Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 grudnia 2013r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu III Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący:SSO Ewa Mokrzysz

Ławnicy: Krystyna Bartkiewicz, Jan Nowaczyk

Protokolant: Anna Konieczna

przy udziale B. M. Prokuratora Prokuratury Okręgowej we Wrocławiu w drodze pomocy dla Prokuratury Rejonowej w Oławie

po rozpoznaniu w dniach: 7 października, 13 listopada,
9 grudnia, 23 grudnia 2013r.

sprawy:

1. A. G. (1)

syna D. i M. z domu S.

urodzonego (...) we W.

2. P. P. (1)

syna Z. i J. z domu O.

urodzonego (...) w O.

oskarżonych o to, że:

I.  w dniu 9 stycznia 2013r. w S. w rejonie (...), działając wspólnie i w porozumieniu, używając przemocy polegającej na przewróceniu na betonowe schody, przytrzymywaniu rąk i nóg, zatykaniu ust i uderzaniu pięściami po całym ciele, a także groźby pozbawienia życia i posługując się przy tym atrapą pistoletu doprowadzili I. N. (1) do obcowania płciowego powodując jednocześnie obrażenia ciała w postaci podbiegnie krwawych i obrzęku twarzy, wylewu krwawego spojówki oka lewego, złamania kości nosa z obrzękiem, perforacji błony bębenkowej ucha prawego, otarcia naskórka w okolicy wargi sromowej większej lewej, otarcia naskórka w okolicy lędźwiowo-krzyżowej, oraz w obrębie nadbrzusza środkowego, przyśrodkowych powierzchni obu ud i tylniej powierzchni uda prawego które naruszyły czynności narządów jej ciała na czas poniżej 7 dni

tj. o czyn z art. 197 § 3 k.k. pkt 1 k.k. w zw. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

a nadto A. G. (1)

o to że :

II. w dniu 9 stycznia 2013r. w S. w rejonie (...), działając w celu zmuszenia funkcjonariusza policji post. P. B. (1) do zaniechania prawnej czynności służbowej stosował wobec niego przemoc polegającą na uderzaniu go pięściami oraz wypowiadał wobec niego groźby pozbawienia życia

tj. o czyn z art. 224 § 2 k.k.

***

I.  uznaje oskarżonego A. G. (1) oraz oskarżonego P. P. (1) za winnych popełnienia zarzucanego im czynu opisanego w pkt. I części wstępnej wyroku tj. przestępstwa z art. 197 § 3 pkt.1 k.k. w zw. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 197 § 3 pkt 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierza oskarżonemu A. G. (1) karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności zaś oskarżonemu P. P. (1) karę 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  uznaje oskarżonego A. G. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt. II części wstępnej wyroku tj. przestępstwa 224 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 224 § 2 k.k. wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. łączy orzeczone wobec oskarżonego A. G. (1) w pkt. I i II kary pozbawienia wolności i orzeka wobec niego karę łączną 4 (czterech) lat pozbawienia wolności;

IV.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. zalicza oskarżonemu A. G. (1) na poczet orzeczonej wobec niego w pkt. III kary łącznej pozbawienia wolności okres jego zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 9 stycznia 2013r. do dnia 15 lutego 2013r. oraz od dnia 13 grudnia 2013 do dnia 23 grudnia 2013r. przyjmując, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

V.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. zalicza oskarżonemu P. P. (1) na poczet orzeczonej wobec niego w pkt. I kary pozbawienia wolności okres jego zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 9 stycznia 2013r. do dnia 23 grudnia 2013r. przyjmując, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

VI.  na podstawie art. 46 § 2 k.k. orzeka od oskarżonego A. G. (1) na rzecz pokrzywdzonej I. N. (1) nawiązkę w kwocie 1000,00 zł (jeden tysiąc złotych);

VII.  na podstawie art. 46 § 2 k.k. orzeka od oskarżonego P. P. (1) na rzecz pokrzywdzonej I. N. (1) nawiązkę w kwocie 1000,00 zł (jeden tysiąc złotych);

VIII.  na podstawie art. 230 § 2 k.k. orzeka zwrot na rzecz oskarżonego A. G. (1) dowodu rzeczowego nr Drz 277/13 oznaczonego w wykazie dowodów rzeczowych zawartym na k. 290 akt sprawy pod poz. nr 1;

IX.  na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. orzeka zwrot na rzecz oskarżonego P. P. (1) dowodu rzeczowego nr Drz 278/13 oznaczonego w wykazie dowodów rzeczowych zwartym na k. 290 akt sprawy pod poz. nr 2;

X.  na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. orzeka zwrot na rzecz I. N. (1) dowodu rzeczowego nr Drz 279/13 oznaczonego w wykazie dowodów rzeczowych zawartym na k. 290 akt sprawy pod poz. nr 3;

XI.  na podstawie na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze w zw. z § 14 ust. 1 pkt. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. E. P. kwotę 369,00 zł (trzysta sześćdziesiąt dziewięć złotych) brutto tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony udzielonej oskarżonemu P. P. (1) z urzędu;

XII.  na podstawie na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze w zw. z § 14 ust. 2 pkt. 5 i § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. W. B. kwotę 1328,40 zł (jeden tysiąc trzysta dwadzieścia osiem złotych, 40/100) brutto tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony udzielonej oskarżonemu P. P. (1) z urzędu;

XIII.  na podstawie na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze w zw. z § 14 ust. 2 pkt. 5 i § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. K. kwotę 1180,80 zł (jeden tysiąc sto osiemdziesiąt złotych, 80/100) brutto tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony udzielonej oskarżonemu A. G. (1) z urzędu;

XIV.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia obu oskarżonych od ponoszenia kosztów procesu, w tym opłat sądowych zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt III K 198/13

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

W dniu 9 stycznia 2013 r., w godzinach południowych do mieszkania I. i B. N. (1) zapukał znajomy P. P. (1) , który poprosił ich o zgodę na wejście do środka jego kolegi A. G. (1) , także znanego małżeństwu N., gdyż było mu zimno i nie miał co jeść. Po wyrażeniu zgody obaj weszli do mieszkania przynosząc ze sobą butlę z uprzednio skradzionym winem domowej roboty, które wszyscy zaczęli spożywać.

Dowód:

⚫

częściowe wyjaśnienia oskarżonego P. P. – k. 100-102, 144, 153, 288-288v

⚫

częściowe wyjaśnienia oskarżonego A. G. – k. 103-104, 139, 164, 287v-288

⚫

zeznania świadka I. N. – k. 50-54, 59-61, 294v-296v

⚫

zeznania świadka B. N. – k. 66-67, 298-299

Podczas pobytu w mieszkaniu N. A. G. (1) pokazywał siedzącym atrapę broni, którą zabrała mu i schowała do kieszeni bluzy I. N. (1). Rozmowa dotyczyła także poszukiwania P. P. (1) przez dzielnicowego. Po pewnym czasie B. N. (1) z uwagi na wypitą ilość alkoholu zasnął i wówczas I. N. (1) postanowiła wyprosić P. P. (1) i A. G. (1) z domu.

Dowód:

⚫

częściowe wyjaśnienia oskarżonego P. P. – k. 100-102, 144, 153, 288-288v

⚫

częściowe wyjaśnienia oskarżonego A. G. – k. 103-104, 139, 164, 287v-288

⚫

zeznania świadka I. N. – k. 50-54, 59-61, 294v-296v

Wychodząc, gdy wszyscy byli na ganku mieszkania, A. G. (1) nagle zaatakował pokrzywdzoną bijąc pięściami po głowie, a gdy ta upadła na posadzkę bił ja także po twarzy i całym ciele. Jednocześnie groził pistoletem, który wypadł jej z kieszeni bluzy. Pokrzywdzoną bił też P. P. (1). Następnie zaczęli ściągać pokrzywdzonej spodnie, które ta przytrzymywała nie pozwalając ich zdjąć. Kiedy udało im się rozebrać pokrzywdzoną od pasa w dół, zdzierając także majtki i getry, obezwładnioną i przestraszoną, doprowadzili do obcowania płciowego. Każdy z nich odbył z nią stosunek płciowy wprowadzając swojego członka do pochwy. Najpierw stosunek płciowy z pokrzywdzoną odbył A. G. (1), któremu w czasie tej czynności pomagał P. P. (1), trzymając pokrzywdzoną za ręce oraz rozszerzając jej nogi. Zasłaniał jej też ręka usta. Po nim w odwrotnej kolejności zgwałcił pokrzywdzoną P. P. (1). Obaj przytrzymywali ją siłą, zatykając usta gdy wołała o pomoc. Wkładali jej też palce do pochwy, dotykali po piersiach. Krzyki pokrzywdzonej, odgłosy bicia oraz wulgarne słowa usłyszała jej sąsiadka Z. F. (1), która telefonicznie zawiadomiła policję. Zdarzenie, w momencie gdy toczyło się w otwartych drzwiach ganku zostało zauważone także przez innych sąsiadów.

Dowód:

⚫

częściowe wyjaśnienia oskarżonego P. P. – k. 100-102, 144, 153, 288-288v

⚫

częściowe wyjaśnienia oskarżonego A. G. – k. 103-104, 139, 164, 287v-288

⚫

zeznania świadka I. N. – k. 50-54, 59-61, 294v-296v

⚫

zeznania świadka Z. F. – k. 65, 296v-297v

⚫

zeznania świadka E. C. – k. 68, 299

⚫

zeznania świadka J. W. – k. 119, 299v-300

⚫

zeznania świadka E. K. – k. 174, 300-300v

Gdy sprawcy zauważyli radiowóz zbiegli z miejsca zdarzenia, z tym że P. P. (1) wcześniej wyskoczył przez okno. W pogoń za A. G. (1) ruszył funkcjonariusz Policji P. B. (1). W trakcie zatrzymania przez funkcjonariusza Policji P. B. (1) A. G. (1) uderzał go pięściami oraz groził pozbawieniem życia.

Dowód:

⚫

zeznania świadka P. B. – k. 94, 297v-298

Z pokrzywdzoną została funkcjonariusz Policji A. P. (1), która pomogła jej się ubrać i zabezpieczyła miejsce zdarzenia. Zabezpieczyła też leżący między nogami pokrzywdzonej pistolet (atrapę).

U I. N. (1) w wydychanym powietrzu stwierdzono 1,18 mg/l alkoholu. U A. G. (1) zawartość ta wynosiła 0,80 mg/l, zaś u P. P. (1) 1,07 mg/l.

Dowód:

⚫

zeznania świadka A. P. – k. 313-314v

⚫

protokoły użycia alkosensora – k. 9, 23, 19

⚫

materiał fotograficzny – k. 13a

W wyniku zdarzenia pokrzywdzona doznała obrażeń ciała w postaci podbiegnięć krwawych i obrzęku twarzy, wylewu krwawego spojówkowego oka lewego, złamania kości nosa z obrzękiem, perforacji błony bębenkowej ucha prawego, otarcia naskórka w okolicy wargi sromowej większej lewej, otarcia naskórka w okolicy lędźwiowo – krzyżowej oraz w obrębie nadbrzusza środkowego, przyśrodkowych powierzchni obu ud i tylnej powierzchni uda prawego, które naruszyły prawidłowe funkcjonowanie narządów jej ciała na czas poniżej 7 dni.

Dowód:

⚫

opinia sądowo – lekarska k. 106-109

⚫

dokumentacja lekarska – k. 41-49

W próbce wymazu z prącia P. P. (1) stwierdzono mieszaninę pochodząca od co najmniej kilku osób, w tym od P. P. (1) i I. N. (1). Z kolei w próbce wymazu z prącia A. G. (1) stwierdzono mieszaninę pochodząca od co najmniej trzech osób, w tym od A. G. (1) i I. N. (1).

