Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 września 2018 r.

Sąd Rejonowy w Zawierciu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 14 września 2018 r. w Zawierciu

sprawy z powództwa C. 2 Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W.

przeciwko J. P.

o zapłatę

oddala powództwo w całości.

Sygn. akt I C 260/18 upr.

UZASADNIENIE

Powód C. 2 Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. wniósł w dniu 27 grudnia 2017r. w elektronicznym postępowaniu upominawczym pozew o zasądzenie od pozwanej J. P. kwoty 1.360,93 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu oraz kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że dochodzone pozwem roszczenie wynika z zawartej przez pozwaną z (...) Bank S.A. (będącym następcą prawnym (...) Bank (...) S.A. oraz (...) Finanse S.A.) umowy karty kredytowej nr (...) z dnia 6 marca 2008r., na podstawie której Bank przekazał pozwanej środki pieniężne w wysokości i na zasadach określonych w umowie. Strona pozwana nie wywiązała się z przyjętego na siebie zobowiązania. Bank dokonał wypowiedzenia pozwanej umowy, na skutek czego umowa uległa rozwiązaniu i roszczenie Banku względem pozwanej stało się w całości wymagalne. Na podstawie umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 13 czerwca 2017r. D. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. nabył wierzytelność przysługującą pierwotnemu wierzycielowi (...) Bank S.A. względem strony pozwanej, wynikającą z wyżej wskazanej umowy karty kredytowej. Następnie D. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. zawarł w dniu 29 września 2017r. z powodem C. 2 Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. umowę przelewu wierzytelności odnoszącą się do wcześniej nabytych wierzytelności w ramach umowy przelewu wierzytelności z dnia 13 czerwca 2017r. Tym samym C. 2 Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. stał się wierzycielem strony pozwanej z tytułu wyżej wskazanej umowy. Dowodem skutecznego nabycia przez powoda dochodzonego roszczenia jest również wyciąg z elektronicznego załącznika do umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 13 czerwca 2017r. oraz wyciąg z elektronicznego załącznika do umowy przelewu wierzytelności z dnia 29 września 2017r., które stanowią wykaz wszystkich nabytych przez powoda wierzytelności. Istnienie ciążącego po stronie pozwanej obowiązku spełnienia dochodzonego roszczenia dodatkowo jest stwierdzone wyciągiem z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego z dnia 20 grudnia 2017r. Na kwotę dochodzoną niniejszym pozwem składają się następujące kwoty: 853,98 zł tytułem należności głównej, 359,60 zł tytułem skapitalizowanych odsetek za opóźnienie naliczonych od dnia następującego po dniu rozwiązania umowy karty kredytowej do dnia rozliczenia portfela nabytych przez powoda wierzytelności tj. do dnia 25 sierpnia 2017r. od kwoty należności głównej według stopy procentowej ustalonej w umowie, 21,79 zł tytułem skapitalizowanych odsetek ustawowych obliczonych od dnia następującego po dniu rozliczenia portfela wierzytelności nabytych przez powoda tj. od dnia 26 sierpnia 2017r. do dnia poprzedzającego złożenie pozwu od niespłaconej należności głównej, 125,56 zł tytułem opłat i kosztów. Strona pozwana pomimo skierowanego do niej wezwania do zapłaty nie uregulowała swojego zadłużenia względem powoda. Mając na uwadze powyższe pozew według strony powodowej jest uzasadniony i konieczny.

Referendarz sądowy Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie postanowieniem wydanym w dniu 25 stycznia 2018r. w sprawie o sygn. akt VI Nc-e 2545007/17, wobec stwierdzenia braku podstaw do wydania nakazu zapłaty, przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Zawierciu według właściwości ogólnej strony pozwanej.

W odpowiedzi na wezwanie tut. Sądu pełnomocnik powoda w piśmie z dnia 14 marca 2018r. uzupełnił braki formalne pozwu, przedkładając dokumenty niezbędne do wykazania sposobu reprezentacji powoda i zgłosił wnioski dowodowe.

