Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 6 marca 2016 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. z dnia 16 czerwca 2017 roku w sprawie nr 210000/ (...) w ten sposób, że przyznał wnioskodawcy K. W. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres dwunastu miesięcy od dnia 25 kwietnia 2017 roku.

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne.

K. W. był niezdolny do pracy z powodu choroby przez 182 dni do dnia 24 kwietnia 2017 r. Następnie w dniu 24 kwietnia 2017 r. wnioskodawca złożył wniosek o świadczenie rehabilitacyjne. Orzeczeniem z dnia 26 maja 2017 r. lekarz orzecznik ZUS rozpoznał u wnioskodawcy zmiany zwyrodnieniowe kolana prawego bez upośledzenia sprawności ruchowej, przebyte zapalenie nadkłykcia bocznego kości ramiennej prawej, nadciśnienie tętnicze kontrolowane, zespół cieśni nadgarstka prawego bez upośledzenia sprawności ruchowej i stwierdził, iż wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy. Komisja Lekarska ZUS rozpoznawszy u wnioskodawcy zespół cieśni kanału nadgarstka prawego bez istotnego upośledzenia sprawności ręki, zmiany zwyrodnieniowe kolana prawego bez istotnego upośledzenia sprawności kończyny, przebyte zapalenie nadkłykcia bocznego kości ramiennej prawej, nadciśnienie tętnicze poddające się terapii, nadwagę i zaburzenia adaptacyjne orzeczeniem z dnia 8 czerwca 2017 r. stwierdziła, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy.

Sąd Rejonowy ustalił, że dolegliwości i ograniczenie funkcji narządu ruchu występujące u wnioskodawcy powodują ograniczenie sprawności organizmu, obniżają mu zdolność do wykonywania pracy zawodowej na stanowisku montera instalacji kablowych, mogąc stwarzać niebezpieczne dla wnioskodawcy sytuacje podczas pracy na wysokości powyżej 3 metrów. Szczególnie niesprawność prawej ręki będąca efektem zespołu cieśni nadgarstka prawego, może być powodem wystąpienia niebezpiecznych sytuacji w pracy na wysokości. Wnioskodawca jest nadal niezdolny do pracy. Przy czym decydująca jest opinia biegłego neurologa.

Sąd I instancji w oparciu o opinię neurologa wskazał nadto, że u wnioskodawcy rozpoznaje się zespół cieśni nadgarstka prawego, udokumentowany wynikiem badania przewodnictwa nerwowego z 3.01.2017 r. Z powodu jawnych objawów zespołu cieśni nadgarstka wnioskodawca jest niezdolny do wykonywania pracy fizycznej. Dolegliwości te rokują ustąpieniem po leczeniu operacyjnym. Przewidywana niezdolność do pracy wynosi 12 miesięcy.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy uznał, iż odwołanie wnioskodawcy zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz.1368 t.j.) świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy, a zgodnie z art. 18 ust.2 w/w ustawy - świadczenie rehabilitacyjne przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy.

W przedmiotowej sprawie, niewątpliwie wnioskodawca wyczerpał zasiłek chorobowy, ale spornym było to, czy i przez jaki okres był on nadal niezdolny do pracy.

W oparciu o opinię biegłych sądowych lekarzy ortopedy i neurologa, Sąd Rejonowy stwierdził, że po wyczerpaniu zasiłku chorobowego wnioskodawca był nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokowały odzyskanie przez niego zdolności do pracy w okresie 12 miesięcy. Opinie biegłych sądowych nie budzą wątpliwości Sądu co do rzetelności, fachowości i wniosków z nich wynikających. Były nadto uzupełniane po złożeniu zastrzeżeń przez pozwanego.

Wobec powyższego Sąd Rejonowy wskazał, że należało uznać, że wnioskodawcy przysługuje prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres 12 miesięcy po dacie wyczerpania zasiłku chorobowego.

W tym stanie faktycznym, stosownie do treści art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. Sąd I instancji orzekł, jak w sentencji.

Powyższe orzeczenie w całości zaskarżył organ rentowy.

Zaskarżonemu wyrokowi skarżący zarzucił:

1.  naruszenie prawa materialnego – art. 18 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1368 poprzez ustalenie, że wnioskodawca był po dniu 24 kwietnia 2017 r. nadal niezdolny do pracy,

2.  naruszenie prawa procesowego – art. 278 k.p.c. – z uwagi na nie przeprowadzenie dowodu z opinii innych biegłych lekarzy sądowych z zakresu ortopedii i neurologii.

