Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 marca 2017 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy - Mokotowa w W. VIII Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Tomasz Bazan

Protokolant: Wioletta Zakrzewska, J. M., M. M., M. N., Z. M.

przy udziale Prokuratora: Krystyna Siechniewicz, T. D., E. O., P. W.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 kwietnia 2017 r., 20 lipca 2017 r., 19 października 2017 r., 14 grudnia 2017 r., 14 marca 2018 r.

sprawy

K. T.,

córki D. i H. z d. Z.,

urodzonej w dn. 25 lutego 1989 r. w W.

oskarżonej o to, że:

1.  w dniu 28 sierpnia 2015r. w W. przy ul. (...) oraz Kaspijskiej działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru dokonała włamania do pojazdów a następnie zabrała w celu przywłaszczenia mienie o łącznej wartości 950 zł na szkodę M. P. oraz P. R., w tym:

- w dniu 28 sierpnia 2015r. w W. przy ul. (...), na terenie parkingu niestrzeżonego dokonała włamania do samochodu marki F. (...) o nr rej. (...) poprzez uszkodzenie zamka w lewych przednich drzwiach, a następnie z wnętrza zabrała w celu przywłaszczenia okulary korekcyjne marki L. o wartości 400 zł, okulary przeciwsłoneczne marki (...) o wartości 100 zł., radio wraz z panelem marki P. (...) o wartości 200 zł, gdzie łączna wartość strat wyniosła 800 zł na szkodę M. P.,

- w dniu 28 sierpnia 2015r. w W. przy ul. (...), na terenie parkingu niestrzeżonego, dokonała włamania do samochodu marki s. (...) o nr rej. (...) poprzez wybicie szyby w przednich prawych drzwiach a następnie z wnętrza zabrała w celu przywłaszczenia pendrive marki K. (...) o wartości 50 zł., radio marki K. (...) o wartości 200 zł, gdzie łączna wartość strat wyniosła 350 zł na szkodę P. R.,

tj. o czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 12 kk;

2.  w dniu 2 września 2015r. w W. przy ul. (...) w sklepie (...) zabrała w celu przywłaszczenia sześć opakowań żelu pod prysznic firmy adidas o wartości jednego opakowania 13,95 zł, dwa opakowania pasty do zębów E. o wartości jednego opakowania 11,55 zł, dwa opakowania pasty do zębów E. o wartości jednego opakowania 11,99 zł, jedno opakowanie kapsułek do prania V. G. W. o wartości 29,15 zł, jedno opakowanie kremu do higieny intymnej I. N. o wartości 8,55 zł, pięć opakowań kapsułek do zmywarki F. P. o wartości jednego opakowania 31,49 zł, jedno opakowanie kapsułek do zmywarki F. P. o wartości 41,95 zł, dwa opakowania kremu do higieny intymnej I. o wartości jednego opakowania 8,89 zł, jedno opakowanie kawy rozpuszczalnej J. C. G. o wartości 27,95 zł, jedno opakowanie kawy rozpuszczalnej J. K. 200 G o wartości 29,99 zł, cztery opakowania kapsułek do prania A. o wartości jednego opakowania 17,99 zł, jedno opakowanie antyperspirantu firmy adidas o wartości 12,29 zł, gdzie łączna wartość strat wyniosła 617,82 zł na szkodę (...) sp. z o.o.,

tj. o czyn z art. 278 § 1 kk;

orzeka:

I.  oskarżoną K. T. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu opisanego w pkt 1 części wstępnej wyroku, wyczerpującego dyspozycję art. 279 § 1 kk w zw. z art. 12 kk i za to na tej samej podstawie skazuje ją, a na podstawie art. 279 § 1 kk wymierza jej karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

II.  oskarżoną K. T. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu opisanego w pkt 2 części wstępnej wyroku, wyczerpującego dyspozycję art. 278 § 1 kk i za to na tej samej podstawie skazuje ją, a na podstawie art. 278 § 1 kk wymierza jej karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  na podstawie art. 85 § 1 kk w zw. z art. 86 § 1 kk orzeczone w pkt I i II wobec oskarżonej kary pozbawienia wolności łączy i wymierza jej karę łączną 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

IV.  na podstawie art. 63 § 1 kk zalicza oskarżonej na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w dniu 2 września 2015 r., przyjmując że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności odpowiada 1 (jednemu) dniowi kary pozbawienia wolności;

V.  na podstawie art. 46 § 1 kk zobowiązuje oskarżoną do zapłaty na rzecz pokrzywdzonych:

- M. P. kwoty 800 (ośmiuset) złotych,

- P. R. kwoty 350 (trzystu pięćdziesięciu) złotych,

tytułem naprawienia wyrządzonej szkody;

VI.  na podstawie art. 626 § 2 kpk w zw. z art. 618 § 1 pkt 11 kpk przyznać adwokat B. R. kwotę 672 (sześciuset siedemdziesięciu dwóch) złotych powiększoną o VAT w obowiązującej stawce tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu oskarżonej K. T.,

VII.  na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalnia oskarżoną od ponoszenia kosztów postępowania, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt VIII K 196/16

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

M. P. w dniu 27 sierpnia 2015 roku pozostawił swój zamknięty pojazd marki F. (...) o nr rej. (...) na terenie parkingu przy ul. (...) w W..

P. R. w dniu 28 sierpnia 2015 r. około godziny 0:30 pozostawił swój pojazd marki S. (...) o nr rej. (...) na terenie parkingu przy ul. (...) w W..

K. T. w dniu 28 sierpnia 2015 r. około godziny 2:00 chodziła po terenie (...) S. z zamiarem włamania do jakiegoś samochodu i kradzieży rzeczy z jego wnętrza. Kobieta miała przy sobie metalowy pręt.

W pewnym momencie, gdy szła ulicą (...), zobaczyła pojazd marki F. (...) o nr rej. (...), należący do M. P., w którym znajdowała się radio. K. T. włożyła posiadany pręt, w zamek samochodowy i zaczęła nim kręcić, aż zamek pękł. Następnie klamką otworzyła drzwi samochodu i wyciągnęła z jego wnętrza radio, wyrywając kable. Zajrzała jeszcze do schowka, gdzie znalazła dwie pary okularów, które również zabrała. Skradzione przedmioty, tj. okulary korekcyjne marki L. o wartości 400 zł, okulary przeciwsłoneczne marki (...) o wartości 100 zł., radio wraz z panelem marki P. (...) o wartości 200 zł kobieta wsadziła do siatki, która wzięła ze śmietnika.

Idąc dalej, przy ul. (...) zobaczyła kolejne auto, pojazd marki S. (...) o nr rej. (...), należący do P. R.. Kobieta znów wyjęła pręt i zaczęła podważać ramę okienną, żeby opuścić szybę, lecz szyba zamiast tego pękła. K. T. wystraszyła się i schowała za samochodem, a po chwili ponownie podeszła do samochodu i przez otwór w oknie otworzyła drzwi. Wyciągnęła radio i przerwała kable. Zajrzała do schowka w poszukiwaniu panelu od radia, lecz znalazła tam tylko pendrive i pudełko po panelu od radia. K. T. zabrała pendrive marki K. (...) o wartości 50 zł., radio marki K. (...) o wartości 200 zł i poszła dalej.

Nie znalazła wówczas już żadnego innego samochodu z ciekawymi rzeczami, więc pojechała do domu autobusem nocnym. Kolejnego dnia, K. T. sprzedała te radia na Ś. nieznanemu mężczyźnie za kwotę 100 zł, zaś pendriva zgubiła, a okulary wyrzuciła, bo nikt nie chciał ich kupić.

M. P. i P. R. nazajutrz spostrzegli, że w ich pojazdach doszło do kradzieży z włamaniem, co stwierdzili oględzinami zewnętrznymi i samodzielnym sprawdzeniem wnętrz pojazdów.

W dniu 2 września 2015 r. K. T. udała się do sklepu (...) w W. przy ul. (...). W trakcie wizyty w sklepie, kobieta spakowała do torby sześć opakowań żelu pod prysznic firmy adidas o wartości jednego opakowania 13,95 zł, dwa opakowania pasty do zębów E. o wartości jednego opakowania 11,55 zł, dwa opakowania pasty do zębów E. o wartości jednego opakowania 11,99 zł, jedno opakowanie kapsułek do prania V. G. W. o wartości 29,15 zł, jedno opakowanie kremu do higieny intymnej I. N. o wartości 8,55 zł, pięć opakowań kapsułek do zmywarki F. P. o wartości jednego opakowania 31,49 zł, jedno opakowanie kapsułek do zmywarki F. P. o wartości 41,95 zł, dwa opakowania kremu do higieny intymnej I. o wartości jednego opakowania 8,89 zł, jedno opakowanie kawy rozpuszczalnej J. C. G. o wartości 27,95 zł, jedno opakowanie kawy rozpuszczalnej J. K. 200 G o wartości 29,99 zł, cztery opakowania kapsułek do prania A. o wartości jednego opakowania 17,99 zł, jedno opakowanie antyperspirantu firmy adidas o wartości 12,29 zł, a następnie bez płacenia za zakupy, opuściła teren sklepu przez dział kas samoobsługowych, uruchamiając alarm w bramce sklepowej.

Powyższe zdarzenie zauważył pracownik ochrony sklepu (...), który został zaalarmowany sygnałem dźwiękowym alarmu bramki i udał się w pogoń za K. T., która chciała opuścić teren sklepu. Z. K. złapał kobietę, a później się trochę szarpali, gdyż próbowała uciec. Ostatecznie K. T. została doprowadzona do punktu obsługi klienta i przekazana K. M., który był detektywem sklepowym i zaprowadził K. T. na zaplecze i oczekiwał z nią na przyjazd policji.

Na miejsce zdarzenia przyjechał patrol policji w składzie sierż. A. N. (d. Mróz) oraz sierż. I. N., którzy dokonali zatrzymania K. T. i przewieźli ją do KP W. W.. Rzeczy skradzione przez K. T. zostały zwrócone obsłudze sklepu.

Po przewiezieniu do KP W. W., K. T. opowiedziała mł. asp. K. W. o dokonanych przez nią włamaniach do samochodów w dn. 28 sierpnia 2015 r., zaś czynność przesłuchania K. T. w charakterze osoby podejrzanej przeprowadziła sierż. W. F..

K. T. w czasie popełnienia czynów była uprzednio wielokrotnie karana sądowo, ostatnio przez Sąd Rejonowy dla Warszawy-Woli w Warszawie z dn. 25 czerwca 2015 r., sygn. akt V K 146/15 za czyn z art. 275 § 1 kk.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następujące dowody: częściowe wyjaśnienia oskarżonej K. T. – k. 36, 292, zeznania pokrzywdzonego M. P. - k. 13-14, 293, zeznania pokrzywdzonego P. R. - k. 18-21, 293-294, zeznania świadka K. M. - k. 6-8, 294, zeznania świadka A. N. (d. Mróz) - k. 51, 335, zeznania świadka K. W. - k. 391-393, zeznania świadka Z. K. - k. 42-43, 393, zeznania świadka W. F. - k. 411v, protokół zatrzymania osoby- k. 2, protokół przyjęcia ustanego zawiadomienia o przestępstwie- k. 6- 7, 13-14, wydruk paragonu- k. 8, protokół oględzin rzeczy - k. 16-17, 24-25, szkic- k. 21, dane o karalności- k. 39-40, 167, 26-261, 330-332, protokół oględzin płyt DVD- k. 47-49, opinia sądowo psychiatryczna- k. 363-365, opinia o skazanym - k. 409-411, aktualne dane o karalności - k. 426-429.

