Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł w elektronicznym postępowaniu upominawczym o wydanie nakazu zapłaty przeciwko W. R. i nakazanie mu, by zapłacił na rzecz powoda kwotę 6.270,74 zł (sześć tysięcy dwieście siedemdziesiąt złotych siedemdziesiąt groszy) wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od dnia 3 października 2014 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu.

Uzasadniając żądanie powód wskazał że w księgach rachunkowych banku figuruje zadłużenie pozwanemu wynikające z umowy o (...) nr (...) z dnia 25 listopada 2003 r. Na należność dochodzoną pozwem skłują się: 6270,74 zł z tytułu należności głównej oraz 754,12 zł z tytułu odsetek naliczonych do dnia 2 października 2014 r.

W dniu 7 października 2014 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny wydał nakaz zapłaty, który pozwany zaskarżył. W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na jego rzecz kosztów procesuy według norm przepisanych – w tym kosztów zastępstwa prawnego. Pozwany zarzucił powodowi, że nie udowodnił swojego roszczenia. Pozwany podał, że według twierdzeń strony powodowej umowa kredytu została zawarta ponad 10 lat temu, a zatem niemożliwe jest, by pozwany zaciągnął zobowiązanie na tyle wysokie, by miał je spłacać około 10 lat, a obecnie o tym nawet nie pamiętał. Pozwany podniósł też zarzut przedawnienia roszczenia.

Postanowieniem z dnia 9 grudnia 2014 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie przekazał sprawę według właściwości tutejszemu Sądowi (k. 23).

Ustosunkowując się do sprzeciwu powód podtrzymał żądanie pozwu, dodatkowo argumentując swoje stanowisko (k. 47-48).

Na terminie rozprawy w dniu 27 października 2015 r., na którym nastąpiło jej zamknięcie, pełnomocnik pozwanego podała, że po przedstawieniu przez powoda dokumentów, pozwany zgadza się z powództwem.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 25 listopada 2003 r. pomiędzy (...) Bankiem (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W. a W. R. została zawarta umowa nr (...) „o wydanie i używanie karty kredytowej (...) SA”. Na mocy umowy bank wydał pozwanemu kartę kredytową (...), z limitem kredytowym 8000 zł i takim samym dziennym limitem wypłaty gotówki. Zgodnie z § 6 umowy, umowa miała obowiązywać do końca okresu ważności karty oraz dla każdej kolejnej karty wznowionej, na taki sam okres jak dla karty której okres ważności już upłynął, licząc od dnia rozpoczynającego okres ważności karty wznowionej. Posiadacz karty (pozwany) zobowiązał się do spłaty zadłużenia z tytułu używania karty w sposób i terminie określonym w Regulaminie. Całość zadłużenia miała zostać spłacona w terminie wypowiedzenia (§ 51 Regulaminu). Strony ustaliły, że bank będzie mógł wypowiedzieć umowę z ważnych powodów, w szczególności gdy posiadacz karty rażąco naruszy postanowienia Regulaminu lub umowy. W Regulaminie zawarto z kolei zapis (§ 49 ust. 1 pkt i i 2), że bank będzie mógł wypowiedzieć umowę w razie niedotrzymania przez posiadacza karty zobowiązań dotyczących warunków udzielenie limitu kredytowego określonych w umowie oraz negatywnej oceny ryzyka kredytowego posiadacza karty. Z kolei zgodnie z treścią § 12 umowy, bank nalicza odsetki od niespłaconej kwoty zadłużenia w sposób określony w Regulaminie (stosownie do § 43 Regulaminu, w ostatnim dniu cyklu rozliczeniowego, (...) Bank (...) S.A. rozlicza odsetki naliczone od niespłaconej kwoty zadłużenia – dla operacji gotówkowych – od dnia dokonania operacji do dnia poprzedzającego dzień zaewidencjonowania spłaty całości zadłużenia - włącznie). Kwota zadłużenia miała być oprocentowana według zmiennej stopy procentowej, która w dniu zawarcia umowy wynosiła 19,9%.

(umowa, k. 53-53v., Regulamin, k. 54-68)

Pismem z dnia 27 marca 2013 r. powód wypowiedział umowę o wydanie i używanie karty kredytowej (...) S.A. nr (...) z dnia 25 listopada 2003 r. na podstawie § 49 ust. 1 ppkt 2 Regulaminu, wzywając jednocześnie do zapłaty kwoty 6.985,02 zł tytułem zadłużenia, w tym 6458,04 zł z tytułu należności głównej. Ponieważ pozwany nie spłacił zadłużenia w 2-miesięcznym okresie wypowiedzenia wynikającym z umowy, całe zadłużenie stało się wymagalne. Po wypowiedzeniu pozwany dokonał kilku wpłat na poczet zaległości, to jest siedmiokrotnie w okresie od dnia 19 czerwca 2013 r. do dnia 7 stycznia 2014 r. Po wpłacie ze stycznia 2014 r. pozwany zaprzestał jakichkolwiek spłat zadłużenia. Pismo zawierające wypowiedzenie zostało odebrane przez żonę pozwanego w marciu 2013 r.

