Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 września 2018 r.

Sąd Rejonowy Szczecin - Centrum w Szczecinie V Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący – Sędzia Sądu Rejonowego Cezary Jankowski

Protokolant – Anna Sobańska

bez udziału oskarżyciela

po rozpoznaniu w dniu 24.09.2018r. sprawy przeciwko:

T. C. - synowi S. i G.,

ur. (...) w P.

obwinionemu o to, że:

w okresie od 29 września 2017 roku do 1 października 2017 roku w godz. 22:00-08:00 w S. na ul. (...) kierując samochodem osobowym marki V. o nr rej (...)

podczas parkowania uszkodził zaparkowany samochód marki H. (...) o nr rej. (...),

tj. o czyn z art. 97 kw

I.  uznaje obwinionego T. C. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu przy czym ustala, iż nastąpił on w okresie od 30 września 2017r. do 1 października 2017r. i za to na podstawie art. 97 kw skazuje go na karę grzywny w kwocie 300 (trzystu) złotych,

II.  na podstawie art. 119 § 1 kpw, art. 121 § 1 kpw, art. 3 ustęp 1 oraz art. 21 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych, § 1 i 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu w całości – w łącznej kwocie 130 (stu trzydziestu) złotych, na którą składają się:

- zryczałtowane wydatki postępowania w kwocie 100 (stu) złotych,

- opłata w kwocie 30 (trzydziestu) złotych.

Sygnatura akt: V W 438/18

UZASADNIENIE

W przedmiotowej sprawie ustalono, co następuje:

29 września 2017 roku około godziny 22.00 pokrzywdzona A. K. zaparkowała stanowiący jej własność samochód osobowy marki H. (...) o nr rej. (...) (dalej wskazywany jako samochód marki H.) przy ulicy (...) w S. - na wyznaczonym miejscu postojowym. 30 września 2017 roku w godzinach południowych pokrzywdzona z bagażnika swojego auta zabierała przedmioty, które przemieściła do swojego mieszkania. Wówczas miała swobodny dostęp do bagażnika swojego samochodu. Obwiniony T. C. w okresie od wymienionego popołudnia 30 września 2017 roku do 1 października 2017 roku do godzin porannych zaparkował stanowiące jego własność (...) o nr rej. (...) (dalej wskazywane jako samochód marki V.) w miejscu parkingowym posadowionym za miejscem parkingowym, na którym już był zaparkowany samochód marki H.. Obwiniony jest jedynym użytkownikiem samochodu marki V.. Obwiniony parkując swoje auto doprowadził do takiej sytuacji, iż samochód marki V. swoim przodem uderzył w tył samochodu marki H. i wymienione auta pozostały w styczności. Sytuację taką ujawniła pokrzywdzona 1 października 2017 roku w godzinach porannych utrwalając ją w postaci zapisów fotograficznych. Tego samego dnia za wycieraczką auta V. pozostawiła informację z prośbą o kontakt telefoniczny właściciela auta V.. Obwiniony w dacie 2 października 2017 roku spotkał się z mężem pokrzywdzonej. Zaprzeczył temu aby miał doprowadzić do sytuacji jak opisano powyżej. Obwiniony zwrócił się do małżonka pokrzywdzonej słowami: „Parkuję jak parkuję i proszę mi to udowodnić”. W związku ze stanowiskiem obwinionego pokrzywdzona o tym zdarzeniu powiadomiła policję, co skutkowało podjęciem przez policję stosownych czynności w tej sprawie. Na samochodzie marki h. w obrębie tylnego zderzaka ujawniono zarysowania, pęknięcia lakieru, okrągłe wgniecenie powstałe od odwzorowania łba śruby mocującej tablicę rejestracyjną (...).

Dowód:

- protokolarne zawiadomienie o wykroczeniu – k. 2, 3,

- zeznania A. K. – k. 4, 5, 54, 55,

- protokół oględzin samochodu marki H. – k. 7, 8,

- dokumentacja fotograficzna - 11- 24,

- protokół oględzin samochodu marki V. – k. 27 – 28,

- dokumentacja fotograficzna w wydruku wraz z zapisem elektronicznym na nośniku typu pendrive – k. 51, 52,

- wyjaśnienia T. C. - w części – k. 29, 30, 53 – 55.

Obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W trakcie postepowania prowadzonego przez policję T. C. odmówił składania wyjaśnień. W toku postępowania sądowego zrelacjonował, iż jest on jedynym użytkownikiem samochodu marki V., zawsze parkuje swoje auto z zachowaniem zasad ostrożności i to widocznie pokrzywdzona parkując samochód marki H. musiała uderzyć swoim autem w samochód marki V..

W ocenie sądu wyjaśnienia obwinionego nie zasługują na uwzględnienie, a ich treść - w zakresie przytoczonym jak wyżej - należy jedynie tłumaczyć przyjętą przez T. C. linia obrony, która sprowadza się do tego, aby uniknąć odpowiedzialności za popełnione wykroczenie.

Dowód:

- wyjaśnienia T. C. - k. 29, 30, 53 – 55.

Rekonstruując stan faktyczny w tej sprawie oparto się na dowodach wskazanych w początkowej części uzasadnienia w tym na zeznaniach A. K. oraz dowodach z dokumentów w tym zapisów fotograficznych - w wydrukach i zapisie elektronicznym. Zdaniem sądu zeznania pokrzywdzonej w pełni zasługują na uwzględnienie, są one logiczne, spójne, nie ma w nich takich elementów, które wskazywałyby na ich niewiarygodność. Także dowody z dokumentów i zapisów fotograficznych nie budzą żadnych zastrzeżeń, co do utrwalonych czynności procesowych i rejestracji obrazów fotograficznych i z tych względów w ocenie sądu zasługują na uwzględnienie jako pełnowartościowy materiał dowodowy. Wyjaśnienia oskarżonego ze względów, na które wskazano powyżej posłużyły do rekonstrukcji przedmiotowego zdarzenia w zakresie w jakim nie pozostawały w sprzeczności z pozostałymi dowodami.

Obwiniony T. C. jest rozwieziony, na swoim utrzymaniu nie ma żadnych osób, pracuje jako krojczy z zarobkiem miesięcznym około 1000 złotych. T. C. nie był karany za wykroczenia i przestępstwa w ruchu drogowym.

Dowód:

- dane wskazane przez obwinionego co do swojej osoby – k. 29, 53,

- informacja z ewidencji kierowców – k. 41.

Zatrzymanie i postój pojazdu są dozwolone tylko w miejscu i w warunkach, w których jest on z dostatecznej odległości widoczny dla innych kierujących i nie powoduje zagrożenia bezpieczeństwa ruchu drogowego lub jego utrudnienia (art. 46 ustęp 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym). Obwiniony parkując (...) w taki sposób, że swoim samochodem uderzył w inne auto i ostatecznie zaparkował samochód w styczności z samochodem marki H. z pewnością nie zastosował się do powyżej przywołanego przepisu art. 46 ustęp 1 Prawa o ruchu drogowym.

Kierując się zaprezentowaną powyżej oceną dowodów i określonym stanem prawnym sąd uznał sprawstwo i winę obwinionego w zakresie tego, że: w okresie od 30 września 2017 roku do 1 października 2017 roku w S. na ul. (...) kierując samochodem osobowym marki V. o nr rej (...) podczas parkowania uszkodził zaparkowany samochód marki H. (...) o nr rej. (...), to jest w zakresie czynu z art. 97 kw.

Jak wynika z brzmienia powołanego przepisu art. 97 kw odpowiedzialności podlega osoba, która wykracza przeciwko przepisom o bezpieczeństwie i porządku ruchu (innym niż określone w art. 84-96a Kodeksu wykroczeń) między innymi na drogach publicznych (a do takich dróg należy ulica (...) w S.). Przepisem takim jest przytoczone powyżej szczegółowo uregulowanie ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym.

Sąd dokonał zmiany opisu tego czynu - w odniesieniu do opisu przedstawionego przez oskarżyciela we wniosku o ukaranie - ustalając, iż nastąpił on w okresie od 30 września 2017 roku do 1 października 2017 roku, co w sposób jasny wynika z zeznań A. K. (vide ustalenia w zakresie stanu faktycznego).

Zachowanie obwinionego było bezprawne i zawinione, albowiem w realiach niniejszej sprawy nie zachodzą okoliczności wyłączające bezprawność karną czynu lub winę sprawcy. Mając na uwadze powyższe sąd uznał T. C. za winnego popełnienia czynu z art. 97 kw.

Przy wymiarze kary sąd uwzględnił stopień winy i społecznej szkodliwości czynu obwinionego, który nie jest niski, a także cele kary w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej. Sąd wziął pod uwagę rangę naruszonych przepisów prawa, czas i miejsce zdarzenia. Sąd uwzględnił również sytuację osobistą i majątkową obwinionego. Przy wymiarze kary Sąd miał na uwadze nagminność wykroczeń w ruchu drogowym na terenie miasta S.. Zdecydowanie na korzyść T. C. sąd poczytał uprzednią jego niekaralność za wykroczenia i przestępstwa drogowe. Mając na uwadze przedstawione uwarunkowania za adekwatną sąd uznał karę grzywny w wysokości 300 złotych. Zdaniem sądu tak ukształtowana kara w pełni osiągnie swoje cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do obwinionego, uwzględnia też potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Obwinionego obciążono kosztami procesu w całości tak jak w punkcie II części rozstrzygającej wyroku nie znajdując podstaw do zwolnienia T. C. od uiszczenia tych należności.

SSR Cezary Jankowski