Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 czerwca 2018 r.

Sąd Okręgowy w Krakowie II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Protokolant: Bartosz Piątek

po rozpoznaniu w dniu 7 czerwca 2018 r. w Krakowie

na rozprawie

sprawy z powództwa A. M.

przeciwko Gminie K. - L.

o zapłatę

na skutek apelacji strony pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa – Nowej Huty w Krakowie

z dnia 14 listopada 2017 r., sygnatura akt I C 100/15/N

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 450 zł (czterysta pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

SSO Jarosław Tyrpa SSO Renata Stępińska SSO Zbigniew Zgud

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 7 czerwca 2018 roku

Powód, A. M., wniósł o zasądzenie od strony pozwanej, Gminy K. – L., kwoty 9.100 zł z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenia kosztów procesu. Na uzasadnienie wskazał, że dochodzi roszczenia odszkodowawczego za utratę dochodu z wynajmu budynku stanowiącego jego własność, położonego w (...) za okres od 20 lutego 2013 roku do 20 czerwca 2013 roku, gdyż na skutek niewskazania przez stronę pozwaną pomieszczenia tymczasowego w postępowaniu egzekucyjnym nie było możliwości wykonania eksmisji R. B., który zajmował ww. budynek powoda.

Strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania, podnosząc brak oparcia roszczenia w obowiązujących przepisach prawa, niewykazanie wysokości roszczenia oraz oddalenie powództwa za wcześniejsze okresy przez sądy obu instancji.

Wyrokiem z dnia 14 listopada 2017 roku, Sąd Rejonowy dla Krakowa - Nowej Huty w Krakowie zasądził od strony pozwanej Gminy K. L. na rzecz powoda A. M. kwotę 4.442 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 3 grudnia 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty (punkt I); w pozostałym zakresie powództwo oddalił (punkt II); zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 452,28 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania (punkt III); nakazał ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Krakowa Nowej Huty w Krakowie: od powoda A. M. kwotę 756,00 zł, od strony pozwanej Gminy K. L. kwotę 726,39 zł tytułem zwrotu kosztów uiszczonych tymczasowo przez Skarb Państwa (punkt IV).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wyrokiem z dnia 18 września 2012 r., sygn. akt I C 1279/12/N, Sąd Rejonowy dla Krakowa – Nowej Huty w Krakowie nakazał R. B., aby opróżnił, opuścił i wydał powodowi budynek położony w M. nr (...)usytuowany na nieruchomości stanowiącej działki nr (...), objęte księgą wieczystą nr (...). Postanowieniem z dnia 11 października 2012 r. nadana została temu wyrokowi klauzula wykonalności.

Właścicielem nieruchomości stanowiącej działki nr (...), objętej księgą wieczystą nr (...), jest powód.

W dniu 30 października 2012 r. powód złożył wniosek do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Krakowa – Nowej Huty w Krakowie K. W. o wszczęcie postępowania egzekucyjnego na podstawie tytułu wykonawczego wyżej opisanego. Pismem z dnia 3 grudnia 2012r. doręczonym stronie pozwanej w dniu 7 grudnia 2012 r. Komornik wezwał Gminę do wskazania pomieszczenia tymczasowego dla dłużnika. Pismem z dnia 10 lutego 2013 r., które wpłynęło do Komornika w dniu 19 lutego 2013 r. Gmina wskazała, że podjęła starania o uzyskanie pomieszczenia tymczasowego, a nadto wezwała Komornika do podania informacji o stanie rodzinnym dłużnika. Pismem z dnia 8 marca 2013 r. doręczonym Gminie w dniu 14 marca 2013 r. Komornik poinformował, iż dłużnik nie posiada tytułu prawnego do innego lokalu, zamieszkuje samotnie i ma pod opieką trzy psy. W piśmie tym Komornik podtrzymał wniosek o wskazanie pomieszczenia tymczasowego. Pismem złożonym u Komornika w dniu 10 kwietnia 2013 r. wierzyciel (powód) wskazał pomieszczenie tymczasowe, do którego powinien zostać przeniesiony dłużnik. Na wezwanie Komornika z dnia 22 kwietnia 2013 r. wierzyciel złożył w dniu 29 kwietnia 2013 r. kolejne pismo zawierające wyjaśnienia dotyczące pomieszczenia tymczasowego. W dniu 10 maja 2013 r. Komornik wystosował do stron postępowania egzekucyjnego zawiadomienie o wyznaczeniu terminu wykonania eksmisji na dzień 20 czerwca 2013r.

