Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 lutego 2018 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach w IV Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSO Adam Chodkiewicz

Ławnicy Lidia Zarzeka, Grażyna Kornaga

Protokolant J. D.

w obecności Prokuratora Dominiki Król-Bystrzyckiej

po rozpoznaniu w dniu 19.01. i 30.01.2018 r.

sprawy

M. K. /K./

ur. (...) R.

syna T. i A. zd. O.

oskarżonego o to, że:

w dniu 30 lipca 2017 roku w R., po uprzednim użyciu przemocy wobec A. S., polegającej na popychaniu go, powaleniu na ziemię i zadaniu mu trzech ciosów scyzorykiem w okolice uda i podudzia prawego, usiłował zabrać od wymienionego pokrzywdzonego pieniądze w nieustalonej kwocie, przy czym zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na fakt, iż A. S. nie posiadał przy sobie pieniędzy, tj. wobec braku przedmiotu nadającego się do popełnienia na nim czynu zabronionego, powodując jednocześnie u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci trzech niewielkich ran kłutych uda i podudzia prawego, które naruszyły czynności narządów jego ciała na okres nieprzekraczający 7 dni,

- tj. o czyn z art. 13 § 2 kk w zw. z art. 280 § 2 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

1.uznaje oskarżonego M. K. /K./ za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, czym wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. 13 § 2 kk w zw. z art. 280 § 2 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk - i za to na zasadzie art. 280 § 2 kk w zw. z art. 14 § 1 kk i art. 11 § 3 kk skazuje go na karę 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

2. na zasadzie art. 62 kk orzeka wobec oskarżonego terapeutyczny system wykonywania kary pozbawienia wolności;

3. na zasadzie art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. M. kwotę 1020 zł + 23% VAT łącznie 1254,60 zł (tysiąc dwieście pięćdziesiąt cztery zł 60/100 gr) tytułem nieopłaconej pomocy prawnej, udzielonej oskarżonemu z urzędu;

4. na zasadzie art. 624 §1 kpk i art. 17 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych zwalnia oskarżonego od ponoszenia opłaty i kosztów sądowych, którymi obciąża Skarb Państwa.

Lidia Zarzeka SSO Adam Chodkiewicz Grażyna Kornaga

Sygn. akt IV K 209/17

UZASADNIENIE

W nocy z 29 na 30 listopada 2017 r. A. S. udał się do jednego ze sklepów osiedlowych położonego w R. na Osiedlu (...), celem nabycia piwa. Spotkał tam oskarżonego M. K.. Chociaż go nie znał z imienia i nazwiska, to po krótkim czasie nawiązał z w/w dobry kontakt. Mężczyźni siedzieli pod sklepem, wspólnie spożywając alkohol. Pokrzywdzony stawiał oskarżonemu kolejne piwa. Gdy A. S. postanowił udać się do domu, idąc ulicą (...), w kierunku ul. (...), oskarżony zażądał od niego pieniędzy na piwo. Dlatego, że pokrzywdzony nie miał już przy sobie żadnych środków pieniężnych, odmówił. Między mężczyznami doszło do szarpaniny. Oskarżony kilkukrotnie popchnął pokrzywdzonego, co doprowadziło do jego upadku na ziemię. Wykorzystał to oskarżony, kładąc się na pokrzywdzonym, który konsekwentnie powtarzał, że nie ma pieniędzy. M. K. nie zważając na słowa pokrzywdzonego - w dalszym ciągu leżąc na nim - wziął do ręki składany scyzoryk i trzykrotnie ugodził zaatakowanego w prawą nogę. Gdy M. K. zszedł z pokrzywdzonego, A. S. podniósł się i zaczął uciekać. Oskarżony ruszył za nim w pogoń. Uciekając, pokrzywdzony spotkał po drodze znajomych wracających z nocnej imprezy - M. M. i R. W.. U nich uzyskał pomoc. Mianowicie, widząc krew na nodze A. S., M. M. odepchnął oskarżonego, który upadł na ziemię. Wówczas z kieszeni M. K. wypadły klucze i scyzoryk. Oskarżony wstał, zabrał swoje rzeczy i uciekł. Nikt go nie gonił. Na miejsce wezwano służby medyczne, oraz funkcjonariuszy Policji - Ł. Z. oraz J. M.. Pokrzywdzony został przewieziony do Szpitala Miejskiego w R.. W wyniku udzielonej A. S. pomocy medycznej rozpoznano u niego obrażenia w postaci trzech niewielkich ran kłutych uda i podudzia prawego. Leczenie pokrzywdzonego trwało od dnia 30 lipca 2017 r., godzina 3:15 do dnia 30 lipca 2017 r., godzina 3:32.

