Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 29 czerwca 2018 roku

Sąd Rejonowy dla W. M. w W., Wydział II Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSR Tomasz Niewiadomski

Protokolant: Klaudia Majsterek

po rozpoznaniu w dniu 29 czerwca 2018 roku w W.

na rozprawie

sprawy z powództwa K. T.

przeciwko V. U.spółce akcyjnej V. G.z siedzibą w W.

o zapłatę

postanawia:

na podstawie art. 177 § 1 pkt 1 kpc zawiesić postępowanie w sprawie do czasu prawomocnego zakończenia postępowania w sprawie o sygnaturze akt III CZP 20/18, toczącej się przed Sądem Najwyższym.

Sygn. akt II C 2762/17

UZASADNIENIE

postanowienia z dnia 29 czerwca 2018 roku

Pozwem z dnia 10 czerwca 2017 roku ( data nadania k. 38) K. T. wniosła o zasądzenie od S. T. U. Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. (obecnie: V. Ż. Spółka Akcyjna V. G. z siedzibą w W.) kwoty 7.890,48 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 17 maja 2017 roku do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że w dniu 25 czerwca 2009 roku zawarła z pozwanym umowę ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym ”M. (...)”. Do obowiązków powoda należało między innymi opłacanie składki regularnej w wysokości 6.000 złotych rocznie. W dniu 9 sierpnia 2010 roku umowa została rozwiązana. Powódka wskazała, że na podstawie zapisów Ogólnych Warunków Ubezpieczenia (OWU) pozwany potrącił ze środków zgromadzonych na rachunku powódki opłatę stanowiącą 100% wartości środków zgromadzonych na rachunku polisowym. Powód wywodził, że postanowienia OWU, na podstawie których pozwany określił wartość wykupu polisy, stanowią niedozwolone postanowienia umowne w rozumieniu art. 385 ¹ § 1 kc, które nie są wiążące wobec niego jako konsumenta (pozew – k. 1-14).

Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu. W uzasadnieniu w pierwszej kolejności podniesiono zarzut przedawnienia roszczenia powoda. Pozwany wskazał, że od dnia rozwiązania umowy ubezpieczenia do dnia wniesienia pozwu upłynął okres ponad trzech lat, a więc zgodnie z art. 819 § 1 kc roszczenie uległo przedawnieniu. Pozwany w dalszej kolejności podniósł, że powódka nie udowodniła swojego roszczenia, w szczególności nie wykazał on, że kwestionowane przez niego postanowienia OWU nie dotyczą sformułowanych w sposób jednoznaczny głównych świadczeń stron. Pozwana wskazała, iż kwestionowane postanowienia dotyczą głównych świadczeń stron i zostały sformułowane w sposób jednoznaczny i nie kształtują praw i obowiązków konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąca naruszając jego interesy ( odpowiedź na pozew k. 49-65v).

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Sąd uznał za celowe zawieszenie niniejszego postępowania do czasu zakończenia postępowania zainicjowanego na skutek przedstawienia Sądowi Najwyższemu do rozstrzygnięcia zagadnienia prawnego na podstawie art. 390 § 1 kpc przez Sąd Okręgowy w Warszawie w sprawie o sygnaturze akt V Ca 1630/17. Postępowanie to toczy się przed Sądem Najwyższym pod sygnaturą akt III CZP 20/18.

Wiadomo Sądowi z urzędu, że Sąd Okręgowy w przedstawił Sądowi Najwyższemu do rozstrzygnięcia zagadnienie prawne o treści: „Czy na skutek uznania za klauzule abuzywne postanowień umownych dotyczących opłaty za wykup z umowy ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym, roszczenie z tego tytułu przedawnia się z upływem lat trzech na podstawie art. 819 § 1 kc czy też z upływem lat dziesięciu pochodzące z umowy o charakterze mieszanym (nienazwanej z elementami ubezpieczenia), czy też na podstawie art. 118 kc w związku z art. 405 kc i nast.?”.

W niniejszej sprawie powód powołuje się na abuzywność postanowień zawartej przez strony umowy, na podstawie których ubezpieczyciel był uprawniony do pobrania opłaty likwidacyjnej w związku z rozwiązaniem umowy ubezpieczenia. Powódka dochodzi zapłaty kwoty, która w rozliczeniu umowy zawartej z pozwanym została pobrana z rachunku jej polisy. Pozwany, niezależnie od kwestionowania niedozwolonego charakteru postanowień umowy, podniósł zarzut przedawnienia. Ocena zasadności tego zarzutu w realiach rozpatrywanej tu sprawy będzie miała znaczenie kluczowe dla oceny zasadności powództwa. W razie uznania roszczenia powoda za przedawnione, powództwo podlegać będzie oddaleniu bez konieczności badania merytorycznych przesłanek warunkujących stwierdzenie abuzywności postanowień umowy.

Obecnie istnieje rozbieżność w orzecznictwie, zarówno tutejszego Sądu jak i innych sądów powszechnych, w tym Sądu Okręgowego w Warszawie, odnośnie oceny zasadności zarzutów przedawnienia zgłaszanych w sprawach analogicznych do niniejszej. W efekcie część konsumentów uzyskuje korzystne dla siebie rozstrzygnięcia i otrzymuje zwrot kwot pobranych przez ubezpieczycieli tytułem rozliczenia przedwcześnie rozwiązanych umów ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym, choćby umowy zostały rozwiązane na ponad trzy lata wstecz w stosunku do daty złożenia pozwu. Inni zaś nie uzyskują żadnej ochrony – ich powództwa są oddalane, mimo że zawarli umowy w oparciu o te same wzorce umowne, a przy tym niejednokrotnie w niemal identycznych okolicznościach. Zajęcie stanowiska przez Sąd Najwyższy w zakresie wynikającym z treści pytania prawnego przedstawionego w sprawie V Ca 1630/17, jakkolwiek nie będzie w świetle art. 390 § 2 kpc wiążące dla Sądu orzekającego w sprawie niniejszej, to jednak trudno odmówić znaczenia takiemu ewentualnemu orzeczeniu. Rozstrzygnięcie zagadnienia prawnego przez Sąd Najwyższy z uwagi na autorytet Sądu Najwyższego i jego rolę w zakresie ujednolicania orzecznictwa sądów powszechnych, niewątpliwie będzie mieć wpływ na treść przyszłych orzeczeń w sprawach o zbliżonym stanie faktycznym.

Wypowiedzenie się przez Sąd Najwyższy co do okresu przedawnienia roszczeń o zwrot opłat pobieranych przez towarzystwa ubezpieczeń na podstawie abuzywnych postanowień umownych stosowanych w umowach ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym pozwoli ujednolicić orzecznictwo sądów powszechnych w tego rodzaju sprawach. Dotychczasowy stan, w którym w tożsamych lub zbliżonych stanach faktycznych różne składy orzekające wydawały sprzeczne ze sobą orzeczenia z uwagi na odmienne zapatrywania prawne członków składów orzekających godzi w poczucie sprawiedliwości i równości wobec prawa. Art. 45 ust 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z 2 kwietnia 1997 roku (Dz. U. Nr 89, poz. 483 ze zm.) gwarantuje prawo do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki przez właściwy, niezależny, bezstronny i niezawisły sąd. Zasadę równości wobec prawa i równego traktowania przez władze publiczne statuuje art. 32 ust 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Wydawanie przez sądy sprzecznych wyroków w sprawach o tożsamych lub zbliżonych stanach faktycznych godzi w te konstytucyjne wartości.

Sąd orzekający w niniejszej sprawie zawieszając postępowanie do czasu rozstrzygnięcia kluczowego w tej sprawie zagadnienia prawnego przez Sąd Najwyższy, miał na uwadze wskazane wyżej względy aksjologiczne. Zawieszenie postępowania jest w ocenie Sądu konieczne dla uniknięcia rozbieżności orzecznictwa, sprzecznej z w/w konstytucyjnymi wartościami. Z uwagi na powyższe wartości o randze konstytucyjnej, przepis art. 177 § 1 pkt 1 kpc należy zdaniem Sądu wykładać rozszerzająco, w sposób umożliwiający zawieszenie postępowania cywilnego do czasu podjęcia przez Sąd Najwyższy uchwały w sprawie zagadnienia prawnego kluczowego dla rozstrzygnięcia danej sprawy.

Z uwagi na powyższe należało orzec jak w sentencji postanowienia.

Zarządzenie: odpis postanowienia wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanego.