Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 12 września 2018 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący SSO Elżbieta Zalewska-Statuch

Sędziowie SSO Barbara Bojakowska

SSO Antoni Smus

Protokolant st. sekr. sąd. Beata Krysiak

po rozpoznaniu w dniu 12 września 2018 roku w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z wniosku Powiatu (...)

z udziałem P. M.

o przepadek pojazdu

na skutek apelacji wnioskodawcy

od postanowienia Sądu Rejonowego w Łasku

z dnia 14 czerwca 2018 roku, sygn. akt I Ns 321/18

postanawia:

I.  zmienić zaskarżone postanowienie w całości na następujące: „orzec przepadek na rzecz Powiatu (...) pojazdu marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...), o numerze nadwozia (...), rok produkcji 1996,

II.  nie obciążać uczestnika postępowania kosztami postępowania przed Sadem I i II instancji.

Sygn. akt. I Ca 327/18

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy w Łasku oddalił wniosek Powiatu (...) o przepadek pojazdu w sprawie z udziałem P. M..

W uzasadnieniu swojego stanowiska Sąd Rejonowy w pierwszej kolejności powołał treść regulacji prawnych z art. 610 ⁶ § 1 i 2 k.p.c. i art. 130a ust. 10 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku – prawo ruchu drogowym, zauważając następnie, że w niniejszej sprawie,
w dyspozycji usunięcia pojazdów nie powołano się na jakąkolwiek z okoliczności przewidzianych w art. 130a ust. 1 lub 2 w/wym. ustawy, jak również nie powołano się
na ów przepis. Wskazano natomiast na art. 132 ustawy, który jednak nie dotyczy usunięcia pojazdu lecz zatrzymania dowodu rejestracyjnego.

W ocenie Sądu, w sprawie nie doszło do prawidłowego wezwania właściciela
do odbioru pojazdu i pouczenia go o skutkach nieodebrania, gdyż zawarte na k. 10 wezwanie informuje o konieczności odebrania pojazdu, jednakże jako konsekwencję niewykonania tego obowiązku wskazuje na przepadek na rzecz Skarbu Państwa, po 3 latach i odwołuje się
do ustawy o likwidacji niepodjętych depozytów, które to nie jest wezwaniem i pouczeniem
w trybie art. 130a ustawy prawo o ruchu drogowym, gdyż może ono wprowadzić w błąd choćby do co czasu jaki ma właściciel na zabranie samochodu. Nadto do wniosku
nie dołączono dowodu na wysłanie wezwania do właściciela i jego odebranie przez niego.

Z powyższym nie zgodził się wnioskodawca składając apelację, w której to wniósł
o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez uwzględnienie wniosku w całości i zasądzenie od uczestnika na rzecz wnioskodawcy zwrotu kosztów postępowania za obie instancje.

W złożonym środku zaskarżenia skarżący wniósł także o przeprowadzenie dowodu
z załączonego dokumentu urzędowego tj. pisma Komendy Powiatowej Policji w P. z dnia 27.06.2018 r. (...)) na okoliczność podstawy usunięcia z drogi przedmiotowego pojazdu w postaci stanu nietrzeźwości kierowcy wskazując, że powołanie się na ten dowód nie było wcześniej możliwe, gdyż powstał on już po wydaniu orzeczenia, a potrzeba jego powołania wyniknęła na skutek przyjęcia przez Sąd I instancji w zaskarżonym orzeczeniu,
że wadliwość dyspozycji usunięcia pojazdu wyklucza istnienie ustawowej podstawy
z art. 130a ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym.

Zaskarżonemu orzeczeniu strona skarżąca zarzuciła:

- naruszenie prawa procesowego, które miało wpływ na treść orzeczenia,
tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez niepełną ocenę dowodów polegającą na pominięciu dowodu
z pisma wnioskodawcy z dnia 30.01.2018 r. (WK. (...) (...)) wraz z potwierdzeniem odbioru w dniu 02.02.2018 r. przez uczestnika, skutkującą błędnym przyjęciem, że uczestnik nie został prawidłowo wezwany do odbioru pojazdu i pouczony o skutkach nieodebrania,
a także dowolną ocenę dowodów polegającą na błędnym przyjęciu, że z dyspozycji usunięcia pojazdu oraz pisma Komendy Powiatowej Policji w P. z dnia 15.01.2018 r.
(...) nie wynika istnienie ustawowej przyczyny usunięcia pojazdu z drogi na koszt właściciela,

- naruszenie prawa materialnego, tj. art. 130a ust. 2 pkt 1 lit. a i ust. 10 ustawy z dnia 20.06.1997r., Prawo o ruchu drogowym przez jego niezastosowanie na skutek błędnego przyjęcia, że w sprawie nie wystąpiła ustawowa przyczyna uprawniająca do wystąpienia
z wnioskiem o orzeczenie przepadku pojazdu, gdyż nie wskazano prawidłowo takowej
w dyspozycji usunięcia pojazdu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie z powołaniem się na treść art. 382 k.p.c., który w oparciu o art. 13 § 2 k.p.c. ma zastosowanie do postępowania nieprocesowego, zauważyć należy, że Sąd II instancji ma nie tylko uprawnienie, ale także obowiązek rozważenia na nowo całego zebranego w sprawie materiału oraz dokonania własnej, samodzielnej i swobodnej oceny,
w tym oceny zgromadzonych dowodów (patrz: uzasadnienie postanowienia SN z dnia
17 kwietnia 1998 r., sygn. akt II CKN 704/97). Sąd II instancji nie ogranicza się tylko
do kontroli Sądu I instancji, lecz bada ponownie całą sprawę, a rozważając wyniki postępowania przed Sądem I instancji, władny jest ocenić je samoistnie.

W tych warunkach w okolicznościach sprawy Sąd Odwoławczy w oparciu
o art. 381 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. postanowił uzupełnić postępowanie dowodowe
i dopuścić dowód z pisma Komendy Powiatowej Policji w P. z dnia 27 czerwca 2018 r., nr (...) (k. 28), z którego to wynika, że pojazd marki M. o nr. rej. (...) został usunięty dnia 23 września 2017 roku na podstawie art. 130a ustawy prawo ruchu drogowym, z uwagi na stan nietrzeźwości kierującego, natomiast błędne wskazanie podstawy prawnej jako akt 132 ustawy prawo o ruch drogowym, stanowiła oczywistą omyłkę pisarską w rozumieniu art. 113 kpa.

Ponadto w treści w/wym. pisma wskazano, że funkcjonariusz policji prowadzący dochodzenie, w trakcie wykonywanych czynności ustalił właściciela pojazdu, którego ustnie powiadomił o konieczności odbioru pojazdu, pouczył go o konsekwencji nieodebrania
go z parkingu strzeżonego, co właściciel pojazdu przyjął do wiadomości i był świadomy swojego obowiązku. Zwrócono też uwagę, że doręczono mu pisemne powiadomienie
o odbiorze pojazdu, które omyłkowo wysłane zostało na błędnym druku – procesowym
z uwagi na fakt, iż policjanci dochodzenie śledczy posiadają swoje druki procesowe
dotyczące usuwania pojazdów, na którym to piśmie procesowym również zawarte
są informacje o konsekwencjach nieodebrania pojazdu z parkingu strzeżonego.

Zgodnie z art. 130a ust. 10 ustawy prawo ruchu drogowym starosta w stosunku
do pojazdu usuniętego z drogi, w przypadkach określonych w ust. 1 lub 2, występuje do sądu z wnioskiem o orzeczenie jego przepadku na rzecz powiatu, jeżeli prawidłowo powiadomiony właściciel lub osoba uprawniona nie odebrała pojazdu w terminie 3 miesięcy od dnia jego usunięcia. Powiadomienie zawiera pouczenie o skutkach nieodebrania pojazdu. Wskazany przepis określa obowiązki ciążące na wnioskodawcy w celu uzyskania orzeczenia
o przepadku pojazdu na jego rzecz.

Przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe potwierdza dopełnienie przez wnioskodawcę wszystkich przesłanek niezbędnych do orzeczenia przepadku wskazanego powyżej pojazdu.

Wbrew bowiem twierdzeniom Sądu Rejonowego, o konieczności odbioru pojazdu
i skutkach z tym związanych został prawidłowo powiadomiony jego właściciel
P. M. (k. 15), co potwierdził własnoręcznym podpisem w dniu 02 lutego 2018 roku (k. 16). Właściciel, w terminie ustawowym nie odebrał z parkingi przedmiotowego pojazdu, (bezsporne). Nadto usunięcie z drogi pojazdu, było także zasadne w oparciu o art. 130a ust. 2 pkt 1a w/wym. ustawy, gdyż kierujący nim znajdował się w stanie nietrzeźwości,
co potwierdzają pisma Komendy Powiatowej Policji w P. (k. 9 i 28).

Z powyższych względów Sąd Okręgowy zmienił zaskarżone postanowienie
na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. i orzekł przepadek na rzecz Powiatu (...) pojazdu marki M. (...) o nr rej. (...) i nadwozia (...), rok produkcji 1996, o czym orzeczono jak w punkcie I sentencji.

O nieobciążeniu uczestnika kosztami postępowania w obu instancjach – orzeczono
jak w punkcie II sentencji – w oparciu o art. 102 k.p.c.. Uczestnik postępowania nie oponował żądaniu wnioskodawcy, która to okoliczność uzasadnia odstąpienie od obciążenia go kosztami.