Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 sierpnia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: sekretarz sądowy Monika Kucharczyk

po rozpoznaniu w dniu 7 sierpnia 2018 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa:

Agio Wierzytelności (...) 2 Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W.

przeciwko:

A. L. (1)

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego A. L. (1) na rzecz powoda Agio Wierzytelności (...) 2 Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W. kwotę 1 418,84 zł (jeden tysiąc czterysta osiemnaście złotych osiemdziesiąt cztery grosze) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 20 października 2016 roku do dnia zapłaty;

2)  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

3)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 666,75 zł (sześćset sześćdziesiąt piec złotych siedemdziesiąt pięć groszy) tytułem stosunkowego rozdzielenia kosztów.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 1012/17 upr/3

UZASADNIENIE

Powód Agio Wierzytelności (...) 2 Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. wniósł do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydziału Cywilnego w L. pozew o zapłatę w elektronicznym postepowaniu upominawczym, w którym domagał się zasądzenia od pozwanego A. L. (2) kwoty 5 715,35 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 20 października 2016 r. do dnia zapłaty. Ponadto powód wniósł o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu powód wskazał, że dochodzona przez niego wierzytelność wynika z braku zapłaty przez pozwanego należności wynikających z tytułu usług telekomunikacyjnych świadczonych przez P4 sp. z o.o. w W.. Wyjaśnił, że nabył przedmiotową wierzytelność od pierwotnego wierzyciela na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 18 grudnia 2015 r. Powód poinformował pozwanego o zmianie wierzyciela i wezwał go do dobrowolnej spłaty zadłużenia Pozwany do dnia wniesienia pozwu świadczenia nie spełnił.

Postanowieniem z dnia 6 lutego 2017 roku Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny wydał w sprawie o sygn. akt VI Nc-e 1819479/16 przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Tychach.

W odpowiedzi na pozew pozwany zakwestionował roszczenie pozwu w całości. Podniósł zarzut przedawnienia roszczenia i wskazał, że powód nie udowodnił roszczenia co do zasady jak i wysokości jak również poddał w wątpliwość naliczenie dwukrotnie kar umownych podnosząc, że brak było ku temu podstaw.

Pismem procesowym z dnia 15 lutego 2018 r. powód podtrzymał w całości żądanie pozwu. Odnosząc się do zarzutów pozwanego powód wskazał, że dochodzone powództwem roszczenie nie uległo przedawnieniu, gdyż termin przedawnienia dla roszczeń okresowych wynosi lat trzy, a pozwem z dnia 20 maja 2016 r. powód przerwał jego bieg. Podniósł, że kary umowne naliczone zostały w związku z przedterminowym rozwiązaniem umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych na podstawie art. 57 ust 6 prawa telekomunikacyjnego i postanowienia umów zawartych z pozwanym.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawarł z P4 sp. z o.o. w W. umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych:

1)  umowę nr (...) z dnia 24 marca 2013 r. dotyczącą karty SIM z przypisanym jej numerem (...) zawartą na okres 24 miesięcy wraz z umową sprzedaży na raty nr (...) urządzenia Samsung G. (...) i 9300 W. za kwotę 970,47 zł rozłożoną na 19 rat, z czego pierwsza w wysokości 195,57 zł, a pozostałe 43,05 zł;

2)  umowę nr (...) z dnia 1 czerwca 2013 r. dotycząca karty SIM z przypisanym jej numerem (...) wraz z aneksem z dnia 21 maja 2014 r., który przedłużył czas trwania umowy do dnia 31 lipca 2016 r.

Dowód: aneks do umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych z dnia 1 czerwca 2013 r. (k. 62), umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych z dnia 1 czerwca 2013 r. (k. 63), umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych z dnia 24 marca 2013 r. (k. 64), umowa sprzedaży na raty (k. 65), regulamin świadczenia usług telekomunikacyjnych (k. 66-67).

