Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 lutego 2014 r.

Sąd Okręgowy w Kielcach, IX Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Zbigniew Karamara

Protokolant: st.sekr.sądowy Iwona Stefańska

przy udziale oskarżyciela publicznego ---------------

po rozpoznaniu w dniu 6 lutego 2014 r.

sprawy P. D.

obwinionego o wykroczenie z art.92 a k.w. w zw. z art.20 ust.1 ustawy z dn.20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym, art.65 § 2 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Sandomierzu

z dnia 10 września 2013r. sygn. akt II W 469/13

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1.  obwinionego P. D. uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu w pkt II wniosku o ukaranie czynu z art. 65 § 2 kw;

2.  uchyla z podstawy prawnej wymiaru kary art. 9 § 2 kw;

3.  orzeczoną wobec obwinionego karę grzywny łagodzi do 200 (dwustu) złotych;

4.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty za obie instancje;

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych tytułem wydatków za postępowanie odwoławcze.

IX Ka 1906/13

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 6 lutego 2014 r.

Obwiniony P. D. stanął pod zarzutem popełnienia wykroczeń polegających na tym że w dniu 18 marca 2013 r. o godzinie 15:10 na ul. (...) w S., woj. (...), będąc kierowcą marki V. o nr rej. (...) na obszarze zabudowanym, gdzie obowiązywała dopuszczalna prędkość 50km/h, prowadził pojazd z prędkością 74 km/h, czym przekroczył dopuszczalną prędkość jazdy o 24 km/h, tj o czyn z art. 92a k.w. w zw. z art. 20 ust 1 ustawy dnia 20.06.1997 r. – Prawo ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r., nr 1137 t.j. ze zm.) oraz, żew dniu 26 marca 2013 r. w S., woj. (...), na oświadczeniu dotyczącym sprawcy wykroczenia przesłanym do Straży Miejskiej w S. umyślnie wprowadził w błąd instytucję upoważnioną z mocy ustawy do legitymowania i nie udzielił prawdziwych informacji podając dane kobiety jako
sprawcy powyższego wykroczenia, tj. czyn z art. 65 § 2 k.w.

Sąd Rejonowy w Sandomierzu, wyrokiem z dnia 10 września 2013 roku w sprawie II W 469/13:

1.  uznał obwinionego P. D. za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów stanowiących wykroczenia z art. 92a k.w. w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 20.06.1997 – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. nr 1137 – t.j ze zm.) oraz uznał za winnego popełnienia czynu z art. 65 § 2 k.w. i za to na podstawie art. 92a k.w. w zw. z art. 9 § 2 k.w. w zw. z art. 24 § 1 i 3 k.w. wymierzył mu łącznie karę grzywny w kwocie 250,00 (dwieście pięćdziesiąt 00/100 złotych)

2.  zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100,00 (sto 00/100) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wymierzył mu kwotę 30,00 (trzydziestu 00/100) złotych tytułem opłaty.

Apelację od tego wyroku wniósł obwiniony, który zaskarżył wyrok w całości na swoją korzyść i zarzucił mu:



obrazy przepisów postępowania poprzez pominięcie przez Sąd zgłaszanych wniosków dowodowych



błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia a polegający na przyjęciu, że dopuścił się on przypisanych mu czynów, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy na takie ustalenia nie pozwalał.

Podnosząc powyższe zarzuty, obwiniony wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Wniósł również o „zasądzenie od powoda kosztów postępowania sądowego”, co sąd zinterpretował jako wniosek o zasądzenie od Skarbu Państwa kosztów postępowania.

W uzasadnieniu apelacji obwiniony wskazał, iż Straż Miejska w S. nie zwróciła się z zapytaniem do osoby wskazanej przez obwinionego (tj. K. G.) czy to ona prowadziła pojazd bądź kto prowadził pojazd. Obwiniony zarzucił również, iż Straż Miejska „nie posiada uprawnień do przeprowadzania czynności śledczych” w związku z prowadzonymi przez nią czynnościami wyjaśniającymi. Zaprzeczył jakoby on był widoczny na zdjęciu zrobionym przez fotoradar. Podniósł również, iż Straż Miejska nie przedstawiła informacji dotyczącej radaru tzn. czy zdjęcie wykonano przez urządzenie stacjonarne czy mobilne.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja jest o tyle skuteczna, iż doprowadziła do uniewinnienia obwinionego za wykroczenie z art. 65 § 2 kw. odnośnie wprowadzenia w błąd Straż Miejską w S. poprzez nie udzielenie prawdziwych informacji.

Sąd II instancji podzielił pogląd sądu I instancji w kwestii popełnienia czynu z art. 92a k.w. w zw. z art. 20 ust 1 ustawy dnia 20.06.1997 r. – Prawo ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r., nr 1137 t.j. ze zm.) przez P. D..

