Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powódka M. M. wniosła pozew przeciwko pozwanej (...) Spółce Akcyjnej w W., domagając się zasądzenia na swoją rzecz kwoty 3.332,40 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 29 września 2016 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu.

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie na jej rzecz od powódki kosztów procesu.

Wyrokiem z dnia 28 grudnia 2017 r., wydanym w sprawie o sygn. akt V GC 1544/16, Sąd Rejonowy w Elblągu zasądził od pozwanego Powszechnego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powódki M. M. kwotę 1.376,12 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 29 września 2016 r. do dnia zapłaty i oddalił powództwo w pozostałym zakresie. Nadto Sąd Rejonowy ustalił, że pozwany ponosi koszty procesu w 41,29 %, a powódka w 58/71 % i pozostawił ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu.

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło na podstawie następującego stanu faktycznego.

W dniu 21 czerwca 2016 r. doszło do kolizji drogowej, w wyniku której został uszkodzony pojazd marki R. (...) o nr rej. (...), będący własnością poszkodowanego A. B. (1). Sprawca kolizji posiadał obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej u pozwanej.

Poszkodowany użytkował uszkodzony pojazd naprzemiennie z żoną. Samochód był im potrzebny celem dowożenia dzieci do żłobka i przedszkola, dojazdu przez poszkodowanego do pracy oraz przez jego żonę do pracodawców. Poszkodowany i jego żona nie posiadali innego sprawnego auta, którym mogliby się poruszać.

W dniu kolizji uszkodzony pojazd został odholowany na parking powódki. W dniu 22 czerwca 2016r. poszkodowany wynajął u powódki pojazd zastępczy. Strony ustaliły stawkę dobową wynajmu na kwotę 120zł netto. W tym samym dniu, tj. 22 czerwca 2016r. powódka zawarła z poszkodowanym umowę cesji wierzytelności przysługującej poszkodowanemu z tytułu poniesionych kosztów najmu pojazdu zastępczego oraz kosztów holowania i parkowania uszkodzonego pojazdu. Najem pojazdu trwał 33 dni, tj. do dnia 25 lipca 2016r. Z tytułu wykonanej usługi powódka wystawiła fakturę VAT na kwotę 6.520,00zł brutto, obejmującą koszt holowania pojazdu w wysokości 459,00zł, koszt wynajmu auta zastępczego w wysokości 4.870,80zł oraz koszt parkowania pojazdu w wysokości 1.190,20zł, uwzględniający okres parkowania w wymiarze 34 dni oraz stawkę dobową za parking w kwocie 28,46zł netto, tj. 35zł brutto.

Pozwana wypłaciła powódce odszkodowanie w łącznej wysokości 3.187,60zł brutto, obejmujące koszty holowania pojazdu w wysokości 459,00zł, koszty wynajmu auta zastępczego w kwocie 2.238,60zł oraz koszt parkowania pojazdu w kwocie 490,00zł. Pozwana uznała za zasadny okres 28 dni najmu pojazdu zastępczego oraz dobową stawkę za najem w wysokości 65zł netto. Za zasadny okres parkowania pojazdu pozwana uznała zaś czas 14 dni, uwzględniając stawkę dobową za parkowanie w wysokości 35zł brutto.

Uzasadniona ekonomicznie, dobowa stawka za wynajem pojazdu zastępczego wynosiła 94,09zł netto, tj. 115,73zł brutto.

W uzasadnieniu swojego stanowiska Sąd Rejonowy podał, że dokonując ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie oparł się na całokształcie zgromadzonej w niniejszym postępowaniu dokumentacji. Ich wiarygodność nie budziła bowiem wątpliwości Sądu Rejonowego, a ich prawdziwość nie była kwestionowana przez żadną ze stron postępowania. Sąd Rejonowy uwzględnił także zeznania słuchanej w charakterze świadka A. B. (2), ponieważ były one rzeczowe, spójne i korespondowały z pozostałym, zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Dokonując ustaleń faktycznych Sąd Rejonowy oparł się także na sporządzonej w niniejszym postępowaniu opinii biegłego sądowego w zakresie wyceny kosztów naprawy i wartości pojazdów.

Sąd Rejonowy wskazał, że umową cesji wierzytelności z dnia 22 czerwca 2016r., której przedmiotem było odszkodowanie z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego, kosztów holowania i parkowania uszkodzonego pojazdu, powódka wykazała, że nabyła sporną wierzytelność wobec pozwanej. Z tych względów Sąd uznał, że powódka była uprawniona do występowania przed sądem z żądaniem udzielenia jej ochrony prawnej w stosunku do pozwanej. Pozwana natomiast nie kwestionowała co do zasady swojej odpowiedzialności za sprawcę szkody z tytułu zawarcia z nim obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów wobec powódki (potwierdza to zwłaszcza okoliczność wypłaty przez pozwaną powódce odszkodowania za poniesione koszty najmu pojazdu zastępczego i koszty holowania w łącznej kwocie 3.187,60 zł) i dlatego też Sąd nie miał wątpliwości, że pozwana posiadała w procesie legitymację procesową bierną.

W związku z powyższym, na pozwanej ciążył obowiązek pokrycia szkody powstałej na pojeździe wynikający z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej łączącej pozwaną ze sprawcą szkody.

Sąd Rejonowy ustalił, że biegły sądowy, po zapoznaniu się z całokształtem materiału dowodowego ustalił, że uzasadniony czas wynajmu pojazdu zastępczego wynosił 28 dni. Podał również, że średnia stawka wynajmu pojazdu zastępczego klasy podobnej co pojazd wynajęty u powódki wynosi 94,09zł netto. Biegły potwierdził także zasadność parkowania uszkodzonego pojazdu przez okres 34 dni, wskazując jednak, że całkowity, uzasadniony koszt takiego parkowania waha się w przedziale od 510 zł do 680 zł. Sąd Rejonowy przyjął dokonane przez biegłego w opinii głównej ustalenia w zakresie uzasadnionego okresu najmu pojazdu zastępczego oraz ekonomicznie uzasadnionej stawki dobowej najmu. Sąd przyjął jako własne ustalenia biegłego, z których wynika, że uzasadniona dobowa stawka za wynajem pojazdu zastępczego wynosiła 94,09zł netto (a więc 115,73zł brutto). Biegły dokonał bowiem szczegółowych obliczeń w tym zakresie, które przedstawił w opinii w formie stosownej tabeli. Wyliczenia te, w ocenie Sądu Rejonowego należało uznać za prawidłowe.

Sąd Rejonowy nie uwzględnił przy tym argumentacji pozwanej, która wskazywała, że stawka ta winna być przyjęta w wysokości stosowanej przez wypożyczalnie aut współpracujące z pozwaną, bowiem w dniu zgłoszenia szkody poszkodowany został poinformowany o możliwości wynajmu pojazdu zastępczego u pozwanej oraz że w przypadku nieskorzystania z takiej możliwości odszkodowanie zostanie oszacowane zgodnie z zaproponowaną, a nieprzyjętą przez poszkodowanego ofertą. Sąd Rejonowy wskazał zaś, iż zarówno z zeznań złożonych w sprawie przez żonę poszkodowanego, świadka A. B. (2), jak i z przedłożonych przez pozwaną dowodów w postaci wydruku wiadomości email oraz nagrania rozmowy przeprowadzonej z konsultantem pozwanej wynika jedynie, że żona poszkodowanego, zgłaszając szkodę, została poinformowana o istnieniu możliwości wynajęcia pojazdu zastępczego w jednej z firm współpracujących z pozwaną, jednak jednocześnie nie zostały jej zaproponowane żadne warunki takiego najmu, w tym zwłaszcza nie przedstawiono jej stawki za wynajem. Żona poszkodowanego nie uzyskała również żadnej informacji na temat tego od kiedy byłoby możliwe wynajęcie takiego pojazdu. Jak zaś zeznała na rozprawie w dniu 10 marca 2017r., od powódki otrzymała konkretna ofertę określającą wszystkie warunki. Jednocześnie, już w dniu wypadku powódka zapewniła poszkodowanym odholowanie pojazdu z miejsca zdarzenia, a w dniu następnym udostępniła im auto zastępcze.

Zatem pozwana nie udowodniła, by złożyła poszkodowanemu konkretną ofertę wynajmu pojazdu zastępczego, na warunkach równorzędnych z warunkami zaproponowanymi przez powódkę, których poszkodowany następnie nie przyjął bez uzasadnienia. Pozwana przedłożyła wprawdzie do akt sprawy stosowane u niej cenniki wynajmu pojazdów zastępczych, jednak nie załączyła jednocześnie żadnego potwierdzenia, by doręczyła w/w cenniki poszkodowanemu. W związku z powyższym, w ocenie Sądu Rejonowego, wybór przez poszkodowanego oferty złożonej przez powódkę nie może być oceniany w kategoriach zachowania przyczyniającego się do zwiększenia powstałej szkody.

Sąd Rejonowy wyjaśnił, że postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 10 marca 2017 r. pełnomocnik pozwanej został zobowiązany do przedłożenia akt szkody w terminie 7 dni pod rygorem skutków z art. 233 § 3 k.p.c. Wobec niewywiązania się z powyższego zobowiązania w zakreślonym terminie - a w zasadzie wobec nieprzedłożenia akt szkody aż do zakończenia postępowania - Sąd orzekający nie był w stanie zweryfikować daty przyznania powódce odszkodowania z tytułu szkody całkowitej, a zatem, przyjmując skutki z art. 233 § 3 k.p.c. Sąd uznał za prawdziwe w tym zakresie twierdzenie powódki.

Z uwagi zatem na to, iż do kolizji doszło w niniejszej sprawie w dniu 21 czerwca 2016 r., zaś wypłata odszkodowania z tytułu szkody całkowitej w pojeździe nastąpiła w dniu 18 lipca 2016 r., Sąd uznał, że uzasadnione koszty wynajmu pojazdu zastępczego obejmują wyłącznie okres 27 dni.

Z uwagi na uzyskanie przez poszkodowanego informacji o wypłacie odszkodowania z tytułu szkody całkowitej w dniu 18 lipca 2016 r. należało przyjąć, że najpóźniej w kolejnym dniu, tj., w dniu 19 lipca 2016r. poszkodowany winien był usunąć uszkodzony pojazd z parkingu, a zatem uzasadniony okres parkowania uszkodzonego pojazdu nie powinien był przekroczyć 28 dni.

Stawka za dobę parkowania w wysokości 35 zł brutto nie była okolicznością sporną między stronami niniejszego postępowania, a zatem należało przyjąć ją we wskazanej wyżej wysokości.

W konsekwencji, Sąd Rejonowy ustalił, że uzasadnione koszty najmu pojazdu zastępczego wynosiły w niniejszej sprawie 3.124,72 zł (27 dni x 115,73 zł brutto), zaś uzasadnione koszty parkowania uszkodzonego pojazdu 980 zł (28 dni x 35 zł brutto). Uwzględniając zaś bezsporną między stronami okoliczność wypłaty dotychczas przez pozwaną odszkodowania z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego w kwocie 2.238,60 zł oraz z tytułu kosztów parkowania w kwocie 490 zł, Sąd rozstrzygnął, że do zapłaty na rzecz powódki pozostaje nadal kwota 1.376,12 zł.

Termin z jakim powódka żądała zapłaty odsetek za opóźnienie nie był w niniejszym postępowaniu kwestionowany przez pozwaną. Z tego względu Sąd Rejonowy uznał za przyznane na podstawie art. 230 k.p.c., iż roszczenie powódki o zapłatę odsetek było wymagalne w dacie wskazanej w pozwie, tj. po upływie 30 dni od daty zgłoszenia szkody.

W świetle całokształtu przytoczonych wyżej okoliczności, na mocy art. 4 pkt 1, art. 19 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych oraz art. 817 § 1 k.c., art. 822 k.c., art. 824 § 1 k.c., w zw. z art. 436 § 1 k.c., art. 435 k.c., art. 361 k.c., art. 363 k.c. oraz art. 481 k.c. Sąd I instancji orzekł jak w pkt I wyroku.

Konsekwencją powyższego rozstrzygnięcia było oddalenie powództwa w pozostałym, omówionym już zakresie (pkt II wyroku).

Szczegółowe wyliczenie kosztów procesu Sąd Rejonowy pozostawił referendarzowi sądowemu, orzekając jedynie o zasadach poniesienia przez strony tych kosztów, biorąc pod uwagę różnice pomiędzy kwotą zasądzonego a dochodzonego roszczenia. Zgodnie z art. 108 § 1 zdanie drugie (pkt III wyroku) Sąd ustalił, iż pozwany poniesie koszty procesu w wysokości 41,29%, a powódka w wysokości 58,71%.

Apelację od powyższego wyroku wywiodła strona powodowa, zaskarżając go w części oznaczonej punktem II w zakresie oddalającym powództwo co do kwoty 1.956,28 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 29.09.2016 r. do dnia zapłaty. W konsekwencji powyższego powódka zaskarża również orzeczenie w przedmiocie kosztów procesu.

