Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód Zakłady (...) sp. z oo. w S., reprezentowany przez adwokata G. B., pozwem złożonym do Sądu Rejonowego w Elblągu w dniu 23 czerwca 2017 r. wnosił o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym. Powód wnosił o zasądzenie od pozwanej M. P. kwoty 263,57 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu tj. 23 czerwca 2017 r. do dnia zapłaty. Ponadto wnosił o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, że Gmina miasta G. jest organizatorem przewozów zbiorowych na terenie Gminy M. G. oraz niektórych (...) sąsiednich. Pozwana w dniu 9 maja 2012r, korzystała z gminnego transportu zbiorowego nie posiadając ważnego dokumentu przewozu. Umową z dnia 5 października 2016 r. Gmina M. G. zbyła wierzytelność w stosunku do pozwanej na rzecz powoda. Powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 170 zł tytułem opłaty dodatkowej, należności przewozowej w wysokości 3,40 zł oraz odsetki skapitalizowane do dnia 16 czerwca 2017 r. w kwocie 90,17 zł. Ponieważ pozwana nie zapłaciła należności, powód domaga się opłaty dodatkowej, należności przewozowej oraz odsetek ustawowych od całej kwoty począwszy od dnia wytoczenia powództwa, zgodnie z art. 33 a ust 3 ustawy prawo przewozowe (Dz.U. z 2000 r. nr 50 poz. 601) i rozporządzenia Ministra Transportu i Budownictwa w sprawie ustalania stanu przesyłek oraz postępowania reklamacyjnego z dnia 24 lutego 2006 r. (Dz.U. nr 38 poz. 266) oraz art. 360 i 361 k.c.

Sąd Rejonowy w Elblągu wydał w dniu 29 czerwca 2017 r. nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (nakaz k. 16 akt).

Pozwana otrzymała nakaz zapłaty w dniu 1 sierpnia 2017r. (potwierdzenie odbioru nakazu k. 18 akt).

W dniu 12 sierpnia 2017 r. pozwana złożyła sprzeciw, w którym nie zaprzeczyła iż korzystała ze środków transportu bez ważnego biletu. Pozwana wnosiła jednakże o oddalenie powództwa z tego względu, iż należność została już częściowo wyegzekwowana przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym Gdańsk-Północ w Gdańsku M. B.. Ponadto wnosiła o umorzenie pozostałej części długu, wskazując iż jej sytuacja majątkowa uniemożliwia spłacenie długu (sprzeciw k. 20-21, 28-29 akt).

Zarządzeniem z dnia 7 września 2017 r. Sąd Rejonowy w Elblągu uznał sprzeciw za wniesiony w terminie. Postanowieniem z dnia 26 stycznia 2018 r. Sąd Rejonowy w Elblągu uznał się niewłaściwym i sprawę przekazał do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Ciechanowie (zarządzenie k. 22 akt, postanowienie k. 39 akt).

Pełnomocnik powoda w piśmie procesowym z dnia 11 maja 2018 r. zaprzeczył aby dochodzona należność była przedmiotem postępowania egzekucyjnego. Ponadto odnosząc się do wskazanej przez pozwaną trudnej sytuacji materialnej wskazał, że nawet najbardziej dramatyczne położenie majątkowe nie usprawiedliwia korzystania z komunikacji miejskiej za darmo. Trudna sytuacja majątkowa nie może też stanowić podstawy do oddalenia powództwa. Powód sprzeciwił się również rozłożeniu należności na raty ze względu na niską kwotę dochodzonego roszczenia oraz braku dotychczas ze strony pozwanej jakichkolwiek działań wskazujących na jej chęć spłacenia należności (pismo k. 52-53 akt).

Pozwana M. P. podtrzymała swoje dotychczasowe stanowisko.

Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Gmina miasta G. jest organizatorem przewozów zbiorowych na terenie Gminy M. G. oraz niektórych (...) sąsiednich. Pozwana w dniu 9 maja 2012r, korzystała z gminnego transportu zbiorowego nie posiadając ważnego dokumentu przewozu. Umową z dnia 5 października 2016 r. Gmina M. G. zbyła wierzytelność w stosunku do pozwanej na rzecz powoda. Powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 170 zł tytułem opłaty dodatkowej, należności przewozowej w wysokości 3,40 zł oraz odsetki skapitalizowane do dnia 16 czerwca 2017 r. w kwocie 90,17 zł. Pozwana nie uiściła powyższej opłaty (dowód: druk opłaty dodatkowej k. 8 akt, umowa cesji k. 9 bezsporne).

Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym Gdańsk-Północ w Gdańsku prowadził egzekucję na podstawie nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ w Gdańsku w sprawie I Nc 1795/13, w którym została zasądzona od M. P. na rzecz Gminy M. G. Zarządu (...) –jednostki budżetowej Gminy kwota 1017,83 zł. Po częściowym ściągnięciu należności, postanowieniem z dnia 9 marca 2017 r. egzekucja została umorzona wobec stwierdzenia jej bezskuteczności (akta sprawy Km 884/15 Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym Gdańsk-Północ w Gdańsku M. B.).

Powyższy stan faktyczny sąd oparł na podstawie dokumentów dołączonych do pozwu. Sąd dał im wiarę w całości, albowiem żadna ze stron ich nie kwestionowała, a i Sąd nie znalazł ku temu podstaw. Sąd nie dał wiary twierdzeniom pozwanej, że spłaciła już zobowiązanie z tytułu korzystania z gminnego transportu zbiorowego nie posiadając ważnego dokumentu przewozu w dniu 9 maja 2012r., gdyż wskazana przez pozwaną spłata dotyczyła należności ściąganej na podstawie nakazu zapłaty wydanego w innej sprawie.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Powód wykazał w toku procesu, że nabył wierzytelność w stosunku do pozwanego od Gminy M. G. na podstawie umowy przelewu. Zgodnie z art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

W myśl art. 511 k.c. jeżeli wierzytelność jest stwierdzona pismem, przelew tej wierzytelności powinien być również pismem stwierdzony. Do akt sprawy została dołączona kserokopia protokołu ( k. 8 akt) oraz kserokopia umowy przelewu zawarta pomiędzy Gminą M. G., a powodem. Z dokumentu dotyczącego umowy przelewu wierzytelności wynika jednoznacznie, że powód nabył od Gminy M. G. wierzytelność dochodzoną pozwem. Wskazano w nim zarówno strony, jak i przedmiot umowy przelewu wierzytelności, opatrzono podpisami osób reprezentujących zbywcę i nabywcę wierzytelności. Norma zawarta w art. 511 k.c. nie wymaga zawarcia umowy przelewu w formie pisemnej, a jedynie tego, aby istniało pismo, które potwierdza dokonanie przelewu wierzytelności. Sąd w niniejszym składzie podziela w całości rozważania Sądu Apelacyjnego w Katowicach zawarte w wyroku z 8 marca 2005 r. , sygn. akt I ACa 1516/04, opublik. OSA 2005/12/44, który podkreślił: "Ustawodawca w art. 511 k.c. mówi o "stwierdzeniu" przelewu wierzytelności pismem, a nie o zawarciu przelewu w formie pisemnej. Czym innym jest dokonanie czynności prawnej w formie pisemnej, a czym innym "stwierdzenie" pismem, iż określona czynność została dokonana. "Stwierdzenie pismem" nie odnosi się bowiem do formy czynności prawnej, a jedynie do istnienia pisma stwierdzającego, że umowa przelewu została przez strony zawarta. W sytuacji gdy obie strony zgodnie twierdzą, że doszło do przelewu wierzytelności z umowy ubezpieczenia i że obie strony miały taki zamiar i cel umowy na względzie - zbędne są rozważania i dokonywanie wykładni oświadczeń woli w tym przedmiocie. Dokonywanie takiej wykładni ma bowiem sens wówczas, gdy stanowiska stron umowy różnią się.".

