Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 maja 2018 r.

Sąd Rejonowy w Łukowie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Ewa Przychodzka-Kasperska

Protokolant st. sekr. sądowy Beata Siestrzewitowska

przy udziale oskarżyciela z KPP w Ł. J. B.

po rozpoznaniu w dniach 14 marca, 11 kwietnia, 16 maja 2018 r. sprawy

1.  M. M. (1) s. M. i I. z domu D.

ur. (...) w Ł.

obwinionego o to, że: w okresie od 16.01.2017r. do 19.05.2017r. będąc współwłaścicielem budynku zlokalizowanego przy ul. (...) w Ł. utrudniał wykonywanie określonych ustawą czynności Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Ł. poprzez nieudostępnienie obiektu budowlanego do kontroli,

to jest o wykroczenie z art. 92 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo Budowlane

2.  A. M. (1) z domu K. córce E. i A. z domu Ś.

ur. (...) w Ł.

obwinionej o to, że: w okresie od 16.01.2017r. do 19.05.2017r. będąc współwłaścicielem budynku zlokalizowanego przy ul. (...) w Ł. utrudniała wykonywanie określonych ustawą czynności Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Ł. poprzez nieudostępnienie obiektu budowlanego do kontroli,

to jest o wykroczenie z art. 92 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo Budowlane

o r z e k a

I. obwinionego M. M. (1) w ramach zarzucanego mu czynu uznaje za winnego tego, że w okresie od 16.03.2017r. do 19.05.2017r. w Ł. województwa (...) będąc współwłaścicielem budynku zlokalizowanego przy ul. (...) w Ł. utrudniał wykonywanie określonych ustawą czynności Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Ł. poprzez nieudostępnienie obiektu budowlanego do kontroli, to jest dokonania wykroczenia wyczerpującego dyspozycję art. 92 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane i za ten czyn na podstawie art. 92 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane wymierza obwinionemu karę grzywny w kwocie 1500 (tysiąc pięćset) złotych;

II. obwinioną A. M. (2) w ramach zarzucanego jej czynu uznaje za winną tego, że w okresie od 16.03.2017r. do 19.05.2017r. w Ł. województwa (...) będąc współwłaścicielem budynku zlokalizowanego przy ul. (...) w Ł. utrudniała wykonywanie określonych ustawą czynności Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Ł. poprzez nieudostępnienie obiektu budowlanego do kontroli, to jest dokonania wykroczenia wyczerpującego dyspozycję art. 92 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane i za ten czyn na podstawie art. 92 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane wymierza obwinionej karę grzywny w kwocie 1000 (tysiąc) złotych;

III. zasądza od obwinionego M. M. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz kwotę 150 (sto pięćdziesiąt) złotych tytułem opłaty;

IV. zasądza od obwinionej A. M. (2) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz kwotę 100 (sto) złotych tytułem opłaty.

POUCZENIE

1.  Od wyroku sądu pierwszej instancji służy stronom apelacja (art. 103 § 2 k.p.w.). ^b)

2.  Wyrok można zaskarżyć w całości lub części (art. 103 § 4 k.p.w.).

3.  Apelację wnosi się na piśmie w zawitym terminie 7 (siedmiu) dni od daty otrzymania wyroku wraz z uzasadnieniem. ^b) W wypadku, gdy uzasadnienie wyroku zostało przedstawione wyłącznie w formie ustnej, apelację wnosi się na piśmie w terminie zawitym 7 (siedmiu) dni od daty otrzymania wyroku wraz z przekładem tego uzasadnienia. Wniesienie apelacji przed upływem terminu do złożenia wniosku o uzasadnienie wyroku albo wniosku o przekład uzasadnienia wyroku przedstawionego w formie ustnej wywołuje skutki wskazane odpowiednio w art. 35 § 1 k.p.w. albo art. 82 § 7 k.p.w. (wniosek o uzasadnienie wyroku bądź sporządzenie przekładu uzasadnienia wyroku przedstawionego w formie ustnej, sporządzenie uzasadnienia bądź przekładu uzasadnienia przez sąd, doręczenie uzasadnienia bądź przekładu uzasadnienia) i podlega rozpoznaniu; można ją uzupełnić w terminie 7 (siedmiu) dni (art. 105 § 1-2 k.p.w. i art. 122 § 2 k.p.k. w zw. z art. 38 § 1 k.p.w.).

Czynność procesowa dokonana po upływie terminu zawitego jest bezskuteczna (art. 122 § 1 k.p.k. w zw. z art. 38 § 1 k.p.w.).