Zaskarżonemu orzeczeniu, powódka zarzuciła naruszenie prawa procesowego mające istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, a mianowicie:

1.  art. 230 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie przy ustalaniu okresu niezbędnego na zagospodarowanie przez poszkodowanego A. B. (1) wraku pojazdu mimo, że pozwany nie kwestionował okoliczności, iż okres ten wynosi 7 dni (dowód: decyzja pozwanego z dnia 29.09.2016 r. - przy pozwie), a sporem objęta była wyłącznie okoliczność, od którego momentu należy rozpocząć liczenie tego okresu - czy od poinformowania poszkodowanego o kwalifikacji szkody jako całkowitej czy od dnia wypłaty przez pozwanego odszkodowania za szkodę w pojeździe,

2.  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędną, sprzeczną z zasadami logiki i doświadczenia życiowego ocenę materiału dowodowego, tj. opinii biegłego sądowego poprzez uznanie jej wyczerpującą, właściwie umotywowaną i niebudzącą wątpliwości w zakresie, w któr biegły uznał, że stawki czynszu najmu pojazdów zastępczych z segmentu B na ryr E. i okolic w 2016 r. wahały się między 65,00 zł a 99,00 zł za dobę mimo, że biej wskazując ten zakres nie wziął pod uwagę wszystkich wskazanych w opinii ofert wynajr pojazdów, a jedynie te najtańsze,

3.  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodó przeprowadzonych w sprawie, dokonanej wybiórczo, wbrew zasadom logii i doświadczenia życiowego, polegającej na uznaniu, że już w dniu otrzymania o pozwanego odszkodowania za szkodę całkowitą w pojeździe poszkodowany odzyska możliwość korzystania z własnego pojazdu, a tym samym nieuzasadnione było dalszt wynajmowanie pojazdu zastępczego i parkowanie uszkodzonego pojazdu na parkingu powódki, w sytuacji gdy oczywistym jest, że w dniu otrzymania odszkodowania poszkodowany mógł dopiero przystąpić do zagospodarowania wraku, ponieważ nie ma on obowiązku wydatkowania własnych środków pieniężnych na pokrycie wyrządzonej mu szkody tj. zakup innego pojazdu.

Skutkiem powyższego na etapie subsumcji, jak i wyrokowania była sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zgromadzonego materiału dowodoweeo polegająca na błędnym ustaleniu uzasadnionego okresu wynajmu pojazdu zastępczego i uzasadnionej dobowej stawki, a także okresu parkowania uszkodzonego pojazdu. W konsekwencji powyższego Sąd I instancji zasądził na rzecz powódki odszkodowania w wysokości niższej niż rzeczywista wysokość poniesionej przez poszkodowanego szkody. Prawidłowa ocena materiału dowodowego powinna skutkować ustaleniem, że koszty poniesione przez poszkodowanego A. B. (1) były uzasadnione i pozostające w normalnym związku przyczynowo skutkowym z poniesioną przez niego szkodą.

Powódka wniosła o:

1.  zmianę wyroku w zaskarżonej części przez zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki dodatkowo kwoty 1.956,28 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 29.09.2016 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych,

2.  ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania

a ponadto o:

3.  zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów procesu przed Sądem II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jako częściowo zasadna, zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy co do zasady podziela oceny i rozważania Sądu I instancji zarówno co do ustalonych faktów, jak i co do wartości dowodów powołanych dla ich stwierdzenia. Sąd Okręgowy podzielił bowiem stanowisko Sądu I instancji, iż podstawa roszczenia powoda jest uzasadniona. Sąd Okręgowy zweryfikował jednak wysokość należnego stronie powodowej odszkodowania.

Przypomnieć należy, że zgodnie z przepisem art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (§ 2).

W orzecznictwie Sądu Najwyższego szczegółowo wyjaśniono, że wynikające z art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2060 t.j.) reguły dotyczące odpowiedzialności ubezpieczyciela odpowiadającego wobec poszkodowanego w ramach ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za szkodę powstałą w związku z ruchem pojazdów przewidują zasadę pełnego odszkodowania ubezpieczyciela w granicach adekwatnego związku przyczynowego – z ograniczeniem jedynie kwotowym do przewidzianej sumy gwarancyjnej – nie zaś tylko do określonych roszczeń mających naprawić jedynie bezpośrednie skutki zdarzenia szkodzącego (uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 13 marca 2012 r., III CZP 75/11, OSNC 2012, nr 7-8, poz. 81).

W świetle powyższego, zdaniem Sądu Okręgowego wydatki związane z najmem pojazdu zastępczego stanowią normalne następstwa kolizji samochodowej. Powszechnie akceptowany jest bowiem pogląd, że odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego niesłużącego do prowadzenia działalności gospodarczej obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego; nie jest ona uzależniona od niemożności korzystania przez poszkodowanego z komunikacji zbiorowej (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 r., III CZP 5/11).

Podkreślić przy tym należy, że odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych obejmuje wyłącznie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego poniesione przez poszkodowanego w okresie niezbędnym do nabycia innego pojazdu mechanicznego. Żądanie odszkodowania ograniczone jest zatem przesłanką „normalnych następstw”.

Uznając zatem prawo do żądania zwrotu wydatków poniesionych na najem pojazdu zastępczego, należy mieć na uwadze, że strona powodowa w postępowaniu sądowym jest zobligowana do udowodnienia, iż najem pojazdu zastępczego wynoszący 34 dni był usprawiedliwiony, a nadto, że stawka w wysokości 120 zł netto za dobę najmu jest stawką rynkową.

W tej materii wypowiedział się biegły sądowy. Natomiast Sąd Okręgowy uznał opinię biegłego sądowego za dowód wiarygodny w zakresie odnoszącycm się do wartości najmu pojazdu zastępczego. Sąd nie dopatrzył się jakichkolwiek uchybień w jej treści. Opinia jest konkretna, jednoznaczna i zrozumiała. Zastrzeżenia stron procesu zostały szczegółowo wyjaśnione przez biegłego sądowego. Uznać zatem należy, że wątpliwości co do opinii zostały wyjaśnione, a zatem przedmiotowy dowód mógł stanowić podstawę ustaleń faktycznych. Wobec zaś stwierdzenia prawidłowości sporządzonej opinii, wartość najmu podana przez biegłego sądowego należy uznać za wiążącą. Biegły sądowy bowiem w oparciu o ceny obowiązujące na terenie E. i okolic, ustalił, że koszt najmu pojazdu odpowiedniego dla uszkodzonego R. (...) wynosi od 65 zł do 99 zł netto. Średnia stawka wynosi zatem 94,09 zł.

Sąd Okręgowy nie podzielił zatem stanowiska strony powodej, iż stawka w wysokości 120 zł jest stawką rynkową. Biegły sądowy zebrał bowiem cenniki obowiązujące w wypożyczalniach na ternie E.. Przy czym nie można się zgodzić z zarzutem strony powodowej, iż biegły sądowy uwzględnił wypożyczalnie najtańsze. Gołosłowne twierdzenia powoda w tym zakresie, są niewystarczające do uznania jego tezy. Analiza opinii biegłego potwierdza zaś, że biegły dokonał obiektywnego zestawienia szeregu ofert od podmiotów świadczących usługi najmu pojazdów zastępczych, co pozwala w opraciu o jego wnioski na potwierdzenie wysokości stawki faktycznie obowiązującej na rynku. Powyższe pozwala na uznanie, iż ceny za najem pojazdu są niższe niż oferowane przez stronę powodową. Jak zaś wyżej zostało wyjaśnione, uwzględnieniu podlegają jedynie stawki rynkowe, a nie te oferowane przez poszczególne podmioty gospodarcze. Skoro zatem żadna z innych wypożyczalni nie pobiera opłaty w wysokości wyższej niż 99 zł, stawka pobierana przez stronę powodową słusznie została uznana za zawyżoną.

Sąd Okręgowy uznał również, że biegły sądowy dokonał prawidłowych ustaleń w zakresie uzasadnionego czasu najmu pojazdu zastępczego oraz okresu parkowania. Jednakże biegły sądowy pominął stanowisko strony pozwanej w zakresie uznanego czasu na zagospodarowanie wraku. O ile biegły nie jest zobligowany do uwzględnienia wszystkich oświadczeń stron procesu, to Sąd nie powinien jednak pomijać uznanej części roszczenia. Sąd winien bowiem przy rozstrzyganiu wziąć pod uwagę wszystkie twierdzenia i oświadczenia złożone przez stronę tak w toku procesu, jak i w okresie poprzedzającym sądowe rozpoznanie sprawy.

