Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód Bank (...) S.A. w W. wniósł w elektronicznym postępowaniu upominawczym o zasądzenie od pozwanej E. P. 4723,21 złotych, w tym 4697,47 złotych z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP w skali roku od dnia 20 czerwca 2016 roku do dnia zapłaty, oraz o zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu pełnomocnik powoda podniosła, że pozwana zawarła z powodem umowę limitu w koncie osobistym nr (...). Wobec nie dokonywania regularnych wpłat na poczet zadłużenia i powstania zadłużenia wymagalnego, powód wypowiedział przedmiotową umowę. Pomimo upływu okresu wypowiedzenia i kierowanych do pozwanej wezwań do zapłaty, zadłużenie nie zostało uregulowane (pozew – k. 1-3).

W dniu 10 marca 2017 roku Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny w sprawie o sygn. akt VI Nc-e 1727430/16 wydał nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, uwzględniając powództwo w całości (nakaz zapłaty – k. 3v).

W sprzeciwie z dnia 4 kwietnia 2017 roku (data stempla pocztowego) pozwana E. P. wniosła o oddalenie powództwa w całości, oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwana wskazała, że kwota dochodzona pozwem jest niezgodna ze stanem faktycznym, albowiem pozwana częściowo pożyczkę spłaciła w ratach, częściowo było płacone ubezpieczenie, co nie zostało przez powoda uwzględnione. Wskazała również, że pożyczka została zaciągnięta na rzecz działalności gospodarczej, którą pozwana prowadziła z siostrą, ale wskutek bankructwa działalności, nie miała z czego spłacać, zaś bank nie zgodził się na obniżenie raty (sprzeciw – k. 4v).

W dniu 11 maja 2017 roku Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie przekazał sprawę do Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe (...)celem rozpoznania na zasadach ogólnych (postanowienie – k. 8).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana E. P. w dniu 14 grudnia 2012 roku zawarła z Bankiem (...) S.A. w W. umowę rachunków bankowych oraz karty debetowej o nr rachunku (...), i nr konta oszczędnościowego (...).

(dowód: notarialnie poświadczony za zgodność z oryginałem odpis umowy rachunków bankowych oraz karty debetowej nr (...) – k. 16-18)

W dniu 6 maja 2014 roku, w ramach ww. rachunku o nr (...), E. P. zawarła z powodem Bankiem (...) S.A. w W. umowę limitu w koncie osobistym o nr (...).

Zgodnie z brzmieniem § 2 ust. 1, 2, 3 i 4 umowy, limit został przyznany do rachunku (...) nr (...), przy czym całkowita kwota limitu wynosiła 4500 złotych, kwota podwyższenia limitu – 500 złotych, zaś okres kredytowania – do dnia 3 września 2014 roku.

Zgodnie z § 5 ust. 1 umowy, w przypadku przekroczenia przyznanej kwoty limitu kredytobiorca zobowiązany jest do niezwłocznej spłaty kwoty przekroczenia.

Zgodnie z § 8 ust. 1 pkt 2 i § 8 ust. 3 pkt 2 umowy, zamknięcie limitu ma miejsce w przypadku pisemnego wypowiedzenia umowy, przy czym umowa może zostać wypowiedziana przez każdą ze stron na warunkach i w trybie określonym w Regulaminie. W przypadku wypowiedzenia kredytobiorca jest zobowiązany do spłaty wszystkich zobowiązań wynikających z umowy najpóźniej w ostatnim dniu obowiązywania umowy.

Zgodnie z § 53 ust. 1 pkt 2 regulaminu, w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków przyznania limitu w koncie osobistym, otrzymania przez bank od organu egzekucyjnego zawiadomienia o zajęciu wierzytelności z tytułu umowy limitu w koncie osobistym, albo w razie utraty przez kredytobiorcę zdolności kredytowej bank może wypowiedzieć umowę limitu w koncie osobistym z zachowaniem dwumiesięcznego okresu wypowiedzenia.

Zgodnie z § 53 ust. 8 pkt 4 regulaminu, za niedotrzymanie warunków przyznania limitu w koncie osobistym uznaje się brak spłaty zobowiązań z tytułu umowy limitu w koncie osobistym w terminie określonym w tej umowie.