Zgodnie z treścią pkt 11 umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych z dnia 1 czerwca 2013 r., zawartego do niej aneksu oraz pkt 10 umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych z dnia 24 marca 2013 r., zarówno Abonent (pozwany) jak i Operator (P4 sp. z o.o. w W.) są uprawnieni do rozwiązania umowy z zachowaniem okresu wypowiedzenia. Okres ten wynosi 30 dni i liczony jest od pierwszego dnia okresu rozliczeniowego następującego po okresie rozliczeniowym, w którym złożono oświadczenie o rozwiązaniu umowy. Za dzień złożenia wypowiedzenia umowy przez Abonenta przyjmuje się dzień doręczenia na adres korespondencyjny (...) Klienta podany na stronie www Operatora dokumentu zawierającego wypowiedzenie umowy. Umowa ulega rozwiązaniu z upływem okresu wypowiedzenia (pkt 12 umowy z dnia 1 czerwca 2013 r. wraz z aneksem oraz pkt 11 umowy z dnia 24 marca 2013 r.). Wypowiedzenie umowy wymaga zachowania formy pisemnej pod rygorem nieważności i powinno zawierać oznaczenie numery (...), którego dotyczy umowa (odpowiednio pkt 13 zdanie 1 i pkt 12 zdanie 1 umów).

W przypadku, gdy zawarcie umowy wiązało się z przyznaniem Abonentowi przez Operatora ulgi, Operator uprawniony jest żądać kary umownej z tytułu rozwiązania umowy przez Abonenta lub przez Operatora z przyczyn leżących po stronie Abonenta przed upływem okresu, na który umowa została zawarta, w wysokości nieprzekraczającej równowartości ulgi przyznanej Abonentowi i pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania (odpowiednio pkt 14 i 13 umów).

Na podstawie w/w umów wierzyciel (...) sp. z o.o.. z siedzibą w W. wystawił pozwanemu następujące faktury VAT:

- nr (...) na kwotę 270,00 zł płatną do dnia 17 października 2014 r.;

- nr (...) na kwotę 285,39 zł płatną do dnia 17 września 2014 r.;

- nr (...) na kwotę 265,31 zł płatną do dnia 17 lipca 2014 r.;

- nr (...) na kwotę 315,27 zł płatną do dnia 17 czerwca 2014 r.;

- nr (...) na kwotę 282,87 zł płatną do dnia 18 sierpnia 2014 r.

Łącznie powód przedłożył wraz z pozwem niezapłacone przez pozwanego faktury VAT na kwotę 1418,84 zł.

Dowód: faktury VAT (k. 70-74).

Ponadto wierzyciel pierwotny P4 sp. z o.o. z siedzibą w W. wystawił pozwanemu noty obciążeniowe:

- nr (...) na kwotę 852,89 zł z terminem płatności 19 grudnia 2014 r.;

- nr (...) na kwotę 2 716,36 zł z terminem płatności 19 grudnia 2014 r.

Dowód: noty obciążeniowe (k. 68-69).

W dniu 18 grudnia 2015 r. została zawarta umowa przelewu wierzytelności pomiędzy P4 sp. z o.o. z siedzibą w W., a Agio Wierzytelności (...) 2 Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. reprezentowanym przez (...) Towarzystwo Funduszy Inwestycyjnych S.A. z siedzibą w W., które udzieliło pełnomocnictwa (...) S.A., a ta z kolei udzieliła pełnomocnictwa do zawarcia przedmiotowej umowy A. Ć..

Dowód: wyciąg z rejestru funduszy inwestycyjnych (k. 25), umowa przelewu wierzytelności wraz z załącznikami (k. 26-30), odpis z KRS P4 sp. z o.o. (k. 31-34), odpis z (...) Towarzystwa Funduszy Inwestycyjnych S.A. (k. 34 verte-35), odpis z (...) S.A. (k. 36-38), pełnomocnictwo (38-40), odpis pełny z KRS (k. 41-56).

Pismem z dnia 18 grudnia 2015 r. wierzyciel pierwotny P4 sp. z o.o. w W. zawiadomił pozwanego o dokonanym przelewie wierzytelności. Następnie pismem z dnia 4 lutego 2016 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty należności w kwocie 5 476,73 zł

Dowód: zawiadomienie o przelewie wierzytelności (k. 75, 100), wezwanie do zapłaty (k. 76, 101).

Powyższe ustalenia poczynione zostały w oparciu o powołane dowody z dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne w całości. Należy podkreślić, że powołana dokumentacja przedstawiała spójny obraz przebiegu wydarzeń, który był prawdopodobny w świetle zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone w niniejszej sprawie zasługiwało na częściowe uwzględnienie.

