Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 października 2018 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

Wydział V Karny Sekcja Odwoławcza

w składzie:

Przewodniczący: SSO Sławomir Klekocki

Protokolant: Ewelina Grobelny

w obecności ---

po rozpoznaniu w dniu 25 października 2018 r.

sprawy: M. Ż.,

córki E. i M.,

ur. (...) w B.

oskarżonej z art. 217 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonej

od wyroku Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim

z dnia 24 maja 2018r. sygn. akt II K 516/17

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

II.  zasądza od oskarżonej M. Ż. na rzecz oskarżycielki prywatnej G. S. kwotę 840 (osiemset czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym,

III.  zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 20 (dwadzieścia) złotych i obciąża ją opłatą za II instancję w kwocie 200 (dwieście) złotych.

SSO Sławomir Klekocki

Sygn. akt V.2 Ka 542/18

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 24 maja 2018 r. Sąd Rejonowy w Wodzisławiu Śląskim uznał M. Ż. za winną tego, że w dniu 24 maja 2017r. na terenie Powiatowego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej w R. i W. – Szpital w W. naruszyła nietykalność fizyczną G. S. poprzez przytrzymywanie siłą wbrew jej woli, popychanie i szarpanie tj. o czyn z art. 217 § 1 kk i za to na podstawie art. 217 § 1 kk skazał ją na karę grzywny w wymiarze 40 stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50zł.

Na podstawie art. 46 § 2 kk orzekł wobec oskarżonej na rzecz oskarżycielki prywatnej G. S. 2000zł tytułem nawiązki.

Na podstawie art. 628 pkt 1 kpk w zw. z art. 621 kpk zasądził od oskarżonej na rzecz oskarżycielki prywatnej G. S. kwotę 300zł tytułem zwrotu poniesionych przez nią kosztów procesu.

Na podstawie art. 628 pkt 1 kpk zasądził od oskarżonej na rzecz oskarżycielki prywatnej kwotę 1512zł tytułem zwrotu poniesionych przez nią kosztów zastępstwa procesowego.

Na podstawie art. 628 pkt 2 kpk i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych zasądził od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa opłatę w kwocie 200zł.

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonej M. Ż. zaskarżając wyrok w całości i na podst. art. 438 pkt 2, 3 , 4 kpk wyrokowi temu zarzucił :

1.obrazę przepisów postępowania, która miała istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku tj. :

a) art. 4 kpk poprzez uwzględnianie wyłącznie okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonej i oparcie się bezkrytycznie jedynie na zeznaniach świadków oskarżenia,

b) art. 5 § 1 kpk w zw. z art. 74 § 1 kpk poprzez przerzucenie na oskarżoną obowiązku dowodzenia swojej niewinności ;

c) art. 7 kpk poprzez ocenę materiału dowodowego w sposób sprzeczny z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, poprzez:

-odmowę wiarygodności wersji zdarzenia przedstawionej przez M. D. odwołując się dowolnie, że została pełniącą obowiązki oddziałowej na wniosek oskarżonej oraz, że jej zeznania stoją w opozycji do dowodów, które Sąd uznał za wiarygodne, podczas gdy świadek ten obserwował zdarzenie dokładnie z tego samego miejsca co A. M.;

-uznanie treści zeznań J. H. (1) jako dowodu nie mogącego mieć znaczenia dla ustalenia stanu faktycznego, podczas gdy choć nie była świadkiem samego zdarzenia to jednak jako działacz związku zawodowego bezpośrednio po zdarzeniu rozmawiała z pokrzywdzoną, która opisywała przebieg zdarzenia odmiennie aniżeli opisany w akcie oskarżenia;

d) art. 424 § 1 kpk poprzez lakoniczne uzasadnienie wyroku i pominięcie wielu istotnych kwestii dla oceny prawidłowości postępowania Sądu I instancji, w szczególności poprzez arbitralne stwierdzenie, że z dwóch sprzecznych ze sobą dowodów Sąd wybiera jeden z nich tj. odmawia wiarygodności zeznaniom świadka M. D., bo są sprzeczne z zeznaniami A. M., którym Sąd przyznał walor wiarygodności;

2.błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku polegający na błędnym przyjęciu, że:

-oskarżona dopuściła się naruszenia nietykalności cielesnej, podczas gdy brak obiektywnych dowodów na tę okoliczność;