Na skutek przelewu wierzytelności doszło do zmiany strony stosunku zobowiązaniowego po stronie wierzyciela, a zatem powód jest legitymowany czynnie do występowania w niniejszym procesie. Znajdujące się w aktach sprawy dokumenty potwierdzają w myśl art. 511 k.c., że do zawarcia umowy doszło. Nadto zostało przedłożone przez powoda wezwanie, którym zawiadomił on pozwanego o zawarciu umowy cesji z wierzycielem. W myśl art. 515 k.c. jeżeli dłużnik, który otrzymał o przelewie pisemne zawiadomienie pochodzące od zbywcy, spełnił świadczenie do rąk nabywcy wierzytelności, zbywca może powołać się wobec dłużnika na nieważność przelewu albo na zarzuty wynikające z jego podstawy prawnej tylko wtedy, gdy w chwili spełnienia świadczenia były one dłużnikowi wiadome. Przepis ten stosuje się odpowiednio do innych czynności prawnych dokonanych między dłużnikiem a nabywcą wierzytelności.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. - Prawo przewozowe. (Dz. U. z 2000 r., Nr 50, poz. 601 z późn. zm.) umowę przewozu zawiera się przez nabycie biletu na przejazd lub spełnienie innych określonych przez przewoźnika warunków dostępu do środka transportowego, a w razie ich nieustalenia - przez samo zajęcie miejsca w środku transportowym. Pozwana M. P. w dniu 9 maja 2012r. korzystała z gminnego transportu zbiorowego nie posiadając ważnego dokumentu przewozu.

Zgodnie z art. 33a ust. 3, 3a i 3b Prawa Przewozowego w razie stwierdzenia braku odpowiedniego dokumentu przewozu przewoźnik lub osoba przez niego upoważniona pobierają właściwą należność za przewóz i opłatę dodatkową albo wystawiają wezwanie do zapłaty. W razie stwierdzenia braku ważnego dokumentu poświadczającego uprawnienie do bezpłatnego albo ulgowego przejazdu przewoźnik lub osoba przez niego upoważniona pobierają właściwą należność za przewóz i opłatę dodatkową albo wystawiają wezwanie do zapłaty. Pobrana należność za przewóz i opłata dodatkowa, po uiszczeniu opłaty manipulacyjnej odpowiadającej kosztom poniesionym przez przewoźnika, podlegają zwrotowi, a w przypadku wezwania do zapłaty - umorzeniu, w przypadku udokumentowania przez podróżnego, nie później niż w terminie 7 dni od dnia przewozu, uprawnień do bezpłatnego lub ulgowego przejazdu. W razie posiadania przez podróżnego ważnego dokumentu przewozu, którego nie miał podczas przejazdu, do zwrotu i umarzania należności za przewóz i opłaty dodatkowej stosuje się przepis ust. 3a zdanie drugie.

Z ustalonego stanu faktycznego wynika jednoznacznie, że pozwana jechała pojazdem należącym do gminy miasta G. i nie posiadała biletu upoważniającego jej do przejazdu ani też dokumentu uprawniającego do bezpłatnego przejazdu. Należy podkreślić, że na pozwanej spoczywał ciężar wykazania w toku procesu zgodnie z art. 6 k.c., że w dniu 9 maja 2012 r., kiedy jechała pojazdem należącym do gminy miasta G., posiadała dokument uprawniający ją do bezpłatnego przejazdu. Pozwana jednak tego w toku procesu nie wykazała, nie kwestionowała faktu przejazdu ani tego, iż nie posiadała ważnego dokumentu przewozu. Twierdzenie pozwanej, że zobowiązanie zostało już przez nią zapłacone, nie znalazło potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym, gdyż wskazana przez pozwaną spłata dotyczyła należności ściąganej na podstawie nakazu zapłaty wydanego w innej sprawie.

Z uwagi na powyższe pozwana zobowiązana jest do zapłaty należności za przewóz oraz opłaty dodatkowej, zgodnie z. art. 33 ust. 3a Prawa przewozowego. Z tego względu dochodzoną pozwem należność Sąd zasądził na rzecz Zakłady (...) sp. z oo. w S..

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. oraz art. 482 k.c. przy czym odsetki od należności obejmującej kwotę główna wraz ze skapitalizowanymi odsetkami Sąd zasądził od dnia wytoczenia powództwa tj. od dnia 23 czerwca 2017 r. do dnia zapłaty.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Pozwana w całości przegrała proces, stąd zasądzono od niej na rzecz powoda całość kosztów procesu, na które składa się opłata sądowa od pozwu w wysokości 30 zł, wynagrodzenie pełnomocnika powoda w wysokości 90 zł oraz opłata skarbowa 17 zł. Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika powoda wynika z § 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.z 2016 r. poz. 1668).

Z tych względów Sąd orzekł jak w wyroku.

(...)