Powód wywodził swoje roszczenie z umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych z dnia 24 marca 2013 r. oraz 1 czerwca 2013 oraz umowie sprzedaży na raty, zgodnie z którymi pozwany zobowiązany był do płacenia miesięcznego abonamentu powiększonego o ratę za zakupiony aparat telefoniczny. Strona pozwana podniosła zarzut przedawnienia roszczenia, jego wysokość oraz wskazywała na bezzasadność naliczenia kar umownych.

W przedmiotowej sprawie powód, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, przedłożył umowę przelewu wierzytelności z dnia 18 grudnia 2015 r.

Uregulowany w przepisie art. 509 k.c. przelew wierzytelności należy do czynności prawnych rozporządzających, bowiem przenosi na nabywcę wierzytelność przysługującą zbywcy, tj. prawo podmiotowe wierzyciela do żądania od dłużnika świadczenia ( art. 353 k.c. ). Podkreślić należy, że warunkiem skutecznej cesji wierzytelności jest istnienie tego prawa. W związku z tym, aby wierzytelność mogła być przedmiotem przelewu, musi być
w dostateczny sposób zindywidualizowana poprzez dokładne określenie stosunku zobowiązaniowego, z którego wynika. Judykatura przyjęła, że oznaczenie wierzytelności to wskazanie stron tego stosunku, świadczenia oraz przedmiotu świadczenia. Elementy te
w momencie zawierania umowy przelewu powinny być oznaczone lub przynajmniej oznaczalne. Natomiast do chwili przejścia wierzytelności z majątku zbywcy do majątku nabywcy winno nastąpić dokładne sprecyzowanie pozostałych elementów stosunku zobowiązaniowego, w ramach którego istnieje zbywana wierzytelność ( por. wyrok Sądu Okręgowego w Białymstoku z dnia 7 października 2013 roku, II Ca 770/13, Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Białymstoku i orzecznictwo tam powołane).

Zgodnie z powołanym powyżej przepisem wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew) chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania, wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (§ 2). Na podstawie art. 513 § 1 k.c. dłużnikowi przysługują przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie. W piśmiennictwie zauważono, że przy analizie stosunku dłużnik – cesjonariusz szczególnie uwidaczniają się dwie zasady, charakteryzujące ten stosunek. Pierwsza dotyczy nabycia przez cesjonariusza w drodze przelewu wierzytelności tylu praw, ile miał cedent. Wyraża to paremia nemo plus iuris in alium transferre potest quam ipse habet. Cesjonariusz nie może, więc żądać od dłużnika świadczenia w większym rozmiarze niż cedent. Druga zasada dotyczy sytuacji prawnej dłużnika, która nie może ulec pogorszeniu na skutek przelewu w stosunku do tej, jaką dłużnik miał przed przelewem [por. J. M. (w:) Kodeks..., s. 162; H. C. (w:) Komentarz..., s. 595; B. Ł. (w:) Kodeks..., s. (...) ]. Z wierzytelnością po przelewie pozostają zatem związane wszystkie zarzuty dłużnika, które mogły być podnoszone w stosunku do poprzedniego wierzyciela (cedenta). Wskazuje się na trzy rodzaje zarzutów: te, które przysługiwały dłużnikowi w stosunku do cedenta, zarzuty osobiste dłużnika oraz zarzuty dotyczące samej umowy cesji (niebędące zarzutami ani osobistymi, ani służącymi w stosunku do cedenta).

W ocenie Sądu materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, potwierdzał, że powód nabył w stosunku do pozwanego wierzytelność w zakresie faktur z mocy powoływanych umów. Przenieść w drodze cesji nie sposób jednak należności, które nie przysługiwały wierzycielowi pierwotnemu. Strona powodowa podniosła, iż nabyła dochodzoną należność w drodze wymienionej powyżej umowy przelewu wierzytelności, zaś zobowiązanie pozwanego wynika z zawartych przez niego z P4 sp. z o.o. w W. umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych wraz z zawartą umową sprzedaży na raty aparatu telefonicznego. Przedstawione przez powoda umowy zawarte pomiędzy pierwotnym wierzycielem a pozwanym pozwalały na określenie stosunku zobowiązaniowego, na podstawie którego powstała wierzytelność będąca przedmiotem postępowania w niniejszej sprawie.

