłącznie pracę na kolei, albowiem w myśl Zarządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 23 grudnia 1989 r. oraz Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy pracowników przedsiębiorstwa (...) z dnia 26 listopada 1994 r. do okresu uprawniającego do nagrody jubileuszowej nie mogły być zaliczone okresy zakończone rozwiązaniem stosunku pracy z winy pracownika. Tymczasem w aktach osobowych powoda znajdowała się kserokopia świadectwa pracy wystawionego przez Powiatowe Przedsiębiorstwo (...) w D. za okres od 1 września 1970 r. do 7 sierpnia 1973 r. z adnotacją „umowa o pracę rozwiązana dyscyplinarnie z winy pracownika”. Pozwany wskazał, że powód przez cały okres zatrudnienia korzystał z prawa do nagrody jubileuszowej przy uwzględnieniu wyłącznie okresu pracy na kolei oraz zaznaczył, iż powód aż do końca zatrudnienia nie kwestionował ustania stosunku pracy z poprzednim pracodawcą w sposób określony w tym świadectwie.

W toku procesu strony podtrzymały dotychczasowe stanowiska.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

T. O. (1) był zatrudniony w Powiatowym Przedsiębiorstwie (...) w D. z siedzibą w Z. na stanowisku elektromontera, na podstawie umowy o pracę zawartej na okres od dnia 1 września 1970 r. do dnia 1 września 1973 r. Umowa o pracę została rozwiązana w trybie dyscyplinarnym z winy pracownika, który porzucił pracę z dniem 7 sierpnia 1973 r., nie wracając do niej po zakończeniu wykorzystywania udzielonego mu urlopu.

Dowód: zeznania T. O. (1) w charakterze strony – k. 127 w zw. z k. 78, świadectwo pracy z 31 sierpnia 1973 r. – k. 9 (także w aktach osobowych), uchwała Rady Zakładowej z 15 sierpnia 1973 r. – k. 8 akt osobowych powoda z Powiatowego Przedsiębiorstwa (...) w D. z siedzibą w Z. (k. 113), umowa o pracę – k. 1 akt osobowych powoda z Powiatowego Przedsiębiorstwa (...) w D. z siedzibą w Z. (k. 113), kserokopii legitymacji ubezpieczeniowej – k. 9 akt osobowych powoda z Powiatowego Przedsiębiorstwa (...) w D. z siedzibą w Z. (k. 113, karty dokumentujące przebieg zatrudnienia – k. 13-14 akt osobowych powoda z Powiatowego Przedsiębiorstwa (...) w D. z siedzibą w Z. (k. 113);

T. O. (1) w okresie od 1 września 1973 r. do 27 grudnia 2015 r. był zatrudniony kolejno w Przedsiębiorstwie Państwowym (...), (...) Państwowych Spółce Akcyjnej, (...) Spółce Akcyjnej Zakładzie (...) w P., (...) Spółce Akcyjnej Zakładzie (...) w (...) Spółce Akcyjnej Zakładzie (...) w S. w pełnym wymiarze czasu pracy, ostatnio na stanowisku starszego montera.

Stosunek pracy ustał w wyniku rozwiązania umowy o pracę za wypowiedzeniem przez pracownika.

Niesporne, a nadto dowód: świadectwo pracy – k. 7 cz. C akt osobowych

T. O. (2) przyznano 31 lipca 1998 r. nagrodę jubileuszową za 25 lat pracy, 29 sierpnia 2008 r. za 35 lat pracy, a 29 sierpnia 2013 r. za 40 lat pracy.

Do stażu pracy uprawniającego do otrzymania nagrody jubileuszowej zaliczano T. O. (2) jedynie pracę na rzecz (...) Spółki Akcyjnej Zakładu (...) w S. (i jego poprzedników prawnych).

