Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 sierpnia 2018 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

Wydział V Karny Sekcja Odwoławcza

w składzie:

Przewodniczący: SSO Jacek Myśliwiec

Protokolant: Justyna Napiórkowska

w obecności Patrycji Michałek-Zamłyńskiej Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Raciborzu

po rozpoznaniu w dniu 27 sierpnia 2018 r.

sprawy:

G. M. /M./

s. P. i E.

ur. (...) w R.

oskarżonego o przestępstwo z art. 178 a § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Raciborzu

z dnia 25 kwietnia 2018r. sygn. akt II K 763/17

I.zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, iż na zasadzie art. 63 § 4 kk zalicza oskarżonemu na poczet orzeczonego środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 30 kwietnia 2016r. do 30 kwietnia 2017r.

II.w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.odstępuje od obciążania oskarżonego kosztami postępowania odwoławczego.

SSO Jacek Myśliwiec

Sygn.akt V.2 Ka 379/18

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 25 kwietnia 2018r. Sąd Rejonowy w Raciborzu uznał oskarżonego G. M. za winnego tego, że w dniu 30 kwietnia 2016r. w R. na ul. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym 0,37 mg/l, 0,35 mg/l i 0,32 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu prowadził samochód osobowy marki F. (...) o nr rej. (...) w ruchu lądowym tj. popełnienia czynu wyczerpującego znamiona występku z art. 178a § 1 kk i za to na mocy art. 178a § 1 kk w zw. art. 33 § 1 i 3 kk skazał go na karę grzywny w wysokości 80 stawek dziennych przy przyjęciu, że jedna stawka wynosi 10 zł.

Na zasadzie art. 42 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat.

Na podstawie art. 43 § 3 kk nałożył na oskarżonego obowiązek zwrotu dokumentu uprawniającego do prowadzenia pojazdów do właściwego ze względu na miejsce zamieszkania Starostwa Powiatowego.

Na podstawie art. 43a § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci świadczenia pieniężnego w kwocie 5.000,00zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

Na zasadzie art. 627 k.p.k., art. 617 k.p.k w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (t.j.: Dz.U. z 1983r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 80zł tytułem opłaty i obciążył go wydatkami postępowania w kwocie 50 zł.

Apelację od powyższego wyroku złożył obrońca oskarżonego. Na podstawie art. 427 § 1 i 2 kpk w zw. z art. 438 plt 1,2 i 4 kpk:

1.w zakresie w pkt 2 części wstępnej wyrokowi zarzucił:

-obrazę przepisów prawa materialnego , a to art. 63 § 4 kk polegającą na tym, iż Sąd uznając oskarżonego G. M. winnym popełnienia czynu określonego w art. 178a § 1 kk i orzekając wobec niego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat zaniechał zaliczenia oskarżonemu okresu faktycznego zatrzymania prawa jazdy, który został orzeczony wyrokiem Sądu Rejonowego Wydział II Karny w Raciborzu z dnia 7.07.2016r. , sygn. akt II K 362/16 na okres 1 roku, który był wykonywany w okresie od dnia 30.04.2016r. do 18.05.2017r.;

-rażącą niewspółmierność orzeczonego środka karnego wobec oskarżonego G. M. wyrażającego się wymierzeniu mu zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, tj. kategorii A i B podczas gdy uwzględniając dotychczasowy tryb życia oskarżonego, incydentalny charakter zdarzenia, stosunkowo niski stan jego nietrzeźwości oraz jego sytuację rodzinną zasadne było orzeczenie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych , dla których wymagane jest posiadanie kategorii B;

2. w zakresie w pkt 4 części wstępnej wyrokowi zarzucił:

-obrazę przepisów postępowania, a mianowicie art. 415 § 1 kpk mający wpływ na treść orzeczenia, a polegający na tym, iż Sąd I instancji uznając oskarżonego winnym popełnienia zarzucanego mu czynu na podstawie art. 43a § 2 kk ponownie orzekł wobec niego środek karny w postaci świadczenia pieniężnego w kwocie 5000zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej gdy tymczasem Sąd Rejonowy Wydział II Karny w Raciborzu wyrokiem z dnia 7.07.2016r. uznając oskarżonego winnym popełnienia w dniu 30.04.2016r. występku z art. 178a § 1 kk na podstawie art. 67 § 3 kk i art. 39 pkt 7 kk orzekł wobec oskarżonego świadczenie pieniężne w kwocie 5000zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej , które to świadczenie ówczesny oskarżony spełnił w całości w miesiącu październiku 2017r.

Wskazując na powyższe zarzuty, w oparciu o art. 427 § 1 kpk w zw. z art. 437§1 kpk wniósł o:

-zmianę zaskarżonego wyroku w pkt 2 poprzez zaliczenie oskarżonemu okresu faktycznego zatrzymania prawa jazdy w okresie od dnia 30.04.2016r. do dnia 18.05.2017r. oraz uchylenia wobec niego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych , do których wymagane jest posiadanie prawa jazdy kategorii A;

-zmianę rozstrzygnięcia zawartego w pkt 4 wyroku poprzez uchylenie orzeczonego wobec oskarżonego środka karnego w postaci świadczenia pieniężnego w kwocie 5000zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Tylko pierwszy z podniesionych w apelacji oskarżonego zarzutów zasługiwał na uwzględnienie. Istotnie bowiem Sąd Rejonowy w wyroku z dnia 25 kwietnia 2018r. nie zawarł rozstrzygnięcia odnośnie zaliczenia oskarżonemu na poczet orzeczonego środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych okresu faktycznego zatrzymania oskarżonemu dokumentu uprawniającego do prowadzenia pojazdów w okresie od 30 kwietnia 2016r. do 30 kwietnia 2017r. Z uwagi na oczywistość tego zarzutu Sąd Okręgowy skorygował w tym zakresie rozstrzygnięcie Sądu meriti. Natomiast dwa kolejne zarzuty w sposób oczywisty nie zasługiwały na uwzględnienie. Odnośnie zarzutu rażącej niewspółmierności wymierzonej oskarżonemu kary to zachodzi ona tylko wówczas gdy zastosowana kara za przypisane przestępstwo nie uwzględnia należycie stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz nie realizuje w wystarczającej mierze celu kary w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa z jednoczesnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie kara ma osiągnąć w stosunku do skarżącego. Rażąca niewspółmierność kary, o której mowa w art. 438 pkt 4 kpk zachodzić może tylko wówczas gdyby na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art.53 kk oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego. Na gruncie art. 438 pkt 4 kpk nie chodzi bowiem o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury , iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby również w potocznym znaczeniu tego słowa „rażąco niewspółmierną”, tj. niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować. A zatem zarzut rażącej niewspółmierności kary jako zarzut z kategorii ocen można zasadnie podnosić tylko wówczas gdy kara, jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia jednak w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, osobowości sprawcy jak i stopnia zawinienia - innymi słowy gdy jest w społecznym odczuciu karą niesprawiedliwą. Odnosząc się zaś wprost do apelacji wskazać należy, iż ukształtowany środek karny zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych nie spełnia powyższych cech, a co więcej orzeczony został w minimalnym ustawowo przewidzianym wymiarze. Wbrew wywodom skarżącego Sąd uwzględnił wskazane w apelacji okoliczności jak dotychczasowy tryb życia oskarżonego, stosunkowo niski stan jego nietrzeźwości, jego sytuację rodzinną, ale również dostrzegł u niego brak poszanowania i respektowania orzeczeń sądowych. Skarżący najwyraźniej zapomina, iż pierwotnie postępowanie wobec oskarżonego zostało warunkowo umorzone i dopiero złamanie przez oskarżonego warunków warunkowego umorzenia postępowania spowodowało podjęcie wobec niego postępowania karnego. Taką postawę oskarżonego należy oceniać zdecydowanie krytycznie .

Przechodząc do kolejnego zarzutu, a to naruszenia art. 415 § 1 kpk stwierdzić należy, iż jest on całkowicie chybiony. Skarżący najwyraźniej zapomniał, iż w wyniku zapadłej decyzji o podjęciu warunkowo umorzonego postępowania uchyleniu podlegała również decyzja oparta o art. 67 § 3 kk o świadczeniu pieniężnym. Fakt , iż oskarżony uiścił już to świadczenie sytuacji tej nie zmienia i Sąd meriti ferując w dniu 25 kwietnia 2018r. wyrok zobowiązany był na podstawie art. 43a § 2 kk orzecz wobec oskarżonego środek karny w postaci świadczenia pieniężnego, gdyż poprzedni tytuł zawarty w nieistniejącym już wyroku także już nie istniał.

Z tych względów Sąd Okręgowy orzekł jak w części dyspozytywnej.

SSO Jacek Myśliwiec