Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

w trybie art. 387 kpk

Dnia 5 października 2018 roku

Sąd Rejonowy w Rybniku III Wydział Karny w składzie:

przy udziale Prokuratora Agnieszki Sobieraj

po rozpoznaniu w dniu 5 października 2018 roku sprawy

K. J. (J.)

s. Z. i W.,

ur. (...) w Ż.

oskarżonego o to, że

w dniu 7 stycznia 2018 roku około godziny 16:50 w gminie C. sołectwo P. kierując pojazdem mechanicznym marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...) jadąc w kierunku R., na wysokości posesji numer (...) umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym dotyczące wymijania i wyprzedzania pojazdów, a także zasady nakazujące stosowanie się do znaków drogowych i zachowanie szczególnej ostrożności w ten sposób, że podczas manewru wymijania na łuku drogi w lewo oznaczonym znakiem ostrzegawczym A - 2 „niebezpieczny zakręt w lewo" przy poziomym oznakowaniu drogi zabraniającym przekraczania osi jezdni przekroczył dopuszczalną administracyjnie w tym miejscu prędkość poruszając się z prędkością nie mniejszą niż 101 - 105 km/h, zjechał na przeciwległy pas ruchu, w wyniku czego nieumyślnie spowodował wypadek doprowadzając do zderzenia z jadącym z kierunku przeciwnego kierunku samochodem osobowym marki V. (...) o nr rej. (...) kierowanym przez B. S., a następnie uderzył w drzewo, w wyniku czego pasażerka pojazdu marki O. (...) W. L. doznała obrażeń ciała w postaci masywnego krwotoku podpajęczynówkowego mózgu i móżdżku, masywnych ognisk stłuczenia mózgu, przerwania połączenia kręgosłupa z czaszką, krwiaka podtwardówkowego na podstawie czaszki i w kanale kręgowym, obrzęku i uogólnionego rozmiękania mózgu, złamania żeber, stłuczenia klatki piersiowej i stłuczenia płuc, które skutkowały zgonem pokrzywdzonej w dniu 12 stycznia 2018 roku, a także w wyniku którego obrażeń ciała w postaci skręcenia odcinka szyjnego kręgosłupa oraz stłuczenia prawego podudzia doznała K. S., które skutkowały naruszeniem czynności narządów jej ciała na okres powyżej 7 dni, a obrażeń ciała w postaci stłuczenia obu ud, rany tłuczonej uda lewego oraz otarcia skóry twarzy po stronie lewej doznała B. S., które skutkowały naruszeniem czynności narządów jej ciała na okres powyżej 7 dni,

tj. o czyn z art. 177 § 1 k.k. w zb. z art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.,

1.  uznaje oskarżonego K. J. za winnego popełnienia zarzucanego mu wyżej czynu wyczerpującego znamiona przestępstwa z art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na mocy art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

2.  na mocy art. 42 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 2 (dwóch) lat;

3.  na mocy art. 63 § 4 k.k. zalicza oskarżonemu na poczet orzeczonego w pkt 2 środka karnego okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 07 stycznia 2018 r. do dnia 5 października 2018 r.;

4.  na mocy art. 627 k.p.k. zasądza od oskarżonego na rzecz oskarżycieli posiłkowych M. P. i K. L. kwoty po 1.440 zł (jeden tysiąc czterysta czterdzieści złotych) tytułem zwrotu wydatków związanych z ustanowieniem pełnomocnika w sprawie;

5.  na mocy art. 627 k.p.k. i art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 roku o opłatach w sprawach karnych zasądza w części od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki w wysokości 2.000,00 zł (dwóch tysięcy złotych) oraz zwalnia oskarżonego z pozostałej części wydatków oraz opłaty, obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt III K 1109/18

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 5 października 2018 roku

Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 7 stycznia 2018 roku około godziny 16:50 K. J. prowadził pożyczony od ojca samochód marki O. (...) o nr rej. (...). Pasażerką tego pojazdu siedząca na przednim siedzeniu po prawej stronie była jego partnerka W. L.. Jechali oni w celu wydrukowania pozwu o rozwód W. L.. Jechali trasą w kierunku R. od strony P..