Apelacja sprowadzała się do tego, że to nie obwiniony widnieje na przedmiotowym zdjęciu. Poczynione przez sąd pierwszej instancji ustalenia faktyczne są trafne i nie obarczone błędem W pisemnych wyjaśnieniach z dnia 15 maja 2013 r. obwiniony oświadczył, że załącznik B, wysłany mu przez Straż Miejską daje jedynie możliwość wskazania osoby, której użyczył pojazd bez możliwości wskazania innego kierującego w tym przypadku nieznanej mu osoby. Wobec takich wyjaśnień Straż Miejska w S.poczyniła starania zwracając się do Urzędu Miasta K.by udostępnione zostały dane osobowo adresowe obwinionego wraz z jego zdjęciem. Informacje te zostały przesłane w dniu 24 kwietnia 2013 r. Ponadto obwiniony oświadczył strażnikom miejskim z (...) W. K., że nie spotka się ze strażnikami miejskimi i odmówił podania jakichkolwiek danych w związku z prowadzonym postępowaniem. Sąd, jak również inne organy postępowania kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego (art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpw). Zdjęcie wykonane przez fotoradar obrazuje w sposób wyraźny twarz mężczyzny z charakterystycznym zarostem i charakterystycznymi rysami twarzy. Dodatkowo, co nie ulega wątpliwości – tak jak to wskazał sąd pierwszej instancji – iż porównując go ze zdjęciem obwinionego przesłanym przez UM K.bez żadnej wątpliwości należy stwierdzić, iż są to zdjęcia przedstawiające tego samego mężczyznę. Zdaniem Sądu Okręgowego taka ocena powyższych dowodów jest oceną trafną i mieszczącą się w ramach swobodnej oceny dowodów z art. 7 kpk. W związku z powyższym nie było konieczności przesłuchiwania kobiety wskazanej przez obwinionego – K. G., zwłaszcza, że obwiniony wprost nie wnosił o przeprowadzenie dowodu z jej zeznań.

Sąd II instancji nie podzielił poglądu Sądu Rejonowego odnośnie skazania obwinionego za wprowadzenie w błąd Straż Miejską w S. nie udzielając prawdziwych informacji tj. art. 65 § 2 kw, uznając, iż zachowanie obwinionego stanowiło przyjętą przez niego linię obrony.

P. D. wezwany przez Straż Miejską do wskazania danych osobowo-adresowych kierowcy jego pojazdu V. nr rej (...), jadącego ul. (...) w S. w dniu 18.03.2013 r. o godz. 15.10 wskazał dane kobiety, jako osoby której krytycznego dnia powierzył swój samochód do kierowania, jednakże podanie tych danych nie może skutkować jego odpowiedzialnością gdyż realizował swoje prawo do obrony wynikające z art. 6 kpk. Nie nasuwa jakichkolwiek wątpliwości, że podając dane personalne innej osoby nie miał na celu wprowadzenia w błąd Straży Miejskiej, a jedynie podjął obronę. Bez względu na ocenę sensowności i skuteczności obranej przez niego metody, jest oczywiste, że w ten właśnie sposób realizował on swoje prawo do obrony. Przyznanie przez niego faktu popełnienia wykroczenia postawiłoby go bowiem w sytuacji, w której musiałby obciążyć się sam o popełnienie czynu zabronionego, a zatem postąpić wbrew zasadzie nemo tenetur se ipsum accusare. Podnieść dodatkowo należy, co wynika z pisemnych wyjaśnień obwinionego (k. 10) iż uważa on, że przesłane mu zdjęcie z fotoradaru jest na tyle nieczytelne – w jego subiektywnym odbiorze, że nie da się zidentyfikować „płci kierowcy”, W istocie więc obwiniony nie tyle podał personalia osoby widniejącej na zdjęciu z fotoradaru, co zaprzeczał by to on był kierowcą pojazdu w krytycznym czasie, gdyż tego dnia powierzył on pojazd do używania właśnie K. G.. Podając więc jej personalia obwiniony nie wprowadzał w błąd Staży Miejskiej co do tożsamości innej osoby jak stanowi to art. 65 § 2 kw, ale realizował swój ustawowy obowiązek wynikający z przepisu art. 96 § 3 kw. Z tych przyczyn brak jest w zachowaniu obwinionego podstaw do uznania, że wyczerpał on znamiona wykroczenia z art. 65 § 2 kw i dlatego należało go od jego popełnienia uniewinnić.

Odnośnie zarzutu obwinionego, iż Straż Miejska „nie posiada uprawnień do przeprowadzania czynności śledczych”, należy podnieść, iż Straż Miejska jest uprawniona do prowadzenia czynności wyjaśniających na podstawie przepisu art. 55 kpw, gdyż rozszerza ona rt.. 54 kpw prawo prowadzenia tych czynności na inne organy, a mianowicie:

a) prokuratora, który jednak może zlecić je (a maiori ad minus - w całości lub w części) Policji (art. 56 § 1),

b) organy uprawnione z mocy samego kodeksu do występowania w roli oskarżyciela publicznego, tj. podmioty wskazane w art. 17 § 2 (inspektor pracy; zob. uwaga 3 do art. 17) i art. 17 § 3 (organy administracji, kontroli oraz straże gminne i miejskie ;

c) inne organy, jeżeli ustawa je upoważnia do prowadzenia takich czynności (art. 56 § 2 in fine);

Zważywszy na uniewinnienie P. D. z zarzutu z art. 65 § 2 kw sąd uchylił z podstawy prawnej wymiaru kary z art. 9 § 2 kw i zmienił karę grzywny wymierzając ją w wysokości 200 złotych uznając ja za adekwatna do stopni zawinienia i społecznej szkodliwości przypisanego mu ostatecznie czynu. Zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 złotych tytułem opłaty za obie instancje oraz zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 złotych tytułem wydatków za postępowanie odwoławcze.

Nie zasługuje na uwzględnienie wniosek obwinionego o zasądzenie na rzecz Skarbu Państwa kosztów postępowania, gdyż tylko uniewinnienie od całości wyroku skutkowałoby w/w zasądzeniem zgodnie z art. 118 kkw.

(SSO Zbigniew Karamara)