Zgodnie z § 54 ust. 1 pkt 1 i § 54 ust. 2 regulaminu, w przypadku wystąpienia zadłużenia przekraczającego kwotę limitu w koncie osobistym, posiadacz rachunku jest zobowiązany do spłaty zadłużenia w dniu ich powstania. Brak zadłużenia w tym terminie powoduje, iż w dniu następnym zadłużenie to staje się zadłużeniem przeterminowanym.

Zgodnie z § 70 ust. 1 regulaminu, środki na rachunku bankowym oraz zadłużenie wynikające z posiadanych produktów kredytowych są oprocentowane według zmiennej lub stałej stopy procentowej, określonej w cenniku usług.

(dowód: umowa limitu w koncie osobistym o nr (...) – k. 19-21 i k. 83-86; regulamin ogólny otwierania i prowadzenia rachunków bankowych dla osób fizycznych – k. 22-27; płyta CD – 38; historia zmian limitu – k. 87; cennik usług – k. 88-124)

Pozwana E. P. dokonywała transakcji w ramach limitu przyznanego w koncie osobistym.

(dowód: zestawienie transakcji – k. 66-82v)

W dniu 10 lutego 2016 roku, powód poinformował pozwaną o istniejącym w ramach limitu w koncie osobistym w wysokości 4500 złotych zadłużenia przeterminowanego w wysokości 75,51 złotych i wezwał pozwaną do dobrowolnej spłaty zadłużenia przeterminowanego w terminie 14 dni roboczych od dnia doręczenia pisma. Pozwana odebrała wezwanie w dniu 18 lutego 2016 roku.

(dowód: pismo z dnia 10 lutego 2016 roku, wraz z potwierdzeniem odbioru – k. 28-29v)

Wobec braku spłaty, w dniu 23 marca 2016 roku, powód Bank (...) S.A. wypowiedział pozwanej E. P. umowę rachunku bankowego o nr (...) z zachowaniem terminu wypowiedzenia 60 dni od dnia doręczenia pisma, wzywając jednocześnie do zapłaty całości zadłużenia w wysokości 4640,90 złotych, w tym 4500 złotych z tytułu limitu w koncie osobistym i 111,85 złotych z tytułu zadłużenia przeterminowanego. Pismo nie zostało podjęte przez pozwaną.

(dowód: wypowiedzenie z dnia 23 marca 2016 roku, wraz z nieodebraną przesyłką – k. 30-33v)

W dniu 20 czerwca 2016 roku, powód Bank (...) S.A. wezwał pozwaną E. P. do zapłaty zadłużenia przeterminowanego powstałego z tytułu ww. umowy w wysokości 4723,21 złotych. Na wskazaną kwotę składało się 4697,47 złotych z tytułu należności głównej, 18,49 złotych z tytułu odsetek umownych naliczonych od należności głównej według stałej stopy procentowej w wysokości 10,00% w skali roku za okres od dnia 31 maja 2016 roku do dnia 14 czerwca 2016 roku i 7,25 złotych z tytułu odsetek przeterminowanych naliczonych za okres od dnia 1 czerwca 2016 roku do dnia 19 czerwca 2016 roku. Pismo zostało odebrane przez pozwaną w dniu 27 czerwca 2016 roku.

(dowód: pismo z dnia 20 czerwca 2016 roku, wraz z potwierdzeniem odbioru i nieodebraną przesyłką – k. 34-37v)

Zadłużenie nie zostało uregulowane przez pozwaną.

(dowód: okoliczność bezsporna)

Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie złożonych do akt sprawy wymienionych powyżej kopii dokumentów i pism zaliczonych przez Sąd do materiału dowodowego.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (Dz.U. z 2016 roku, poz. 1528 ze zm.), przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności: umowę pożyczki, umowę kredytu w rozumieniu przepisów prawa bankowego, umowę o odroczeniu konsumentowi terminu spełnienia świadczenia pieniężnego, jeżeli konsument jest zobowiązany do poniesienia jakichkolwiek kosztów związanych z odroczeniem spełnienia świadczenia, umowę o kredyt, w której kredytodawca zaciąga zobowiązanie wobec osoby trzeciej, a konsument zobowiązuje się do zwrotu kredytodawcy spełnionego świadczenia, umowę o kredyt odnawialny. Z komentowanego przepisu wynika, że wskazuje on jedynie wyliczenie umów uznawanych za umowy kredytu konsumenckiego, nie ma on charakteru zamkniętego, co oznacza, że za umowę kredytu konsumenckiego należy uznać wszystkie umowy, które pełnią funkcję kredytową.

Zgodnie z art. 720 k.c., przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

W niniejszej sprawie bezsporne było to, że strony w dniu 6 maja 2014 roku zawarły umowę limitu w koncie osobistym o nr (...). W ramach tej umowy strona powodowa udostępniła pozwanej środki w wysokości 4500 złotych, zaś pozwana zobowiązała się do ich zwrotu. Zauważyć przy tym należy, że pozwana nie zakwestionowała ważności samej umowy, lecz jej wątpliwości budziła natomiast zasadność roszczenia i jego wysokość. Tym samym na pozwanej ciążył obowiązek udowodnienia podnoszonych przez nią okoliczności.

Kodeks cywilny stanowi ogólną zasadę, w myśl, której ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Każdy fakt sporny powinien być udowodniony, jeżeli ma istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Zgodnie, zaś z dyspozycją art. 232 k.p.c. to strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą się skutki prawne. Zatem przede wszystkim strony powinny wskazać Sądowi środki dowodowe zmierzające do wykazania prawdziwości ich twierdzeń, a ocena przydatności wskazanego przez strony dowodu należy już do Sądu. Rzeczą sądu nie jest zarządzanie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach, a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 1997 roku, sygn. akt I CKU 45/96, OSNC 1997/6-7/76). Ewentualne zatem ujemne skutki nie przedstawienia dowodu obciążają stronę, która nie dopełniła ciążącego na niej obowiązku.

Tutejszy Sąd w pełni podziela i przyjmuje jako własny pogląd Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu wyrażony w wyroku z dnia 18 stycznia 2012 roku w sprawie I ACa 1320/11 (lex 1108777), iż jeżeli materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie daje podstawy do dokonania odpowiednich ustaleń faktycznych w myśl twierdzeń jednej ze stron, Sąd musi wyciągnąć ujemne konsekwencje z braku udowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądań lub zarzutów. Należy to rozumieć w ten sposób, że strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu, co do tych okoliczności na niej spoczywał.

W rozpoznawanej sprawie, wobec kwestionowania przez pozwaną okoliczności podnoszonych w pozwie, ciężar wykazania, że kwota dochodzona w postępowaniu jest niezgodna ze stanem faktycznym, zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 6 k.c., spoczywał na pozwanej. W niniejszej sprawie pozwana nie przedstawiła jednak żadnych dowodów na poparcie swych twierdzeń, nie przedstawiła w szczególności, że zgodnie z jej stanowiskiem zadłużenie wobec powoda zostało spłacone choćby w części.

Zdaniem Sądu to strona powodowa wykazała ponad wszelką wątpliwość istnienie roszczenia, w szczególności załączyła do pozwu umowę limitu w koncie osobistym o nr (...), zestawienie transakcji ww. koncie, jak również kierowane wezwania do zapłaty, wypowiedzenie umowy i poświadczenia odbioru. Z braku innych dowodów, istnienie wierzytelności przysługującej powodowi względem pozwanej, nie budziło żadnych wątpliwości.

Reasumując, istnienie wierzytelności zostało w sposób dostateczny wykazane, dlatego też Sąd uwzględnił powództwo, o czym orzeczono jak w punkcie I. sentencji wyroku.

Zgodnie z art. 359 § 2 i 2 ¹ k.c., jeżeli wysokość odsetek nie jest w inny sposób określona, należą się odsetki ustawowe w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 3,5 punktów procentowych. Maksymalna wysokość odsetek wynikających z czynności prawnej nie może w stosunku rocznym przekraczać dwukrotności wysokości odsetek ustawowych (odsetki maksymalne).

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie II. sentencji wyroku, na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu i zasądził od pozwanej na rzecz powoda, który wygrał proces w całości, kwotę 125 złotych. Na kwotę tą złożyła się opłata sądowa od pozwu w wysokości 60 złotych, notarialnie poświadczony za zgodność z oryginałem odpis z Krajowego Rejestru Sądowego w wysokości 60 złotych oraz notarialnie poświadczony za zgodność z oryginałem odpis pełnomocnictwa w wysokości 5 złotych.

Mając na względzie powyższe, Sąd orzekł jak w sentencji.