W pewnym momencie kierujący pojazdem przystąpił do wyprzedzania poprzedzającego go pojazdu, jednakże manewr ten rozpoczął w miejscu oznaczonym przed znakiem ostrzegawczym „niebezpieczny zakręt w lewo" oraz przy poziomym oznakowaniu drogi zabraniającym przekroczenia osi jezdni, a nadto przekroczył dopuszczalną w tym miejscu prędkość poruszając się z prędkością nie mniejszą niż 101-105 km/h. Prędkość ta uniemożliwiała bezpiecznie pokonanie łuku drogi, na który właśnie wjeżdżał.

W skutek tego manewru pojazd kierowany przez K. J. zjechał na przeciwległy pas jezdni, po którym poruszała się samochodem osobowym marki V. (...) o nr rej. (...) B. S., która jechał razem z innymi pasażerami i mimo prawidłowej techniki jazdy nie miała ona możliwości uniknięcia zdarzenia.

Wobec tego doszło do zderzenia przedmiotowych pojazdów, które miało miejsce na pasie ruchu, którym poruszała się B. S.. Następnie samochód kierowany przez K. J. siłą rozpędu uderzył w pobliskie drzewo i tam się zatrzymał.

dowód: wyjaśnienia K. J. k. 321-322, 398-398v, zeznania B. S. - k. 36-37, K. S. - k. 41, U. S. - k. 46, H. S. - k. 51, I. Ś. - k. 55, M. P. - k. 59. Z. J. - k. 66 i B. P. - k. 93 oraz dowody z dokumentów - protokół oględzin pojazdu k. 7-8, 14-15, 97-98, 99-100, protokół oględzin wypadku k. 9-11, 71-75, 101. nagranie zgło szenia k. 63-64. dokumentacja fotograficzna — k. 71-74, płyty CD — k. 64, 75. opinia biegłego z zakresu badania stanu technicznego pojazdów k. 78-86, informacja (...) k. 128, informacja z Centralnej Ewidencji (...) k. 130, opinia biegłego z zakresu badania wypadków drogowych k. 268-294,

W wyniku powyższego zdarzenia pasażerka pojazdu marki O. (...) W. L. doznała obrażeń ciała w postaci masywnego krwotoku podpajęczynówkowego mózgu i móżdżku, masywnych ognisk stłuczenia mózgu, przerwania połączenia kręgosłupa z czaszką, krwiaka podtwardówkowego na podstawie czaszki i w kanale kręgowym, obrzęku i uogólnionego rozmiękania mózgu, złamania żeber, stłuczenia klatki piersiowej i stłuczenia płuc, które skutkował)- zgonem pokrzywdzonej w dniu 12 stycznia 2018 roku. Zaś B. S. doznała obrażeń ciała w postaci stłuczenia obu ud, ran}- tłuczonej uda lewego oraz otarcia skóry twarzy po stronie lewej, które skutkowały naruszeniem czynności narządów jej ciała na okres powyżej 7 dni. Z kolei znajdująca się w pojeździe marki V. (...) K. S. doznała obrażeń ciała w postaci skręcenia odcinka szyjnego kręgosłupa oraz stłuczenia prawego podudzia, które skutkowały naruszeniem cz\nności narządów jej ciała na okres powyżej 7 dni. Ponadto U. S. odniosła obrażenia ciała w postaci ogólnych potłuczeń prawego podudzia, które skutkowały naruszeniem czynności narządów ciała na okres poniżej 7 dni.

dowód: dokumentacja medyczna k. 104-110, 111-117, 118-127, 201-240, 251-263, opinie sądowo - lekarskie k. 134, 136, 138, protokół oględzin i otwarcia zwłok k. 184-191,

W chwili wypadku K. J. był trzeźwy, w jego krwi nie stwierdzono obecności substancji psychoaktywnych. Nadto miał on w pełni zachowaną zdolność rozpoznania znaczenia dokonywanego czynu jak i pokierowania swoim postępowaniem. Tym samym poczytalność podejrzanego tempore criminis jak i temopore procedendi nie budzi wątpliwości. U oskarżonego rozpoznano pierwotne zaburzenia w obrębie struktury osobowości. Oskarżony po dokonanym czynie podjął leczenie psychiatryczne.

