Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 maja 2018 r.

Sąd Okręgowy w Tarnowie, I Wydział Cywilny

w składzie :

Przewodniczący: SSO Barbara Grodkowska

Protokolant: st. sekr. sądowy Magdalena Cieśla

po rozpoznaniu w dniu 10 maja 2018 r. w Tarnowie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank S.A. z siedzibą w W.

przeciwko (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B., W. U., Z. U.,

o zapłatę

I.  zasądza solidarnie od pozwanych (...) spółka
z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B., W. U., Z. U. na rzecz powoda (...) Bank S.A. z siedzibą
w W. kwotę 2.207.902,28 zł (dwa miliony dwieście siedem tysięcy dziewięćset dwa złote 28/100) wraz z odsetkami:



od kwoty 1.937.547,92 zł (jeden milion dziewięćset trzydzieści siedem tysięcy pięćset czterdzieści siedem złotych 92/100) z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NPB rocznie ale nie więcej niż w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od 27 lipca 2017 r. do dnia zapłaty;



od kwoty 270.351,22 zł (dwieście siedemdziesiąt tysięcy trzysta pięćdziesiąt jeden złotych 22/100) od dnia 01 września 2017 r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza solidarnie od pozwanych (...) spółka
z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B., W. U., Z. U. na rzecz powoda (...) Bank S.A. z siedzibą
w W. kwotę 100.243,32 zł (sto tysięcy dwieście czterdzieści trzy tysiące 32/100) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

I C 1026/17

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego z dnia 10 maja 2018 roku

Powód (...) Bank S.A. w pozwie wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym skierowanym przeciwko (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B., W. U. oraz Z. U. domagał się zasądzenia od pozwanych na swoją rzecz kwoty w łącznej wysokości 2.207.902,28 zł.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że zawarł z pozwaną spółką umowę nr (...) z dnia 23 lutego 2010 roku, zmienioną aneksem nr (...) z dnia 28 listopada 2014 roku i aneksem z dnia 25 września 2015 roku, zabezpieczoną umową poręczenia cywilnego nr (...) z dnia 23 lutego 2010 roku zawartą z pozwanymi Z. U. i W. U. do umowy nr (...) z dnia 23 lutego 2010 roku. Jak naprowadził powód, pozwana nie wywiązała się z ciążącego na niej zobowiązania terminowego dokonywania spłat w wysokościach ustalonych w zawartej umowie w związku z czym strona powodowa pismami z dnia 19 kwietnia 2016 roku wezwała stronę pozwaną do zapłaty i z uwagi na brak spłaty pismami z dnia 29 czerwca 2016 roku wypowiedziała przedmiotową umowę stawiając całą należność w stan wymagalności. Strona powodowa dodała kolejno, że podjęła próbę polubownego pozasądowego rozwiązania sporu, wzywając stronę pozwaną do zapłaty pismami z dnia 23 sierpnia 2016 roku, jednakże pomimo tego strona pozwana nie spłaciła wymagalnej wierzytelności.

Wobec braku zapłaty żądanej kwoty w dniu 27 lipca 2017 roku stosownie do regulacji art. 95 Ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo Bankowe strona powodowa wystawiła wyciąg z ksiąg baku stwierdzający zadłużenie strony pozwanej. Na roszczenia powoda składają się kwota 1.937.547,92 zł tytułem należności głównej, kwota 76.169,63 zł tytułem odsetek umownych za okres korzystania z kapitału w wysokości 7,01% od dnia 07 lutego 2015 roku do dnia 18 sierpnia 2016 roku, kwota 194.181,59 zł tytułem odsetek za opóźnienie w wysokości 10% liczonymi od dnia 02 lutego 2016 roku do dnia 26 lipca 2017 roku oraz kwota 3,14 zł tytułem opłat i prowizji.

W odpowiedzi na pozew z dnia 19 grudnia 2017 roku, a która wpłynęła do tut. Sądu w dniu 27 grudnia 2017 roku pozwana W. U. wniosła o oddalenie powództwa w całości w stosunku do pozwanej oraz zasądzenie kosztów postepowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych. W uzasadnieniu pozwana naprowadziła, że powództwo w stosunku do jej osoby powinno zostać oddalone z uwagi na fakt, że biorąc pod uwagę treść umowy poręczenia, nie można uznać, iż doszło do skutecznego udzielenia ważnego poręczenia za dług przyszły do wysokości z góry oznaczonej, gdyż w ocenie pozwanej wysokość ta nie została oznaczona i nie była w okresie poręczenia możliwa do oznaczenia z góry. Zdaniem W. U. sposób sformułowania odpowiedzialności poręczyciela, a wskazany w § 1 treści umowy poręczenia wskazuje na odpowiedzialność za dług przyszły, którego wysokość nie została prawidłowo z góry określona. Zauważyła przy tym, że warunkiem ważności poręczenia za dług przyszły jest oznaczenie w pisemnym oświadczeniu poręczycielu ściśle i w sposób nienasuwający wątpliwości wysokości (górnej granicy) odpowiedzialności poręczyciela. Dodała kolejno, że mając na uwadze elementy składowe kwoty składającej się na wartość długu przyszłego, za który miał poręczyć pozwany dotyczące odpowiedzialności poręczyciela wskazane w § 1 umowy poręczenia należy przyjąć na ich podstawie, że nie nastąpiło oznaczenie górnej granicy odpowiedzialności poręczyciela. Przeciwnie, wymienione w § 1 umowy poręczenia pkt 2 – 6 odnoszą się do wartości, których wysokości nie można w żaden sposób przewidzieć w momencie zawierania umowy poręczenia w odniesieniu do momentu, kiedy nastąpi konieczność wypełnienia zobowiązania wynikającego z umowy poręczenia. Pozwana podkreśliła, że biorąc pod uwagę uwarunkowania mające wpływ na zmiany oprocentowania kredytu zgodnie z umową kredytu w żaden sposób nie da się jednoznacznie i w sposób jasny i klarowny przewidzieć wysokości oprocentowania kredytu w okresie trwania umowy kredytowej, a tym samym wysokości przyszłego zobowiązania pozwanej jako poręczyciela.

Wobec powyższego w ocenie W. U. należy stwierdzić, że nie doszło do dokonania ważnego poręczenia za dług przyszły do wysokości z góry oznaczonej przez pozwaną jako poręczyciela i tym samym należy stwierdzić, że umowa poręczenia jest nieważna.

