Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 maja 2018 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu V Wydział Gospodarczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 23 kwietnia 2018 r. w Toruniu

na rozprawie

sprawy z powództwa I. S.

przeciwko TUZ Towarzystwo (...) w W.

o zapłatę

I oddala powództwo;

II kosztami postępowania obciąża powódkę.

Sygn. V GC 2421/17

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 7 maja 2018 r.

W pozwie wniesionym w dniu 7 maja 2017 r. do Sądu Rejonowego w Toruniu powódka I. S. domagała się zasądzenia od pozwanego TUZ Towarzystwa (...) w W. kwoty 872 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 18 stycznia 2014 r. do dnia zapłaty i kosztami procesu.

W uzasadnieniu wskazano, iż w związku ze zdarzeniem komunikacyjnym z dnia 16 listopada 2013 r. uszkodzony został samochód M. (...) o nr rej. (...), stanowiący własność A. S.. Sprawca szkody posiadał z pozwanym umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej pojazdów mechanicznych. Poszkodowany zawarł z powodem umowę najmu pojazdu zastępczego wraz z umową przelewu wierzytelności należącej mu od ubezpieczyciela z tytułu ubezpieczenia OC sprawcy kolizji. Powódka wystawił fakturę VAT na kwotę 1818,92 zł, z tytułu 13 dni najmu auta zastępczego podstawienia i odbioru pojazdu. Pozwany uznał za zasadny krótszy okres najmu, jak również niższą stawkę dobową i przyznał odszkodowanie z tytułu najmu pojazdu zastępczego za okres 7 dni w wysokości 947,10 zł. Powódka wystąpił na drogę sądową celem uzyskania powyższej kwoty – w dniu 15 kwietnia 2014 r. w sprawie V GNc 955/14 Sąd Rejonowy w Toruniu nakazaniem zapłaty zobowiązał pozwanego do zapłaty kwoty 947,10 zł. Następnie pozwany zapłacił na rzecz powoda kwotę 947,10 zł. Dochodzona pozwem w niniejszej sprawie kwota stanowi różnicę między kwotą 1818,92 zł, na którą opiewała faktura za najem pojazdu zastępczego a odszkodowaniem, wypłaconym przez pozwanego.

Nakazem zapłaty w postępowaniu z dnia 21 czerwca 2017 r. Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym w Toruniu nakazał pozwanemu zapłatę na rzecz powoda kwoty dochodzonej pozwem wraz z odsetkami ustawowymi i kosztami procesu (k. 24).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu podniósł przedawnienie roszczenia powoda, brak legitymacji procesowej po jego stronie oraz brak zasadności wypłaty kwoty dochodzonej pozwem z tytułu odszkodowania, uznając, iż dotychczas wypłacone odszkodowanie jest zasadne.

W odpowiedzi na sprzeciw powódka podtrzymała dotychczasowe stanowisko i wskazał, ze zarzut przedawnienia jest chybiony, bowiem termin przedawnienia został przerwany w dniu 8 maja 2014 r. poprzez zapłatę przez pozwanego kwoty 947,10 zł. Zakwestionowała zarzut braku legitymacji procesowej po swojej stronie, ponieważ w chwili zawarcia umowy cesji wierzytelności wierzytelność owa istniała, a jej wysokość została określona dopiero w chwili wystawienia faktury za wynajem auta zastępczego. Nadto powóda wskazała, iż konieczność użytkowania samochodu zastępczego była związana z potrzebą zakupienia nowego samochodu.

Sąd ustalił, co następuje.

W dniu 16 listopada 2013 r. w wyniku kolizji drogowej uległ uszkodzeniu samochód M. (...) o nr rej. (...), będący własnością A. S.. Pojazdem kierował brat właściciela, M. S. (1), który zgłosił szkodę ubezpieczycielowi w dniu 18 listopada 2013 r. Szkoda została zakwalifikowana jako całkowita. Ubezpieczyciel wypłacił właścicielowi pojazdu z tego tytułu odszkodowanie w wysokości 5600 zł.

(okoliczność bezsporna, dowody:

- oświadczenie poszkodowanego k. 15;

- zeznania M. S. (1) – k. 61;

- potwierdzenie przelewu – k. 14)

W dniu 5 grudnia 2013 r. między M. S. (1) o powodem doszło do zawarcia umowy najmu pojazdu zastępczego. Umowa została zawarta na czas nieokreślony, jej przedmiotem był najem pojazdu C. (...) nr rej. (...) G. Strony określiły stawki dobowe w wysokości 140 zł netto (1-3 dni), 120 zł netto (4-10 dni), 110 zł netto (11-30 dni) za najem samochodu zastępczego. Poszkodowany zwrócił samochód powodowi w dniu 18 grudnia 2013 r., tj. po 13 dni użytkowania, w związku z czym stawka dobowa wyniosła 110 zł netto. Koszt podstawienia i odbioru samochodu wyniosły 48,80 zł netto.

(dowody:

- umowa najmu pojazdu – 9,

- oświadczenie najemcy – k. 9)

W dniu 5 grudnia 2013 r. powódka i A. S., właściciel uszkodzonego pojazdu, zawarli umowę przelewu wierzytelności przysługującej mu wobec pozwanego z tytułu szkody w wyniku zdarzenia z dnia 16 listopada 2013 r. W drodze umowy powódka nabyła od A. S. wierzytelność, świadcząc na jego rzecz usługę polegającą na wynajmie pojazdu zastępczego na podstawie odrębnej umowy. Z kolei A. S. przeniósł na powódkę tę wierzytelność jako zapłatę za usługę najmu pojazdu. Strony ustaliły, że kwota wierzytelności zostanie określona w Aneksie do umowy, który zostanie sporządzony po zakończeniu okresu najmu i wyliczeniu jego ostatecznego kosztu. W dniu 18 grudnia 2013 r. strony podpisały Aneks nr (...) do umowy przelewu wierzytelności z dnia 5 grudnia 2013 r., w którym określono, że kwota wierzytelności przysługująca nabywcy z tytułu odszkodowania za korzystanie z pojazdu zastępczego wynosi 1818,92 zł brutto, a składają się na nią – opłata za podstawienie pojazdu w wys. 30,01 zł, opłata za odbiór pojazdu w wys. 30,01 zł oraz opłata właściwa za najem pojazdu zastępczego, w okresie od 5 grudnia 2013 r. do 18 grudnia 2013 r. w kwocie 1758,90 zł.

(dowody:

- umowa przelewu wierzytelności – k. 10,

- aneks do umowy – k. 11)

Brat właściciela pojazdu, M. S. (1), pismem z dnia 5 grudnia 2013 r. poinformował ubezpieczyciela, iż w dniu 5 grudnia 2013 r. wierzytelność przysługującą wobec (...) Towarzystwa (...) z tytułu odszkodowania za wynajem pojazdu zastępczego została przelana na powódkę. Wskazał, że ma zamiar korzystać z pojazdu zastępczego do dnia wypłaty odszkodowania lub odbioru z naprawy uszkodzonego pojazdu. Jednocześnie oświadczył, że uszkodzony pojazd był mu niezbędny do dojazdu do pracy, dojazdu na leczenie, gdyż jest osobą niepełnosprawną.

(dowody:

- pismo M. S. (1) – k. 12)

Powódka w piśmie z dnia 9 grudnia 2013 r. poinformowała pozwanego, że w dniu 5 grudnia 2013 r. wynajęła M. S. (1) jako poszkodowanemu w wyniku kolizji drogowej z dnia 16 listopada 2013 r. samochód zastępczy marki C. (...), a stawka za dobę wynajmu wynosi od 110 zł do 140 zł w zależności od czasu wynajmu pojazdu.

(dowody:

- pismo powódki – k. 13)

Powódka w dniu 18 grudnia 2013 r. wystawiła fakturę VAT (metoda kasowa) 34/12/13 na kwotę 1818,92 zł brutto z terminem zapłaty do dnia 17 stycznia 2017 r. z tytułu najmu pojazdu zastępczego, podstawienia i odbioru pojazdu. Jednocześnie w dniu 18 grudnia 2013 r. powódka wystosowała do TUZ Towarzystwa (...) wezwanie do zapłaty kwoty 1818,92 zł z tytułu odszkodowania za korzystanie z pojazdu zastępczego.

(dowody:

- faktura – k. 17,

- wezwanie do zapłaty –k. 17v)

Pozwany w piśmie z dnia 12 lutego 2014 r. poinformował powódkę, że uznał roszczenie w sprawie wysokości odszkodowania za częściowo uzasadnione. Jednocześnie przyznał kwotę 947,10 zł, która obejmowała okres 7 dni najmu pojazdu zastępczego przy uwzględnieniu stawek wynikających z faktury, wystawionej przez powódkę. Podniósł również, że wynajęcie pojazdu zastępczego na okres 13 dni w przedmiotowej sprawie nie jest normalnym następstwem szkody, wynikłej z kolizji komunikacyjnej z dnia 16 listopada 2013 r. W dniu 15 kwietnia 2014 r. Sąd Rejonowy w Toruniu wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym nakazał TUZ Towarzystwu (...) zapłatę na rzecz powoda kwoty 947,10 zł wraz z odsetkami i kosztami procesu. W rezultacie pozwany pismem z dnia 6 maja 2014 r. poinformował powódkę, że w związku z realizacją powyższego orzeczenia dokonuje płatności kwoty 947,10 zł. W dniu 8 maja 2014 r. pozwany przelał tę kwotę na rzecz powódki.

(dowody:

- pismo pozwanego – k. 18,

- nakaz zapłaty – k. 19,

- pismo pozwanego – k. 20,

- potwierdzenie wykonania przelewu bankowego – k. 20v)

Powódka w dniu 7 maja 2017 r. wystosowała do pozwanego ostateczne wezwanie do zapłaty kwoty 871,82 zł wraz z odsetkami od dnia 18 stycznia 2014 r. do dnia zapłaty, wskazując, że kwota ta stanowi koszt wynajęcia samochodu zastępczego w okresie od 5 grudnia 2013 r. do 18 grudnia 2013 r. Termin zapłaty określono na 12 maja 2017 r. pod rygorem skierowania sprawy na drogę sądową.

(dowody:

- wezwanie do zapłaty – k. 21).

Sąd zważył, co następuje.

W niniejszej sprawie Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o zeznania świadków M. S. (1) oraz M. S. (2) oraz dokumenty przedstawione przez strony, których autentyczności żadna ze stron nie kwestionowała.

Przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony (art. 822 § 1 k.c.). Odpowiedzialność odszkodowawczą z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych regulują przepisy ustawy z 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003r., Nr 124, poz. 1152, ze zmianami), w dalszej części uzasadnienia nazywanej ustawą. Zgodnie z art. 36 ust. 1 ustawy odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Ustalenie odszkodowania z ubezpieczenia OC następuje według ogólnych zasad, określonych w art. 361-363 k.c., z tym jedynie zastrzeżeniem, że zakład ubezpieczeń zobowiązany jest tylko do świadczenia pieniężnego, ograniczonego do wysokości, ustalonej w umowie, sumy gwarancyjnej (art. 822 § 1 kc i art. 36 ust. 1 ustawy).

W uchwale Składu Siedmiu Sędziów z 17.11.2011r., III CZP 5/11 Sąd Najwyższy wyraził pogląd, iż odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego, niesłużącego do prowadzenia działalności gospodarczej, obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego; nie jest ona uzależniona od niemożności korzystania przez poszkodowanego z komunikacji zbiorowej. W uzasadnieniu uchwały wskazano, że nie wszystkie wydatki, pozostające w związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym, mogą być refundowane, istnieje bowiem obowiązek wierzyciela zapobiegania szkodzie i zmniejszania jej rozmiarów (art. 354 § 2, art. 362 i 826 § 1 k.c.). Na dłużniku ciąży w związku z tym obowiązek zwrotu wydatków celowych i ekonomicznie uzasadnionych, pozwalających na wyeliminowanie negatywnych dla poszkodowanego następstw, niedających się wyeliminować w inny sposób, z zachowaniem rozsądnej proporcji między korzyścią wierzyciela a obciążeniem dłużnika. Za celowe i ekonomicznie uzasadnione mogą być – co do zasady – uznane wydatki poniesione na najęcie pojazdu zastępczego tego samego typu co uszkodzony i na czas niezbędny do naprawy albo zakupu nowego pojazdu. Pogląd ten Sąd Rejonowy w całości podziela.

Najęcie pojazdu zastępczego jest normalnym następstwem uszkodzenia samochodu, wykorzystywanego nie tylko w działalności gospodarczej, w wyniku wypadku komunikacyjnego. Zasadą jest zatem, że zobowiązany do odszkodowania powinien zwrócić poszkodowanemu całą, wydatkowaną na ten cel kwotę (art. 361 § 1 i 2 k.c.; z tym, że w przypadku podatnika podatku VAT – bez uwzględnienia jego wartości – v. uchwała Sądu Najwyższego z 17.05.2007 r. III CZP 150/06, uchwała z dnia 17.11.2011 R. (...)). Odszkodowanie może natomiast ulec zmniejszeniu jeżeli poszkodowany przyczynił się do zwiększenia szkody ( art. 362 k.c.). Ciężar przytoczenia i udowodnienia okoliczności, uzasadniających obniżenie odszkodowania, obciąża dłużnika ( art. 6 k.c.).

W niniejszej sprawie sporny był uzasadniony okres trwania najmu pojazdu zastępczego. Strona pozwana nie kwestionowała natomiast zastosowanej przez powoda dziennej stawki czynszu najmu samochodu zastępczego. Pozwany wskazał nadto na brak legitymacji procesowej po stronie powódki oraz podniósł zarzut przedawnienia roszczenia, wskazując na art. 819 k.c.

Pozwany uznał swoją odpowiedzialność z tytułu najmu pojazdu zastępczego za okres 7 dni i wypłacił odszkodowanie w wysokości 947,10 zł, jednocześnie zaś zakwestionował dochodzone przez powódkę koszty podstawienia i odbioru samochodu zastępczego. Natomiast powódka domagała się odszkodowania za okres od 5 grudnia 2013 r. do 18 grudnia 2013 r., tj. przez cały okres trwania najmu auta zastępczego w wysokości 1818,92 zł, w tym kwoty 48,80 zł tytułem kosztów związanych z podstawieniem i odbiorem samochodu.

W pierwszej kolejności należy rozważyć zarzut pozwanego dotyczący braku legitymacji procesowej po stronie powódki. Pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty wskazał, że warunkiem skutecznej umowy przelewu wierzytelności jest istnienie prawa wierzyciela do żądania świadczenia od dłużnika, w związku z czym przelew wierzytelności przyszłej wywiera skutek dopiero z chwilą jej powstania. Podkreślił również, iż roszczenie o zwrot kosztów wynajmu pojazdu zastępczego ma inny charakter niż roszczenie o zwrot kosztów naprawy pojazdu i dlatego z chwilą zawarcia umowy cesji wierzytelności między właścicielem pojazdu a powodem nie doszło do przejścia wierzytelności na cesjonariusza – miałoby to miejsce dopiero z chwilą powstania wierzytelności z tytułu poniesionych kosztów najmu pojazdu zastępczego. Pozwany wskazał również, że strona powodowa nie wykazała, by po stronie właściciela pojazdu wystąpiła szkoda w postaci zapłaty czynszu najmu pojazdu zastępczego. W związku z czym, zdaniem pozwanego, po stronie poszkodowanego nie powstała wierzytelność, która mogłaby być następnie zbyta na rzecz powódki.

W ocenie Sądu powyższe argumenty w zakresie legitymacji procesowej po stronie powódki nie zasługiwały na uwzględnienie. Nie ulega wątpliwości, iż w przedmiotowej sprawie doszło do tzw. „bezkosztowego” najmu pojazdu zastępczego, zaś formą zapłaty była cesja wierzytelności przyszłej. Zgodnie z art. 659 § 1 k.c., określenie umowy czynszu stanowi esstentialia negotii umowy najmu. Wymaga podkreślenia, iż w umowie najmu pojazdu zastępczego zostały określone stawki czynszu, uzależnione od długości najmu. Nadto powódka poinformowała pozwanego, pismem z dnia 9 grudnia 2013 r., o fakcie wynajęcia pojazdu oraz o stosowanych przez nią stawkach dobowych. Zupełnie niezrozumiałym jest zarzut pozwanego, iż A. S. nie poniósł szkody na skutek najmu pojazdu zastępczego, w świetle zajętego przez ubezpieczyciela stanowiska w decyzji z dnia 12 lutego 2014 r., w której pozwany przyznał odszkodowanie z tytułu najmu pojazdu zastępczego w kwocie 947,10 zł. Tym samym ubezpieczyciel uznał fakt zaistnienia szkody i konieczność najmu pojazdu zastępczego. Nie budzi zatem żadnych wątpliwości, iż odpłatne najęcie pojazdu zastępczego było pełni uzasadnione. Po stronie poszkodowanej zaistniała więc strata, skoro musiała ponieść koszt najmu pojazdu zastępczego. Nie ma tu znaczenia, iż do zapłaty za najem pojazdu doszło w formie bezgotówkowej, w drodze cesji przysługującej jej od pozwanego wierzytelności, bowiem stanowi to jedynie sposób zapłaty. Poszkodowany przelał na powódkę wierzytelność z tytułu odszkodowania za szkodę, będącą następstwem zdarzenia komunikacyjnego z dnia 16 listopada 2013 r., w związku z czym zrezygnował z możliwości samodzielnego dochodzenia roszczenia. Zastanowienie budzą argumenty pozwanego, iż poszkodowanemu nie przysługiwała wierzytelność z tytułu odszkodowania za najem pojazdu zastępczego, gdy jednocześnie ubezpieczyciel część dochodzonego odszkodowania wypłacił. Mając powyższe rozważania na względzie należało stwierdzić, iż po stronie powodowej zaistniała legitymacja czynna, tj. uprawnienie do wystąpienia z roszczeniem przeciwko pozwanemu.

Natomiast, zdaniem Sądu, należało uznać podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia za zasadny.

Jak wynika z art. 123 § 1 k.c., bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia; przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje; przez wszczęcie mediacji. Z kolei, zgodnie z art. 124 § 1 k.c., po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo.

Zgodnie z art. 819 § 1 k.c., przewidującym szczególną regulację w stosunku po powyższych przepisów, roszczenia z umowy ubezpieczenia przedawniają się z upływem lat trzech. W świetle § 4, bieg przedawnienia roszczenia o świadczenie do ubezpieczyciela przerywa się także przez zgłoszenie ubezpieczycielowi tego roszczenia lub przez zgłoszenie zdarzenia objętego ubezpieczeniem. Bieg przedawnienia rozpoczyna się na nowo od dnia, w którym zgłaszający roszczenie lub zdarzenie otrzymał na piśmie oświadczenie ubezpieczyciela o przyznaniu lub odmowie świadczenia. przepis ten należy rozumieć w ten sposób, że bieg przedawnienia biegnie na nowo po otrzymaniu przez poszkodowanego decyzji kończącej postępowanie likwidacyjne, tj. decyzji ostatecznej. Takie stanowisko znajduje oparcie w orzecznictwie Sądu Najwyższego (por.m.in. wyroku SN 24 listopada 2014 r., sygn. akt V CSK 5/14, L.).

W niniejszej sprawie ostateczna decyzja o odmowie wypłaty odszkodowania została wydana 12 lutego 2014 r. Jak wynika z jej treści, stanowi ona odpowiedź na odwołanie w sprawie szkody komunikacyjnej z dnia 26 listopada 2013 r. Mając na uwadze, iż w materiale zgromadzonym w aktach sprawy nie znalazł się dokument dot. przyznania pierwotnego odszkodowania za szkodę, przyznaną przez ubezpieczyciela w wysokości 5600 zł, należy stwierdzić, iż wskazane w w/w piśmie odwołanie dotyczyło pierwotnej decyzji pozwanego w przedmiocie przyznania odszkodowania. By można było oświadczenie ubezpieczyciela, zawarte w piśmie z dnia 12 lutego 2014 r. uznać na definitywnie kończące postępowanie likwidacyjne, musi ono spełniać wymogi przewidziane w art. 16 ust. 3 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o odpowiedzialności ubezpieczeniowej (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 1206 ze zm.), wskazując m.i.n na okoliczności oraz podstawę prawną uzasadniającą stanowczą odmowę wypłaty świadczenia (tak: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 listopada 2017 r., V CSK 31/17, L.). W ocenie Sądu zakończenie przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego nastąpiło z dniem wydania oświadczenia w piśmie z dnia 12 lutego 2014 r., bowiem miało charakter definitywny – określało wysokość przyznanego wynagrodzenia, okoliczności i podstawę prawną odmowy przyznania go w pozostałym zakresie oraz pouczenie o możliwości dochodzenia roszczeń na drodze sądowej. Nie ma w istocie zasadniczego znaczenia okoliczność, że w decyzji znajdowało się powyższe pouczenie, bowiem skierowanie do sądu sprawy z zakresu umowy ubezpieczenia nie jest uwarunkowane wyczerpaniem wszystkich środków odwoławczych przewianych przez zakład ubezpieczeń. Wbrew twierdzeniom powódki, iż przerwanie biegu przedawnienia roszczenia nastąpiło z dniem zapłaty przez pozwanego odszkodowania, tj. w dniu 8 maja 2014 r., należy raz jeszcze podkreślić, iż art. 819 § 4 k.c. stanowi o otrzymaniu na piśmie oświadczenia ubezpieczyciela, nie zaś o dokonaniu przez niego zapłaty.

Sąd zważył ponadto, iż z materiału zgromadzonego w aktach sprawy nie wynika, kiedy powódka otrzymała od ubezpieczyciela pismo z dnia 12 lutego 2014 r. Z uwagi jednak na fakt, iż w dniu 15 kwietnia 2014 r. Sąd Rejonowy w Toruniu w nakazie zapłaty zobowiązał pozwanego do zapłacenia na rzecz powódki kwoty tej samej wysokości, co wskazana w decyzji ubezpieczyciela, nie ulega wątpliwości, że powódka pismo z dnia 12 lutego 2014 r. otrzymała znacznie przez wydaniem nakazu zapłaty, tj. również przez datą wniesienia pozwu w niniejszym postępowaniu, czyli 7 maja 2017 r. (data stempla pocztowego). Należy zatem uznać, iż trzyletni termin przedawnienia roszczenia, wskazany w art. 819 § 1 k.c., rozpoczął bieg między 12 lutego 2014 r. a 15 kwietnia 2014 r. Ustalenie dokładnej daty doręczenia powódce oświadczenia ubezpieczyciela nie ma w niniejszej sprawie zasadniczego znaczenia z uwagi na fakt, iż nie ulega wątpliwości, że pozew został złożony w chwili, gdy roszczenie powódki uległo przedawnieniu. Wymaga podkreślenia, iż powódka nie przedstawiła twierdzeń, ani nie przedłożyła dowodów, zmierzających do podważenia zasadności zarzutu przedawnienia, w szczególności wskazujących, by podjął jakiekolwiek czynności z art. 123 § 1 pkt 1 k.c., choćby w postaci zawezwania do próby ugodowej, jak również, jakoby pozwany uznał roszczenie, bądź też, że doszło do wszczęcia mediacji. Tym samym, brak jest jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, iż bieg przedawnienia uległ przerwaniu. W gruncie rzeczy jedynym zarzutem powódki w kontekście przedawnienia roszczenia było wskazane powyżej zupełnie nietrafne stwierdzenie, iż bieg terminu należy liczyć od dnia wypłacenia przez pozwanego odszkodowania.

Z uwagi na powyższe rozważania, dotyczące zasadności podniesionego przez stronę pozwaną zarzutu przedawnienia, Sąd odstąpił od merytorycznego rozstrzygania zasadności roszczenia dochodzonego pozwem. Rozpatrywane powództwo podlegało oddaleniu, o czym na podstawie art. 118 k.c. orzeczono w punkcie I sentencji wyroku.

O kosztach procesu rozstrzygnięto na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. a contrario, zgodnie z regułą odpowiedzialności strony przegrywającej za wynik sprawy. Tym samym, z uwagi na fakt, iż strona pozwana nie poniosła w postępowaniu żadnych kosztów, Sąd w punkcie II sentencji obciążył powódkę poniesionymi przez nią kosztami procesu.