Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 18 stycznia 2017 r. powód K. S. (2) wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) kwoty 400 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 18 stycznia 2014 r. do dnia zapłaty. Nadto powód wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w dniu 25 listopada 2013 r. doszło do szkody komunikacyjnej w wyniku, której uszkodzeniu uległ pojazd marki M. nr rej. (...) stanowiący własność M. i S. K.. Szkoda powstała z winy kierowcy ubezpieczonego w firmie pozwanego w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody związane z ruchem tych pojazdów (pozwany przejął bowiem zobowiązania (...)). Szkoda została zgłoszona u pozwanego, który po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego odmówił wypłaty odszkodowania. Poszkodowani nie zgodzili się ze stanowiskiem pozwanego albowiem do szkody doszło w zadeklarowanych okolicznościach. Sprawca M. K. (1) potwierdził naruszenie przepisów prawa ruchu drogowego. Powód wyjaśnił ponadto, iż nabył wierzytelność od poszkodowanego na podstawie umowy cesji, a pozwem złożonym w przedmiotowej sprawie dochodzi jedynie bezspornej części odszkodowania.

W dniu 6 marca 2017 r. Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Bydgoszczy wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

Pismem z dnia 27 marca 2017 r. pozwany wniósł sprzeciw zaskarżając nakaz zapłaty w całości i domagając się oddalenia powództwa oraz zasądzenia od powoda na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych. Uzasadniając zgłoszone żądania pozwany wskazał, iż jego zdaniem do zdarzenia powodującego szkodę nie doszło w okolicznościach podanych w zgłoszeniu szkody. Pozwany przyznał, iż prowadził postępowanie likwidacyjne dotyczące szkody z dnia 25 listopada 2013 r. w pojeździe marki M. o nr rej. (...). Pozwany wyjaśnił, iż z poczynionych przez niego ustaleń wynika, że uszkodzenia pojazdów V. o nr rej. (...) oraz M. o nr rej. (...) nie mogły powstać w okolicznościach deklarowanych przez uczestników. Analiza dokumentacji fotograficznej oraz uszkodzeń, jak również analiza sytuacyjna zdarzenia pod kątem korelacji uszkodzeń dała podstawę do stwierdzenia, iż uszkodzenia pojazdu M. o nr rej. (...) nie mogły

l

powstać w wyniku kontaktu z pojazdem V. o nr rej. (...), a tym samym okoliczności szkody były inne nie zadeklarowane w druku zgłoszenia szkody.

Pismem z dnia 18 kwietnia 2017 r., ustosunkowując się do treści sprzeciwu, powód podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Postanowieniem z dnia 4 lipca 2017 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy dopuścił dowód z opinii biegłego z dziedziny techniki samochodowej, ruchu drogowego i rekonstrukcji wypadków mgr inż. P. L. na okoliczność ustalenia zakresu uszkodzeń pojazdu marki M. o nr rej. (...) powstałych wskutek zdarzenia z dnia 25 listopada 2013 r., ustalenia, czy powstały one w okolicznościach wskazanych przez poszkodowanego oraz wskazania kosztów naprawy przedmiotowego pojazdu.

W dniu 30 lipca 2017 r. biegły sądowy P. L. sporządził opinię, z której wynikało, jako techniczne nieprawdopodobne, aby wszystkie uszkodzenia samochodu M. opisane w aktach szkody powstały w okolicznościach wskazanych przez poszkodowanego.

Pismem z dnia 12 września 2017 r. powód zgłosił zastrzeżenia do opinii oraz wniósł o dopuszczenie pisemnej opinii uzupełniającej na okoliczności szczegółowo wskazane w treści pisma.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 19 grudnia 2017 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy oddalił powództwo i zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 607 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Rejonowy ustalił, że w dniu 25 listopada 2013 r. poszkodowany S. K. zgłosił pozwanemu powstanie szkody jaka miała mieć miejsce w dniu 25 listopada 2013 r. ok godz. 9:30 w I. przy ul. (...). Poszkodowany S. K. zgłosił pozwanemu uszkodzenie należącego do niego oraz jego żony M. K. (2) samochodu marki M. o nr rej. (...) powstałe w wyniku kolizji z samochodem marki V. o nr rej. (...) należącym do M. K. (1), który był ubezpieczony u pozwanego w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych.