dowód: protokoły badania stanu trzeźwości k. 3-6, protokół pobrania krwi k. 148, opinia toksykologiczna k. 149-155, opinia sądowo - lekarska - psychologiczna k. 325-343

K. J. był już w przeszłości karany za przestępstwo z art. 191 § 2k.k. oraz przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. na kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania.

dowód: dane o karalności k. 351-352

Oskarżony w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień. Zaś w trakcie rozprawy głównej przed tut. Sądem przyznał się do zarzucanego mu czynu i wyraził skruchę. Następnie odmówił składania wyjaśnień.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego, które ostatecznie ograniczyły się do przyznania się do zarzucanego mu czynu, gdyż znajdują one potwierdzenie w materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadków B. S., K. S., U. S.. H. S., I. S., M. P., Z. J. i B. P., albowiem ich zeznania były jasne, spójne i wzajemnie korelowały ze sobą oraz z pozostałym materiałem dowodowym w postaci dowodów z dokumentów.

Nadto Sąd podzielił wnioski zawarte w opinii biegłego z zakresu badania wypadków drogowym inż. M. S., dotyczące przedmiotowego wypadku. Opisał ono powody wypadku, zachowanie kierowców oraz jednoznacznie wskazał, iż to zjechanie samochodu O. (...) na przeciwległy pas doprowadziło do czołowego zderzenia pojazdów, którego efektem była śmierć W. L.. Wobec powyż szego Sąd oparł się na powyższej opinii przy ustalaniu stanu faktycznego niniejszej sprawy.

Sąd w całości podzielił opinie sądowo - lekarskie biegłego z zakresu chirurgii ogólnej lek. med. Z. K. odnośnie stanu zdrowia pokrzywdzonych i odniesionych przez nich obrażeń. Opinie zostały sporządzone rzetelnie i dokładnie, a wnioski w nich zawarte są jasne i spójne. W ocenie Sądu odpowiadają nadto wymaganiom stawianym tego typu dowodom.

W ocenie Sądu opinia sądowo-psychiatryczna biegłych psychiatrów M. K. (1), M. K. (2) i biegłego psychologa B. B. jest rzetelna, pełna, konsekwentna i pozbawiona sprzeczności, a wnioski w niej zawarte logiczne i spójne. Opinia została sporządzona w przepisanej prawem formie przez dwóch biegłych lekarzy psychiatrów i biegłego psychologa, biegli w sposób wyczerpujący przeprowadzili swój wywód. Na podstawie tej opinii Sąd przyjął, że oskarżony w chwili czynu miał w pełni zachowaną zdolność rozpoznania znaczenia dokonywanego czynu jak i pokierowania swoim postępowaniem.

Ponadto Sąd dał wiarę pozostałym dowodom z dokumentów zebranym w niniejszej sprawie, które zostały sporządzone przez uprawnione i kompetentne do tego osoby, w zakresie ich działania, zaś w toku postępowania nie ujawniły się żadne okoliczności, które mogłyby podważać ich wiarygodność, nadto nie były kwestionowane przez żadną ze stron postępowania.