Wynagrodzenie jakie powód mógł uzyskać z wynajmu nieruchomości w okresie objętym żądaniem pozwu, tj. od 20 lutego 2013 roku do 20 czerwca 2013 roku wynosi 4.442 zł

Okolicznością niekwestionowana przez stronę pozwaną było, że w okresie objętym żądaniem pozwu powód nie otrzymał od strony pozwanej czy od R. B. jakichkolwiek opłat za korzystanie z nieruchomości stanowiącej jego własność.

W rozważaniach prawnych Sąd Rejonowy przywołał treść art. 1046 § 4 k.p.c. (w brzmieniu obowiązującym w dacie od dnia lutego do czerwca 2013 roku) i wyjaśnił, że wykonując obowiązek opróżnienia lokalu służącego zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych dłużnika na podstawie tytułu wykonawczego, z którego nie wynika prawo dłużnika do lokalu socjalnego lub zamiennego, komornik usunie dłużnika do innego lokalu lub pomieszczenia, do którego dłużnikowi przysługuje tytuł prawny i w którym może zamieszkać. Jeżeli dłużnikowi nie przysługuje tytuł prawny do innego lokalu lub pomieszczenia, w którym może zamieszkać, komornik wstrzyma się z dokonaniem czynności do czasu, gdy gmina właściwa ze względu na miejsce położenia lokalu podlegającego opróżnieniu, na wniosek komornika, wskaże dłużnikowi tymczasowe pomieszczenie, nie dłużej jednak niż przez okres 6 miesięcy. Po upływie tego terminu komornik usunie dłużnika do noclegowni, schroniska lub innej placówki zapewniającej miejsca noclegowe wskazanej przez gminę właściwą ze względu na miejsce położenia lokalu podlegającego opróżnieniu. Usuwając dłużnika do noclegowni, schroniska lub innej placówki zapewniającej miejsca noclegowe, komornik powiadomi właściwą gminę o potrzebie zapewnienia dłużnikowi tymczasowego pomieszczenia. Zgodnie zaś z treścią art. 4 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. 2005.31.266) tworzenie warunków do zaspokajania potrzeb mieszkaniowych wspólnoty samorządowej należy do zadań własnych gminy. W myśl art. 2a powołanego artykułu, w przypadku wykonywania przez komornika obowiązku opróżnienia lokalu, o którym mowa w art. 1046 § 4 k.p.c., gmina wskazuje tymczasowe pomieszczenie albo noclegownię, schronisko lub inną placówkę zapewniającą miejsca noclegowe, chyba że pomieszczenie odpowiadające wymogom tymczasowego pomieszczenia wskazał wierzyciel lub dłużnik albo osoba trzecia.

Zgodnie z art. 417 § 1 k.c. za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej odpowiedzialność ponosi Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa. Przesłankami odpowiedzialności jednostki samorządu terytorialnego stosownie do treści powołanego powyżej art. 417 k.c. są szkoda, fakt jej wyrządzenia przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej oraz łączący te zdarzenia normalny związek przyczynowy. W przypadku nie wskazania przez gminę pomieszczenia tymczasowego, noclegowni, schroniska lub innej placówki zapewniającej miejsca noclegowe właściciel lokalu musi tolerować zajmowanie należącego do niego lokalu przez osoby do tego nieuprawnione, nie może korzystać z lokalu i pobierać z niego pożytków, co bezsprzecznie stanowi jego szkodę. Wypełnienie przez jednostkę samorządu terytorialnego opisanego w pozwie obowiązku skutkowałoby odzyskaniem przez właściciela możliwości swobodnego dysponowania lokalem i nie ponoszenie szkody z uwagi na dalsze zajmowanie go przez osoby do tego nieuprawnione. Zaniechanie przez gminę wskazania pomieszczenia tymczasowego oraz noclegowni, schroniska lub innej placówki zapewniającej miejsca noclegowe stanowi zachowanie niezgodne z prawem, skutkujące odpowiedzialnością odszkodowawczą gminy. Prawidłowa interpretacja przepisu art. 1046 § 4 k.p.c., przy uwzględnieniu treści art. 4 ust. 1-3 ustawy i art. 20 ust. 2a ustawy, pozwala na zrekonstruowanie normy prawnej nakładającej na gminę obowiązek dostarczenia dłużnikowi pomieszczenia tymczasowego.