Niesporne, a nadto dowód: pismo z 31 lipca 1998 r. – k. 38 (także w aktach osobowych), pismo z 29 sierpnia 2008 r. – k. 39 (także w aktach osobowych), pismo z 29 sierpnia 2013 r. – k. 40 (także w aktach osobowych);

W (...) Spółce Akcyjnej Zakładzie (...) (także w jej poprzednikach prawnych) od 26 listopada 1994 r. obowiązywał Zakładowy Układ Zbiorowy Pracy pracowników przedsiębiorstwa (...), który został przekształcony z Porozumienia w sprawie systemu wynagradzania pracowników przedsiębiorstwa (...) – dział transport zawartego 31 grudnia 1990 r. Zgodnie z pkt 4 załącznika nr 10 zasady ustalania okresów pracy i innych okresów uprawniających do nagrody jubileuszowej oraz zasady ich wypłacania określają powszechnie obowiązujące przepisy.

W 1994 r. kwestię ustalania okresów pracy i innych okresów uprawniających do nagrody jubileuszowej regulowało Zarządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie ustalania okresów pracy i innych okresów uprawniających do nagrody jubileuszowej oraz zasad jej obliczania i wypłacania z dnia 23 grudnia 1989 r. (M.P. z 1989 r., Nr 44, poz. 358). Zgodnie z § 2 tego Zarządzenia do okresu pracy uprawniającego do nagrody jubileuszowej wlicza się, bez względu na przerwy w zatrudnieniu: okresy zatrudnienia w uspołecznionych zakładach pracy, okresy zatrudnienia w prywatnych zakładach pracy, które zostały upaństwowione lub przejęte przez uspołecznione zakłady pracy (§ 2 ust. 1). Do okresu pracy, o którym mowa w ust. 1, nie wlicza się natomiast okresów zatrudnienia zakończonych po wyzwoleniu rozwiązaniem umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika oraz wygaśnięciem stosunku pracy wskutek porzucenia pracy.

Bezsporne, a nadto dowód: Porozumienie w sprawie systemu wynagradzania pracowników przedsiębiorstwa (...) – dział transport – k. 84 – 87, Zakładowy Układ Zbiorowy Pracy pracowników przedsiębiorstwa (...) – k. 89 – 92, Zarządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 23 grudnia 1999 r. w sprawie ustalania okresów pracy i innych okresów uprawniających do nagrody jubileuszowej praz zasad jej obliczania i wypłacania;

1 marca 1999 r. zaczął obowiązywać Ponadzakładowy Układ Zbiorowy Pracy dla pracowników przedsiębiorstwa państwowego (...). Zgodnie z pkt 1 załącznika nr 11 do tego aktu pracownikowi przysługuje nagroda jubileuszowa za okresy zatrudnienia w jednostkach organizacyjnych przedsiębiorstwa (...), a za inne okresy, jeżeli z mocy odrębnych przepisów podlegają one wliczeniu do okresu pracy, od którego zależą uprawnienia pracownicze. Obowiązek udokumentowania okresów pracy, od których zależy prawo do nagrody należy do pracownika, jeżeli w aktach osobowych brak jest odpowiedniej dokumentacji (pkt 7 załącznika nr 11)

Dowód: załącznik nr 11 do Ponadzakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla pracowników przedsiębiorstwa państwowego (...) – k. 25-26;

T. O. (1) od 1 stycznia 2001 r. stał się pracownikiem (...) Państwowych Spółki Akcyjnej, zaś od 1 października 2001 r. pracownikiem (...) Spółki Akcyjnej.

Niesporne, a nadto dowód: świadectwo pracy – k. 7 cz .C akt osobowych;

W dniu 1 stycznia 2003 r. zaczął obowiązywać Ponadzakładowy Układ Zbiorowy Pracy dla Pracowników Zatrudnionych przez Pracodawców Zrzeszonych w Związku (...) z dnia 2 grudnia 2002 r. Zasady wypłaty nagród jubileuszowych ustalone zostały w załączniku nr 8 do (...).

Zgodnie z pkt 14 załącznika nr 8 pracownikowi zatrudnionemu w dniu wejścia w życie (...), który przed tym dniem nabył prawo do nagrody u pracodawców z uwzględnieniem innych okresów niż określone w ust. 1 (tj. okresów pracy na kolei), wymienionych w Zarządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie ustalania okresów pracy i innych okresów uprawniających do nagrody jubileuszowej oraz zasad jej obliczania i wypłacania z 23 grudnia 1989 r. (M.P. z 1989 r., Nr 44, poz. 358)., a także wymienionych we wcześniejszych przepisach oraz na podstawie indywidualnych decyzji, przy ustalaniu prawa do kolejnych nagród wlicza się także te okresy.

Dowód: wyciąg z (...) z dnia 2 grudnia 2002 r. – k. 33-34, Załącznik nr 8 (...) z dnia 2 grudnia 2002 r. – k. 35;

Uchwałą Zarządu (...) spółki akcyjnej z 23 lipca 2003 r. wprowadzony został Regulamin wynagradzania dla pracowników zatrudnionych w spółce (...) spółka akcyjna”. Zasady wypłaty nagród jubileuszowych zawarte zostały w Załączniku nr 12. Zgodnie z pkt 13 ww. Załącznika pracownikowi zatrudnionemu w dniu wejścia w życie Regulaminu, który przed tym dniem nabył prawo do nagrody u pracodawców z uwzględnieniem innych okresów niż określone w ust. 1 (tj. okresów pracy na kolei), wymienionych w Zarządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie ustalania okresów pracy i innych okresów uprawniających do nagrody jubileuszowej oraz zasad jej obliczania i wypłacania z dnia 23 grudnia 1989 r. (M.P. z 1989 r., Nr 44, poz. 358)., a także wymienionych we wcześniejszych przepisach oraz na podstawie indywidualnych decyzji, przy ustalaniu prawa do kolejnych nagród wlicza się także te okresy.

Dowód: Załącznik nr 12 Regulaminu wynagradzania – k. 93 – 95

W dniu 11 stycznia 2005 r. został zawarty Zakładowy Układ Zbiorowy dla pracowników (...) Spółka Akcyjna. Zasady wypłaty nagród jubileuszowych zostały określone w załączniku nr 12. Dodatkowo z T. O. (3) zawarto w dniu 4 kwietnia 2005 r. porozumienie, na mocy którego ustalono, iż przysługują mu wszelkie świadczenia wynikające z Ponadzakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla Pracowników Zatrudnionych przez Pracodawców Zrzeszonych w Związku (...) z dnia 2 grudnia 2002 r.

Dowód: wyciąg z (...) z dnia 11 stycznia 2015 r., Załącznik nr 12 do (...) k. 29 – 32, porozumienia z T. O. (2) – k. 36, 37, protokół dodatkowy nr 11 – k. 117-122, porozumienie z dnia 7 listopada 2014 r. – k. 123-125;

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się bezzasadne.

Spór w niniejszej sprawie sprowadzał się w istocie do sposobu ustania stosunku pracy łączącego powoda z Powiatowym Przedsiębiorstwem (...) w D. z siedzibą w Z.. Strona pozwana wprost przyznała bowiem, że gdyby stosunek pracy powoda w poprzednim zakładzie pracy nie został zakończony z jego winy, okres ten należałoby wliczyć do okresu uprawniającego powoda do nagrody jubileuszowej (k. 76-77), a zatem w rezultacie dokonać wypłaty nagrody jubileuszowej za 45 lat pracy.

Ustalenia faktyczne w zakresie obowiązujących w okresie zatrudnienia powoda aktów zakładowego i ponadzakładowego prawa pracy oraz przyznawanych powodowi dotychczas nagród jubileuszowych (uwzględniających jedynie okresy pracy na (...)), ustalone zostały na podstawie dowodów z dokumentów (szczegółowo wymienionych powyżej), których prawdziwości nie kwestionowała żadna ze stron, a z których wynika, iż powodowi, na mocy porozumienia z dnia 4 kwietnia 2005 r., przysługują wszelkie świadczenia wynikające z Ponadzakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla Pracowników Zatrudnionych przez Pracodawców Zrzeszonych w Związku (...) z dnia 2 grudnia 2002 r., a zatem również prawo do zaliczenia do nagrody jubileuszowej okresów innych niż praca na (...), wymienionych w Zarządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie ustalania okresów pracy i innych okresów uprawniających do nagrody jubileuszowej oraz zasad jej obliczania i wypłacania z 23 grudnia 1989 r.