W odpowiedzi na pozew z dnia 19 grudnia 2017 roku, a która wpłynęła do tut. Sądu w dniu 27 grudnia 2017 roku pozwany Z. U. wniósł o oddalenie powództwa w całości względem jego osoby oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych. W ocenie Z. U. powództwo w stosunku do jego osoby powinno zostać oddalone, albowiem biorąc pod uwagę treść umowy poręczenia, nie można uznać, iż doszło do skutecznego udzielenia ważnego poręczenia za dług przyszły do wysokości z góry oznaczonej. Zdaniem Z. U. wysokość ta nie została oznaczona i nie była w okresie poręczenia możliwa do oznaczenia z góry. Jak kolejno dodał pozwany sposób sformułowania odpowiedzialności poręczyciela, a określony w § 1 treści umowy poręczenia wskazuje na odpowiedzialność za dług przyszły, którego wysokość nie została prawidłowo z góry określona. Podkreślił, że warunkiem ważności poręczenia za dług przyszły jest oznaczenie w pisemnym oświadczeniu poręczycielu ściśle i w sposób nienasuwający wątpliwości wysokości (górnej granicy) odpowiedzialności poręczyciela. Dodał kolejno, że mając na uwadze elementy składowe kwoty składającej się na wartość długu przyszłego, za który miał poręczyć pozwany a dotyczące odpowiedzialności poręczyciela wskazane w § 1 umowy poręczenia to należy przyjąć na ich podstawie, że nie nastąpiło oznaczenie górnej granicy odpowiedzialności poręczyciela. Przeciwnie, w ocenie Z. U. wymienione w § 1 umowy poręczenia pkt 2 – 6 odnoszą się do wartości, których wysokości nie można w żaden sposób przewidzieć w momencie zawierania umowy poręczenia w odniesieniu do momentu, kiedy nastąpi konieczność wypełnienia zobowiązania wynikającego z umowy poręczenia. Pozwana podkreśliła, że biorąc pod uwagę uwarunkowania mające wpływ na zmiany oprocentowania kredytu zgodnie z umową kredytu w żaden sposób nie da się jednoznacznie i w sposób jasny i klarowny przewidzieć wysokości oprocentowania kredytu w okresie trwania umowy kredytowej, a tym samym wysokości przyszłego zobowiązania pozwanej jako poręczyciela.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności w ocenie pozwanego nie doszło do dokonania ważnego poręczenia za dług przyszły do wysokości z góry oznaczonej przez pozwanego jako poręczyciela i tym samym umowa poręczenia jest nieważna.

Z kolei w odpowiedzi na pozew z dnia 21 grudnia 2017 roku pozwane (...) Spółka z o.o., podobnie jak pozwani poręczyciele wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych. Zdaniem pozwanego powództwo względem niego powinno zostać oddalone z uwagi na wadliwość czynności prawnej, polegającej na zawarciu umowy kredytu i zaciągnięciu zobowiązania kredytowego skutkujące jej nieważnością. Jak wskazał pozwany, zgodnie z umową spółki (...) Sp. z .o., obowiązującym w dacie zawierania Umowy Kredytu Hipotecznego – (...) nr (...) w § 17 umowy spółki został sformułowany wymóg uzyskania zgody Rady Nadzorczej w przypadku zaciągania przez Zarząd zobowiązań o wartości powyżej 15.000 Euro. Naprowadził, że w przedmiotowej sprawie Zarząd Spółki (...) Sp. z o.o. nie przedłożył wymaganej zapisami Umowy Spółki zgody Rady Nadzorczej do zaciągnięcia zobowiązania w kwocie powyżej 15.000 Euro. Dodał, że wymóg zgody na dokonanie czynności prawnej może wynikać nie tylko z przepisów prawa, ale również z umowy spółki. Podkreślił, że dopuszczalne jest stosowanie sankcji nieważności czynności prawnej dokonanej na podstawie art. 17 § 3 k.s.h. w związku z art. 58 § 2 k.c., tj. w oparciu o sprzeczność z zasadami współżycia społecznego. W efekcie w ocenie pozwanej Spółki należy uznać, że czynność prawne polegająca na zawarciu kredytu przez pozwaną Spółkę z powodem jest nieważna, co czyni roszczenie powoda bezzasadnym. Naprowadził też, że sprzeczność z zasadami współżycia społecznego czynności prawnej zawarcia przez pozwanego z powodem umowy kredytu hipotecznego na całkowita kwotę kredytu 2.983.648,56 zł bez wymaganej umową spółki, tj. Rady Nadzorczej polega na zaciągnięciu zobowiązania finansowego skutkującego narażeniem pozwanego na nadmierne straty i koszty finansowe, bez odpowiedniego rozeznania jego kondycji finansowej, a także bez prawidłowej weryfikacji przez organ uprawniony do kontroli i weryfikacji takich decyzji na mocy ustawy oraz zapisów umowy spółki. Pozwany podkreślił przy tym, że (...) w B. znajduje się na liście Światowego Dziedzictwa UNESCO, natomiast zaciągnięcie zobowiązania kredytowego na kwotę 2.983.648,56 zł bez wszechstronnego rozważenia sytuacji finansowej pozwanego naraża na ryzyko poważnego zagrożenia dla dalszego prowadzenia działalności tak wyjątkowego podmiotu, jak kopalnia soli i uzdrowisko z nią związane. Pozwany nadmienił też, że powód nie wykazał, że zweryfikował czy pozwana Spółka w momencie zawierania umowy kredytu była prawidłowo reprezentowana i prawidłowo umocowana, tj. czy (...) Sp. z o.o. posiadała wszelkie wymagane prawem i umową spółki zgody do zaciągnięcia zobowiązania. Dodał, że zaciągnięcie zobowiązania w kwocie 2.983.648,56 zł winno być uznane za czynność prawną nieważną na podstawie art. 17 § 3 k.s.h. w zw. z art. 58 § 2 k.c., tj. w oparciu o sprzeczność z zasadami współżycia społecznego. Jak wskazał następnie zgodne z zasadami współżycia społecznego jest taki działanie, które pozwala na ochronę dziedzictwa kulturowego w postaci unikatowego kompleksu uzdrowiska i kopalni soli w B. oraz umożliwienie jak najszerszemu gronu odbiorców zwiedzania i poznawania tego dziedzictwa. Z kolei zawieranie umów kredytowych bez uprzedniej zgody Rady Nadzorczej może te zamierzenia zaprzepaścić, zwłaszcza jeżeli kwota zobowiązania ma znaczny wpływ na codzienne funkcjonowanie pozwanej Spółki.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 16 grudnia 2009 roku Rada Nadzorcza Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (...) Sp. z o.o. w B.” podjęła Uchwałę Nr (...) w sprawie wyrażenia zgody na zaciągnięcie przez wskazaną Spółkę kredytu lub pożyczki. Na mocy tej uchwały Rada Nadzorcza Spółki (...) Sp. z o.o. w związku z realizacją projektów objętych dofinansowaniem z funduszy Unii Europejskiej, w tym między innymi w związku z utworzeniem ekspozycji multimedialnej w zakresie głównego produktu turystycznego (...) Kopalnia (...), którego wartość brutto według projektu objętego dofinansowaniem wynosi 2.814,620,76 zł, wyraziła zgodę na zaciągnięcie zobowiązania w postaci pożyczki lub kredytu długoterminowego w maksymalnej kwocie 5.000.000,00 zł w przeciągu najbliższych dwóch lat na warunkach, jakie Zarząd Spółki uzna ze względu na interesy Spółki za najkorzystniejsze.