W rezultacie biegły sądowy przyjął jako uzasadniony czas najmu samochodu zastępczego okres 28 dni albowiem dopiero po uznaniu roszczenia odszkodowawczego, poszkodowany mógł sprzedać wrak. Jednakże, jak wyżej zostało zauważone, nie można pominąć faktu, że pozwany przyznał stronie poszkodowanej czas 7 dni na zagospodarowanie uszkodzonego pojazdu zastępczego. W tym miejscu przypomnieć bowiem należy, że w decyzji z dnia 29 września 2016 r. (k. 12) pozwany zakład ubezpieczeń do okresu najmu pojazdu zastępczego doliczył okres 7 dni na organizację nowego pojazdu. W tej sytuacji nie jest dopuszczalnym pominięcie oświadczenia pozwanego wyrażonego w decyzji przyznającej odszkodowanie. W rezultacie Sąd zwiększył należne stronie powodowej odszkodowanie o kolejne 6 dni uzasadnionego najmu pojazdu zastępczego. Dlatego też, w ocenie Sądu Okręgowego, rzeczywiście uzasadniony czas najmu wynosi 34 dni.

Wyjaśnić należy, iż Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że do czasu otrzymania decyzji o rozliczeniu szkody, najem pojazdu jest w pełni uzasadniony. Dopiero wydanie formalnej decyzji przez zakład ubezpieczeń stanowiło zakończenie postępowania likwidacyjnego. Z tą też chwilą powód mógł podjąć decyzję co do dalszych losów uszkodzonego pojazdu mechanicznego. W konsekwencji czego uzasadnionym jest przyznanie stronie dodatkowego czasu na zagospodarowanie wraku. Wcześniej bowiem poszkodowany nie mógł swobodnie dysponować swoim pojazdem.

W konsekwencji powyższego, Sąd II instancji przyznał stronie powodowej kwotę 2.070,50 zł stanowiącej równowartość najmu pojazdu zastępczego za okres 34 dni po kwocie 115,73 zł (94,06 zł + 23 %).

Reasumując, częściowo Sąd Rejonowy uchybił przepisowi art. 233 § 1 k.p.c., pomijając fakty znajdujące się w aktach szkody, a częściowo potwierdzających zasadność żądania powódki. W tej sytuacji stwierdzić należy, że Sąd nie przeprowadził wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego, ale niepełny, pomijający oświadczenie strony pozwanej o uznaniu okresu 7 dni na zagospodarowanie wraku istotne okoliczności. Jednocześnie pomimo uchybienia przepisowi art. 233 § 1 k.p.c., Sąd Okręgowy co do zasady uznał rozstrzygnięcie Sądu I instancji za prawidłowe. Sąd Rejonowy prawidłowo bowiem przyjął słuszność pozwu co do zasady. Sama wysokość żądanego odszkodowania w toku niniejszego postępowania została zweryfikowana. Powódka pominęła bowiem fakt, że zakres odszkodowania ogranicza przesłanka „normalnych następstw”. Dlatego też poszkodowany nie jest uprawniony do zwrotu wydatków, które są nadmierne lub nieusprawiedliwione. Za takie zaś należy uznać wydatki za najem w wysokości wyższej niż obowiązujące na rynku lokalnym.

W rezultacie stwierdzić trzeba, że strona powodowa nie wykazała aby stawka za dobę najmu pojazdu zastępczego u niego stosowana była stawką rynkową. W tym stanie rzeczy nie sposób się zgodzić z zarzutem powódki, iż Sąd Rejonowy odmówił jej przyznania odszkodowania, mimo wykazania jego zasadności. Nie polega bowiem na prawdzie, iż powódka wykazała wysokość poniesionej szkody. Strona powodowa dowiodła jedynie zasadności swojego roszczenia, ale nie jego wysokości. Dlatego też Sąd nie był uprawniony do przyznania stronie powodowej odszkodowania w żądanej wysokości, ta nie została bowiem przez nią udowodniona.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania, Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że w pkt I zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 2.070,50 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 29 września 2016 r. do dnia zapłaty i w pkt III poprzez ustalenie, że pozwany ponosi koszty procesu w wysokości 62 %, a powódka w wysokości 38 % i pozostawił ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu, o czym orzekł w punkcie I. sentencji wyroku.

Uznając apelację w pozostałej części za nieuzasadnioną, Sąd Okręgowy ją oddalił o czym orzekł na podstawie art. 385 k.p.c. w punkcie II. sentencji wyroku.

W punkcie III. wyroku Sąd Okręgowy rozstrzygnął o kosztach postępowania odwoławczego na podstawie art. 108 § 1 k.p.c., ustalając, że pozwany ponosi koszty postępowania apelacyjnego w wysokości 36 %, a powódka w wysokości 64 % i pozostawił ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu.