Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W dniu 4 lipca 2018 roku do Sądu Okręgowego w Łodzi wpłynęła skarga pozwanej J. K. o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem częściowym Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 9 stycznia 2018 roku , sygn. akt III Ca 1556/17 , w której skarżąca domaga się zmiany zaskarżonego wyroku poprzez zmianę wyroku Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi sygn. akt III C 72/15 i oddalenie powództwa w zakresie punktów 1, 2, 5, 6, 7 oraz zasądzenie od powodów na rzecz pozwanej kosztów procesu według norm przepisanych .

W uzasadnieniu skargi pozwana wskazała , że po wydaniu wyroku i po wystąpieniu w dniu 18 kwietnia 2018 roku do (...) Ośrodka Geodezji o ocenę stanu prawnego dotyczącego granic nieruchomości położonych na całej długości ul. (...) w Ł. , w szczególności dotyczących stanu prawnego nieruchomości położonych przy ul. (...) w Ł. , otrzymała w dniu 24 kwietnia 2018 roku pisemną odpowiedź , w której dowiedziała się , że stan prawny i stan faktyczny tych nieruchomości został pozytywnie zweryfikowany podczas modernizacji ewidencji gruntów i budynków , zakończonej w 2007 roku , co potwierdzić może także L. R. . Okoliczność ta nigdy na wcześniejszym etapie postępowania nie była podnoszona ani przez strony , ani przez biegłego sądowego inż. J. C. . Jako podstawę wznowienia skarżąca wskazała art. 403 § 2 kpc

Powód A. M. wniósł o odrzucenie skargi pozwanej ewentualnie o jej oddalenie w całości jako bezzasadnej i zasądzenie od pozwanej na jego rzecz kosztów niniejszego postępowania , powołując się między innymi na okoliczność , że do możliwości wznowienia postępowania należy wskazać takie nowe fakty i dowody , które w chwili orzekania były dla strony skarżącej wówczas nieujawniane albo stronie nie znane bo dla niej niedostępne .

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny :

Pozwem wniesionym do Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi powodowie H. M. i J. M. żądali zobowiązania pozwanej J. K. do przywrócenia stanu zgodnego z prawem i usunięcia z nieruchomości położonej w Ł. przy ul. (...) stanowiącej działkę nr (...) wiatrołapu wraz z ogrodzeniem , krawężnikiem i kostką brukową znajdującymi się na ich nieruchomości . Do sprawy w charakterze powoda przystąpił A. M. . Postanowieniem z dnia 13 stycznia 2016 roku Sąd zawiesił postępowanie w części dotyczącej powództwa J. M. na podstawie art. 174 § 1 pkt 1 kpc z dniem 9 października 2015 roku wobec jego śmierci .

Wyrokiem częściowym z dnia 25 maja 2017 roku wydanym w sprawie III C 72/15 Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi nakazał J. K. przywrócenie stanu zgodnego z prawem poprzez usunięcie wiatrołapu z ogrodzeniem , który to wiatrołap i ogrodzenie wybudowane na nieruchomości J. K. przy ul. (...) w Ł. przekroczyły granicę z nieruchomością położoną w Ł. przy ul. (...) dz nr (...) obręb P-23 będącej współwłasnością H. M. i A. M. oraz nakazał J. K. zaprzestania dalszego naruszania prawa własności przysługującego H. M. i A. M. do ich nieruchomości. W pozostałym zakresie Sąd oddalił powództwo i zasądził od J. K. na rzecz powodów zwrot kosztów zastępstwa procesowego .

Apelacje powodów i pozwanych od powyższego wyroku Sąd Okręgowy w Łodzi w dniu 9 stycznia 2018 roku w sprawie III Ca 1556/17 oddalił , znosząc wzajemnie między stronami koszty postępowania apelacyjnego . Sąd Okręgowy w Łodzi potwierdził prawidłowe ustalenia Sądu I instancji . W tym zakresie Sąd drugiej instancji podzielił stanowisko , że doszło do naruszenia własności H. M. i A. M. poprzez wybudowanie wiatrołapu z ogrodzeniem przez J. K. . O fakcie przekroczenia granicy prawnej zadecydowała opinia biegłego sądowego inż. J. C. , a wybudowanie wiatrołapu zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy oraz decyzją o pozwoleniu na budowę nie wyklucza bezprawności działania .

Sąd Okręgowy zważył , co następuje :

Skarga o wznowienie postępowania nie zasługuje na uwzględnienie i podlega odrzuceniu jako nieoparta na ustawowej podstawie .

Skarga o wznowienie stanowi środek procesowy o wyjątkowym charakterze , a jej podstawą mogą być jedynie okoliczności wyszczególnione w art. 400-404 kpc . Dla skuteczności skargi nie jest wystarczające samo twierdzenie strony o tym , że zachodzi podstawa wznowienia . Podstawa skargi musi istnieć w rzeczywistości , a nie jedynie w subiektywnym przeświadczeniu strony . Sąd badający dopuszczalność skargi o wznowienie postępowania ma obowiązek badać , czy powołana przez stronę podstawa wznowienia faktycznie występuje .

Skargę można składać w sytuacji wykrycia takich okoliczności faktycznych lub środków dowodowych , które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy , a z których strona nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu . Przepis art. 403 § 2 kpc pozwala zatem na wznowienie postępowania jedynie w razie wykrycia , po uprawomocnieniu się zaskarżonego orzeczenia , takich okoliczności faktycznych lub dowodów , które nie mogły być przez stronę powołane w toku wcześniejszego postępowania , a które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy. Podstawa wskazana w tym przepisie nie dotyczy natomiast okoliczności lub dowodów , które strona znała i mogła powołać , a tym bardziej takich , które powoływała w toku postępowania , a które nie zostały przez sąd uwzględnione lub zostały odmiennie ocenione . Pojęcie to nie odnosi się również do okoliczności jawnych materiału poprzedniego postępowania , albo niedostrzeżonych lub nie zrozumiałych przez stronę ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 15 maja 1968 I CO 1/68 OSNC 1969 z.2 poz. 36, Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 października 1980 I PO 12/80 LEX nr 8271 , postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 lutego 1999 II CKN 807/98 LEX nr 78214 , postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 2 marca 2012 II CZ 200/11 LEX nr 1215145 , )

Wskazać więc należy , że możliwość wznowienia postępowania na podstawie art. 403 § 2 kpc jest uzależniona od łącznego zaistnienia trzech przesłanek , po pierwsze – wykrycia po uprawomocnieniu się wyroku nowych faktów lub dowodów , które istniały w toku postępowania , ale nie zostały w nim powołane , po drugie – możliwości ich wpływu na wynik sprawy oraz po trzecie – niemożności skorzystania z nich przez stronę w poprzednim postępowaniu . ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 lipca 2017 II CZ 35/17 ) . Niemożność skorzystania w poprzednim postępowaniu z określonych okoliczności lub środków dowodowych nie zachodzi , gdy istniała obiektywna możliwość powołania ich w tym postępowaniu , a tylko na skutek opieszałości , zaniedbania czy błędnej oceny potrzeby ich powołania , strona tego nie uczyniła ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 lutego 2006 I PZ 33/05 LEX nr 2278 ) . Niewiedza o środkach dowodowych musi wynikać z przyczyn obiektywnych , a nie z zaniechania strony postępowania ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16 stycznia 2013 II CZ 155/12 LEX nr 1293747 oraz postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 września 2007 I CZ 205 LEX nr 1157537 )

J. K. w toku postępowania była reprezentowana przez adwokata z wyboru , zarówno przed sądem I instancji jak i w toku postępowania apelacyjnego . Postępowanie trwało trzy lata , a skarżąca składała szereg dokumentów , w tym administracyjnych . Do wznowienia granic spornych nieruchomości doszło w grudniu 2013 roku . Już od tego okresu była pozwanej znana okoliczność przebiegu granicy , która co do 12 centymetrów weszła w lico ściany budynku posesji nr (...) oraz na szerokość 9 i 10 cm od wewnętrznej ściany nowo powstałej przybudówki .

Powołane przez skarżącą pismo pochodzące z (...) Ośrodka Geodezji z dnia 24 kwietnia 2018 roku stanowiło odpowiedź na wątpliwości J. K. co do prawnego przebiegu granicy pomiędzy jej działką , a działką sąsiadów . Nie było żadnych przeszkód formalnych , aby z zapytaniem takim zwrócić się w trakcie trwającego trzy lata postępowania przed sądem , już chociażby po dokonanym wznowieniu granic działek.

W ocenie Sądu Okręgowego nie ulega wątpliwości prawidłowość opinii biegłego geodety J. C. . Opinia ta została wydana po zbadaniu stanu prawnego nieruchomości między innymi na podstawie danych geodezyjnych będących w zasobach geodezyjnych dotyczących Ł. . Również w związku z opinią biegłego sądowego J. C. , w konsekwencji niekorzystnej prawnie dla J. K. granicy pomiędzy spornymi nieruchomościami, biegły wydał na rozprawie opinię uzupełniającą , w której szczegółowo odnosił się do pojęcia tzw. dopuszczalnej tolerancji w ustalaniu przebiegu granicy , według rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 9 listopada 2011 roku w sprawie standardów technicznych wykonywania geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych oraz opracowania i przekazywania wyniku tych pomiarów do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego . Biegły wyjaśnił bowiem, że dopuszczalna w rozporządzeniu tolerancja przebiegu granicy dotyczy odchylenia liniowego , a nie przesunięcia tej granicy nawet o parę centymetrów .

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy uznał , że pozwana – skarżąca w sprawie nie przedstawiła żądnych nowych dowodów ani nowych okoliczności , które mogłyby stać się podstawą wznowienia postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem częściowym . Trzeba bowiem również mieć na względzie , że samo postępowanie w sprawie nie zakończyło się , bowiem w części dotyczącej powództwa J. M. postępowanie nie zostało zakończone , a jest zawieszone .

Z tych względów , wobec niespełnienia wszystkich przesłanek wynikających z art. 403 § 2 kpc Sąd Okręgowy odrzucił skargę .

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie w art. 98 § 1 i 2 kpc w związku z § 10 pkt 1 i § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie ( Dz U 2015. Poz. 1800 ze zm ) z uwagi na wynik postępowania .