Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 września 2018 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie – I Wydział Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 13 września 2018 r. w Krakowie na rozprawie

sprawy z powództwa (...) sp. z o.o. w T.

przeciwko Agencji Restrukturyzacji(...)w W.

o zapłatę

na skutek apelacji strony powodowej

od wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie

z dnia 16 listopada 2017 r. sygn. akt I C 125/17

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od strony powodowej na rzecz strony pozwanej kwotę 4.050 zł (cztery tysiące pięćdziesiąt złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

SSA Sławomir Jamróg SSA Barbara Baran SSA Paweł Rygiel

sygn. akt I ACa 171/18

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 13 września 2018 r.

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Okręgowy oddalił powództwa, którym powodowa (...) Spółka z o.o. w T. domagała się zasądzenia od pozwanej Agencji Restrukturyzacji (...)w W. kwoty 150.000 zł z odsetkami, a to tytułem naprawienia szkody wyrządzonej wykonaniem zabezpieczenia.

Sąd I instancji ustalił, że na podstawie tytułu zabezpieczenia tj. nieprawomocnego nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym Sądu Okręgowego w W. z dnia 10 listopada 2009 r., wydanego w sprawie I Nc 208/09 z powództwa Agencji Restrukturyzacji (...) przeciwko (...) sp. z o.o. z siedzibą w T., komornik sądowy przy Sądzie Rejonowym w T., w sprawie Km 3270/09, w celu zabezpieczenia, zajął wierzytelność z rachunku bankowego zobowiązanego w kwocie 277 926,19 zł, a następnie przekazał w/w kwotę do depozytu bankowego. Następnie, wyrokiem z dnia 18 grudnia 2014 r. Sąd Okręgowy w W.w sprawie o sygn. akt I C 232/10 uchylił w całości wskazany wyżej nakaz zapłaty.

W związku z tym, wnioskiem z dnia 1 lipca 2015 r. (...) sp. z o.o. w T. wystąpiła do Sądu Rejonowego w T. o zwrot z depozytu sądowego kwoty 277.926,19 zł i postanowieniem z dnia 24 lipca 2015 r. Sąd Rejonowy w T. w orzekł o wydaniu wnioskodawcy depozytu. Wyżej wskazana kwota została przekazana na podany we wniosku rachunek bankowy.

Sąd ustalił także, że w dniu 4 lutego 2016 r. powód wystąpił do Sądu Rejonowego dla W.w W.z wnioskiem o wezwanie do próby ugodowej.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy uznał zgłoszone roszczenie za bezzasadne. Odwołując się do treści art. 752 § 2 k.p.c. i art. 752 ² § 3 k.p.c. w brzmieniu z 2005 r. wskazał, że przekazana do depozytu kwota była oprocentowana w wysokości oprocentowania udzielanego przez bank dla wkładów wpłaconych na każde żądanie, a nadto powódka miała możliwość wnioskowania o umieszczenie złożonej do depozytu sądowego sumy w banku wskazanym przez nią na rachunku oprocentowanym jak dla lokat terminowych. Skoro zatem powód domaga się naprawienia szkody odpowiadającej co najmniej odsetkom ustawowym jakie uzyskałby od wpłaconej do depozytu kwoty, to zasadne jest przyjęcie, że twierdzona przez niego szkoda nie została wykazana. Sąd podkreślił także, że powód nie wskazał jak zamierzał inwestować zajęte środki gdyby pozostawały do jego dyspozycji.

Wreszcie Sąd I instancji wskazał, że wystąpienie przez powoda z wnioskiem o wezwanie do próby ugodowej w ostatnim dniu przedawnienia roszczenia było w istocie czynnością pozorną.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c.

Od powyższego orzeczenia apelację wniosła powodowa spółka, domagając się zmiany zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów postępowania za obie instancje, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania..

Apelująca zarzuciła naruszenie art. 233 § 1 k.p.c., jak też art. 361 § 2 k.p.c. i art. 363 § 1 k.c. w zw. z art. 746 § 1 k.p.c.

Strona powodowa wniosła o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacja strony powodowej jest oczywiście bezzasadna, jakkolwiek trafność rozstrzygnięcia o oddaleniu powództwa wynika przede wszystkim z innych względów niż omówione w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia.

