Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 marca 2018 roku

Sąd Okręgowy w Gdańsku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR del. Michał Jank

Protokolant: staż. Klaudia Fera

po rozpoznaniu w dniu 5 marca 2018 roku w Gdańsku na rozprawie

sprawy z powództwa J. K.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda J. K.:

a)  kwotę 76.500 zł (siedemdziesiąt sześć tysięcy pięćset złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od tej kwoty od dnia 3 czerwca 2016 roku do dnia zapłaty,

b)  kwotę 23.087,27 zł (dwadzieścia trzy tysiące osiemdziesiąt siedem złotych 27/100) tytułem skapitalizowanej renty z ustawowymi odsetkami za opóźnienie:

- od kwoty 877,13 zł od dnia 11 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 877,13 zł od dnia 11 lipca 2016 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 877,13 zł od dnia 11 sierpnia 2016 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 877,13 zł od dnia 11 września 2016 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 877,13 zł od dnia 11 października 2016 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 877,13 zł od dnia 11 listopada 2016 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 877,13 zł od dnia 11 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 980,92 zł od dnia 11 stycznia 2017 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 980,92 zł od dnia 11 lutego 2017 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 980,92 zł od dnia 11 marca 2017 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 980,92 zł od dnia 11 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 980,92 zł od dnia 11 maja 2017 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 980,92 zł od dnia 11 czerwca 2017 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 980,92 zł od dnia 11 lipca 2017 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 980,92 zł od dnia 11 sierpnia 2017 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 1300 zł od dnia 11 września 2017 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 1300 zł od dnia 11 października 2017 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 1300 zł od dnia 11 listopada 2017 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 1300 zł od dnia 11 grudnia 2017 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 1300 zł od dnia 11 stycznia 2018 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 1300 zł od dnia 11 lutego 2018 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 1300 zł od dnia 11 marca 2018 r. do dnia zapłaty,

c)  rentę w kwocie 1.300 zł (jeden tysiąc trzysta złotych) miesięcznie płatną do 10-tego dnia każdego miesiąca począwszy od miesiąca kwietnia 2018 roku wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od każdej comiesięcznej raty od 11 – ego dnia danego miesiąca do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.047 zł (dwa tysiące czterdzieści siedem złotych) tytułem zwrot kosztów procesu;

IV.  nakazuje ściągnąć od powoda z zasądzonego w pkt I a roszczenia na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Gdańsku kwotę 522,81 zł (pięćset dwadzieścia dwa złote 81/100) tytułem zwrotu kosztów sądowych poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.

V.  nakazuje ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Gdańsku kwotę 6.967,67 zł (sześć tysięcy dziewięćset sześćdziesiąt siedem złotych 67/100) tytułem zwrotu kosztów sądowych poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa oraz tytułem opłaty od pozwu, od uiszczenia której powód był zwolniony.

UZASADNIENIE

Powód J. K. wniósł pozew przeciwko (...) S.A. w W. domagając się zasądzenia:

1.  kwoty 176.500 zł tytułem zadośćuczynienia z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 3 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty,

2.  renty:

-w kwocie 1.315 zł od czerwca 2016 r. do końca grudnia 2017 r. do 10 dnia każdego miesiąca z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 11 dnia każdego miesiąca do dnia zapłaty,

- w kwocie 1.500 zł płatnej od stycznia 2018 r. w terminie do 10 dnia każdego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 11 dnia miesiąca do dnia zapłaty.

Powód domagał się także zasądzenia zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu wskazał, iż w dniu 3.09.1996 r. w miejscowości C. miał miejsce wypadek, w wyniku którego powód doznał obrażeń ciała. Sprawca wypadku został skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Gdańsku z dnia 30.11.1998 r. w sprawie IV K 2116/97. Pozwany uznał swoją odpowiedzialność co do zasady wypłacając powodowi część należnych roszczeń. Powód od 1996 r. jest osobą niepełnosprawną, utyka na lewą nogę, ma poważne problemy z chodzeniem, stale towarzyszą mu dolegliwości bólowe w okolicach stawu biodrowego. Powód ukończył podstawowe studium zawodowe o kierunku budowlanym, przez lata pracował w zawodzie cieśli budowlanego. W wyniku wypadku powód całkowicie utracił możliwość utrzymania siebie i rodziny, co odbiło się na jego prywatnym życiu. Pozwany zapłacił powodowi tytułem zadośćuczynienia kwotę 23.500 zł. Od dnia wypadku powód otrzymuje jedynie zasiłek stały w wysokości 478,67 zł. Powód wymaga zatrudnienia w warunkach pracy chronionej. Powód mógłby liczyć na zarobki co najmniej w kwocie 1.850 zł brutto. Pozwany nie przyznał powodowi renty w związku z utratą zdolności do pracy zarobkowej, jedynie kwotę 185 zł miesięcznie tytułem zwiększonych potrzeb do 31.12.2017 r.

Pozwany w odpowiedzi na pozew (k.75-76) wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu wskazał, iż przyjął co do zasady odpowiedzialność za skutki wypadku komunikacyjnego z dnia 13.09.1996 r. Pozwany wypłacił powodowi kwotę 23.500 zł tytułem zadośćuczynienia, która to kwota jest adekwatna do krzywdy powoda. Wskazał, iż odsetki mogą być zasądzone od daty wyrokowania. Pozwany podał, iż roszczenie o rentę nie zostało udowodnione. Powód do końca 2017 r. został uznany za osobę częściowo niezdolną do pracy z możliwością wykonywania pracy w warunkach chronionych.

S ąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód ukończył podstawowe studium zawodowe na kierunku budowlanym. Od 1984 roku pracował jako pracownik produkcji roślinnej w Państwowym Gospodarstwie Rolnym w G.. Od 1989 r. pracował jako pracownik fizyczny produkcji prefabrykatów. Od 1993 r. powód by zatrudniony jako cieśla. Powód był aktywny, sprawny, pomagał w gospodarstwie. Nie miał problemów ze zdrowiem.

dow ód: świadectwo ukończenia podstawowego studium zawodowego k. 42, zeznania powoda k. 106, zeznania świadka E. K. (2) k. 106, umowy o pracę k. 49, 52, 53

W dniu 13.09.1996 r. w miejscowości C. miał miejsce wypadek komunikacyjny spowodowany przez kierującego samochodem ciężarowym o numerze rejestracyjnym (...), w którym powód doznał obrażeń ciała.

dow ód: wyrok Sądu Rejonowego w Gdańsku z dnia 30.11.1998 r. w sprawie IV K 2116/97 k.18-19

W wypadku powód doznał centralnego zwichnięcia lewego stawu biodrowego.

dow ód: opinia biegłego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii k. 143-145

Powód w okresie 13.09-17.10.1996 r. był leczony w (...) Katedrze i (...) w G. z rozpoznaniem złamania stropu panewki stawu biodrowego lewego oraz złamania gałęzi dolnej kości łonowej lewej. Zastosowano leczenie wyciągiem osiowym uda lewego oraz gips biodrowy.

dow ód: karta informacyjna leczenia klinicznego k. 22-23,

Po wypadku powód pozostawał pod opieką poradni chirurgicznej, ortopedycznej, POZ.

dow ód: dokumentacja medyczna k. 24-37, 39

Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w M. w dniu 15.12.2014 r. zaliczył powoda do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności. W orzeczeniu wskazano, iż powód winien pracować w warunkach pracy chronionej.

dow ód: orzeczenie o stopniu niepełnosprawności z dnia 15.12.2014 r. k. 41

W wyniku wypadku doszło u powoda do powstania pourazowych zmian zwyrodnieniowych. U powoda występował przykurcz zgięciowy przywiedzeniowy stawu biodrowego lewego. Uszczerbek na zdrowiu powoda w związku z wypadkiem wynosi 25% i ma on charakter trwały. W dniu 10.11.2015 r. powód był leczony operacyjnie endoprotezoplastyką lewego stawu biodrowego z powodu pourazowych zmian zwyrodnieniowych lewego biodra.

dow ód: karta informacyjna leczenia szpitalnego k. 38, opinia biegłego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii k. 143-145

Po wypadku do momentu endoprotezoplastyki wydolność chodu powoda ulegała stopniowemu pogorszeniu doprowadzając do konieczności korzystania z kuli łokciowej.

Stwierdzony przed endoprotezoplastyką skrót kończyny dolnej lewej o 4 cm uzasadniał korzystanie przez powoda z elementu wyrównującego w postaci obuwia ortopedycznego, wkładki do buta lub podklejonego obcasa. Powód nadal powinien korzystać z tych elementów.

dow ód: opinia biegłego w zakresie rehabilitacji medycznej k. 157-163

Po leczeniu endoprotezoplastyką uzyskano dość dobre możliwości lokomocji umożliwiające samodzielne wykonywanie czynności dnia codziennego, mogą jednak wywoływać utrudnienia w poruszaniu się, szybkim chodzeniu, bieganiu. Mogą także powodować bóle o stosunkowo niewielkim nasileniu przy dużym wysiłku. Następstwa obrażeń narządu ruchu doznane w wypadku nie utrudniają i nie uniemożliwiają wykonywania podstawowych czynności dnia codziennego. Uniemożliwiają natomiast wykonywanie ciężkiej pracy fizycznej, przykładowo cieśli budowlanego. Powód może wykonywać lekką pracę z przewagą pracy w pozycji siedzącej. Stan zdrowia powoda wywołany wypadkiem uzasadniał konieczność zatrudniania powoda w warunkach pracy chronionej i korzystania z systemu środowiskowego wsparcia samodzielnej egzystencji do końca 2017 r. Z powodu skrócenia kończyny lewej dolnej było, jest i będzie uzasadnione zaopatrzenie powoda w buty ortopedyczne. Powód nie wymaga dalszego leczenia ortopedycznego. Kontrola RTG stanu protezy jest wskazana przy zaostrzeniu dolegliwości bólowych ze strony stawu biodrowego. Powód nie ma obecne zaleceń stałego i regularnego przyjmowania leków. Okresowo może być konieczne przy nasileniu bólów biodra stosowanie niesterydowych leków przeciwbólowych.

dow ód: opinia bieg łego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii k. 143-145

Obecnie u powoda nie stwierdza się dysfunkcji, które wymagałyby kontynuacji rehabilitacji. Powód powinien samodzielnie wykonywać ćwiczenia ruchowe, opcjonalnie dwa razy do roku może korzystać z zabiegów usprawniających w ramach NFZ. Powód nie odzyska większej sprawności. Największym deficytem jest skrócenie kończyny dolnej, które może być wyrównane przez zastosowanie obuwia ortopedycznego. Powód nie powinien kucać do pełnego przysiadu. Schylanie jest możliwe, ale tylko krótkotrwale. Możliwy jest przy tym dyskomfort. Chód powoda jest o ograniczonej wydolności, bez pomocy lokomocyjnych utykający na kończynę lewą.

dow ód: opinia biegłego w zakresie rehabilitacji medycznej k. 157-163, 198

Posiadacz pojazdu (...) był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych.

okoliczno ść bezsporna

Wezwaniem do zapłaty z dnia 28.04.2016 r. doręczonym pozwanemu w dniu 2.05.2016 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 190.000 zł tytułem zadośćuczynienia, kwoty 2.288 zł tytułem kosztów opieki, kwoty 1.500 zł miesięcznie tytułem renty począwszy od czerwca 2016 r.

dow ód: wezwanie do zapłaty z dnia 28.04.2016 r. z potwierdzeniem odbioru k. 43-48

Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności orzeczeniem z dnia 10.01.2018 r. zaliczył powoda umiarkowanego stopnia niepełnosprawności na stałe.

dow ód: orzeczenie o stopniu niepełnosprawności z dnia 10.01.2018 r. k. 170

Pozwany przyznał i wypłacił powodowi kwotę 23.500 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę oraz rentę z tytułu zwiększonych potrzeb za okres od 1.07.2016 r. do 31.12.2017 r. w wysokości 185 zł.

dow ód: pismo pozwanego z dnia 31.05.2016 r. k. 20-21

Powód otrzymuje zasiłek stały, którego wysokość od 1.10.2015 r. wynosi 478,67 zł miesięcznie.

dow ód: decyzja z dnia 8.10.2015 r. k. 54

Od czasu wypadku powód nie pracuje zawodowo. Przebywa w domu, nie wykonuje prac domowych, nie robi zakupów. Powód wychodzi sporadycznie, nie odchodzi za daleko od domu. W dalszym ciągu odczuwa ból nogi, przy czym nie bierze już leków przeciwbólowych. Denerwuje się tym, że teraz tylko siedzi. Po wypadku żona powoda odeszła od niego. Bracia powoda pomagają mu finansowo, bez ich pomocy by się nie utrzymał. Powód odczuwa dyskomfort, że nie może pomóc w utrzymaniu i musi korzystać z pomocy braci.

dowód:zeznania świadka W. O. k. 106, zeznania świadka J. O. k. 106, zeznania powoda k. 106

S ąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci dokumentów, zeznań powoda, świadków oraz opinii biegłych z zakresu ortopedii i chirurgii urazowej oraz rehabilitacji.