Dowód:

⚫

opinia z zakresu badań biologicznych k. 127-134

Oskarżony A. G. (1) jest 25 - letnim kawalerem, nie posiada dzieci. Nie pracuje, pozostaje na utrzymaniu rodziców. Posiada wykształcenie podstawowe, bez zawodu. Nie był leczony neurologicznie, odwykowo ani psychiatrycznie.

Dowód:

⚫

dane osobowe – k. 103, 287-287v

W przeszłości A. G. (1) był karany sądownie, głównie za przestępstwa przeciwko mieniu.

W 2007 r., był skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Oławie sygn. akt IIK 117/07 za czyny z art. 279 § 1 k.k. i inne na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 3 lat, zarządzonej następnie do wykonania.

W 2008 r., był skazany wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia Krzyków sygn. akt IIK 1405/07 za czyn z art. 58 ust. 1 i 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii na karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 3 lat.

W 2008 r., był ponownie skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Oławie sygn. akt VIK 734/08 za czyn z art. 190 § 1 k.k. na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności.

W 2009 r., był skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Strzelinie sygn. akt IIK 462/09 za czyn z art. 242 § 1 k.k., na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

W 2009 r., był ponownie skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Oławie sygn. akt IIK 607/09 za czyny z art. 190 § 1 k.k. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Dwa powyższe wyroki zostały objęte wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Oławie sygn. akt IIK 911/10 gdzie orzeczono wobec niego karę łączną 7 miesięcy pozbawienia wolności.

W 2010 r., był skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Oławie sygn. akt IIK 595/09 za czyny z art. 279 § 1 k.k. i inne na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Dowód:

⚫

dane dotyczące karalności– k. 80-81

⚫

odpisy wyroków sądowych – k. 83-90

Oskarżony P. P. (1) jest 26 - letnim kawalerem, nie posiada dzieci. Zamieszkuje wraz z rodzicami. Posiada wykształcenie podstawowe, bez zawodu. Pracował dorywczo jako pracownik fizyczny w firmie budowlanej z wynagrodzeniem ok. 180 złotych miesięcznie. Był zarejestrowany jako bezrobotny, bez prawa do zasiłku. Nie był w przeszłości leczony neurologicznie, odwykowo ani psychiatrycznie.

Dowód:

⚫

dane osobowe – k. 100-100v, 287v

P. P. (1) był kilkukrotnie karany sądownie.

W 2006 r., został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Oławie sygn. akt VIK 843/06 za czyn z art. 178a § 2 k.k. na karę 6 miesięcy ograniczenia wolności, zamienionej następnie na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności.

W 2008 r., został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Oławie sygn. akt VIK 999/07 za czyn z art. 279 § 1 k.k. i inne na karę 1 roku pozbawienia wolności, z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 3 lat, zarządzonej następnie do wykonania.

W 2009 r., został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Oławie sygn. akt IIK 461/09 za czyn z art. 157 § 1 k.k. na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności, z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 2 lat, zarządzonej następnie do wykonania.

W 2009 r., został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Oławie sygn. akt IIK 613/09 za czyn z art. 178a § 2 k.k. i inne na karę 8 miesięcy ograniczenia wolności, zamienionej następnie na karę grzywny.

W 2009 r., został ponownie skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Oławie sygn. akt IIK 805/09 za czyn z art. 278 § 1 k.k. i inne na karę 6 miesięcy ograniczenia wolności, zamienionej następnie na karę grzywny.

W 2010 r., został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Oławie sygn. akt IIK 284/10 za czyn z art. 278 § 1 k.k. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 3 lat.

W 2010 r., został ponownie skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Oławie sygn. akt IIK 595/09 za czyny z art. 279 § 1 k.k. i inne na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Dowód:

⚫

dane dotyczące karalności – k. 69-70

⚫

odpisy wyroków sądowych – k. 72-79

Podczas postępowania przygotowawczego, w trakcie pierwszego przesłuchania w dniu 11 stycznia 2013 r., A. G. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i wyjaśnił, że to P. P. (1) odbył z pokrzywdzoną stosunek płciowy, podczas którego on jedynie raz uderzył ją z otwartej dłoni w twarz. Zaprzeczył aby przytrzymywał pokrzywdzoną lub dotykał ją w miejsca intymne. W zakresie drugiego z czynów wyjaśnił, iż podczas zatrzymania nie uderzał ani nie odpychał policjanta, a jedynie nie chciał dać się złapać (k. 103-104).

W toku przesłuchania przed prokuratorem, tego samego dnia, oskarżony również nie przyznał się do popełnienia żadnego z zarzucanych mu czynów podkreślając, że nie zgwałcił pokrzywdzonej tylko przytrzymywał ją za rękę. Zaprzeczył aby napadł na policjanta i mu groził (k. 139).

W toku posiedzenia w przedmiocie tymczasowego aresztowania A. G. (1) oświadczył, iż częściowo przyznaje się do popełnienia zarzucanych mu czynów ale nie złożył w tym zakresie żadnych dalszych wyjaśnień (k. 164).

Wyjaśniając przed Sądem Okręgowym A. G. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i odmówił składania wyjaśnień oraz odpowiedzi na pytania Sądu i stron, za wyjątkiem swojego obrońcy ( 287v-288)

Podczas postępowania przygotowawczego, w trakcie przesłuchania w dniu 10 stycznia 2011 r., P. P. (1) nie oświadczył się w zakresie zarzucanego mu czynu. Podał jedynie, opisując dość szczegółowo zdarzenie, że to A. G. (1) jako pierwszy zaczął bić pokrzywdzoną pięściami i grozić jej atrapą pistoletu, po czym odbył z nią stosunek płciowy. W tym czasie on przytrzymywał ją jedynie za rękę oraz rozchylał nogi. Przyznał, iż namawiany przez G. włożył I. N. (1) dwa palce do pochwy. Zaprzeczył aby odbył z nią stosunek płciowy (k. 101-102)

W toku przesłuchania przed prokuratorem, następnego dnia, oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu podkreślając, że nie zgwałcił pokrzywdzonej tylko przytrzymywał ją za rękę. Jednocześnie podtrzymał swoje wcześniejsze wyjaśnienia (k. 144).

W toku posiedzenia w przedmiocie tymczasowego aresztowania P. P. (1) oświadczył, iż przyznaje się do popełnienia zarzucanego mu czyny ale nie złożył w tym zakresie żadnych dalszych wyjaśnień (k. 153v).

Wyjaśniając przed Sądem Okręgowym P. P. (1) przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień. Podał jedynie, iż pokrzywdzoną zgwałcili wspólnie z A. G. (1) i odmówił podania szczegółów oraz odpowiedzi na pytania Sądu i stron (288-288v).

Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd zważył:

Dokonując ustaleń faktycznych, Sąd Okręgowy oparł się w głównej mierze na dowodzie z zeznań pokrzywdzonej I. N. (1), częściowych wyjaśnieniach oskarżonego A. G. (1), dowodzie z częściowych wyjaśnień oskarżonego P. P. (1), dowodzie z zeznań świadków Z. F. (1), B. N. (1), E. C. (2), P. B. (1), J. W. (2), E. K. (2) i A. P. (1), dowodzie z opinii sądowo-lekarskich, dowodzie z opinii z zakresu badania śladów biologicznych, a także dowodach z dokumentów w postaci protokołów użycia alkomatu, oględzin miejsca zdarzenia, oględzin rzeczy i przeszukania.

Ocena całego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, iż w pełni zasługują na wiarę zeznania pokrzywdzonej I. N. (1), która konsekwentnie, logicznie i w miarę precyzyjnie opisała przebieg zdarzenia. Jej wersja przebiegu zdarzenia poza tym, iż jest logiczna i spójna, znajduje także odzwierciedlenie w innych zgromadzonych w tej sprawie dowodach, w tym koresponduje z zeznaniami świadków Z. F. (1), B. N. (1), E. C. (2), P. B. (1), J. W. (2), E. K. (2) i A. P. (1), opinią biegłego z zakresu medycyny sądowej, opinią biegłych z zakresu badań śladów biologicznych oraz pozostałymi dowodami ujawnionymi na rozprawie i tym samym tworzy jednolitą wersję przebiegu wypadków. Co więcej, fakt doprowadzenia I. N. (1) do obcowania płciowego został częściowo potwierdzony wyjaśnieniami oskarżonego P. P. (1) złożonymi w toku postępowania przygotowawczego i przed Sądem, a częściowo także wyjaśnieniami oskarżonego A. G. (1) złożonymi w toku postępowania przygotowawczego.

Pokrzywdzona zarówno podczas przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym, jak i przed Sądem złożyła w sprawie wyczerpujące zeznania, w których opisała przebieg całego zdarzenia z dnia 9 stycznia 2013r. Zrozumiałym jest, że pokrzywdzona I. N. (1) przedstawiła przebieg zdarzenia emocjonalnie, na tyle obszernie i szczegółowo, na ile pozwalała jej pamięć. Jej zeznania są jednak szczere i logiczne, przez co wiernie odzwierciedlają – według Sądu – przebieg sytuacji. Opisując sprawców podjętych przeciwko niej działań – zresztą osobiście jej znanych, pokrzywdzona w postępowaniu przygotowawczym precyzyjnie opisała ich zachowania w czasie zdarzenia, a także okoliczności je poprzedzające. Opis ten w pełni koresponduje z zeznaniami i wskazaniami jakich pokrzywdzona dokonała na rozprawie. Zeznania I. N. (1), mimo że składane w dość dużych odstępach czasu, są spójne co do przebiegu zdarzenia. Drobne nieścisłości nie dyskwalifikują wartości zeznań pokrzywdzonej, zdają się być raczej naturalną konsekwencją zdenerwowania, które jej towarzyszyło, kiedy musiała opowiadać o swoich przeżyciach przed Sądem. Uwadze Sądu nie umknął bowiem fakt zachowania pokrzywdzonej na rozprawie w dniu 9 grudnia 2013 r., które to zachowanie daje obraz - jak silne (może wbrew pozorom) są przeżycia I. N. (1) i jak wyraźny psychiczny dyskomfort odczuwa ona, kiedy ma po raz kolejny opisywać zdarzenie, jakie objęto aktem oskarżenia. Pokrzywdzona w pierwszych zeznaniach szczegółowo opisała okoliczności zdarzenia, z pełną chronologią co do czasu, miejsca jak i kolejności poszczególnych działań sprawców. Przed Sadem były one wprawdzie trochę mniej uporządkowane, niemniej jednak w kwestiach zasadniczych (fundamentalnych dla oceny zawartości kryminalnej czynu zarzucanego oskarżonym) były one jednoznaczne. Należy mieć na uwadze, iż zdarzenie które jest przedmiotem postępowania miało niewątpliwie dynamiczny charakter, a zatem okoliczności jego zajścia siłą rzeczy nie mogły zostać zapamiętane przez pokrzywdzona z idealna dokładnością. Co do tego, że działania oskarżonych (z użyciem siły i wbrew jej woli), polegały na przewrócenia jej przez A. G. (1) na podłogę, włożenia jej do pochwy członka, odbycia przez niego stosunku, późniejszego wkładania jej do pochwy palców przez oskarżonego P. P. (1), pokrzywdzona nie ma wątpliwości i w tym zakresie jej zeznania się nie różnią. Nie można dyskredytować wartości dowodowej zeznań pokrzywdzonej tylko dlatego, że odbierana może być jako osoba nadużywająca alkoholu. Nawet jeśli nie cieszy się ona dobra opinią to fakt taki a priori nie przekreśla wiarygodności pokrzywdzonej w świetle jej relacji o zachowaniu obu oskarżonych. Wolność seksualna przejawia się w prawie do dysponowania swoim ciałem w sferze stosunków seksualnych, w prawie do wyboru partnera seksualnego i liczby oraz czasu, miejsca i formy kontaktów seksualnych, które powinny być wolne od rzeczywistego przymusu i groźby. Tryb życia pokrzywdzonej przed zdarzeniem nie ma najmniejszego znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, gdyż bez względu na te okoliczności, na cechy jej osobowości, została ona doprowadzona przemocą do obcowania płciowego i w związku z tym przysługuje jej ochrona prawna.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego A. G. (1) jedynie w zakresie okoliczności poprzedzających dokonanie gwałtu, a także jego początkowego przebiegu gdyż są one spójne z pozostałym materiałem dowodowym sprawy, w tym zeznaniami pokrzywdzonej, przesłuchanych w sprawie praktycznie wszystkich świadków, protokołami użycia alkomatu, a także wyjaśnieniami złożonymi w tym zakresie przez współoskarżonego P. P. (1). W tej, zgodnej z ustaleniami sprawy, części wyjaśnień oskarżony podał w jakich okolicznościach znaleźli się oni z P. P. (1) w domu pokrzywdzonej, jak spożywali wcześniej skradzione uprzednio wino domowej roboty, a także jak pokrzywdzona schowała przed nim atrapę pistoletu. Potwierdził także fakt uderzenia pokrzywdzonej. Później natomiast jego relacje zaprzeczające dokonaniu gwałtu I. N. (1) znacznie odbiegają od rzeczywistości, która jawi się całkowicie inaczej na tle zeznań pokrzywdzonej, świadków, częściowych wyjaśnień współoskarżonego oraz przeprowadzonych badań śladów biologicznych. Jak wskazują na to wskazane wyżej dowody, dalsze zachowanie oskarżonego polegało na biciu pokrzywdzonej, a następnie na pokonaniu przy użyciu siły jej oporu i dokonaniu zgwałcenia. Nie przyznanie się przez tego oskarżonego do zgwałcenia pokrzywdzonej i obciążanie w tym zakresie P. P. (1) pozostaje w oczywistej sprzeczności z materiałem dowodowym sprawy i wydaje się być – zdaniem Sądu - przyjętą przez oskarżonego linią obrony, zmierzającą do zminimalizowania swojej roli w tym przestępstwie.

Sąd odmówił wiary wyjaśnieniom oskarżonego P. P. (1) złożonymi we wstępnej fazie postępowania przygotowawczego, w zakresie, w jakim nie przyznawał się on do użycia przemocy, a następnie obcowania płciowego z pokrzywdzoną albowiem są one niekonsekwentne, niespójne, zmienne i pozostają w rażącej sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym sprawy. O niekonsekwencji w jego wyjaśnieniach na kolejnych etapach postępowania świadczy jednoznacznie dokładna analiza ich treści. W trakcie pierwszego przesłuchania, w dniu 10 stycznia 2013 r., P. P. (1) wyjaśnił, że znał wcześniej pokrzywdzoną i jej męża i wspólnie z A. G. (1) poszli do nich pić skradziony wcześniej alkohol. W czasie gdy opuszczali jej mieszkanie zauważył, że A. G. (1) uderzył I. N. (1) pięścią w twarz i gdy ta upadła na posadzkę przystawił jej do głowy atrapę pistoletu, krzycząc przy użyciu wulgarnych słów, że odbędzie z nią stosunek płciowy. Następnie przytrzymywał pokrzywdzona za rękę i nogę w czasie gdy A. G. (1) odbywał z nią stosunek płciowy, po czym wsadził jej dwa palce do pochwy. Zaprzeczył aby zgwałcił pokrzywdzoną podając, że wprawdzie G. go do tego namawiał ale był przestraszony. Stanowisko takie podtrzymał jeszcze tylko przed prokuratorem, zaś już w toku posiedzenia w przedmiocie tymczasowego aresztowania P. P. (1) oświadczył, iż przyznaje się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśniając z kolei przed Sądem Okręgowym oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i podał, że pokrzywdzoną zgwałcili wspólnie z A. G. (1). Wyraził także żal i skruchę. Ta analiza treści wyjaśnień oskarżonego jednoznacznie wskazuje , iż – zdaniem Sądu -nie można go uznać za osobę w pełni wiarygodną. P. P. (1) wykazał się wysoką niekonsekwencją co do przedstawianych wersji zdarzenia, które zmieniały się wraz z ujawnianiem w toku postępowania przygotowawczego nowych faktów i dowodów. Na wstępnym etapie postępowania (przy dość skąpym materiale dowodowym) zaprzeczał aby zgwałcił pokrzywdzoną, następnie najprawdopodobniej wobec oczywistości faktów postanowił przyznać zarówno swoją winę jak i sprawstwo. Niemniej jednak, zdaniem Sądu pomimo prezentowanej niekonsekwencji w wyjaśnieniach tego oskarżonego uznać należy, iż jego przyznanie się do winy przed Sądem i wskazanie na zgwałcenie I. N. (1) przez obu oskarżonych, w świetle pozostałego materiału sprawy, w tym w szczególności zeznań pokrzywdzonej, zasługuje na nadanie im waloru wiarygodności i w takim zakresie zostały uznane przez Sąd przy ustaleniach faktycznych sprawy.

Wersje przedstawioną przez pokrzywdzoną potwierdziły także świadkowie Z. F. (1) i E. C. (2) - jej sąsiadki, które słyszały wołanie o pomoc, odgłosy bicia i wezwały Policję. Widziały też uciekających oskarżonych.

Z kolei z relacji świadka J. W. (2) jednoznacznie wynika, iż A. G. (1) ciągnął pokrzywdzoną za nogi gdy ta leżała na ganku i zdejmował jej odzież. Jego koleżanka E. K. (2) słyszała też groźby A. G. (1) oraz wołanie pokrzywdzonej o pomoc.

Zeznania pokrzywdzonej potwierdziła także A. P. (1) - funkcjonariusz Policji, która jako pierwsza była z nią na miejscu zdarzenia i której składała pierwsze relacje, nie odbiegające w treści od późniejszych zeznań. Świadek ta była osobą całkowicie obcą dla pokrzywdzonej i oskarżonych i nie miała żadnego interesu w rozstrzygnięciu na korzyść jednej bądź drugiej strony.

Zeznania świadka B. N. (1) nie wiele wniosły dla ustaleń dowodowych sprawy, nie był on bezpośrednim świadkiem zdarzenia, a zeznawał jedynie na okoliczność wcześniejszej znajomości z oskarżonymi oraz wspólnego spożywania wspólnie z nimi i I. N. (1) alkoholu.

Sąd dał również wiarę pozostałym dowodom zgromadzonym w sprawie, w tym protokołom, danym o karalności i opiniom sporządzonym przez biegłych, uznając je za obiektywne, rzetelne, zgodne z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie oraz sporządzone przez uprawnione do tego osoby w zakresie ich kompetencji.

Odnosząc się do zgromadzonej dokumentacji medycznej i opinii sądowo-lekarskiej dotyczącej obrażeń ciała pokrzywdzonej, sporządzonej przez biegłego z zakresu medycyny sądowej należy stwierdzić, iż nie wzbudziła ona wątpliwości Sądu. Z treści jej jednoznacznie wynika, iż pokrzywdzona w wyniku zdarzenia doznała obrażeń ciała naruszających prawidłowe funkcjonowanie jej organizmu na czas poniżej 7 dni, a ich charakter oraz wyniki badania ginekologicznego wskazują, że mogły powstać w czasie przedmiotowego zdarzenia. Pozostałe dwie opinie sądowo – lekarskie opisują obrażenia ciała stwierdzone po zatrzymaniu oskarżonych.

Niezwykle pomocną dla ustaleń faktycznych sprawy oraz oceny sprawstwa i winy obu oskarżonych w zakresie zarzucanej im zbrodni zgwałcenia okazała się dla Sądu opinia sporządzona przez Laboratorium Kryminalistyczne KWP we W. z dnia 17 czerwca 2013 roku z przeprowadzonych badań biologicznych wymazu z pochwy I. N. (1), wymazów z prącia A. G. (1) i P. P. (1) oraz wymazów z ich dłoni i odzieży. Z wniosków końcowych opinii wynika jednoznacznie, iż w próbce wymazu z prącia P. P. (1) stwierdzono mieszaninę pochodząca od co najmniej kilku osób, w tym od P. P. (1) i I. N. (1). Z kolei w próbce wymazu z prącia A. G. (1) stwierdzono mieszaninę pochodząca od co najmniej trzech osób, w tym od A. G. (1) i I. N. (1).

Sąd nie dał wiary oskarżonemu A. G. (1) w zakresie w jakim nie przyznał się od do popełnienia drugiego z zarzucanych mu czynów. Wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie pozostają w sprzeczności z zeznaniami świadka P. B. (1) – funkcjonariusza Policji, który dokonywał jego zatrzymania. Z relacji tego świadka jednoznacznie wynika, że gdy rzucił się w pościg za uciekającym oskarżonym, a następnie usiłował go zatrzymać ten zaczął go bić pięściami oraz grozić pozbawieniem życia. Świadek ten z racji pełnionej funkcji, jako osoba obca dla oskarżonego nie miał żadnego interesu w tym aby celowo obciążać go w swoich relacjach, a zatem jego zeznaniom należy nadać walor wiarygodności.

Mając na uwadze powyższe rozważania, zgromadzony w przedmiotowej sprawie materiał dowodowy oraz ustalony w oparciu o dowody, którym Sąd dał wiarę, nie ulega – w ocenie Sądu – wątpliwości , iż wina oskarżonych jest bezsporna. Sąd podzielił kwalifikację prawną zawartą w akcie oskarżenia w zakresie przypisania oskarżonym kwalifikowanego typu przestępstwa zgwałcenia z art. 197 § 3 k.k. Zdaniem Sądu oskarżeni używając siły fizycznej polegającej na biciu pokrzywdzonej po całym ciele, przytrzymywaniu za ręce i ściąganiu spodni zmusili I. N. (1) do obcowania płciowego, w ten sposób, że odbyli z nią stosunki płciowe, po czym wkładali jej palce do pochwy, dokonując przestępstwa z art. 197 § 3 k.k.

