Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 października 2018 r.

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie w V Wydziale Karnym w składzie:

Przewodnicząca: SSR Joanna Kasicka

Protokolant: Hanna Zielska

przy udziale prokuratora Prokuratury Rejonowej Szczecin – Niebuszewo w Szczecinie – Zenona Staniszczaka, oraz

oskarżyciela Drugiego Urzędu Skarbowego w Szczecinie – Pawła Dobaka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 14.11.2016 r., 22.12.2016 r., 6.03.2017 r., 10.05.2017 r., 23.08.2017 r. 8.11.2017r., 10.01.2018 r., 19.03.2018r., 6.06.2018 r., 24.09.2018 r.,

sprawy

D. D.,

syna W. i W. z domu M.

urodzonego w dniu (...) w T.

oskarżonego o to, że:

1. jako osoba odpowiedzialna za faktyczne prowadzenie spraw gospodarczych, w szczególności finansowych płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych, tj. (...) Sp. z o.o. z siedzibą w S., działając w krótkich odstępach czasu z wykorzystaniem takiej samej sposobności, nie wpłacał w terminie ustawowym w okresie od 23.03.2010 r. do 21.01.2011 r. na rachunek Drugiego Urzędu Skarbowego w S. pobranych w 2010 r. i zadeklarowanych w deklaracji rocznej o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy za 2010 r., PIT-4R, zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, tj. za:

- luty 2010 r. w kwocie 13.559,00 zł w terminie do dnia 22.03.2010 r.,

- marzec 2010 r. w kwocie 15.143,00 zł w terminie do dnia 20.04.2010 r.,

- kwiecień 2010 r. w kwocie 16.797,00 zł w terminie do dnia 20.05.2010 r.,

- maj 2010 r. w kwocie 15.134,00 zł w terminie do dnia 21.06.2010 r.,

- czerwiec 2010 r. w kwocie 17.237,00 zł w terminie do dnia 20.07.2010 r.,

- lipiec 2010 r. w kwocie 16.622,00 zł w terminie do dnia 20.08.2010 r.,

- sierpień 2010 r. w kwocie 19.263,00 zł w terminie do dnia 20.09.2010 r.,

- wrzesień 2010 r. w kwocie 17.932,00 zł w terminie do dnia 20.10.2010 r.,

- październik 2012 r. w kwocie 17.377,00 zł w terminie do dnia 22.11.2010 r.,

- listopad 2010 r. w kwocie 16.237,00 zł w terminie do dnia 20.12.2010 r.,

- grudzień 2010 r. w kwocie 4.834,00 zł w terminie do dnia 20.01.2011 r.,

tj. w łącznej kwocie 170.111,00 zł, czym naruszono przepis art. 38 ust. 1 i art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.);

tj. o czyn z art. 77 § 2 kks w zw. z art. 6 § 2 kks w zw. z art. 9 § 3 kks

I. D. D. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za przestępstwo to, na podstawie art.77§2 kks, wymierza oskarżonemu karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych po 100 (sto) złotych każda

II. na podstawie art. 627 kpk i art.3 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. opłatach w

sprawach karnych zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w części

wywołanej jego sprawą, w tym 1000 (jeden tysiąc) złotych opłaty.

V K 714/16

UZASADNIENIE

D. D. od 1990 r. prowadził działalność gospodarczą związaną z prowadzeniem sklepów z odzieżą i obuwiem sportowym. W 2004 r. wspólnie z A. M. założył (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. (zwaną dalej również jako Spółka (...) albo Spółka). D. D. objął 190 z 200 udziałów spółki, a A. M. - 10 z 200 udziałów. Potem D. D. podwoił liczbę posiadanych przez siebie udziałów do 360. Od początku istnienia spółki do dnia 18 grudnia 2008 r. prezesem zarządu spółki był D. D.. Z dniem 18 grudnia 2008 r. funkcję tę objęła jego matka W. K.. Równolegle D. D. prowadził działalność gospodarczą jako osoba fizyczna pod nazwą (...) i korzystał w związku z tą działalnością gospodarczą z odrębnego rachunku bankowego niż rachunek spółki. Spółka (...) jak i D. D., prowadzący działalność gospodarczą jako osoba fizyczna, posiadały swoje, odrębne sklepy.

