Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 października 2013 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Barbara Żukowska (spr.)

Sędziowie SO Andrzej Tekieli

SO Andrzej Wieja

Protokolant Anna Potaczek

po rozpoznaniu w dniu 25 października 2013 r.

sprawy M. Z. (1)

oskarżonej z art. 212 § 2 kk i inne

z powodu apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonej

od wyroku Sądu Rejonowego w Zgorzelcu

z dnia 26 czerwca 2013 r. sygn. akt II K 962/12

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonej M. Z. (1) uznając apelację obrońcy oskarżonej za oczywiście bezzasadną,

II.  wymierza wobec oskarżonej M. Z. (1) opłatę w kwocie 150 złotych za II instancję.

Sygn. akt VIKa 500/13

UZASADNIENIE

M. Z. (1) oskarżona była o to, że:

w czerwcu 2012r. w S.gm. S.kilkakrotnie w krótkich odstępach czasu z góry powziętym zamiarem pomówił M. A.w I. na (...)za pomocą środków masowania komunikowania o takie postępowanie i właściwości, które poniżyły ją w opinii publicznej oraz znieważyła pokrzywdzoną używając pod jej adresem słów wulgarnych powszechnie uznawanych za obelżywe w ten sposób, że rozpowszechniała publicznie nieprawdziwe informacje o tym, że zdradzała męża z P. N.i nazywając M. A. (...), tj. o czyn z art. 212§2 k.k. w zb. z art. 216§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Sąd Rejonowy w Zgorzelcu wyrokiem z dnia 26.VI.2013 r. (sygn. akt IIK 962/12):

1.  uznał oskarżoną M. Z. (1)za winną popełnienia tego, że w czerwcu 2012 r. w S.gmina S., kilkukrotnie w krótkich odstępach czasu z góry powziętym zamiarem pomówiła M. A.za pomocą środków masowego komunikowania, na portalu (...)o takie postępowanie i właściwości, które poniżyły ją w opinii publicznej oraz znieważyła pokrzywdzoną używając pod jej adresem słów wulgarnych powszechnie uznanych za obelżywe, w ten sposób, że rozpowszechniła publicznie informacje o tym, że zdradzała męża z P. N.i nazywała pokrzywdzoną (...), tj. występku z art. 212 § 2 kk i art. 216 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk i za to na podstawie art. 212 § 2 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzył jej karę grzywny w wymiarze 50 (pięćdziesiąt) stawek dziennych po 30 (trzydzieści) złotych każda,

2.  na podstawie art. 212 § 3 kk zasądził od oskarżonej M. Z. (1) na rzecz M. A. kwotę 1000 (jednego tysiąca) zł tytułem nawiązki,

3.  na podstawie art. 628 pkt 1 kpk zasądził od oskarżonej M. Z. (1) na rzecz oskarżycielki prywatnej M. A. kwotę 2300 złotych tytułem zwrotu poniesionych kosztów procesu, zaś na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (DZ.U. nr 49 poz. 223 z 1983r. z późn. zm.) wymierzył M. Z. (1) na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 150,- zł.

Apelację od powyższego wyroku w imieniu oskarżonej wywiodła jej obrońca zarzucając:

I)  rażącą obrazę przepisów prawa materialnego, w postaci art. 213 § 1 kk poprzez jego niezastosowanie i przyjęcie, że M. Z. (1)swoim zachowaniem wyczerpała ustawowe znamiona przestępstwa z art. 212 § 2 kk w zb. z art. 216 § 2 kk, podczas gdy M. Z. (1)napisała do A. A.wyłącznie prywatną widomość ze swojego prywatnego konta na (...)na prywatne konto A. A.a podniesione w treści widomości okoliczności były prawdziwe,

