Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 października 2018 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 24 października 2018 roku w Człuchowie

sprawy z powództwa (...) Bank S.A. z siedzibą we W.

przeciwko A. R.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej A. R. na rzecz powoda (...) Bank S.A. z siedzibą we W. kwotę 390,35zł (trzysta dziewięćdziesiąt złotych trzydzieści pięć groszy) wraz z odsetkami:

a)  umownymi liczonymi od kwoty 314,94zł (trzysta czternaście złotych dziewięćdziesiąt cztery grosze) w wysokości 10% w stosunku rocznym od dnia 10 maja 2018 roku do dnia zapłaty, a w razie zmiany wysokości stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego – z odsetkami stanowiącymi czterokrotność wysokości tych odsetek, nie więcej jednak niż w wysokości ustawowych odsetek maksymalnych za opóźnienie;

b)  ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 32,21zł (trzydzieści dwa złote dwadzieścia jeden groszy) w wysokości 7% od dnia 11 maja 2018 roku do dnia zapłaty, a w razie zmiany odsetek ustawowych za opóźnienie z tymi odsetkami.

2.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

3.  zasądza od pozwanej A. R. na rzecz powoda (...) Bank S.A. z siedzibą we W. kwotę 20,21zł (dwadzieścia złotych dwadzieścia jeden groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu;

4.  zwraca powodowi (...) Bank S.A. z siedzibą we W. od Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Człuchowie kwotę 246zł (dwieście czterdzieści sześć złotych) tytułem różnicy między opłatą należną a opłatą pobraną.

5.  wyrokowi nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

Pobrano opłatę kancelaryjną

w kwocie zł – w znakach

opłaty sądowej naklejonych

na wniosku.

Sygn. akt I C 539/18 upr.

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank S.A. z siedzibą we W. wniósł do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie przeciwko A. R. pozew o zapłatę kwoty 901,03 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 32,21 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP rocznie, ale nie więcej niż w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 314,94 zł od dnia 10 maja 2018 roku do dnia zapłaty, do rozpoznania w elektronicznym postępowaniu upominawczym.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż strony wiązała umowa kredytu nr (...) z dnia 17 stycznia 2014 roku, na podstawie której pozwana zobowiązała się spłacać kredyt w miesięcznych ratach. Należność wynikająca z przedmiotowej umowy nie została jednak w całości spłacona. Powód wskazał, iż w związku z brakiem spłat Bank wypowiedział pozwanej umowę, a po upływie okresu wypowiedzeniu tj. w dniu 07 listopada 2017 roku całe zobowiązanie stało się wymagalne. Powód podkreślił, iż podejmował liczne próby zmierzające do polubownej spłaty zobowiązania i polubownego pozasądowego rozwiązania sporu, w szczególności poprzez wezwania do zapłaty, kontakt telefoniczny, negocjacje. Pozwana do dnia wniesienia pozwu nie uregulowała jednak całego zobowiązania. Powód wskazał, iż na dochodzoną pozwem kwotę składają się: kwota 314,94 zł tytułem kapitału, kwota 32,21 zł tytułem odsetek umownych i karnych wyliczonych do dnia 09 maja 2018 roku, kwota 510,68 zł tytułem kosztów monitów i upomnień oraz kwota 43,20 zł tytułem opłaty za pakiet usług bankowych.

Wobec stwierdzonego braku podstaw do wydania nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin – Zachód w Lublinie postanowieniem z dnia 24 maja 2018 roku wydanym w sprawie VI Nc-e 853213/18 przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego w Człuchowie.

Pozwana A. R. nie złożyła odpowiedzi na pozew, pomimo prawidłowego wezwania i pouczenia o skutkach niestawiennictwa, nie stawiła się na rozprawie wyznaczonej na dzień 24 października 2018 roku, nie złożyła w niniejszej sprawie żadnych wyjaśnień ani nie żądała przeprowadzenia rozprawy pod swoją nieobecność.