Zeznania świadków J. O., W. O., E. K. (2) wraz z zeznaniami powoda tworzą spójny obraz zdarzeń. Świadkowie jako osoby bliskie powodowi mieli wiedzę na temat sytuacji życiowej powoda przed i po wypadku, jego stanu zdrowia i codziennego funkcjonowania.

Zeznania powoda, które są zgodne z zeznaniami świadków oraz dowodami z dokumentów także należy ocenić jako wiarygodne.

W pełni przekonywujące są opinie biegłych ortopedy oraz z zakresu rehabilitacji, które zostały sporządzone profesjonalnie, są jasne i kompletne, zawierają należyte uzasadnienia i logicznie wyprowadzone wnioski. Opinie zostały wydane po badaniu powoda oraz w oparciu o dokumentację medyczną. Opinia biegłego z zakresu rehabilitacji została uzupełniona pisemną opinią oraz ustną opinią wydaną na rozprawie w dniu 5.03.2018 r.

Sąd uznał za wiarygodne zgromadzone w sprawie dokumenty, w tym dokumentację medyczną oraz korespondencję powoda z ubezpieczycielem nie znajdując podstaw do kwestionowania ich wiarygodności, a których autentyczność nie była także kwestionowana przez strony.

W ocenie Sądu powództwo zasługuje na częściowe uwzględnienie.

Zasada odpowiedzialności pozwanego za skutki wypadku z dnia 13 września 1996 r. nie była w niniejszej sprawie sporna. Sporną była natomiast wysokość zadośćuczynienia za krzywdę należnego powodowi oraz czy powodowi należy się renta.

Zgodnie z art. 445§ 1 k.c. w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Chodzi tu o krzywdę ujmowaną jako cierpienie fizyczne, cierpienia psychiczne, Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu złagodzenie tych cierpień. Obejmuje ono wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości. Ma więc ono charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego (por. Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga trzecia. Zobowiązania Tom 1 pod red. G. Bieńka, Warszawa 2005, str. 465).

Określenie "sumy odpowiedniej" powinno być dokonane przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności konkretnej sprawy, a zwłaszcza rodzaju i rozmiaru doznanych obrażeń, czasokresu, uciążliwości procesu leczenia i dostosowawczej rehabilitacji, długotrwałości nasilenia dolegliwości bólowych, konieczności korzystania z opieki i wsparcia innych osób oraz jej zakresu, trwałych następstw tych obrażeń w sferze fizycznej i psychicznej oraz ograniczeń, jakie wywołują w dotychczasowym życiu, w tym potrzeby stałej rehabilitacji, zażywania środków farmakologicznych, zmiany charakteru zatrudnienia, trybu życia, przyzwyczajeń, czy też sposobu spędzania wolnego czasu. Wysokość zadośćuczynienia odpowiadająca doznanej krzywdzie powinna być odczuwalna dla poszkodowanego i przynosić mu równowagę emocjonalną, naruszoną przez doznane cierpienia psychiczne i fizyczne. Należy nadto podkreślić, że zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 11 czerwca 2014 r., I ACa 1593/13, LEX nr 1480479).

Pozwany przyznał i wypłacił powodowi zadośćuczynienie za krzywdę w wysokości 23.500 zł. Powód domagał się zasądzenia dodatkowo kwoty 176.500 zł tytułem zadośćuczynienia. W ocenie Sądu odpowiednią kwota tytułem zadośćuczynienia dla powoda jest kwota 100.000 zł przy uwzględnieniu kwoty już wypłaconej przez pozwanego. Krzywda powoda jest znaczna. Powód uległ wypadkowi w 1996 r. w wieku 30 lat, gdy był młodym, zdrowym mężczyzną. Konieczność leczenia po wypadku skutkowała znacznym wieloletnim cierpieniem fizycznym. Powód przez ponad miesiąc przebywał w szpitalu będąc unieruchomionym w gipsie biodrowym z zakazem chodzenia. Zmuszony był korzystać z pomocy innych osób przy czynnościach podstawowych czynnościach życiowych. Po wypadku powód leczył się w poradni chirurgicznej, ortopedycznej. W wyniku wypadku doszło u powoda do powstania pourazowych zmian zwyrodnieniowych. W dniu 10.11.2015 r. powód był leczony operacyjnie endoprotezoplastyką lewego stawu biodrowego z powodu pourazowych zmian zwyrodnieniowych lewego biodra. Zabieg operacyjny wiązał się z cierpieniem fizycznym i koniecznością pobytu w szpitalu. Powód chodził o kulach, musiał wykonywać zalecone ćwiczenia i nie mógł wykonywać ruchów mogących doprowadzić do zwichnięcia endoprotezy. Powód wymagał rehabilitacji. Obecnie uzyskany przez powoda stan zdrowia jest najlepszym możliwym do uzyskania. Powód nie ma szans na odzyskanie pełnej sprawności fizycznej. Jego chód jest o ograniczonej wydolności, utyka na kończynę dolną lewą. Skrócenie kończyny lewej dolnej uzasadnia zaopatrzenie powoda w buty ortopedyczne. U powoda mogą występować dolegliwości bólowe, zwłaszcza przy dużym wysiłku. Okresowo może być konieczne przy nasileniu bólów biodra stosowanie niesterydowych leków przeciwbólowych. Wypadek całkowicie zmienił życie powoda skutkując także jego cierpieniem psychicznym. Przed wypadkiem powód był zdrowym, młodym mężczyzną, który pracował, miał rodzinę, był aktywny, mógł wykonywać pracę w domu, ogrodzie, gospodarstwie. Wypadek zmienił całkowicie jego sytuację życiową. Powód stał się osobą, która nie pracuje, swój czas spędza głównie w domu, w którym nie wykonuje prac domowych. Nadto ma kłopoty z poruszaniem się. Powodowi rozpadło się życie osobiste. Ze względu na stan zdrowia nie mógł podjąć pracy fizycznej, do której miał kompetencje. Niemożność wykonywania dotychczasowej pracy pozbawiła go możliwości uzyskania środków na utrzymanie swoje i rodziny, zdobywania doświadczenia zawodowego, kontaktu z innymi ludźmi oraz satysfakcji z pracy. Powód otrzymał jedynie niską rentę socjalną, z której nie mógł się utrzymać. W zaistniałej sytuacji bracia powoda przyjęli go do swojego domu i go utrzymują. Powód potrzebuje pomocy, aby pojechać do lekarza. Dla powoda sytuacja, w której nie może sam utrzymać siebie i swojej rodziny, prowadzić samodzielnego gospodarstwa domowego i jest zmuszony korzystać z pomocy braci, dla których czuje się ciężarem, jest niewątpliwie wysoce niekomfortowa. Powód denerwuje się tym, iż przed wypadkiem był aktywny, a teraz nie może wielu rzeczy zrobić, jest skazany na bierność. Powód nie może uprawiać sportów. Powyższe okoliczności skutkowały przyjęciem, iż odpowiednią dla powoda jest kwota 100.000 zł tytułem zadośćuczynienia z uwzględnieniem kwoty już wypłaconej. Żądana przez powoda kwota 200.000 zł byłaby nadmierna mając na względnie, iż powód nie utracił zdolności intelektualnych, nie jest osobą leżącą lub niezdolną do samodzielnej egzystencji, ma możliwość poruszania się i przemieszczania się. Następstwa obrażeń narządu ruchu doznane w wypadku nie uniemożliwiają powodowi wykonywania podstawowych czynności dnia codziennego.

Sąd zasądził zadośćuczynienie na rzecz powoda z odsetkami od dnia 3 czerwca 2016 r., tj. po upływie 30 dni od doręczenia pozwanemu wezwania do zapłaty. Sąd nie podzielił poglądu pozwanego, iż zasądzenie odsetek winno nastąpić od dnia wyrokowania, gdyż na dzień zgłoszenia roszczenia ubezpieczycielowi znane były już wszystkie okoliczności mające znaczenie dla ustalenia należnego świadczenia. Po zgłoszenia roszczenia nie ujawniły się żadne nowe okoliczności, które mogłyby wpłynąć na rozmiar zadośćuczynienia.

Powód domagał się także zasądzenia renty. W toku postępowania sprecyzował, iż w ramach dochodzonej renty kwota 200 zł stanowiła zwiększone koszty utrzymania, zaś reszta to utracone dochody powoda.

Zgodnie z art. 444§2 k.c. jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.

Renta z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy zarobkowej ma wyrównać różnicę między dochodami, jakie poszkodowany mógłby uzyskać, gdyby zdarzenie szkodzące nie miało miejsca, a dochodami, jakie może on uzyskać po zdarzeniu szkodzącym (por. wyrok SN z dnia 21.05.2009 r., V CSK 432/08, Legalis).

Prawo do renty przysługuje nawet wtedy, jeśli przed zdarzeniem szkodzącym poszkodowany nie wykonywał pracy zarobkowej. W takim przypadku szkodą są zarobki, jakie poszkodowany osiągnąłby, gdyby zdecydował się podjąć pracę. Oczywiście deklaracja poszkodowanego jest niewystarczająca i konieczne jest udowodnienie, że istniały realne możliwości podjęcia pracy (por. wyr. SN z 17.07.1975 r., I CR 370/75, Legalis)

Nawet jeśli skutkiem czynu niedozwolonego jest jedynie częściowa utrata zdolności do pracy zarobkowej, ale poszkodowany nie jest w stanie znaleźć innej pracy, renta powinna odpowiadać w całości utraconym zarobkom (por. wyr. SN z 10.10.1977 r., IV CR 36/77, OSNCP 1978, Nr 7, poz. 120; wyr. SN z 7.10.1968 r., III PRN 67/68, Legalis;).

Powód domagał się zasądzenia renty od czerwca 2016 r. Roszczenie powoda o rentę z tytułu utraty zdolności do pracy zarobkowej jest zasadne. Z opinii biegłych wynika, iż powód nie może wykonywać ciężkiej pracy fizycznej, którą podejmował przed wypadkiem, przykładowo cieśli budowlanego. Powód może wykonywać lekką pracę z przewagą pracy w pozycji siedzącej. Powód ma wyksztalcenie zawodowe o kierunku budowlanym. Wykonywał dotychczas jedynie pracę fizyczną. Nie ma wykształcenia i umiejętności, aby podjąć pracę biurową. Zasady doświadczenia życiowego pozwalają wysnuć wniosek, że powód, który ma 52 lata, wykształcenie zawodowe, od ponad dwudziestu lat nigdzie nie pracował, nie znajdzie pracy lekkiej z przewagą pozycji siedzącej. Kwalifikacje powoda są na tyle niskie, że patrząc realnie nie ma on szans na znalezienie pracy biurowej. Powód mógłby znaleźć pracę fizyczną, lecz ze względu na stan zdrowia będący skutkiem wypadku jest do niej niezdolny. Powyższe uzasadniało zasądzenie na rzecz powoda renty.

Za okres od czerwca 2016 r. do marca 2018 r. Sąd zasądził na rzecz powoda skapitalizowaną rentę. Z przedłożonych przez powoda ofert pracy (k. 120 i następne) wynika, iż najwcześniej od września 2017 r. możliwe było otrzymanie przez powoda wynagrodzenia w wysokości co najmniej 2000 zł brutto. Za wcześniejszy okres czasu powód nie przedstawił dowodu, iż otrzymałby wynagrodzenie w wysokości wyższej niż wynagrodzenie minimalne, wobec czego Sąd przy obliczaniu wysokości renty wziął pod uwagę to właśnie wynagrodzenie. Oferty pracy za okres od czerwca 2016 r. (k.55-56) zawierały wymóg doświadczenia zawodowego, którego powód nie posiadał albo dotyczy tylko prac interwencyjnych na czas określony. Obliczając rentę za 2016 rok za okres od czerwca do grudnia Sąd od minimalnego wynagrodzenia w 2016 roku, czyli 1.355,69 zł netto (1.850 zł brutto) odjął rentę socjalną otrzymywaną przez powoda w wysokości 478,56 otrzymując kwotę 877,13 zł na miesiąc. Kwota 877,13 zł pomnożona przez 7 miesięcy daje 6.139,91 zł.

Z okres styczeń 2017 r. – sierpień 2017 r. od minimalnego wynagrodzenia netto w 2017 roku, tj. kwoty 1.459,48 zł odjęto rentę socjalną powoda w kwocie 478,56 zł otrzymując 980,92 zł. Kwota 980,92 zł pomnożona przez 8 miesięcy daje 7.847,36 zł.

Odnośnie renty za okres od września 2017 r. powód domagał się jej zasądzenia w wysokości miesięcznej 1300 zł netto tj. 1770 zł brutto. Kwota 1778,56 zł netto (1300 zł+ 478,56 zł renty socjalnej) stanowi kwotę 2457 zł brutto. Od września 2017 r. dostępne są oferty pracy z wynagrodzeniem co najmniej 2.000 zł brutto. Zdaniem Sądu powód uzyskałby kwotę 2.457 zł brutto tytułem wynagrodzenia biorąc pod uwagę jego staż pracy, zdobyte doświadczenie zawodowe.

Wobec powyższego, od września 2017 r. Sąd zasądził na rzecz powoda rentę w kwocie 1.300 zł miesięcznie.

Za okres od września 2017 r. do marca 2018 r. (7 miesięcy), łączna kwota renty wynosi 9.100 zł.

Zatem razem skapitalizowana renta od czerwca 2016 r. do marca 2018 r. wynosi 23.087,27 zł.

Na podstawie art. 481§1 k.c. Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od poszczególnych terminów zapłaty renty. Od kwietnia 2018 r. Sąd zasądził na rzecz powoda kwotę 1.300 zł miesięczne tytułem renty płatną do 10 dnia każdego miesiąca z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od każdej raty od 11 dnia każdego miesiąca do dnia zapłaty.

Powód domagał się także zasądzenia renty w kwocie 200 zł miesięcznie na zwiększone potrzeby wskazując na konieczność zakupu leków, dojazdów do lekarza i na rehabilitację. Należy jednak zaznaczyć, iż konieczne kontrole u lekarza ortopedy powód może wykonywać w ramach NFZ. Brak jest jakiegokolwiek dowodu iż powód musi wydawać stałe kwoty na leki lub przedmioty ortopedyczne i ewentualnie w jakiej wysokości. Z opinii biegłego z zakresu rehabilitacji wynika, iż powód nie musi korzystać z rehabilitacji. W tej sytuacji roszczenie o rentę z tytułu zwiększonych potrzeb podlegało oddaleniu.

Z uwagi na powyższe na mocy wskazanych powyżej przepisów Sąd orzekł jak w pkt I – II wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na mocy art. 98 kpc 99 kpc 100 kpc 108 § 1 kpc, § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 1804 ze zm.). Powód domagał się zadośćuczynienia w wysokości 176.500 zł, Sąd zasądził na jego rzecz kwotę 76.500 zł, a zatem powód wygrał sprawę w 43%. Odnośnie roszczenia o rentę za okres do marca 2018 powód domagał się kwoty 29.485 zł, a Sąd zasądził na jego rzecz kwotę 23.087 zł, czyli powód wygrał w 78%. Dalszej renty domagał się w wysokości 1.500 zł, a Sąd zasądził kwotę 1.300 zł, a zatem powód wygrał w 86%. Średnio powód wygrał sprawę w 69%.

Każda ze stron poniosła koszty zastępstwa procesowego w wysokości 5.400 zł. Powód dodatkowo uiścił opłatę od pozwu – 4000 zł. Biorąc pod uwagę stopień, w jakim każda ze stron wygrała spór Sąd uznał, iż powodowi należy się zwrot kwoty 3726 zł, zaś pozwanemu - 1679 zł. Różnica powyższych kwot daje kwotę 2.047 zł, którą Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda.

W punkcie IV wyroku Sąd na podstawie art. 113 ust.2 ustawy z dnia 28.07.2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych nakazał ściągnąć z zasądzonego roszczenia na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Gdańsku kwotę 522,81 zł, która stanowi 31% kosztów sądowych poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa (koszt opinii biegłych wynoszący łącznie 1686,48 zł).

W punkcie V wyroku Sąd na podstawie art. 113 ust.1 ustawy z dnia 28.07.2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych nakazał ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Gdańsku kwotę 6.967,67 zł, która stanowi 69% kosztów sądowych poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa (koszt opinii biegłych wynoszący łącznie 1686,48 zł) oraz tytułem nieuiszczonej przez powoda części opłaty od pozwu tj. 5804 zł.