II)  rażącą obrazę przepisów postępowania, mającą istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku w postaci art. 4 kpk, art. 5 § 2 kpk, art. 7 kpk, art. 92 kpk, oraz art. 410 kpk, polegającą na całkowicie dowolnej i jednostronnej ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, marginalnym potraktowaniu istotnych okoliczności podnoszonych w toku postępowania odciążających oskarżoną M. Z. (1) i wydanie wyroku skazującego M. Z. (1) w oparciu wyłącznie o część okoliczności ujawnionych w toku postępowania przemawiających na niekorzyść oskarżonej, pomimo, iż budziły one uzasadnione wątpliwości, a to na skutek:

a)  przyjęcia za wiarygodne zeznań A. A., pomimo, iż budziły one uzasadnione wątpliwości, zwłaszcza w kontekście telefonów i wiadomości, które rzekomo miała wysyłać do świadka M. Z. (1),

b)  przyjęcia za wiarygodne zeznań I. H. oraz E. H. (1), pomimo, iż brak było innych dowodów potwierdzających wiarygodność zeznań świadków, w/w są osobami zaprzyjaźnionymi z matką M. A., która była bezpośrednio zainteresowana negatywnym rozstrzygnięciem dla M. Z. (1),

c)  przyjęcia za wiarygodne zeznań świadka M. Z. (2), wobec oczywistej ich wzajemnej sprzeczności oraz pomimo oczywistego skonfliktowania świadka z oskarżoną M. Z. (1),

d)  pominięcia wyjaśnień samej oskarżonej M. Z. (1), pomimo, iż od początku konsekwentnie i szczegółowo wskazywała na okoliczności, które skłoniły ją do napisania, wyłącznie prywatnej wiadomości na (...) do A. A..

obrońca oskarżonej z ostrożności procesowej zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

III)  rażącą obrazę przepisów postępowania, mającą istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, w postaci art. 17 § 1 pkt 3 kpk, poprzez nieuwzględnienie okoliczności przemawiających za umorzeniem postępowania, pomimo, znikomej społecznej szkodliwości czynu zarzucanego oskarżonej M. Z. (1), jej dotychczasowego sposobu życia, zachowania w toku postępowania oraz, niewątpliwie, pozytywnej prognozy kryminologicznej.

Stawiając powyższe zarzuty obrońca wniosła o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku w całości i uniewinnienie oskarżonej od popełnienia zarzucanego jej czynu

ewentualnie

2. zmianę zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania na zasadzie art. 17 § 1 pkt 3 kpk.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Podniesione w apelacji zarzuty są niezasadne w stopniu oczywistym.

Wbrew wywodom zawartym w apelacji Sąd Okręgowy stwierdza, iż w postępowaniu pierwszoinstancyjnym nie zostały naruszone żadne przepisy z zakresu prawa materialnego czy procesowego, zapadłe w sprawie orzeczenie poprzedzone zostało przeprowadzeniem wszystkich istotnych dowodów koniecznych dla ustalenia prawdy materialnej a w konsekwencji dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy.

Dokonanie przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku poprzedzone zostało swobodną (nie dowolną) oceną zgromadzonych w sprawie dowodów, która to ocena, szczegółowo przedstawiona w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, w pełni odpowiada wymogom przepisu art. 7 kpk a tym samym jest oceną niepodważalną.

Sąd Rejonowy rozważaniom poddał dowody przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonej, ocenił je zgodnie z ich treścią, zgodnie z zasadami logicznego rozumowania i wnioskowania uwzględniając wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego, wykorzystując nadto wrażenia wynikające z realizacji zasady bezpośredniości.

Przekonania opartego na poprawnym rozumowaniu i wnioskowaniu Sądu Rejonowego nie jest w stanie skutecznie zakwestionować apelujący, jako że brak w tymże środku zaskarżenia argumentów, które skutecznie mogłyby podważyć trafne ustalenia Sądu Rejonowego, podniesione zarzuty są wyłącznie wyrazem subiektywnego przekonania apelującego.

Odnosząc się do zarzutu obrazy przepisu art. 4 kpk zważyć należy, iż przepis ten określa sposób, w jaki winny procesować organy prowadzące postępowanie karne a przedmiotem uchybień zarzucanych w środku zaskarżenia mogą być tylko konkretne normy nakazujące lub zakazujące dokonywania określonych czynności w konkretnej sytuacji procesowej. Oczywistym jest, że przepis art. 4 kpk wymaga, by organy procesowe badały i uwzględniały okoliczności bez kierunkowego nastawienia do sprawy a obowiązek ten został przez Sąd Rejonowy rozpoznający przedmiotową sprawę zrealizowany skoro przedmiotem rozważań tego Sądu był cały zebrany w sprawie materiał dowodowy wnikliwie oceniony.

