Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 lutego 2014 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSR del. Urszula Sipińska-Sęk

Protokolant st. sekr. sądowy Zofia Aleksandrowicz

po rozpoznaniu w dniu 11 lutego 2014 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku K. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. z siedzibą w Z.

o emeryturę

na skutek odwołania K. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. z siedzibą w Z.

z dnia 1 października 2103 r. sygn. (...)

zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje wnioskodawcy K. K. prawo do emerytury z dniem (...)

Sygn. akt VU 1418/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 1 października 2013r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. odmówił wnioskodawcy K. K. prawa do emerytury z uwagi na brak wymaganego stażu pracy w warunkach szczególnych.

Od powyższej decyzji wnioskodawca odwołał się w dniu 17 października 2013r., wnosząc o zaliczenie do pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia w Spółdzielni Usług Rolniczych i Produkcji w R. od dnia 16 czerwca 1975r. do 31 grudnia 1997r. na stanowisku traktorzysty.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. wniósł o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca K. K., urodzony w dniu (...), złożył w dniu 24 września 2013r. wniosek o przyznanie emerytury. Wnioskodawca nie był członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego.

(dowód: wniosek o emeryturę k. 1-3 akt ZUS)

Na dzień 1 stycznia 1999 roku skarżący udowodnił staż pracy wynoszący 27 lat, 8 miesięcy i 4 dni, w tym okresów składkowych 26 lat, 11 miesięcy, a okresów nieskładkowych 9 miesięcy i 4 dni.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. nie zaliczył wnioskodawcy do pracy wykonywanej w szczególnych warunkach żadnego okresu zatrudnienia.

(dowód: decyzja ZUS z dnia 1 października 2013r. – k. 10 akt ZUS)

(okoliczność bezsporna).

K. K. był zatrudniony w okresie od dnia 16 czerwca 1975r. do dnia 28 lutego 1986r. w Spółdzielni Kółek Rolniczych w R. na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy w następującym charakterze:

- od dnia 16 czerwca 1975r. do dnia 1 sierpnia 1976r. jako mechanik;

- od dnia 2 sierpnia 1976r. do dnia 31 grudnia 1984r. jako traktorzysta.

- od dnia 1 stycznia 1985r. do 28 lutego 1986r. jako traktorzysta i operator ciężkich maszyn budowlanych i drogowych;

Spółdzielnia Kółek Rolniczych zajmowała się pracami rolniczymi oraz wykonywaniem usług budowlanych na rzecz innych podmiotów.

Wnioskodawca jako traktorzysta kierował cięgnikiem rolniczym, którym wykonywał prace polowe oraz prace transportowe (przewoził różne surowce i materiały). Natomiast jako operator koparki, która była umieszczona na ciągniku rolniczym zajmował się pracami ziemnymi (wykopami).

Z dniem 18 grudnia 1984r. wnioskodawca nabył uprawnienia do obsługi ciężkich maszyn budowlanych i drogowych.

(dowód: angaż z dnia 3 sierpnia 1976r. – k. 26 akt osobowych, angaż z 11.08. 1977r. – k. 36 akt osobowych, angaż z 13.03.1979r. – k. 41 akt osobowych, angaż z dnia 30.06.1980r. – k. 46 akt osobowych, angaż z 18.03.1982r. – k. 50 akt osobowych, świadectwo pracy z dnia 28 lutego 1986r. – k. 8 akt ZUS, uprawnienia maszynisty – k. 57 akt osobowych, zakres czynności kierowcy ciągnika rolniczego wnioskodawcy – k. 58-60 akt osobowych, angaż z dnia 20.02. 1986r. – k. 63 akt osobowych, zeznania wnioskodawcy – protokół rozprawy z dnia 11 lutego 2014r. – od minuty 00:30 do minuty 11:10, zeznania świadka S. H. – protokół rozprawy z dnia 16 grudnia 2013r. od minuty 3:37 do minuty 7:48, zeznania świadka A. O. - protokół rozprawy z dnia 16 grudnia 2013r. od minuty 7:49 do minuty 12:23, zeznania świadka J. P. - protokół rozprawy z dnia 16 grudnia 2013r. od minuty 12:23 do minuty 17:48 )

W okresie od dnia 1 marca 1986r. do 31 grudnia 1990r. K. K. pracował na zasadach członkostwa w Spółdzielczym Gospodarstwie Rolnym w R. w charakterze kierowcy ciągnika, a czasem operatora koparki. Jako kierowca ciągnika wnioskodawca wykonywał prace polowe rolnicze, a jako operator koparki zajmował się pracami ziemnymi (wykopami ).

(dowód: deklaracja członkowska - k. 63 akt osobowych, rozwiązanie umowy pismo z 2.01.1991r. – k. 67 akt osobowych, świadectwo pracy z dnia 31 grudnia 1997r. – k. 9 akt ZUS, zeznania świadka S. H. – protokół rozprawy z dnia 16 grudnia 2013r. od minuty 3:37 do minuty 7:48, zeznania świadka A. O. - protokół rozprawy z dnia 16 grudnia 2013r. od minuty 7:49 do minuty 12:23, zeznania świadka J. P. - protokół rozprawy z dnia 16 grudnia 2013r. od minuty 12:23 do minuty 17:48, zeznania wnioskodawcy – protokół rozprawy z dnia 11 lutego 2014r. – od minuty 00:30 do minuty 11:10)

W okresie od dnia 1 stycznia 1991r. do dnia 31 grudnia 1997r. wnioskodawca był zatrudniony na podstawie umowy o pracę, w pełnym wymiarze czasu pracy w Spółdzielni Usług Rolniczych i Produkcji w R. w charakterze kierowcy ciągnika, operatora koparki umieszczonej na ciągniku rolniczym oraz kierowcy kombajnu. Jako kierowca kombajnu zajmował się koszeniem zboża w okresie żniw. Natomiast jako kierowca ciągnika wykonywał prace polowe rolnicze, a jako operator koparki wykonywał prace ziemne (wykopy).

(dowód: umowa o pracę z dnia 1.01.1991r. – k. 65 akt osobowych, angaż z 20.01.1991 – k. 67 akt osobowych, angaż z 1.02.1993r. – k. 69 akt osobowych, , angaż z 30.12.1994r. – k. 71 akt osobowych, angaż z 31.03.1995r. – k. 72 akt osobowych, angaż z 1.07.1996r. – k. 75 akt osobowych, angaż z 1.05.1997r. – k. 76 akt osobowych, , zaświadczenie z dnia 14.08.1997r. – k. 79 akt osobowych, świadectwo pracy z dnia 31 grudnia 1997r. – k. 10 akt ZUS, zeznania świadka S. H. – protokół rozprawy z dnia 16 grudnia 2013r. od minuty 3:37 do minuty 7:48, zeznania wnioskodawcy – protokół rozprawy z dnia 11 lutego 2014r. – od minuty 00:30 do minuty 11:10)

Sąd Okręgowy dokonał oceny dowodów i zważył co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (ust. 2).

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało zatem rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem.

Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1.  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2.  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia).

W przedmiotowej sprawie kwestią sporną między stronami było to, czy wnioskodawca posiada wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości – wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, ukończył 60 lat i nie był członkiem OFE.

Za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia.

Prawidłowe rozumienie pojęcia pracy w szczególnych warunkach nie jest możliwe bez wnikliwej analizy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Z zestawienia § 1 i 2 tegoż rozporządzenia wynika, że pracą w szczególnych warunkach jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tego aktu. Warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, tj. ciągle wykonuje prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272).

Odnośnie oceny dowodów zgromadzonych w postępowaniu zważyć należy, iż okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy.

Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczególnych miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Brak zatem takiego świadectwa lub jego zakwestionowanie przez organ rentowy, nie wyklucza dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego.

Podnoszona zatem przez organ rentowy okoliczność nie dysponowania przez skarżącego świadectwem pracy w szczególnych warunkach, nie przesądza jeszcze, że wnioskodawca takiej pracy nie wykonywał.

Stanowisko takie wielokrotnie zajmował również Sąd Najwyższy, który między innymi w wyroku z dnia 2 lutego 1996 roku, II URN 3/95, OSNAP 1996/16/239 stwierdził, że w postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokości mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego. Ograniczenia dowodowe zawarte w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49 ze zm.) dotyczą wyłącznie postępowania przed tymi organami.

