Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 października 2018 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Zbigniew Kapiński (spr.)

Sędziowie: SA – Ewa Gregajtys

SO (del.) – Katarzyna Capałowska

Protokolant: – st. sekr. sąd. Anna Grajber

przy udziale oskarżyciela posiłkowego S. L.

oraz Prokuratora Jacka Pergałowskiego

po rozpoznaniu w dniu 11 października 2018 r.

sprawy

1)  S. K. urodz. (...) w W. s. Z. i T. z d. B.,

1)  H. S. urodz. (...) w S. s. M. i U. z d. K.

oskarżonych z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k., art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zb. z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. (ad. 1) i art. 159 k.k., art. 119 § 1 k.w., art. 280 § 2 k.k. (ad.2)

na skutek apelacji, wniesionych przez obrońców obu oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 13 lutego 2018 r. sygn. akt VIII K 167/17

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w odniesieniu do oskarżonych S. K. i H. S.;

I.  zwalnia obu oskarżonych od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, wydatkami obciążając Skarb Państwa;

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokatów M. W. i W. W. – Kancelarie Adwokackie w W. po 738 (siedemset trzydzieści osiem) złotych w tym 23% VAT tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu oskarżonych wykonywaną w postępowaniu odwoławczym przed Sądem Apelacyjnym.

UZASADNIENIE

Prokuratura oskarżyła S. K. o popełnienie dwóch czynów określonych w art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. oraz z art. 280 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zb. z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., zaś H. S. o popełnienie dwóch czynów z art. 280 § 2 k.k.

Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 13 lutego 2018 r.:

1. oskarżonego S. K. w ramach zarzucanego mu w pkt 1 aktu oskarżenia czynu uznał za winnego tego, że w dniu 27 marca 2017 r. około godziny 21:40 w okolicy Dworca (...) w W., działając wspólnie i w porozumieniu z jedną nieustaloną i dwiema ustalonymi osobami, z których jedna posługiwała się niebezpiecznym przedmiotem w postaci metalowej pałki, wziął udział w pobiciu P. W., polegającym na zadawaniu uderzeń metalową pałką, pięścią i kopnięć po całym ciele pokrzywdzonego, będąc uprzednio skazanym w warunkach określonych w art. 64 § 1 k.k., tj. czynu z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. skazał go i wymierzył mu karę 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

2. oskarżonego S. K. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie 2 aktu oskarżenia czynu, z tym że uzupełnił jego opis w ten sposób, że po słowach: „grożeniu połamaniem nogi pokazywaną pałką” dodał słowa: „i zadawaniu ciosów opisaną pałką” i za to na podstawie art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zb. z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. skazał go i na podstawie art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 8 (ośmiu) lat pozbawienia wolności;

3. na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k. i art. 86 § 1 k.k. opisane w punktach 1-2 sentencji wyroku kary pozbawienia wolności połączył i wymierzył S. K. karę łączną 10 (dziesięciu) lat pozbawienia wolności;

natomiast:

4. oskarżonego H. S. w ramach zarzucanego mu w pkt 1 aktu oskarżenia czynu uznał za winnego tego, że w dniu 27 marca 2017 r. około godziny 21:40 w okolicy Dworca (...) w W., działając wspólnie i w porozumieniu z jedną nieustaloną i dwiema ustalonymi osobami, posługując się niebezpiecznym przedmiotem w postaci metalowej pałki, wziął udział w pobiciu P. W., polegającym na zadawaniu uderzeń metalową pałką, pięścią i kopnięć po całym ciele pokrzywdzonego, tj. czynu z art. 159 k.k. i za to na podstawie art. 159 k.k. skazał go i wymierzył mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności;

5. oskarżonego H. S. w ramach zarzucanego mu w pkt 1 aktu oskarżenia czynu uznał nadto za winnego tego, że w dniu 27 marca 2017 r. około godziny 21:40 w okolicy Dworca (...) w W. wraz z inną nieustaloną osobą dokonał kradzieży mienia ruchomego w postaci plecaka z zawartością: trzech telefonów marek N., H. i S. X., koszulki oraz żywności o łącznej kwocie około 130 zł na szkodę P. W., tj. czynu stanowiącego wykroczenie z art. 119 § 1 Kodeksu wykroczeń, i za to na podstawie art. 119 § 1 Kodeksu wykroczeń skazał go i wymierzył mu karę 30 (trzydziestu) dni aresztu;