Mając na uwadze powyższy materiał dowodowy stwierdzić należy, że oskarżony czynem swoim wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. 177 § 1 kk w zw. z art. 177 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk. K. J. w dniu 7 stycznia 2018 roku około godziny 16:50 w gminie C. sołectwo P. kierując pojazdem mechanicznym marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...) jadąc w kierunku R., na wysokości posesji numer (...) umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym dotyczące wymijania i wyprzedzania pojazdów, a także zasady nakazujące stosowanie się do znaków drogowych i zachowanie szczególnej ostrożności w ten sposób, że podczas manewru wymijania na łuku drogi w lewo oznaczonym znakiem ostrzegawczym A - 2 „niebezpieczny zakręt w lewo" przy poziomym oznakowaniu drogi zabraniającym przekraczania osi jezdni przekroczył dopuszczalną administracyjnie w tym miejscu prędkość poruszając się z prędkością nie mniejszą niż 101 - 105 km/h, zjechał na przeciwległy pas ruchu, w wyniku czego nieumyślnie spowodował wypadek doprowadzając do zderzenia z jadącym z kierunku przeciwnego kierunku samochodem osobowym marki V. (...) o nr rej. (...) kierowanym przez B. S., a następnie uderzył w drzewo, w wyniku czego pasażerka pojazdu marki O. (...) W. L. doznała obrażeń ciała w postaci masywnego krwotoku podpajęczynówkowego mózgu i móżdżku, masywnych ognisk stłuczenia mózgu, przerwania połączenia kręgosłupa z czaszką, krwiaka podtwardówkowego na podstawie czaszki i w kanale kręgowym, obrzęku i uogólnionego rozmiękania mózgu, złamania żeber, stłuczenia klatki piersiowej i stłuczenia płuc, które skutkowały zgonem pokrzywdzonej w dniu 12 stycznia 2018 roku, a także w wyniku którego obrażeń ciała w postaci skręcenia odcinka szyjnego kręgosłupa oraz stłuczenia prawego podudzia doznała K. S., które skutkowały naruszeniem czynności narządów jej ciała na okres powyżej 7 dni, a obrażeń ciała w postaci stłuczenia obu ud, ran}' tłuczonej uda lewego oraz otarcia skóry twarzy po stronie lewej doznała B. S., które skutkowały naruszeniem czynności narządów jej ciała na okres powyżej 7 dni.

Występek stypizowany w przepisie art. 177 § 1 kk ma miejsce wówczas, gdy sprawca narusza, chociażby nieumyślnie, zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, i tym samym powoduje nieumyślnie wypadek, w którym inna osoba odniosła obrażenia ciała określone w art. 157 § 1 kk. Zaś skutkiem wypadku określonego w art. 177 § 2 kk jest śmierć albo ciężki uszczerbek na zdrowiu, określony w art. 156 § 1 kk. Tym samym, odpowiedzialność karna za spowodowanie wypadku komunikacyjnego możliwa jest wyłącznie w razie ustalenia, że w wyniku naruszenia obowiązujących sprawcę w konkretnych okolicznościach zasad bezpieczeństwa doszło do powstania wskazanych w ustawie skutków. Jeśli chodzi o drugi z wymienionych elementów, tj. doznanie obrażeń ciała, to Sąd nie ma wątpliwości, że zarówno pasażerka oskarżonego, która w wyniku wypadku poniosła śmierć, jak i osoby znajdujące się w drugim pojeździe na skutek zderzenia z samochodem marki O. (...) prowadzonym przez oskarżonego doznały obrażeń ciała. Nie mniej jednak ziszczenie się tego znamienia nie jest jeszcze równoznaczne z wypełnieniem wszystkich niezbędnych znamion ww. przestępstwa. Dla realizacji tego występku niezbędne jest, zaistnienie równocześnie drugiego elementu w postaci naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu.

Oskarżony prowadząc pojazd mechaniczny, wykonując manewr wyprzedzania w miejscu zabronionym, jadąc z niedozwoloną, nadmierną prędkością i zjeżdżając na przeciwległy pas ruchu nie zachował należytej ostrożności, czym doprowadził do przedmiotowego zdarzenia. Miał on możliwość uniknięcia wypadku poprzez zachowanie się zgodnie z obowiązującymi w miejscu zdarzenia regułami i przepisami drogowymi. Tym samym Sąd przyjął, że naruszenie reguł bezpieczeństwa w ruchu drogowym nastąpiło w sposób umyślny. Oskarżony widząc znaki drogowe zarówno pionowe jak i poziome rozpoczął wyprzedzanie pojazdu w miejscu do tego niedozwolonym (przed ostrym zakrętem, a ponadto wiedział, że jechał z nadmierną prędkością.

Zgodnie z opinią biegłego do spraw rekonstrukcji wypadków drogowych na zaistnienie wypadku miało bezpośrednio wpływ nieprawidłowe zachowanie kierującego samochodem O. (...), który rażąco naruszył wymogi bezpieczeństwa ruchu podczas manewru wyprzedzania i wymijania pojazdów. W sprawie brak było podstaw do twierdzenia o naruszeniu zasad bezpieczeństwa przez kierującą samochodem V. (...) B. S.. W warunkach wypadku poza obszarem zabudowanym poruszanie się pojazdu z prędkością administracyjnie dopuszczalną nie wyższą niż 90 km/h prawym pasem ruchu zgodnie z zasadą ruchu prawostronnego było bezpieczne. W sprawie problemem nie było przekroczenie przez kierującego samochodem O. (...) prędkości dopuszczalnej 90 km/h. lecz nieprawidłowa taktyka i technika jazdy, która polegała na poruszaniu się częścią pojazdu pasem ruchu do jazdy w kierunku przeciwnym podczas kończenia manewru wyprzedzania podjętego w miejscu gdzie oznakowanie poziome i pionowe drogi takiego manewru zabraniało. Natomiast prędkość wyższą od prędkości dopuszczalnej należy uznać jako prędkość niebezpieczną. Uczestnicy wypadku nie mieli możliwości podjęcia hamowania przed uderzeniem pojazdów. Oskarżony po ominięciu znaku ostrzegawczego A-2 zobowiązującego do zachowania szczególnej ostrożności podjął manewr wyprzedzania przed łukiem drogi w lewo i podczas wymijania pojazdów poruszał się częścią kierowanego pojazdu przeciwnym pasem ruchu, ścinając zakręt. Taka taktyka jazdy naruszała wymogi bezpieczeństwa ruchu określone oznakowaniem poziomym na jezdni znak P-4 „linia podwójna ciągła", który zabraniał przejazdu na przeciwny pas ruchu. K. J. swoim nieprawidłowym zachowaniem na jezdni naruszył zasady bezpieczeństwa określone w przepisach o wyprzedzaniu znajdujących się w ustawie Prawo o ruchu drogowym, które zobowiązują do zachowania szczególnej ostrożności podczas wyprzedzania i zabraniają wyprzedzania w miejscach o ograniczonej widoczności, w przepisach o prędkości i hamowaniu cytowanej ustawy zobowiązujących kierujących do poruszania się z prędkością bezpieczną i nie wyższą niż dopuszczalna, w przepisach o wymijaniu i w przepisach ogólnych cytowanej ustawy, które zobowiązują kierujących do zachowania bezpiecznego odstępu podczas wymijania i do stosowania się do znaków drogowych.

Wobec tego karygodność przypisanego oskarżonemu czynu nie może budzić żadnych wątpliwości, nadto, w ocenie Sądu, stopień jego społecznej szkodliwości jest znaczny. Skutkiem jego działania był wypadek drogowy, w którym śmierć poniosła pasażerka oskarżonego zaś poszkodowanymi zostały dwie osoby znajdujące się w drugim pojeździe. Przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości zarzucanego oskarżonemu czynu Sąd kierował się okolicznościami wskazanymi przez ustawodawcę w treści art. 115 § 2 k.k. Sąd zatem wziął pod uwagę rodzaj naruszonego działaniem oskarżonego dobra jakim jest bezpieczeństwo w ruchu drogowym, a także zdrowie człowieka. Przy ocenie Sąd wziął także pod uwagę sposób i okoliczności jego popełnienia. Na zwiększenie stopnia społecznej szkodliwości czynu wpływ miało umyślne naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Przypisany oskarżonemu czyn jest również przez niego zawiniony, gdyż w momencie jego popełnienia nie zachodziły żadne przesłanki wyłączające lub ograniczające jego winę. Zasadnym jest zatem postawienie oskarżonemu zarzutu, że mimo możliwości wyboru postępowania nie dał on posłuchu normie prawnej.

Przy wymiarze kary Sąd miał na uwadze, aby nie przekraczała ona stopnia winy oraz uwzględniała stopień społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu. Ponadto Sąd wziął pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Oceniając postawę oskarżonego należy wskazać, że był on w przeszłości karany. Sąd baczył także na motywację sprawcy, sposób jego działania, właściwości i warunki osobiste oraz sposób życia przed i po popełnieniu czynu. Sąd miał również na uwadze, aby orzeczona kara spełniła swoje cele zapobiegawcze i wychowawcze wobec sprawcy, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, że karą adekwatną wobec oskarżonego będzie bezwzględna kara 1 roku pozbawienia wolności.