W dniu 24 października 2018 roku Sąd Rejonowy w Człuchowie wydał w sprawie wyrok zaoczny, w którym powództwo częściowo uwzględnił co do kwoty 390,35 zł, a w pozostałym zakresie oddalił.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 17 stycznia 2014 roku (...) Bank S.A. z siedzibą we W. udzielił A. R. kredytu w łącznej wysokości 7 413,67 zł. Spłatę całego zobowiązania w łącznej kwocie 10 096,56 zł rozłożono na 48 miesięcznych rat, płatnych do 20 dnia każdego miesiąca, przy czym wysokość pierwszych 47 rat ustalono na kwoty po 213,04 zł, a ostatnią ratę korygującą na kwotę 213,28 zł. Ostateczny termin spłaty kredytu ustalono na dzień 20 stycznia 2018 roku.

dowód: umowa o kredyt gotówkowy nr (...) z dnia 17-01-2014r. k. 18, tabela opłat i prowizji k. 19

Pozwana początkowo spłacała zobowiązanie wynikające z umowy. Łącznie wpłaciła na poczet swojego zobowiązania kwotę 9 670,29 zł.

dowód: zestawienie wpłat k. 15v-16v

Wobec braku spłaty kolejnych rat Bank wypowiedział pozwanej umowę kredytową, zaś z dniem 07 listopada 2017 roku pozostała do zapłaty należność stała się wymagalna.

okoliczności faktyczne uznane za prawdziwe w oparciu o art. 339 § 2 k.p.c. wynikające z twierdzeń powoda zawartych w pozwie

Sąd zważył co następuje

Powództwo w niniejszej sprawie zasługiwało na uwzględnienie jedynie w części.

Zaznaczyć należy, iż na mocy art. 339 § 1 k.p.c. jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny.

W niniejszej sprawie pozwana A. R. nie stawiła się na posiedzeniu wyznaczonym na rozprawę, jak również nie wypowiedziała się co do twierdzeń podnoszonych przez powoda w uzasadnieniu pozwu oraz powołanych pismach procesowych doręczonych pozwanej przed wydaniem wyroku. W toku niniejszego procesu pozwana nie podjęła obrony. Zostały więc spełnione przesłanki do wydania wyroku zaocznego.

Stosownie więc do treści art. 339 § 2 k.p.c., wydając wyrok zaoczny przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

Wyrok zaoczny stwarza zagrożenie dla tzw. zasady prawdy materialnej, dlatego też przy jego wydawaniu należy zachować szczególną ostrożność. Zgodnie bowiem z art. 339 § 2 k.p.c., sąd dysponuje jedynie przedstawionymi przez powoda okolicznościami faktycznymi i może uznać je za zgodne z prawdą bez przeprowadzania postępowania dowodowego, jeżeli nie budzą one uzasadnionych wątpliwości albo nie zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Wprawdzie powyższe uregulowanie zawiera domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda w zakresie okoliczności faktycznych, które to zastępuje postępowanie dowodowe, jednakże ma to miejsce jedynie, gdy twierdzenia powoda nie budzą uzasadnionych wątpliwości (por. uzasadnienie SN z dnia 18 lutego 1972 r., III CRN 539/71, OSNCP 1972, z. 7-8, poz. 150). Niezależnie od wynikającego z art. 339 § 2 k.p.c. domniemania prawdziwości twierdzeń powoda z rzeczywistym stanem rzeczy, sąd ma obowiązek krytycznego ustosunkowania się do twierdzeń powoda z punktu widzenia ich ewentualnej zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy ( vide wyrok SN z dnia 20 października 1998 r., I CKU 85/98, Lex nr 1216211).