W konsekwencji Sąd Rejonowy stwierdził, iż w sprawie zostały spełnione przesłanki odpowiedzialności pozwanej za szkodę wyrządzoną powódce zaniechaniem polegającym na niedostarczeniu noclegowni, schroniska lub innej placówki zapewniającej miejsca noclegowe dla eksmitowanego R. B.. W toku prowadzonego postępowania egzekucyjnego komornik sądowy zwracał się do pozwanej o realizację obciążającego ją obowiązku i dostarczenie najpierw pomieszczenia tymczasowego. Pozwana nie wypełniła tych obowiązków, uniemożliwiając powodowi wykonanie wyroku eksmisyjnego, a tym samym swobodne dysponowanie nieruchomością, umożliwiające powodowi uzyskiwanie czynszu najmu. Osoba zajmująca nieruchomość nie uiszczała przy tym na rzecz powoda żadnych kwot z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości w spornym okresie. Gdyby Gmina wskazała niezwłocznie Komornikowi pomieszczenie tymczasowe, to eksmisja zostałaby wykonana przed upływem okresu, za który powód dochodzi odszkodowania. Pomiędzy otrzymaniem przez Komornika wskazania pomieszczenia tymczasowego (przez wierzyciela) przeznaczonego dla dłużnika, co nastąpiło w dniu 10 kwietnia 2013 r., a wykonaniem eksmisji (20 czerwca 2013 r.) upłynęło ponad dwa miesiące. Strona pozwana otrzymała wezwanie do wskazania pomieszczenia tymczasowego w dniu 7 grudnia 2012 r., zatem gdyby wskazała takie pomieszczenie w terminie tygodniowym, Komornik uzyskałby informację o pomieszczeniu tymczasowym w dniu 14 grudnia 2012 r. Wówczas mógłby podjąć czynności związane z wyznaczeniem terminu eksmisji, które wymagałyby około dwóch miesięcy. Tym samym wykonanie eksmisji nastąpiłoby w połowie lutego 2013 r. Odnośnie wysokości zasądzonego roszczenia Sąd I instancji wskazał, że wynika ona ze sporządzonej przez biegłego sądowego opinii uwzględniające stawki czynszu w miejscowości, w której położona jest nieruchomość, a która nie była kwestionowana przez żadną ze stron postępowania.

O odsetkach od zasądzonej kwoty orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 482 § 1 k.c., od dnia wniesienia pozwu, zgodnie z żądaniem pozwu.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c. stosunkowo je rozdzielając, ponieważ powód wygrał sprawę w 49%, a pozwany w 51%. Ponadto w oparciu zaś o art. 83 ust. 2 i art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd nakazał ściągnąć odpowiednio procentowo do uwzględnionego żądania pozwu od powoda na rzecz Skarbu Państwa kwoty wydatków, tymczasowo uiszczone przez Skarb Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wniosła strona pozwana, która zaskarżyła je w całości i zarzuciła Sądowi Rejonowemu naruszenia w postaci sprzeczności rozstrzygnięcia z zebranym materiałem dowodowym, nieprawidłową ocenę dowodów, nieprawidłowe rozstrzygnięcie o kosztach postepowania, naruszenie zasady powagi rzeczy osądzonej, naruszenie przepisów ustawy Prawo budowlane, brak wskazania źródła szkody wywołanej przez władze publiczną zgodnie z przepisem art. 417 ¹ k.c. Skarżąca domagała się zmiany zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa oraz zasądzenia kosztów postepowania, ewentualnie uchylenia zaskarżonego orzeczenia i przekazania sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postepowania za obie instancje.

W uzasadnieniu apelująca podniosła, iż postępowanie z powództwa A. M. przeciwko stronie pozwanej toczyło się już przed Sądem Rejonowym dla Krakowa – Nowej Huty w Krakowie pod sygn. akt I C 1002/13/N i powództwo zostało w tej sprawie w całości oddalone. Oddaleniu podlegała również apelacja wniesiona przez powoda od powyższego orzeczenia. Sprawa ta została już rozpoznana, zatem zachodzi powaga rzeczy osądzonej. Strona pozwana podniosła nadto, iż powód opiera swoją szkodę o utracone korzyści, zatem winien wykazać te okoliczności z dużym prawdopodobieństwem. Tymczasem Sąd I instancji oparł się jedynie na hipotetycznej opinii biegłego który ustalił, w jakiej wysokości czynsz powód potencjalnie mógłby uzyskać. Nie stwarza to podstaw do przyjęcia, że korzyści takie powód rzeczywiście by uzyskał. Nie zgodziła się tez skarżąca, iż w niniejszej sprawie bez znaczenia pozostaje fakt, że budynek jest samowolą budowlaną. Zdaniem apelującej bezprawne jest czerpanie korzyści z najmu budynku, posadowionego wbrew przepisom budowlanym.

W odpowiedzi na apelację strony pozwanej, powód domagał się oddalenia apelacji oraz zasądzenia od pozwanej na swoją rzecz kosztów postępowania odwoławczego.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Sąd Okręgowy przyjmuje za własne ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy. Jakkolwiek w apelacji podnosi się zarzut sprzeczności rozstrzygnięcia z zebranym materiałem dowodowym i nieprawidłową ocenę dowodów, to jednak zarzuty te nie są w apelacji rozwinięte. Strona apelująca nie wskazała na czym miałaby polegać zarzucona sprzeczność i wadliwość oceny dowodów. Nie wskazuje także innego (jej zdaniem prawidłowego) stanu faktycznego, który miałby być ustalony w konsekwencji innej oceny dowodów. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem zarówno Sądu Najwyższego jak i sądów powszechnych skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu (por. orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 6 listopada 1998 r., II CKN 4/98, niepubl., z dnia 10 kwietnia 2000 r., V CKN 17/2000, OSNC 2000, nr 10, poz. 189 i z dnia 5 sierpnia 1999 r., II UKN 76/99, OSNAPiUS 2000, nr 19, poz. 732). Dla skutecznego postawienia zarzutu wadliwości oceny materiału dowodowego nie jest wystarczające podanie alternatywnej wersji zdarzeń, która jest zdaniem apelującego bardziej prawdopodobna, ani samo przekonanie o wadliwości dowodów. Rozwiązanie pozornej sprzeczności istnienia dwóch usprawiedliwionych sądów (mniemań) tkwi w ustawowym przyznaniu kompetencji składowi orzekającemu ustalenia według swobodnego uznania, którą spośród prawdopodobnych wersji uznaje za prawdziwą (tak Sąd Najwyższy w Postanowieniu z dnia 9 stycznia 2004 r. , IV CK 339/02, LEX nr 175929). Dla skuteczności tego zarzutu konieczne jest wykazanie, że sąd dokonując oceny uchybił zasadom logiki lub doświadczenia życiowego. W obecnie obowiązującym systemie procesowym „obowiązuje zasada równości dowodów (środków dowodowych) rozumiana w ten sposób, że ustawodawca nie tworzy kategorii dowodów uprzywilejowanych, którym nadawałby z urzędu szczególną moc dowodową. Wszystkie zatem dowody podlegają swobodnej ocenie sędziowskiej na podstawie art. 233 k.p.c.” (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 października 2014 r., V CSK 584/13, LEX nr 1540644).

Chybiony jest zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy powagi rzeczy osądzonej. Zgodnie z art. 366 k.p.c. wyrok prawomocny ma powagę rzeczy osądzonej tylko co do tego, co w związku z podstawą sporu stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia, a ponadto tylko między tymi samymi stronami. Tymczasem postępowanie z powództwa A. M. przeciwko stronie pozwane, której toczyło się przed Sądem Rejonowym dla Krakowa – Nowej Huty w Krakowie pod sygn. akt I C 1002/13/N dotyczyło innego okresu niż wskazany w niniejszej sprawie. Rozważania Sądów obu instancji w tamtej sprawie dotyczyły braku związku przyczynowego pomiędzy działaniem strony pozwanej właśnie w kontekście czasu za jaki dochodzono roszczeń w tamtej sprawie. Powództwo zostało wówczas oddalone nie ze względu na to, że roszczenie powodowi nie przysługuje co do zasady ale dlatego, że w okresie objętym tamtym żądaniem nie można było jeszcze uznać, że pozwana Gmina opóźniła się z dostarczeniem lokalu na tyle, że prowadzi to do powstania szkody. Nie może więc być mowy o naruszeniu art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c.

Bez znaczenia pozostaje okoliczność czy budynek jest samowolą budowlaną. Przywołane w tym kontekście w apelacji przepisy obecnie obowiązującego prawa budowlanego nie znajdują bowiem w sprawie zastosowania. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy (np. opis nieruchomości w opinii biegłego) wskazuje, że przedmiotowy budynek został wybudowany przed wejściem w życie prawa budowlanego z 1995 roku. Zgodnie z art. 103 ust. 2 obecnego prawa budowlanego w stosunku do obiektów, których budowę ukończono przed wejściem w życie nowego prawa budowlanego nie stosuje się przepisu art. 48 przewidującego w przypadku tzw. samowoli budowlanej nakaz rozbiórki. Zastosowanie znajdują natomiast przepisy wcześńiejsze. Na mocy przepisów prawa budowlanego z 1974 roku z kolei brak pozwolenia na budowę nie jest wystarczającą przesłanką do nakazania rozbiórki istniejącego obiektu budowlanego i może być konwalidowany, jeżeli nie zachodzą okoliczności wymienione w art. 37 ww. ustawy. Tryb postępowania w takiej sytuacji przewidywał art. 40 p.b. z 1974 r. (por. wyrok WSA w Krakowie w sprawie II SA/Kr 1640/17). Przywołany art. 37 ust. 1 p.b. z 1974 roku przewidywał konieczność rozbiórki jedynie w przypadku kiedy terenowy organ administracji państwowej stopnia powiatowego stwierdzi, że obiekt budowlany lub jego część znajduje się na terenie, który zgodnie z przepisami o planowaniu przestrzennym nie jest przeznaczony pod zabudowę albo przeznaczony jest pod innego rodzaju zabudowę, lub powoduje bądź w razie wybudowania spowodowałby niebezpieczeństwo dla ludzi lub mienia albo niedopuszczalne pogorszenie warunków zdrowotnych lub użytkowych dla otoczenia. W innych przypadkach, zgodnie z art. 40 w wypadku wybudowania obiektu budowlanego niezgodnie z przepisami, właściwy terenowy organ administracji państwowej winien wydać inwestorowi, właścicielowi lub zarządcy decyzję nakazującą wykonanie w oznaczonym terminie zmian lub przeróbek, niezbędnych do doprowadzenia obiektu budowlanego, terenu nieruchomości lub strefy ochronnej do stanu zgodnego z przepisami. Innymi słowy, w przypadku budynków wybudowanych przed 1995 rokiem dla uznania, że budynek nie może być eksploatowany konieczne jest wydanie stosownej decyzji administracyjnej. Brak decyzji o nakazie rozbiórki i brak ustawowego terminu przeprowadzenia postępowania z art. 40 p.b. z 1974 roku nie pozwala na przyjęcie, że czerpanie dochodów z najmu takich budynków jest bezprawne. Nie można bowiem przyjąć, że budynek musi zostać rozebrany zgodnie z przepisami obowiązującego prawa.

Chybiony jest także zarzut apelacji, że Sąd I instancji oparł się jedynie na hipotetycznej opinii biegłego który ustalił, w jakiej wysokości czynsz powód potencjalnie mógłby uzyskać, co nie stwarza podstaw do przyjęcia, że korzyści takie powód rzeczywiście by uzyskał. Opinia biegłego obejmuje bowiem właśnie oszacowanie czynszu możliwego do uzyskania z obiektu tego typu. Zawiera zatem badanie rynkowej możliwości uzyskania takiego czynszu. Obowiązek dowodowy powoda, który opiera swoje żądanie o utracone korzyści, nie może być rozumiany w ten sposób, że powód musi wykazać, że próbował bezskutecznie wynająć nieruchomość. Nie sposób bowiem przyjąć, aby wymagać od powoda, że będzie oferował innym podmiotom najem lokalu zajętego przez osoby trzecie. Byłoby to sprzeczne z elementarną rzetelnością kontraktową. Nie można bowiem oferować do używania w zamian za czynsz obiektu, którym przyszły najemca nie mógłby dysponować. Jest to sprzeczne z istotą najmu wynikającą z art. 659 § 1 k.c. Brak w sprawie z kolei dowodu aby przedmiotowa nieruchomość nie nadawała się do wynajmu. Sąd Rejonowy prawidłowo wskazał także na istniejący związek przyczynowy pomiędzy zaniechaniem pozwanej Gminy a szkodą powoda. Związek ten polega na niedostarczeniu odpowiedniego pomieszczenia tymczasowego dla dłużnika, co skutkowało opóźnieniem w wykonaniu eksmisji o cztery miesiące. Z tej przyczyny powód nie mógł korzystać z przysługującego mu prawa własności. Sąd Rejonowy wyczerpująco omówił relacje zachodzące pomiędzy art. 1046 § 4 k.p.c. i art. 417 § 1 k.p.c. i wskazał okres o jaki opóźniono eksmisję. Nie ma potrzeby powtarzać ich w tym miejscu, a Sąd Okręgowy podziela je w całości. Zwraca jedynie uwagę, że bezprawność działania Gminy tożsamo oceniono w przywoływanej sprawie II Ca 1241/14. Oddalenie powództwa w tamtym przypadku wynikało jedynie z tego, że eksmisja nie byłaby wykonana do 15 stycznia 2013 roku. W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy uwzględnił natomiast żądanie za okres po 20 lutego 2013 roku.

Prawidłowe też są rozważania Sądu Rejonowego co do kosztów postępowania. Procentowe rozdzielenie kosztów uzależnione jest od szacowania stopnia w jakim strony uzyskały w procesie potwierdzenie ich racji. Takiego szacowania właśnie dokonał Sąd Rejonowy stosując art. 100 k.p.c. Ustalony stosunek procentowy odnosi się do kosztów poniesionych przez każdą ze stron. Stąd też pomimo proporcji 51 % do 49 % to strona powodowa nadal ma roszczenie o zwrot kosztów, albowiem pokryła także opłatę sądową i zaliczki na poczet opinii biegłego.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy uznał zarzuty apelacji za chybione. W konsekwencji apelacja jako bezzasadna musiała ulec oddaleniu na zasadzie art. 385 k.p.c.

Konsekwencją oddalenia apelacji jest zasądzenie kosztów postępowania na zasadzie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c., to jest na zasadzie odpowiedzialności za wynik postępowania. Na zasądzone koszty złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika powoda w kwocie 450 zł liczone od wartości przedmiotu zaskarżenia na podstawie § 2 pkt 3 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie w brzmieniu obowiązującym w dacie wniesienia apelacji.

SSO Jarosław Tyrpa SSO Renata Stępińska SSO Zbigniew Zgud