Oskarżona K. T. w toku postępowania przygotowawczego przyznała się do popełnienia obydwu zarzucanych jej czynów. Wyjaśniła, że w dniu 28 sierpnia 2015 r. około godziny 2 w nocy szła sama przez S.. Wracała wówczas z jakiejś imprezy, chyba była pijana. Na ulicy było pusto, nikt się tamtej nocy nie kręcił. Oskarżona potrzebowała pieniędzy, bo spłukała się po imprezie. Stwierdziła, że włamie się do jakiegoś samochodu i ukradnie rzeczy, które w nim będą. Oskarżona szła ulicą (...). W jednym z pojazdów, którego marki i koloru nie pamiętała, zobaczyła, że ktoś zostawił radio samochodowe. Oskarżona miałam przy sobie taki pręt metalowy do obrony. Włożyła ten pręt w zamek w samochodzie i zaczęła nim kręcić, aż coś strzeliło w tym zamku. Oskarżona nie pamiętała, które to były drzwi w samochodzie, ale złapała za klamkę i drzwi się otworzyły. Oskarżona bez problemu wyciągnęła radio z samochodu, tylko musiała poobrywać kable. Zajrzała jeszcze do schowka, gdzie znalazła chyba jeszcze dwie pary okularów, które zabrała. Jedne okulary były korekcyjne, a drugie przeciwsłoneczne. Wszystko to, oskarżona wsadziła do siatki, która wzięła ze śmietnika. Oskarżona poszła dalej i przy ul. (...) zobaczyła kolejne auto, w którym znajdowało się radio, ale bez panelu. Oskarżonej zdawało się, że w tamtym samochodzie była uchylona szyba, lecz nie pamiętała, w których drzwiach. Oskarżona znów wyjęła pręt i zaczęła podważać ramę okienną, bo myślała, że dzięki temu szyba się sama opuści. Niestety, szyba pękła, a oskarżona się przestraszyła i schowała za samochodem. Po chwili, oskarżona ponownie podeszła do samochodu i przez otwór w oknie otworzyła drzwi. Wyciągnęła radio i przerwała kable. Oskarżona zajrzała do schowka w poszukiwaniu panelu, lecz był tam chyba tylko jakiś pendrive i pudełko po panelu od radia. Oskarżona wzięła to wszystko i poszła dalej. Z relacji oskarżonej wynika, iż nie znalazła wówczas już żadnego innego samochodu z ciekawymi rzeczami, więc pojechała do domu autobusem nocnym. Kolejnego dnia, oskarżona sprzedała te radia na Ś., jakiemuś mężczyźnie, którego widziała pierwszy raz w życiu, za kwotę 100 zł. Oskarżona zgubiła gdzieś skradzionego pendriva, a okulary wyrzuciła, bo nikt nie chciał ich kupić. Odnosząc się do kradzieży w C., oskarżona wyjaśniła, że ukradła te wszystkie rzeczy, ponieważ nie miała już pieniędzy, żeby cokolwiek kupić sobie i synowi do jedzenia. Oskarżona wskazała, że musiała to zrobić, ponieważ nie ma pracy i nikt nie chce jej na stałe zatrudnić. Oskarżona pracowała tylko dorywczo. Nikt jej nie pomagał finansowo, więc spróbowała ukraść te rzeczy, czasami tak jej się zdarza. W toku dalszych wyjaśnień, oskarżona wyraziła zgodę na skierowanie do Sądu wniosku w trybie 335 kpk i wymierzenie jej kary uzgodnionej z prokuratorem (wyjaśnienia oskarżonej K. T. – k. 36, 292).

W toku postępowania sądowego, na rozprawie głównej, oskarżona K. T. przyznała się do popełnienia czynu z punktu drugiego aktu oskarżenia, tj. kradzieży w sklepie (...), zaś do czynu z punktu pierwszego aktu oskarżenia nie przyznała się. Wyjaśniła, iż faktycznie ze sklepu (...) ukradła rzeczy wymienione w akcie oskarżenia, lecz po zatrzymaniu, w związku z tą kradzieżą, była pod wpływem narkotyków i kiedy policjanci powiedzieli jej, że nie pójdzie na dołek jeśli przyzna się do kradzieży z dwóch samochodów, to chyba się na to zgodziła i przyznała. Oskarżona twierdziła, że dokładnie tego nie pamięta. Wyraziła żal z powodu kradzieży dokonanej w C..

Oskarżona potwierdziła, że podpisała odczytane jej wyjaśnienia z postępowania przygotowawczego, ale nie pamiętała ich.

Udzielając odpowiedzi na pytania Przewodniczącego, oskarżona wyjaśniła, że alkoholu w ogóle nie pije, nie wracała z żadnej imprezy. Zdaniem oskarżonej, skoro łapała za klamkę w tym samochodzie, to powinny zostać ujawnione jej odciski palców. Oskarżona przyznała się do włamania do samochodów, bo nie chciała trafić na dołek, ale jej wyjaśnienia o takiej treści były napisane przed przesłuchaniem, a ona tylko się pod nimi podpisała.

W odpowiedzi na pytania prokuratora oskarżona wyjaśniła, że w czasie rozprawy lepiej pamiętała, była przekonana że nie dokonała tych włamań. Pamiętała moment zatrzymania w C. ale odnośnie samochodów nic nie pamiętała, bo nic nie zrobiła. Oskarżona wskazała, że wyjaśnienia złożone na policji, odnoszące się do kradzieży w C. były prawdziwe, a odnoszące się do włamań do samochodów, były nieprawdziwe. Oskarżona miała pierwszy raz taką sytuację na komendzie (wyjaśnienia oskarżonej K. T. – k. 292).

Wyjaśnienia oskarżonej, wespół z pozostałymi dowodami ujawnionymi na rozprawie, Sąd ocenił w oparciu o reguły art. 7 kpk, zgodnie z którymi, Sąd ocenia dowody swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania, jak i wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego.