Art. 197 § 3 k.k. określa kwalifikowany typ zgwałcenia, zgodnie z którym przestępstwo zgwałcenia wspólnego (zbiorowego) jest popełnione wówczas gdy sprawca w wykonaniu czynu zabronionego działa wspólnie i w porozumieniu z inna osobą. Istotą współsprawstwa w ujęciu przepisu art. 18 k.k. jest oparte na porozumieniu wspólne działanie co najmniej dwóch osób, z których każda obejmuje swym zamiarem urzeczywistnienie wszystkich określonych przedmiotowych znamion czynu przestępnego. Obiektywnym elementem współsprawstwa jest nie tylko wspólna (w sensie podmiotowym) realizacja znamion określonej w odpowiednim przepisie tzw. czynności czasownikowej, lecz także taka sytuacja, która charakteryzuje się tym, że czyn jednego współsprawcy stanowi dopełnienie czynu drugiego współsprawcy, albo popełnione przestępstwo jest wynikiem czynności przedsięwziętych przez współsprawców w ramach dokonanego przez nich podziału ról. Natomiast subiektywnym elementem, a zarazem warunkiem koniecznym współsprawstwa jest porozumienie, oznaczające nie tylko wzajemne uzgodnienie przez wszystkich współsprawców woli popełnienia przestępstwa, lecz także świadome współdziałanie, co najmniej dwóch osób w akcji przestępnej. Porozumienie to jest tym czynnikiem podmiotowym, który łączy w jedna całość wzajemnie dopełniające się przestępne działania kilku osób, co w konsekwencji pozwala przypisać każdej z nich, również i tą czynność sprawczą, którą przedsięwzięła inna osoba, współdziałająca świadomie w popełnieniu przestępstwa (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 24.05.1976 r., Rw 189/76, OSNKW 1976, nr 9, poz. 117). W doktrynie również wyrażone jest przekonanie, że dla przyjęcia współsprawstwa w przypadku zgwałcenia „ wystarczy, aby tylko jeden ze sprawców doprowadził inna osobę do poddania się czynowi nierządnemu lub do wykonania takiego czynu, rola zaś pozostałych sprawców sprowadzała się do użycia przemocy, groźby bezprawnej lub podstępu wobec osoby pokrzywdzonej” (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 28.11.1995 r., II AKr 451/95, OSP 1996, nr 11, poz. 216). Oskarżeni swoim zachowaniem spełnili zarówno obiektywny jak i subiektywny element współsprawstwa. Jak wynika z materiału dowodowego sprawy najpierw z pokrzywdzoną, która przytrzymywał P. P. (1), odbył stosunek A. G. (1), a zaraz potem czynność sprawczą polegającą na wkładaniu palców do pochwy oraz odbycia stosunku płciowego dokonał P. P. (1), w czasie gdy czynności ją obezwładniające wykonywał A. G. (1). Na tle całokształtu ustaleń sprawy jednoznacznie zatem należy przyjąć, iż było to współdziałanie, a między sprawcami istniało porozumienie. Ustawodawca w art. 18 § 1 k.k. nie wprowadził żadnych dodatkowych warunków dotyczących porozumienia. Może ono dojść do skutku w każdej formie, nawet w sposób dorozumiany, ważny jest zamiar współdziałania z drugą osobą w wykonaniu czynu zabronionego. Współdziałający muszą też mieć świadomość wspólnego wykonywania czynu zabronionego (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 11.10.2000 r., (...) Ka 120/00, Prok. i Pr. 2001, Nr 5 poz. 26). Wystarczy już, że osoba działająca w porozumieniu - dążąc do realizacji zaplanowanego wspólnie czynu - działa w ramach uzgodnionego podziału ról, ułatwiając co najmniej bezpośredniemu sprawcy wykonanie wspólnie zamierzonego celu. (wyrok Sądu Najwyższego – Izba karna z dn. 19.06.1978 r. – I KR 120/78, OSNKW 1978/10 poz. 110, Państwo i Prawo (...) poz. 177). W wypadku zmowy wspólnego dokonania zamierzonego przestępstwa zakres ustalonych czynności i podział ról między sprawcami nie ma znaczenia dla oceny ich działania jako współsprawstwa (wyrok Sądu Najwyższego – Izba Karna z dn. 16.08.1972 r. – III KR 6/72, OSNKW 1972/12 poz. 189). Z materiału dowodowego sprawy jednoznacznie wynika, iż oskarżeni zarówno mieli zamiar współdziałania jak też świadomie wspólnie wykonywali czyn zabroniony. Nie ulega wątpliwości, iż zachowanie każdego z oskarżonych w zakresie czynu stanowiącego podstawę skazania charakteryzowało się użyciem przemocy. Przemoc to bowiem każde oddziaływanie na pokrzywdzonego lub jego otoczenie, które za pomocą pewnych środków fizycznych uniemożliwiających opór, przełamuje go lub wywiera wpływ na podjecie decyzji, rozumianej jako akt woli. W zasadzie każda przemoc, bez względu na jej intensywność i rodzaj zastosowanych środków, wyłącza możliwość udzielenia prawnie skutecznej zgody. Nie ulega wątpliwości, iż działanie oskarżonego A. G. (1) polegające na siłowym zdejmowaniu spodni, przyciśnięciu własnym ciałem i przytrzymywaniu pokrzywdzonej za ramiona zmierzało do fizycznego przełamania oporu pokrzywdzonej. Również działanie oskarżonego P. polegające na siłowym odbyciu stosunku płciowego i wkładaniu palców do pochwy, chociaż niewątpliwie mniej intensywne aniżeli zachowanie oskarżonego G., również nosiło cechy przemocy. Sąd Najwyższy uznał, że za przemoc należy uważać każde działanie zmierzające do fizycznego przełamania oporu, a fakt stosowania „małej” czy „dużej” przemocy, nie ma istotnego znaczenia w ocenie tego czy przemoc nastąpiła ( zob. (wyrok Sądu Najwyższego – Izba Karna z dn. 08.03.1973 r. – III KR 307/72, niepubl).

Wszystko to pozwala na jednoznaczne stwierdzenie, że dowody zgromadzone w niniejszej sprawie dawały podstawy do przypisania oskarżonym odpowiedzialności za czyn z art. 197 § 3 k.k. Zbrodnia ta polegała na tym, że używając siły fizycznej zmusili I. N. (1) do obcowania płciowego, w ten sposób, że odbyli z nią stosunki seksualne oraz wkładali jej palce do pochwy. Zarówno stosunek seksualny jak i włożenie palców do pochwy mieszczą się w zakresie zachowań obejmowanych terminem „obcowanie płciowe”. Obcowanie płciowe to takie kontakty (stosunki) o charakterze seksualnym, które obiektywnie zbliżone są do poziomu zażyłości i intymności, towarzyszących zwykłemu spółkowaniu. Chodzi tu o stosunki analogiczne do spółkowania i w zasadzie mogące prowadzić – tak, jak spółkowanie – do zaspokojenia popędu płciowego. Włożenie palców do pochwy, poruszanie nimi jest niewątpliwie aktem penetracji, który imituje spółkowanie. Konsekwencją uznania, że oskarżeni działali wspólnie i w porozumieniu jest także uwzględnienie w kwalifikacji prawnej czynu przestępstwa z art. 157 § 2 k.k. Niewątpliwym jest, że obrażenia pokrzywdzonej powstały w trakcie zdarzenia, na skutek wspólnego działania obu oskarżonych. Zatem, ponieważ była po ich stronie wspólność i porozumienie w działaniu to każdemu z nich można przypisać spowodowanie wskazanych wyżej obrażeń.

Nie ulega także wątpliwości, iż A. G. (1), który podczas zatrzymywania przez funkcjonariusza Policji bił go pięściami oraz groził pozbawieniem życia wyczerpał swoim zachowaniem znamiona przestępstwa z art. 224 § 2 k.k. Przestępstwo z art. 224 § 2 k.k. popełnia sprawca, który stosuje przemoc lub groźbę bezprawną w celu zmuszenia funkcjonariusza publicznego albo osobę przybraną mu do pomocy do przedsięwzięcia lub zaniechania prawnej czynności służbowej. Przemoc lub groźba bezprawna jest w tym wypadku narzędziem oddziaływania na psychikę indywidualnie oznaczonych osób. Przestępstwo z art. 224 § 2 k.k. ma charakter bezskutkowy. Jest dokonane w chwili zrealizowania przez sprawcę określonych w nim czynności sprawczych. Ma charakter kierunkowy, a więc może być popełnione tylko z zamiarem bezpośrednim.

Wymierzając oskarżonym kary pozbawienia wolności, Sąd miał na uwadze stopień społecznej szkodliwości czynów, stopień zawinienia sprawców, cele zapobiegawcze i wychowawcze jak też potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Oceniając jako wysoki stopień społecznej szkodliwości czynów oskarżonych, Sąd wziął pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej szkody, sposób i okoliczności ich popełnienia, jak również postać zamiaru i motywację sprawców. Popełniając zarzucane im obu przestępstwo, oskarżeni godził w prawo jednostki do swobodnego dysponowania swoim życiem seksualnym. Ta wolność jednostki konkretyzuje się w prawie do dysponowania swoim ciałem w sferze stosunków seksualnych, wyboru partnerów seksualnych, które powinny być wolne od rzeczywistego przymusu, groźby i podstępu. Czynem tym oskarżeni godzili w wolność człowieka w zakresie najbardziej intymnej sfery jego życia. Z kolei A. G. (1) w zakresie drugiego z zarzucanych mu czynów godził w swobodę podejmowania decyzji przez właściwe organy i funkcjonariuszy, a pośrednio w wolność funkcjonariusza od zachowań innych osób zmuszających go do określonych działań. Na stopień społecznej szkodliwości miał też wpływ rozmiar wyrządzonej szkody. Jeżeli chodzi o sferę fizyczną to pokrzywdzona doznała obrażeń, jednak na ocenę rozmiaru wyrządzonej szkody wpływ mają nie tylko dolegliwości fizyczne, ale przede wszystkim te, które powodują krzywdę w sferze jej psychiki – przed wszystkim zaś doznane upokorzenie.

Jako okoliczności obciążające Sąd wziął pod uwagę wysoki stopień społecznej szkodliwości czynów, a także uprzednią karalność oskarżonych.

Jako okoliczność łagodzące wyrażony żal i skruchę.

Kierując się dyrektywami zawartymi w art. 53 k.k., mając na uwadze stopień winy oskarżonych oraz społeczną szkodliwość ich czynów, Sąd wymierzył oskarżonemu A. G. (1) za czyn I karę 4 lat pozbawienia wolności, za czyn II karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, karę łączną 4 lat pozbawienia wolności, zaś oskarżonemu P. P. (1) karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd Okręgowy uznał, iż kary te są sprawiedliwe i adekwatne do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynów, uwzględniają cele zapobiegawcze i wychowawcze, które mają osiągnąć w stosunku do każdego oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Kary w takiej postaci nie tylko uzmysłowią oskarżonym konieczność ponoszenia odpowiedzialności za swoje zachowanie, ale nadto dadzą wyraz negatywnej ocenie tego typu zachowań. Ich zróżnicowanie wynika przede wszystkim z wiodącej roli w całym tym zdarzeniu oskarżonego A. G. (1), a także z faktu znacznej intensyfikacji i brutalności jego działań. Dodatkowo należy mieć na uwadze fakt, iż A. G. (1) podczas czynności zatrzymania, w celu zmuszenia funkcjonariusza Policji do zaniechania prawnej czynności służbowej stosował wobec niego przemoc polegająca na uderzaniu pięściami oraz grożeniu pozbawieniem życia, dopuszczając się kolejnego przestępstwa. Stopień społecznej szkodliwości czynów oskarżonego A. G. (1) jest zatem znacznie wyższy aniżeli w przypadku oskarżonego P. P. (1).

Oskarżonym, na poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności zaliczono w myśl powołanego w wyroku przepisu – okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie.

Jednocześnie na podstawie art. 46 § 2 k.k. Sąd orzekł od każdego z oskarżonych na rzecz pokrzywdzonej I. N. (1) nawiązki w kwocie po 1000 złotych.

Na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. Sąd orzekł o zwrocie dowodów rzeczowych (stanowiących ich własność) oskarżonym jak i pokrzywdzonej I. N. (1).

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. Sąd zwolnił obu oskarżonych od ponoszenia kosztów sadowych, mając na uwadze, że ich uiszczenie przez oskarżonych pozbawionych wolności w obliczu grożącej kary byłoby zbyt uciążliwe.

O kosztach obrony orzeczono w oparciu o art. 26 ustawy Prawo o adwokaturze oraz § 14 i § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r., w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( Dz. U. nr 163 , poz. 1348 z późn. zmianami).