(wypowiedzenie wraz z potwierdzeniem odbioru, k. 51-52, zestawienie operacji za okres od 10/10/2010 do 11/08/2015 r., k. 49-50)

Do dnia zakończenia rozprawy pozwany nie zapłacił pozostałej kwoty zadłużenia, która dochodzona jest pozwem (okoliczność bezsporna).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W pierwszy rzędzie należy wskazać, że choć pierwotnie pozwany kwestionował okoliczności faktyczne stanowiące podstawę dochodzonego roszczenia, to ostatecznie, po złożeniu przez powoda uzupełniającej dokumentacji, pozwany przyznał zasadność powództwa i cofnął wszystkie złożone wnioski dowodowe.

Mając na względzie ostateczne stanowisko pozwanego, jedynie na marginesie należy podnieść, co następuje.

Jak wynika z twierdzeń pozwu, załączonych dokumentów, a co zostało w konsekwencji przyznane przez pozwanego, strony zawarły umowę o wydanie i używanie karty kredytowej, która to umowa została następnie przez powoda wypowiedziana (w związku z negatywną oceną ryzyka kredytowego posiadacza karty). Na dzień sporządzania pisma - wypowiedzenia umowy (tj. 27 marca 2013 r.) pozwany zalegał z zapłatą na rzecz powoda kwoty w łącznej wysokości 6985,02 zł, w tym 6458,04 zł z tytułu należności głównej oraz 526,98 zł z tytułu odsetek. Wobec tego, iż pozwany uiścił jedynie część tego zadłużenia – ostatnią kwotą na poczet zaległości wpłacił w dniu 7 stycznia 2014 r., do zapłaty pozostała kwota dochodzona pozwem, to jest 6.270,74 zł, którą Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powodowego banku - łącznie z odsetkami.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i § 2 k.c. oraz postanowień umowy, a w szczególności § 12 umowy i § 43 Regulaminu. Zgodnie z umową kwota zadłużenia miała być oprocentowana według zmiennej stopy procentowej. Skoro strony umówiły się co do wysokości odsetek, Sąd zasądził odsetki zgodnie z żądaniem pozwu, jako odsetki umowne w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP – której to wysokości pozwany nie kwestionował.

Dodatkowo należy wskazać, że bezzasadny okazał się zarzut pozwanego co do przedawnienia dochodzonego roszczenia.

Trzeba w tym miejscu wskazać, że przedmiotowa umowa została zawarta pod rządami ustawy o elektronicznych instrumentach płatniczych z dnia 12 września 2002 r. (Dz. U. 2012, poz. 1232 – tekst jednolity). Zgodnie z treścią art. 6 tejże ustawy, roszczenia z tytułu umów o elektroniczny instrument płatniczy przedawniają się z upływem lat dwóch. Jakkolwiek wskazana ustawa straciła moc obowiązującą – na podstawie art. 38 ustawy z dnia 12 lipca 2013 r. o zmianie ustawy o usługach płatniczych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r., poz. 1036), to jednak należy wskazać na przepis art. 26 ust. 1 ustawy zmieniającej, stanowiący, że do przedawnienia roszczeń z tytułu umów o elektroniczny instrument płatniczy, powstałych przed dniem wejścia w życie tej ustawy (to jest 07/10/2013) i nieprzedawnionych do tego czasu, stosuje się przepisy dotychczasowe. W konsekwencji, mając na względzie, że bieg terminu przedawnienia – jak słusznie wskazywał powód – rozpoczął się z dniem 12 czerwca 2013 r. (czyli z chwilą rozwiązania umowy, po upływie terminu wypowiedzenia), to do dnia 2 października 2014 r. dwuletni termin przedawnienia jeszcze nie minął. Tym samym roszczenie dochodzone pozwem nie przedawniło się, a pozwany nie mógł skutecznie zasłonić się zarzutem przedawnienia.

W tym stanie orzeczono jak w punkcie I wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie II wyroku na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za jego wynik. Skoro powód wygrał sprawę w całości, pozwany zobowiązany jest do zwrotu całości poniesionych przez powoda kosztów procesu. Koszty te obejmują uiszczoną opłatę od pozwu w kwocie 79,00 zł, wynagrodzenie pełnomocnika będącego adwokatem w wysokości 1200,00 zł (§ 6 ust. 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu – Dz. U. z 2013 r., poz. 461 – tekst jednolity) oraz opłatę skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 zł.

SSR Danuta Stempińska

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

Dnia 03/12/2015 r. SSR D. S.