Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 21 września 2018 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów

w składzie:

Przewodnicząca: SSO Anna Maria Kowalik

Protokolant: st. sekr. sąd. Joanna Preizner

po rozpoznaniu 21 września 2018 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Ż.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wpisanie do wykazu odbiorców energii

na skutek odwołania powódki od wykazu odbiorców przemysłowych, którzy złożyli oświadczenie, o którym mowa w art. 52 ust. 3 ustawy o odnawialnych źródłach energii opublikowanego w 30 grudnia 2015 roku

postanawia:

1.  odrzucić odwołanie,

2.  zasadzić od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ż. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 1 440 zł (jeden tysiąc czterysta czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Anna Maria Kowalik

Sygn. akt XVII AmE 43/16

UZASADNIENIE

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki (Prezes URE, pozwany), zgodnie z art. 199 ust. 2 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz.U.2015.478; dalej: ustawa OZE) ogłosił w dniu 30 grudnia 2015 r. w Biuletynie Informacji Publicznej Prezesa URE Nr (...)informację w sprawie wykazu odbiorców przemysłowych, którzy złożyli oświadczenie, o którym mowa w art. 52 ust. 3 tej ustawy, wraz z wykazem tych przedsiębiorców.

W ogłoszonym wykazie odbiorców przemysłowych nie została wymieniona (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Ż. (dalej powódka).

Na podstawie art. 30 ust.2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne (Dz.U.2012.1059; dalej: Pe) w zw. z art. 479 ⁴⁶ k.p.c. powódka złożyła odwołanie od wykazu odbiorców przemysłowych, którzy złożyli oświadczenie, o którym mowa w art. 52 ust. 3 ustawy OZE, opublikowanego w dniu 30 grudnia 2015 roku.

W odwołaniu powódka zarzuciła naruszenie art. 57 § 5 pkt 2 k.p.a. poprzez uznanie, że termin na złożenie Prezesowi URE oświadczenia, o którym mowa w art. 52 ust. 3 ustawy OZE, zostaje zachowany wyłącznie wtedy, gdy przedmiotowe dokumenty zostaną fizycznie doręczone Prezesowi URE przed upływem terminu wskazanego w ustawie, w sytuacji gdy dla zachowania terminu określonego w art. 52 ust. 3 ustawy OZE wystarczające jest nadanie tego oświadczenia w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego.

Powódka wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji i uwzględnienie jej w wykazie odbiorców przemysłowych, którzy złożyli oświadczenie, o którym mowa w art. 52 ust. 3 ustawy OZE.

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego odrzucenie jako niedopuszczalnego i o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Pozwany podniósł, iż w analizowanej sprawie brak jest podstaw prawnych do uznania opublikowanej informacji w sprawie wykazu odbiorców przemysłowych, którzy złożyli oświadczenie, o którym mowa w art. 52 ust. 3 ustawy OZE za decyzję administracyjną, co rodzi skutek w postaci braku możliwości skutecznego złożenia od niej odwołania do Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów oraz jego merytorycznego rozpoznania.

Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka jako odbiorca energii w rozumieniu ustawy Prawo energetyczne oraz ustawy o odnawialnych źródłach energii wysłała 26 listopada 2015 r. za pośrednictwem pocztowego operatora publicznego do Prezesa URE oświadczenie, o którym mowa w art. 52 ust.3 ustawy OZE (okoliczność niesporna).

Zgodnie z regulacją ustawową, termin na złożenie powyższego oświadczenia upływał z dniem 30 listopada 2015 r. Przesyłka z oświadczeniem powódki wpłynęła do kancelarii URE 1 grudnia 2015 r.

W opublikowanej 30 grudnia 2015 r. w Biuletynie Informacji Publicznej Prezesa URE Nr (...) informacji w sprawie wykazu odbiorców przemysłowych, którzy złożyli oświadczenie, o którym mowa w art. 52 ust. 3 ustawy OZE powódka nie została wymieniona.

Przedstawione okoliczności nie były przez strony kwestionowane.

Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył co następuje:

Zgodnie z art. 107 § 1 k.p.a. podstawowymi elementami decyzji administracyjnej jest oznaczenie organu administracji publicznej, data wydania, oznaczenie strony lub stron, powołanie podstawy prawnej, rozstrzygnięcie, uzasadnienie faktyczne i prawne, pouczenie, czy i w jakim trybie służy od niej odwołanie, podpis z podaniem imienia i nazwiska oraz stanowiska służbowego osoby upoważnionej do wydania decyzji. Decyzja, w stosunku do której może być wniesione powództwo do sądu powszechnego lub skarga do sądu administracyjnego, powinna zawierać ponadto pouczenie o dopuszczalności wniesienia powództwa lub skargi.

Wymienione wyżej elementy treści decyzji są jej elementami obligatoryjnymi (z zastrzeżeniem art. 107 § 4 i § 5 k.p.a.).

Do uznania czynności bądź aktu pochodzącego od organu administracyjnego za decyzję nie wystarcza nawet samo w sobie zakwalifikowanie tej czynności lub aktu jako decyzji w rozumieniu przepisów kodeksu postępowania administracyjnego, jeżeli czynność lub akt nie będzie posiadać minimum elementów niezbędnych dla formy decyzji oraz gdy nie będzie stanowić władczego i jednostronnego rozstrzygnięcia o prawach i obowiązkach adresowanych do indywidualnej osoby ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 1995 roku sygn. akt I S.A. 2257/93).

