Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 sierpnia 2018 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

Wydział V Karny Sekcja Odwoławcza

w składzie:

Przewodniczący: SSO Jacek Myśliwiec

Protokolant: Justyna Napiórkowska

w obecności Ewy Świątkowskiej-Stec Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Wodzisławiu Śląskim

po rozpoznaniu w dniu 27 sierpnia 2018 r.

sprawy:

A. O.

s. S. i I.

ur. (...) w K.

oskarżonego o przestępstwo z art. 286 §1 kk i art. 270 §1 kk przy zast. art. 11 §2 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim

z dnia 30 kwietnia 2018r. sygn. akt II K 582/16

I.utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.zasądza od oskarżonego A. O. na rzecz oskarżyciela posiłkowego T. T. kwotę 840zl (osiemset czterdzieści złotych ) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym;

III.obciąża oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa opłatą za II instancję w kwocie 150zł (sto pięćdziesiąt złotych) i zasądza od niego wydatki postępowania odwoławczego w kwocie 20zł (dwadzieścia złotych).

SSO Jacek Myśliwiec

Sygn.akt V.2 Ka 387/18

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 30 kwietnia 2018r. Sąd Rejonowy w Wodzisławiu Śląskim uznał oskarżonego A. O. za winnego tego, że w czerwcu 2015r. w W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po uprzednim wprowadzeniu w błąd T. T. co do bycia umocowanym do sprzedaży samochodu osobowego marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...) własności syna Ł. O. i przekazaniu mu, w celu użycia za autentyczną, częściowo wypisaną umowę kupna – sprzedaży samochodu, na której podrobił podpis swojego syna Ł. O., w celu zawarcia transakcji kupna sprzedaży samochodu osobowego marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...), doprowadził T. T. do niekorzystnego rozporządzenia swoim mieniem w kwocie 15.000 złotych, działając tym na jego szkodę, tj. popełnienia czynu wyczerpującego znamiona przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k. i za to na mocy art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 37 a k.k. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 50 stawek dziennych przyjmując, że jedna stawka dzienna grzywny odpowiada kwocie 30 zł.

Na mocy art. 44 § 2 kk orzekł względem oskarżonego tytułem środka karnego przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego w postaci umowy kupna sprzedaży podpisanej na nazwisko Ł. O., szczegółowo opisanej w wykazie dowodów rzeczowych na karcie 65, przechowywanej w aktach sprawy.

Na mocy art. 46 § 1 kk orzeka wobec oskarżonego tytułem środkakompensacyjnego obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłacenie na rzecz T. T. kwoty 15.000 zł .

Na mocy art. 627 kpk zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego T. T. kwotę 1680 zł tytułem zwrotu wydatków związanych z ustanowieniem w sprawie jednego pełnomocnika.

Na mocy art. 627 kpk i art. 3 ust. 1 Ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w kwocie 150 zł oraz obciąża go wydatkami postępowania w kwocie 440 zł .

Apelację od powyższego wyroku złożył obrońca oskarżonego zarzucając :

1.błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, który mógł mieć wpływ na jego treść poprzez chybione przyjęcie, iż oskarżony dopuścił się na szkodę T. T. czynu z art. 286 § 1 w zw. z art. 270 § 1 kk, w sytuacji gdy z przeprowadzonych w sprawie dowodów wynika, iż jedynym czynem zabronionym jakiego dopuścił się oskarżony było podrobienie podpisu swego syna i posłużenie się takim dokumentem;

2.przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów przeprowadzonych w sprawie, co odnosi się zarówno do dowodów obciążających oskarżonego – zeznań świadków, którym to dowodom Sąd niesłusznie dał wiarę – jak i dowodów przemawiających za prezentowaną przez oskarżonego wersją zdarzenia – a więc jego wyjaśnieniom oraz nagraniu rozmowy oskarżonego z pokrzywdzonym.

Wskazując na powyższe zarzuty wniósł:

1.o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uznanie oskarżonego za winnego wyłącznie czynu z art. 270 § 1 kk, a tym samym również wyeliminowanie z wyroku orzeczenia o obowiązku naprawienia szkody;

2.o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Wodzisławiu Śl.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego na uwzględnienie nie zasługiwała. Apelacja ta w zakresie, w jakim kwestionowała ustalenia faktyczne w zaskarżonym wyroku pozbawiona była słuszności. Polemizując z ustaleniami faktycznymi autor apelacji usiłował wykazać, że Sąd I instancji bezpodstawnie odmówił wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego zaprzeczającego, aby dopuścił się zarzucanego mu czynu i ustalenia oparł na zeznaniach pokrzywdzonego T. T. oraz świadka T. S., które zdaniem skarżącego budzą wątpliwości co do ich wiarygodności. Ponadto skarżący kwestionował nadto ocenę dowodów przeprowadzoną przez Sąd I instancji podnosząc, że zgromadzone w sprawie dowody oceniono przekraczając granice swobodnej oceny dowodów. Przed odniesieniem się do tego ostatniego stwierdzenia należy przede wszystkim podkreślić, że wynikające z art. 7 kpk prawo swobodnej oceny dowodów jest jedną z najistotniejszych prerogatyw Sądu, a zarzut obrazy tego przepisu może być skuteczny tylko wtedy, gdy zostanie wykazane, że Sąd orzekający oceniając dowody naruszył zasady logicznego rozumowania, nie uwzględnił przy ocenie dowodów wiedzy i doświadczenia życiowego . Z kolei zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia byłby słuszny tylko wtedy gdyby Sąd I instancji oparł swój wyrok na faktach , które nie znajdują potwierdzenia w wynikach postępowania sądowego , albo też z faktów tych wysnuł wnioski niezgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Takich uchybień Sąd Rejonowy w przedmiotowej sprawie się nie dopuścił albowiem Sąd ten wskazał dowody, na których oparł swoje ustalenia faktyczne, a jednocześnie wskazał przesłanki, którymi kierował się odmawiając wiary dowodom przeciwnym. Sąd I instancji – mając do wyboru przeciwstawne relacje dotyczące rodzaju transakcji poczynił ustalenia opierając się na zeznaniach pewnej grupy świadków ( w tym pokrzywdzonego ) uznając je za wiarogodne, zaś wyjaśnieniom oskarżonego tego waloru odmówił. Z faktu, że Sąd merytoryczny dokonał oceny dowodów – do czego zresztą był zobowiązany – nie wynika samo przez się, że poczynione ustalenia faktyczne są błędne, jeśli ocena dowodów zebranych w sprawie nie wykracza poza ramy zakreślone w przepisach postępowania, zwłaszcza zaś w art. 4 i 7 kpk. W istocie Sąd Rejonowy dokonał oceny dowodów w sposób bezstronny, nie przekroczył granic oceny swobodnej, a przy tym uwzględnił zasady wiedzy i doświadczenia życiowego, a swój pogląd na ostateczne wyniki przewodu sądowego przekonująco uzasadnił w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Odnośnie wyjaśnień oskarżonego, na które w apelacji powołuje się skarżący to wypada tylko zauważyć, że wyjaśnienia te zostały poddane przez Sąd I instancji wnikliwej analizie i konfrontując je z całokształtem ujawnionych okoliczności Sąd Rejonowy uznał je za niewiarygodne. Taka ocena tego dowodu nie zawiera w sobie ani błędu ani nie jest oceną dowolną, skoro została poparta wszechstronną analizą całokształtu okoliczności sprawy. Słusznie Sąd Rejonowy wskazał , iż treść tych wyjaśnień ma charakter ewoluujący, a twierdzenia oskarżonego , iż nie wiedział, że wypełnia dokument określony „umowa kupna-sprzedaży” jako człowiek prowadzący działalność gospodarczą brzmią wręcz infantylnie. Wskazywanie na stenogram rozmowy pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzonym mający jakoby potwierdzać wersję oskarżonego, iż zawarł z pokrzywdzonym umowę pożyczki pod zastaw samochodu jest o tyle niefortunne, iż w treści tej rozmowy mężczyźni poruszają szereg wątków, wskazują różne kwoty, w tym także kwotę 15.000zł (k. 127). Należy również przypomnieć, iż oskarżony od wielu lat pożyczał różne kwoty od pokrzywdzonego i doskonale rozróżniał umowę pożyczki od umowy kupna-sprzedaży. Co do zeznań świadka (pokrzywdzonego) T. T., na podstawie których Sąd merytoryczny oparł swoje ustalenia faktyczne to zeznania te są konsekwentne, stanowcze i mają wsparcie w zeznaniach świadka T. S., który przeliczał pieniądze , które miał przy sobie pokrzywdzony , a następnie widział moment przekazywania pieniędzy oskarżonemu. Należy zwrócić uwagę, iż zeznania te są wyważone i nie zawierają stwierdzeń oczywistych, które miałyby na celu potwierdzenie wersji pokrzywdzonego. Generalnie zarzuty i argumenty apelacji miały charakter czysto polemiczny. Sprowadziły się do prostej negacji ocen i ustaleń sądowych i zastępowania ich ocenami i wnioskami własnymi, w żadnym zaś razie nie podważają one trafności rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego. W świetle zebranego i prawidłowo ocenionego przez Sąd I instancji materiału dowodowego nie ulega wątpliwości, że oskarżony dopuścił się przypisanego mu przestępstwa. Mając powyższe na uwadze i uznając analizę materiału dowodowego dokonaną przez Sąd Rejonowy za prawidłową Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie winy ani też podstaw do jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Wymierzone oskarżonemu kary jak i środek kompensacyjny nie można uznać za rażąco niewspółmierne surowe stąd też i w tym aspekcie brak podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku.

Z tych powodów Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok jako prawidłowy utrzymał w mocy.

SSO Jacek Myśliwiec