Podstawę dochodzonego roszczenia stanowi przepis szczególny tj. art. 746 k.p.c., przewidujący w § 1 możliwość domagania się przez obowiązanego od uprawnionego naprawienia szkody wyrządzonej wykonaniem zabezpieczenia, o ile uprawniony nie wniósł pisma wszczynającego postepowanie w wyznaczonym terminie albo cofnął wniosek lub pozew, jak również gdy pozew lub wniosek zwrócono albo odrzucono albo powództwo bądź wniosek oddalono lub postepowanie umorzono. Zdanie drugie § 1 art. 746 k.p.c. stanowi jednak, ze roszczenie wygasa, jeżeli nie będzie dochodzone w ciągu roku od dnia jego powstania.

Tak strony postępowania jak i Sąd I instancji zidentyfikowali wyżej określony termin jako termin przedawnienia, stąd w toku procesu, jak też w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku znalazła się argumentacja odnosząca się do przerwy biegu przedawnienia, mającej mieć miejsce z uwagi na złożenie przez powodowa spółkę wniosku o zawezwanie do próby ugodowej. Tymczasem roczny termin określony art. 746 § 1 zd.2 k.p.c. ma charakter terminu prekluzyjnego, a jego niezachowanie – jak to wprost wynika z treści przepisu – skutkuje wygaśnięciem roszczenia obowiązanego. Zważyć należy, że prekluzja stanowi określenie czasu przeznaczonego na dokonanie czynności prawnej, po upływie którego uprawnienie do dokonania czynności wygasa, a jej dokonanie jest pozbawione skutków prawnych. W przeciwieństwie do przedawnienia, upływ terminu prekluzyjnego skutkuje wygaśnięciem roszczenia. Terminy prekluzyjne – odmiennie niż w przypadku terminów przedawnienia - nie ulegają też przedłużeniu w przypadku zaistnienia przeszkody, która uniemożliwia wykonanie uprawnienia. W postępowaniu sądowym wygaśnięcie uprawnienia z powodu prekluzji podlega uwzględnieniu z urzędu, nie zaś na zarzut strony przeciwnej - jak w przypadku przedawnienia. Wskazać także należy, że termin zawity do dochodzenia roszczenia jest wyjątkiem od reguły, iż roszczenia majątkowe podlegają przedawnieniu

Taki charakter wskazanego w art. 746 § 1 k.p.c. terminu znalazł potwierdzenie w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 21 lipca 2016 r. (II CSK 575/15, OSNC z 2017 r., z.4, poz. 49), czego konsekwencją było stwierdzenie, że „zawezwanie do próby ugodowej nie przerywa biegu terminu zawitego do dochodzenia roszczenia przewidzianego w art. 746 1 in fine k.p.c. (art. 123 § 1 pkt 1 k.c.)”. W uzasadnieniu tego orzeczenia Sąd Najwyższy przyjął, że nie ma przekonujących argumentów przemawiających przyjęcie dopuszczalności stosowania w drodze analogii przepisów o przerwie lub zawieszeniu biegu terminu przedawnienia do biegu terminu zawitego zastrzeżonego dla dochodzenia roszczenia o naprawienie szkody, powołując w tym zakresie wyczerpującą argumentację.

Zważyć zatem należy, że roczny termin przewidziany w w/w przepisie rozpoczyna swój bieg z chwilą powstania roszczenia. Z ustalonego w pierwszej instancji stanu faktycznego, który Sąd Apelacyjny wobec jego bezsporności przyjmuje za własny, wynika, że do uchylenia tytułu zabezpieczającego doszło w dniu 18 grudnia 2014 r., natomiast zajęte środki pieniężne zostały zwrócone powodowej spółce na podstawie postanowienia z dnia 24 lipca 2015 r. Roszczenie powoda postało zatem najpóźniej w tej drugiej dacie.. Skoro więc pozew w niniejszej sprawie został wniesiony przez stronę powodową z przekroczeniem w/w rocznego terminu, bo w dniu 8 lutego 2018 r., to roszczenie to wygasło.

W tym stanie rzeczy roszczenie powoda nie mogło zostać uwzględnione. W konsekwencji wszelkie podniesione w apelacji zarzuty okazały się bezprzedmiotowe.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Apelacyjny, na podstawie art. 385 k.p.c., orzekł jak w sentencji, o kosztach postępowania apelacyjnego orzekając zgodnie z zasadą odpowiedzialności za jego wynik (art. 98 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c.) na zasadzone koszty składa się opłata wynagrodzenia pełnomocnika, ustalona zgodnie z § 2 pkt 6 w zw. z § 10 ust.1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.).

SSA Sławomir Jamróg SSA Barbara Baran SSA Paweł Rygiel