Sąd rozpoznał sprawę w postępowaniu uproszczonym, albowiem roszczenie pozwu wynika z umowy, a wartość przedmiotu sporu nie przekracza kwoty 20 000 zł (art. 505 ¹ pkt 1 k.p.c.).

Sąd Rejonowy ustalił i zważył co następuje :

Sąd dopuścił na rozprawie w dniu 14 września 2018r. dowody z dokumentów przedstawionych przez stronę powodową, to jest: umowy o przyznanie limitu kredytowego i wydanie karty z dnia 06.03.2008r. zawartej pomiędzy (...) Bank (...) SA we W. i pozwaną dla ustalenia podstaw roszczeń objętych żądaniem pozwu oraz umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 13.06.2017r. z wyciągiem z załącznika do umowy, oświadczenia o zapłacie ceny z dnia 25.08.2017r., umowy przelewu wierzytelności z dnia 29.09.2017r. wraz z załącznikami, zawiadomienia o przelewie wierzytelności z dnia 14.07.2017r., wyciągu z ksiąg rachunkowych powoda z dnia 20.12.2017r. dla ustalenia legitymacji czynnej powoda oraz treści zawiadomienia skierowanego do pozwanej oraz charakteru i wysokości dochodzonych roszczeń (k. 14-23, 28-43 akt).

W oparciu o wskazane dowody Sąd ustalił, że pozwana J. P. był stroną umowy nr (...) o przyznanie limitu kredytowego i wydanie karty kredytowej zawartej w dniu 06.03.2008r. z (...) Bank (...) S.A. we W. (obecnie (...) Bank S.A.)- (k.21-23 akt).

Z uwagi na niewywiązanie się przez pozwaną z przyjętych na siebie zobowiązań wynikających z zawartej umowy (...) Bank (...) S.A. we W. (obecnie (...) Bank S.A.) dokonał wypowiedzenia umowy. Umowa uległa rozwiązaniu z dniem 06.11.2009r. (...) Bank (...) S.A. we W. (obecnie (...) Bank S.A.) wystawił w dniu 11.03.2010r. Bankowy Tytuł Egzekucyjny, któremu następnie została nadana klauzula wykonalności przez Sąd Rejonowy w Zawierciu w sprawie o sygn. akt I Co 584/14.
W oparciu o uzyskany tytuł wykonawczy (...) Bank (...) S.A. we W. (obecnie (...) Bank S.A.) wszczął postępowanie egzekucyjne, które prowadził Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Zawierciu C. M.. Postępowanie egzekucyjne zakończyło się na skutek wydania przez Komornika w dniu 09.02.2015r. postanowienia o umorzeniu (k. 15-16 akt).

W dniu 13.06.2017r. została zawarta umowa sprzedaży wierzytelności pomiędzy (...) Bank S.A. a D. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W., w tym wierzytelności przysługującej uprzednio pierwotnemu wierzycielowi (...) Bank S.A. względem strony pozwanej, wynikającej z zawartej umowy z dnia 06.03.2008r. Jednym z załączników do umowy sprzedaży wierzytelności stanowił wykaz nabytych wierzytelności. Pismem z dnia 14.07.2017r. D. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. wystosował do pozwanej zawiadomienie o dokonanej cesji wierzytelności (k. 15, 17-20, 37-43 akt).

Następnie w dniu 29.09.2017r. doszło do zawarcia umowy przelewu wierzytelności pomiędzy D. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. a C. 2 Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W., w tym wierzytelności przysługującej uprzednio D. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. względem strony pozwanej, wynikającej z umowy zawartej w dniu 06.03.2008r.
Jednym z załączników do umowy przelewu wierzytelności stanowił wykaz nabytych wierzytelności. (k.16, 28-36 akt).

W dniu 20.12.2017r. powód C. 2 Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. wystawił wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego nr (...), w którym stwierdzono istnienie wymagalnej wierzytelności wobec dłużnika pozwanej J. P. w łącznej wysokości 1.360,93 zł z tytułu umowy nr (...) (k. 14 akt).