Pomimo tego, że od 18 grudnia 2008 r. funkcję prezesa zarządu Spółki (...) objęła W. K., D. D. – w okresie od 2008 r. do co najmniej końca 2010 r. - pozostawał większościowym udziałowcem spółki i, co najważniejsze, był (w tym okresie) jedyną osobą, która faktycznie zajmowała się sprawami gospodarczymi, w tym finansowymi, spółki.

Od dnia 16 marca 2009 r. D. D. był upoważniony do podejmowania jednoosobowo dysponowania, w pełnym zakresie, środkami pieniężnymi na rachunku bankowym spółki, który był jedynym rachunkiem bankowym spółki, zgłoszonym do Drugiego Urzędu Skarbowego w S.. Jako jedyna osoba samodzielnie podejmował decyzje w sprawach zatrudniania pracowników spółki, jak i poszczególnych sklepów, prowadził negocjacje z kontrahentami. Wreszcie – miał pełen wgląd do dokumentacji księgowej, w tym podatkowej spółki, miał pełną wiedzę na temat spraw gospodarczych spółki, w tym jej zobowiązań. T. D. – pełniąca funkcję księgowej spółki w latach 2009-2011 tylko jemu przesyłała do wiadomości dokumentację księgową. Mimo, że formalnie prezesem zarządu spółki od 2008 roku była W. K., to nie podejmowała ona żadnych decyzji odnośnie zatrudniania pracowników spółki lub sklepów, nie miała pełnego wglądu do dokumentacji finansowej spółki – księgowa nie wysyłała jej do wiadomości dokumentacji księgowej spółki, nie prowadziła w ogóle rozmów z kontrahentami i nie podejmowała żadnych decyzji odnośnie zawierania umów, której stroną miałaby być spółka. Z racji pełnionej funkcji podpisywała dokumentację spółki dotyczącą spraw finansowych i zobowiązań oraz deklaracje podatkowe sporządzane przez księgową.

W latach 2009 – 2011 kierownikiem kilku sklepów, zarówno spółki jak i D. D. prowadzącego działalność gospodarczą jako osoba fizyczna, była K. W.. Funkcję księgowej referenta ds. administracji pełniła również S. H.. Dyrektorem ds. handlu i marketingu w spółce od 2010 r. był P. S.. Umowę o pracę z nim w imieniu spółki podpisała W. K..

W okresie od 23 marca 2010 r. do dnia 21 stycznia 2011 r. Spółka (...) nie wpłaciła w terminie ustawowym, na rachunek Drugiego Urzędu Skarbowego w S., pobranych w 2010 r. i zdeklarowanych w deklaracji rocznej o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy za 2010 r., PIT-4R, zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, tj. za:

- luty 2010 r. w kwocie 13 559,00 zł w terminie do dnia 22.03.2010 r.,

- marzec 2010 r. w kwocie 15.143,00 zł w terminie do dnia 20.04.2010 r.,

- kwiecień 2010 r. w kwocie 16.797,00 zł w terminie do dnia 20.05.2010 r.,

- maj 2010 r. w kwocie 15.134,00 zł w terminie do dnia 21.06.2010 r.,

- czerwiec 2010 r. w kwocie 17.237,00 zł w terminie do dnia 20.07.2010 r.,

- lipiec 2010 r. w kwocie 16.622,00 zł w terminie do dnia 20.08.2010 r.,

- sierpień 2010 r. w kwocie 19.263,00 zł w terminie do dnia 20.09.2010 r.,

- wrzesień 2010 r. w kwocie 17.932,00 zł w terminie do dnia 20.10.2010 r.,

- październik 2012 r. w kwocie 17.377,00 zł w terminie do dnia 22.11.2010 r.,

- listopad 2010 r. w kwocie 16.237,00 zł w terminie do dnia 20.12.2010 r.,

- grudzień 2010 r. w kwocie 4.834,00 zł w terminie do dnia 20.01.2011 r.,

tj. w łącznej kwocie 170.111,00 zł.