Do biegu terminu nie wlicza się dnia, od którego liczy się dany termin. Jeżeli koniec terminu przypada na dzień uznany przez ustawę za dzień wolny od pracy, czynność można wykonać następnego dnia (art. 123 § 1 i 3 k.p.k. w zw. z art. 38 § 1 k.p.w.).

Termin jest zachowany, jeżeli przed jego upływem pismo zostało nadane w placówce podmiotu zajmującego się doręczaniem korespondencji na terenie Unii Europejskiej, w polskim urzędzie konsularnym lub złożone przez żołnierza w dowództwie jednostki wojskowej albo przez osobę pozbawioną wolności w administracji odpowiedniego zakładu, a przez członka załogi polskiego statku morskiego – kapitanowi statku (art. 124 k.p.k. w zw. z art. 38 § 1 k.p.w.).

Jeżeli niedotrzymanie terminu zawitego nastąpiło z przyczyn od strony niezależnych, strona w zawitym terminie 7 (siedmiu) dni od daty ustania przeszkody może zgłosić wniosek o przywrócenie terminu, dopełniając jednocześnie czynności, która miała być w terminie wykonana; to samo stosuje się do osób nie będących stronami (art. 126 § 1 k.p.k. w zw. z art. 38 § 1 k.p.w.).

4.  Apelację co do winy uważa się za zwróconą przeciwko całości wyroku (art. 447 § 1 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w.).

5.  Apelację co do kary uważa się za zwróconą przeciwko całości rozstrzygnięcia o karze i środkach karnych (art. 447 § 2 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w.).

6.  Apelację co do środka karnego uważa się za zwróconą przeciwko całości rozstrzygnięcia o środkach karnych. Zaskarżyć można również brak rozstrzygnięcia w przedmiocie środka karnego (art. 447 § 3 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w.).

7.  3W apelacji można podnosić zarzuty, które nie stanowiły lub nie mogły stanowić przedmiotu zażalenia (art. 447 § 4 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w.).

8.  Podstawą apelacji nie może być błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia, oraz rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, związane z treścią zawartego porozumienia w sprawie wydania wyroku skazującego, wymierzenia określonej kary lub środka karnego lub rozstrzygnięcia w przedmiocie poniesienia kosztów procesu (art. 447 § 5 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w.).

9.  Prezes sądu pierwszej instancji odmówi przyjęcia apelacji, jeżeli apelacja zostanie wniesiona po terminie lub przez osobę nieuprawnioną albo jest niedopuszczalna z mocy ustawy (art. 429 § 1 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w.).

10.  (inne informacje wskazane przez sąd, nieuwzględnione w pkt 1-9) ^c)

Wyjaśnienie:

W treści pouczenia, w nawiasach wskazano podstawę prawną danego twierdzenia; użyty skrót „k.p.k.” oznacza ustawę z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego, której tekst został zamieszczony w Dzienniku Ustaw z 1997 r. Nr 89, poz. 555 i niektórych Dziennikach opublikowanych później; skrót „k.p.w.” oznacza ustawę z dnia 24 sierpnia 2001 r. – Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia, której tekst został zamieszczony w Dzienniku Ustaw z 2013 r. poz. 395 oraz niektórych Dziennikach opublikowanych później.

a)  stosuje się w sprawach o wykroczenia, z wyłączeniem spraw o wykroczenia skarbowe

a)  uwzględnia się, o ile ustawa nie stanowi inaczej

b)  uwzględnia się, o ile sąd tak postanowi

Sygn. akt II W 803/17

UZASADNIENIE

Na podstawie zebranego materiału dowodowego Sąd Rejonowy w Łukowie ustalił następujący stan faktyczny:

A. M. (2) wraz z mężem M. M. (1) są współwłaścicielami nieruchomości położonej w Ł., przy ulicy (...) na działce o nr ewidencyjnym (...). W dniu 20 grudnia 2016 roku do Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w L. wpłynęło pismo osoby fizycznej z prośbą o zbadanie zgodności z prawem inwestycji jaką jest rozbudowa budynku, będącego własnością małżonków M., położonego w Ł., przy ulicy (...). W związku z wpłynięciem przedmiotowego pisma, Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w L. w dniu 2 stycznia 2017 roku przekazał je zgodnie z właściwością miejscową do Powiatowego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego w Ł. w celu podjęcia czynności kontrolnych dotyczących wskazanego obiektu. W związku z tym Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w Ł. G. Z. wyznaczył termin kontroli budynku na dzień 16 lutego 2017 roku godz. 9.00, zawiadamiając o nim oboje małżonków M. odrębnymi przesyłkami i zwracając się o stawiennictwo i okazanie budynku do kontroli. W dniu 15 lutego 2017 roku do Powiatowego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego wpłynęło jednak pismo M. M. (1) i A. M. (2) z prośbą o zmianę terminu kontroli z uwagi na konieczność ich uczestnictwa w Targach Mody w Ł., które odbywają się cyklicznie dwa razy w roku. Wobec tego termin kontroli został przełożony na dzień 16 marca 2017 roku godz. 9.00 i ponownie o terminie tym powiadomiono oboje małżonków M. odrębnymi przesyłkami. W tym dniu jednak o godz. 8.10 do Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego zatelefonowała A. W. – pracownica M. M. (1) i siostra, A. M. (2), która wskazała, że M. M. (1) nie może się stawić na wyznaczoną kontrolę, gdyż przebywa na zwolnieniu lekarskim. A. M. (2) także nie stawiła się na przedmiotową kontrolę i nie usprawiedliwiła swego niestawiennictwa. W związku zaś z aktywnością A. W. oraz zawartym w aktach innej sprawy prowadzonej przez (...) w Ł. pełnomocnictwem udzielonym przez M. M. (1) upoważniającym A. W. m.in. do reprezentowania go przed wszelkimi organami administracji państwowej i samorządowej, instytucjami, urzędami, Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego pismem z dnia 16 marca 2017 roku wezwał M. M. (1) do jednoznacznego wskazania czy w przedmiotowej sprawie występuje on osobiście czy przez pełnomocnika. W odpowiedzi na wskazane pismo M. M. (1) w piśmie złożonym do (...) w Ł. w dniu 27 marca 2018 roku podał, że w sprawie tej występuje osobiście.

Wobec braku stawiennictwa któregokolwiek ze współwłaścicieli na kontrolę wyznaczoną na dzień 16 marca 2017 roku oraz z uwagi na fakt, że budynek był zamknięty i ogrodzony, nie było możliwości przeprowadzenia skutecznej kontroli. W związku z tym wyznaczono kolejny termin kontroli na dzień 20 kwietnia 2017 roku, godz. 9.00, o którym ponownie powiadomiono współwłaścicieli budynku przy ulicy (...) zwracając się o stawiennictwo i okazanie budynku do kontroli. W zawiadomieniach o terminie kontroli pouczono nadto małżonków M., że nieudostępnienie obiektu budowlanego podlegającego kontroli może wyczerpać znamiona wykroczenia, o którym mowa w art. 92 ust. 1 pkt. 3 ustawy Prawo budowlane. Wobec jednak wpłynięcia do (...) w Ł. informacji nadesłanych przez współwłaścicieli nieruchomości – M. M. (1) w dniu 12 kwietnia 2017 roku i przez A. M. (2) w dniu 19 kwietnia 2017 roku o niemożności uczestniczenia w kontroli z powodu choroby, termin kontroli został przełożony na dzień 16 maja 2017 roku, godz. 9.00. W zawiadomieniach o terminie kontroli ponownie pouczono małżonków M., że nieudostępnienie obiektu budowlanego podlegającego kontroli może wyczerpać znamiona wykroczenia, o którym mowa w art. 92 ust. 1 pkt. 3 ustawy Prawo budowlane, a także wskazano, aby w przypadku braku możliwości uczestnictwa w kontroli, współwłaściciele obiektu podlegającego kontroli ustanowili pełnomocnika, celem uczestnictwa w kontroli, udostępnienia obiektu i umożliwienia przeprowadzenia czynności kontrolnych. Przed terminem tej kontroli A. M. (2) w dniu 15 maja 2017 roku ponownie przesłała do Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego pismo, w którym poinformowała o niemożności stawiennictwa na wyznaczoną kontrolę z uwagi na chorobę. Odnośnie M. M. (1) w dniu 26 kwietnia 2017 roku pismo złożyła zaś A. W., wskazując, że przebywa on na długoterminowym zwolnieniu lekarskim i również nie będzie mógł uczestniczyć w kontroli w zaplanowanym terminie.

M. M. (1) przebywał na zwolnieniach lekarskich nieprzerwanie w okresie od dnia 15 marca 2017 roku do dnia 21 maja 2018 roku, przy czym od dnia 26 kwietnia 2018 roku do dnia 28 kwietnia 2018 roku przebywał na leczeniu szpitalnym. A. M. (2) przebywała zaś na zwolnieniu lekarskim w okresie od dnia 14 marca 2017 roku do dnia 21 marca 2017 roku, przy czym od dnia 13 marca 2017 roku pozostawała bez zatrudnienia.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie analizy materiałudowodowego w postaci: wyjaśnień obwinionego M. M. (1) – k. 44, 88, 103-104 oraz obwinionej A. M. (2) – k. 41, 88, 104, zeznań świadków: J. S. – k. 37, 88v-90, G. Z. – k. 95v-96v i A. W. – k. 96v-97, a ponadto na podstawie takich dowodów jak: zawiadomienie - k. 2, kopie z akt sprawy PINB 7353 /V- 1/2 /17 - k. 3- 33, odpisy dokumentacji lekarskiej obwinionych - k. 82- 86, kserokopia rozwiązania umowy o pracę dotycząca A. M. - k. 91, kserokopia świadectwa pracy dotycząca A. M. - k. 92.