Przyznanie się oskarżonej do popełnienia czynu polegającego na kradzieży sześciu opakowań żelu pod prysznic firmy (...) o wartości jednego opakowania 13,95 zł, dwóch opakowań pasty do zębów E. o wartości jednego opakowania 11,55 zł, dwóch opakowań pasty do zębów E. o wartości jednego opakowania 11,99 zł, jednego opakowania kapsułek do prania V. G. W. o wartości 29,15 zł, jednego opakowania kremu do higieny intymnej I. N. o wartości 8,55 zł, pięciu opakowań kapsułek do zmywarki F. P. o wartości jednego opakowania 31,49 zł, jednego opakowania kapsułek do zmywarki F. P. o wartości 41,95 zł, dwóch opakowań kremu do higieny intymnej I. o wartości jednego opakowania 8,89 zł, jednego opakowania kawy rozpuszczalnej J. C. G. o wartości 27,95 zł, jednego opakowania kawy rozpuszczalnej J. K. 200g o wartości 29,99 zł, czterech opakowań kapsułek do prania A. o wartości jednego opakowania 17,99 zł oraz jednego opakowania antyperspirantu firmy (...) o wartości 12,29 zł w dniu 2 września 2015r. w W. przy ul. (...) w sklepie (...) nie budzi żadnych wątpliwości.

Treść wyjaśnień oskarżonej w tym zakresie, znajduje potwierdzenie w zeznaniach świadków K. M. (k. 6-8, 294), Z. K. (k. 42-43, 393), A. N. (d. Mróz) (k. 51, 335) oraz dowodów nieosobowych w postaci protokołu zatrzymania osoby (k. 2), wydruku paragonu (k. 8) oraz protokołu oględzin płyt DVD (k. 47-49). Z powyższych dowodów jasno wynika, iż oskarżona w trakcie wizyty na terenie sklepu zapakowała towar sklepowy do torby, a następnie bez płacenia za zakupy, opuściła teren sklepu przez dział kas samoobsługowych, uruchamiając alarm w bramce sklepowej.

Odnosząc się do wyjaśnień oskarżonej dotyczących kradzieży z włamaniem do pojazdów marki F. (...) o nr rej. (...) i S. (...) o nr rej. (...) dokonanej w dniu 28 sierpnia 2015r., Sąd uznał je za prawdziwe w części, w jakiej K. T. przyznała się do zarzuconego jej czynu.

W ocenie Sądu, brak było podstaw do kwestionowania wyjaśnień oskarżonej w powyższym zakresie, albowiem były one pełne i szczere. Oskarżona nadto dokładnie opisała sposób w jaki włamała się do pojazdów i potwierdziła, że ukradła z nich przedmioty wskazane w treści zarzutów. Zdaniem Sądu, przyznanie się oskarżonej do czynów, które wykraczały poza kradzież w sklepie (...), było wyrazem jej skruchy i wynikało z chęci poprawy swojej sytuacji procesowej. Wskazać wszak trzeba, iż oskarżona była osobą wielokrotnie karaną, nadto na etapie postępowania sądowego w niniejszej sprawie, informacja o jej karalności (k. 427-429) została uzupełniona o szereg dalszych skazań, poza wskazanymi w karcie karnej, uzyskanej w postępowaniu przygotowawczym (k. 39-40). W przekonaniu Sądu, wyrażenie skruchy przez oskarżoną, winno być zatem oceniane jako racjonalne działanie obronne, które niewątpliwie miało wywrzeć korzystny wpływ na wymiar kary orzeczony wobec K. T..

Podkreślić należy, że oskarżona w swoich wyjaśnieniach, utrwalonych w formie protokołu przesłuchania podejrzanej (k. 34-37), wyczerpująco opowiedziała na temat zdarzeń, o których uprzednio poinformowała funkcjonariusza policji (notatka – k. 11). Z depozycji przesłuchiwanego w sprawie mł. asp. K. W., który był autorem przedmiotowej notatki wynika, iż jej treść została sporządzona w oparciu o spontaniczną relację oskarżonej, a kobieta nie była do niczego zmuszana (zeznania świadka K. W. - k. 391-393).

Wyjaśnienia oskarżonej, odnoszące się do kradzieży z włamaniem przedmiotów z pojazdu marki F. (...) korespondują nadto z treścią zeznań pokrzywdzonego M. P. (k. 13-14, 293) i protokołem oględzin pojazdu (k. 16-17), zaś odnoszące się do kradzieży z włamaniem przedmiotów z pojazdu marki S. (...) z treścią zeznań pokrzywdzonego P. R. (k. 18-21, 293-294) oraz protokołem oględzin pojazdu (k. 24-25). Pokrzywdzeni wskazali, kiedy ostatni raz widzieli swoje pojazdy przed kradzieżami, jakie rzeczy zostały skradzione z pojazdów i opisali uszkodzenia pojazdów, które umożliwiły oskarżonej dostęp do ich wnętrz, nadto uszkodzenia pojazdów zostały potwierdzone stosownymi protokołami oględzin rzeczy – pojazdów pokrzywdzonych.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonej K. T., w których nie przyznała się do kradzieży z włamaniem przedmiotów z samochodów. Wskazać wszak trzeba, iż oskarżona w toku postepowania sądowego zmieniła swoje stanowisko procesowe wyrażone w postępowaniu przygotowawczym i zaprzeczyła, by dokonała ww. kradzieży.

Zdaniem Sądu, twierdzenia oskarżonej, iż w trakcie przesłuchania została zmuszona do przyznania się do czynu z pkt 1 aktu oskarżenia i w tym przedmiocie podano jej do podpisania uprzednio spreparowany protokół, nadto w trakcie przesłuchania po zatrzymaniu w sklepie (...) miała być pod wpływem narkotyków, należy uznać za niewiarygodne.

Jak zostało wcześniej opisane, w toku postępowania sądowego, przesłuchano w charakterze świadka funkcjonariusza policji mł. asp. K. W., który w jasny sposób zeznał, że gdyby zachowanie oskarżonej wzbudziło jego wątpliwości, to najprawdopodobniej opisałby to w treści notatki służbowej, tymczasem brak jest takich zastrzeżeń w przedmiotowej notatce (notatka - k. 11, zeznania świadka K. W. - k. 391-393). Zastrzeżenia, co do stanu świadomości i trzeźwości oskarżonej nie zostały również poczynione przez świadków K. M., ani Z. K., którzy uczestniczyli w czynnościach z oskarżoną na terenie sklepu (...), przed przyjazdem policji. Podkreślić należy, iż świadek Z. K. możliwie najpełniej opisał zachowanie oskarżonej po ujawnieniu kradzieży, wskazując, iż kobieta próbowała się oddalić ze sklepu, więc ją złapał, a później się trochę szarpali, gdyż próbowała uciec. Świadek jednocześnie nie zeznał, by kobieta zachowywała się w nienaturalny sposób lub wypowiadała treści oderwane od okoliczności zdarzenia (zeznania świadka K. M. - k. 6-8, 294, zeznania świadka Z. K. - k. 42-43, k. 393).

