Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 22 października 2015 roku

Powódka A. P. (1) reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika domagała się zasądzenia na swoją rzecz od pozwanej (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. kwoty 584,99 zł. stanowiącej równowartość w złotych polskich kwoty 140,00 euro (obliczonej w oparciu o średni kurs Narodowego Banku Polskiego z dnia 24 września 2014r.) tytułem odszkodowania z tytułu wydatków i kosztów powódki poniesionych na artykuły osobiste i pierwszej potrzeby w następstwie opóźnienia dostarczenia bagażu przez pozwaną, wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 24 września 2014 r. do dnia zapłaty. Powódka domagała się również zasądzenia na swoją rzecz od pozwanej kwoty 3.743,00 zł. tytułem zadośćuczynienia za poniesioną szkodę niematerialną – krzywdę i straty moralne, wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia wyrokowania do dnia zapłaty. Nadto, powódka domagała się zasądzenia na swoją rzecz od pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając żądanie pozwu, powódka wskazała, iż w dniu 21 stycznia 2014r. zawarła z biurem (...) odpłatną umowę o świadczenie usługi turystycznej, której przedmiotem była wycieczka na wyspę L. w dniach od 21 czerwca 2014 r. do dnia 5 lipca 2014r. Podróż zgodnie z postanowieniami tejże umowy odbywała się za pośrednictwem linii lotniczych (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. (lot nr (...)). Powódka wskazała, iż dnia 21 czerwca 2014 r. na lotnisku w L. stwierdziła brak jednej z walizek o numerze przywieszki bagażowej (...), co niezwłocznie zgłosiła w odpowiednim punkcie na lotnisku. Tego samego dnia poinformowała o powyższym fakcie również linie lotnicze (...) Sp. z o.o. Z korespondencji mailowej pomiędzy powódką a pozwaną spółką wynikało, iż bagaż zostanie dostarczony przed północą dnia 24 czerwca 2014r. przez port tranzytowy w B.. Jednakże dopiero w dniu 1 lipca 2014 r. na lotnisko w L. został dostarczony przedmiotowy bagaż. A. P. (1) wskazała, iż z powodu 10-dniowego opóźnienia w dostawie bagażu, wystosowała do pozwanej pismo z dnia 17 lipca 2014 r. dotyczące refundacji kosztów poniesionych w związku z opóźnieniem w dostawie bagażu, w którym na podstawie art. 22 Konwencji motrealskiej domagała się odszkodowania w związku z poniesioną szkodą wynikłą z opóźnienia w dostawie bagażu (przedmioty pierwszej potrzeby - 140,00 euro). Nadto, powódka żąda kwoty 3.743,00 zł., tj. równowartości zakupu wycieczki na wyspę L. za jedną osobę – tytułem zadośćuczynienia za poniesioną szkodę niematerialną, argumentując, iż opóźnienie w dostarczeniu bagażu wynikające (zdaniem powódki) z wyłącznej winy przewoźnika, wywołało silny stres i nerwy u powódki oraz jej rodziny. A. P. (1) podniosła, iż brak bagażu wiązał się dla niej oraz podróżującej z nią rodziny z dużym dyskomfortem z uwagi na brak możliwości korzystania z imprez wieczorowych oraz animacji – wobec braku odpowiedniej garderoby. Natomiast wykorzystanie środków pieniężnych przeznaczonych na podróżowanie, na zakup przedmiotów pierwszej potrzeby wiązało się z brakiem możliwości korzystania z różnego rodzaju atrakcji znajdujących się na wyspie L.. Zaistniała sytuacja spowodowała ponadto niepotrzebne konflikty i nerwową atmosferę wśród podróżujących z nią członków rodziny, przez co powódka utraciła zaufanie i chęć do dalszych wyjazdów wypoczynkowych za granicą, a do kraju wróciła w poczuciu zmarnowanego urlopu. Nadto, jak twierdzi powódka, przy próbie wyjaśnienia zaistniałego zdarzenia i jego rozwiązania powstał konflikt pomiędzy nią a pracownikami biura (...), co jeszcze bardziej pogłębiło negatywny odbiór spędzonego urlopu. Powódka podnosiła, iż pomiędzy opóźnieniem w dostawie bagażu, a powstałą krzywdą w postaci cierpień psychicznych związanych ze zmarnowanym urlopem oraz szkodą majątkową istnieje adekwatny związek przyczynowy. Ponadto – jak wskazuje powódka, pozwana spółka uznała swoją winę za niedostarczenie bagażu, co znajduje potwierdzenie w piśmie pozwanej z dnia 22 sierpnia 2014r. Zdaniem powódki – wbrew twierdzeniom pozwanego – pojęcie ,,szkody” w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości obejmuje zarówno szkodę materialną, jak i niematerialną.

Pozwana (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. uznała powództwo, ale wyłącznie w zakresie kwoty roszczenia głównego dochodzonego w pkt 1. petitum pozwu, tj. w zakresie kwoty 584,99 zł. W pozostałym zakresie, w tym w zakresie żądania odsetek od kwoty roszczenia głównego dochodzonego w pkt. 1. petitum pozwu strona pozwana domagała się oddalenia powództwa. Ponadto pozwana wniosła o zasądzenie na jej rzecz od powódki kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Uzasadniając swoje stanowisko pozwana reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika wskazała, że uznaje powództwo wyłącznie w zakresie kwoty roszczenia głównego dochodzonego w pkt. 1. petitum pozwu, tj. w zakresie kwoty 584,99 zł., bowiem swoją odpowiedzialność z tytułu opóźnienia w dostawie bagażu (pierwotnie co do kwoty 100 euro) pozwana uznała już w piśmie z dnia 22 sierpnia 2014 r., tym samym – jak argumentuje strona pozwana, powódka już wówczas mogła otrzymać od spółki (...) świadczenie, które w znacznej części zaspokajałoby jej roszczenie, czego jednak nie uczyniła. Reasumując, powódka dwukrotnie odmówiła przyjęcia od strony pozwanej kwoty stanowiącej odszkodowanie z tytułu opóźnienia w dostawie bagażu (ostatecznie kwoty ok. 140 euro zaoferowanej przez pozwanego w piśmie z dnia 31.12.2014r.), co w ocenie strony pozwanej wskazuje na bezzasadność żądania w zakresie zasądzenia na rzecz powódki odsetek ustawowych od kwoty 584,99 zł., którą powódka mogła otrzymać od pozwanego przed wytoczeniem powództwa.

Strona pozwana wskazywała również na brak podstaw prawnych i faktycznych dochodzenia od (...) Spółki z o.o. zadośćuczynienia za rzekomą krzywdę poniesioną przez powódkę w związku z opóźnieniem w dostawie bagażu. Pozwana argumentowała swoje stanowisko w ten sposób, że ani przepisy Konwencji, ani przepisy o odpowiedzialności kontraktowej nie przewidują, aby możliwe było dochodzenie od przewoźnika rekompensaty za uszczerbek niemajątkowy. Jednocześnie z uwagi na fakt, że działania spółki nie nosiły znamion deliktu, brak jest możliwości zastosowania do roszczenia powódki przepisów o odpowiedzialności deliktowej. Nadto, jak argumentuje strona pozwana, powódka nie przytoczyła w pozwie żadnej podstawy prawnej dla dochodzonego przez siebie zadośćuczynienia za krzywdę. Nie przedstawiła dowodów na okoliczność doznania krzywdy, dlatego też roszczenie powódki w tym zakresie uznać należy za nieudowodnione. Poza tym, jak wskazuje pozwana, powódka nie powołała żadnych dowodów pozwalających stwierdzić, że rzeczywiście popadła w konflikt z członkami swojej rodziny czy też z pracownikami biura podróży, nie wskazała też z jakich atrakcji nie mogła skorzystać w trakcie wycieczki – z uwagi na brak dostarczenia jej bagażu w terminie. Ponadto, jak akcentuje (...) Sp. z o.o., powódka w sposób arbitralny oznaczyła wysokość zadośćuczynienia za krzywdę, której rzekomo doznała, bowiem na podstawie dowodów przedstawionych w toku postępowania przez powódkę nie sposób określić czy i w jakim stopniu doznała ona krzywdy, tym bardziej zatem nie jest możliwe określenie wysokości zadośćuczynienia za rzekomą krzywdę powódki. W dalszej kolejności odpowiedzi na pozew, pozwana wskazała, iż odpowiedzialność kontraktowa, w odróżnieniu od odpowiedzialności deliktowej, obejmuje jedynie szkody majątkowe.

W zakresie wniosku powódki o zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu, pozwana podnosiła, iż zgodnie z brzmieniem art. 101 k.p.c. zwrot kosztów należy się stronie pozwanej pomimo uwzględnienia powództwa, jeżeli nie dała ona powodu do wytoczenia sprawy i uznała przy pierwszej czynności procesowej żądanie pozwu, a przesłanki zastosowania art. 101 k.p.c. zostały w niniejszej sprawie spełnione, ponieważ pozwana spółka nie dała powodu do wytoczenia sprawy, chcąc zaspokoić roszczenie powódki w przeważającej części jeszcze przed wszczęciem postępowania, zaś wolę spełnienia całości roszczenia określonego w pkt 1. petitum pozwu Spółka (...) wyraziła jeszcze przed doręczeniem jej odpisu pozwu. Dodatkowo, przy pierwszej czynności procesowej pozwana uznała roszczenie w zakresie kwoty roszczenia głównego dochodzonego w pkt. 1 petitum pozwu. Jednocześnie, z uwagi na okoliczność, iż Spółka nie pozostawała w zwłoce, brak jest podstaw do uznania przez Spółkę roszczenia w zakresie odsetek od kwoty głównej (odpowiedź na pozew – k. 49-52).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. P. (1) w dniu 21 stycznia 2014r. zawarła z biurem (...) odpłatną umowę o świadczenie usługi turystycznej, której przedmiotem była wycieczka do L. w dniach od 21 czerwca 2014 r. do dnia 5 lipca 2014 r. Podróż zgodnie z postanowieniami tejże umowy odbywała się za pośrednictwem linii lotniczych (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. (lot nr (...)). A. P. (1) podróżowała razem z mężem G. P. i małoletnią córką A. P. (2) ( dowód: dokument podróży nr (...) z dnia 21 stycznia 2014 r. – k. 11).

Dnia 21 czerwca 2014 r. na lotnisku w L. A. P. (1) stwierdzila brak jednej z walizek o numerze przywieszki bagażowej (...) (w której znajdowała się garderoba jej męża oraz bielizna i środki czystości rodziny), co niezwłocznie zgłosiła w odpowiednim punkcie na lotnisku. Tego samego dnia poinformowała również o powyższym fakcie linie lotnicze (...) Sp. z o.o. Z korespondencji mailowej prowadzonej z (...) Sp. z o.o. wynikało, iż bagaż zostanie dostarczony przed północą dnia 24 czerwca 2014r. przez port tranzytowy w B.. Ostatecznie jednak, przedmiotowy bagaż został dostarczony na lotnisko w L. w dniu 1 lipca 2014 r. Pismem z dnia 17 lipca 2014 r. powódka domagała się od pozwanej zapłaty kwoty 140 euro z tytułu refundacji kosztów poniesionych w związku z opóźnieniem w dostawie bagażu, w którym na podstawie art. 22 Konwencji motrealskiej domagała się odszkodowania w związku z poniesioną szkodą (zakup przedmiotów pierwszej potrzeby - 140,00 euro). ( dowód: dokument zgłoszenia braku bagażu – k. 23, przywieszki bagażowe – k. 19-22, korespondencja e-mail – k. 24-30, poświadczona za zgodność z oryginałem kserokopia reklamacji bagażowej wraz z potwierdzeniem nadania i odbioru – k. 31-34, zeznania powódki utrwalone na płycie CD – k. 68-70).

W odpowiedzi na reklamację, strona pozwana pismem z dnia 22 sierpnia 2014r. zaoferowała powódce zapłatę kwoty stanowiącej równowartość 100 euro (420 zł.) – z tytułu opóźnienia w dostarczeniu bagażu, niemniej powódka nie zdecydowała się przyjąć zaoferowanej kwoty ( dowód: pismo pozwanego z dnia 22 sierpnia 2014r. – k. 36-37). Impreza turystyczna, której uczestniczką była A. P. (1) wraz z rodziną obejmowała, oprócz transportu na i z wyspy L. do Polski, 15-dniowy pobyt w hotelu (tj. 14 dób hotelowych) z wyżywieniem (...) obejmującym 3 posiłki główne, przekąski oraz nielimitowane napoje alkoholowe i bezalkoholowe, opiekę polskojezycznego rezydenta, ubezpieczenie podróżne, a także transfer na trasie lotnisko-hotel-lotnisko. A. P. (1) wraz z rodziną skorzystała ze wszystkich wyżej wymienionych świadczeń objętych umową o realizcję imprezy turystycznej. Ponadto, podczas pobytu na L. powódka wraz z rodziną – oprócz w/w świadczeń objętych umową – miała możliwość korzystania z następujących elementów infrastruktury hotelu: SPORT I ROZRYWKA, na terenie całego kompleksu: 1 główny basen ze zjeżdżalnią, 8 mniejszych basenów, słodka woda, jacuzzi, przy basenach bezpłatne parasole i leżaki, ręczniki za kaucją (10 eur), kort tenisowy (ok. 8 eur/godz., sprzęt ok. 10 eur), tenis stołowy (wypożyczenie sprzętu ok. 10 eur), rzutki, bilard, siatkówka plażowa, koszykówka, piłka nożna, siłownia, boule, tenis ziemny, plac zabaw dla dzieci, miniklub (6-12 lat), animacje dla dorosłych i dzieci: zajęcia sportowe, przedstawienia, gry i zabawy; za opłatą: centrum wellness: kryty basen z hydromasażem, sauna, łaźnia turecka, jacuzzi, masaże, zabiegi kosmetyczne, strefa P. dla dorosłych (ok. 5 eur/dzień): duży basen, łóżka balijskie, bar przy basenie. A. P. (1) zarówno podczas imprezy, jak i po jej zakończeniu nie zgłaszała do I. jakichkolwiek zastrzeżeń co do w/w świadczeń, czy też braku możliwości korzystania z nich ( dowód: poświadczona za zgodność z oryginałem kserokopia zaświadczenia z dnia 25.09.2015r. – k. 81) .

Pismem z dnia 8 września 2014 r. powódka wezwała pozwaną do zapłaty równowartości 140,00 Euro tytułem odszkodowania w związku z opóźnieniem w dostawie bagażu ( dowód: poświadczona za zgodność z oryginałem kserokopia ostatecznego przedsądowego wezwania do zapłaty wraz z potwierdzeniem nadania – k. 38-40). Pozwany pismem z dnia 31 grudnia 2014r. postanowił podwyższyć zaoferowaną uprzednio powódce wartość odszkodowania do ostatecznej kwoty 603 zł. odpowiadającej 139,88 euro wskazując, iż powyższa kwota zostanie przekazana na rachunek A. P. (1) niezwłocznie po otrzymaniu przez pozwanego Oświadczenia nr 2 załączonego do pisma z dnia 31.12.2014r. ( dowód: poświadczona za zgodność z oryginałem kserokopia pisma z dnia 31 grudnia 2014r. z potwierdzeniem nadania – k. 5-60). Do polubownych wzajemnych rozliczeń pomiędzy stronami jednak nie doszło.

Stanowiące podstawę ustalenia przez Sąd stanu faktycznego, dokumenty zgromadzone w aktach sprawy i powoływane w treści uzasadnienia – należało uznać za wiarygodne w całości, ponieważ zostały one sporządzone przez właściwe organy/osoby, w granicach przysługujących im kompetencji oraz w formie przewidzianej przez przepisy. Wobec powyższego, Sąd nie znalazł żadnych podstaw do podważania ich autentyczności czy też prawdziwości twierdzeń w nich zawartych, bowiem nie wystąpiły żadne okoliczności mogące podważyć autentyczność przedłożonych do sprawy dowodów z dokumentów. Podstawę ustalenia stanu faktycznego sprawy stanowił również dowód z zeznań powódki (k. 68-70).

Sąd zważył, co następuje:

Przechodząc do kwestii zasadniczych dla rozstrzygnięcia rozpoznawanej sprawy, należy poczynić kilka ogólnych uwag w przedmiocie podstaw odpowiedzialności strony pozwanej.

W przedmiotowej sprawie powódka A. P. (1) wnosiła o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanej (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. równowartości w złotych polskich kwoty 140,00 euro tytułem odszkodowania z tytułu wydatków i kosztów poniesionych na artykuły osobiste pierwszej potrzeby w następstwie opóźnienia dostarczenia przez pozwaną bagażu, tj. kwoty 584,99 zł. obliczonej w oparciu o średni kurs Narodowego Banku Polskiego z dnia 24 września 2014 r. wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 24 września 2014 r. do dnia zapłaty. Ponadto wniosła o zasądzenie od pozwanej na swoją rzecz kwoty 3.743,00 zł. tytułem zadośćuczynienia za poniesioną szkodę niematerialną – krzywdę i straty moralne, wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia wyrokowania do dnia zapłaty.

Zgodnie z dyspozycją art. 213 § 2 k.p.c., Sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że jest ono sprzeczne z prawem, zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa. Ocena, czy zachodzi jedna z wymienionych przesłanek niedopuszczalności uznania powództwa, powinna nastąpić w zasadzie wyłącznie w świetle materiału procesowego znajdującego się w aktach sprawy. Uznanie powództwa jest aktem dyspozycyjności strony pozwanej, która nie tylko uznaje samo żądanie strony powodowej, ale i to, że uzasadniają je przytoczone przez powoda okoliczności faktyczne i godzi się na wydanie wyroku uwzględniającego to żądanie.

W obecnym stanie prawnym, Sąd nie jest uprawniony do badania, czy uznanie powództwa jest zgodne z obiektywnie istniejącym stanem faktycznym. Podejmowanie jakiejkolwiek inicjatywy dowodowej przez Sąd byłoby bowiem sprzeczne z wyrażoną expressis verbis zasadą związania Sądu uznaniem powództwa. Dopiero w sytuacji, gdy z akt sprawy jednoznacznie wynika, że uznanie powództwa jest sprzeczne z prawem, zasadami współżycia społecznego lub ma na celu obejście prawa, ale okoliczności te nie były dostatecznie wyjaśnione, Sąd może przejawić inicjatywę w celu ich ustalenia zgodnie z prawdą.

W ocenie Sądu, w przedmiotowej sprawie nie wystąpiły jakiekolwiek przesłanki uzasadniające kwestionowanie uznania przez pozwaną powództwa w zakresie kwoty 584,99 złotych. Okoliczności sprawy w zakresie niezbędnym do oceny uznania były bezsporne. W świetle powyższego Sąd uznał, iż oświadczenie pozwanej o uznaniu powództwa było skuteczne oraz nie budziło żadnych wątpliwości. Natomiast uznaniem powództwa Sąd jest związany na podstawie art. 213 § 2 k.p.c., dlatego Sąd orzekł jak w pkt I sentencji wyroku.