Obwiniony M. M. (1) nie przyznał się do dokonania zarzucanego mu czynu. W wyjaśnieniach składanych w toku czynności wyjaśniających oraz w czasie rozprawy podał, że wraz z żoną jest współwłaścicielem nieruchomości położonej w Ł., przy ulicy (...). W 2012 roku po likwidacji spółki cywilnej, której wraz z żoną A. M. (2) był wspólnikiem, żona użyczyła mu swoje udziały. Od tamtej pory to on ponosi wszelkie koszty zarządu obiektem i w jego ocenie niesłusznie uznano A. M. (2) jako stronę postępowania. Podał, że klucze do budynku posiadają tylko on oraz A. W., zaś jego żona w ogóle tam się nie udaje. Obwiniony wskazał ponadto, że jednorazowo prosił o przełożenie terminu kontroli z uwagi na wyjazd służbowy, zaś w terminie od dnia 15 marca do 21 maja 2017 roku przebywał na zwolnieniu lekarskim, w trakcie którego był też hospitalizowany w SP ZOZ w Ł. na Oddziale (...) Jak wskazał każdorazowo usprawiedliwiał niemożność swojego stawiennictwa. Nadmienił przy tym, że przy jednej z kontroli A. W. udostępniła wskazaną nieruchomość, otworzyła bramę oraz drzwi, jednak na ten termin nie przyszli mający przeprowadzić kontrolę urzędnicy. Podkreślał także, że nie unika kontroli i nigdy nie miał problemów z prawem. Następnie jednak M. M. (1) wskazał na swoje problemy zdrowotne, w związku z którymi musi unikać sytuacji stresowych stresu i nie może się denerwować, po czym dodał, że nie stawi się na żadne kontrole, gdyż jest to dla niego „ogromne wyzwanie” (k. 104).

Obwiniona A. M. (2) nie przyznała się do dokonania zarzucanego jej czynu. W wyjaśnieniach składanych w toku czynności wyjaśniających oraz w czasie rozprawy podała, że jest wraz z mężem współwłaścicielką obiektu przy ulicy (...) w Ł., jednak nim nie zarządza, nie posiada do tego budynku kluczy, nie jest także inwestorem co do przedsięwzięć poczynionych na wskazanej nieruchomości. Podała także, że w 2012 roku użyczyła wskazaną nieruchomość firmie męża LUKA M. M. (1), w związku z czym wszelkie formalności, kontakty z instytucjami jak np. Inspektor Nadzoru Budowlanego w Ł. utrzymuje jej mąż. Wskazała również, że otrzymywała pisma z Nadzoru Budowlanego, jednak nie wszystkie odbierała. A. M. (2) zaznaczyła także, że zawsze przed kontrolą informowała Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Ł. o przyczynach niemożności stawienia się na daną kontrolę usprawiedliwiając ten stan rzeczy.

Nadto A. M. (2) podała, że w czasie pobytu męża w szpitalu była świadkiem jego rozmowy telefonicznej z A. W., podczas której M. M. (1) poprosił A. W. o reprezentowanie go, gdyż nie był w stanie samodzielnie występować. Obwiniona wskazała też, że od lutego do maja 2018 roku wielokrotnie przebywała na zwolnieniach lekarskich, z uwagi na poważne problemy zdrowotne.

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnienia obwinionych M. M. (1) i A. M. (2) zasługują na wiarę jedynie częściowo. Na podstawie zebranych w sprawie dowodów nie ulega bowiem wątpliwości, że pomimo wyznaczenia przez (...) w Ł. czterech kolejnych terminów nie doszło do żadnej kontroli budynku usytuowanego przy ulicy (...) w Ł.. Nie sposób jednakże podzielić zapatrywań obwinionych jakoby skutek ten nie był wynikiem utrudniania przez nich określonych ustawą z dnia 7 lipca 1994 roku Prawo budowlane czynności organów nadzoru budowlanego. Podnieść bowiem należy, iż zgodnie z treścią art. 81a ust. 1 wskazanej ustawy organy nadzoru budowlanego lub osoby działające z ich upoważnienia mają prawo wstępu do obiektu budowlanego i na teren budowy, zaś zgodnie z treścią art. 81a ust. 2 (...) czynności kontrolne, związane z wykonywaniem uprawnień organów nadzoru budowlanego, przeprowadza się w obecności inwestora, kierownika budowy lub robót, kierownika zakładu pracy lub wyznaczonego pracownika, bądź osób przez nich upoważnionych albo w obecności właściciela lub zarządcy obiektu, a w lokalu mieszkalnym – w obecności pełnoletniego domownika i przedstawiciela administracji lub zarządcy budynku. Wskazywanie zatem przez obwinionych, iż A. M. (2) błędnie została uznana za stronę wszczętego postępowania administracyjnego w ocenie Sądu nie może się ostać, ponieważ właściciel obiektu, a zatem także współwłaściciel, jest jedną z osób, od których zgodnie z ustawą można żądać obecności przy czynnościach organów nadzoru budowlanego realizujących wszak swoje ustawowe uprawnienia. Przed rozpoczęciem czynności kontrolnych, jak wynika z kopii z akt sprawy PINB 7353/V-1/2/17 oraz zeznań pracowników (...) w Ł. J. S. i G. Z., ustalono, do kogo należy przedmiotowa nieruchomość na podstawie dostępnej dla tego organu informacji z rejestru gruntu i na tej podstawie ustalono, że są nimi M. M. (1) i A. M. (2). W ocenie Sądu w takim wypadku to pominięcie osoby współwłaściciela byłoby nieprawidłowością postępowania administracyjnego, a nie działanie odwrotne, jak to przekonywali obwinieni. Wreszcie podnieść należy, że argumenty przedstawiane przez obwinionych, jako że A. M. (2) nie zarządzała nieruchomością podlegającą kontroli, a nawet nie miała kluczy do budynku położonego przy ulicy (...) w Ł., nie stanowią w ocenie Sądu okoliczności zwalniającej jej z obowiązku udostępnienia tej nieruchomości organom kontroli. A. M. (2) bowiem jako współwłaścicielka nieruchomości również jest osobą odpowiedzialną za umożliwienie przeprowadzenia wszelkich czynności administracyjnych i nadzorczych z nią związanych. Podnieść należy, że A. M. (2) w pismach nadsyłanych do (...) w Ł. jedynie usprawiedliwiała swoją nieobecność na najbliższym czasowo terminie kontroli, nie podnosząc w ogóle wskazanych okoliczności, które okazały się dla niej istotne dopiero przy przedstawianiu linii obrony jako obwinionej. M. M. (1), jako jej mąż, w sposób naturalny wspierał zaś wskazaną linię obrony A. M. (2).

Podnieść nadto należy, iż - jak wynika spójnie z wyjaśnień obwinionych, zeznań świadków oraz kopii z akt sprawy PINB 7353/V-1/2/17 - zarówno M. M. (1), jak i A. M. (2) niemal każdorazowo przed wyznaczonym terminem kontroli przekazywali informacje o niemożności stawiennictwa podając powody takiego stanu rzeczy. A. M. (2) nie złożyła usprawiedliwienia jedynie co do kontroli wyznaczonej na dzień 16 marca 2017 roku i nie stawiła się w tym terminie na kontrolę. W związku z tym przeprowadzający kontrolę urzędnicy nie mogli dokonać skutecznych czynności kontrolnych, pomimo obecności w tym terminie na miejscu kontroli. W ocenie jednak Sądu, poza pierwszym terminem kontroli w dniu 16 lutego 2017 roku, nieobecności tych nie sposób uznać za usprawiedliwione. Wprawdzie w toku postępowania sądowego zostały złożone do akt kopie zwolnień lekarskich, z których wynika, iż M. M. (1) przebywał na zwolnieniach nieprzerwanie w okresie od dnia 15 marca 2017 roku do dnia 21 maja 2018 roku, zaś A. M. (2) przebywała na zwolnieniu lekarskim w okresie od dnia 14 marca 2017 roku do dnia 21 marca 2017 roku, lecz w każdym z tych dokumentów wystawiający je lekarz stwierdzał, że chory może chodzić, a zatem należy stwierdzić, iż powodem ich wystawienia nie były schorzenia eliminujące obwinionych z życia społecznego. Czynności kontrolne dotyczyć zaś miały budynku położnego w miejscowości zamieszkania obwinionych, a zatem dostanie się na miejsce kontroli nie powinno było nastręczać im szczególnych trudności. Powyższe stwierdzenie uzasadnia w ocenie Sądu także fakt, iż stan zdrowia obwinionych nie stał na przeszkodzie, aby w terminie pierwszej kontroli wyjechali na targi aż do Ł., pomimo, że M. M. (1) przebywał już wówczas na pierwszym z szeregu zwolnień lekarskich. Zaznaczenia wymaga też fakt, iż A. M. (2) była w stanie wykazać się tylko jednym zwolnieniem lekarskim wystawionym na zaledwie tygodniowy okres czasu i to w terminie kontroli, na której niestawiennictwa nie usprawiedliwiła przed (...) w Ł.. W ocenie Sądu braku innych zwolnień lekarskich nie może usprawiedliwić fakt pozostawania przez obwinioną od dnia 13 marca 2017 roku bez zatrudnienia, w związku z czym, jak przekonywała obrońca obwinionych, miała też nie posiadać ubezpieczenia zdrowotnego. Wskazane zwolnienie lekarskie dotyczy wszak właśnie okresu po zakończeniu zatrudnienia, a zatem w wypadku trwania stanu choroby nie mogło być przeszkód do uzyskania przez A. M. (2) kolejnych zwolnień lub chociażby zaświadczeń o złym stanie zdrowia w celu usprawiedliwienia niestawiennictwa na dwóch kolejnych terminach kontroli. Jako na osobie zobowiązanej ustawowo do zastosowania się do zobowiązań organu nadzoru budowlanego, to zresztą na obwinionej ciążył obowiązek wykazania swego stanu zdrowia podnoszonego w składanych co do tych terminów usprawiedliwieniach stosowną dokumentacją lekarską. Ze zbieżnych zeznań G. Z. i A. W. wynika zresztą, że A. W. podczas przykazywania usprawiedliwień od obwinionych co najmniej jednokrotnie była informowana o konieczności usprawiedliwienia w ten sposób nieobecności z powodu choroby. Podnieść zaś należy, iż z wyjaśnień obwinionych oraz zeznań świadków, w tym samej A. W., wynika, że jako członek bliskiej rodziny obwinionych oraz osoba zatrudniana przez M. M. (1), lojalnie wypełniała ich polecenia w toku postępowania przed (...) w Ł.. Nie sposób zatem w ocenie Sądu uznać, aby nie przekazała tej informacji obwinionym, a zatem, aby wiarygodne były wyjaśnienia M. M. (1), że nie wiedział o takiej konieczności. Podnieść przy tym należy, iż ze wskazanych powodów, A. W. nie można uznać za świadka bezstronnego. Wprost przeciwnie, będąc zaangażowana w sprawy małżonków M. próbowała ona wesprzeć ich linię obrony. Z kolei zaś treść zeznań świadków J. S. i G. Z. nie przekonuje, aby wykonując w sprawie swoje czynności służbowe przekroczyli swoje uprawnienia jak sugerowali obwinieni. W ocenie Sądu przebieg postępowania administracyjnego wskazuje wręcz, iż pracownicy (...) w Ł. do małżonków M. podchodzili z dużą wyrozumiałością wyznaczając kolejne terminy kontroli. Zaznaczyć też należy, iż potwierdzony dokumentacją medyczną fakt przebywania przez M. M. (1) na dwudniowym leczeniu szpitalnym, od dnia 26 kwietnia 2018 roku do dnia 28 kwietnia 2018 roku, jest bez znaczenia dla oceny przyczyn jego niestawiennictwa na kolejnym i odległym od tej daty terminie kontroli w dniu 16 maja 2017 roku.

Wreszcie wskazać należy, iż wbrew twierdzeniom obwinionych i A. W., w niniejszym postępowaniu przed (...) w Ł. nie sposób uznać, aby występowała ona jako pełnomocnik M. M. (1). W piśmie z dnia 27 marca 2017 roku M. M. (1) wprost wskazał, że w sprawie tej występuje osobiście. Zaznaczyć należy, iż powyższe było efektem zapytania go na piśmie przez G. Z., czy ogólne pełnomocnictwo udzielone przez obwinionego A. W. dotyczy także tej sprawy, w którym to piśmie zawarta została też informacja, że w wypadku braku odpowiedzi będzie ona traktowana jako pełnomocnik M. M. (1). Pomimo tego, A. W. dokonywała czynności w przedmiotowej sprawie takich jak odbiór korespondencji, czy udzielanie informacji Powiatowemu Inspektorowi Nadzoru Budowlanego w Ł.. Jej udział w sprawie polegał zatem jedynie na pośredniczeniu w przekazywaniu informacji pomiędzy M. M. (1) a Inspektorem Nadzoru Budowlanego. Akceptowanie tego stanu rzeczy przez pracowników (...) w Ł. jest w ocenie Sądu kolejnym dowodom na wyrozumiałe traktowanie małżonków M.. Współwłaściciele obiektu podlegającego kontroli w zawiadomieniu o kontroli z dnia 21 maja 2017 roku zostali przy tym wezwani, aby w przypadku braku możliwości uczestnictwa w kontroli, ustanowili pełnomocnika, celem uczestnictwa w kontroli, udostępnienia obiektu i umożliwienia przeprowadzenia czynności kontrolnych. Niewątpliwie ustanowienie pełnomocnika w omawianym postępowaniu administracyjnym przez co najmniej jedno z nich umożliwiłoby obwinionym na uniknięcie niedogodności wynikających z osobistego stawiennictwa, co podnosili. Równie jednak niewątpliwe jest, że żadne z nich tego nie uczyniło. Żadna z procedur nie przewiduje wszak zgłoszenia się pełnomocnika innej osoby niejako samozwańczo, bez jasno wyrażonej woli jego mocodawcy, o czym przynajmniej M. M. (1) jako doświadczony przedsiębiorca niewątpliwie powinien wiedzieć. Próba wykazywania przez obwinionych i A. W., że przed ostatnim terminem kontroli zgłosiła swój udział w postępowaniu jako pełnomocnik M. M. (1), w związku z czym miała nawet być obecna na miejscu kontroli, stanowi w ocenie Sądu jedynie nieudolną linię obrony obwinionych i próbę wykorzystania faktu, że A. W. w dniu 26 kwietnia 2017 roku rzeczywiście złożyła pismo, w którym zawarła sformułowanie „w imieniu M. M. (1)”. Podnieść też należy, iż gdyby M. M. (1) rzeczywiście zamierzał umożliwić przeprowadzenie kontroli w dniu 16 maja 2017 roku dzięki pomocy A. W., to po opuszczeniu szpitala w dniu 28 kwietnia 2017 roku miał dostatecznie dużo czasu, aby poinformować (...) w Ł. o zmianie swojej decyzji, a mianowicie, iż pełnomocnictwo ogólne udzielone przez niego dla A. W. dotyczy także tej sprawy.

W ocenie zatem Sądu całokształt zachowań obwinionych wskazuje, iż rzeczywiście utrudniali czynności (...) w Ł. poprzez nieudostępnienie obiektu budowlanego do kontroli, zarówno osobiście jak też nie skorzystali z możliwości ustanowienia dla tej czynności pełnomocnika. Zaznaczenia wymaga fakt, iż stwierdzenie, że były to działania celowe, ukierunkowane na osiągniecie tego skutku potwierdzili sami obwinieni. M. M. (1) stwierdził bowiem w swoich wyjaśnieniach, że nie stawi się na żadne kontrole, bo jest to dla niego „ogromne wyzwanie” (k. 104). Z kolei A. M. (2) przekonywała, że tego rodzaju sprawami nie zamierza się zajmować cedując je na męża. Wskazać też należy, że według Słownika języka polskiego pojęcie utrudnić oznacza stworzyć przeszkody, komplikacje, uczynić trudnym. W literaturze przedmiotu wyjaśniono, że utrudnianie polega na takim działaniu sprawcy, które prowadzi do dodatkowego nakładu sił lub środków ze strony uprawnionych organów celem przełamania skutków tego zachowania (np. konieczność wezwania policji), niekoniecznie jednak zmierzającym do takiego działania sprawcy, które zmierza do uniemożliwienia dokonania danych czynności, ale np. zmierzających do opóźnienia przeprowadzenia danych czynności organu, celem przygotowania się na nie (zob.: Z Niewiadomski, Prawo budowlane Komentarz, Warszawa 2009 r.). Nadto wyjaśniono, iż w przypadku utrudniania czynności właściwych organów, które zostały określone ustawą, sprawca działa z konkretnym zamiarem. Stosownie do przepisu art. 81a ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane organom nadzoru budowlanego służy prawo wstępu do obiektu budowlanego, a w przypadku nieobecności właściciela - może przeprowadzić kontrolę w obecności przywołanego pełnoletniego świadka. Przepisy prawa budowlanego nie regulują jednak sytuacji, kiedy dostęp do obiektu jest zabezpieczony np. przez zamknięte ogrodzenie. W przypadku jeśli zachodziłaby konieczność zastosowania niezbędnych środków zabezpieczających, organ powinien wystąpić do właściwych organów Policji, Straży Pożarnej o udzielenie pomocy w celu wejścia na teren ogrodzonej nieruchomości i podjęcia działań mających na celu usunięcie niebezpieczeństwa dla ludzi lub mienia, spowodowanego przez obiekt budowlany. Jednak tylko zaistnienie przesłanek wymienionych w art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, tj. konieczności niezwłocznego podjęcia działań mających na celu usunięcie niebezpieczeństwa dla ludzi lub mienia, lub ingerencji lub naruszeń, upoważnia organ nadzoru budowlanego do wejścia na zabezpieczony zamkniętym ogrodzeniem teren nieruchomości pod nieobecność właściciela i zastosowania niezbędnych środków zabezpieczających. Jeżeli przesłanki wymienione w przepisie art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane nie zachodzą brak jest podstaw prawnych do działania organu polegającego na korzystaniu z pomocy Policji czy Straży Pożarnej w celu wejścia na teren ogrodzonej i zamkniętej nieruchomości oraz przeprowadzenia pod nieobecność właściciela czynności kontrolnych organu w rozumieniu art. 81a ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Lex Maciej Ciepiel, komentarz do art. 92 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo Budowlane). W tym zatem wypadku brak współdziałania ze strony współwłaścicieli nieruchomości, w skład której wchodzi podlegający kontroli obiekt budowlany, wyłączył możliwość przeprowadzenia kontroli tego obiektu.