W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że Sąd Rejonowy zmieniając decyzję organu rentowego oparł się na opiniach biegłych lekarzy ortopedy i neurologa, którzy badali ubezpieczonego w dniu 25 października 2017 r. i 5 grudnia 2017 r. Obydwaj biegli stwierdzili dalszą niezdolność do pracy po wyczerpaniu okresu zasiłkowego. Organ rentowy dodał, że formułował merytoryczne zarzuty pod adresem obydwu opinii, wnosząc o dopuszczenie dowodu z opinii innych lekarzy sądowych tych samych specjalności jednakże Sąd Rejonowy wnioski te oddalił. Tymczasem zdaniem organu rentowego ani opinia neurologa, ani biegłego ortopedy nie zawierają wystarczających argumentów do ustalenia prawa do świadczenia rehabilitacyjnego na okres 12 miesięcy.

Mając powyższe na uwadze skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania od decyzji z dnia 16 czerwca 2017 r. bądź też o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Nadto organ rentowy wniósł o nieobciążanie (...) Oddział w Ł. opłatą podstawową w kwocie 30 zł, o której mowa w art. 36 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z uwagi na to, że stosownie do treści art. 114 ust. 4 ustawy z dnia 13 października 1988 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. Nr 137, poz. 887 ze zm.) w zakresie prowadzonej działalności określonej w ustawie Zakład nie ponosi opłat skarbowych i sądowych.

Na rozprawie apelacyjnej w dniu 24 lipca 2018 r. pełnomocnik ZUS poparł apelację a wnioskodawca wniósł o oddalenie apelacji.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd pierwszej instancji wydał trafne orzeczenie, znajdujące oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym i obowiązujących przepisach prawa.

Wbrew twierdzeniom apelacji, przedmiotowe rozstrzygnięcie nie zostało wydane z naruszeniem przepisów postępowania, skutkującym koniecznością zmiany, czy uchylenia zaskarżonego wyroku.

Zauważyć należy, że zarzuty apelacyjne stanowią powtórzenie zastrzeżeń zgłaszanych przez organ rentowy już na etapie postępowania rozpoznawczego, do których biegli ortopeda i neurolog ustosunkowali się, szczegółowo wyjaśniając dlaczego uznali wnioskodawcę za niezdolnego do pracy od 25 kwietnia 2017 r. przez okres 12 miesięcy.

Art. 233 § 1 k.p.c. stanowi, iż Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów, według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

Zgodnie z zaś z treścią art. 278 § 1 k.p.c. dopuszczenie dowodu z opinii biegłego następuje w wypadkach gdy dla rozstrzygnięcia sprawy wymagane są wiadomości „specjalne”, czyli wiedza z różnych dziedzin nauki, techniki czy sztuki.

W ramach przyznanej swobody w ocenie dowodów – art. 233 k.p.c., Sąd I instancji powinien zbadać wiarygodność i moc dowodu z opinii biegłego sądowego dokonując oceny tego dowodu według własnego przekonania i na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. (wyrok SN z 2003-10-30 IV CK 138/02 L.).

Dowód z opinii biegłych jest przeprowadzony prawidłowo, jeżeli sądy uzyskały od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania, a tylko brak w opinii fachowego uzasadnienia wniosków końcowych, uniemożliwia prawidłową ocenę jej mocy dowodowej (wyrok SN z 2000-06-30 II UKN 617/99 OSNAPiUS 2002/1/26).

Żądanie ponowienia lub uzupełnienia dowodu z opinii biegłych jest bezpodstawne, jeżeli sądy uzyskały od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania (wyrok SN z 1999-10-20 II UKN 158/99 OSNAPiUS 2001/2/51).

Samo niezadowolenie strony z oceny przedstawionej przez biegłych nie uzasadnia potrzeby dopuszczenia przez sąd dowodu z opinii innych biegłych (wyr. SN z 6.10.2009 r., II UK 47/09, L.).