D. D. w dniu 30 września 2010 zbył wszystkie posiadane przez siebie udziały tj. 375 udziałów, na rzecz swojej matki W. K., a pozostałe 5 – na rzecz T. K.. W dniu 24 czerwca 2011 r. W. K. sprzedała 395 przysługujących jej udziałów, ale nadal przypisana jej była funkcja prezesa zarządu spółki.

Dowód:

- deklaracje k. 3-11, 52-55,

- listy zaległości k. 49-51, 81-82,

- metryka spółki k. 64-65v, 479-484v,

- notatka służbowa z dnia 06.03.2012 r. k. 83,

- kserokopia umowy spółki z o.o. k. 392- 396v,

- potwierdzenie otwarcia rachunku k. 397,

- kserokopia zgłoszenia identyfikacyjnego osoby prawnej k. 398-400, 485-486v, 488-489v,

- wyciąg z rachunku k. 401-403,

- karta wzorów podpisów k. 456-459,

- kserokopia zgłoszenia rejestracyjnego w zakresie podatku od towarów i usług VAT-R k. 487-487v,

- umowy zbycia udziałów k. 490-492,

- informacja KRS k. 517-530,

- dokumentacja podatkowa dot. działalności gospodarczej prowadzonej jednoosobowo przez oskarżonego k. 810-969,

- historia rachunku bankowego zapisana na płycie CD k. 1017,

- historia rachunku k. 1018-1168,

- zeznania świadka E. B. k. 56, 598, 755-756,

- zeznania świadka K. W. k. 57, 609-610, 756-757,

- zeznania świadka T. D. k. 58, 596-598, 757-758,

- zeznania świadka S. H. k. 516, 607-608, 758-759, 800-801,

- zeznania świadka K. D. k. 131, 608-609, 788-789,

- zeznania świadka W. K. – w części k. 801-803,

- zeznania świadka P. S. k. 1174-1176,

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego – w części k. 361-362, 503-505, 753-755.

Mniej więcej w latach 2001 i 2002 D. D. konsultował się z psychologiem J. P. (1) w sprawie doboru pracowników do swoich sklepów.

Dowód:

- zeznania świadka J. P. (1) k. 787-788.

D. D. urodził się w dniu (...) w T.. Jest rozwiedziony i ma na utrzymaniu dwójkę dzieci w wieku 13 i 17 lat. Posiada wykształcenie wyższe. Nie jest nigdzie zatrudniony, utrzymuje się z wynajmu nieruchomości, osiąga dochód rzędu 3 000 zł miesięcznie. W toku postępowania odmówił ujawnienia całego posiadanego majątku.

Dowód:

- dane osobopoznawcze k. 506.

W 2010 r. u D. D. zdiagnozowano zaburzenia adaptacyjne będące wynikiem stresu związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Dowód:

- dokumentacja medyczna k. 223-238,

- opinia sądowo-psychiatryczna k. 340-342, 425-428.

D. D. był karany sądownie. Wyrokiem Sądu Rejonowego Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie z dnia 15 lutego 2012 r. w sprawie o sygn. Akt VII K 694/10 za czyn z art. 157 § 3 kk na karę grzywny.

Wyrokiem Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie w sprawie V K 1601/12 o czyn z art. 225 § 2 kk, który warunkowo umorzył postępowanie wobec wymienionego na okres dwóch lat próby.

Dowód:

- informacja o oskarżonym z Krajowego Rejestru Karnego k. 297, 349,

- kserokopie materiałów z akt sprawy V K 1601/12 k. 300-326.