W celu wszechstronnego wyjaśnienia okoliczności podnoszonych przez oskarżoną, Sąd w toku postępowania przesłuchał również w charakterze świadka funkcjonariusza policji, która prowadziła czynność przesłuchania oskarżonej K. T.. Świadek sierż. W. F. zeznała wprawdzie, że nie pamiętała przedmiotowego przesłuchania oskarżonej, lecz wskazała, że w sytuacjach, gdy przesłuchujący nabiera podejrzeń, iż osoba przesłuchiwana znajduje się pod wpływem alkoholu lub narkotyków, to czynność zostałaby przerwana lub nawet nie zostałaby rozpoczęta, do czasu weryfikacji tych podejrzeń (zeznania świadka W. F. - k. 411v). Z treści zeznań świadka należy wysnuć wniosek, iż gdyby w trakcie przesłuchania K. T. przesłuchujący funkcjonariusz stwierdził, że oskarżona – wedle treści jej wyjaśnień – znajdowała się pod wpływem narkotyków, to przesłuchanie by się nie odbyło, lub zostało przerwane.

Mając na względzie powyższe okoliczności, Sąd jednoznacznie stwierdził, iż brak jest podstaw do poddania w wątpliwość okoliczności, w jakich oskarżona ujawniła organom ścigania swoje sprawstwo kradzieży z włamaniem do pojazdów, a jej wyjaśnienia złożone w tym zakresie na rozprawie głównej, należało uznać jedynie za jej nieudolną linię obrony.

Odnosząc się do fragmentu wyjaśnień oskarżonej, w którym wskazała, że na klamkach pojazdów, do których się włamała powinny być ujawnione jej odciski palców, nadmienić trzeba, iż z treści notatki urzędowej dotyczącej pojazdu marki F. (...) wynika, iż ewentualne ślady zostawione przez sprawcę zostały zatarte przez właściciela pojazdu, który do niego wchodził (k. 12). Zdaniem Sądu, pomimo braku stosownej notatki w aktach sprawy, powyższe wnioski należy odnieść również do pojazdu marki S. (...), skoro z treści zeznań pokrzywdzonego P. R. wynika, iż przed zgłoszeniem włamania na policji samodzielnie dokonywał oględzin pojazdu z zewnątrz, jak również jego wnętrza (zeznania pokrzywdzonego P. R. - k. 18-21, 293-294).

Sąd odmówił również obdarzenia wiarą fragment wyjaśnień oskarżonej złożonych w toku postępowania przygotowawczego, w którym wskazała, iż dopuściła się kradzieży, ponieważ potrzebowała pieniędzy na jedzenie dla siebie i swojego syna. W tym zakresie, swoje ustalenia Sąd poczynił w oparciu o treść opinii o Dyrektora AŚ w W.-G. o skazanej K. T., z której wynika, iż dziecko oskarżonej przebywa w domu dziecka, a kobieta jest pozbawiona władzy rodzicielskiej nad nim (opinia o skazanym - k. 409-411). Ponadto, zarówno z treści ww. opinii, jak również opinii sądowo-psychiatrycznej wynika, iż oskarżona jest osobą uzależnioną od środków odurzających (opinia sądowo-psychiatryczna - k. 363-365). Nie można również tracić z pola widzenia okoliczności, iż w przypadku, gdyby oskarżona potrzebowała jedzenia dla siebie, mogła zwrócić się o pomoc do miejskich punktów zajmujących się udzielaniem posiłków osobom ubogim. Tym samym, w przekonaniu Sądu z prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością należy stwierdzić, iż oskarżona wbrew swoim wyjaśnieniom, pieniądze pochodzące z kradzieży przeznaczała na zakup środków odurzających.

Sąd uznał zeznania świadków M. P., P. R., K. M. w pełni za wiarygodne. Treść ich depozycji koresponduje z wyjaśnieniami oskarżonej, w których przyznała się do stawianych jej zarzutów. Oskarżona nie kwestionowała wartości skradzionych przedmiotów, które wskazywali poszczególni pokrzywdzeni i świadkowie.

Sąd z tych samych powodów uznał za wiarygodne zeznania świadka Z. K., który nie był wprawdzie przesłuchiwany osobiście przed Sądem, lecz treść jego depozycji została uznana za ujawnioną bez odczytywania na podstawie art. 391 § 1a kpk w zw. z art. 394 § 2 kpk (k. 393).

Na obdarzenie wiarą w pełni zasługiwały również zeznania przesłuchiwanych w sprawie funkcjonariuszy policji, świadków A. N. (d. Mróz), K. W. oraz W. F.. Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania ich wiarygodności, albowiem prezentowali oni okoliczności, o których zeznawali w sposób logiczny, zgodnie ze swoją wiedzą oraz adekwatnie do zaobserwowanego stanu rzeczy. Wątpliwości Sądu nie wzbudził również brak pamięci świadków, odnoszących się do faktu podejmowania czynności z udziałem oskarżonej w niniejszej, skonkretyzowanej sprawie. Stwierdzić należało, że z uwagi na wielość podobnych spraw i czynności prowadzonych z innymi podejrzanymi, nie sposób oczekiwać, by funkcjonariusze policji pamiętali szczegóły każdej z nich. Niemniej jednak, świadkowie potwierdzili dokonywane przez siebie czynności, które zostały utrwalone w formie notatek i protokołów, a nadto przedstawili ogólne informacje na temat wzorców zachowań, którymi kierują się w codziennej służbie.

Reasumując, Sąd doszedł do przekonania, że zeznania ww. świadków, stanowią wartościowy materiał mogący służyć ustaleniu stanu faktycznego.

Sąd w całości podzielił opinię sporządzoną przez biegłych psychiatrów B. D. i A. M. (k. 363-365). Opinia ta jest pełna, kategoryczna i pozbawiona sprzeczności. Zostały nadto opracowane przez osoby o niekwestionowanym poziomie wymaganej wiedzy specjalistycznej o wysokich kompetencjach, w sposób fachowy, wszechstronny i logiczny.

Biegli rozpoznali u badanej K. T. uzależnienie mieszane (substancje psychoaktywne, leki uspokajające, okresowo alkohol). Stan psychiczny badanej nie znosił, ani nie ograniczał jej zdolności do rozpoznania znaczenia czynów i zdolności pokierowania swoim postępowaniem, a jej poczytalność w czasie czynów nie budziła wątpliwości.

Autentyczność i rzetelność sporządzenia zgromadzonych w sprawie pozostałych dowodów nieosobowych w postaci: protokół zatrzymania osoby- k. 2, protokół przyjęcia ustanego zawiadomienia o przestępstwie- k. 6- 7, 13-14, wydruk paragonu- k. 8, protokół oględzin rzeczy - k. 16-17, 24-25, szkic- k. 21, dane o karalności- k. 39-40, 167, 26-261, 330-332, protokół oględzin płyt DVD- k. 47-49, opinia o skazanym - k. 409-411, aktualne dane o karalności - k. 426-429 nie wzbudziły wątpliwości Sądu. Z tych względów Sąd nie odmówił wskazanym dowodom nieosobowym wiarygodności i mocy dowodowej.

Mając na uwadze tak ustalony i oceniony materiał dowodowy należało przejść do rozważań prawnych.

Sąd zważył, co następuje:

Zachowanie sprawcy przestępstwa określonego w art. 279 § 1 kk polega na zaborze cudzej rzeczy ruchomej w celu przywłaszczenia, przy czym zabór musi zostać dokonany z włamaniem. Innymi słowy do znamion strony przedmiotowej tego przestępstwa należy zabór cudzej rzeczy ruchomej, w następstwie dokonania włamania.

(...) oznacza zachowanie polegające na usunięciu przeszkody, stanowiącej zabezpieczenie danego przedmiotu, przy czym wskazuje się, iż nie musi ono polegać na stosowaniu siły fizycznej oraz eksponuje cel, dla jakiego ustanowiona została przełamana przez zachowanie sprawcy bariera. (...) jest pojęciem prawnym obejmującym usunięciem przeszkody oznaczającej, że wejście do pomieszczenia jest zabronione dla osób do tego nieupoważnionych. („Kodeks karny – część szczególna. Komentarz”, A. Wąsek, C.H. Beck 2006r., s.843). „Istota włamania sprowadza się więc nie tyle do fizycznego uszkodzenia lub zniszczenia przeszkody chroniącej dostęp do rzeczy, lecz polega na zachowaniu, którego podstawową cechą jest nieposzanowanie wyrażonej przez dysponenta rzeczy woli zabezpieczenia jej przed innymi osobami”. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 08.10.2002r., VIII AKa 505/02, Prokuratura i Prawo 2004r., Nr 10, poz.2).

Z prawnego punktu widzenia „o istocie włamania decyduje nie forma jego realizacji, lecz fakt, że sprawca otwiera zamknięcie bez żadnych do tego uprawnień, czy uprawnienia, a więc wbrew woli osoby dysponującej. Obojętny jest natomiast techniczny sposób otwarcia, użycie jakiegokolwiek narzędzia i jego rodzaj, a także nakład potrzebnej siły fizycznej (por. uchwała SN z 18.02.1972r., VI KZP 74/71, OSNKW 1972, Nr 5, poz. 78).

Podkreślić należy, iż zabezpieczeniem jest tylko taka przeszkoda materialna, utrudniająca dostęp do rzeczy, która ma charakter specjalny, nie stanowi więc tzw. zwykłego zamknięcia. Zabezpieczenie oznacza, iż normalny dostęp do zabezpieczonej rzeczy jest niemożliwy. („Kodeks karny – część szczególna”, K. Buchała, A. Zoll, Zakamycze 2000, s. 749).

Przestępstwo określone w art. 279 § 1 kk jest przestępstwem materialnym, znamiennym skutkiem w postaci przywłaszczenia rzeczy przez sprawcę. Ustawa wymaga, aby zachowanie sprawcy ukierunkowane było na określony cel, którym jest przywłaszczenie rzeczy przez sprawcę.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, ujawniony w sprawie materiał dowodowy, jego wszechstronna analiza i interpretacja wykazały jednoznacznie, iż oskarżona K. T. dopuściła się w krótkich odstępach czasu, dwóch zachowań, wyczerpujących znamiona występku z art. 279 § 1 kk, tj. w ramach czynu ciągłego opisanego w art. 12 kk.

Oskarżona K. T., wyczerpała znamiona strony przedmiotowej zarzuconego jej czynu z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 12 kk poprzez uszkodzenie zamka w lewych przednich drzwiach samochodu marki F. (...) o nr rej. (...) oraz poprzez wybicie szyby w przednich prawych drzwiach samochodu marki S. (...) o nr rej. (...). Brak jest wątpliwości, iż oskarżona w celu uzyskania dostępu do wnętrz pojazdów, pokonała fizyczne bariery, które miały blokować ten dostęp osobom postronnym, tj. nie będącym użytkownikami pojazdów.

Po przełamaniu zabezpieczeń, oskarżona zabrała w celu przywłaszczenia z wnętrza pojazdu marki F. (...) okulary korekcyjne marki L. o wartości 400 zł, okulary przeciwsłoneczne marki (...) o wartości 100 zł., radio wraz z panelem marki P. (...) o wartości 200 zł, zaś z wnętrza pojazdu marki S. (...) pendrive marki K. (...) o wartości 50 zł oraz radio marki K. (...) o wartości 200 zł.