Według relacji uczestników zdarzenia poszkodowana M. K. (2) zaparkowała pojazd M. na parkingu przed posesją. Sprawca cofając miał uderzyć tylną częścią swojego pojazdu w przednią cześć pojazdu poszkodowanego. Z oświadczenia złożonego przez M. K. (1) wynikało, iż wsiadł do pojazdu marki V. i nie patrząc w lusterko włączył bieg wsteczny skutkiem czego nastąpiło uderzenie w przód pojazdu marki M.. Pojazd ten miał zostać zaparkowany przez matkę sprawcy na chwilę przed zdarzeniem powodującym szkodę.

2

Poszkodowani M. K. (2) oraz S. K. sprzedali samochód M. o nr rej (...) nie naprawiając pojazdu po zdarzeniu z dnia 25 listopada 2013 r.

Powód na podstawie umów cesji praw do odszkodowania zawartych w dniu 8 listopada 2016 r. z M. K. (2) oraz S. K. nabył wszelkie prawa do odszkodowania jakie przysługiwały im wobec pozwanego z tytułu opisanej szkody.

Po otrzymaniu zgłoszenia o powstaniu szkody pozwany rozpoczął postępowanie likwidacyjne. Pozwany nie uznał swojej odpowiedzialności za skutki zdarzenia z dnia 25 listopada 2013 r., do jakiego miało dojść zgodnie z oświadczeniem M. K. (1) wskazując, iż do powstania szkody nie mogło dojść w okolicznościach wskazanych przez poszkodowanego oraz sprawcę szkody.

Ostatecznie Sąd Rejonowy ustalił, iż uszkodzenia samochodów: marki M. o nr rej. (...) i marki V. o nr rej. (...) nie mogły powstać w warunkach przebiegu zdarzenia opisanego przez uczestników. O występowaniu korelacji geometrycznej śladów uszkodzeń dwóch pojazdów w rozumieniu ich „wzajemnej tożsamości kolizyjnej", w takim samym stopniu decyduje ich położenie nad poziomem od podłoża (położenie geometryczne), jak też identyczny charakter makro i mikro śladów, a przede wszystkim fakt występowania tzw. kompatybilności śladów uszkodzeń jako zachowujących „wzajemną odpowiedniość i zgodność". Sąd Rejonowy uznał jako technicznie nieprawdopodobne, aby wszystkie uszkodzenia samochodu M. opisane w aktach szkody powstały w okolicznościach wskazanych przez poszkodowanego. Jednocześnie Sąd Rejonowy wskazał, że nie można wykluczyć, że do uszkodzenia przedniego zderzaka M. mogło dojść w okolicznościach podanych w zgłoszeniu szkody jednakże biegły jednoznacznie nie przesądził tej okoliczności.

Stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie dowodów z dokumentów, które nie budziły wątpliwości, co do swej autentyczności i nie były kwestionowane przez strony, a także na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach szkody, jak również częściowo na podstawie zeznań świadka M. K. (2) oraz na podstawie opinii pisemnej oraz ustanej biegłego P. L..

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka M. K. (2) jedynie częściowo tj. w zakresie, w jakim zeznała, iż samochód został sprzedany w stanie uszkodzonym. Sąd nie dał wiary zeznaniom wskazanego świadka w pozostałym zakresie oraz zeznaniom świadka M. K. (1) w jakimkolwiek zakresie albowiem były one sprzeczne z opiniami biegłego sądowego P. L., które to opinie Sąd uwzględnił w całości.

3

W dalszej kolejności Sąd pierwszej instancji podkreślił, że zaaprobował opinie biegłego P. L. jako pełne, logiczne, w których biegły odpowiedział wyczerpująco na wszystkie postawione przez Sąd pytania. Biegły w sposób szczegółowy oraz wyczerpujący przedstawił zagadnienia dotyczące kolizji drogowej, która miała mieć miejsce dnia 25 listopada 2013 r. z udziałem samochodu marki M. o nr rej. (...) z samochodem marki V. o nr rej. (...) wraz ze szczegółową analizą uszkodzeń obu samochodów, z uwzględnieniem, czy uszkodzenia te mogły powstać w okolicznościach podanych przez uczestników zdarzenia. Biegły P. L. wykluczył możliwości, aby uszkodzenia obu pojazdów, które zostały zgłoszone jako następstwo tej kolizji powstały w warunkach przebiegu zdarzenia opisanego przez uczestników. W konsekwencji, Sąd uznał, iż biegły w sposób bardzo szczegółowy oraz wnikliwy przedstawił Sądowi ustalenia dotyczące kolizji w/w pojazdów.

Odwołując się do ogólnych reguł dowodowych w procesie cywilnym, Sąd Rejonowy wskazał, że ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania i to one są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne (art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c). Innymi słowy ten, kto powołując się na przysługujące mu prawo (żąda czegoś od innej osoby) obowiązany jest udowodnić fakty (okoliczności faktyczne) uzasadniające to żądanie, ten zaś, kto odmawia uczynienia zadość żądaniu (czyli neguje uprawnienie żądającego). W myśl ogólnych zasad procesowych, to na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie (por. wyrok SN z dnia 19 grudnia 1997 r., II CKN 531/97, LEX nr 496544), a na stronie pozwanej spoczywa obowiązek wykazania, że powodowi jego żądanie nie przysługuje (por. wyrok SN z dnia 20 grudnia 2006 r., IV CSK 299/06).

W ocenie Sądu Rejonowego stosownie do treści art. 822 § 1 i 4 k.c. zawierając umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej pozwany przyjął odpowiedzialność za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność ponosi ubezpieczony, a uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela. Przesłanką powstania obowiązku świadczenia przez ubezpieczyciela z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej jest więc powstanie stanu odpowiedzialności cywilnej ubezpieczającego (ubezpieczonego) za szkodę wyrządzoną osobie trzeciej.

Konkludując, umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego

4

wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków (art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych). Świadczenie należne od ubezpieczyciela z tytułu umowy ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej ma wyrównać uszczerbek majątkowy powstały już w wyniku wystąpienia zdarzenia wyrządzającego szkodę osobie trzeciej, a który istnieje już od chwili wyrządzenia jej szkody. Świadczenie ubezpieczyciela obejmuje zapłatę sumy pieniężnej odpowiadającej wysokości poniesionej przez poszkodowanego szkody (art. 805 § 1 i 2 k.c).

W ocenie Sądu Rejonowego, powód nie udowodnił, aby zaistniały okoliczności, uzasadniające odpowiedzialność pozwanego - ubezpieczyciela od odpowiedzialności cywilnej, za szkodę wyrządzoną przez ubezpieczonego osobie trzeciej.

Sąd zważył bowiem, iż szczegółowa analiza opisanego wyżej materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że uszkodzenia samochodu marki M. o nr rej. (...) powstały w innych okolicznościach niż deklarowane przez uczestników zdarzenia z dnia 25 listopada 2013 r. podczas postępowania likwidacyjnego szkody prowadzonego przez pozwanego. W ocenie Sądu, zakres uszkodzeń samochodu marki M. o nr rej. (...) nie pochodził z tego zdarzenia lecz był następstwem innych zdarzeń. W tym zakresie opinie biegłego P. L. były jasne, a wnioski z nich płynące logiczne. Sąd podkreślił, iż biegły kategorycznie wskazał, iż głównym argumentem przemawiającym za uznaniem, iż do uszkodzenia M. nie doszło we wnioskowanych przez poszkodowanych warunkach, jest okoliczność, iż samochód V. nie posiadał żadnych uszkodzeń, co zdaniem biegłego biorąc pod uwagę rozmiar uszkodzeń M. nie jest możliwe. W tej sytuacji Sąd, kierując się tymi słowami biegłego sądowego, oddalił pozostałe wnioski dowodowe powoda zgłoszone na rozprawie w dniu 7 grudnia 2017 r. w pierwszej kolejności jako spóźnione a z drugiej strony zgłaszane wskutek niekorzystnej dla niego opinii.

Zatem, w tym stanie rzeczy nie sposób było przyjąć, iż uszkodzenia samochodu marki M. o nr rej. (...) były następstwem zdarzenia drogowego z dnia 25 listopada 2013 r. W konsekwencji, skoro powód nie udowodnił, że M. o nr rej. (...) uległ uszkodzeniu (w zakresie całości deklarowanych szkodzeń) w warunkach wskazanych przez uczestników zdarzenia, to nie zaistniał stan odpowiedzialności cywilnej zakładu ubezpieczeń (pozwanego) za szkodę wyrządzoną osobie trzeciej. Skoro nie zaistniały przesłanki uzasadniające odpowiedzialność odszkodowawczą pozwanego z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, to roszczenia powoda wobec pozwanego były bezzasadne.

5

Mając powyższe na uwadze, Sąd Rejonowy na podstawie art. 822 § 1 k.c. w zw. art. 6 k.c. powództwo oddalił.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 99 k.p.c. stosując zasadę odpowiedzialności za wynik procesu.

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego złożył powód zaskarżając wyrok ten w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi powód zarzucił:

1)  naruszenie prawa materialnego tj. przepisu art. 822 § 1 i § 4 k.c poprzez jego niewłaściwą interpretację, polegająca na przyjęciu, iż pozwany nie ponosi odpowiedzialności za szkodę komunikacyjną,

2)  naruszenie prawa materialnego, tj. przepisu art. 436 § 2 k.c w zw. z art. 361 § 1 k.c poprzez przyjęcie, iż powstałe uszkodzenia pojazdu marki M. o nr rej. (...), w szczególności zderzaka przedniego nie powstały w wyniku zdarzenia z dnia 25 listopada 2013 r., a w związku z powyższym pozwany nie ponosi odpowiedzialności,

3)  naruszenie prawa procesowego tj. art. 233 § 1 k.p.c poprzez pobieżną i dowolną ocenę zebranego materiału dowodowego, w szczególności dowodu z opinii biegłego,

4)  naruszenie prawa procesowego tj. art. 232 k.p.c w zw. z art. 6 k.c poprzez odebranie powodowi prawa wykazania zasadności swych roszczeń oraz wykazania błędów popełnionych przez biegłego podczas opiniowania.

Mając na uwadze powyższe zarzuty powód wniósł o:

1)  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 400 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 18 stycznia 2014 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie pełnych kosztów postępowania,

2)  zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego.

S ąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacj a powoda zasługiwała na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Rejonowego, powód nie udowodnił, aby zaistniały okoliczności uzasadniające odpowiedzialność pozwanego - ubezpieczyciela od odpowiedzialności cywilnej, za szkodę wyrządzoną przez ubezpieczonego osobie trzeciej. Sąd Rejonowy uznał przy tym, opierając się na opinii biegłego, że powód nie wykazał odpowiedzialności pozwanego w żadnym zakresie, gdyż nie można było przyjąć, aby uszkodzenia samochodu

6

m-ki M. nr rej. (...) były następstwem zdarzenia drogowego z dnia 25 listopada 2013 r. W konsekwencji, skoro powód nie udowodnił że w/ samochód uległ uszkodzeniu (w zakresie całości deklarowanych uszkodzeń) w warunkach wskazanych przez uczestników zdarzenia, to nie zaistniał stan odpowiedzialności cywilnej zakładu ubezpieczeń.

Sąd Rejonowy dokonując powyższych ustaleń faktywnych oraz oceniając zgromadzony materiał dowodowy oparł się przede wszystkim na pisemnej opinii powołanego w sprawie biegłego i dowodach z dokumentów, ponieważ zeznaniom świadka M. K. (2) dał wiarę jedynie częściowo, a zeznaniom świadka M. K. (1) nie dał wiary w żadnym zakresie.

Należy jednak zauważyć, że biegły P. L. w pisemnej opinii, wywiódł w konkluzji dwa wnioski. Po pierwsze, że uszkodzenia przedniego lewego narożnika M. oraz uszkodzenia elementów osprzętu układu chłodzenia nie mogły powstać w okolicznościach deklarowanych w zgłoszeniu szkody i po drugie, że nie można wykluczyć, że uszkodzenia przedniego zderzaka M. (szczególnie w obszarze mocowania tablicy rejestracyjnej) mogły powstać w wyniku łagodnego oddziaływania tylnym zderzakiem V. (k -87). We wnioskach końcowych opinii biegły wskazał, że jako technicznie nieprawdopodobne uznać należy, aby wszystkie uszkodzenia samochodu powstały w okolicznościach wskazanych przez poszkodowanego ale jednocześnie że nie można wykluczyć, że do uszkodzenia przedniego zderzaka M. mogło dojść w okolicznościach podanych w zgłoszeniu szkody (k-89). Dodatkowo, na rozprawie w dniu 7 grudnia 2017 r. biegły dodał, że w jego ocenie nie można zakwestionować uszkodzeń zderzaka, to element o charakterystyce typowo plastycznej, dodał że zderzaki pasują do siebie wysokością i że w obszarach zderzaka istnieje możliwość uszkodzenia (k-120).

W związku z powyższym, w ocenie Sądu Okręgowego przyjęcie przez Sąd pierwszej instancji jedynie na podstawie częściowych wniosków biegłego, z pominięciem zeznań świadków, a także istotnej części wyjaśnień udzielonych przez tego biegłego w toku rozprawy — iż powód nie udowodnił faktu poniesienia szkody w wyniku zdarzenia z dnia 25 listopada 2013 r., należało uznać za nieuprawnione w realiach rozpoznawanej sprawy.

Należy bowiem podnieść, że zaufanie do wiedzy specjalnej biegłego, nie może zwalniać sądu z obowiązku swobodnej oceny dowodów, w tym wszechstronnej kontroli i oceny opinii biegłego, zwłaszcza w zakresie przyjmowanych przez niego założeń. Dowód z opinii biegłego, jak podkreśla się w orzecznictwie, także podlega bowiem ocenie sądu przy zastosowaniu art. 233 § 1 k.p.c. na podstawie właściwych dla jej przedmiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w

7

niej wniosków (zob. m.in. uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 2000 r., I CKN 1170/98, OSNC 2001, nr 4, poz. 64; uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2002 r., V CKN 1354/00, LEX nr 77046).

Należy zaś zauważyć, że o ile biegły wskazał, że jako technicznie nieprawdopodobne uznać należy aby wszystkie uszkodzenia samochodu M. opisane w aktach szkody powstały w okolicznościach wskazanych przez poszkodowanego, o tyle biegły nie wykluczył, że do uszkodzenia przedniego zderzaka M. mogło dojść w okolicznościach podanych w zgłoszeniu szkody (k-89).

Trzeba też podnieść, że biegły przyznał, iż przyjął że oba samochody stały na chodniku, gdyż tak wynikało z dokumentacji szkodowej. Tymczasem świadkowie M. K. (1) i M. K. (2) zgodnie zeznali, że jedynie samochód M. K. (1) stał częściowo na chodniku podczas gdy samochód M. K. (2) stał na szosie, równolegle do krawężnika (k-77).

Istotnie, z odręcznego szkicu sytuacyjnego, znajdującego się w aktach szkody można wywieść wniosek, że oba pojazdy były tak samo usytuowane względem chodnika i jezdni (k-13, k-82), jednakże w ocenie Sądu Okręgowego, dokonane na potrzeby postępowania likwidacyjnego odręczne rysunki z akt szkodowych nie mogły w sposób precyzyjny określać wzajemnego położenia obu samochodów. Obrazowały one, z natury rzeczy, jedynie w sposób szkicowy położenie pojazdów, na pewno nie były więc one dokładnym odzwierciedleniem ich położenia. Bardziej wiarygodne należałoby zatem uznać zeznania świadków.

Sąd pierwszej instancji bezpodstawnie więc odmówił w tym zakresie wiarygodności zeznaniom świadków jedynie z tej przyczyny, że wnioski opinii biegłego miały nie potwierdzać przebiegu tego zdarzenia. W ocenie Sądu drugiej instancji uzasadniony jest wniosek przeciwny, brak bowiem podstaw do zakwestionowania prawdziwości ww. zeznań, a treść opinii biegłego i analiza jej wniosków, nie wykluczyła, iż wypadek uzasadniający odpowiedzialność pozwanego w zakresie uszkodzenia przedniego zderzaka M. rzeczywiście miał miejsce. Uzasadniony jest zatem zarzut apelacji naruszenia art. 233 § 1 k.p.c.

Na marginesie można wskazać, że również pozwany w piśmie procesowym z dnia 15.09.2017 r. przyznał, że opinia biegłego stwierdza, że wskutek zdarzenia będącego przedmiotem szkody mogło dojść do uszkodzenia przedniego zderzaka i że ustalone koszty naprawy tego elementu pojazdu poszkodowanego wynoszą kwotę 2.623,39 zł (k-109).

8

Zgodnie z aprobowanym powszechnie poglądem wyrażonym w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2003 r., III CZP 32/03 (OSNC 2004, nr 4, poz. 51) odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku. Ustalone zgodnie z przytoczonymi zasadami odszkodowanie może ulec obniżeniu jedynie w przypadku wykazania przez ubezpieczyciela, że powoduje to wzrost wartości pojazdu (por. uchwałę składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012 r., III CZP 80/11, OSNC 2012, nr 10, poz. 112.). Pozwany nie zakwestionował, iż tak ustalony koszt naprawy przedniego zderzaka samochodu m-ki M. nr rej. (...) wynosi kwotę 2.623,39 zł.

W konsekwencji, Sąd Okręgowy uznał, że powodowi należało zasądzić odszkodowanie w wysokości dochodzonej pozwem, tj. 400 zł, gdyż kwota taka potwierdzona została przez -wiarygodną w tym zakresie - opinię biegłego.

Biegły wyliczył bowiem koszt naprawy przedniego zderzaka na kwotę 2.623,39 zł (k-89). Mając na względzie powyższe Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w oparciu o przepis art. 386 § 1 k.p.c. i uwzględnił żądanie pozwu w zakresie należności głównej.

O odsetkach ustawowych za opóźnienie orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c, przy uwzględnieniu art. 14 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jedn. Dz. U. z 2016, poz. 2060 ze zm.). Pozwany nie kwestionował sposobu określenia terminu wymagalności roszczenia przez powoda.

W związku ze zmianą zaskarżonego wyroku na nowo również - stosownie do regulacji art. 98 § 1 i 3 w zw. z art. 99 k.p.c. - orzeczono o kosztach procesu, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za jego wynik. Na należne powodowi koszty procesu w łącznej kwocie 744,60 zł złożyły się poniesione przez niego koszty: opłaty sądowej należnej od pozwu -30 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 90 zł (§ 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1804 ze zm.) oraz wydatki postaci opłaty skarbowej od pełnomocnictwa - 17 zł, zaliczki na opinię biegłego - 607,60 zł. W związku z faktem, iż powód na wezwanie sądu uiścił kolejną zaliczkę na poczet opinii biegłego w kwocie 400 zł, z której wypłacono biegłemu kwotę 107,60 zł należało zwrócić powodowi kwotę 292, 40 zł tytułem niewykorzystanej zaliczki. O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 i art. 391 § 1 k.p.c, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Z tego tytułu powodowi należał się od pozwanego

9

zwrot opłaty od apelacji w kwocie 30 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 120 zł ustalone zgodnie z § 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. poz. 1800 ze zm.).