Powyższa uchwała została podjęta jednogłośnie w głosowaniu jawnym w obecności całego składu Rady Nadzorczej. Przewodniczącym Rady Nadzorczej w momencie podejmowania Uchwały był pozwany Z. U..

Dowód: Uchwała nr (...) Rady Nadzorczej z dnia 16 grudnia 2009 roku (k.192).

W dniu 23 lutego 2010 roku (...) Bank S.A. z siedzibą w W. zawarł z kredytobiorcą (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością umowę nr (...) kredytu hipotecznego – (...) . Stronami tejże umowy kredytowej, obok pozwanej Spółki byli także pozwani: Z. U. oraz W. U..

Celem zawartej Umowy Kredytu Hipotecznego – (...) było udzielenie przez powodowy Bank pozwanej Spółce kredytu na cele inwestycyjne, tj. utworzenie multimedialnego systemu prezentacji produktu turystycznego w kwocie 2.880.000,00 zł. Całkowita kwota kredytu, przy uwzględnieniu opłat okołokredytowych oraz ubezpieczenia ochrony prawnej tytułu prawnego do nieruchomości wynosiła 2.983.648,56 zł. Umowa kredytowa została zawarta na okres 108 miesięcy z terminem ostatecznej spłaty do dnia 07 kwietnia 2019 roku. Oprocentowanie kredytu wynosiło 12 %, a wysokość raty kapitałowo – odsetkowej przy założeniu uruchomienia w całości kredytu w dniu 09 lutego 2010 roku wynosiła 42.022,00 zł.

Warunkiem do uruchomienia kredytu było między innymi dostarczenie do powodowego Banku weksla in blanco wraz z deklaracją wekslową, wystawionego przez kredytobiorcę dla Banku poręczonego przez Z. U. i W. U. oraz zawarcie z powodowym Bankiem przez pozwanych: Z. U. oraz W. U. umowy poręczenia kredytu w trybie przepisów kodeksu cywilnego według wzoru otrzymanego z Banku wraz z umową.

Podpisując Umowę Kredytu Hipotecznego – (...) kredytobiorca zobowiązał się dokonywać w okresie objętym umową kredytu spłaty rat kapitałowo-odsetkowych i/lub odsetkowych w terminach, kwotach i na rachunek wskazany w aktualnym harmonogramie Spłat.

Oprocentowanie kredytu stanowiło sumę marży kredytowej i stawki referencyjnej 12M WIBOR. Stawka referencyjna 12M ulega zmianie w okresach rocznych pod warunkiem zmiany o przynajmniej 10 punktów bazowych w stosunku do stawki referencyjnej poprzednio obowiązującej. Każdorazowa zmiana wysokości oprocentowania kredytu nie mogła powodować wzrostu tego oprocentowania ponad obowiązujące bieżąco oprocentowanie maksymalne określone w art. 359 § 2 ¹ k.c. Z kolei wszelkie zmiany oprocentowania kredytu przez Bank, sprzeczne z tymże postanowieniem prowadzić mogły jedynie do wzrostu stopy oprocentowania do wysokości odpowiadającej stopie oprocentowania maksymalnego. Strony ustaliły także, że w przypadku, gdy ze względu na zmiany wysokości oprocentowania maksymalnego określonego w 359 § 2 ¹ k.c. wysokość oprocentowania zmiennego określonego w § 5 ust. 1 umowy kredytu przekroczy wysokość oprocentowania maksymalnego, od dnia wejścia w życie zmienionego oprocentowania maksymalnego, Bank pobierać będzie odsetki w wysokości obniżonej do jego poziomu.

Jak wynika z § 6 pkt 6 umowy kredytu, w przypadku wypowiedzenia umowy kredytu Kredytobiorca ponosi koszty postępowania sądowego oraz egzekucyjnego niezbędne do zaspokojenia roszczeń Banku z tytułu zawartej umowy kredytu, których wysokość jest uzależniona od wysokości salda zadłużenia. Stosownie do § 8 umowy kredytowej Bank miał prawo wypowiedzieć umowę kredytu z zachowaniem 30- dniowego okresu wypowiedzenia w przypadku między innymi niedotrzymania przez kredytobiorcę któregokolwiek z warunków udzielenia kredytu, niewykonania lub nieterminowego regulowania przez kredytobiorcę zobowiązań wobec Banku, w szczególności w przypadku, gdy kredytobiorca zalega w całości lub w części z zaplata dwóch rat kredytu i pomimo wezwania do zapłaty listem poleconym nie spłaci zaległości w terminie 7 dni od dnia otrzymania tego wezwania.

Powyższa umowa została podpisana przez pozwaną W. U., która przy zawieraniu wskazanej Umowy Kredytu Hipotecznego – (...) działała w imieniu (...) Spółka z o.o. pełniąc funkcję Prezeas Zarządu pozwanej Spółki. Ponadto, na każdej stronie umowy, pod treścią postanowień Umowy kredytowej widnieje parafka pozwanej W. U..

Dowód: Umowa Kredytu Hipotecznego – (...) (k.42- 46), regulamin kredytowania hipotecznego (...) Bank S.A. (k.48-53).

W dniu zawarcia Umowy kredytowej, tj. w dniu 23 lutego 2010 roku pomiędzy powodowym Bankiem, a pozwanymi: Z. U. oraz W. U. została zawarta umowa poręczenia nr (...). Zgodnie z treścią § 1 umowy poręczenia, umowa ta została zawarta pomiędzy stronami w celu zabezpieczenia spłaty wierzytelności przysługujących Bankowi z tytułu kredytu hipotecznego w kwocie 2.983.648,56 zł udzielonego pozwanej spółce, tj. (...) Spółka z o.o. przez (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na podstawie Umowy Kredytu Hipotecznego nr (...) z dnia 23 lutego 2010 roku wraz z należnymi odsetkami, prowizjami, opłatami i kosztami z nimi związanymi (tzw. wierzytelności zabezpieczone). Poręczyciele nadto zobowiązali się do spłaty innych wierzytelności przysługujących Bankowi wobec kredytobiorcy z jakichkolwiek innych tytułów istniejących w dniu zawierania Umowy lub powstałych w czasie jej obowiązywania, zwanych tzw. Innymi wierzytelnościami Banku). Poręczyciele w osobach Z. U. oraz W. U. zobowiązali się wykonać za dłużnika, tj. (...) spółka z o.o. w przypadku, gdy dłużnik nie wykona tego zobowiązania w terminie i na warunkach określonych w Umowie Kredytu ( § 2 umowy poręczenia). Poręczyciele poręczenia udzielili bezterminowo, a stosownie do § 4 umowy poręczenia poręczenie obejmowało zarówno Wierzytelności Zabezpieczone, jak i Inne Wierzytelności Kredytobiorcy z tytułu umowy kredytu.