Pozwany zanegował wysokość żądania, w tym naliczenie kary umownej, nie negując, iż zawarł umowę z pierwotnym wierzycielem, nie kwestionował również cesji wierzytelności. Na podstawie przepisu art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne, a zatem powód powinien udowodnić fakty pozytywne, które stanowią podstawę jego powództwa, to jest okoliczności prawo tworzące, a pozwany, jeżeli faktów tych nie przyznaje, ma obowiązek udowodnienia okoliczności niweczących prawo powoda. Co więcej, samo zaprzeczenie okolicznościom dokonane przez stronę procesową wywołuje ten skutek, że istotne dla rozstrzygnięcia sprawy fakty stają się sporne i muszą być udowodnione, zaś w razie ich nieudowodnienia Sąd oceni je na niekorzyść strony, na której spoczywał ciężar dowodu, chyba że miał możność przekonać się o prawdziwości tych twierdzeń na innej podstawie (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 kwietnia 1975 r., wydane w sprawie III CRN 26/75, opubl. LEX nr 7692). Nadto, zgodnie z obowiązującą procedurą cywilną nie do sądu należy zarządzanie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie. Innymi słowy sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzania z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności spornych dla rozstrzygnięcia sprawy ( art. 232 k.p.c. ) – nie może on dopuszczać dowodu z urzędu, który nie był wskazany przez stronę, czy jej pełnomocnika procesowego (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 2000 r., wydane w sprawie II CKN 1322/00, opubl LEX nr 51967, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 2000 r., wydany w sprawie III CKN 567/98, opubl. LEX nr 52772, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 września 1998 r., wydany w sprawie II UKN 182/98, opubl. OSNP 1999/17/556).

Zebrany w sprawie materiał dowodowy w ocenie Sądu dawał podstawy do uwzględnienia powództwa jedynie w części, w jakiej powód przedłożył stosowne faktury VAT dokumentujące wysokość dochodzonego pozwem roszczenia, tj. w kwocie 1 418,84 zł. Powód nie przedstawił na okoliczność udowodnienia pozostałej kwoty roszczenia żadnych dowodów, a Sąd nie wzywał strony powodowej do ewentualnego uzupełnienia dokumentacji, mając na uwadze fakt, że strona jest reprezentowana przez fachowego pełnomocnika. Powód profesjonalnie zajmuje się działalnością sekurytyzacyjną i jest reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika procesowego – radcę prawnego - co dodatkowo skutkuje podwyższeniem miernika staranności i rzetelności.

Przekonując o zasadności żądania pozwu powód powoływał się również na regulację art. 57 ust. 6 ustawy z dnia 16 lipca 2004 roku Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 171, poz. 1800 ze zm.). Zgodnie z treścią tego przepisu, w przypadku zawarcia umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, w tym o zapewnienie przyłączenia do publicznej sieci telekomunikacyjnej, związanego z ulgą przyznaną abonentowi, wysokość roszczenia z tytułu jednostronnego rozwiązania umowy przez abonenta lub przez dostawcę usług z winy abonenta przed upływem terminu, na jaki umowa została zawarta, nie może przekroczyć wartości ulgi przyznanej abonentowi pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania. Roszczenie nie przysługuje w przypadku rozwiązania przez konsumenta umowy przed rozpoczęciem świadczenia usług, chyba że przedmiotem ulgi jest telekomunikacyjne urządzenie końcowe.

W świetle przytoczonej regulacji trudno przyjąć, by wskazany przepis stanowił samodzielną podstawę dla formułowania roszczenia, natomiast wprowadza on z pewnością granice dla żądania wywodzonego w związku z rozwiązaniem umowy z winy abonenta w sytuacji objętej hipotezą cytowanej normy. Jednakże dla przyjęcia zasadności tak ukształtowanego roszczenia koniecznym jest przede wszystkim precyzyjne określenie jego podstawy prawnej oraz wysokości. Do wyliczenia wartości ulgi przyznanej abonentowi, uwzględnić należy więc, że ulga oznacza obniżkę określonych opłat. Winna ona zatem wyraźnie być określona w odniesieniu do opłat wynikających z umowy. Jeśli ulga, którą uzyskał abonent, przyznana jest w odniesieniu do świadczeń płatnych okresowo, to wyliczenie wartości ulgi obejmować winno precyzyjnie i szczegółowo kwoty uzyskanego obniżenia świadczenia za okres, na który zawarto umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 9 maja 2013 roku, wydany w sprawie I Aca 109/13, opubl. Lex nr 1327609). W aktach sprawy brak jest powyższych szczegółowych wyliczeń. W konsekwencji tak ujmowane żądanie powoda nie mogło się ostać.

