Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym dnia 19.12.2017r. w elektronicznym postępowaniu upominawczym (k. 1-2v.) powód (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, wniosła o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanego W. S., kwoty 9.385.97 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości 10% od dnia 05.10.2017r. do dnia zapłaty z tytułu niezapłaconej należności głównej oraz kwoty 853,32 zł z tytułu odsetek umownych naliczonych za okres od dnia 06.11.2016r. do dnia 04.10.2017r.

Postanowieniem z dnia 13.02.2018r. Sąd Rejonowy Lublin- Zachód w Lublinie wobec braku podstaw do wydania nakazu zapłaty przekazał sprawę do tut. Sądu (k.3).

Na rozprawie z dnia 31.08.2018r. (k. 41) pozwany wskazał, że nie kwestionuje roszczenia co do zasady i wysokości. Wyjaśnił, że nie jest w stanie zapłacić całej zaległości i wniósł o rozłożenie dochodzonej kwoty na raty, wskazując na swoją trudną sytuację finansową i życiową.

Sąd ustalił, co następuje.

W dniu 20.03.2014r. pozwany zawarł z powodem umowę pożyczki gotówkowej o nr (...). Na podstawie w/w umowy powód udzielił pozwanemu kredytu w kwocie 12.176,54 zł. Spłata pożyczki nastąpić miała się w 96 miesięcznych ratach, szczegółowo wskazanych w harmonogramie spłaty. Pożyczka oprocentowana była według zmiennej topy procentowej, stosowanej w (...) SA dla pożyczek gotówkowych, która w dniu zawarcia umowy wynosiła 16% w stosunku rocznym. Strony ustaliły, że za okres opóźnienia w spłacie raty lub jej części Bank naliczy odsetki od zadłużenia przeterminowanego (odsetki karne). Bank zastrzegł sobie prawo wypowiedzenia umowy z zachowaniem 30-dniowego terminu wypowiedzenia w razie zwłoki pożyczkobiorcy (umowa pożyczki, k.12-17) .

W związku z zaległościami w spłacie pożyczki, w dniu 4.10.2017 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty łącznej kwoty 10.236,72 zł wynikającej z zobowiązania pożyczki gotówkowej z terminem do dnia 11.10.2017 r. (wezwanie do zapłaty k.11).

Pozwany nie uregulował kwoty dochodzonej pozwem (bezsporne).

Pozwany ma 67 lat. Po zawarciu umowy pożyczki w 2015r. amputowano mu lewą nogę i porusza się od tego czasu na wózku inwalidzkim. Do tego zdarzenia pracował jako ochroniarz oraz pobierał emeryturę i regulował swoje należności. Obecnie nie może pracować i pobiera tylko emeryturę, do której skierowana jest egzekucja komornicza, w związku z czym pozostaje mu na utrzymanie ok. 900 zł miesięcznie. Mieszka z żoną, która ma przychód ok. 1.100 zł miesięcznie. Zajmują lokal komunalny, nie mają nikogo na utrzymaniu, ale też nikt ich nie wspiera finansowo. Pozwany nie ma nałogów. Opłaty za lokal, media, leki wynoszą ok. 1300 zł miesięczne. Nie otrzymuje żadnych dodatków socjalnych.

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie przedłożonych przez powoda wskazanych wyżej dokumentów, albowiem żadna ze stron nie zakwestionowała ich prawdziwości, a sąd, analizując zebrany w sprawie materiał dowodowy, nie dopatrzył się okoliczności mogących skutkować powstaniem wątpliwości co do ich prawdziwości. Wobec potwierdzenia przez powoda faktu zawarcia z powodem umowy kredytu oraz ostatecznie niekwestionowania wysokości dochodzonego z tego tytułu roszczenia, okoliczności te uznać należy za bezsporne (zeznania pozwanego na rozprawie 31.8.2018r).

Sąd zważył, co następuje.

Jak wskazano, pozwany w niniejszej sprawie nie kwestionował ani faktu zawarcia umowy, ani też, że zalega ze spłatą umowy pożyczki we wskazanej wysokości.

Zgodnie z art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U. z 2012 r., poz. 1376 j.t. z późn. zm.), przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

W związku z tym, że dochodzona przez powoda od strony pozwanej kwota 10.239,29 zł nie była kwestionowana przez stronę pozwaną, a nadto znajdowała odzwierciedlenie w dokumentach zgromadzonych w sprawie, Sąd w oparciu o treść łączącej stronę umowy orzekł jak w punkcie 1 wyroku.

Roszczenie w zakresie odsetek znajduje uzasadnienie w treści art. 481 k.c., zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Pozwany wnosił o rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty miesięczne.

Zgodnie z przepisem art. 320 k.p.c. w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie, a w sprawach o wydanie nieruchomości lub o opróżnienie pomieszczenia - wyznaczyć odpowiedni termin do spełnienia tego świadczenia.

W wyroku z dnia 9 kwietnia 2015r., sygn. akt II CSK 409/14 Sąd Najwyższy wskazał, że przepis art. 320 k.p.c. upoważnia sąd orzekający do wzięcia pod rozwagę przy wydawaniu wyroku, czy jego orzeczenie będzie mogło być wykonane bez potrzeby przeprowadzania egzekucji, zwłaszcza czy pozwany będzie w stanie spełnić zasądzone świadczenie jednorazowo. Przesłanką zastosowania tego przepisu jest ustalenie, że w danej sprawie zachodzi wypadek szczególnie uzasadniony; decydują o tym okoliczności konkretnej sprawy. W zasadzie chodzi o okoliczności dotyczące pozwanego dłużnika, jego sytuację osobistą, majątkową, finansową, rodzinną, które powodują, że nierealne jest spełnienie przez niego od razu i w pełnej wysokości zasądzonego świadczenia. Przyjmuje się, że np. za zastosowaniem omawianego przepisu przemawia sytuacja, w której pozwany uznaje powództwo i podnosi, że nieuregulowanie długu jest spowodowane wyłącznie jego złą sytuacją majątkową.

Ze względu na sytuację majątkową i rodzinną dłużnika Sąd postanowił przychylić się do wniosku o rozłożenie zadłużenia na raty. Wobec powyższego Sąd rozłożył należność dochodzoną pozwem na 52 miesięcznych rat przy czym ustalił, że 51 rat będzie płatnych w wysokości po 200 zł, a 52 rata w wysokości 39,29 zł, i nadto obejmującą zasądzone w punkcie 1 wyroku odsetki – z zaznaczeniem, iż raty te będą płatne kolejno do ostatniego dnia każdego miesiąca, począwszy od miesiąca następującego bezpośrednio po miesiącu, w którym uprawomocni się niniejszy wyrok, wraz z odsetkami ustawowymi w wysokości 10% w stosunku rocznym, ale nie większej niż odsetki maksymalne za opóźnienie w przypadku uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat (pkt 2).

Sąd miał na uwadze postawę procesową pozwanego (przyznał twierdzenia strony przeciwnej), a także szczególne okoliczności wynikające z jego zeznań. Pozwany póki był zdrowy i pracował spłacał należności, a powstanie zaległości wynikło z utraty pracy a więc dodatkowych dochodów co spowodowane było amputacją nogi. Obecna sytuacja finansowa nie pozwala zaś mu na jednorazową spłatę zobowiązania, a także regulowania rat w wysokości wyższej niż 200 zł.

W pkt 3 wyroku sąd zasądził od pozwanego część kosztów procesu (300 zł tytułem zwrotu opłaty do pozwu), natomiast w pozostałym zakresie nie obciążył go kosztami procesu uznając, że powyższe okoliczności, skutkujące rozłożeniem należności na raty, jednocześnie stanowią szczególnie uzasadniony wypadek o którym mowa w art. 102 kpc.

Zarządzenie: (...)