Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 października 2018 r.

Sąd Rejonowy Szczecin- Centrum w Szczecinie w V Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Rafał Pawliczak

Protokolant: Patrycja Zielińska

bez udziału prokuratora

po rozpoznaniu w dniach 6 września 2018 r., 4 października 2018 r., 9 października 2018 r., sprawy Z. S.

syn A. i J.

urodzonego (...) w S.

oskarżonego o to, że:

w dniu 1 marca 2018 r. około godz.21:00 w S. na ulicy (...) prowadził w ruchu lądowym pojazd mechaniczny marki S. (...) o nr rej (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości odpowiadającym 1, 67 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu,

tj. o czyn z art. 178 a § 1 kk

I.  uznaje oskarżonego Z. S. za winnego popełnienia zarzuconego mu przestępstwa i za jego popełnienie, na podstawie art. 178 a § 1 kk, wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności,

II.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk, art. 70 § 1 kk, wykonanie wymierzonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres 2 (dwóch) lat próby,

III.  na podstawie ar. 63 § 1 kk na poczet kary zalicza zatrzymanie oskarżonego w okresie od 1 marca 2018 r. godz. 22:00 do 2 marca 2018 r. godz. 15:00,

IV.  na podstawie art. 42 § 2 kk orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 8 (ośmiu) lat,

V.  na podstawie art. 63§ 4 kk zalicza na poczet orzeczonego zakazu okres stosowania wobec oskarżonego zatrzymania prawa jazdy od dnia 1 marca 2018 r.,

VI.  na podstawie art. 43 a § 2 kk orzeka od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 5000 (pięciu tysięcy) zł,

VII.  na podstawie art. 627 kpk zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym, na podstawie art.2 ust. 1 pkt 3 Ustawy z 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. , Nr 49 poz. 223 ze zm.), opłatę w kwocie 180 (stu osiemdziesięciu) zł.

Sygn. akt V K 528/18

UZASADNIENIE

W dniu 1 marca 2018 r., około godziny 21:00 Z. S. kierował samochodem osobowym marki S. (...) o nr rej. (...) jadąc ulicą (...) w kierunku ul. (...) w S.. Kierowca nie zachowywał prostego toru jazdy. Po przejechaniu kilkudziesięciu metrów od skrzyżowania ulic (...) oraz ul. (...) minął w bliskiej odległości zaparkowany równolegle wzdłuż krawężnika, w miejscu do tego przeznaczonym pojazd marki B. o nr rej. (...) nie pozostawiając widocznych uszkodzeń. Następnie, zjeżdżając ku prawej krawędzi jezdni, pojazd Z. S. otarł prawą stroną swojego auta o zaparkowany w przeciwnym kierunku jazdy samochód marki S. (...) nr rej. (...) nie pozostawiając widocznych uszkodzeń. Kierowca skierował swój pojazd do środkowej części pasa ruchu, po czym ponownie zaczął zjeżdżać ku prawej krawędzi jezdni, przez co uderzył prawym lusterkiem swojego auta w zaparkowany samochód marki M. nr rej. (...) uszkadzając wkład lusterka lewego. Z. S. zaparkował następnie na ul. (...) na miejscu parkingowym dla osób z niepełnosprawnością. Całą sytuacje obserwował kierujący pojazdem M. W. poruszający się swoim samochodem za Z. S.. M. W. zaparkował kilka metrów za pojazdem Z. S., obserwując czy kierowca samochodu osobowego marki S. (...) o nr rej. (...) nie opuszcza pojazdu. Niedaleko samochodu M. W. zaparkował jego kolega - B. K., z którym wspólnie miał iść na przyjęcie urodzinowe. M. W. podszedł do samochodu B. K. i opowiedział mu przebieg zdarzenia. Wtedy B. K. zawiadomił Policję. Do czasu przyjazdu patrolu Policji Z. S. nie opuszczał swojego samochodu.

Na miejsce zdarzenia przybyli funkcjonariusze Policji B. A. i M. B.. M. W. wskazał im miejsce, na którym zaparkował Z. S.. Funkcjonariusze wyczuli od Z. S. intensywną woń alkoholu. Z mężczyzną był utrudniony kontakt, mówił bełkotliwie. Z tego względu Z. S. został poddany badaniu na obecność alkoholu w wydychanym powietrzu. Przy użyciu urządzenia pomiarowego AS (A. S.) przeprowadzono trzykrotny pomiar. Uzyskano wyniki: godz. 21.37 – 1,67 mg/l, godz. 21:53 – 1,46 mg/l, godz. 22.09 – 1,51 mg/l. Następny pomiar przeprowadzono za pomocą A. A..0. W wyniku badania okazało się, że oskarżony znajdował się o godzinie 23:15 pod wpływem 1,32 mg/l, 23:17 – 1,30 mg/l, 23.46 – 1,43 mg/l, 00:14 – 1,29 mg/l. W związku z tym, że Z. S. oświadczył, iż cierpi na schorzenia wymagają stałego lub okresowego leczenia został przewieziony do Szpitala przy ul. (...), a następnie osadzony w (...).

Około godziny 22.00 na miejsce zdarzenia przybyli również funkcjonariusze policji M. C. oraz A. W. (1), którzy dokonali oględzin pojazdów marki B. o nr rej. (...), S. (...) nr rej. (...) oraz M. nr rej. (...) oraz podjęli próby kontaktu z właścicielami samochodów.

Dowód:

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego – k. 37-38, 61-62, 84-85;

- zeznania M. W. – k. 2-4, 91-92;

- zeznania B. K. – k. 59, 92-93;

- zeznania B. A. – k. 18-19, 86;

- zeznania M. C. – k. 21 -22, 87;

- zeznania A. W. (2) – k. 24-25, 85-86;

- zeznania M. B. – k. 27-28, 86v-87;

- protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym – k. 5;

- protokół badania stanu trzeźwości analizatorem wydechu – k. 6;

- protokół zatrzymania osoby – k. 8;

- notatka urzędowa – k. 11-12;

- protokół oględzin samochodu marki S. (...) nr rej. (...)- k. 13;

- protokół oględzin samochodu marki B. nr rej. (...) – k. 14;

- protokół oględzin samochodu marki S. nr rej. (...) – k. 15;

- protokół oględzin samochodu marki M. nr rej. (...) – k. 16;

- szkic miejsca wypadku – k. 17;

- świadectwo wzorcowania A. A..0, nr fabryczny 428/96 – k. 96, 98-99;

- świadectwo wzorcowania AS (A. S.) IV numer seryjny (...)– k. 101-102.

Z. S. urodził się (...) Jest żonaty, ma jednego syna w wieku 34 lat. Ma wyższe wykształcenie, z zawodu jest inżynierem elektrykiem. Obecnie jest emerytem. Utrzymuje się z emerytury w wysokości 2680 zł netto. Z. S. jest po operacji kolana, ma niedowład lewej strony oraz kłopoty z ciśnieniem. Stan psychiczny ocenia na dobry. Nie był leczony odwykowo. W przeszłości nie był karany. Jednokrotnie był karany za wykroczenie drogowe.

Dowód:

- karta karna – k. 32;

- notatka urzędowa – dane osobo poznawcze – k. 39;

- informacja z (...) oraz (...) k. 67-68;

- dane wskazane przez Z. S. co do swojej osoby – k. 84.

Z. S. nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu. Wyjaśnił, że tego dnia jadąc samochodem z P. około godziny 22:00 stanął przy pl. (...), po czym udał się do (...), zrobił zakupy oraz kupił winiak o pojemności 200-250 ml. Następne wsiadł w samochód pojechał na ul. (...), gdzie zaparkował na kopercie. Wyłączył światła samochodu i wyjął kluczyki po czym wypił pół butelki ówcześnie zakupionego alkoholu. Zaprzeczył, aby tego dnia pił inny alkohol. Wyjaśnił również, że gdy jechał ul. (...) musiał wykonać gwałtowny manewr, żeby ominąć leżące na jezdni szkło, a następnie w odległości 1,5m reklamówka. Oskarżony wyjaśnił także, że od ul. (...) blisko niego jechał inny samochód osobowy, co deprawowało kierowcę, gdyż jego zdaniem kierowca za nim nerwowo się zachowywał.

Wyjaśnienia oskarżonego wyłącznie w zakresie potwierdzającym kierowanie w dniu 1 marca 2018r. samochodem marki S. (...) o nr rej. (...) zasługiwały na wiarygodność - jako zgodne z pozostałymi dowodami zgromadzonymi w toku postępowania. Natomiast, co do istoty zarzucanego mu przestępstwa, szczególnie w zakresie zaprzeczającym znajdowanie się w momencie kierowania pojazdem w stanie nietrzeźwości wyjaśnienia oskarżonego stanowiły jedynie przyjętą przez niego linię obrony mającą na celu uniknięcie odpowiedzialności za popełniony czyn, która nie może się ostać w świetle zgromadzonego materiału dowodowego. Wyjaśnienia oskarżonego są zmienne, co już dyskwalifikuje ich wiarygodność. Oskarżony nie potrafił określić jaki trunek i w jakich ilościach spożył. Podczas postępowania przygotowawczego, wyjaśnił, że była to wódka, następnie podczas powstępowania sądowego stanowczo stwierdził, że jednak winiak. Wersji oskarżonego, co do ilości spożytego przez niego alkoholu przeczy wynik badania alkosensorem, który wskazywał, iż w momencie pierwszego badania przeprowadzonego o godz. 21:37 oskarżony był pod wpływem 1,67 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Oskarżony nie miałby tak znacznego stężenia, gdyby – jak twierdził – wypił jedynie 100-125 ml alkoholu o mocy „ciut większej niż wino”. Powyższe prowadzi do przekonania, że oskarżony w istocie nie kontrolował ilości oraz rodzaju spożywanego przez siebie alkoholu. Nie dając wiary twierdzeniom oskarżonego, że alkohol spożył dopiero po zaparkowaniu i wyłączeniu silnika auta, Sąd oparł się przede wszystkim na powyższym wyniku stężeniu alkoholu, zeznaniach M. W., protokołach oględzin uszkodzonych przez oskarżonego samochodów osobowych oraz szkicu miejsca wypadku, które to dowody świadczą o tym, że oskarżony już w momencie jazdy, na skutek spożytego alkoholu miał w znacznym stopniu osłabione zdolności psychofizyczne i trudności z zachowaniem prostego toru jazdy. Oskarżony przedstawił również Sądowi naiwną wersję zdarzenia, w której był on zmuszony wykonać gwałtowny manewr ominięcia leżącego na jezdni szkła, a następnie reklamówki, gdyż manewr taki z pewnością nie wymagałby od oskarżonego uszkodzenia znajdującego się w pobliżu pojazdu marki M. nr rej. (...). Ponadto, jak wynika z akt sprawy Z. S. przyznał się do popełnienia wykroczenia z art. 97 kw polegającym na uszkodzeniu w dniu 1 marca 2018r.,około godziny 21.00 przy ul (...) w S. trzech zaparkowanych pojazdów marki: B. nr rej. (...), S. nr rej. (...) oraz M. nr rej. (...) i przyjął mandat karny kredytowany nr (...) w wysokości 100 zł (k. 33).

Na przymiot wiarygodności w pełni zasługują zeznania M. W.. Zeznania świadka są konsekwentne, logiczne i korespondowały z nieosobowym materiałem dowodowym. Co więcej świadek ten jest osobą obcą w stosunku do oskarżonego, wcześniej nie miał z nim żadnych kontaktów, brak zatem po jego stronie najmniejszego powodu, aby składać w niniejszej sprawie nieprawdziwe zeznania obciążające oskarżonego.

Brak było postaw do kwestionowania wiarygodności zeznań B. K., przy czym świadek ten nie były bezpośrednimi świadkami zdarzenia, a swoja wiedzę w tym zakresie, jak sam przyznał, uzyskał od M. W..

Za wiarygodne Sąd uznał zeznania świadków B. A., M. C., A. W. (2) oraz M. B., albowiem brak jest podstaw do ich kwestionowania. Świadkowie wykonywali jedynie swoje obowiązki służbowe, a tym samym nie sposób uznać, aby byli zainteresowani w złożeniu niekorzystnych dla oskarżonego zeznań, niezgodnych z rzeczywistym przebiegiem zdarzeń. Oczywistym jest, że relacja świadków nie będzie identyczna w każdym najmniejszym szczególe. Przypomnieć należy, iż świadkowie nie rozmawiali z oskarżonym ani nie obserwowali go w tym samym czasie. Podkreślenia wymaga jednak, że w odniesieniu do istotnych elementów tego zdarzenia relacja świadków jest konsekwentna i zgodna.

Zgromadzone w sprawie dowody z dokumentów Sąd uznał za pełnowartościowy dowód w sprawie. Dokumenty te zostały pozyskane, sporządzone i przeprowadzone zgodnie z wymogami procedury karnej, a żadna ze stron nie kwestionowała ich rzetelności i prawidłowości.

W świetle powołanego wyżej materiału dowodowego, nie ulega wątpliwości, iż swoim zachowaniem Z. S. w pełni zrealizował znamiona występku z art. 178a § 1 kk.

Bezspornym jest w sprawie, że Z. S. w dniu 1 marca 2018r. prowadził samochód osobowy marki S. (...) o nr rej. (...) po drodze publicznej w S. na ulicy (...). Fakt ten nie był kwestionowany przez żadną ze stron postępowania.

Za udowodniony należy uznać także fakt, iż oskarżony prowadząc pojazd znajdował się w stanie nietrzeźwości. Zgodnie z art. 115 § 16 kk stan nietrzeźwości zachodzi, gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 promila albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub gdy zawartość alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość. W przedmiotowej sprawie oskarżony został poddany trzykrotnemu badaniu na alkosensorze AS (A. S.) o godz. 21:37, 21:53 oraz 22:09. Badanie wykazało kolejno ilość 1,67 mg/l, 1,46 mg/l oraz 1,51 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Następny pomiar przeprowadzono za pomocą urządzenia A. A..0. Badanie wykazało o godz. 23:15 - 1,32 mg/l, 23:17 – 1,30 mg/l, 23.46 – 1,43 mg/l, 00:14 – 1,29 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Są to wartości, niemal trzykrotnie przekraczające ustawowy próg decydujący o przyjęciu przestępstwa. Sąd miał na uwadze, że wynik badania zawartości alkoholu w organizmie przeprowadzony urządzeniem elektronicznym musi uwzględniać określony podczas wzorcowania błąd pomiaru. Zgodnie ze świadectwem wzorcowania AS (A. S.) użytego przy pierwszym badaniu oskarżonego błąd pomiaru wynosi 0,01 mg/l. Podobnie w przypadku urządzenia A. A..0 błąd ten wynosi 0,01 mg/l. Dołączone do akt świadectwa wzorcowania urządzeń pomiarowych dowodzą także tego, że badań dokonano w pełni sprawnymi urządzeniami.

Oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał przedmiotowe jak i podmiotowe znamiona przypisanego mu czynu. Udział w ruchu drogowym, a zwłaszcza prowadzenie pojazdu w ruchu lądowym wymaga rozwagi i zachowania ostrożności, celem uniknięcia wszelkich zagrożeń bezpieczeństwa w tym ruchu. Każdy z uczestników ruchu obowiązany jest przestrzegać przepisów i zasad bezpiecznego korzystania z drogi. Oskarżony naruszył podstawowy warunek bezpiecznego uczestnictwa w ruchu lądowym w postaci obowiązku trzeźwości uczestników ruchu, wyrażony w art. 45 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2018 r. poz. 1990 ze zm.). Z. S. jako osoba dorosła i normalnie funkcjonująca w społeczeństwie doskonale zdawał sobie sprawę z działania alkoholu na organizm człowieka. Oskarżony, podobnie jak inni nietrzeźwi kierowcy, okazał, że zagraża bezpieczeństwu ruchu drogowego. Stan jego nietrzeźwości w czasie kierowania pojazdem ponad trzykrotnie przekraczał wskazaną w kodeksie dolną granicę. Przestępstwa dopuścił się umyślnie, działając z zamiarem bezpośrednim. Bezspornym pozostawało, że miał on świadomość tego, że kierowanie pojazdem w stanie nietrzeźwości stanowi przestępstwo zabronione przez ustawę karną i pomimo tej świadomości zdecydował się popełnić czyn zabroniony.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu, Sąd brał pod uwagę kryteria przewidziane w art. 115 § 2 kk. Zdaniem Sądu czyn przypisany oskarżonemu, znamionuje wysoki stopień społecznej szkodliwości, na który w realiach niniejszej sprawy złożyły się wysokość stężenia alkoholu oraz sposób prowadzenia przez oskarżonego pojazdu, który zagrażał innym uczestnikom ruchu.

Wymierzając karę, Sąd kierował się dyrektywami określonymi w art. 53 § 1 i 2 kk, uwzględniając przede wszystkim rodzaj i charakter naruszonego dobra, wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu, bacząc przy tym, aby orzeczona kara osiągnęła podstawowe cele zapobiegawcze i wychowawcze. Mając na uwadze powyższe względy Sąd wymierzył oskarżonemu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 kk Sąd warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 2 lata. Sąd uznał, że w odniesieniu do oskarżonego istnieje pozytywna prognoza kryminalistyczna, która uzasadnia zastosowanie dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary. Oskarżony nie był dotychczas karany sądownie i Sąd potraktował to jako okoliczność łagodzącą. W ocenie Sądu okres próby w wymiarze 2 lat będzie wystarczający dla zweryfikowania pozytywnej prognozy kryminologicznej oskarżonego.

Zgodnie z dyspozycją art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności Sąd zaliczył oskarżonemu okres zatrzymania w sprawie od 1 marca 2018 r. godz. 22:00 do 2 marca 2018 r. godz. 15:00.

W aspekcie przytoczonych powyżej okoliczności Sąd na podstawie art. 42 § 2 kk orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 8 lat. Zdaniem Sądu, zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w powyższym wymiarze jest adekwatny do stopnia społecznej szkodliwości czynu inkryminowanego oskarżonemu oraz stopnia jego zawinienia, a także wzmoże w nim przekonanie o konieczności przestrzegania w przyszłości porządku prawnego.

W punkcie V części dyspozytywnej wyroku Sąd, na podstawie art. 63 § 4 kk zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonego zakazu okres stosowania wobec oskarżonego zatrzymania prawa jazdy od dnia 1 marca 2018 r.

Obligatoryjnie, po myśli art. 43a § 2 kk orzeczony został środek karny w postaci świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości 5000 złotych.

Kierując się ogólną regułą odpowiedzialności za wynik postępowania, na podstawie art. 627 Kpk i art. 2 ust. 1 pkt 3 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t. j. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.), Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym opłatę w kwocie 180 zł.