Oskarżony lekceważy porządek prawny, bowiem w przeszłości był już karany na kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania. Wcześniejsze skazania nie zmieniły jego postawy wobec dóbr chronionych prawem. Zgodnie z obecnie obowiązującą treścią art. 69 § 1 k.k. Sąd nie mógł warunkowo zawiesić wykonania kary pozbawienia wolności z uwagi na fakt uprzedniego skazania oskarżonego na karę pozbawienia wolności. Orzeczona kara pozbawienia wolności z pewnością uświadomi oskarżonemu naganność postępowania i wdroży go do przestrzegania porządku prawnego. Wymiar kary orzeczonej oskarżonemu jest ponadto, w ocenie Sądu, odpowiedni również dla osiągnięcia jej celu w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i ugruntowania w nim przekonania o konieczności respektowania obowiązujących norm prawnych. Uwadze Sądu nie uszedł również fakt, iż w niniejszym wypadku śmierć poniosła partnerka oskarżonego, z którą planował wspólną przyszłość, tym samym już sama ta okoliczność stanowiła dla niego największy, niematerialny, wymiar kary.

Sąd na mocy art. 42 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 2 lat. W świetle tego przepisu przesłankami fakultatywnego orzekania zakazu prowadzenia pojazdów określonego rodzaju są: skazanie osoby uczestniczącej w ruchu za przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji oraz ustalenie, że prowadzenie pojazdów przez skazanego zagraża bezpieczeństwu w komunikacji. Ta ostatnia przesłanka ma charakter relatywny, na co wskazuje zwrot „ w szczególności". Ma ona jedynie wskazywać sądowi, że w takich wypadkach istnieje szczególna potrzeba orzeczenia fakultatywnego zakazu prowadzenia pojazdów. W niniejszej sprawie Sąd zdecydował się orzec niniejszy środek karny i to w powyższym wymiarze biorąc pod uwagę całość nagannego zachowania oskarżonego, a także rozmiar wyrządzonych szkód, liczbę poszkodowanych osób - w tym śmierć jednej z nich - umyślne naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym jak i nieodpowiedni sposób prowadzenia przedmiotowego pojazdu. Zaś na mocy art. 63 § 4 k.k. zaliczono oskarżonemu na poczet orzeczonego środka karnego okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 7 stycznia 2018 r. do dnia 5 października 2018 r.

Na mocy art. 627 k.p.k. w zw. z art. 616 § 1 pkt 2 k.p.k. w zw. z § 11 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 3 w zw. z ust. 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżycieli posiłkowych wykonujących prawa zmarłej pokrzywdzonej - M. P. i K. L. kwoty po 1.440 złotych tytułem zwrotu wydatków związanych z ustanowieniem pełnomocnika w sprawie.

Zaś na mocy art. 627 k.p.k. i art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 roku o opłatach w sprawach karnych Sąd zasądził w części od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki w wysokości 2.000,00 złotych oraz zwolnił go z pozostałej części wydatków oraz opłaty, obciążając nimi Skarb Państwa. Zdaniem Sądu, analiza sytuacji materialnej i rodzinnej oskarżonego wskazuje na to. że zapłata kosztów sądowych w całości (wydatki poniesione przez Skarb Państwa wynosiły około 6.000,00 zł) stanowiłaby dla niego uciążliwość przekraczającą jego możliwości finansowe. Tym niemniej koszty te powstały w związku ze sprzecznym z prawem zachowaniem oskarżonego, dlatego też powinien je ponieść chociażby w części. Nadto Sąd miał też na uwadze, że oskarżony zobowiązany jest do zapłaty kosztów związanych z ustanowieniem przez oskarżycieli posiłkowych pełnomocnika w sprawie w łącznej kwocie 2.880,00 zł i dlatego też zwolnił go z części wydatków i całości opłaty w oznaczonym zakresie. Za uzasadnione uznano, aby oskarżony poniósł 1/3 wydatków związanych z niniejszym postępowaniem.

(...) Justyna Sarikaya