-szkodliwość społeczna zarzucanego czynu w okolicznościach sprawy jest wyższa niż znikoma;

-stopień winy i szkodliwość społeczna czynu uzasadnia skazanie, podczas gdy przy uwzględnieniu pobudek działania oskarżonej działającej we wzburzeniu wywołanym nagannym postępowaniem personelu medycznego wykazującego arogancję względem oskarżonej będącej przełożoną;

3.rażącą niewspółmierność kary przy pozytywnej prognozie kryminologicznej w stosunku do oskarżonej i zaniechanie skorzystania z dobrodziejstwa warunkowego umorzenia postępowania.

W oparciu o w/w zarzuty obrońca oskarżonej wnosił o :

-zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej od zarzutu popełnienia przypisanego jej czynu względnie umorzenie postępowania lub zmianę wyroku poprzez warunkowe umorzenie postępowania

lub

-uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

apelacja obrońcy oskarżonej M. Ż. nie zasługuje na uwzględnienie. Podniesiony w apelacji przez obrońcę zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku jest nie trafny. Taki zarzut byłyby zasadny jedynie wówczas, gdyby sąd I instancji oparł swój wyrok na faktach , które nie znajdują potwierdzenia w wynikach postępowania dowodowego, albo też z faktów tych wyciągnął wnioski niezgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Takich uchybień sąd rejonowy w przedmiotowej sprawie się nie dopuścił, albowiem wskazał dowody, na których oparł swoje ustalenia jednocześnie wskazując przesłanki , którymi się kierował odmawiając wiary dowodom przeciwnym przy czym dokonanych ustaleń dokonał zgodnie z zasadami swobodnej oceny dowodów. Obrońca oskarżonej w swojej apelacji opiera się jedynie na zeznaniach świadków M. D. i J. H. (2), Jednak jak wynika z ustaleń sądu rejonowego świadek J. H. (2) o całym zdarzeniu dowiedziała się od osób trzecich, nie była świadkiem zdarzenia. Odnośnie zeznań świadka M. D. sąd I instancji w swoim uzasadnieniu bardzo obszernie omówił zeznania tego świadka, wskazując dlaczego nie dał im wiarę. Zeznania tego świadka są odmienne wobec zeznań pokrzywdzonej G. S. oraz świadka A. M.. A. M. w swoich zeznaniach wyraźnie stwierdziła, że oskarżona chwyciła za ramiona pokrzywdzoną wpychała ją do dyżurki. Również świadek L. H. w swoich zeznaniach nie potwierdził zeznań M. D. odnośnie zachowania pokrzywdzonej, że krzyczała i wybiegła z pokoju. Świadek ten zeznał, że pokrzywdzona mówiła spokojnie, siedziała na krześle i sprawiała wrażenie zrezygnowanej. W tych okolicznościach w ocenie Sądu Okręgowego nie ulega wątpliwości, iż zachowanie oskarżonej wyczerpało znamiona zarzucanego jej czynu opisanego w akcie oskarżenia. Rozstrzygnięcia Sądu I instancji znajdują oparcie w prawidłowo dokonanej ocenie całokształtu materiału dowodowego, zgromadzonego i ujawnionego w toku całego postępowania (art. 410 kpk). Wnikliwe i obszerne pisemne motywy zaskarżonego wyroku uzasadniają twierdzenie, że ocena materiału dowodowego, dokonana przez sąd I instancji w pełni uwzględnia reguły wyrażone w art. 4 kpk, art. 5 kpk oraz art. 7 kpk.. Podnieść również należy, że formułowanie w apelacji przez obrońcę oskarżonej zarzuty obrazy art. 7 kpk i art. 5 § 2 kpk prowadzi do wewnętrznej sprzeczności, albowiem obraza zasady in dubio pro reo możliwa jest jedynie przy procedowaniu z poszanowaniem zasady swobodnej oceny dowodów. Zarzut obrazy art. 5 § 2 kpk dotyczy wtórnej do ustaleń faktycznych płaszczyzny procedowania sądu, a zatem nie może być podnoszony jednocześnie z zarzutem obrazy art. 7 kpk. Sąd meriti nie skorzystał z zasady określonej w art. 5 § 2 kpk. Należy zauważyć, iż żaden element uzasadnienia nie wskazuje by sąd rozpoznający sprawę miał wątpliwości co do popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu. "Truizmem jest twierdzenie, iż wątpliwości, o jakich mowa w przepisie art. 5 § 2 kpk, odnoszą się do zagadnień związanych z ustaleniami faktycznymi, a więc do sytuacji, gdy z zebranego materiału dowodowego wynikają różne wersje, a żadnej z nich nie daje się wyeliminować drogą dostępnej weryfikacji. Nie należą do nich natomiast wątpliwości związane z problemem oceny dowodów, a więc, który z wzajemnie sprzecznych dowodów zasługuje na wiarę, a który tego waloru nie ma. Jeżeli sąd dokona ustaleń na podstawie swobodnej oceny dowodów, odpowiadającej zasadom logiki i doświadczenia życiowego i w zgodzie z przepisami art. 410 kpk, a ustalenia te są stanowcze, to nie może zachodzić obraza art. 5 § 2 kpk" ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 6 maja 2007 r. sygn. akt II AKa 173/07 Prok. i Pr. 2008/2/26). Co więcej " wyrażona w art. 5 § 2 kpk zasada in dubio pro reo, nie nakłada na sąd obowiązek przyjęcia wersji najkorzystniejszej dla oskarżonego, lecz zakaz czynienia niekorzystnych domniemań w sytuacji, gdy stan dowodów nie pozwala na ustalenia faktów" (postanowienie Sadu Najwyższego z dnia 19.10.2006 r. II KK 80/06 Lex 202117). Przepis art. 7 kpk stanowi, iż organy postępowania kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd I instancji nie dopuścił się jak sugeruje w swojej apelacji obrońca oskarżonego obrazy przepisów postępowania art. 7 kpk, ponieważ dokonana przez sąd rejonowy ocena zgromadzonych w sprawie dowodów była bezstronna, rzetelna i kompleksowa. Wskazać należy, że wyrażona w art. 4 kpk zasada obiektywizmu nie polega na obowiązku interpretowania materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie jedynie na korzyść oskarżonego. Zasada ta nakazuje zachowanie obiektywnego stosunku do stron procesowych i do obiektywnej oceny wszystkich dowodów zgromadzonych w sprawie. Nie trafny okazał się również zarzut rażącej niewspółmierności kary orzeczonej wobec oskarżonej. Wymierzona oskarżonej kara grzywny w ilości 40 stawek dziennych po 50 zł. nie jest karą rażąco niewspółmiernie surową, jest ona adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości, jest to kara wolnościowa. Podkreślić należy, że za czyn z art. 217 § 1 kk grozi kara grzywny, kara ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku. Sąd I instancji wymierzył oskarżonej za w/ czyn karę najłagodniejszą. Dolegliwość tej kary nie przekracza stopnia winy oskarżonego i prawidłowo realizuje cele zapobiegawcze w zakresie prewencji indywidualnej jak i ogólnej, dlatego i w tym zakresie brak jest podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku. W tej kwestii wypowiedział się Sąd Apelacyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 20.09.2001 r. sygn. II AKa 154/01Prok. i Pr.-wkł.2002/11/29... który stwierdził :

Rażąca niewspółmierność kary, art. 438 pkt 4 k.p.k., zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej, w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego.

Z kolei Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 19.12.2000 r. sygn. akt II AKa 218/00 KZS 2001/1/1/33 wypowiedział się w ten sposób, że :

Nie każda nietrafność orzeczenia o karze, ale tylko jej rażąca niewspółmierność uzasadnia zmianę orzeczenia o karze (art. 438 pkt 4 k.p.k.). Niewspółmierność rażąca to znaczna, zasadnicza, "bijąca w oczy" różnica między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (tak SA pod poz. 37 KZS 10/00).

Z tych też względów nie uznając zasadności zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego, nie podzielając przytoczone na jej poparcie argumentów Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy. Sąd odwoławczy zasądził od oskarżonej M. Ż. na rzecz oskarżycielki prywatnej G. S. zwrot poniesionych przez nią kosztów zastępstwa adwokackiego w postępowaniu odwoławczym w stosownej wysokości. O kosztach postępowania orzeczono na postawie art. 636 § 1 kpk.

SSO Sławomir Klekocki