Podkreślić należy również, iż dostateczne wyjaśnienie okoliczności spornych w sprawie nie jest równoznaczne z uzyskaniem dowodu korzystnego dla strony niezadowolonej z faktów wynikających z dowodów dotychczas przeprowadzonych (wyrok SN z 28 lutego 2001 roku, II UKN 233/00 L.). Zwraca na to także uwagę Sąd Najwyższy w wyroku z 8 lipca 1999 roku, II UKN 37/99 OSNAPiUS 2000/20/741 wskazując, że sąd nie jest obowiązany do uwzględniania kolejnych wniosków dowodowych strony tak długo, aż udowodni ona korzystną dla siebie tezę i pomija je od momentu dostatecznego wyjaśnienia spornych okoliczności sprawy (art. 217 § 2 i 3 k.p.c.).

Z kolei w myśl art. 217 § 1 i 3 k.p.c. strona może aż do zamknięcia rozprawy przytaczać okoliczności faktyczne i dowody na uzasadnienie swoich wniosków lub dla odparcia wniosków i twierdzeń strony przeciwnej. Sąd pomija twierdzenia i dowody, jeżeli są powoływane jedynie dla zwłoki lub okoliczności sporne zostały już dostatecznie wyjaśnione.

Zdaniem Sądu II instancji niewątpliwym jest, że ocena stanu zdrowia wnioskodawcy, w związku ze zgłoszonym żądaniem przyznania prawa do świadczenia rehabilitacyjnego, wymagała wiadomości specjalnych i musiała znaleźć oparcie w dowodzie z opinii biegłych. W rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy uczynił podstawą swego rozstrzygnięcia opinię biegłych lekarzy neurologa i ortopedy.

Wskazani biegli w sposób logiczny i przekonujący uzasadnili swoje stanowisko wyraźnie stwierdzając, iż wnioskodawca po dniu 25 kwietnia 2017 r. był nadal niezdolny do pracy i kwalifikował się do świadczenia rehabilitacyjnego na okres 12 miesięcy. Wbrew zarzutom apelacji biegli uwzględnili zastrzeżenia organu rentowego odnosząc się do nich bezpośrednio, w wydanych uzupełniających opiniach pisemnych, szczegółowo wykazując na ich bezzasadność. Opinie sporządzone zostały zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą medyczną, na podstawie akt sprawy, a także wywiadu i badania przedmiotowego K. W..

Z opinii biegłych jednoznacznie wynika, że rozpoznany na podstawie badania (...) z dnia 3 stycznia 2017 r. zespół cieśni nadgarstka prawego powoduje niezdolność wnioskodawcy do pracy fizycznej oraz do pracy na wysokości powyżej 3 metrów. Biegli wskazali, że szansą na odzyskanie zdolności do pracy dla wnioskodawcy jest zabieg operacyjny zaplanowany na dzień 23 stycznia 2018 r.

Tym samym nie sposób uznać, iż przedmiotowe opinie nie stanowiły wystarczającej podstawy do przyjęcia, że wnioskodawca po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy i istniała konieczność powołania kolejnych biegłych tej samej specjalności.

Skarżący w apelacji, generalnie podtrzymując tożsame zastrzeżenia do opinii biegłych co w I instancji, nie wskazał jakie aspekty dotyczące stanu zdrowia wnioskodawcy nadal nie zostały w sprawie wyjaśnione. Nie podważył też skutecznie spójności i rzetelności wniosków biegłych neurologa i ortopedy. Z tych też względów w ocenie Sądu Okręgowego brak postaw do przyjęcia, iż uzyskane od tych biegłych wiadomości specjalne, nie były wystarczające do merytorycznego i prawidłowego orzekania. Twierdzenia organu rentowego, poparte tylko i wyłącznie jego subiektywnym stanowiskiem, iż okoliczności dotyczące stanu zdrowia wnioskodawcy wyglądały inaczej, jako bezzasadna polemika z opinią biegłych, nie mogły zatem przynieść spodziewanego przez skarżącego skutku procesowego.

Zatem zarzut naruszenia art. 278 k.p.c. należy uznać za chybiony.

Nadto należy wskazać, że akceptacja powyższych ustaleń faktycznych czyni jednocześnie zarzut - naruszenia prawa materialnego tj. art. 18 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych poprzez ustalenie, że wnioskodawca był po dniu 24 kwietnia 2017 r. nadal niezdolny do pracy - nieuzasadnionym.

Reasumując - w kontekście powyższych rozważań - Sąd Okręgowy przyjął, iż prezentowana w apelacji argumentacja jest chybiona i jako taka nie może się ostać.

W konsekwencji Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k. p. c. oddalił apelację.

Przewodniczący Sędziowie

K.K.-W.