W toku postępowania przygotowawczego D. D. nie przyznał się do zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że pełnił funkcję prezesa zarządu przedmiotowej spółki z o.o. tylko do dnia 18 grudnia 2008 r. i z tym dniem zrezygnował z pełnienia tej funkcji i w ogóle z prowadzenia spraw spółki. Podał, że przyczyną takiej decyzji były problemy rodzinne i zdrowotne (związane z pogłębiającymi się zaburzeniami adaptacyjnymi. Wyjaśnił, że dotychczas prowadzona przez niego jednoosobowa działalność gospodarcza przyniosła znaczne straty. Wyjaśnił, że po dniu 18 grudnia 2008 r. funkcję prezesa zarządu objęła jego matka W. K. i to ona zajmowała się prowadzeniem spraw spółki w latach 2010 i 2011. Wskazał, że tylko jego matka, jako prezes zarządu spółki, miała wgląd do zawieranych przez spółkę umów, przelewów i deklaracji podatkowych. Dodał, że miał dostęp do rachunku bankowego, na podstawie udzielonego mu pełnomocnictwa, ale z niego nie korzystał i stąd też nie miał wiedzy o operacjach finansowych, jakie się na tym rachunku odbywały. Podał, że spółka nie zapłaciła podatku, ponieważ nie miała na to środków.

W postępowaniu przed sądem oskarżony również nie przyznał się do zarzucanego mu czynu. Do wyjaśnień złożonych w postępowaniu przygotowawczym dodał, że kontakt ze spółką stracił w momencie, gdy sprzedał ostatnie udziały w spółce z o.o., czyli we wrześniu 2010 r. Potem miał być związany ze spółką jedynie umową, na podstawie której świadczył na rzecz spółki usługi jako konsultant.

/wyjaśnienia oskarżonego k. 503-505, 753-755/

Stan faktyczny w sprawie sąd ustalił na podstawie: dowodów z dokumentów, zeznań świadków E. B., K. W., T. D., S. H., P. S., W. K. – tylko w części, K. D. i J. P. (2), opinii sądowo-psychiatrycznych. 340-342, 425-428

Sąd uznał dowody z dokumentów, które w przeważającej części stanowiła dokumentacja podatkowa oraz dokumentacja dotycząca operacji na rachunku (...) Spółki (...) o nr (...) w okresie od 23 marca 2010 do 26 kwietnia 2011 r., za dowody w pełni wiarygodne. Strony nie kwestionowały wiarygodności tych dokumentów i ich treści, jak również sąd nie miał do nich zastrzeżeń.

Szczególne znaczenie w sprawie miały zeznania świadków, którzy z racji powiązań zawodowych (byli to pracownicy Spółki) posiadali bezpośrednią wiedzę na temat tego, jaką rolę w spółce faktycznie pełnił oskarżony. W szczególności zwrócić należało uwagę na dowód w postaci zeznań świadków T. D., która była księgową spółki, K. D., która była pracownikiem biurowym i miała styczność z dokumentacją dotyczącą wynagrodzeń pracowników, S. H., która była księgową, referentem ds. administracyjnych, K. W. – kierownika sklepów i (...) - dyrektora ds. handlu i marketingu. Wskazać należy, że dowody z zeznań tych świadków sąd uznał za w pełni wiarygodne, ponieważ były one spójne, logiczne, korespondowały ze sobą i z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym i wnioski z nich wynikające były zgodne z zasadami doświadczenia życiowego. Sąd nie miał żadnych podstaw, żeby odmówić wiarygodności tym zeznaniom, w szczególności nie mógł tego uczynić tylko z tego powodu, że oskarżony, korzystający z prawa do obrony, odmiennie przedstawił okoliczności sprawy.

Na podstawie zeznań tych świadków sąd przyjął, że oskarżony samodzielnie podejmował decyzje związane z prowadzeniem działalności gospodarczej spółki, miał dostęp do całej dokumentacji księgowej spółki i posiadał wiedzę na temat jej sytuacji finansowej.

Z dowodu z zeznań świadków T. D. i K. W. wynika, że działalność oskarżonego w (...) Spółki (...) nie ograniczała się jednie do czynności o charakterze doradczym, czy konsultacyjnym, jak podawał oskarżony i W. K.. Z tych zeznań wynika, że oskarżony podejmował samodzielnie decyzje dotyczące zatrudnienia pracowników spółki, podejmował rozmowy z kontrahentami, decydował o zawarciu umów. T. D. tylko jemu przesyłała dokumentacje finansową spółki. Na podstawie zeznań K. W. sąd przyjął, że w zakresie spraw związanych z prowadzeniem działalności Spółki (...) konsultowała się ona jedynie z oskarżonym i tylko oskarżony zatwierdzał przelewy wynagrodzeń dla pracowników tej spółki; natomiast z W. K. nie miała żadnego kontaktu i W. K. nie interesowała się sprawami sklepu.

Ustaleń poczynionych na tej podstawie nie zmienia fakt, że deklaracje o wysokości podatku podpisywała W. K., a D. D. był tylko informowany o ich treści. To, że W. K. podpisywała dokumenty wynikało z tego, że pełniła funkcję prezesa zarządu spółki. Okoliczność ta w ogóle nie wyklucza tego, aby faktycznie sprawami gospodarczymi spółki, w tym sprawami finansowymi, zajmowała się zupełnie inna osoba, co miało miejsce w tej sprawie i nie jest w praktyce sytuacją wyjątkową. Dotyczyło to nie tylko zobowiązań podatkowych i handlowych, ale również wypłaty wynagrodzenia dla pracowników spółki. Jak wynika bowiem z zeznań świadka K. D., decyzje w sprawach wynagrodzeń podejmował samodzielnie oskarżony, a W. K. jedynie podpisywała stosowane dokumenty.

Powołując się ponownie na treść zeznań T. D., dotyczących tego, że sporządzana przez nią dokumentacja księgowa była przekazywana do wiadomości tylko D. D., a nie do W. K., przyjąć również należało, w sposób nie budzący żadnych wątpliwości, że D. D., wbrew jego zaprzeczeniom, był zainteresowany sprawami spółki, miał pełen dostęp do dokumentacji finansowej spółki i posiadał wiedzę o sprawach finansowych spółki. To, że D. D. miał stały kontakt ze spółką, był poinformowany o jej sprawach finansowych, podejmował decyzje w sprawach związanych z kontraktami potwierdziła również S. H..

Świadkowie nie zaprzeczali temu, że W. K. podpisywała dokumenty spółki. Z zeznań świadków, w szczególności P. S., wynika, że wszyscy pracownicy spółki mieli świadomość tego, że W. K. występuje w roli prezesa zarządu jedynie formalnie. P. S., który, jak już wyżej wskazano, był dyrektorem ds. handlu i marketingu, a więc miał dokładną wiedzę na temat zobowiązań spółki i podejmowanych przez nią negocjacji, sam dostrzegł, że W. K. nie ma predyspozycji ani wiedzy związanej z przedmiotem prowadzonej przez spółkę działalności gospodarczej. Stąd wynika, że nie mogła ona prowadzić spraw gospodarczych spółki, ponieważ nie miała do tego kompetencji. Jak wynika z zeznań K. D. i S. H. W. K. bardzo rzadko przebywała w siedzibie Spółki (...). Podpisywała jedynie dokumenty związane z działalnością spółki i podpisywała je jako prezes zarządu spółki.

Dowód z zeznań świadka E. B. nie wprowadzał nic nowego do sprawy, ponieważ nie pamiętała ona szczegółów sprawy. Z tego powodu moc dowodowa jej zeznań była znikoma. Sąd odmówił wiary zeznaniom świadka W. K. w zakresie, w jakim odnosiły się do tego, że jej syn po rezygnacji z funkcji prezesa zarządu, nie miał już nic wspólnego ze Spółką (...) i tylko ona podejmowała decyzje w sprawach prowadzenia spółki. Zeznania te, w tym zakresie, były sprzeczne z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym i nie znalazły oparcia w żadnym innym dowodzie. Sąd uznał, że zeznania te stanowiły część linii obrony oskarżonego. Do takiego wniosku należało dojść na tej podstawie, że W. K. jest matką oskarżonego i została skazana za przedmiotowy czyn jako współsprawca.

Wyjaśnienia oskarżonego w zakresie dotyczącym tego, że to nie on faktycznie prowadził sprawy Spółki (...), sąd uznał za niewiarygodne. Były one sprzeczne z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym i nie znajdowały w nim oparcia. Przedstawienie przez oskarżonego jego argumentacji w ramach wyjaśnień uznać należało za przyjętą przez niego linię obrony.

Odnośnie opinii sądowo-psychiatrycznych - pierwszej z dnia 8 listopada 2013 r. i drugiej z dnia 14 marca 2014 r. - wskazać należy, że są to opinie pełne, spójne, sformułowane w sposób zrozumiały i wyczerpujący, dlatego sąd uznał je za wiarygodne.