W związku z powyższym Sąd może a nie musi uznać okoliczności przytoczonych przez powoda za prawdziwe. Ponadto przyjęcie za prawdziwe twierdzeń powoda dotyczących okoliczności faktycznych, nie zwalnia sądu od obowiązku rozważenia czy oświadczenia te uzasadniają należycie i w całości żądanie pozwu i czy uwzględnienie tych żądań nie narusza przepisów prawa. Podkreślić należy, że na Sądzie ciąży obowiązek dokonania prawidłowej oceny zasadności żądania pozwu. Ponadto niezależnie jednak od ustalenia podstawy faktycznej Sąd jest zawsze zobowiązany rozważyć, czy żądanie pozwu jest zasadne w świetle norm prawa materialnego. Negatywny bowiem wynik takiej analizy powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwo, gdyż w tym zakresie nie obowiązuje domniemanie z art. 339 § 2 k.p.c. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 1972 roku, III CRN 30/72, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 1973, III CRN 59/73).

Treść przepisu art. 339 § 2 k.p.c. wskazuje, iż domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda nie obowiązuje, jeżeli budzą one uzasadnione wątpliwości lub zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Z brzmienia przepisu wynika, że chodzi tu o kwalifikowaną postać wątpliwości, a mianowicie muszą być one uzasadnione. Te uzasadnione wątpliwości mogą powstać, np. gdy podane w pozwie okoliczności stają w sprzeczności z faktami powszechnie znanymi (art. 228 § 1 k.p.c.) lub faktami znanymi sądowi urzędowo (art. 228 § 2 k.p.c.) Uzasadnione wątpliwości mogą też powstać w wypadku, kiedy twierdzenia powoda zawarte w pozwie odnośnie do stanu faktycznego sprawy są ze sobą sprzeczne, nie zawierają pełnego stanu faktycznego pozwalającego na rozstrzygnięcie sprawy, wskazują na brak legitymacji procesowej powoda lub pozwanego itp. ( porównaj komentarz do art. 339 k.p.c. pod redakcją Zieliński – system Legalis).

W przypadku, gdy sąd poweźmie wątpliwości co do zgodności twierdzeń powoda z rzeczywistym stanem rzeczy, nie może wydać wyroku zaocznego, opierając się tylko na twierdzeniach powoda o okolicznościach faktycznych. Należy przeprowadzić postępowanie dowodowe w celu wyjaśnienia powstałych wątpliwości co do faktów bądź ustalenia, czy powód zmierza do obejścia prawa ( porównaj: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 1972r. III CRN 30/72, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 1973r. III CRN 59/73, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 31 marca 1999r. I CKU 176/97, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 marca 1996r. I CRN 26/96). Podkreślenia wymaga fakt, iż zgodnie z ogólnym ciężarem dowodowym to strona powodowa powinna udowodnić, że określona wierzytelność jej przysługuje - jako wierzyciel dochodzący zaspokojenia wierzytelności, powinien wykazać podstawę (źródło) zobowiązania pozwanego, jak i jego wysokość. Zgodnie bowiem z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.

Nie ulega wątpliwości, że dochodzona w niniejszej sprawie wierzytelność wynika z umowy kredytu zawartej między stronami oraz że pozwana zaprzestała spłaty zobowiązania.

W zakresie tych okoliczności powód w pozwie oraz pozostałych pismach procesowych zawarł opis stanu fatycznego, nadto dołączył potwierdzające te okoliczności dokumenty względnie wydruki z systemu stanowiące formę dowodów wskazanych w art. 308 k.p.c.

Wątpliwości sądu budziły natomiast wskazane przez powoda składniki zobowiązania, a mianowicie obciążenie pozwanej obowiązkiem uiszczenia opłaty dodatkowej za monity i upomnienia. Powód dochodził bowiem – oprócz spłaty kapitału pożyczki wraz z odsetkami – również dodatkowych kosztów w postaci: kosztów monitów i upomnień w łącznej kwocie 510,68 zł.

Zgodnie z treścią art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Umowa pożyczki, której wartość przenosi pięćset złotych, powinna być stwierdzona pismem.

Z kolei w myśl art. 3 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (t.j. Dz. U. z 2014 roku, poz. 1497 ze zm.) przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi, przy czym za umowę o kredyt konsumencki uważa się między innymi umowę pożyczki.