Sąd nie miał wątpliwości, iż oskarżona swoim zachowaniem wyczerpała również znamiona strony podmiotowej zarzucanego jej czynu. Z treści jej wyjaśnień, w zakresie uznanym za wiarygodny, jasno wynika, iż w dniu 28 sierpnia 2015 r. działała z bezpośrednim zamiarem kradzieży przedmiotów z wnętrz pojazdów i w tym celu, włamywała się do nich.

Przechodząc do oceny drugiego z czynów zarzuconych oskarżonej, wskazać należy, iż przestępstwa z art. 278 § 1 kk (kradzieży) dopuszcza się ten, kto zabiera w celu przywłaszczenia cudzą rzecz ruchomą. Przedmiotem ochrony art. 278 § 1 kk jest własność, posiadanie oraz inne prawa rzeczowe i obligacyjne do rzeczy ruchomej, co rozumieć należy jako wyodrębniony i mogący samodzielnie występować w obrocie przedmiot materialny, który przedstawia wartość majątkową.

Zachowanie się sprawcy przestępstwa kradzieży polega na zaborze cudzej rzeczy ruchomej w celu przywłaszczenia. Przez zabór należy rozumieć bezprawne wyjęcie rzeczy spod władztwa osoby dotychczas nią władającej i objęcie jej we własne władanie przez sprawcę. „Istota zaboru polega na wyjęciu spod władztwa dysponenta mienia ruchomego. Dopuścić się go może osoba, która nie ma w ogóle prawa rzeczą rozporządzać. Tym właśnie różni się kradzież od przywłaszczenia, którego przedmiotem może być rzecz będąca w legalnym, a nie bezprawnym posiadaniu sprawcy” (wyrok SN z 9 kwietnia 1997 r., III KRN 241/96, Prok. i Pr. 1997, nr 10, poz. 6; J. Satko, glosa do wyroku SN z 9 kwietnia 1997 r., III KKN 241/96, OSP 1998, z. 5, poz. 95). Do wypełnienia znamion przestępstwa kradzieży konieczne jest zaistnienie okoliczności, że wyjęcie rzeczy spod władztwa następuje wbrew woli osoby nią władającej, a także bez żadnej ku temu podstawy (wyrok SN z dnia 18.12.1998 r., IV KKN 98/98, Prok. i Pr. 1999, nr 7 – 8, poz. 5). Przy przestępstwie kradzieży działanie sprawcy należy uznać za ukończone z chwilą, gdy sprawca „zawładnął rzeczą, objął ją w swoje posiadanie, bez względu na to, czy zdołał następnie zamiar rozporządzania tą rzeczą jako swoją urzeczywistnić czy też nie” (wyrok SN z 21 stycznia 1985 r., II KR 311/84, OSNPG 1985, nr 8, poz. 110).

Przestępstwo z art. 278 § 1 kk należy do kategorii przestępstw kierunkowych, co oznacza, że zachowanie sprawcy ukierunkowane jest na ściśle określony cel, jakim jest przywłaszczenie cudzej rzeczy ruchomej. Do wypełnienia znamion przestępstwa z art. 278 § 1 kk „nie wystarcza zatem, aby sprawca godził się na możliwość przywłaszczenia. Niezbędne jest tu wykazanie, że sprawca miał świadomość znaczenia swojego działania, tzn. zmierzał do przywłaszczenia rzeczy i jednocześnie chciał przywłaszczyć sobie cudzą rzecz” (wyrok SN z 5 maja 1999 r., V KKN 406/97, Prok. i Pr. 2000, nr 4, poz. 6). Zabór rzeczy musi następować w celu przywłaszczenia, tzn. włączenia przez sprawcę rzeczy do swojego majątku połączonego z trwałym pozbawieniem władztwa nad rzeczą jej dotychczasowego właściciela (wyrok SN z 17 lutego 1989 r., V KRN 280/88, OSNPG 1989, nr 8, poz. 94).

Zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy nie pozostawia wątpliwości, co do sprawstwa oskarżonej również w zakresie zarzuconego jej czynu, kwalifikowanego jako występek z art. 278 § 1 kk.

Odnosząc się do znamion strony przedmiotowej czynu z art. 278 § 1 kk, zarzuconego oskarżonej, K. T. w dniu 2 września 2015r. w W. przy ul. (...) w sklepie (...) spakowała do torby sześć opakowań żelu pod prysznic firmy adidas o wartości jednego opakowania 13,95 zł, dwa opakowania pasty do zębów E. o wartości jednego opakowania 11,55 zł, dwa opakowania pasty do zębów E. o wartości jednego opakowania 11,99 zł, jedno opakowanie kapsułek do prania V. G. W. o wartości 29,15 zł, jedno opakowanie kremu do higieny intymnej I. N. o wartości 8,55 zł, pięć opakowań kapsułek do zmywarki F. P. o wartości jednego opakowania 31,49 zł, jedno opakowanie kapsułek do zmywarki F. P. o wartości 41,95 zł, dwa opakowania kremu do higieny intymnej I. o wartości jednego opakowania 8,89 zł, jedno opakowanie kawy rozpuszczalnej J. C. G. o wartości 27,95 zł, jedno opakowanie kawy rozpuszczalnej J. K. 200 G o wartości 29,99 zł, cztery opakowania kapsułek do prania A. o wartości jednego opakowania 17,99 zł, jedno opakowanie antyperspirantu firmy adidas o wartości 12,29 zł, a następnie bez płacenia za ww. towary, przekroczyła linie kas sklepowych i kierowała się w stronę wyjścia. Tylko z uwagi na postawę pracowników ochrony, nie mogła oddalić się ze sklepu.

Oskarżona K. T. bez wątpienia miała świadomość, że bez uprzedniego zapłacenia za towar znajdujący się w sklepie, nie mogła wyjść z nim poza teren sklepu (...). Zachowanie oskarżonej cechował zamiar włączenia ww. towarów do swojego majątku, bez płacenia za nie, czym zrealizowała znamiona strony podmiotowej zarzuconego jej czynu z art. 278 § 1 kk.

Oskarżona w czasie poszczególnych czynów oskarżona była osobą w pełni dojrzałą życiowo, zaś jej poczytalność nie budziła wątpliwości. K. T. zdawała sobie sprawę z bezprawności swojego zachowania. Nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca bezprawność czynu, bądź winę oskarżonej. Żaden z przeprowadzonych dowodów nie wskazuje, aby nie można było wymagać od oskarżonej zachowania zgodnego z prawem. Sąd doszedł zatem do przekonania, że oskarżona dopuściła się zarzucanych jej aktem oskarżenia przestępstw, stanowiących występki umyślne.

Wymierzając oskarżonej karę Sąd rozważył przesłanki z art. 53 § 1 i 2 kk, oceniając stopień winy oskarżonej i społecznej szkodliwości czynów, jakich dopuściła się oskarżona, a także wziął pod rozwagę cele kary.

Stopień winy oskarżonej Sąd uznał za w znaczny. Przestępstwa, których dopuściła się oskarżona należą do kategorii przestępstw umyślnych, a dodatkowo wymagają kierunkowości w działaniu. W momencie dokonywania czynów zabronionych oskarżona miała niczym niezakłóconą możliwość podjęcia innej decyzji i zachowania się w sposób zgodny z prawem.

Z uwagi na postać zamiaru, rodzaj naruszonego dobra i motywację sprawcy Sąd uznał, że również stopień społecznej szkodliwości czynów popełnionych przez oskarżoną należy uznać za znaczny. Przestępcze działanie oskarżonej zostało skierowane przeciwko dobru chronionemu prawem, jakim jest mienie rozumiane jako własność i inne prawa majątkowe.

Przy wymiarze kary Sąd uwzględnił również cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie ma ona osiągnąć wobec oskarżonej. Sąd uznał przy tym, że z uwagi na jej uprzednią karalność, wymierzenie łagodniejszej kary, poza karą pozbawienia wolności byłoby niecelowe. Dokonując rozpoznania osobowości oskarżonej, w oparciu o dane o karalności oraz treść opinii Dyrektora AŚ w W.-G. Sąd uznał, że oskarżona jest osobą zdemoralizowaną, a poprzednio stosowane wobec niej kary okazały się nieskuteczne.

Reasumując, Sąd uznał, iż karą adekwatną do okoliczności popełnienia czynu zabronionego z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 12 kk będzie kara 1 roku pozbawienia wolności, zaś za czyn wyczerpujący dyspozycję art. 278 § 1 kk kara 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 85 § 1 kk w zw. z art. 86 § 1 kk Sąd połączył jednostkowe kary pozbawienia wolności orzeczone wobec oskarżonej i wymierzył jej karę 1 roku pozbawienia wolności.

Jako karę łączną, Sąd mógł wymierzyć oskarżonej karę pozbawienia w wymiarze od 1 roku do 1 roku i 3 miesięcy. Stosując zasadę pełnej absorbcji i wymierzając karę łączną pozbawienia wolności w orzeczonym wymiarze, Sąd miał przede wszystkim na uwadze okoliczność, iż oskarżona dopuściła się popełnienia zarzuconych jej czynów w niewielkim odstępie czasowym, tj. niespełna 5 dni, nadto zarzucone oskarżonej przestępstwa są podobne i zachodzi między nimi łączność przedmiotowa. W tej sytuacji, zdaniem Sądu zastosowanie zasady pełnej kumulacji przy wymiarze kary łącznej stanowiłoby dolegliwość przekraczającą potrzeby resocjalizacyjne.

W ocenie Sądu tylko bezwzględna kara pozbawienia wolności jest wobec oskarżonej karą właściwą. K. T. wykazuje bowiem lekceważący stosunek do obowiązującego porządku prawnego i norm współżycia społecznego – popełnianie przestępstw było jej sposobem na życie.

Wymierzona oskarżonej kara, winna uświadomić K. T. naganny charakter jej przestępnego zachowania. Kara w orzeczonym wymiarze, w przekonaniu Sądu, winna spełnić swoje cele w zakresie prewencji generalnej, służyć umacnianiu i poszanowaniu prawa i uczynić zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

Sąd na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczył oskarżonej na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w dniu 2 września 2015 r., przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności odpowiada 1 dniowi kary pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 46 § 1 kk Sąd zobowiązał oskarżoną K. T. do naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonych: M. P. kwoty 800 złotych oraz P. R. kwoty 350 złotych, tytułem naprawienia wyrządzonej szkody.

Na podstawie art. 626 § 2 kpk w zw. z art. 618 § 1 pkt 11 kpk przyznać adwokat B. R. kwotę 672 złotych powiększoną o VAT w obowiązującej stawce tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu oskarżonej K. T.. Powyższa kwota została wyliczona w oparciu o treść przepisów Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, albowiem postępowanie w niniejszej sprawie wszczęte zostało w dn. 1 września 2015 r. (k. 28), a jednocześnie przepisy przejściowe zawarte w kolejnych rozporządzeniach regulujących wynagrodzenie obrońców sprawujących swoje funkcje z urzędu, wskazują na konieczność stosowania dotychczasowych przepisów do postepowań wszczętych przed ich wejściem w życie.

Zgodnie z § 14 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia, stawka minimalna za obronę przed sądem rejonowym w postępowaniu zwyczajnym wynosi 420 złotych. Zgodnie z treścią § 16 rozporządzenia w sprawach, w których rozprawa trwa dłużej niż jeden dzień, stawka minimalna ulega podwyższeniu za każdy następny dzień o 20%. Obrońcy przysługiwało zatem wynagrodzenie za pomoc prawną udzieloną podczas 4 terminów rozprawy, tj. w dniach 20 lipca 2017 r., 19 października 2017 r., 14 grudnia 2017 r. oraz 14 marca 2018 r.

Na podstawie zaś, art. 624 § 1 kpk Sąd zwolnił oskarżoną od zapłaty kosztów sądowych uznając, że ich uiszczenie byłoby dla niej zbyt uciążliwe ze względu na to, iż niniejszym wyrokiem orzeczono wobec niej karę izolacyjną, co w oczywisty sposób będzie miało wpływ na jej możliwości zarobkowe.