Sąd nie przeprowadził dowodu z zeznań świadka A. W., ponieważ przebywał on za granicą – w Republice Południowej Afryki, a później w Grecji – w związku z wykonywaną tam pracą zarobkową. Świadek nie przebywa w Polsce i nie ma pewności, czy w ogóle w przyszłości będzie przebywał w terminie dogodnym do przeprowadzenia rozprawy. Ze świadkiem był ustalany już termin przesłuchania, kilkakrotnie w przeciągu ostatnich dziewięciu miesięcy, jednak z uwagi na obowiązki zawodowe A. W., nie było możliwe ustalenie właściwego terminu. Przesłuchanie świadka nie jest przy tym niezbędne, ponieważ okoliczności, odnośnie których miałby się wypowiedzieć zostały – w sposób niewątpliwy - ustalone na podstawie innych dowodów, w szczególności zeznań innych świadków.

Na podstawie ww. dowodów i powyższych rozważań sąd ustalił, że D. D. ponosi winę za zarzucany mu czyn.

Kluczowe dla ustalenia sprawstwa oskarżonego okazało się ustalenie, że oskarżony faktycznie zajmował się, w rozumieniu art. 9 § 3 kks, sprawami gospodarczymi Spółki (...), w tym sprawami finansowymi. Okoliczność ta została wykazana, jak już wyżej wskazano, w sposób nie budzący żadnych wątpliwości. Wyjaśnić należy, że pojęcie „faktycznie zajmuje się sprawami gospodarczymi”, które nie posiada definicji ustawowej, zostało zdefiniowane w doktrynie i orzecznictwie. Przyjmuje się, że osobą faktycznie zajmującą się sprawami gospodarczymi danego podmiotu jest osoba, która ma pewną swobodę w podejmowaniu decyzji i ich realizacji. Jest osobą decyzyjną. Nie musi to być osoba, która pełni funkcje w organach określonej spółki, ale mogą to być jej pracownicy (tak: Kodeks Karny Skarbowy. Komentarz., Zgoliński I. (red.), Konarska-Wrzosek V., Oczkowski T., Skorupka J., lex.pl). Dopuszczalne jest, aby za taką osobę uznać nie tylko osobę, która bezpośrednio podejmuje decyzję, ale także osobę, która współdziała w rozstrzyganiu spraw gospodarczych albo nawet tylko wpływa na takie rozstrzygnięcia (tak: Kodeks Karny Skarbowy. Komentarz, Kardas P., Łabuda G., Razowski T., lex.pl). Takie rozumienie tego pojęcia przyjęto powszechnie w orzecznictwie. Jak wynika z wyroku Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 29 maja 2013 r. (II Aka 104/13), O zajmowaniu się sprawami gospodarczymi z pewnością można mówić wobec osoby, która ma pewną swobodę w podejmowaniu decyzji i ich realizacji.

Sąd nie znalazł żadnych podstaw do przyjęcia istnienia jakiejkolwiek z okoliczności wyłączających winę albo bezprawność czynu odnośnie oskarżonego.

Określając rodzaj i wysokość kary sąd, miał na uwadze art. 12 § 2 i art. 13 kks, tj. stopień winy, stopień społecznej szkodliwości czynu, jak i konieczność spełnienia celów prewencji indywidualnej w stosunku do oskarżonego jak i prewencji ogólnej. Pod uwagę należało wziąć również dużą wysokość nieuiszczonego podatku, dlatego też stopień naruszonego obowiązku finansowego również należało ocenić jako znaczny. Ustalając ilość stawek dziennych grzywny i wysokość jednej stawki sąd wziął pod uwagę sytuację finansową oskarżonego.

W punkcie II sentencji wyroku sąd na podstawie art. 113 § 1 kks w zw. z art. 627 kpk i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach sadowych w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r., nr 9, poz. 223 ze zm.) zasądził od oskarżonego D. D. na rzecz Skarbu państwa koszty sądowe, a tym wymierzył mu opłatę w wysokości 1000 zł.