Sam fakt zatrudnienia wnioskodawcy w Spółdzielni Kółek Rolniczych w R., w Spółdzielczym Gospodarstwie Rolnym w R. oraz w Spółdzielni Usług Rolniczych i Produkcji w R. był niesporny między stronami w świetle dokumentów znajdujących się w jego aktach ubezpieczeniowych. Sporny pozostawał jedynie charakter pracy wykonywanej przez wnioskodawcę u w/w pracodawców.

Dokonując ustaleń w zakresie rodzaju prac wykonywanych przez wnioskodawcę w Spółdzielni Kółek Rolniczych w R. w okresie od dnia 16 czerwca 1975r. do dnia 28 lutego 1986r. oraz w Spółdzielczym Gospodarstwie Rolnym w R. w okresie od 1 marca 1986r. do dnia 31 grudnia 1990r. Sąd oparł się na spójnych i wiarygodnych zeznaniach świadków: S. H., A. O., J. P., a także zeznaniach wnioskodawcy.

Należy podkreślić, że świadkowie pracowali w spornym okresie cały czas w charakterze traktorzysty, a zatem dysponują bezpośrednią i szczegółową wiedzę co do codziennych obowiązków wnioskodawcy. Z zeznań świadków wynika, że w początkowym okresie zatrudnienia co najmniej przez rok wnioskodawca był mechanikiem w warsztacie, a następnie ukończył kurs na kierowcę ciągnika i od tego momentu pracował jako kierowca ciągnika (traktorzysta). Zeznania świadków korespondują z dokumentami zawartymi w aktach osobowych wnioskodawcy. Ze świadectwa pracy, angażu z dnia 2 sierpnia 1976r wynika, że wnioskodawca w okresie od dnia 16 czerwca 1975r. do 1 sierpnia 1976r. był zatrudniony jako mechanik napraw sprzętu rolniczego, a dopiero z dniem 2 sierpnia 1976r. rozpoczął pracę w charakterze traktorzysty. Wnioskodawca tylko i wyłącznie w charakterze traktorzysty pracował do końca grudnia 1984r. W grudniu 1984r. nabył bowiem uprawnienia operatora ciężkich maszyn budowlanych i drogowych i od 1 stycznia 1995r. pracował już nie tylko jako traktorzysta, ale w razie potrzeby był także kierowcą koparki umieszczonej na ciągniku, co wynika z zeznań świadków, wnioskodawcy oraz angaży zgromadzonych w aktach osobowych.

Uprawnia to do stanowiska, że wnioskodawca pracował w charakterze traktorzysty w ciągłości od dnia 1 sierpnia 1976r. do dnia 31 grudnia 1984r., a w okresie od 1 stycznia 1985r. do 28 lutego 1986r. w charakterze kierowcy ciągnika oraz maszynisty koparki. Jako kierowca ciągnika wnioskodawca wykonywał wszelkie prace polowe na rzecz SKR w R., a nadto wykonywał czynności transportowe, gdyż przewoził ciągnikiem różne surowce. Natomiast jako operator koparki, która była umieszczona na podwoziu ciągnika wnioskodawcy wykonywał różne prace ziemne (wykopy) .

Praca kierowcy ciągnika (traktorzysty) jest pracą w szczególnych warunkach wymienioną w wykazie A stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, dział VIII poz. 3. Pracą w szczególnych warunkach zgodnie z wykazem A dział V (w budownictwie) pkt. 3, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku jest także praca maszynistów ciężkich maszyn budowlanych oraz drogowych, a taką pracę wnioskodawca wykonywał jako operator koparki umieszczonej na podwoziu ciągnika. Koparka na podwoziu ciągnika mieści się w definicji ciężkiej maszyny budowlanej lub drogowej. Koparką tą wnioskodawca wykonywał prace budowlane lub drogowe (wykopy) na rzecz firm budowlanych.