Sąd nie uwzględnił żądania pozwu w zakresie zasądzenia odsetek w wysokości ustawowej liczonych od dnia 24.09.2014 r. do dnia zapłaty na podstawie art. 481 §1 i § 2 k.c. Jak stanowi bowiem art. 486 § 2 k.c., wierzyciel dopuszcza się zwłoki, gdy bez uzasadnionego powodu bądź uchyla się od przyjęcia zaofiarowanego świadczenia, bądź odmawia dokonania czynności, bez której świadczenie nie może być spełnione, bądź oświadcza dłużnikowi, że świadczenia nie przyjmie. Ponadto zwłoka wierzyciela zwalnia dłużnika z obowiązku zapłaty odsetek ustawowych od dnia tej zwłoki, gdyż od tej chwili nie zachodzi po stronie dłużnika ani zwłoka, ani opóźnienie w spełnieniu świadczenia. O zwłoce wierzyciela można mówić wtedy, gdy uchyla się on od przyjęcia świadczenia zaofiarowanego mu przez dłużnika faktycznie i należycie. Sama gotowość dłużnika spełnienia świadczenia jest niewystarczająca. Zaofiarowanie świadczenia jest należyte, jeżeli w razie jego przyjęcia przez wierzyciela doprowadziłoby ono do wykonania przez dłużnika zobowiązania z zachowaniem kryteriów z art. 354 § 1 k.c.

Biorąc pod uwagę fakt, iż powódka nie przyjęła propozycji zapłaty kwoty odszkodowania z tytułu opóźnienia w dostarczeniu bagażu na etapie przedprocesowym, podtrzymując żądanie pozwu w tym zakresie zawarte w pozwie wniesionym w dacie 18.12.2014 r., stwierdzić należy o bezzasadności obciążenia pozwanej odsetkami ustawowymi (liczonymi od kwoty 584,99 zł.) za okres od dnia 24.09.2014 r. do dnia zapłaty, bowiem skoro pozwana na etapie przedprocesowym wyraziła wolę zaspokojenia żądania pozwu powódki w tym zakresie (na drodze polubownej), żądanie takie jest bezzasadne. W konsekwencji, żądanie pozwu w zakresie odsetek od kwoty 584,99 zł. podlegało oddaleniu, o czym Sąd (również) orzekł w punkcie II sentencji wyroku.

Odnosząc się natomiast do żądania pozwu w zakresie kwoty 3.743,00 zł. tytułem zadośćuczynienia, po pierwsze oceny wymagało, czy istnieje podstawa prawna do przyznania zadośćuczynienia za doznaną krzywdę na podstawie przepisów Konwencji o ujednoliceniu niektórych prawideł dotyczących międzynarodowego przewozu lotniczego, sporządzonej w M. w dniu 28 maja 1999 r. (Dz.U. 2007 nr 37 poz. 235), co było kwestią sporną pomiędzy stronami.

Art. 29 cytowanej Konwencji Montrealskiej określa podstawę roszczeń wskazując przy tym, iż przy przewozie pasażerów, bagażu i towarów wszelkie dochodzenie roszczeń odszkodowawczych z jakiegokolwiek tytułu, na podstawie niniejszej konwencji, z tytułu umowy, z tytułu czynu niedozwolonego, czy też na jakiejkolwiek innej podstawie, może mieć miejsce tylko na warunkach i w granicach odpowiedzialności określonych w tej konwencji, co nie przesądza określenia osób mających prawo do wniesienia powództwa ani uprawnień każdej z nich. W przypadku wszelkich takich roszczeń, nie należą się odszkodowania o charakterze karnym, nawiązki ani inne nie-polegające na naprawieniu rzeczywistej szkody. Powołany przepis w sposób wyraźny wyłącza możliwość zasądzenia zadośćuczynienia w sytuacji, gdy rozstrzygany jest spór, do którego zastosowanie znajdują przepisy Konwencji. Przewoźnik ponosi odpowiedzialność za szkodę wynikłą w razie zniszczenia, zaginięcia lub uszkodzenia bagażu zarejestrowanego, jeżeli tylko wydarzenie, które spowodowało zniszczenie, zaginięcie lub uszkodzenie, miało miejsce na pokładzie statku powietrznego lub w czasie, gdy zarejestrowany bagaż pozostawał pod opieką przewoźnika. Jednakże przewoźnik nie jest odpowiedzialny w przypadku i w zakresie, w jakim szkoda wynikła z naturalnych właściwości, jakości lub wad własnych bagażu. W przypadku bagażu niezarejestrowanego, łącznie z przedmiotami osobistymi, przewoźnik ponosi odpowiedzialność, jeżeli szkoda powstała z jego winy albo z winy osób za niego działających (art. 17 ust. 2)

Przy przewozie bagażu odpowiedzialność przewoźnika w razie zniszczenia, zagubienia, uszkodzenia lub opóźnienia jest ograniczona do 1 000 Specjalnych Praw Ciągnienia na każdego pasażera, z wyjątkiem przypadku, gdy pasażer w czasie oddawania zarejestrowanego bagażu przewoźnikowi zł.ożył specjalną deklarację interesu w dostawie i uiścił dodatkową opłatę, jeżeli jest ona wymagana. W takim przypadku przewoźnik jest obowiązany zapłacić kwotę nieprzewyższającą kwoty zadeklarowanej, chyba że udowodnił, że ta ostatnia przewyższa rzeczywisty interes pasażera w dostawie (art. 22 ust. 2).

Jak wskazano powyżej, przepisy Konwencji nie przewidują, aby możliwe było dochodzenie od przewoźnika rekompensaty za uszczerbek niemajątkowy.

Na gruncie prawa cywilnego wyróżnia się dwa rodzaje odpowiedzialności cywilnej: odpowiedzialność o charakterze kontraktowym oraz odpowiedzialność deliktową. W przypadku odpowiedzialności kontraktowej zasadą jest, że dłużnik odpowiada jak za własne działanie lub zaniechanie, za działania i zaniechania osób, z których pomocą zobowiązanie wykonywa, jak również osób, którym wykonanie zobowiązania powierza. W przypadku odpowiedzialności deliktowej zasadą jest odpowiedzialność wyłącznie za własne czyny, zaś przypadki, w których dana osoba odpowiada za działania innych osób są przewidziane w sposób wyraźny w przepisach prawa. W omawianej sprawie – skoro roszczenie w zakresie zadośćuczynienia za krzywdę skierowane przeciwko spółce (...) oparte jest na podstawie kontraktowej, istnieje konieczność rozważenia dopuszczalności przyznania zadoścuczynienia za krzywdę w przypadku nienależytego wykonania zobowiązania, tak więc dochodzenie w ramach reżimu kontraktowego zadośćuczynienia za krzywdę związane jest z koniecznością wskazania przepisu, który wyraźnie taką możliwość dopuszcza. Tymczasem, ani przepisy o odpowiedzialności kontraktowej nie przewidują możliwości dochodzenia od przewoźnika rekompensaty za uszczerbek niemajątkowy, ani też działania pozwanej w rozpoznawanej sprawie nie nosiły znamion deliktu, stąd też brak jest możliwości zastosowania do roszczenia powódki o zadośćuczynienie przepisów o odpowiedzialności deliktowej.

Nadto, roszczenie powódki w zakresie zadośćuczynienia za krzywdę należy uznać za nieudowodnione. Przytoczenie przez powódkę okoliczności związanych z krzywdą, której miała doświadczyć, obciąża na podstawie art. 6 k.c. właśnie powódkę. Tymczasem powódka – zdaniem Sądu orzekającego – nie wykazała, by doznała krzywdy wymagającej zaspokojenia od pozwanego w żądanej pozwem kwocie. Brak jest dowodów potwierdzających konflikty w rodzinie, konflikty z pracownikami biura podróży – w związku z zaistniałą sytuacją, na co powódka również wskazywała zarówno w pozwie, jak i w zeznanich przed Sądem, które w tej części Sąd uznał za niewiarygodne, ponieważ nie znajdują potwierdzenia w żadnym innym dowodzie.

Uwzględniając przedstawioną argumentację, żądanie pozwu w zakresie kwoty zadośćuczynienia w wysokości 3.743 zł. Sąd oddalił jako bezpodstawne i nie udowodnione zarówno co do zasady jak i co do wysokości. Żądana przez powódkę kwota 3,743 zł. stanowi dokładną równowartość wycieczki do L. w dniach 21 czerwca 2014 r. do 05 lipca 2014 r. dla jednej osoby, z której zresztą powódka A. P. (1) skorzystała (wraz z mężem i córką). W przekonaniu Sądu, powódka nie wykazała zasadności żądania zadośćuczynienia. Zauważenia m.in. wymaga, iż powódka wraz z rodziną przebywała na wyspie L. przez pełny okres wycieczki i wbrew twierdzeniom, mogła wraz ze swoją rodziną korzystać z atrakcji zagwarantowanych przez organizatora wycieczki, a także hotel, w którym mieszkała. Jak sama powódka zeznała przed Sądem, w walizce dostarczonej ostatecznie z 10-dniowym opóźnieniem znajdowała się przede wszystkim garderoba jej męża oraz bielizna i środki czystości dla rodziny. Poza tym brak jest dowodów na to, że powódka – jak twierdziła w pozwie i przed Sądem – popadła w konflikt z pracownikami biura (...). Organizator przedmiotowej wycieczki – I. nie potwierdził, a co więcej zaprzeczył okolicznościom powoływanym przez powódkę na uzasadnienie żądania zadośćuczynienia (zaświadczenie z dnia 25.09.2015r. – k. 81-81v.). Nie sposób zatem zgodzić się z powódką, jakoby spółka miała ponosić odpowiedzialność za zmarnowany urlop A. P. (1). Wątpliwości Sądu budzi nadto faktyczny brak składania przez powódkę jakichkolwiek zastrzeżeń co do przebiegu imprezy turystycznej w stosunku do podmiotu, który tę imprezę organizował, co również poddaje w wątpliwość twierdzenia powódki na okoliczność doznanej krzywdy.

Orzekając o kosztach postępowania, Sąd kierował się zasadą wyrażoną w art. 101 k.p.c., zgodnie z którą zwrot kosztów należy się pozwanemu pomimo uwzględnienia powództwa, jeżeli nie dał powodu do wytoczenia sprawy i uznał przy pierwszej czynności procesowej żądanie pozwu. Zastosowanie powyższej regulacji wymaga spełnienia kumulatywnie dwóch wskazanych powyżej przesłanek. Sąd podziela stanowisko prezentowane w judykaturze, że „pozwany nie daje powodu do wytoczenia powództwa, jeżeli jego stosunek wobec roszczenia powoda, oceniony zgodnie z doświadczeniem życiowym, usprawiedliwia wniosek, że powód uzyskałby zaspokojenie swojego roszczenia bez wytoczenia powództwa.” Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy, wskazać należy, iż zdaniem Sądu, zachowanie strony pozwanej uzasadnia zastosowanie reguły z art. 101 k.p.c. Podkreślenia wymaga, iż pozwana (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. przy pierwszej czynności procesowej, tj. odpowiedzi na pozew uznała powództwo w zakresie żądania ujętego w pkt. 1 petitum pozwu, tzn. co do kwoty 584,99 zł. (za wyjątkiem żądania odsetek od dnia 24.09.2014 r. do dnia zapłaty) a w pozostałym zakresie Sąd powództwo oddalił, tym samym koszty zastępstwa procesowego poniesione przez pozwaną (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. należało zasądzić od powódki (jako strony przegrywającej sprawę w zakresie roszczenia nie objętego uznaniem powództwa) na rzecz strony pozwanej.

Sąd miał także na uwadze, iż z jednej strony pozwana przed wytoczeniem powództwa już w dacie 22.08.2014 r. wyraziła wolę zapłaty na rzecz powódki równowartości 100 Euro, a w kolejnym piśmie z dnia 31.12.2014 r. wyraziła wolę zapłaty na rzecz powódki równowartości kwoty 140 Euro. Z drugiej strony postawa powódki jednoznacznie wskazuje, iż uchylała się ona od przyjęcia zaofiarowanego przez pozwaną (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. świadczenia.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd na podstawie art. 101 k.p.c. oraz art. 98 k.p.c. w zw. z § 6 pkt. 3 w zw. z § 2 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jednolity Dz. U. z 2013r., poz. 461 z późniejszymi zmianami) zasądził od powódki na rzecz pozwanej kwotę 617 zł. tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (pkt. III sentencji wyroku).

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z dnia 22 października 2015 roku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanej – adwokatowi T. R..