Nadto podczas rozprawy w dniu 14 września 2018r. Sąd wysłuchał pozwaną, która przyznała, że zawarła umowę o kartę kredytową, którą wypowiedziano w 2009r. Pamiętała, że prowadzono przeciwko niej egzekucję komorniczą, ponieważ miała więcej zadłużeń. Poza tym co ściągał komornik - nic więcej nie wpłacała. Nie przypomina sobie, aby zawierała jakiekolwiek porozumienie w sprawie spłaty zadłużenia, ponieważ od czasu wszczęcia egzekucji nie posiadała już środków na dobrowolną spłatę zobowiązań. (k.88 akt)

W przedmiotowej sprawie należało w pierwszej kolejności przeanalizować kwestie przedawnienia dochodzonego niniejszym pozwem roszczenia, który to obowiązek ciąży obecnie na Sądzie z urzędu. Stwierdzenie, iż dochodzona należność uległa przedawnieniu jest bowiem wystarczające do oddalenia powództwa bez potrzeby ustalenia, czy zachodzą wszystkie inne przesłanki prawno-materialne uzasadniające jego uwzględnienie, a ich badanie w takiej sytuacji staje się zbędne (por. uzasadnienie uchwały pełnego składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 17 lutego 2006r. III CZP 84/05, LEX nr 171726).

W obecnie obowiązującym stanie prawnym (z dniem 9 lipca 2018r.), w myśl regulacji art. 117 § 2 ¹ k.c. po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi. Zgodnie zaś z art. 5 ust. 4 ustawy z dnia 13 kwietnia 2018r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2018.1104), roszczenia przedawnione przysługujące przeciwko konsumentowi, co do których do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy nie podniesiono zarzutu przedawnienia, podlegają z tym dniem skutkom przedawnienia określonym w ustawie zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą. Jedynie w wyjątkowych przypadkach sąd może, po rozważeniu interesów stron, nie uwzględnić upływu terminu przedawnienia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi, jeżeli wymagają tego względy słuszności ( art. 117 ¹ § 1 k.c.).

Roszczenie powoda jako roszczenie majątkowe podlega przedawnieniu. Zgodnie z art. 117 § 1 i 2 k.c. z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba, że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia.

Skutek przedawnienia następuje po upływie określonego terminu i polega na tym, że wprawdzie roszczenie istnieje nadal, ale ten, przeciwko komu ono jest skierowane, może uchylić się od jego zaspokojenia. Osoba, przeciwko której przysługuje roszczenie może zatem bez ujemnych konsekwencji prawnych odmówić podjęcia zachowania, do którego jest zobowiązana. Sam upływ terminu przedawnienia nie wyklucza ani dobrowolnego spełnienia świadczenia przez zobowiązanego, ani wszczęcia procesu przez uprawnionego. Nawet prawomocne oddalenie powództwa ze względu na przedawnienie nie zmienia jednak tego, że nadal istnieje roszczenie w postaci naturalnej, do którego ma zastosowanie art. 411 pkt. 3 k.c. Stwierdzenie przedawnienia w procesie polega na odmowie zaspokojenia dochodzonego pozwem roszczenia z powołaniem się na przedawnienie bez konieczności wskazywania właściwego przepisu ustalającego termin przedawnienia (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 lutego 2007 r., IV CSK 1/07, LEX nr 274225).

W myśl art. 118 k.c. roszczenia związane z prowadzeniem działalności gospodarczej przedawniają się z upływem 3 lat. Zastosowanie 3 – letniego terminu przedawnienia zależy jednak od kwalifikacji roszczenia z punktu widzenia jego związku z określonym rodzajem działalności. Ten określony rodzaj działalności wiązać zaś należy z działalnością, którą prowadzi wierzyciel występujący z roszczeniem, a nie z charakterem stosunku prawnego, z którego to roszczenie wynika, lub charakterem działalności prowadzonej przez dłużnika. O tym, czy roszczenie jest związane z prowadzoną działalnością gospodarczą decydują więc cechy podmiotu, któremu ono przysługuje. Bez wątpienia 3 – letni termin przedawnienia dotyczy roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej oraz roszczeń banków wobec osoby nie będącej przedsiębiorcą. Bank, który udzielił pozwanemu kredytu był przedsiębiorcą, do którego zakresu działania należało m. in. udzielanie kredytów (por. wyrok Sądu Najwyższego z dn. 10.10.2003r. II CK 113/02, LEX nr 106951).