W § 5 umowy poręczenia strony ustaliły, że w przypadku wystąpienia opóźnienia w wykonaniu przez dłużnika, tj. (...) Spółka z o.o. jego zobowiązania wobec Banku z tytułu umowy kredytu, jak również w przypadku, gdy Bankowi służy prawo ściągnięcia swych wierzytelności z tytułu umowy kredytu przed nadejściem płatności, Bank zawiadomi Poręczycieli o zaistnieniu któregokolwiek z powyższych przypadków. Niezwłocznie po otrzymaniu zawiadomienia poręczyciele wykonają zobowiązanie z tytułu umowy przez zapłatę należnych kwot w sposób i w terminach określonych przez Bank. Z kolei w razie uchybienia przez poręczyciela temu obowiązkowi, Bank ma możliwość dochodzenia swoich roszczeń z całego majątku poręczyciela.

Powyższa umowa poręczenia nr (...) została podpisana przez poręczycieli: Z. U. oraz W. U..

Poręczyciele jednocześnie złożyli oświadczenie o poddaniu się egzekucji, zgodnie z którym powodowy Bank będzie mógł wystawić tytuł egzekucyjny do kwoty 5.967.188,00 zł oraz będzie mógł do dnia 28 lutego 2022 roku wystąpić o nadanie temu tytułowi klauzuli wykonalności. Oświadczenie to zostało podpisane przez pozwanych poręczycieli.

Dowód: umowa poręczenia nr (...) (k.62), oświadczenie o poddaniu się egzekucji (k.63).

W dniu 28 listopada 2014 roku do umowy kredytu hipotecznego nr (...) z dnia 23 lutego 2010 roku pomiędzy stronami umowy kredytu, tj. powodowym Bankiem, a pozwanym (...) został zawarty aneks nr (...).

Według stanu na dzień sporządzeniu aneksu, tj. na dzień 28 listopada 2014 roku zaległości kredytobiorcy w spłacie zobowiązań wynikających z tytułu umowy kredytu wynosiły łącznie 87.858,62 zł, w tym kapitał wymagalny w kwocie 56.464,01 zł, odsetki umowne wymagalne 22.476,06 zł, odsetki umowne niewymagalne w kwocie 8.360.65 zł, odsetki karne 460,90 zł oraz koszty w wysokości 100,00 zł. Na mocy tego aneksu strony dokonały kapitalizacji wymagalnych wierzytelności w kwocie 31.934,61 zł poprzez ich doliczenie do kapitału kredytu. W wyniku dokonanej kapitalizacji kapitał kredytu wynosił 1.857.848,12 zł.

Strony zgodnie postanowiły, że wymagalne wierzytelności z tytułu odsetek umownych, odsetek karnych, kosztów naliczone od dnia sporządzenia aneksu do dnia spełnienia przez kredytobiorcę warunków do wejścia w życie aneksu zostaną doliczone do kwoty kapitału kredytu, na co kredytobiorca, tj. pozwane (...) wyraziło zgodę.

Pozwani poręczyciele, tj. Z. U. oraz W. U. wyrazili zgodę na zmianę warunków umowy kredytowej nr (...) z dnia 23 lutego 2010 roku wprowadzonych powyższym aneksem, co potwierdzili złożonymi przez siebie podpisami pod treścią tegoż aneksu.

Dowód: aneks nr (...) do Umowy Kredytu Hipotecznego nr (...) z dnia 23 lutego 2010 roku (k.54-56).

W dniu 25 września 2015 roku pomiędzy powodowym Bankiem, a pozwanym (...) Sp. z o.o. doszło do zawarcia kolejnego aneksu do umowy kredytu hipotecznego nr (...) z dnia 23 lutego 2010 roku.

Według stanu na dzień sporządzeniu aneksu, tj. na dzień 25 września 2015 roku zaległości kredytobiorcy w spłacie zobowiązań wynikających z tytułu umowy kredytu wynosiły łącznie 150.336,16 zł, w tym kapitał wymagalny w kwocie 110.622,50 zł, odsetki umowne wymagalne 31.908,18 zł, odsetki umowne niewymagalne w kwocie 6.186,35 zł, odsetki karne 1.473,95 zł oraz koszty w wysokości 145,00 zł.

Na mocy tego aneksu strony dokonały kapitalizacji wymagalnych wierzytelności w kwocie 39.713,66 zł poprzez ich doliczenie do kapitału kredytu, w związku z czym w wyniku dokonanej kapitalizacji kapitał kredytu wynosił 1.915.395,70 zł.

Pozwani poręczyciele, tj. Z. U. oraz W. U. wyrazili zgodę na zmianę warunków umowy kredytowej nr (...) z dnia 23 lutego 2010 roku wprowadzonych powyższym aneksem, co potwierdzili złożonymi przez siebie podpisami pod treścią tegoż aneksu. Ponadto, w dniu sporządzenia tego aneksu pozwane (...) reprezentował pozwany Z. U., który pełnił funkcję Prezesa Zarządu pozwanego (...) Spółka z o.o.. Na każdej stronie wymienionego aneksu, pod jego treścią widnieje parafka pozwanych poręczycieli.

Dowód: aneks do Umowy Kredytu Hipotecznego nr (...) z dnia 23 lutego 2010 roku ( k.58-60).

Z uwagi na powstanie zaległości w spłacie kredytu, (...) Bank S..A. pismem z dnia 19 kwietnia 2016 roku wezwał pozwane (...) Spółka z o.o. po rygorem wypowiedzenia umowy do uregulowania w terminie 14 dni roboczych od daty doręczenia tego wezwania całości zaległości obejmującej na dzień sporządzenia tego pisma następujące kwoty: 188.488,93 zł tytułem należności kapitałowej, 33.533,96 zł tytułem odsetek umownych, 2712,29 zł tytułem odsetek podwyższonych za opóźnienie w spłacie należności kapitałowej oraz kwoty w łącznej wysokości 18,16 zł tytułem kosztów i opat za czynności Banku.

Pomimo wezwania do zapłaty przez stronę powodową, (...) Sp. z o.o. nie uregulowało zaległości w spłacie kredytu. W konsekwencji, strona powodowa na podstawie Regulaminu kredytowania hipotecznego (...) Bank S.A. wypowiedziała w dniu 29 czerwca 2016 roku umowę kredytu hipotecznego nr (...) z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia, liczonego od dnia doręczenia pisma. W następnym dniu po upływie okresu wypowiedzenia, całość środków kredytowych wraz z odsetkami stała się wymagalna i podlegała natychmiastowemu zwrotowi na rachunek Banku. Pismo to zostało doręczone pozwanemu, tj. (...) Spółka z o.o. w dniu 15 lipca 2016 roku.

W tym samym dniu, tj. 29 czerwca 2016 roku strona powodowa wysłała nadto do Z. U. oraz W. U. jako poręczycieli umowy kredytu nr (...) zawiadomienie o wypowiedzeniu umowy kredytu. Pismo to zostało doręczone pozwanym poręczycielom w dniu 18 lica 2016 roku.

Dowód: oświadczenie Banku o wypowiedzeniu umowy (k.68), potwierdzenie odbioru (k.70), zawiadomienie o wypowiedzeniu umowy (k.72, 76), potwierdzenia odbioru (k.74, 78).

