Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 30 listopada 2017 roku Sąd Rejonowy w Zgierzu w sprawie z powództwa B. W. przeciwko Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę:

1) zasądził od Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz B. W. kwotę 5.000 złotych z odsetkami ustawowymi od dnia 24 października 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

2) oddalił powództwo w pozostałym zakresie;

3) zasądził od Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz B. W. kwotę 963,40 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

4) nakazał pobrać od Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Zgierzu kwotę 250 złotych złotych tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów sądowych;

5) nie obciążył powoda kosztami procesu od oddalonej części powództwa;

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany, zaskarżając wyrok w części tj. w zakresie pkt. 1 co do kwoty 5.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 24 października 2015 roku do dnia zapłaty oraz w zakresie pkt. 3, 4, 5, 6.

Skarżący zarzucił rozstrzygnięciu naruszenie:

1)  przepisów postępowania poprzez:

- bezzasadne uznanie roszczeń małoletniego powoda, pomimo iż nie zostało ustalone na podstawie jakichkolwiek obiektywnych dowodów, iż powód w ogóle znał zmarłego i za życia zmarłego D. nawiązał z nim jakąkolwiek więź emocjonalną,

- wadliwą ocenę zebranego w sprawie materiału skutkującą błędem w subsumpcji stanu faktycznego do zakresu stosowania normy stanowiącej o odpowiedzialności pozwanego za naruszenie dobra osobistego małoletniego, w sytuacji gdy w ogóle w sprawie nie wiemy niczego na temat małoletniego i jego związku ze zmarłym, a Sąd w sposób całkowicie dowolny i nielogiczny dał wiarę dowodowi z przesłuchania zainteresowanych wynikiem postępowania rodziców powoda, uznając jednocześnie za niewiarygodne zeznania świadka D. W. (1), która zaprzeczyła istnieniu takiej więzi łączącej powoda ze zmarłym, a które to zeznania znajdują potwierdzenie w obliczu istniejącego w chwili śmierci poszkodowanego konfliktu rodzinnego wywołanego przez ojca powoda;

- rażąco błędne posłużenie się doświadczeniem życiowym i przyjęcie, iż w sytuacji, gdy w rodzinie powoda w chwili śmierci D. W. (2) istniał konflikt rodzinny wywołany faktem sprowadzenia do domu w trakcie trwania związku małżeńskiego z matką zmarłego przez E. W. matki powoda, która w chwili śmierci D. była jego rówieśnicą, pomiędzy 4 letnim chłopcem a dorosłym mężczyzną D. W. (2) mogły nawiązać się jakiekolwiek relacje rodzinne;

- nielogiczne ustalenie, iż powód utracił prawo do życia w pełnej rodzinie, w sytuacji gdy powód ma matkę, ojca i dwóch braci rodzonych, a zatem w jego rodzinie nie brakuje żadnego członka, z powodu utraty którego doznałby naruszenia dobra osobistego;

- wyciągnięcia rażąco wadliwych wniosków z zebranego materiału i przyjęcie, iż na podstawie dostarczonego materiału dowodowego można było orzekać o istnieniu jakiegokolwiek dobra osobistego u małoletniego i jego naruszeniu wskutek śmierci D. W. (2);

- dowolne przyjęcie, iż powód udowodnił swoje roszczenie w sytuacji, gdy wszechstronna analiza zebranego materiału nie pozwalała na przyjęcie, iż roszczenie powoda jest udowodnione, bowiem nie przedstawiono żadnych dowodów potwierdzających zgłoszone w pozwie twierdzenia, będące w rzeczywistości przede wszystkim i wyłącznie twierdzeniami przedstawicieli ustawowych o tyle niedoskonałymi, iż zawierającymi wyłącznie ich subiektywną ocenę okoliczności śmierci D., więzi i sytuacji rodzinnej.

2) przepisów prawa materialnego:

- art. 448 w zw. z art. 24 § 1 k.c. w zw. z art. 6 k.c. poprzez dokonanie ich błędnej wykładni i w konsekwencji zasądzenie kwoty 5.000 zł, w sytuacji nie udowodnienia przez powoda, iż wiązała go szczególna więź emocjonalna z D. W. (2), a co tym idzie nie wykazania doznania krzywdy przez powoda w związku ze śmiercią brata.

Skarżący wniósł o zmianę wyroku w zakresie zaskarżenia poprzez oddalenie powództwa w całości o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego w I i II instancji.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o oddalenie apelacji strony pozwanej w całości i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego jest niezasadna.

Zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane w wyniku prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, które to ustalenia Sąd Okręgowy w pełni podziela i przyjmuje za własne, jak również w następstwie prawidłowo zastosowanych przepisów prawa materialnego.

Na wstępie koniecznym jest odniesienie się do sformułowanych w apelacji pozwanego zarzutów naruszenia przepisów postępowania, gdyż wnioski w tym zakresie z istoty swej determinują rozważania co do pozostałych zarzutów apelacyjnych, bowiem jedynie nieobarczone błędem ustalenia faktyczne, będące wynikiem należycie przeprowadzonego postępowania, mogą być podstawą oceny prawidłowości kwestionowanego rozstrzygnięcia w kontekście twierdzeń o naruszeniu przepisów prawa materialnego.

Wbrew twierdzeniom apelacji, Sąd Rejonowy w niniejszej sprawie nie naruszył dyspozycji art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego.

Odnosząc się do powyższego zarzutu należy wskazać, że w myśl powołanego przepisu art. 233 § 1 k.p.c. Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Ocena dowodów polega na ich zbadaniu i podjęciu decyzji, czy została wykazana prawdziwość faktów, z których strony wywodzą skutki prawne. Celem Sądu jest tu dokonanie określonych ustaleń faktycznych, pozytywnych bądź negatywnych i ostateczne ustalenie stanu faktycznego stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia. Ocena wiarygodności mocy dowodów przeprowadzonych w danej sprawie wyraża istotę sądzenia w części obejmującej ustalenie faktów, ponieważ obejmuje rozstrzygnięcie o przeciwnych twierdzeniach stron na podstawie własnego przekonania sędziego powziętego w wyniku bezpośredniego zetknięcia ze świadkami, stronami, dokumentami i innymi środkami dowodowymi. Powinna ona odpowiadać regułom logicznego rozumowania wyrażającym formalne schematy powiązań między podstawami wnioskowania i wnioskami oraz uwzględniać zasady doświadczenia życiowego wyznaczające granice dopuszczalnych wniosków i stopień prawdopodobieństwa ich występowania w danej sytuacji. Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami, lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona.

W kontekście powyższych uwag należy stwierdzić, że - wbrew twierdzeniom skarżącego - w okolicznościach rozpoznawanej sprawy Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych i szczegółowych ustaleń faktycznych w oparciu o wnikliwą analizę całego zgromadzonego w toku postępowania rozpoznawczego materiału dowodowego i nie naruszył dyspozycji art. 233 § 1 i § 2 k.p.c. Przeprowadzona przez tenże Sąd ocena materiału dowodowego jest w całości logiczna i zgodna z zasadami doświadczenia życiowego, zaś podniesione w tym zakresie zarzuty, w ocenie Sądu Okręgowego, w istocie stanowią jedynie niczym nieuzasadnioną polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji i zmierzają w istocie wyłącznie do zbudowania na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w przedmiotowej sprawie alternatywnego w stosunku do ustalonego przez Sąd Rejonowy stanu faktycznego uzasadniającego nie przyznanie powodowi zadośćuczynienia. Strona apelująca powinna wykazywać, posługując się wyłącznie argumentami jurydycznymi, że sąd naruszył ustanowione w art. 233 § 1 k.p.c. zasady oceny wiarygodności oraz mocy dowodów i że naruszenie to miało wpływ na wynik sprawy (por. postanowienie SN z 14.01.2000 r., I CKN 1169/99, OSNC 2000/7-8/139 oraz wyrok SN z 7.01.2005 r., IV CK 387/04, Lex nr 1771263). Skarżący w apelacji warunkom tym nie sprostał.

Skarżący powinien był wykazać, że Sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, nie zaś ograniczyć się do przedstawienia własnej, alternatywnej do ustalonej w toku postępowania pierwszoinstancyjnego wersji wydarzeń czy ich skutków. Zdaniem apelującego, wbrew temu co ustalił Sąd Rejonowy, śmierć D. W. (2) nie wywiera negatywnych skutków w sferze psychicznej powoda, w jego życiu, powód nie był emocjonalnie związany z przyrodnim bratem. Słusznie uznał Sąd Rejonowy, że zeznania świadka D. W. (1) nie były wiarygodne co do tych okoliczności, gdyż były tendencyjne i nacechowane niechęcią do powoda i jego rodziny. A także sprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie. Zdaniem Sądu Okręgowego przy dokonywaniu ustaleń w sprawie nie zostały przekroczone granice swobodnej oceny dowodów, albowiem na podstawie zaoferowanych przez strony dowodów Sąd Rejonowy wyprowadził prawidłowe wnioski zgodne z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy ogólnej, uwzględniając całokształt okoliczności sprawy.

Niezasadny jest także zarzut apelacji dotyczący naruszenia art. 448 w zw. z art. 24 § 1 k.c. w zw. z art. 6 k.c. poprzez błędne zastosowanie. Zdaniem skarżącego powód nie udowodnił, że doznał krzywdy w związku ze śmiercią brata przyrodniego.

W ocenie Sądu Okręgowego okoliczności faktyczne przedmiotowej sprawy dają podstawy do przyjęcia, że strona powodowa wykazała spełnienie przesłanek zasądzenia zadośćuczynienia w oparciu o ww. przepisy prawa. Istotne jest, że śmierć D. W. (2) była dla powoda odczuwalną stratą, która wzrastała w czasie poprzez trwający w domu powoda kult zmarłego brata. Istotne jest, że zmarły D. W. (2) był autorytetem dla powoda. Powód tak jak zmarły brat chciał brać udział w zawodach motocrossowych. Powoda łączyła z bratem silna więź emocjonalna, której zerwanie było źródłem krzywdy dla powoda. Należy mieć na uwadze, że zmarły brat przyrodni powoda należał do kręgu najbliższych członków rodziny powoda. Okoliczności tej nie zmienia fakt, że powód ma jeszcze inne rodzeństwo przyrodnie i rodzone. Bracia choć nie zamieszkiwali razem, utrzymywali ze sobą kontakt - zmarły D. W. (2) często odwiedzał powoda. W takich okolicznościach trudno było przyjąć, że powód nie doznał krzywdy z powodu śmierci brata.

Dlatego Sąd Okręgowy działając na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 450 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania stanowiącego wynagrodzenie pełnomocnika stosownie do treści § 2 pkt. 2 w zw. z § 10 pkt. 1 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r, poz. 1804).