W niniejszym postępowaniu mamy do czynienia z sytuacją, że doszło do wydania przez poprzednika prawnego powoda bankowego tytułu egzekucyjnego, któremu nadano klauzulę wykonalności. W oparciu o wydany tytuł wykonawczy zostało wszczęte postępowanie egzekucyjne zakończone umorzeniem. Następnie wierzytelność stała się przedmiotem cesji. Powód nie jest podmiotem prawa bankowego i nie jest uprawniony do prowadzenia egzekucji na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego.

Otóż zgodnie z uchwałą 3 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 29.06.2016r. sygn. akt III CZP 29/16 nabywca wierzytelności niebędący bankiem nie może powoływać się na przerwę biegu przedawnienia spowodowaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności na podstawie art. 123 § 1 pkt. 1 k.c. Sąd Najwyższy w motywach podjętej uchwały potwierdził, że w razie cesji wierzytelności na nabywcę przechodzi ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, wszystkie właściwości, przywileje i braki, a więc ustawodawca zakłada identyczności wierzytelności cesjonariusza z wierzytelnością cedenta (art. 509 § 2 k.c.). Co do zasady nabywca wstępuje w sytuację prawną cedenta, w tym również w zakresie przedawnienia, zbycie wierzytelności jest bowiem irrelewantne dla jego biegu.

Jednakże w przypadku wierzytelności objętej bankowym tytułem wykonawczym sytuacja prawna cesjonariusza kształtuje się odmiennie od sytuacji prawnej nabywcy wierzytelności objętej innym tytułem wykonawczym. Uprawnienie do wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego przysługiwało jedynie bankom i tylko na ich rzecz mogła być nadana klauzula wykonalności. Nadanie klauzuli na rzecz cesjonariusza nie będącego bankiem nie było dopuszczalne. Dlatego też w ocenie Sądu Najwyższego cesjonariusz nie może powołać się na przerwę biegu przedawnienia wywołaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego przez pierwotnego wierzyciela będącego bankiem. Wynika to z wyjątkowości przywileju wystawiania bankowego tytułu egzekucyjnego, co prowadzi do wniosku, że skoro nie może on być podstawą egzekucji na rzecz innych osób niż w nim wskazane, za wyjątkiem następstwa prawnego po stronie wierzyciela innego banku, to również materialnoprawne skutki wszczęcia postępowania egzekucyjnego jako czynności wierzyciela – banku, prowadzącej do przerwy biegu przedawnienia dotyczą wyłącznie tego wierzyciela i nie dotyczą nabywcy nie będącego bankiem.

Zatem, zważywszy na datę wymagalności wierzytelności wynikającej z umowy bankowej z dnia 06.03.2008r. zawartej z pozwaną, przypadającą na dzień 06.11.2009r., w której to dacie nastąpiło wypowiedzenie umowy, roszczenie przedawniło się najpóźniej z upływem 3 lat od tej daty, zgodnie z treścią art. 118 k.c., jako dla roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Wobec powyższego zgodnie z art. 117 § 2 ¹ k.c. powództwo podlega oddaleniu w całości, gdyż skutkiem przedawnienia jest brak możliwości dochodzenia zarówno roszczenia głównego, jak i odsetek za opóźnienie. Zgodnie bowiem z ugruntowanym stanowiskiem judykatury, roszczenie o odsetki za opóźnienie przedawnia się najpóźniej z chwilą przedawnienia się roszczenia głównego (uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 2005r., III CZP 42/04, LEX nr 141130). Powód, nie będący bankiem, nie może skutecznie powoływać się na przerwy w biegu przedawnienia spowodowane nadaniem sądowej klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu i prowadzonym na jego podstawie postępowaniem egzekucyjnym.