Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 stycznia 2018 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie III Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 3 stycznia 2018 r. w Szczecinie na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko M. O.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej M. O. na rzecz powoda (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

kwotę 771,68 zł (siedemset siedemdziesiąt jeden złotych sześćdziesiąt osiem groszy) wraz z odsetkami umownymi w wysokości 10 % w skali roku, przy czym nie wyższymi niż odsetki maksymalne za opóźnienie, liczonymi od kwoty 635,21 zł (sześćset trzydzieści pięć złotych dwadzieścia jeden groszy) od dnia 18 maja 2017 r. do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanej M. O. na rzecz powoda (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 30 zł (trzydzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu,

3.  nadaje wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności.

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 17 maja 2017 roku w elektronicznym postępowaniu upominawczym powód (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniósł o zasądzenia od pozwanej M. O. kwoty 771,68 złotych wraz z odsetkami umownymi w wysokości 10 % rocznie liczonymi od kwoty 635,21 zł od dnia 18 maja 2017 r. do dnia zapłaty.

Jednocześnie powód wniósł o zasądzenie od pozwanej zwrotu kosztów sądowych w kwocie 30 zł.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w Księgach Rachunkowych powoda stwierdzono, że na dzień 17 maja 2017 r. figuruje wymagalna i niespłacona wierzytelność Banku przysługująca w stosunku do pozwanej, wynikająca z umowy Kredyt (...) nr (...) z dnia 16 lutego 2009 r., na którą składa się należność główna w kwocie 635,21 zł, należność z tytułu poniesionych kosztów- 15 zł oraz należność z tytułu odsetek naliczonych do dnia 17 maja 2017 r. w wysokości 121,47 zł. Powód podał, że domaga się zapłaty ww. odsetek, które nie zostały skapitalizowane, zaś dalsze odsetki naliczone są od należności głównej w wysokości 10 % w stosunku rocznym. Powód podał, że wzywał pozwaną w dniu 22 marca 2017 r. do zapłaty, informując o możliwości zawarcia ugody.

Postanowieniem z 11 września 2017 roku Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny przekazał sprawę do rozpoznania tut. Sądowi.

Pozwana M. O. nie złożyła odpowiedzi na pozew.

W trakcie rozprawy w dniu 3 stycznia 2018 r. oświadczyła, że uznaje powództwo w całości.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 13 lutego 2009 r. pozwana M. O. zawarła z powodem (...) Bankiem (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W. Umowę nr (...) o wydanie i używanie karty kredytowej (...) SA.

Na mocy tej umowy powód zobowiązał się do wydania pozwanej karty kredytowej i rozliczania operacji dokonanych przy użyciu tej karty. Pozwana w umowie zaakceptowała przyznany jej przez powoda limit kredytowy.

Pozwanej wydano kartę V. C. wraz z maksymalnym limitem do wykorzystania 8.000 zł. Całkowity koszt kredytu opiewał na kwotę 1.008,62 zł, zaś rzeczywista stopa oprocentowania 25,12 %.

Pozwana nie dokonała spłaty limitu kredytowego.

Pismem z dnia 30 stycznia 2015 r. powód wypowiedział jej umowę o wydanie i używanie karty kredytowej z powodu negatywnej oceny zdolności kredytowej. Jednocześnie powód wezwał pozwaną do zapłaty łącznej kwoty 1.114,34 zł, na którą złożyło się zadłużenie z tytułu umowy ( 972,76 zł), należne na dzień 29 stycznia 2015 r. odsetki (42,37 zł) i inne opłaty (99,21 zł). Powód zastrzegł, że w przypadku braku spłaty podejmie czynności zmierzające do jej odzyskania.

Niesporne, a nadto dowód:

-umowa nr (...) o wydanie i używanie karty kredytowej (...) SA. Z 13.02.2009 r. k.30-31 wraz z załącznikami k. 32-33;

-wypowiedzenie umowy z 30.01.2015 r. k. 34;

-historia operacji na kontrakcie kredytowym k. 29;

W dniu 22 kwietnia 2015 r. pozwana M. O. zawarła z powodem umowę Kredyt (...).

W dniu 12 maja 2017 r. powód (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wystawił wyciąg z ksiąg bankowych, w którym stwierdził, że wymagalne zadłużenie z tytułu tej umowy opiewa na kwotę 770,81 zł i składa się na nie należność główna w kwocie 635,21 zł, odsetki za okres od dnia 19 czerwca 2015 r. do 12 maja 2017 r. w kwocie 120,60 zł oraz prowizje i opłaty bankowe w kwocie 15 zł.