Opierając się zatem na przedstawionych dowodach i rozważaniach Sąd uznał M. M. (1) za winnego dokonania wykroczenia polegającego na tym, że w okresie od 16 marca 2017 roku do dnia 19 maja 2017 roku będąc współwłaścicielem budynku zlokalizowanego przy ul. (...) w Ł. utrudniał wykonywanie określonych ustawą czynności Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Ł. poprzez nieudostępnienie obiektu budowlanego do kontroli, co stanowi wykroczenie opisane w art. 92 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane. Nadto podobnie opierając się na przedstawionych dowodach i rozważaniach Sąd uznał także A. M. (2) za winną dokonania wykroczenia polegającego na tym, że w okresie od 16 marca 2017 roku do dnia 19 maja 2017 roku w Ł. województwa (...) będąc współwłaścicielem budynku zlokalizowanego przy ul. (...) w Ł. utrudniała wykonywanie określonych ustawą czynności Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Ł. poprzez nieudostępnienie obiektu budowlanego do kontroli, co stanowi wykroczenie opisane w art. 92 ust. 1 pkt. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane. W ocenie Sądu, z uwagi na usprawiedliwienie niestawiennictwa na pierwszy termin kontroli w toku postępowania przed (...) w Ł., którą to ocenę podzielił także Sąd, czyny obwinionych powinny być datowane dopiero od terminu drugiej kontroli tj. od dnia 16 marca 2017 roku.

Wymierzając obwinionym M. M. (1) oraz A. M. (2) kary Sąd jako okoliczności obciążające uwzględnił ich wyjątkowo lekceważący stosunek do organu kontroli, brak jakiegokolwiek krytycznego wglądu w swoje postępowanie, a wręcz próby czynienia siebie osobami pokrzywdzonymi działaniami pracowników (...) w Ł.. W ocenie Sądu okoliczności te dotyczą w większym stopniu M. M. (1), niewątpliwie bardziej zaangażowanego w sprawy związane z obiektem, który miał zostać poddany kontroli. Jako okoliczność łagodzącą Sąd uwzględnił prowadzenie przez obwinionych ustabilizowanego trybu życia odległego od popełniania czynów zabronionych.

Wyważając powyższe okoliczności Sąd wymierzył obwinionym za ten czyn kary grzywny - M. M. (1) w kwocie 1500 złotych, zaś A. M. (2) w kwocie 1000 złotych uznając, iż nie są to kwoty wygórowane, różnicując przy tym kwoty orzeczonych kar grzywny zważywszy na istniejące okoliczności wpływające na wymiar kary. Oboje małżonkowie posiadają przy tym wspólny stały dochód umożlwiający im wywiązywanie się z zobowiązań finansowych.

Tak ukształtowane orzeczenie o karze jest zatem w ocenie Sądu adekwatne do stopnia społecznej szkodliwości czynów obwinionych M. M. (1) oraz A. M. (2). Uwzględnia też cele wychowawcze i zapobiegawcze jakie kara ma spełnić względem obwinionych, a także cele kary w zakresie jej społecznego oddziaływania (art. 33 § 1 k.w.).

Ponownie mając na uwadze względy związane z obecną sytuację majątkową i bytową obwinionych, Sąd nie znalazł podstaw do zwolnienia ich od obowiązku ponoszenia kosztów postępowania i na podstawie art. 118 § 1 k.p.w. zasądził je od obwinionych na rzecz Skarbu Państwa w pełnej wysokości ustalonej na podstawie § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. Nr 118 poz. 1269), a także na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. Nr 49 z 1983 r. poz. 223 ze zm.).

Mając zatem powyższe na względzie Sąd orzekł, jak w wyroku.

SSR Ewa Przychodzka-Kasperska