Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 sierpnia 2018 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

Wydział V Karny Sekcja Odwoławcza

w składzie:

Przewodniczący: SSO Jacek Myśliwiec

Protokolant: Lucyna Tomala

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Raciborzu Patrycji Michałek - Zamłyńskiej

po rozpoznaniu w dniu 23 sierpnia 2018 r.

sprawy: M. S. /S./

syna R. i T.

ur. (...) w R.

oskarżonego z art. 178a §1 kk

na skutek apelacji, wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Raciborzu

z dnia 28 marca 2018r. sygn. akt II K 524/17

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

2.  obciąża oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa opłatą za II instancję
w kwocie 120,00 zł (sto dwadzieścia złotych) i zasądza od niego wydatki postępowania odwoławczego w kwocie 20,00 zł (dwadzieścia złotych).

SSO Jacek Myśliwiec

Sygn. Akt V.2 Ka 309/18

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 28.03.2018r sygn. akt II K 524/17 Sąd Rejonowy w Raciborzu Wydział II Karny uznał M. S. za winnego tego, że w dniu 4 marca 2017 roku
w R. na ul. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości (0,76 mg/l, 0,71 mg/l oraz 0,68 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu) prowadził pojazd mechaniczny marki R. (...) o nr rej. (...) w ruchu lądowym, tj. o przestępstwo z art. 178a§1 kk
i za to na podstawie tego przepisu skazał go na karę 5 miesięcy pozbawienia wolności.

Na mocy art. 42§2 kk i art. 63§4 kk Sąd orzekł wobec oskarżonego tytułem środka karnego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres wynoszący 3 lata, zaliczając mu na poczet orzeczonego środka karnego okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 04.03.2017r do dnia 28.03.2018r.

Na podstawie art. 43a§2 kk Sąd orzekł wobec M. S. świadczenie pieniężne w kwocie 5.000,00 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej,
a na podstawie art. 627 kpk zasądził od tego oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w postaci wydatków w wysokości 430 zł, a także obciążył go opłatą w kwocie 120 zł.

Od wyroku apelację wniósł oskarżony M. S., zaskarżając go w części,
zarzucając, iż orzeczona wobec niego w pkt 1 kara pozbawienia wolności w wymiarze
5 miesięcy jest rażąco niewspółmierna i surowa. Podnosząc ten zarzut wniósł o zmianę wyroku w tym zakresie i orzeczenie wobec niego kary grzywny lub kary ograniczenia wolności.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

osobista apelacja oskarżonego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Autor apelacji usiłował wykazać, że orzeczona wobec niego kara bezwzględna pozbawienia wolności jest karą nadmiernie surową z uwagi na jego aktualną sytuację rodzinno-bytową.

Na wstępie podnieść należy, że rażąca niewspółmierność orzeczonej oskarżonemu kary zachodzi tylko wówczas, gdy zastosowana kara za przypisane przestępstwo nie uwzględnia należycie stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz nie realizuje
w wystarczającej mierze celu kary w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa z jednoczesnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych
i wychowawczych jakie kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego. Rażąca niewspółmierność kary, o której mowa w art. 438 pkt 4 kpk zachodzić może tylko wówczas, gdyby na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji, a karą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 kk oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego. Na gruncie art. 438 pkt 4 kpk nie chodzi o każdą ewentualną różnicę
w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby – również w potocznym znaczeniu tego słowa „rażącą”, niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować. A zatem zarzut rażącej niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić tylko wówczas, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia jednak w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, osobowości sprawcy, jak i stopnia zawinienia – innymi słowy, gdy jest w społecznym odczuciu karą niesprawiedliwą.

Odnosząc się zaś wprost do apelacji oskarżonego wskazać należy, że oskarżony był już wielokrotnie karany, zaś w przedmiotowej sprawie był w wysokim stopniu nietrzeźwy. Jakkolwiek ta ostatnia okoliczność należy do znamion przestępstwa z art. 178a§1 kk, tym niemniej jako okoliczność stopniowalna świadczy o wysokim stopniu społecznej szkodliwości czynu. W tym przypadku oskarżony miał ponad 1,5 promila alkoholu w wydychanym powietrzu. A zatem znacznie powyżej ustawowego progu. Tym samym stopień społecznej szkodliwości czynu należy także ocenić jako wysoki.

Powoływanie się przez skarżącego na swą sytuację rodzinną, a zwłaszcza posiadanie małoletniej córki jest o tyle argumentem chybionym, iż oskarżony dopuszczając się przypisanego mu przestępstwa najwyraźniej nie liczył się z tym faktem. Stąd jego troska o córkę wydaje się co nieco spóźniona. W tym kontekście uznać należy, iż wymierzona oskarżonemu kara pozbawienia wolności w wymiarze bezwzględnym nie może być uważana za nadmiernie surową i to w stopniu wręcz rażącym.

Z tych powodów Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.