Niezbędnymi elementami składowymi treści decyzji administracyjnej jest rozstrzygnięcie i uzasadnienie. Treść rozstrzygnięcia jest bowiem równoznaczna z udzieleniem stronie uprawnienia albo nałożeniem na nią obowiązku. Wyraża rezultat stosowania normy prawa materialnego do konkretnego wypadku, w kontekście konkretnych okoliczności faktycznych. Brak uzasadnienia pozbawia dane pismo charakteru decyzji.

W ocenie Sądu opublikowana 30 grudnia 2015 r. w Biuletynie Informacji Publicznej Prezesa URE Nr (...) informacja Prezesa URE wraz z wykazem odbiorców przemysłowych, którzy złożyli oświadczenie, o którym mowa w art. 52 ust. 3 ustawy OZE nie zawiera koniecznych elementów składowych decyzji, przewidzianych w art. 107 § 1 k.p.a. W szczególności zaskarżony przez powódkę wykaz odbiorców przemysłowych nie zawiera podstawowego elementu koniecznego dla decyzji administracyjnej jakim jest rozstrzygniecie z uzasadnieniem faktycznym i prawnym, powołaniem podstawy prawnej oraz pouczeniem, czy i w jakim trybie stronie służy odwołanie od wydanej decyzji (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 listopada 2001 roku sygn. akt II S.A. 924/01 oraz z dnia 21 marca 2002 roku sygn. akt II S.A. 2213/01). Ponadto w treści wykazu nie została wymieniona nawet nazwa powodowej spółki, a okoliczność ta jest właśnie podstawą wniesionego odwołania.

Podkreślić należy, że zgodnie z treścią art. 30 ust. 2 p.e. odwołanie do Sądu Okręgowego w Warszawie – sądu antymonopolowego służy od decyzji Prezesa URE. Jeżeli więc zarówno informacja Prezesa URE z 30 grudnia 2015 r. jak i sam wykaz odbiorców przemysłowych, którzy złożyli oświadczenie, o którym mowa w art. 52 ust. 3 ustawy OZE nie zawiera koniecznych elementów składowych decyzji administracyjnej, przewidzianych w art. 107 § 1 k.p.a. to nie stanowi decyzji administracyjnej i na podstawie art. 30 ust. 2 Pe a contrario stronie nie przysługuje od nich odwołanie.

Również zgodnie z art. 479 ⁴⁷ § 1 k.p.c. odwołanie do sądu ochrony konkurencji i konsumentów wnosi się od decyzji Prezesa URE. Wobec stwierdzenia, że opublikowany przez Prezesa URE wykaz odbiorców przemysłowych nie posiada podstawowych elementów decyzji administracyjnej i w związku z tym nie może być uznany za decyzję administracyjną uznać należało, iż wskazany wykaz nie może być też przedmiotem zaskarżenia do sądu ochrony konkurencji i konsumentów na podstawie art. 479 ⁴⁷ §1 k.p.c.

Zaskarżony wykaz, opublikowany przez Prezesa URE, ma jedynie charakter informacyjny, deklaratoryjny i materialno-techniczny – wskazując poprzez wyliczenie przedsiębiorców, którzy spełnili w terminie wyznaczonym poprzez przepisy ustawy o odnawialnych źródłach energii, konkretne warunki pozwalające na umieszczenie ich w wykazie. Tym samym nie można uznać, że umieszczenie lub brak umieszczenia przedsiębiorcy w wykazie kreuje jakiekolwiek prawa i obowiązki dla podmiotów gospodarczych, w tym dla wnoszącego odwołanie. W złożonym odwołaniu powód nie wskazywał na istnienie takich okoliczności.

Ze względu na publiczny charakter ogłoszenia wykaz nie jest skierowany do indywidualnie oznaczonego adresata. Pełni jedynie funkcję informacyjną dla wszystkich zainteresowanych, nie zawiera uzasadnienia z podaniem podstawy prawnej rozstrzygnięcia i z tych względów nie spełnia wymogów uzasadniających zakwalifikowanie go jako decyzji administracyjnej w rozumieniu art. 107 § 1 kpa. Wykaz, od którego powód wniósł odwołanie nie należy też do enumeratywnie wymienionych w art. 479 ⁴⁶ k.p.c. rozstrzygnięć, kreujących prawa i obowiązki adresatów, od których stronom i zainteresowanym przysługuje odwołanie do Sądu Okręgowego w Warszawie – sądu ochrony konkurencji i konsumentów.

Z uwagi na powyższe okoliczności Sąd Okręgowy, zgodnie z dyspozycją art. 479 ⁴⁷ § 2 k.p.c., odrzucił odwołanie wniesione od nieistniejącej decyzji administracyjnej jako niedopuszczalne.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. i obciążył nimi w całości powódkę jako stronę, która przegrała proces. Wysokość kosztów zastępstwa procesowego ustalono na podstawie § 14 ust.2 pkt 3 w zw. z § 21 Rozporządzenia w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015r. poz.1804), obowiązującego w dacie wpłynięcia odwołania do Sądu.

SSO Anna Maria Kowalik