Z powodu wypowiedzenia umowy kredytu pożyczki nr (...) i postawieniem całej należności w stan wymagalności, strona powodowa pismami z dnia 23 sierpnia 2016 roku ostatecznie wezwała pozwanych: (...) Sp. z o.o., Z. U. oraz W. U. do zapłaty w terminie 7 dni od daty doręczenia wezwania całości należności obejmującej na dzień 23 sierpnia 2016 roku kwotę 1.937.547,92 zł tytułem należności kapitałowej, kwoty 76.169,63 zł tytułem odsetek umownych, kwoty 14.420,23 zł tytułem odsetek podwyższonych za opóźnienie w spłacie należności kapitałowej oraz kwoty 3,14 zł tytułem kosztów i opłat za czynności Banku.

Dowód: ostateczne wezwanie do zapłaty z dnia 23 sierpnia 2016 roku (k.80, 82, 84)., historia rachunku po wypowiedzeniu umowy kredytowej (k.87-109).

W związku z brakiem spłaty zobowiązań określonych umową zadłużenie pozwanych na dzień 27 lipca 2017 roku wynosiło 2.207.902,28 zł. Na wymagalne zadłużenie składała się należność główna w wysokości 1.937.547,92 zł, odsetki umowne za okres korzystania z kapitału w wysokości 7,01% liczonych od dnia 08 grudnia 2015 roku do dnia 18 sierpnia 2015 roku w kwocie 76.169,63 zł, odsetki za opóźnienie naliczane od kwoty niespłaconego kapitału w wysokości 10% od dnia 02 lutego 2016 roku do dnia 26 lipca 2017 roku w wysokości 194.181,59 zł oraz opłaty i inne prowizje stanowiące kwotę 3,14 zł.

Dowód: wyciąg z ksiąg (k.18).

Powyższy stan faktyczny ustalony został przez Sąd na podstawie wyszczególnionych powyżej dowodów z dokumentów, które uznano za autentyczne i wiarygodne. Ich treść i forma nie budziły zastrzeżeń i wątpliwości. Nie ujawniły się też takie okoliczności, które należałoby brać pod uwagę z urzędu, a które podważałyby wiarygodność tej kategorii dowodów i godziły w ich moc dowodową.

Sąd rozważył, co następuje:

Zgodnie z art. 69 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe ( Dz.U. z 2016 poz. 1988) przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

W rozpoznawanej sprawie poza sporem pozostawała okoliczność, iż strona pozwana, tj. (...) Sp. z o.o. zawarła z (...) Bank S.A. z siedzibą w W. w dniu 23 lutego 2010 roku Umowę Kredytu Hipotecznego – (...). Niesporna była również okoliczność, iż w tym samym dniu, tj. 23 lutego 2010 roku (...) Bank S.A. z siedziba w W. zawarł z pozwanymi: Z. U. oraz W. U. umowę poręczenia nr (...). Bezsporne było także to, że kredytobiorca nie wywiązał się ze swoich zobowiązań wynikających z umowy kredytowej.

Żadna ze stron postępowania nie kwestionowała faktu zawarcia umowy o kredyt hipoteczny, sporządzenia aneksów do pierwotnie wykreowanego zobowiązania, umowy poręczenia, jak również ich ważności, a w związku z tym – wobec braku przesłanek podważających te okoliczności – również w ocenie Sądu umowy te były prawnie skuteczne.

Zgromadzony materiał dowodowy pozwolił ustalić, że pozwana Spółka nie wywiązała się z ciążącego na niej obowiązku terminowej spłaty kwoty kredytu wraz z odsetkami umownymi, co z kolei dało stronie powodowej uprawnienie do wypowiedzenia umowy i postawienia wszystkich należności z umowy w stan natychmiastowej wymagalności, czyli domagania się zwrotu kredytu wraz z odsetkami umownymi (kapitałowymi) wg zmiennej stopy procentowej w stosunku rocznym oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie (karnymi) oraz kosztów opłat i prowizji (np. wezwań i powiadomień).

Strona powodowa skorzystała w tym zakresie z uprawnienia do wypowiedzenia umowy przewidzianego na wypadek niedotrzymania warunków udzielenia kredytu, za które uznaje się opóźnienia w spłacie należności z tytułu kredytu zgodnie z treścią zapisów zawartych w umowie o kredyt konsolidacyjny. Pismami nadanymi dnia 29 czerwca 2016 roku powód przesłał pozwanym oświadczenia o wypowiedzeniu umowy z zachowaniem umownego okresu wypowiedzenia. Powyższe pisma, co wynika z potwierdzeń dołączonych do akt zostały odebrane przez pozwanych. W niniejszej sprawie zostało wykazane, iż pozwana Spółka nie dotrzymała warunków umowy, a zatem należało uznać, że w okolicznościach niniejszej sprawy oświadczenie o wypowiedzeniu umowy było prawidłowe i nie stanowiło nadużycia prawa ze strony banku.

Możliwość wypowiedzenia umowy i postawienia całej wierzytelności w stan natychmiastowej wymagalności na wypadek braku terminowej zapłaty rat stanowi naturalne uprawnienie wierzyciela, który ma prawo domagać się spłaty przysługującej mu wierzytelności. Postanowienia takie są powszechnie stosowaną częścią umów kredytu, gdyż na wypadek braku terminowej spłaty dzięki mechanizmowi powyższych zapisów wierzyciel może żądać spełnienia całości świadczenia. W ocenie Sądu, jest to uzasadniona praktyka Banków ponieważ nieterminowość spłat tworzy uzasadnione podejrzenie braku wypłacalności dłużnika.

Skoro zatem z przedstawionych w sprawie dowodów w postaci wezwań do zapłaty z dnia 23 sierpnia 2016 roku, wypowiedzenia umowy kredytu z dnia 29 czerwca 2016 roku, oraz szczegółowego rozliczenia kredytu, wynikało, iż pozwana Spółka zaprzestała spłaty kredytu, zaś jej zaległości na dzień 27 lipca 2017 roku wynosiły 2.207.902,28 zł, to mając na uwadze treść łączącej strony umowy kredytowej, a w szczególności fakt pozostawania przez pozwanych w zwłoce ze spłatą rat kredytu, należało uznać, że po stronie powodowej powstało uprawnienie do wypowiedzenia przedmiotowej umowy i postawienia całej wierzytelności w stan natychmiastowej wymagalności.

Podkreślenia wymaga, że pozwani nie sformułowali żadnych zarzutów, które kwestionowałyby ich zadłużenie wobec Banku. Pozwani nie kwestionowali wysokości zadłużenia co do należności głównej. Dokumenty zaoferowane jako dowody przez stronę powodową miały charakter dokumentów prywatnych, jednakże w takim zakresie w jakim ich prawdziwość nie była podważana, zawarte w nich oświadczenia zostały uznane za zgodne z prawdą (art. 253 k.p.c.). W ocenie Sądu, strona powodowa – zgodnie ze spoczywającym na niej ciężarem dowodu wynikającym z art. 6 k.c. i art. 232 zd. 1 k.p.c. – wykazała istnienie i wysokość zadłużenia pozwanych, a jednocześnie pozwani nie przedstawili na tą okoliczność przeciwdowodu, który podważałby wyliczenia strony powodowej, co skutkowało uwzględnieniem powództwa w całości.

Zdaniem Sądu, brak jest podstaw do podzielenia zarzutu pozwanej Spółki jakoby Zarząd Spółki (...) Spółka z o.o. nie przedłożył wymaganej zapisami umowy spółki zgody rady nadzorczej do zaciągnięcia zobowiązania w kwocie powyżej 15.000 euro, gdyż pozwana nie przedstawiła jakichkolwiek dowodów na poparcie tego twierdzenia. Wprost przeciwnie zgromadzone w toku postępowania dokumenty wskazują, że w dniu 16 grudnia 2009 roku Rada Nadzorcza pozwanej Spółki podjęła uchwałę w sprawie wyrażenia zgody na zaciągnięcie przez pozwaną Spółkę kredytu lub pożyczki. Z treści tej uchwały bezspornie wynika, że Rada Nadzorcza wyraziła zgodę na zaciągnięcie zobowiązania w postaci pożyczki lub kredytu długoterminowego w maksymalnej kwocie 5.000.000,00 zł w przeciągu najbliższych dwóch lat. Nie sposób więc przyjąć, że Zarząd pozwanej Spółki nie miał delegacji do zawarcia umowy kredytowej. Tak więc niewątpliwie Zarząd Spółki działał w ramach umocowania organu pozwanej Spółki, tj. Rady Nadzorczej. Jednocześnie Sąd zauważa, że nawet gdyby przyjąć, że Rada Nadzorcza pozwanej Spółki nie wyraziła zgody na zaciąganie przedmiotowego kredytu hipotecznego, to i tak okoliczność ta w istocie nie ma wpływu na odpowiedzialność pozwanej Spółki, która jest zobowiązana do spłaty tego kredytu. Innymi słowy, w niniejszej sprawie istotnym jest bowiem fakt, iż pozwana Spółka pomimo zobowiązania się do spłaty umowy kredytu, zaprzestała dokonywania spłaty wynikłego z przedmiotowej umowy zobowiązania – do czego na mocy umowy kredytu była zobowiązana.

Pozwani poręczyciele, w zakresie w jakim nie zgadzali się z twierdzeniami pozwu powinni byli zgodnie z zasadą wyrażoną we wspomnianym powyżej art. 6 k.c. i art. 232 zd. 1 k.c. przedstawić dowody dla poparcia zgłoszonych zarzutów, a tego nie uczynili, nie przedłożyli bowiem żadnego dowodu na podnoszone przez siebie okoliczności. Powód natomiast wykazał zawarcie umowy kredytowej, umowy poręczenia oraz aneksów, a także wskazał szczegółowe wyliczenia dotyczące sposobu spłacania kredytu przez pozwaną Spółkę, kalkulację naliczania odsetek za opóźnienie (karnych), gdyż w tym zakresie przedłożył wyciąg z ksiąg banku oraz wezwanie do zapłaty.

Odnosząc się do sytuacji pozwanych: Z. U. oraz W. U. zważyć należy, iż ich solidarna odpowiedzialność z kredytobiorcą wynika z udzielonego poręczenia na zabezpieczenie spłaty zobowiązań z Umowy Kredytu Hipotecznego nr (...) z dnia 23 lutego 2010 roku. Przepis art. 876 § 1 k.c. stanowi, że przez umowę poręczenia poręczyciel zobowiązuje się względem wierzyciela wykonać zobowiązanie na wypadek, gdyby dłużnik zobowiązania nie wykonał. Istota umowy poręczenia sprowadza się więc do wykonania zastępczego zobowiązania - za dłużnika, gdyby ten swojego zobowiązania nie wykonał. Poręczyciel nie zyskując w zamian żadnych korzyści decyduje się odpowiadać solidarnie z dłużnikiem.

Umowa poręczenia jest jednostronną czynnością prawną. Zainteresowane realizacją umowy poręczenia są trzy podmioty: wierzyciel i dłużnik ze stosunku podstawowego oraz poręczyciel, który za wykonanie - przez dłużnika głównego - jego zobowiązania poręczył. Z uwagi na to, że umowa poręczenia jest umową akcesoryjną, odpowiedzialność poręczyciela powstaje tylko wtedy, gdy powstało i istnieje ważne zobowiązanie dłużnika głównego. Istotą poręczenia jest gwarancja, że poręczyciel wykona zobowiązanie, w przypadku nie wykonania go przez dłużnika. Odpowiedzialność poręczyciela ma charakter zobiektywizowany i jest oparta na zasadzie ryzyka. Ryzyko to jest immanentnie związane z obowiązkiem umownym i leży u podstaw stworzonego dla wierzyciela stanu zabezpieczenia.

Jak wynika z zebranego w sprawie materiału dowodowego umowa poręczenia pomiędzy powodem, a pozwanymi: W. U. i Z. U. została zawarta tego samego dnia, co umowa kredytu hipotecznego, to jest dnia 23 lutego 2010 roku. Zauważyć należy, że przy zawieraniu umowy kredytu hipotecznego – (...) nr (...) pozwaną Spółkę reprezentowała W. U., która pełniła wówczas funkcję Prezesa Zarządu tejże Spółki. W. U. podpisała treść umowy kredytowej, jak również złożyła na każdej ze stron umowy parafkę. Jak wskazuje się w orzecznictwie, kto podpisuje dokument umowy składa oświadczenie woli odpowiadające treści dokumentu. W umowie kredytu jako integralnej cześci kredytu wpisani zostali także poręczyciele, którzy byli obecni przy podpisaniu umowy kredytu, jaka została zawarta pomiędzy (...) Spółka z o.o., a stroną powodową.

Powyższe prowadzi do wniosku, że W. U. zawierała imieniem pozwanej Spółki umowę z (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W. w przedmiocie udzielenia tejże Spółce kredytu hipotecznego nr (...). W związku z tym podnoszenie, że W. U. nie miała świadomości jako poręczyciel co do tego, jakie zobowiązanie zaciąga jest dla Sądu całkowicie niewiarygodne. W umowie o udzielenie kredytu hipotecznego określone zostało do jakiego zachowania względem powoda zobowiązuje się kredytobiorca, a treść tego zobowiązania była znana poręczycielowi, już w dacie zawierania umowy kredytowej, co jednoznacznie wynika z treści samej umowy kredytowej.

Nie budzi więc żadnych wątpliwości Sądu, że przedmiotowa umowa poręczenia została zawarta w ścisłym związku z umową o kredyt hipoteczny, jaki został udzielony pozwanej Spółce. Bezspornie zatem w dacie zawarcia umowy poręczenia istniał już dług wynikający z zawartej między pozwaną Spółką, a powodem umowy kredytu hipotecznego.

Zdaniem Sądu, umowa poręczenia ściśle określała sposób, w jaki odpowiadają obydwoje poręczyciele za zobowiązania kredytowe zaciągnięte przez kredytobiorcę. Pozwani: Z. U. oraz W. U. poprzez złożone poręcznie przejęli obowiązki dłużnika, tj. (...) Sp. z o.o.. gwarantując pożyczkodawcy właściwe wykonanie zobowiązania. Z § 1 umowy poręczenia nr (...) z dnia 23 lutego 2010 roku wprost wynika, że pozwani: Z. U. oraz W. U. zobowiązali się do spłaty wierzytelności przysługujących Bankowi z tytułu kredytu hipotecznego, jaki został udzielony pozwanej Spółce w kwocie 2.983.648,56 zł wraz z należnymi odsetkami, prowizjami, opłatami i kosztami z nimi związanymi. Ponadto, z treści tej umowy wprost wynika również, że pozwani: Z. U. i W. U. zobowiązali się także do spłaty innych wierzytelności przysługujących Bankowi wobec kredytobiorcy z jakichkolwiek innych tytułów istniejących w dniu zawierania umowy lub powstałych w czasie jej obowiązywania.

Wobec powyższego w sposób nie budzący wątpliwości z treści umowy poręczenia wprost wynika, że pozwani poręczyciele odpowiadają za spłatę kredytu udzielonego pozwanej Spółce, w tym za wszystkie zobowiązania, które wziął na siebie kredytobiorca, a więc za wysokość kredytu wraz z należnymi odsetkami, prowizjami, opłatami. Niewątpliwie więc w treści tej umowy w sposób nie budzący wątpliwości zostało określone to, w jaki sposób za zaciągnięte przez pozwaną Spółkę zobowiązanie kredytowe odpowiadają pozwani poręczyciele.

Z kolei w § 2 umowy poręczenia zostały zawarte postanowienia wynikające z przepisów kodeksu cywilnego, zgodnie z którymi poręczyciele zobowiązali się wykonać zobowiązanie za dłużnika w przypadku, gdy dłużnik nie wykona tego zobowiązania w terminie i na warunkach określonych w umowie kredytu.

Powyższe rozważania prowadzą do wniosku, że pozwani winni liczyć się i mieć pełną świadomość tego, że swoim podpisem akceptują treść oświadczenia zawartego w umowie poręczenia. Tym samym za bezzasadne należało uznać podniesione przez pozwanych poręczycieli w odpowiedzi na pozew twierdzenia, że biorąc pod uwagę treść umowy poręczenia nie można uznać, że doszło do skutecznego udzielenia ważnego poręczenia za dług przyszły do wysokości z góry oznaczonej, gdyż wysokość ta nie została oznaczona i nie była w okresie poręczenia możliwa do oznaczenia z góry. Raz jeszcze podkreślić należy, że umowa poręczenia była ściśle związana z umową kredytową, jaka została zawarta między powodowym Bankiem, a pozwaną Spółką. W świetle powyższego poręczyciele bezspornie mieli pełną świadomość tego, jaka była wysokość kredytu, jakie jest oprocentowanie kredytu oraz jakie są koszty związane z tym kredytem. W związku z tym nie sposób zgodzić się z pozwanymi poręczycielami, że był to kredyt przyszły i niepewny. Ta umowa bowiem została wykreowana poprzez zawarcie umowy kredytowej. Jak już wyżej wskazano, poręczyciele, którzy mieli pełną świadomość co do tego, w jaki sposób została skonstruowana umowa kredytowa, jakie zobowiązania miał kredytobiorca, wzięli na siebie ciężar spłaty zobowiązań kredytobiorcy w razie nie spłacania przez niego swojego zobowiązania względem strony powodowej.

Jeszcze raz podkreślić należy, że wierzyciel ma prawo tak ułożyć stosunek prawny w ramach obowiązujących przepisów, ażeby mieć dostateczną gwarancję uzyskania zaspokojenia w przypadku nie wywiązania się przez dłużnika z zobowiązania. Odpowiedzialność poręczycieli stała się aktualna w momencie, gdy nastąpiło łączne spełnienie dwóch przesłanek: niespełnienie świadczenia przez dłużnika głównego w terminie zakreślonym umową między kredytodawcą, tj. Bankiem (...) S.A. z siedzibą w W., a kredytobiorcą, tj. pozwaną Spółką, a także niezwłoczne zawiadomienie poręczyciela przez wierzyciela o tym fakcie. Z przedstawionych dokumentów w sposób jednoznaczny wynika, że poręczyciele otrzymali zawiadomienie o wypowiedzeniu umowy, co czyniło zadość wymaganiom nałożonym przez przepisy Kodeksu cywilnego. Po otrzymaniu tego zawiadomienia poręczyciele winni byli liczyć się z obowiązkiem spłaty zadłużenia.

Nie sposób twierdzić, że pozwani poręczyciele działali w nieświadomości, czy też braku pewności co do tego jak będą wyglądać ich zobowiązania w razie nie spłacania umowy kredytowej przez pozwaną Spółkę, w szczególności gdy się zważy na treść § 4 umowy poręczenia, zgodnie z którym poręczenie obejmowało zarówno wierzytelności zabezpieczone, jak i inne wierzytelności kredytobiorcy z tytułu umowy kredytu hipotecznego.

Jak wynika z poczynionych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych, w dniu 28 listopada 2014 roku oraz w dniu 25 września 2015 roku pomiędzy strona powodową, a pozwaną Spółką doszło do zawarcia aneksów do umowy kredytu hipotecznego nr (...) z dnia 23 lutego 2010 roku w przedmiocie kapitalizacji wymagalnych wierzytelności we wskazanych w tychże aneksach kwotach poprzez ich doliczenie do kapitału kredytu. W § 1 aneksu zawartego w dniu 28 listopada 2014 roku wprost zostało wskazane, że w wyniku dokonanej kapitalizacji kapitał kredytu wynosi 1.857.848,12 zł, a z kolei z treści aneksu, jaki został sporządzony w dniu 25 września 2015 roku wynika, że po dokonanej kapitalizacji kapitał kredytu wynosił 1.915.395,70 zł. Co więcej, podkreślić należy, że te aneksy w imieniu pozwanej Spółki podpisywał Z. U., który wówczas pełnił funkcję Prezesa Zarządu pozwanej Spółki. Niewątpliwie więc Z. U. miał pełną świadomość jako poręczyciel oraz jako Prezes Zarządu (...) Sp. z o.o. braku spłaty zaciągniętego przez pozwaną Spółkę zobowiązania kredytowego, jak również miał wiedzę o problemach pozwanej Spółki ze spłatą tego zadłużenia i co do tego Sąd nie ma żadnych wątpliwości. Ponadto na tych aneksach widnieje podpis pozwanych poręczycieli. Zauważyć należy, że pozwani poręczyciele byli obecni przy sporządzaniu tych aneksów, a wiec przez cały czas monitorowali kwestie kredytu, a co za tym idzie mieli pełną świadomość tego, jak wygląda spłata tego kredytu przez kredytobiorcę, tj. (...) Spółka z o.o.o.. Także z doświadczenia życiowego nie można przyjąć, że poręczyciele nie byli świadomi co do tego, jakie są zobowiązania głównego kredytobiorcy, w szczególności, że zawierając umowę poręczenia z powodowym Bankiem, pozwani poręczyciele przyjęli na swoje barki ciężar spłaty zobowiązania pieniężnego kredytobiorcy, w razie nie wywiązywania się z tego obowiązku przez pozwaną Spółkę. Innymi słowy, w ocenie Sądu, oświadczenia składane przez poręczycieli zostały złożone przez nich z pełną świadomością i widzieli oni, w jakim celu i na czyją rzecz oświadczenie składają.

Wobec powyższego, zdaniem Sądu, twierdzenia pozwanych poręczycieli przedstawione w złożonej przez nich odpowiedzi na pozew stanowią jedynie działania pozwanych mające na celu uchylenia się od odpowiedzialności, a w konsekwencji uzyskanie korzystnego dla siebie rozstrzygnięcia.

Wskazać należy, że do innych zobowiązań (wierzytelności) kredytobiorcy należą koszty postępowania oraz opłata od pozwu. W skład tych kosztów nie wchodzą koszty zastępstwa procesowego. Również na pokrycie tychże kosztów poręczyciele – stosownie do § 4 umowy poręczenia się godzili, gdyż przyjęli na siebie inne zobowiązana kredytobiorcy, a koszty postepowania są innymi kosztami, które wynikły na skutek tego, że kredytobiorca przestał spłacać swoje zobowiązania. Koszty postępowania są kosztami oczywistymi, a nie nieprzewidywalnymi.

Rozstrzygając w niniejszej sprawie Sąd nie uwzględnił również zarzutów pozwanych poręczycieli w których podnosili, że z treści umowy kredytu nie sposób jasno i klarownie przewidzieć wysokości oprocentowania kredytu w okresie trwania umowy kredytowej, a tym samym przyszłego zobowiązania pozwanych poręczycieli. W § 5 umowy przewidziano, że oprocentowanie kredytu stanowi sumę marży i stawki referencyjnej 12M WIBOR dla waluty kredytu. Z kolei z § 8 Regulaminu kredytowania hipotecznego wynika, że oprocentowanie kredytu jest zmienne, chyba że co innego wynika z umowy kredytu i stanowi sumę marży kredytowej i stawki referencyjnej dla danej waluty kredytu. Każdorazowa zmiana wysokości oprocentowania kredytu nie mogła powodować wzrostu tego oprocentowania ponad obowiązujące bieżąco oprocentowanie maksymalne określone w treści art. 359 § 2 ¹k.c, a wszelkie zmiany oprocentowania kredytu przez Bank sprzeczne z ww. postanowieniem prowadzić mogły jedynie do wzrostu stopy oprocentowana do wysokości odpowiadającej stopie oprocentowania maksymalnego ( § 5 pkt 5 umowy kredytowej). Zatem przyjąć należy, że kwestia oprocentowania kredytu została określona zgodnie z zasadą swobody kontraktowej, a pozwani podpisując umowę godzili się na takie oprocentowanie. Skoro więc w świetle poczynionych wyżej ustaleń, ani kredytobiorca, ani poręczyciele nie podołali obowiązkom wynikającym z poręczonej umowy o kredyt hipoteczny, to powództwo należało uznać za zasadne w całości zarówno co do roszczenia głównego, jak i co do odsetek (art. 481 k.c.).

Zgodnie z art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia chociażby nie poniósł z tego tytułu żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Jak wynika z regulaminu kredytowania Bank miał prawo do pobierania odsetek obliczanych od kwoty wypłaconego przez Bank i niespłaconego przez kredytobiorcę kredytu. Strona powodowa była uprawniona do naliczania odsetek umownych za opóźnienie w spłacie wymagalnych rat w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego i wynosiła 10 %. Wobec zmiany sposobu definiowania odsetek w przepisach kodeksu cywilnego z dniem 01 stycznia 2016 roku powód domagał się zasądzenia tych odsetek od kwoty kapitału od dnia 27 lipca 2017 roku do dnia zapłaty. W związku z powyższym powodowy Bank był uprawniony do naliczenia odsetek umownych za opóźnienie według ww. stopy procentowej, nie więcej jednak niż w wysokości odsetek maksymalnych i w konsekwencji Sąd ustalił odsetki za opóźnienie na kwotę 194.181,59 zł. Stosownie do postanowień zawartej umowy strona powodowa była także uprawniona do naliczania odsetek umownych za opóźnienie od kwoty niespłaconych w terminie zobowiązań w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonych od dnia 28 lipca 2017 roku do dnia zapłaty, które strona powodowa określiła na kwotę 76.169,92 zł.

Jak już wyżej wskazano powód sprostał swoim powinnościom dowodowym, co do wykazaniasamego faktu udzielenia kredytu, wysokości pożyczonej kwoty, jak również wysokości naliczonych odsetek i wykazał zasadność swojego powództwa w całości.

Dlatego też, mając powyższe na uwadze Sąd, uwzględniając powództwo, orzekł jak w punkcie I sentencji wyroku.

Ponadto orzeczono o kosztach procesu na podstawie art. 98 k.p.c. i art. 105 § 2 k.p.c., zasądzając od pozwanych, jako przegrywających sprawę, solidarnie na rzecz strony powodowej, jako wygrywającej sprawę poniesione koszty procesu. Art. 13 u.k.s.c. reguluje kwestie związane ze sprawami cywilnymi o prawa majątkowe, w których od pism pobiera się opłatę stosunkową oraz dolną i górną granicę wysokości opłaty stosunkowej. Określenie dolnej i górnej granicy wysokości opłaty stosunkowej oznacza, że opłata nie może zostać ustalona na poziomie niższym niż 30 zł i wyższym aniżeli 100 000 zł. Maksymalna opłata stosunkowa może zostać pobrana od pism w sprawach o prawa majątkowe, w których wartość przedmiotu sporu lub wartość przedmiotu zaskarżenia będą wynosić 2 000 000 zł albo będą wyższe od tej kwoty. Gdy wartość przedmiotu sporu lub wartość przedmiotu zaskarżenia będą wyższe od tej kwoty, wówczas opłata stosunkowa, niezależnie od rozmiaru przekroczenia wartości przedmiotu sporu lub wartości przedmiotu zaskarżenia, będzie wynosić zawsze 100 000 zł.

Wobec powyższego w niniejszej sprawie opłata sądowa od pozwu wynosiła 100.000 zł, natomiast pozostałe koszty stanowiły opłaty kancelaryjne, które zamknęły się w łącznej wysokości 243,32 zł. W związku z tym Sąd zasądził od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwotę 100.243,32 zł, tytułem kosztów postępowania, orzekając jak w punkcie II sentencji wyroku.