Przy umowie pożyczki, głównymi świadczeniami stron są: po stronie pożyczkodawcy udostępnienie określonych środków finansowych do korzystania na określony okres czasu, a ze strony pożyczkobiorcy, zwrot tych środków (tak zwany depozyt nieprawidłowy). Umowa pożyczki została przy tym ukształtowania w kodeksie cywilnym w taki sposób, że co do zasady może być zarówno umową odpłatną, jak i nieodpłatną. W przypadku zawarcia przez strony odpłatnej umowy pożyczki, wynagrodzenie pożyczkodawcy winno być wyraźnie określone w umowie. Zwyczajowo formę wynagrodzenia za korzystanie z cudzego kapitału stanowią odsetki, ewentualnie zapłata prowizji. Ustawodawca, aby przeciwdziałać ocenianemu negatywnie w świetle zasad współżycia społecznego zjawisku lichwy oraz aby chronić interesy słabszych uczestników obrotu gospodarczego, jakimi zazwyczaj są konsumenci, wprowadził przy tym do kodeksu cywilnego instytucję odsetek maksymalnych, których wysokość winna stanowić podstawowe odniesienie do oceny ekwiwalentności wysokości wynagrodzenia pożyczkodawcy ustalonego w umowie. Stopa tych odsetek ustalana jest w odniesieniu do aktualnej stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego i odzwierciedla bieżący układ stosunków gospodarczych, „cenę” pieniądza w obrocie międzybankowym i poziom inflacji, zapewnia więc pożyczkodawcom godziwy zysk. Z drugiej strony jej wprowadzenie nie pozwala podmiotom uprzywilejowanym, jakim zwykle w obrocie z konsumentami znajdującymi się w trudnej sytuacji materialnej, niewykształconymi lub mającymi trudności intelektualne z rozeznaniem konsekwencji swojego działania, są pożyczkodawcy, na wykorzystywanie przymusowego położenia słabszej strony umowy. Odsetki, obok prowizji za udzielenie pożyczki, stanowią wynagrodzenie pożyczkodawcy za korzystanie przez kredytobiorcę z jego środków finansowych. Trzeba też podkreślić, że umowa pożyczki, sformułowana zgodnie z zasadami uczciwego i rzetelnego obrotu na rynku kapitałowym, powinna jasno określać, które opłaty i prowizje stanowią zysk pożyczkodawcy, a które są pobierane na pokrycie konkretnych kosztów ponoszonych przez niego w związku z zawartą umową i jej obsługą. Te ostatnie powinny zostać przy tym określone w wysokości rzeczywiście ponoszonej przez pożyczkodawcę tak, aby nie stanowiły ukrytego źródła zysku. Ponadto z istotą pożyczki sprzeczne jest „przeniesienie” na rzecz biorącego pożyczkę sum pieniężnych, których w rzeczywistości nigdy on nie otrzymuje, a które automatycznie zostają zaliczone na poczet związanych z pożyczką kosztów i opłat lub umów dodatkowych. W wyniku tego pożyczkobiorca byłby bowiem zobowiązany do spłaty znacznego zobowiązania, nie otrzymując przy tym na własność żadnych środków pieniężnych. Taką konstrukcję umowy pożyczki należy więc uznać za sprzeczną z zasadą swobody umów wyrażoną w art. 353 ¹ k.c., zgodnie z którą strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Zgodnie bowiem z treścią art. 385 ¹ § 1 k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nie uzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Jeżeli postanowienie umowy zgodnie z § 1 nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie (§ 2). Nie uzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przyjętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta (§ 3). Ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje (§ 4). Przy czym pod pojęciem konsumenta kodeks cywilny w art. 22 ¹ k.c. wskazuje osobę fizyczną dokonującą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową.

Obie wskazane w art. 385 ¹ § 1 k.c. formuły prawne służą ocenie tego, czy klauzule umowne przekraczają zakreślone przez ustawodawcę granice rzetelności kontraktowej w zakresie kształtowania praw i obowiązków stron konsumenckiego stosunku obligacyjnego twórcy wzorca w zakresie kształtowania praw i obowiązków konsumenta ( porównaj: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 lipca 2005 roku, I CK 832/04).

W rozumieniu art. 385 ¹ § 1 k.c. „rażące naruszenie interesów konsumenta” oznacza nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków na jego niekorzyść w określonym stosunku obligacyjnym, natomiast „działanie wbrew dobrym obyczajom” w zakresie kształtowania treści stosunku obligacyjnego wyraża się w tworzeniu przez partnera konsumenta takich klauzul umownych, które godzą w równowagę kontraktową tego stosunku.

Abuzywne postanowienie umowne kształtuje prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, która to sprzeczność rażąco narusza jego interesy. istotą dobrych obyczajów jest szeroko rozumiany szacunek dla drugiego człowieka. W stosunkach z konsumentami powinien wyrażać się on informowaniem o wynikających z umowy uprawnieniach, niewykorzystywaniem uprzywilejowanej pozycji profesjonalisty przy zawieraniu umowy i jej realizacji, rzetelnym traktowaniu konsumenta jako równorzędnego partnera umowy. Za sprzeczne z dobrymi obyczajami można więc uznać działania zmierzające do niedoinformowania, dezorientacji, wywołania błędnego przekonania u konsumenta, wykorzystania jego niewiedzy lub naiwności. Działania te potocznie określa się jako nieuczciwe, nierzetelne, odbiegające in minus od przyjętych standardów postępowania ( porównaj: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 23 sierpnia 2011 roku VI ACa 262/11).

Zdaniem Sądu, w niniejszej sprawie, koszty związane z opłatami za monity i upomnienia zostały określone na zawyżonym, nieznajdującym żadnego uzasadnienia, poziomie. Opłaty te zostały ustalone w stałej zryczałtowanej wysokości, niezależnie od faktycznie poniesionych wydatków, przez co dochodzi do braku ekwiwalentności świadczeń stron umowy pożyczki i skutkuje bezpodstawnym wzbogaceniem się strony powodowej. Wprowadzenie przez powoda opłat w wysokości wskazanej w umowie godziło w dobre i uczciwe praktyki kupieckie oraz w sposób rażący naruszało interes pozwanej jako konsumenta.

W tym miejscu zauważyć należy, iż za niedozwolone klauzule umowne, w świetle art. 385 ¹ § 1 k.c., należy uznać takie postanowienie umowne, które pod postacią opłaty pobieranej formalnie na poczet pokrycia kosztów konkretnych czynności, w rzeczywistości stanowią dla pożyczkodawcy źródło dodatkowego zysku, ukryte przed konsumentem, pozwalającego mu omijać przepisy dotyczące wysokość odsetek maksymalnych oraz niedopuszczalności kary umownej za niespełnienie świadczenia pieniężnego (art. 483 § 1 k.c.).

Przenosząc zatem powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, w ocenie Sądu należy stwierdzić, iż zawarte w umowie stron postanowienia dotyczące wysokości opłat za czynności windykacyjne - stanowią niedozwolone klauzule umowne. Wysokość tych kosztów budzi uzasadnione wątpliwości Sądu, a co za tym idzie – nie mogą one zostać uwzględnione.

Zauważyć należy, iż powód wywodząc roszczenie w zakresie kwoty 510,68 zł w treści uzasadnienia pozwu wskazał, że jest to kwota wynikająca z wykazu kosztów monitów i upomnień. Jedynie przy informacji o podejmowanych próbach rozwiązania sporu powód zaznaczył, że w celu pozasądowego rozwiązania sporu i polubownej spłaty zobowiązania, były podejmowane takie czynności jak np. wezwania do zapłaty, kontakt telefoniczny czy też negocjacje.

Sąd dokonując oceny stanu faktycznego niniejszej sprawy w oparciu o zaoferowany przez stronę powodową materiał dowodowy uznał, że powód nie sprostał ciężarowi dowodowemu w tym zakresie. W zakresie ustalenia treści zobowiązania pozwanej powód przedstawił bowiem jedynie umowę kredytową, wydruk wykazu kosztów monitów i upomnień oraz zestawienia wpłat, a także załącznik nr 2 do uchwały Zarządu Banku stanowiący tabelę opłat i prowizji. Jednak powód nie zaoferował żadnego środka dowodowego dotyczącego kosztów monitów i upomnień, w szczególności mającego na celu wykazanie należności obciążającej pozwaną z tego tytułu. Jako dowód nie służy złożona umowa kredytowa czy też załącznik w postaci tabeli opłat i prowizji.

Z analizy treści umowy kredytowej wynika, że w przypadku powstania zadłużenia przeterminowanego kredytobiorca będzie wzywany do niezwłocznego uregulowania zaległości, przy czym opłaty z tego tytułu wynoszą: wysłanie wezwania do zapłaty lub prośby o dopłatę (list zwykły) 13,00 zł; wysłanie wezwania do zapłaty (list polecony) 17,00 zł, telefoniczne wezwanie do zapłaty 10,00 zł, wezwanie do zapłaty przy wykorzystaniu sms 1,00 zł, udokumentowana windykacyjna wizyta terenowa 45,00 zł, zlecenie windykacji firmie windykacyjnej to koszt poniesiony rzeczywiście przez bank bezpośrednio w związku ze zleceniem windykacji firmie windykacyjnej, nie więcej niż 15% kwoty wymagalnej z tytułu umowy kredytu zleconej do windykacji firmie windykacyjnej ( dowód: umowa kredytowa k. 18). Podkreślić w tym miejscu należy, iż nawet gdyby kredytodawca podjął czynności windykacyjne w formie monitów, to wysokość należności przewidzianych z tego tytułu w umowie kredytowej (pkt II.3 umowy) ocenić należałoby jako określone na zawyżonym, nieznajdującym żadnego uzasadnienia, poziomie.

W ocenie Sądu, obciążenie pozwanej z góry ustalonymi przez bank stawkami, a które to stawki nie znajdują pokrycia z faktycznie poniesionymi kosztami, budzi uzasadnione wątpliwości. Zwłaszcza w sytuacji, gdy na dowód dokonanych przez powoda czynności windykacyjnych, powód przedstawia jedynie zestawienie tych czynności i umowę, w której wysokość tych kosztów została wskazana. Powód nie zaproponował natomiast jakiegokolwiek materiału dowodowego potwierdzającego, że faktycznie czynności te zostały dokonane, a stawki ustalone w tabeli pokrywają w całości rzeczywiście poniesione koszty.

Dlatego też Sąd oddalił roszczenie powoda w tym zakresie, a w pozostałym zakresie powództwo uwzględnił.

O odsetkach od zasądzonej należności głównej orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c., zasądzając zgodnie z żądaniem powoda odsetki umowne od kwoty niespłaconego kapitału od dnia 10 maja 2018 roku do dnia zapłaty oraz odsetki ustawowe za opóźnienie od pozostałej zasądzonej kwoty od dnia 11 maja 2018 roku do dnia zapłaty.

O kosztach procesu sąd orzekł zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów, wyrażoną w treści art. 100 k.p.c. Jako koszty powoda niezbędne do celowego dochodzenia prawa zaliczono: opłatę sądową od pozwu w wysokości 30,00 zł, koszty opłaty skarbowej od pełnomocnictwa 17,00 zł, łącznie 47,00 zł. Wobec faktu, iż powództwo zostało uwzględnione w części (43%), pozwana została zobowiązana do zapłaty na rzecz powoda kwoty 20,21 zł – stosownie do wyniku sprawy.

O zwrocie nienależnie pobranej opłaty sądowej od pozwu w kwocie 246,00 zł Sąd orzekł na podstawie art. 80 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz.U. z 2018r. poz. 300).

W myśl art. 333 § 1 pkt 3 k.p.c. Sąd z urzędu nadaje wyrokowi zaocznemu uwzględniającemu powództwo rygor natychmiastowej wykonalności.

Mając powyższe okoliczności na uwadze, Sąd nadał wydanemu wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności.