Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 października 2018 r.

Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 4 października 2018 r. w Piszu

sprawy z powództwa Skarbu Państwa Nadleśnictwa M. w R.

przeciwko S. K.

o zapłatę

o r z e k a :

I.  Oddala powództwo.

II.  Zasądza od powoda Skarbu Państwa Nadleśnictwa M. w R. na rzecz pozwanego S. K. kwotę 2615 zł (dwa tysiące sześćset piętnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Skarb Państwa – Nadleśnictwo M. wytoczyło powództwo przeciwko S. K. o zapłatę kwoty 10 955,65 złotych z odsetkami ustawowymi liczonymi od 22 września 2014 roku (data wniesienia pozwu) do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, że podczas odtwarzania granic na terenie Nadleśnictwa M., na podstawie mapy niezgodności sporządzonej przez geodetę D. Ż., powód stwierdził naruszenie stanu władania, polegające na bezprawnym zajęciu przez pozwanego gruntów leśnych Leśnictwa G. o powierzchni 0,3089 ha, stanowiącej część działki oznaczonej nr geod. (...). W związku z powyższym, w dniu 28 kwietnia 2014 roku powód wezwał pozwanego do przesunięcia ogrodzenia oraz uporządkowania terenu i przywrócenia go do stanu wyjściowego w terminie do 31 maja 2014 roku. Wobec braku odpowiedzi, powód w dniu 2 czerwca 2014 roku ponowił wezwanie, które również okazało się bezskuteczne. Wobec powyższego powód obciążył pozwanego opłatą za bezumowne korzystanie z gruntów Skarbu Państwa będących w zarządzie Nadleśnictwa M. i pismem z 4 lipca 2014 roku wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 10 955,65 złotych naliczonej za okres od 1 marca 2008 roku do 30 czerwca 2014 roku w oparciu o stawkę obowiązującą w Nadleśnictwie w roku 2008 (0,56 zł za 1 m ² netto) za dzierżawę tego rodzaju gruntów.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym wydanym w niniejszej sprawie 30 września 2014 roku Sąd Rejonowy w Piszu nakazał pozwanemu zapłacić na rzecz powoda całość dochodzonego roszczenia wraz z kosztami postępowania.

Pozwany S. K. w przepisanym terminie wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty zaskarżając go w całości i wnosząc o oddalenie powództwa.

W uzasadnieniu pozwany podniósł, że dysponuje tytułem prawnym do władania sporną nieruchomością, albowiem jako posiadacz samoistny władał tą nieruchomością nieprzerwanie przez okres co najmniej dwudziestu lat, przez co z mocy prawa nabył ją przez zasiedzenie, a to czyni roszczenie powoda bezzasadnym. Wskazał, że 18 kwietnia 1990 roku kupił nieruchomość gruntową oznaczoną nr geod. (...). Nieruchomość ta położona jest w bezpośrednim sąsiedztwie z działką oznaczoną obecnie nr geod. (...). W kwietniu 1990 roku granice tych nieruchomości nie były ustalone. Pozwany zajął przedmiotową nieruchomość zgodnie z zapewnieniem sprzedającego i w przekonaniu, iż stanowi ona jego własność. W tym celu ogrodził teren płotem, a następnie w ciągu kilkunastu lat zagospodarował ogrodzoną część nieruchomości w ten sposób, że ułożył na niej sieć kanalizacyjną, wodną, energetyczną, a także utwardził drogę dojazdową przez nią przechodzącą. W rzeczywistości zatem władał tą nieruchomością jak właściciel. Stan ten trwał do 22 kwietnia 2014 roku, kiedy miało miejsce okazanie granic oraz wznowienie znaków granicznych. Wówczas okazało się, że ogrodzona przez pozwanego została część działki nr (...) stanowiącej własność powoda.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 8 grudnia 2014 roku Skarb Państwa – Nadleśnictwo M. wytoczyło przed Sądem Rejonowym w Piszu powództwo przeciwko S. K. o wydanie nieruchomości gruntowej o powierzchni 0,3089 ha, stanowiącej część działki gruntu oznaczonej nr geod. (...), położonej w W. w gminie R. w leśnictwie G., oddział (...), oznaczoną na mapie k. 7 i 78 akt literą „A”. Następnie pismem procesowym z 31 marca 2015 roku rozszerzył powództwo wnosząc o nakazanie pozwanemu, aby rozebrał ogrodzenie znajdujące się na zajętym bezprawnie gruncie. Sprawa została zarejestrowana pod sygn. akt I C 257/15.

W sprawie powyższej pozwany S. K. podniósł zarzut zasiedzenia spornej części działki gruntu o nr (...) o powierzchni 3098 m ² i w związku z tym wniósł o oddalenie powództwa.

Sąd Rejonowy w Piszu prawomocnym wyrokiem z dnia 30 sierpnia 2017 roku, wydanym w sprawie I C 257/15, oddalił powództwo Skarbu Państwa Nadleśnictwa M. wobec ustalenia, iż S. K. z dniem 2 października 2005 roku nabył przez zasiedzenie część działki gruntu o nr geod. (...) o powierzchni 3098 m ².

(dowód: wyrok Sądu Rejonowego w Piszu z 30.08.2017r. wraz z pisemnym uzasadnieniem k. 233, 237-239 oraz wyrok Sądu Okręgowego w Olsztynie wraz z pisemnym uzasadnieniem k. 273 i 277-279v akt sprawy I C 257/15 Sądu Rejonowego w Piszu)

Sąd zważył, co następuje:

Strona powodowa, w oparciu o przepis art. 224 § 2 w związku z art. 225 k.c., dochodzi od pozwanego roszczenia o wynagrodzenie za korzystanie z opisanej w pozwie nieruchomości w ramach posiadania samoistnego bez tytułu prawnego w okresie od 1 marca 2008 roku do 30 czerwca 2014 roku.

Wymienione w powyższym przepisie roszczenia (o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy, o zwrot pożytków lub o zapłatę ich wartości, jak również o naprawienie szkody z powodu pogorszenia rzeczy i utraty rzeczy), przysługujące właścicielowi rzeczy przeciwko jej samoistnemu posiadaczowi bez tytułu prawnego w złej wierze - od chwili, w której dowiedział się on o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy (art. 224 § 2 k.c.) - nazywane są roszczeniami uzupełniającymi roszczenie windykacyjne (art. 222 § 2 k.c.), które nie muszą być dochodzone jednym pozwem wraz z roszczeniem windykacyjnym.

W judykaturze ugruntowany jest pogląd, że zasiedzenie nieruchomości przez posiadacza samoistnego powoduje wygaśnięcie roszczeń uzupełniających byłego właściciela nieruchomości, przewidzianych w art. 224 § 2 i art. 225 k.c. W takiej sytuacji były właściciel (powód) nie może dochodzić od obecnego właściciela (pozwanego) roszczeń z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości, czy nawet z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia. (zob. uchwała Sądu Najwyższego z 26.05.2006r. w sprawie III CZP 19/06; uchwała Sądu Najwyższego z 15.04.2011r. w sprawie III CZP 7/11; wyrok Sądu Najwyższego z 19.09.2013r. w sprawie I CSK 700/12)

Tymczasem w pisemnym uzasadnieniu wyroku oddalającego powództwo Skarbu Państwa Nadleśnictwa M. przeciwko S. K. o wydanie nieruchomości gruntowej o powierzchni 0,3089 ha, stanowiącej część działki gruntu oznaczonej nr geod. (...), położonej w W. w gminie R. (sygn. akt I C 257/15), Sąd Rejonowy w Piszu wskazał, że u podstaw tego rozstrzygnięcia leżało ustalenie, iż pozwany z dniem 2 października 2005 roku nabył przez zasiedzenie przedmiotową nieruchomość.

Stwierdzić zatem należy, że strona powodowa, nie będąc już właścicielem oznaczonej w pozwie nieruchomości, nie może dochodzić od pozwanego, który nabył własność tej nieruchomości przez zasiedzenie, roszczenia o wynagrodzenie za korzystanie z niej w ramach posiadania samoistnego bez tytułu prawnego i to w czasie, kiedy własność nie należała już do strony powodowej.

Z uwagi na powyższe przedmiotowe powództwo podlega oddaleniu.

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął w oparciu o przepis § 6 pkt 5) i § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.) oraz art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W tym przypadku jest to kwota 2 400 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, kwota 17 zł tytułem zwrotu opłaty od udzielonego pełnomocnictwa, kwota 110 zł tytułem zwrotu opłaty sądowej od zażalenia oraz kwota 88 zł tytułem zwrotu kosztów przejazdu pełnomocnika na rozprawę.