(Dowody : zeznania A. S. - k. 4-5, 42-43, 44-45, 83-84; k. 177-178; zeznania Ł. Z. - k. 85 - 86; k. 181v; zeznania J. M. - k. 88 - 89; k. 181v; zeznania M. S. - k. 91-92; k. 181v-182; zeznania M. M. - k. 33-34; k. 182-182v; zeznania R. W. - k. 36-37; k. 51-52; k. 182v-183 ; notatki urzędowe z dnia 30 lipca 2017 r. - k. 1, 2; karta informacyjna leczenia szpitalnego - k. 8; opinia sądowo-lekarska - k. 26; protokół oględzin i inne dokumenty - k. 9-13,14; 17-19, 20; tablica poglądowa wraz z protokołem okazania - k. 41-43; protokół odsłuchania nagrania - k. 57)

Dane osobowopoznawcze

W przeszłości oskarżony był karany. Został czterokrotnie skazany za przestępstwa przeciwko mieniu, jak również za przestępstwa kwalifikowane z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. W dwóch przypadkach kara pozbawienia wolności została warunkowo zawieszona, a jedną z tych kar zarządzono do wykonania.

Dane uzyskane w związku z przeprowadzonym wywiadem środowiskowym pozwoliły ustalić, iż w najbliższym sąsiedztwie oskarżony posiada opinię negatywną. Znany jest z agresywnych zachowań, nadużywania alkoholu oraz pozostawania pod wpływem dopalaczy. Po osiągnięciu osiemnastego roku życia zarobkował dorywczo; nie był zarejestrowany w PUP.

Z kolei opinia pochodząca z Aresztu Śledczego w T. z dnia 6 października 2017 r. wskazuje, iż zachowanie M. K. zostało ocenione jako regulaminowe.

Na podstawie opinii sądowo - psychiatrycznej ustalono, że u oskarżonego nie stwierdzono zaburzeń stanu zdrowia psychicznego ani też innych zakłóceń czynności psychicznych. Czyn zabroniony popełniony przez M. K. pozostawał w związku z uzależnieniem od alkoholu. Z uwagi na to uzależnienie, ewentualną karę pozbawienia wolności oskarżony powinien odbywać w zakładzie karnym, gdzie możliwe będzie leczenie odwykowe.

Badanie przeprowadzone przez biegłych psychologów wykazało natomiast, że M. K. jest osobą z upośledzeniem umysłowym lekkiego stopnia. Badany zna i rozumie podstawowe, powszechnie przyjęte normy społeczne i prawne oraz jest zdolny ich przestrzegać, co dotyczy także zarzucanego mu czynu.

(Dowody: informacja z KRK - k. 103; wywiad środowiskowy - k. 94-95; opinia z Aresztu Śledczego w T. - k. 104-108; opinia sądowo-psychiatryczna - k. 120-122; opinia sądowo-psychologiczna - k. 124-126)

Wyjaśnienia oskarżonego

Oskarżony w toku przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym odmówił składania wyjaśnień (k. 73-74).

Stając przed tut. Sądem M. K. potwierdził treść złożonego w postępowaniu przygotowawczym oświadczenia. Nadto wskazał, iż nie przyznaje się do zarzucanego mu czynu oraz odmawia składania wyjaśnień w sprawie (k. 176v).

(Dowód: protokół przesłuchania oskarżonego - k. 73-74; k. 176v)

Zeznania świadków

A. S. - złożył zeznania, z których wynika, że w dniu 29 lipca 2017 r. udał się do sklepu nocnego położonego na (...), gdzie spotkał oskarżonego. Następnie razem spożywali alkohol. Gdy pokrzywdzony udał się w stronę domu, oskarżony zwrócił się do niego z żądaniem wydania pieniędzy. W związku z tym, iż pokrzywdzony ich nie miał - co oświadczył oskarżonemu - M. K. zaatakował go scyzorykiem i zaczął dźgać w nogę. Pokrzywdzony zdołał jednak uciec. W trakcie ucieczki spotkał znajomych, którzy powstrzymali oskarżonego. Na miejsce wezwano pogotowie (k. 4-5, 44-45). Z zeznań pokrzywdzonego wynika nadto, że nie miał on w stosunku do oskarżonego żadnego długu (k. 83-84). Pokrzywdzony rozpoznał okazany mu wizerunek oskarżonego (k. 42-43).

Treść złożonych zeznań pokrzywdzony potwierdził stając przed tut. Sądem, uzupełniając je nieznacznie m.in. o wskazanie, że przed zakupem alkoholu miał przy sobie około 50 zł. W sklepie wydał około 25 zł, a resztę zgubił. Podał też, że oskarżony go nie przeszukiwał (k. 177-178).

(Dowody: zeznania A. S. - k. 4-5, 42-43, 44-45, 83-84; k. 177-178)

Ł. Z. (funkcjonariusz Policji) - z zeznań tego świadka wynika, że przybył na miejsce zdarzenia, odbierając oświadczenia wiedzy o przebiegu wypadków od dwóch mężczyzn, którzy udzielili pokrzywdzonemu pomocy. W dalszej kolejności udał się do szpitala i przeprowadził rozmowę z A. S.. Ten ostatni miał przyznać, że został zaatakowany małym scyzorykiem po tym, jak odmówił wydania pieniędzy, których żądał napastnik. Było to w R., w rejonie tzw. (...). A. S. przyznał, iż wcześniej z oskarżonym spożywał piwo pod sklepem. W ocenie świadka, pomimo, że rozmówca pozostawał pod wpływem alkoholu, jego wypowiedzi były logiczne i składne (k. 85 - 86).

Stając przed tut. Sądem świadek potwierdził treść wcześniej złożonych zeznań w sprawie. Wskazał, że innych szczegółów nie pamięta. Nie potrafił sobie przypomnieć, czy pokrzywdzony mówił coś o miejscu popełnienia względem niego przestępstwa (k. 181v).

(Dowód: zeznania Ł. Z. - k. 85 - 86; k. 181v)

J. M. (funkcjonariusz Policji) - z zeznań tego świadka wynika, że brał udział w interwencji na miejscu zdarzenia wraz z Ł. Z.. Odebrał od pokrzywdzonego oświadczenie, iż został ugodzony nożem, czego skutkiem były rany na nodze. Zdaniem funkcjonariusza, pomimo, że pokrzywdzony pozostawał pod wpływem alkoholu, to jego wypowiedź była logiczna (k. 88-89).

Zeznając na rozprawie przed Sądem Okręgowym świadek najpierw podał, iż nie kojarzy osoby oskarżonego i nie pamięta, co wydarzyło się w dniu 29 lipca 2017 r. Jednakże, po odczytaniu mu dotychczas złożonych zeznań potwierdził ich treść podając, że nie ma nic więcej do dodania w sprawie (k. 181v).

(Dowód: zeznania J. M. - k. 88 - 89; k. 181v)

M. S. (matka pokrzywdzonego) - podała, że syn został przywieziony do jej domu przez funkcjonariuszy policji. Wtedy też dowiedziała się, że zraniono go w nogę w związku z próbą dokonania rozboju (k. 91-92).

Treść tak złożonych zeznań świadek potwierdziła stając przed tut. Sądem (k. 181v-182).

(Dowód: zeznania M. S. - k. 91-92; k. 181v-182)

M. M. - (świadek naoczny zdarzenia) - z jego zeznań wynika, iż widział uciekającego pokrzywdzonego i goniącego go oskarżonego. A. S. miał zranioną nogę, a jego napastnik trzymał w ręce scyzoryk. Świadek zeznał, że pokrzywdzony był znajomym R. W.. Zeznania świadka wskazują, iż oskarżony miał przy sobie scyzoryk, który wypadł mu z kieszeni wraz z kluczami (k. 33-34).

Zeznając przed tut. Sądem świadek potwierdził treść złożonych zeznań. Odpowiadając na pytania Sądu podał, że nie jest w stanie jednoznacznie rozpoznać oskarżonego na sali rozpraw, albowiem wówczas osoba, którą widział miała kaptur i było ciemno (k. 182-182v).

(Dowód: zeznania M. M. - k. 33-34; k. 182-182v)

R. W. - (świadek naoczny zdarzenia) - z jego zeznań wynika, iż obserwował moment ucieczki pokrzywdzonego, przed oskarżonym zaopatrzonym w scyzoryk. Potwierdził, że pokrzywdzony został okaleczony, a jego obrażenia wymagały udzielenia pomocy medycznej. Widział, iż M. K. miał przy sobie nóż (k. 36-37).

W trakcie okazania wizerunku M. K., świadek rozpoznał oskarżonego, jako mężczyznę, który w dniu 30 lipca 2017 r. gonił oskarżonego i zranił A. S. scyzorykiem w nogę (k. 51-52).

Zeznania złożone w toku postępowania przygotowawczego świadek potwierdził w toku postępowania rozpoznawczego. Zastrzegł jednak, że w chwili obecnej nie potrafi rozpoznać oskarżonego (k. 182v-183).

(Dowód: zeznania R. W. - k. 36-37; k. 51-52; k. 182v-183 )

B. D. - (pracownica sklepu (...)) - z zeznań świadka wynika, iż nie ma ona wiedzy o zdarzeniu stanowiącym przedmiot niniejszego postępowania (k. 30-31).

(Dowód: zeznania B. D. - k. 30-31 )

Przechodząc do oceny zeznań świadków Sąd zauważa, iż najbardziej miarodajne okazały się oprócz zeznań pokrzywdzonego, zeznania pozostałych świadków naocznych zdarzenia tj. M. M. i R. W.. Świadkowie Ci złożyli oświadczenia wiedzy, które są spójne i logiczne. I tak, pokrzywdzony w sposób rzeczowy wskazał zdarzenia kluczowe - fakt wspólnego spożywania alkoholu z oskarżonym, a dalej nieuzasadnioną napaść na jego osobę ze scyzorykiem w ręku. Wypowiedź pokrzywdzonego jest przy tym pozbawiona nadmiernych ubarwień. Wiarygodności jego relacji nie podważa okoliczność pozostawania pod wpływem alkoholu zważywszy, że wersję zdarzeń A. S. potwierdzili pozostali świadkowie zdarzenia - R. W. oraz M. M. . Podobnie, zastrzeżeń Sądu nie wzbudziły zeznania tych ostatnich świadków. Zwięźle i w ocenie Sądu bezstronnie opisali bieg wypadków. Ich zeznania nie wskazują, jakoby sympatyzowali z którymś z uczestników zdarzenia.

Zeznania funkcjonariuszy Policji - J. M. oraz Ł. Z. - dotyczą zasadniczo następstw czynu inkryminowanego. Niemniej jednak, okazały się one pomocne nie tylko w stwierdzeniu wystąpienia skutków zdarzenia, ale pozwoliły zweryfikować wiarygodność zeznań świadków naocznych oraz pokrzywdzonego. Zbliżoną rolę odegrały zeznania matki oskarżonego - M. S.. Zeznania tych świadków są szczere, a przez to zasługują na wiarę.

Z kolei zeznania B. D. nie wniosły do sprawy okoliczności istotnych w aspekcie zarzucanego oskarżonemu czynu. Oświadczyła ona bowiem, iż nie dysponuje wiedzą o zdarzeniu objętym niniejszym postępowaniem.

Ocena pozostałych dowodów

Niezależnie od osobowych źródeł dowodowych Sąd posiłkował się źródłami o charakterze rzeczowym. Pozwoliły one w pierwszej kolejności ustalić zakres obrażeń jakich doznał A. S. (karta informacyjna leczenia szpitalnego - k. 8; opinia sądowo-lekarska - k. 26), ale też dopełniły przebieg zdarzeń zaprezentowanych przez świadków zdarzenia (notatki urzędowe z dnia 30 lipca 2017 r. - k. 1, 2; protokół oględzin i inne dokumenty - k. 9-13,14; 17-19, 20; protokół odsłuchania nagrania - rozmowy z dyspozytorem pogotowia ratunkowego - k. 57), czy też stanowiły element składowy tych zeznań (tablica poglądowa wraz z protokołem okazania - k. 41- 43). Niezależnie od dowodów związanych stricte z bezpośrednim przebiegiem zdarzenia Sąd ważył źródła dokumentarne stanowiące bazę ustaleń dla właściwości i warunków osobistych M. K. (informacja z KRK - k. 103; wywiad środowiskowy - k. 94-95; opinia z Aresztu Śledczego w T. - k. 104-108; opinia sądowo-psychiatryczna - k. 120-122; opinia sądowo-psychologiczna - k. 124-126).

Powołanym dowodom Sąd dał w pełni wiarę. W szczególności, zaakceptował konkluzje biegłych psychiatrów oraz biegłego psychologa, albowiem zostały poparte rzetelnym badaniem przedmiotowym, które opisano zrozumiale (w sposób wolny od sprzeczności), bez wzajemnych sprzeczności, a stopień szczegółowości badania, jego fachowość, nie budzą zastrzeżeń Sądu. Pozostałe dowody Sąd uznał za wiarygodne z uwagi na niebudzącą zastrzeżeń ich treść. Dodać zresztą wypada, że wiarygodności wskazanych źródeł nie podważała żadna ze stron postępowania.

Kwalifikacja prawna czynu

Mając na uwadze całokształt okoliczności faktycznych Sąd doszedł do przekonania, że oskarżony M. K. swoim działaniem wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 280 § 2 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Wskazać należy, iż przestępstwo z art. 280 §2 k.k. ma miejsce gdy sprawca kradnie, używając przemocy wobec osoby lub grożąc natychmiastowym jej użyciem albo doprowadza człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności, posługując się równocześnie bronią palną, nożem lub innym podobnie niebezpiecznym przedmiotem lub środkiem obezwładniającym albo działa w inny sposób bezpośrednio zagrażający życiu lub wspólnie z inną osobą, która posługuje się taką bronią, przedmiotem, środkiem lub sposobem. W realiach niniejszej sprawy nie ulega wątpliwości, iż oskarżony zaatakował A. S., posługując się nożem (scyzoryk stanowi rodzaj noża) i raniąc go, czego skutkiem były rany na prawej nodze (udzie). Nie doszło przy tym do osiągnięcia skutku czynu zabronionego - zaboru mienia. W związku z tym, iż M. K. bezpośrednio zmierzał do popełnienia czynu zabronionego, ale skutku nie osiągnął, to Sąd zakwalifikował jego zachowanie jako odpowiadające stronie podmiotowej usiłowania i przyjął, dokonanie przez oskarżonego usiłowania rozboju. Dlatego, że brak osiągnięcia skutku stanowił wynik nieposiadania przez A. S. przedmiotu zdatnego do popełnienia na nim czynu zabronionego (pokrzywdzony nie miał przy sobie gotówki) było to usiłowanie nieudolne.

Z uwagi na fakt, że przestępne zachowanie M. K. wywołało u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci ran kłutych, które spowodowały naruszenie czynności ciała na okres nieprzekraczający siedem dni Sąd uznał, iż oskarżony wyczerpał także znamiona przestępstwa z art. 157 § 2 k.k.

Jednoczesne wyczerpanie przez oskarżonego znamion dwóch przestępstw znalazło swoje odbicie w kwalifikacji prawnej czynu, zawierającej art. 11 §2 k.k.

Kara

Przypisanie oskarżonemu winy musiało skutkować wymierzeniem adekwatnej sankcji, którą Sąd ustalił w zgodzie z art. 53 k.k., zawierającym sądowe dyrektywy wymiaru kary, przy uwzględnieniu granic ustawowych przewidzianych dla danego przestępstwa. Jako, że M. K. wyczerpał ustawowe znamiona dwóch przestępstw, to Sąd wymierzył karę - zgodnie z regułą wypowiedzianą w art. 11 §3 k.k. - wedle przepisu przewidującego karę najsurowszą, a tym jest przepis art. 280 §2 k.k. Kierując się jego treścią orzekł wobec M. K. karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Wymierzając oskarżonemu karę, Sąd miał na uwadze stopień winy (zamiar bezpośredni), a także stopień społecznej szkodliwości czynu, który z uwagi na sposób działania oskarżonego Sąd ocenił jako znaczny. Pomimo, że oskarżony ostatecznie nie dokonał zaboru mienia, to jednak napaść wywołała negatywne sutki w zakresie zdrowia pokrzywdzonego A. S. - doszło do uszkodzenia ciała pokrzywdzonego.

W dalszej kolejności na niekorzyść oskarżonego Sąd poczytał fakt popełnienia przestępstwa z niskich pobudek. Zaatakował pokrzywdzonego chcąc zdobyć pieniądze na piwo. Zatem jego motywacja nie wiązała się z zaspokojeniem podstawowych potrzeb życiowych, bytowych - takich jak np. głód, choroba. Nie znajdowała też uzasadnienia w ewentualnych wierzytelnościach, jakie oskarżony miałby względem pokrzywdzonego (pokrzywdzony istnieniu jakiegokolwiek długu zaprzeczał, a oskarżony w ogóle do tej kwestii się nie odniósł - nie wyjaśniał w sprawie).

W dalszej kolejności na niekorzyść oskarżonego Sąd poczytał popełnienie przestępstwa pod wpływem alkoholu oraz uprzednią karalność. Podkreślić przy tym należy, że oskarżony dopuścił się przestępstw tego samego rodzaju - godzących m.in. w mienie. Dodatkowo Sąd wziął pod uwagę negatywny wydźwięk opinii środowiskowej.

Obok okoliczności zdecydowanie pejoratywnie oddziaływujących na ocenę całokształtu sylwetki oskarżonego Sąd nie mógł stracić z pola widzenia młodego wieku M. K.. Wiek ten natomiast w aspekcie celu wychowawczego kary skłonił Sąd do wymierzenia sankcji, która z jednej strony będzie stanowiła należną tytułem inkryminowanego czynu dolegliwość, a z drugiej nie doprowadzi do pogłębienia demoralizacji osoby młodej. Tym bardziej, że wspomniana demoralizacja nie ma charakteru zupełnego. Świadczy o tym chociażby regulaminowe zachowanie oskarżonego stwierdzone w opinii z dnia pochodzącej z Aresztu Śledczego w T. W ocenie Sądu orzeczona kara 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności taki cel spełnia. Co więcej, realizuje jednocześnie inne funkcje kary w zakresie prewencji indywidualnej - zapobiegawcze i poprawcze w stosunku do oskarżonego, jak i w ramach prewencji generalnej - cele w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Odpowiada winie oraz społecznej szkodliwości czynu. Nie jest przy tym nadmiernie surowa, zważywszy na wymiar dopuszczalnej do orzeczenia kary, bowiem plasuje się w dolnym pułapie.

W końcu Sąd baczył na treść opinii sądowo-psychiatrycznej w której zalecono, ażeby w razie orzeczenia kary zasadniczej pozbawienia wolności - co też nastąpiło niniejszym wyrokiem - skazany karę odbywał w Zakładzie Karnym, gdzie będzie możliwe leczenie odwykowe. Znalazło to swoje odzwierciedlenie w pkt 2 sentencji wyroku. Sąd orzekł w nim - na zasadzie art. 62 k.k. - wobec oskarżonego terapeutyczny system wykonywania kary pozbawienia wolności.

W związku z tym, iż oskarżony w trakcie postępowania karnego korzystał z pomocy obrońcy z urzędu, Sąd był zobligowany rozstrzygnąć o kosztach udzielenia tej pomocy, co też uczynił, przyznając na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (Tj., Dz. U. z 2017 r., poz. 2368) adw. K. M. kwotę 1020 zł + 23% VAT, tj. łącznie kwotę 1254,60 zł. Powyższa kwota uwzględnia udział obrońcy na etapie postępowania przygotowawczego oraz przed tut. Sądem (ilość rozpraw, w których obrońca uczestniczył) i pozostaje w zgodności z miarodajnymi przepisami wykonawczymi zawartymi w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800, ze zm.).

Sąd odstąpił - na podstawie przepisów wskazanych w części dyspozytywnej wyroku - od obciążania kosztami sądowymi i opłatą oskarżonego. Obciążanie nimi M. K. w obecnej sytuacji jest nieuzasadnione zważywszy, że nie posiada on żadnego majątku a odbywanie kary zasadniczej w wymiarze orzeczonym niniejszym wyrokiem pozbawi go możliwości zarobkowych na znaczny okres.