Ponadto Sąd miał na uwadze okoliczność, że strona powodowa nie przedłożyła żadnego dowodu świadczącego o rozwiązaniu zawartej przez strony umowy. Tym samym nawet hipotetycznie nie można ustalić jakoby doszło do jej rozwiązania i tym samym istniała podstawa do naliczania w/w opłaty.

Niezasadny okazał się także zarzut przedawnienia roszczenia zgłoszony przez stronę pozwaną. Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2009 r. wydaną w sprawie III CZP 20/09 (opubl. LEX nr 493968) termin przedawnienia roszczenia o opłatę abonamentową i wynagrodzenie za połączenia telefoniczne z umowy o świadczenie usług telefonicznych, zawartej na podstawie ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. - Prawo telekomunikacyjne (Dz.U. Nr 171, poz. 1800 ze zm.), określa art. 118 k.c., który stanowi, że jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. Skoro zatem powód dochodził w niniejszej sprawie roszczeń, które stały się wymagalne najwcześniej w czerwcu 2014 r. i mając na uwadze okoliczność, że dnia 20 października 2016 r. powód złożył pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym (zob. art. 123 k.c.) roszczenia te nie uległy przedawnieniu.

Konkludując, zgodnie z przepisem art. 516 k.c. zbywca wierzytelności ponosi względem nabywcy odpowiedzialność za to, że wierzytelność mu przysługuje. Zdaniem Sądu powód przytoczył okoliczności faktyczne, z których wywodził roszczenie (art. 187 § 1 pkt 2 k.p.c.) oraz przedstawił dowody częściowo potwierdzające zasadność jego twierdzeń o faktach ( art. 232 k.p.c. i art. 6 k.c. ). W związku z powyższym okoliczności faktyczne doniosłe dla rozstrzygnięcia sprawy i składające się na podstawę faktyczną rozstrzygnięcia znalazły oparcie w dowodach przeprowadzonych w toku postępowania. Doszło do przeniesienia

Biorąc pod uwagę wyżej poczynione rozważania, Sąd uznał dochodzone przez powoda roszczenie za zasadne jedynie w części w związku z tym w punkcie 1 sentencji wyroku zasądzono od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1 418,84 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 20 października 2016 r. do dnia zapłaty. Podstawę prawną zasądzenia odsetek stanowił przy tym art. 481 § 1 k.c.

W zakresie skapitalizowanych odsetek nie sposób było określić ich wysokości, ponieważ z treści pozwu nie sposób było ustalić jaka kwota przypada na jaką cześć roszczenia. Pozew w tym zakresie jest nieczytelny i nieuzasadniony. Pozew obejmował swym zakresem również te części roszczenia, które zostały oddalone. Z tego powodu brak możliwości przypisania kwot odsetek skapitalizowanych do konkretnego elementu roszczenia należności głównej wynikającej z pięciu faktur, którymi powód wykazał roszczenie.

W punkcie 2 sentencji wyroku Sąd oddalił powództwo w zakresie kwoty 4 296,51 zł (5 715,35 zł – 1 418,84 zł = 4 296,51 zł).

Zgodnie z art. 100 k.p.c. w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Na koszty procesu powoda w sprawie składały się kwoty: 250 zł z tytułu uiszczonej opłaty sądowej, 17,00 zł z tytułu uiszczonej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, koszt zastępstwa procesowego strony powodowej ustalony zgodnie z §2 pkt. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z dnia 5 listopada 2015 r. ze zm.) w kwocie 1 200,00 zł, co daje łączną kwotę 1 467 zł. Pozwany nie poniósł kosztów procesu. W związku z powyższym łączny koszt procesu wyniósł 1 467 zł. Powód utrzymał się ze swoim żądaniem w 25%, a zatem pozwany powinien zwrócić powodowi kwotę 666,75 zł, o czym orzeczono w punkcie 3 sentencji wyroku.

SSR Jolanta Brzęk