Pismem z dnia 22 marca 2017 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty ww. kwoty, w terminie 7 dni od dnia doręczenia jej wezwania.

Niesporne, a nadto dowód:

-wyciąg z ksiąg bankowych nr (...) k.17;

-pełnomocnictwo k. 18;

-odpis z KRS powoda k. 19-20;

-wezwanie do zapłaty k. 21 wraz z potwierdzeniem odbioru k. 22.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione w całości.

W przedmiotowej sprawie powód (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. domagał się o zasądzenia od pozwanej M. O. kwoty 771,68 złotych wraz z odsetkami umownymi w wysokości 10 % rocznie liczonymi od kwoty 635,21 zł od dnia 18 maja 2017 r. do dnia zapłaty, powołując się na zawartą z pozwaną umową o kredyt- Kredyt (...).

Pozwana M. O. podczas rozprawy w dniu 3 stycznia 2017 r. uznała wywiedzione przeciwko niej powództwo w całości. Powyższe oświadczenie miało kluczowe znaczenie w kwestii uwzględnienia żądania pozwu przez Sąd w całości.

Zgodnie z art. 3 ust 1 i 2 pkt 1 Ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz.U.2016.1528 j.t.) , przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255 550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki.

Stan faktyczny sprawy był niesporny, pozwana bowiem, uznając powództwo, potwierdziła wszystkie okoliczności wskazane w pozwie, uznając w całości wytoczone przeciwko niej powództwo.

Zgodnie z art. 213 § 2 k.p.c., Sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa. Uznanie powództwa jest aktem dyspozycyjności materialnej pozwanego, który za zasadne uznaje zarówno roszczenie powoda, jak i przyznaje uzasadniające je przytoczone przez powoda okoliczności faktyczne, a w konsekwencji godzi się na wydanie wyroku uwzględniającego żądanie pozwu (zob. wyrok SN z dnia 14 września 1983 r., III CRN 188/83, OSNC 1984, nr 4, poz. 60). Jest to stanowcze, bezwarunkowe oświadczenie woli i wiedzy pozwanego (zob. wyrok SN z dnia 1 czerwca 1973 r., II CR 167/73, OSNC 1974, nr 5, poz. 94, według którego wyrok nie może być oparty na uznaniu, które uzależnia spełnienie dochodzonego pozwem żądania od warunku; odmiennie - por. uzasadnienie wyroku SN z dnia 7 grudnia 1999 r., I PKN 399/99, OSNP 2001, nr 8, poz. 271).

Sąd jest związany uznaniem. Obowiązany jest jednak dokonać oceny, czy czynność ta nie jest sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa. W doktrynie zauważono, że ocena, czy zachodzi niedopuszczalność uznania powództwa, powinna nastąpić w zasadzie wyłącznie w świetle materiału procesowego znajdującego się w aktach sprawy. Wskutek uznania przewodniczący zamyka rozprawę (art. 224 § 1 k.p.c.) i wydaje tzw. wyrok z uznania, uwzględniający powództwo w zakresie objętym uznaniem i zaopatruje go z urzędu rygorem natychmiastowej wykonalności (art. 333 § 1 pkt 2), o ile wyrok jest zdatny do wykonania.

W realiach przedmiotowej sprawy nie było podstaw do przyjęcia, że dokonane przez pozwaną uznanie powództwa jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa.

Z zaoferowanych przez powoda, a nie budzących wątpliwości co do ich wiarygodności dowodów w postaci dokumentów, w szczególności zaś z W. z Ksiąg Bankowych nr (...)/2017 r. wynika, wynika, że pozwana M. O. zawarła z powodem umowę Kredyt (...), a wymagalne zadłużenie z tytułu tej umowy opiewało na kwotę 770,81 zł i składało się na nie należność główna w kwocie 635,21 zł, odsetki za okres od dnia 19 czerwca 2015 r. do 12 maja 2017 r. w kwocie 120,60 zł oraz prowizja i opłaty bankowe w kwocie 15 zł.

Wyciągów z ksiąg rachunkowych banków co prawda nie ma mocy dokumentu urzędowego, lecz stanowią dokument prywatny w rozumieniu art.245 k.p.c.