Jak wskazywano już natomiast powyżej zgodnie z § 2 ww. Zarządzenia do okresu pracy uprawniającego do nagrody jubileuszowej wlicza się, bez względu na przerwy w zatrudnieniu: okresy zatrudnienia w uspołecznionych zakładach pracy, okresy zatrudnienia w prywatnych zakładach pracy, które zostały upaństwowione lub przejęte przez uspołecznione zakłady pracy (§ 2 ust. 1). Do okresu pracy, o którym mowa w ust. 1, nie wlicza się natomiast okresów zatrudnienia zakończonych po wyzwoleniu rozwiązaniem umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika oraz wygaśnięciem stosunku pracy wskutek porzucenia pracy.

W ocenie Sądu materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie daje podstawy do przyjęcia, iż stosunek pracy powoda uległ zakończeniu z winy powoda, a tym samym okres zatrudnienia u poprzedniego pracodawcy nie podlegał zaliczeniu do okresu uprawniającego do naliczania nagrody jubileuszowej. Swoje przekonanie Sąd oparł nie tyle na adnotacji w świadectwie pracy („umowa o pracę rozwiązana dyscyplinarnie – z winy pracownika”), które do akt sprawy przedłożył sam powód, albowiem w istocie w aktach osobowych z poprzedniego zakładu pracy na wystawionym w tym samym dniu świadectwie pracy adnotacji takiej brak, ale w oparciu o wniosek starszego referenta ekonomicznego ds. zatrudnienia i kadr, skierowany do Rady Zakładowej z dnia 14 sierpnia 1973 r. o wyrażenie zgody na dyscyplinarne zwolnienie powoda, a także uchwałę Rady Zakładowej z dnia 15 sierpnia 1973 r. o wyrażeniu zgody na dyscyplinarne zwolnienie powoda z pracy. Z dokumentami tymi koresponduje przy tym adnotacja w legitymacji ubezpieczeniowej powoda o porzuceniu pracy w dniu 7 sierpnia 1973 r. Co więcej, powyższe pozostaje w zgodzie z zeznaniami samego powoda, który wskazał, iż złożył wniosek o rozwiązanie umowy o pracę, na co nie uzyskał zgody pracodawcy, a po urlopie nie wrócił do pracy, „bo załatwił sobie już pracę gdzieś indziej”. Co prawda powód następnie zaczął się wycofywać ze swoich zeznań, wskazując, iż dokładnie nie pamięta, jak to było, jednak w ocenie Sądu następcze zasłanianie się niepamięcią należy uznać za przyjętą taktykę procesową, realizowaną przez powoda po tym, gdy prawdopodobnie zdał sobie sprawę, iż jego wypowiedź o braku zgody na rozwiązanie umowy o pracę na mocy porozumienia stron i niestawieniu się w pracy po urlopie, jest dla niego niekorzystna. Tezę o urlopie potwierdzają nadto adnotacje w kartach dokumentujących przebieg zatrudnienia - w sierpniu 1973 r. figuruje adnotacja o korzystaniu z urlopu wypoczynkowego przez 32 godziny sierpnia 1973 r., co wskazywałoby na 4 dni urlopu ( pierwszy dzień urlopu, tj. 1 sierpnia 1973 r. przypadał na środę, a ostatni dzień czterodniowego urlopu na 6 sierpnia 1973 r.) i wypłacie z tego tytułu wynagrodzenia. Nadto w karcie tej figuruje dopisek ołówkiem „porzucił pracę”.

W konsekwencji Sąd przyjął, że powód nie wykazał (a ta na nim zgodnie z rozkładem ciężaru dowodu spoczywał taki obowiązek, albowiem to powód z faktu braku ustania stosunku pracy z jego winy u poprzedniego pracodawcy wywodził korzystne dla siebie skutki prawne – art. 6 k.c. w zw. z art. 300 k.p.), by stosunek pracy z poprzednim pracodawcą (który miał trwać do 1 września 1973 r.) uległ rozwiązaniu w inny sposób niż z winy powoda. Nie zasługują przy tym na uwzględnienie argumenty powoda, iż (...) nie mogła wydać uchwały o wyrażeniu zgody na dyscyplinarne zwolnienie z pracy z dniem 15 sierpnia 1973 r., skoro stosunek pracy został już rozwiązany z dniem 7 sierpnia 1973 r. Podkreślenia wymaga bowiem, iż świadectwo pracy jest oświadczeniem wiedzy, a nie woli, a fakty w nim wskazane podlegają weryfikacji. W ocenie Sądu, jak wynika z adnotacji w legitymacji ubezpieczeniowej, i co pozostaje w zgodzie z adnotacjami w kartach dokumentujących przebieg zatrudnienia, powód porzucił pracę w dniu 7 sierpnia 1973 r. i taka też data została wpisana do świadectwa pracy, a sam fakt późniejszego niż 7 sierpnia 1973 r., ale wcześniejszego niż 1 września 1973 r., rozwiązania stosunku pracy (w związku z późniejszą zgodą (...) na dyscyplinarne zwolnienie powoda) nie zmienia dyscyplinarnego trybu ustania stosunku pracy, co nie pozwala, jak wyżej wykazano, na doliczenie okresu zatrudnienia u poprzedniego pracodawcy do okresu uprawniającego do nagrody jubileuszowej. Zaznaczyć należy również, iż Zarządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie ustalania okresów pracy i innych okresów uprawniających do nagrody jubileuszowej oraz zasad jej obliczania i wypłacania z dnia 23 grudnia 1989 r. nie pozwala na stosowne doliczenie nie tylko w razie rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika, ale także w sytuacji wygaśnięcia stosunku pracy wskutek porzucenia pracy (samo porzucenie pracy stanowi zatem przesłankę negatywną). Podkreślenia wymaga nadto, iż rozwiązanie umowy o pracę w związku z porzuceniem pracy pozostawało w zgodzie z regulacjami obowiązującego w 1973 r. Dekretu z dnia 18 stycznia 1956 r. o ograniczeniu dopuszczalności rozwiązania umów o pracę bez wypowiedzenia oraz o zabezpieczeniu ciągłości pracy (uchylonego, w związku z wejściem w życie od dnia 1 stycznia 1975 r. Kodeksu pracy, przez Przepisy wprowadzającego Kodeks pracy z dnia 26 czerwca 1974 r. – art. IV §1 pkt 14), który stanowił w art. 2 ust. 1 pkt 2, iż zakład pracy może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych (za takie naruszenie należy niewątpliwie uznać porzucenie pracy), a w art. 7 ust. 1, że rozwiązanie przez zakład pracy umowy o pracę bez wypowiedzenia z powodu ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych może nastąpić tylko po uprzednim uzyskaniu zgody rady zakładowej (miejscowej, oddziałowej) lub delegata związkowego.

Mając na względzie wszystko powyższe, Sąd doszedł do przekonania, iż powództwo nie zasługuje na uwzględnienie, stąd też w I punkcie wyroku oddalił je w całości.

W myśl art. 98 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W niniejszej sprawie strona pozwana reprezentowana była przez profesjonalnego pełnomocnika – radcę prawnego, którego minimalne wynagrodzenie, w związku z przedmiotem sprawy – wynosiło 3600 zł (§ 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych) i taką też kwotę zasądzono od powoda, na rzecz pozwanej, w punkcie II wyroku.

ZARZĄDZENIE

1.(...)

2. (...)

3.(...)

4.(...)

30 lipca 2018 r.