Biorąc zatem pod uwagę, że wnioskodawca wykazał, iż w okresie od 2 sierpnia 1976r. do 28 lutego 1986r. wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy tylko i wyłącznie prace zaliczone przez ustawodawcę do prac w szczególnych warunkach, a mianowicie prace kierowcy ciągnika oraz maszynisty ciężkich maszyn budowlanych lub drogowych, Sąd zaliczył mu cały w/w okres do szczególnego stażu pracy.

Sąd nie zaliczył wnioskodawcy do prac w szczególnych warunkach z pierwszego spornego okresu jedynie okresu od dnia 16 czerwca 1975r. do dnia 1 sierpnia 1976r., gdyż wówczas wnioskodawca pracował w charakterze mechanika maszyn rolniczych, a praca w takim charakterze nie jest pracą w szczególnych warunkach zgodnie z wykazem A stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku

W drugim spornym okresie zatrudnienia od 1 marca 1986r. do dnia 31 grudnia 1990r.w Spółdzielczym Gospodarstwie Rolnym w R. wnioskodawca wykonywał te same prace co w okresie od 2 sierpnia 1976r. do 28 lutego 1986r. A zatem był kierowcą ciągnika oraz operatorem koparki. Zmienił się jednakże charakter zatrudnienia wnioskodawcy. Wnioskodawca z dniem 1 marca 1986r., jak wynika z deklaracji członkowskiej, stał się członkiem Spółdzielczego Gospodarstwie Rolnym w R. i pozostawał nim, aż do dnia 31 grudnia 1990r. Wówczas bowiem nastąpiło rozwiązanie umowy i zarazem stosunku członkostwa ze Spółdzielczym Gospodarstwem Rolnym w R.. Wnioskodawca był wynagradzany na zasadach członkostwa w Spółdzielni, co także wynika z akt osobowych. Natomiast od dnia 1 stycznia 1991r., jak wynika z umowy o pracę, a nie od 1 lipca 1991r., jak to błędnie stwierdzono w świadectwie pracy z dnia 31 grudnia 1997r. wnioskodawca był już zatrudniony na podstawie umowy o pracę przez Spółdzielnię Usług Rolniczych i Produkcji w R..

Spółdzielcze Gospodarstwo Rolne w R. należy uznać za rolniczą spółdzielnią produkcyjną. Wykonywanie pracy przez wnioskodawcę na podstawie ważnego stosunku członkostwa w rolniczej spółdzielni produkcyjnej wyklucza kwalifikowanie jej jako stosunku pracy.

Z art. 32 w zw. z art. 184 ustawy o emeryturach i rentach wynika bowiem, że do okresu zatrudnienia w warunkach szczególnych, uprawniającego do nabycia prawa do wcześniejszej emerytury, nie wlicza się innych okresów zatrudnienia niż zatrudnienie w charakterze pracownika, w tym także (między innymi) okresu zatrudnienia na podstawie stosunku członkostwa w rolniczej spółdzielni produkcyjnej . Takie stanowisko zaprezentował Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 18 stycznia 2005 roku, w sprawie o sygnaturze akt II UK 136/04, stwierdzając, że przepisy art. 32 ustawy o emeryturach i rentach obejmują pracę wykonywaną w ramach stosunku pracy, a nie stosunku członkostwa w spółdzielni. Różnice jakie stąd wypływają mają usprawiedliwienie w odmienności statusu pracowniczego i statusu wynikającego z wykonywania pracy w ramach innych stosunków zatrudnienia niż stosunek pracy. Stosunek pracy i praca świadczona w jego ramach uzasadniają szczególne uregulowanie sytuacji osób - pracowników, które ją świadczą. W sensie formalnoprawnym zachodzi bowiem zasadnicza różnica między pracą wykonywaną w ramach stosunku pracy a pracą świadczoną w ramach stosunku członkostwa w rolniczej spółdzielni produkcyjnej. W tym drugim wypadku prawo i obowiązek świadczenia pracy wynika ze stosunku członkostwa w spółdzielni, z którym wiąże się między innymi prawo udziału w jej zarządzaniu poprzez jej organy i inne rozwiązania instytucjonalne właściwe ruchowi spółdzielczemu, co ma określony wpływ na sposób organizacji pracy i podporządkowanie w procesie jej świadczenia. W konsekwencji tego w zestawieniu ze stosunkiem pracy stosunek członkostwa w rolniczej spółdzielni produkcyjnej, w ramach którego świadczona jest praca, wykazuje właściwości jakościowo różne i w związku z tym do pracy wykonywanej przez członków tych spółdzielni zastosowanie mają tylko niektóre, nieliczne przepisy prawa pracy. W orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, że praca w charakterze członka rolniczej spółdzielni produkcyjnej nie daje prawa do przejścia na emeryturę w wieku niższym niż podstawowy wiek emerytalny z uwagi na zatrudnienie w szczególnych warunkach, o których mowa w art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 ze zm.) (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 stycznia 2005 roku, sygnatura akt I UK 142/04, OSNPiU 2005/17/272).

W wyroku z dnia 8 grudnia 2009 r. (I UK 186/09 OSNP 2011/13-14/189) Sąd Najwyższy po raz kolejny wyraził pogląd, że w przypadku nawiązania z pracownikiem spółdzielni produkcyjnej stosunku członkostwa dochodzi do dorozumianego rozwiązania stosunku pracy za porozumieniem stron. Członek tej spółdzielni nie może pozostawać z nią w pracowniczym stosunku zatrudnienia. W rezultacie okres wykonywania pracy w charakterze członka nie może zostać zaliczony do stażu pracowniczego, od którego zależy nabycia prawa do wcześniejszej emerytury.

Z tych względów Sąd nie zaliczył wnioskodawcy do stażu szczególnego okresu pracy na zasadach członkostwa w Spółdzielczym Gospodarstwie Rolnym w R. od dnia 1 marca 1986r. do dnia 31 grudnia 1990r.

Do pracy w szczególnych warunkach Sąd zaliczył natomiast wnioskodawcy okres pracy od dnia 1 stycznia 1991r. do dnia 31 grudnia 1997r. w Spółdzielni Usług Rolniczych i Produkcji w R.. Wnioskodawca był tam zatrudniony na podstawie umowy o pracę, w pełnym wymiarze czasu pracy w charakterze kierowcy ciągnika, operatora koparki umieszczonej na ciągniku rolniczym oraz kierowcy kombajnu. Jako kierowca kombajnu zajmował się koszeniem zboża w okresie żniw. Natomiast jako kierowca ciągnika wykonywał prace polowe rolnicze, a jako operator koparki wykonywał prace ziemne (wykopy). Charakter pracy w tym okresie wynika z zeznań wnioskodawcy, zeznań świadka S. H. oraz dokumentów w postaci angaży. Zeznania świadka i wnioskodawcy korespondują ze świadectwem pracy oraz angażami, które określają zajmowane przez skarżącego stanowiska.

Prace kierowców ciągników i kombajnów są pracami w szczególnych warunkach zgodnie z wykazem A stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, dział VIII poz. 3. Pracą w szczególnych warunkach zgodnie z wykazem A dział V (w budownictwie) pkt. 3, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku jest także praca maszynistów ciężkich maszyn budowlanych oraz drogowych.

Organ rentowy nie przedstawił w toku postępowania jakiegokolwiek dowodu podważającego dowody zgłoszone przez skarżącego .

Reasumując wnioskodawca w toku niniejszego postępowania udowodnił, że w szczególnych warunkach pracował w okresie od 2 sierpnia 1976r. do 28 lutego 1986r. oraz od 1 stycznia 1991r. do dnia 31 grudnia 1997r., a zatem przez łączny czas przekraczający 15 lat.

Biorąc pod uwagę, iż wnioskodawca spełnił jednocześnie pozostałe wymagane przepisami rozporządzenia warunki, to jest ukończył 60 lat, jego łączny okres zatrudnienia składkowy i nieskładkowy wyniósł ponad 25 lat, nie był członkiem OFE, należy uznać, że wydana przez organ rentowy decyzja jest błędna, a żądanie wnioskodawcy zasługuje na uwzględnienie.

Z uwagi na to, że skarżący złożył wniosek emerytalny z dniem 24 września 2013r. spełniając tym samym ostatnią przesłankę, od której zależało nabycie prawa do emerytury, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał K. K. prawo do emerytury z pierwszym dniem miesiąca, w którym złożył wniosek o emeryturę tj. z dniem(...)