Dokument prywatny stanowi pełnoprawny środek dowodowy, który sąd orzekający może uznać za podstawę swoich ustaleń faktycznych, a następnie wyrokowania, aczkolwiek moc dowodowa dokumentu prywatnego jest jednak słabsza aniżeli moc dowodowa dokumentu urzędowego, ponieważ dokumenty prywatne nie korzystają z podstawowego w tym zakresie domniemania, iż ich treść jest zgodna ze stanem rzeczywistym (domniemania zgodności z prawdą). Nie przeszkadza to jednak w tym, aby sąd orzekający w ramach swobodnej oceny dowodów (art. 233) uznał treść dokumentu prywatnego za zgodną z rzeczywistym stanem rzeczy. Dokumenty prywatne, podobnie jak i dokumenty urzędowe korzystają z domniemania autentyczności (inaczej - prawdziwości), tj. domniemania, że dokument pochodzi od jego wystawcy, a zatem jest autentyczny. Nie jest on więc podrobiony ani przerobiony. Domniemanie to można obalić przeciwdowodem na podstawie art. 253 k.p.c. Dokumenty prywatne korzystają z drugiego jeszcze domniemania prawnego, tj. domniemania, że oświadczenie zawarte w dokumencie pochodzi od osoby, która dokument ten podpisała. Ustawodawca wymienia odrębnie to domniemanie i to w dwóch przepisach - art. 245 k.p.c. i 253 k.p.c. Domniemanie to oczywiście nie obejmuje konkluzji, że samo oświadczenie zawarte w dokumencie prywatnym jest zgodne z prawdą.

W okolicznościach przedmiotowej sprawy nie budziło wątpliwości Sądu, że strony postępowania łączyła umowa kredytowa, natomiast z ww. wyciągu z ksiąg bankowych powoda z 12 maja 2017 r. ( k. 17), wynikała kwota zadłużenia pozwanej, tj. 635,21 zł z tytułu niespłaconej należności głównej.

W ocenie Sądu, stan faktyczny podany przez powoda, którego pozwana nie kwestionowała, nie budził wątpliwości, zaś w świetle przepisów prawa materialnego twierdzenia strony powodowej uzasadniały uwzględnienie żądania. Następstwem skutecznego uznania powództwa jest wydanie wyroku uwzględniającego żądanie pozwu, co było możliwie nawet bez przeprowadzenia postępowania dowodowego. Sąd postępowanie to jednak przeprowadził i potwierdziło ono zasadność roszczeń powoda.

Z powyższych przyczyn, Sąd uwzględnił w całości żądanie pozwu i w punkcie I wyroku zasądził od pozwanej M. O. na rzecz powoda (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 771,68 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości 10 % w skali roku, przy czym nie wyższymi niż odsetki maksymalne za opóźnienie, liczonymi od kwoty 635,21 zł od dnia 18 maja 2017 r. do dnia zapłaty. Na powyższą kwotę złożyła się niespłacona przez powoda należność główna w kwocie 635,21 zł oraz kwota 121,47 zł z tytułu odsetek naliczonych od należności głównej do dnia 17 maja 2017 r., a także kwota 15 zł z tytułu opłat i prowizji bankowych.

Roszczenie o odsetki znajduje swoje oparcie w treści art. 359 § 1-3 k.c., zgodnie z którym odsetki od sumy pieniężnej należą się tylko wtedy, gdy to wynika z czynności prawnej albo z ustawy, z orzeczenia sądu lub z decyzji innego właściwego organu. Jeżeli wysokość odsetek nie jest w inny sposób określona, należą się odsetki ustawowe w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 3,5 punktów procentowych. Maksymalna wysokość odsetek wynikających z czynności prawnej nie może w stosunku rocznym przekraczać dwukrotności wysokości odsetek ustawowych (odsetki maksymalne). Jeżeli wysokość odsetek wynikających z czynności prawnej przekracza wysokość odsetek maksymalnych, należą się odsetki maksymalne. Odsetki zasądzono zgodnie z żądaniem pozwu, albowiem nie przekraczały one wysokości odsetek maksymalnych.

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął w punkcie II wyroku na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., zgodnie to z którymi przepisem, strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).

Stroną wygrywającą postępowanie w całości jest powód. Stosownie zatem do zasad przewidzianych w wyżej wskazanym przepisie, pozwana winna zwrócić powodowi koszty procesu. Koszty te w niniejszej sprawie wyniosły 30 zł, na którą to kwotę składała się opłata sądowa od pozwu, obliczona na podstawie art. 28 pkt 1 Ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U.2016.623 j.t.) Ponieważ Sąd zasądził roszczenie uznane przez pozwaną, na podstawie art. 333 § 1 pkt 2 k.p.c. w punkcie III z urzędu nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności.

Sygn. akt III C 4/18

ZARZĄDZENIE

1.Odnotować;

2.Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powódki- D. Z.;

3. Zarządzenie wykonać w terminie 10 dni;

4.Akta z apelacją lub za miesiąc.

18.01.2018 r., SSR Justyna Pikulik