Apelujący zarzucił Sądowi Rejonowemu obrazę art. 5 § 2 kpk. Podkreślić należy, iż nie można zasadnie podnosić zarzutu obrazy przepisu art. 5 § 2 kpk w kontekście wątpliwości co do dokonanych ustaleń faktycznych, bowiem dla oceny, czy została naruszona zasada in dubio pro reo, istotne jest jedynie to czy orzekający sąd, a nie strona, rzeczywiście powziął wątpliwości w sprawie i mimo braku możliwości ich usunięcia wątpliwości te rozstrzygnął na niekorzyść oskarżonego. O złamaniu dyrektywy zawartej w przepisie art. 5 § 2 kpk nie można mówić w sytuacji gdy sąd dokonując oceny przeciwstawnych wersji dowodowych wybrał jedną z nich, przy czym przekonująco, zgodnie z wymogami art. 7 kpk i art. 410 kpk wybór ten uzasadnił.

W realiach przedmiotowej sprawy podniesiony przez obrońcę zarzut obrazy przepisu art. 5 § 2 kpk jest chybiony, Sąd Rejonowy przeanalizował przeprowadzone w toku rozprawy głównej dowody i w oparciu o dokonaną ocenę ustalił stan faktyczny.

Nie jest zasadny podniesiony w apelacji obrońcy zarzut obrazy przepisu art. 410 kpk. Obraza tegoż przepisu prawa procesowego zachodzi, gdy wyrokujący sąd oparł się na materiale nieujawnionym na rozprawie głównej albo wyłącznie na części materiału ujawnionego.

Z apelacji obrońcy wynika, iż Sąd Rejonowy ferując wyrok oparł się wyłącznie o część materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy, bowiem „pominął wyjaśnienia samej oskarżonej M. Z. (1), pomimo, iż od początku konsekwentnie i szczegółowo wskazywała na okoliczności, które skłoniły ją do napisania wyłącznie prywatnej wiadomości na (...) do A. A.”. Twierdzenie to jest niesłuszne.

W pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Rejonowy poddał analizie wyjaśnienia oskarżonej M. Z. (1), iż za pośrednictwem (...)poinformowała A. A., iż żona zdradza go i przeczącej, by na portalu (...) zamieściła informacje dotyczące życia prywatnego M. A.oraz znieważyła pokrzywdzoną. Przedmiotem badania Sądu orzekającego w I instancji były wszystkie istotne przeprowadzone w toku rozprawy głównej dowody, w tym wyjaśnienia oskarżonej co wynika wprost ze sporządzonego pisemnego uzasadnienia

Zagadnienie wiarygodności poszczególnych źródeł dowodowych nie należy natomiast w ogóle do zakresu normatywnego przepisu art. 410 kpk.

Obrońca kwestionuje w apelacji słuszność oceny dowodów dokonanej przez Sąd Rejonowy i – w konsekwencji – prawidłowość ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, jednakże nie przedstawił argumentów, które faktycznie prawidłowość tejże oceny mogłyby podważyć.

Obrońca konsekwentnie podnosi, iż M. Z. (1)„napisała prywatną wiadomość ze swojego prywatnego konta na (...), na prywatne konto A. A.dotyczącą jego małżonki M. A.i jej zachowania się. Wiadomość ta była dostępna wyłącznie dla A. A., była prywatna a tym samym dokonana była niepublicznie”. Sąd Rejonowy tymczasem ustalił – po przeanalizowaniu całokształtu ujawnionych dowodów – iż M. Z. (1)nie tylko zawiadomiła A. A.o postępowaniu jego żony ale także dostrzegając bezskuteczność tego działania dokonała „zamachu na dobra chronione prawem M. A.upubliczniając informacje dotyczące jej życia prywatnego i rodzinnego, które nawet prawdziwe – poniżyły ją w opinii publicznej …” (cyt. z uzasadnienia SR).

Obrońca nie przedstawiła w apelacji przekonujących argumentów, które mogłyby podważyć prawidłowość ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku.

Z faktu, iż poniżające i znieważające M. A.treści zostały zamieszczone na(...)w czerwcu 2012 a M. A.składała zeznania w sprawie R III C 145/12 w dniu 19.VII.2012 r. nie wynika, by jak twierdzi obrońca – „nie ma zatem możliwości, by M. Z. (1)kierowała się chęcią zemsty za złożenie zeznań przez pokrzywdzoną, zanim zostały one złożone”.

Z przeprowadzonych dowodów wynika, iż M. Z. (1) i M. A. były wobec siebie wrogo nastawione już dużo wcześniej, przed 19.VII.2012 r. , przed tą datą M. A. została wezwana w charakterze świadka na sprawę cywilną z powództwa M. Z. (2) przeciwko M. Z. (1); o negatywnym nastawieniu M. Z. (1) wobec M. A. świadczy treści informacji przekazanej przez oskarżoną mężowi pokrzywdzonej, w której oskarżona stwierdziła, że o postępowaniu M. A. powinni dowiedzieć się wszyscy (k. 5) a na którą to informację adresat jednak nie zareagował, bo „M. zamydliła mu oczy mówiąc, że to nieprawda” (wyj. oskarżonej k. 157).

Nie wykazał obrońca jakie znaczenie dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy mogła mieć okoliczność, iż … A. N. poprosiła P. N. by potwierdził w jej sprawie, że P. N. prowadzi nieoficjalną działalność gospodarczą, z której uzyskuje dochód …”.

Skarżący dla wskazania zasadności swoich twierdzeń usiłuje wykazać, iż to „raczej M. A. kieruje się chęcią dokuczenia M. Z. (1)”, jednakże apelacja nie zawiera żadnych merytorycznie słusznych argumentów, które czyniłyby zasadnym którykolwiek z podniesionych zarzutów.

Sąd Rejonowy dokonał oceny dowodów zgodnie z ich treścią, według zasad logicznego rozumowania i wnioskowania, w zgodzie z pozostałymi wskazaniami przepisu art. 7 kpk.

Logicznie, a więc przekonująco wykazał w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku dlaczego jako wiarygodne ocenił zeznania świadków I. H., E. H. (2), K. S., A. A., M. Z. (2) niekorzystnych w swej treści dla oskarżonej.

Brak jest jakichkolwiek podstaw by dokonaną przez Sąd I instancji ocenę poszczególnych dowodów kwestionować a apelacja obrońcy – mimo podniesionych w niej zarzutów – sprowadza się w istocie do zwykłej polemiki z tą oceną i dokonanymi na jej podstawie ustaleniami faktycznymi.

Obrońca nie wykazała na czym konkretnie miałoby polegać naruszenie przez Sąd Rejonowy wskazanych w apelacji przepisów postępowania a w szczególności art. 7 kpk, nie podała przekonujących argumentów, które zasadnie mogłyby podważyć rozstrzygnięcie zapadłe w przedmiotowej sprawie tak w zakresie orzeczenia o sprawstwie i winie M. Z. (1) w popełnieniu przypisanego jej czynu jak i przyjętej w wyroku kwalifikacji prawnej.

W ocenie Sądu Okręgowego słuszną, odpowiednią wychowawczo jest orzeczona wobec oskarżonej kara grzywny i orzeczenie o nawiązce wydane w oparciu o przepis art. 212 § 3 kk.

Przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę okoliczności wskazane w przepisie art. 115 § 2 kk, bez znaczenia dla oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu pozostają dotychczasowy sposób życia oskarżonego, postawa oskarżonego przed sądem.

Ustalone i prawidłowo ocenione przez Sąd Rejonowy okoliczności istotne dla oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez M. Z. (1) sprzeciwiają się wnioskowi obrońcy o „umorzenie postępowania na zasadzie art. 17 § 1 pkt 3 kpk”.

Nie znajdując podstawy faktycznej ani prawnej dla uwzględnienia apelacji obrońcy oskarżonej i uznając tę apelację za oczywiście bezzasadną Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok, jako trafny i prawidłowy utrzymał w mocy.

Orzeczenie o wymierzeniu wobec oskarżonej M. Z. (1) opłaty 150 złotych za postępowanie odwoławcze wydane zostało w oparciu o przepis art. 3 ust. 1 i art. 8 ustawy z 23.VI.1973 r. o opłatach w sprawach karnych – tekst jednolity Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.

AP