6. oskarżonego H. S. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie 2 aktu oskarżenia czynu, z tym że uzupełnia jego opis w ten sposób, że po słowach: „grożeniu połamaniem nogi pokazywaną pałką" dodaje słowa: „i zadawaniu ciosów opisaną pałką” i za to na podstawie art. 280 § 2 k.k. skazał go i wymierzył mu karę 6 (sześciu) lat pozbawienia wolności;

7. na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k. i art. 86 § 1 k.k. opisane w punktach 4 i 6 sentencji wyroku kary pozbawienia wolności połączył i wymierzył H. S. karę łączną 7 (siedmiu) lat pozbawienia wolności;

8. na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonych środek kompensacyjny: odnośnie osoby S. K. w postaci obowiązku naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody, w całości, poprzez zapłatę na rzecz oskarżyciela posiłkowego S. L. kwoty 898 zł (osiemset dziewięćdziesiąt osiem złotych) oraz wobec S. K. i H. S. poprzez zapłatę przez nich solidarnie na rzecz oskarżyciela posiłkowego S. L. zadośćuczynienia w kwocie 5 000 zł (pięć tysięcy złotych);

11. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonych łącznych kar pozbawienia wolności zaliczył:

a) S. K. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 27.03.2017 r. do dnia 13.02.2018 r., przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniu kary pozbawienia wolności,

b) H. S. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie o dnia 27.03.2017 r. do dnia 12.02.2018 r., przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniu kary pozbawienia wolności.

Ponadto Sąd Okręgowy orzekł w przedmiocie dowodów rzeczowych, kosztów sądowych oraz wynagrodzenia za obronę z urzędu oskarżonego.

Powyższy wyrok został zaskarżony przez obrońców obu oskarżonych na ich korzyść.

Obrońca oskarżonego H. K. na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 1, 2, 3 i 4 k.p.k. wyrokowi temu zarzuciła:

1.  na podstawie art. 438 pkt 1 k.p.k. naruszenie prawa materialnego poprzez błędne przyjęcie, że czyny S. K. - pobicie i zniszczenie okularów S. L. wyczerpały znamiona przestępstwa określonego w art. 280 § 2 k.k. w zw. z 64 § 2 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zb. z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k., w sytuacji w której oskarżony nie ukradł od pokrzywdzonego pieniędzy, a także nie używał wobec pokrzywdzonego żadnego niebezpiecznego narzędzia oraz że zniszczenie okularów stanowi czyn określony w art. 288 § 1 k.k., w sytuacji gdy jest to co najwyżej czyn określony w art. 288 § 2 k.k.

2. na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. naruszenie prawa do obrony oskarżonego, określonego w art. 6 k.p.k., będącego wyrazem art. 42 ust. 2 Konstytucji RP w zw. z art. 392 § 2 k.k. oraz w zw. z art. 170 k.p.k. poprzez:

a. odmowę dokonania zawnioskowanych czynności przez oskarżonego, co uniemożliwiło mu skuteczną obronę, w szczególności poprzez odmowę doprowadzenia świadka E. G. na rozprawę, co uniemożliwiło zadawanie świadkowi pytań,

b. odrzucenie wniosku o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania świadków- funkcjonariuszy Policji na okoliczność przebiegu zatrzymania oskarżonego - w szczególności zatrzymania oskarżonego w innym miejscu niż H. S. i T. W., sposobu okazania świadkom zdarzenia- P. W. i E. G.,

c. odrzucenie wniosku oskarżonego o przeprowadzeniu dowodu z przesłuchania świadka zdarzenia- kobiety która zgłosiła pobicie P. W. na policję, co uniemożliwiło oskarżonemu dowiedzenie, że nie brał on udziału w przedmiotowym zdarzeniu.

3. na podstawie art. 438 pkt 3 błędy w ustaleniach faktycznych, które mogły mieć wpływ na wynik postępowania, w szczególności:

a. błędne ustalenie, iż oskarżony wziął udział w pobiciu P. W.,

b. błędne ustalenie, iż oskarżony ukradł od S. L. 100 zł po uprzedniej groźbie i pobiciu pokrzywdzonego,

c. błędne ustalenie, iż oskarżony w trakcie zdarzenia z udziałem S. L. korzystał z metalowej pałki, stanowiącej niebezpieczne narzędzie.

4. z ostrożności procesowej, na podstawie art. 438 pkt 4 k.p.k., rażącą niewspółmierność wysokości kary przez orzeczenie kary łącznej dziesięciu lat pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania, w sytuacji w której okoliczności sprawy przemawiają za niższym wymiarem kary, w szczególności wobec konieczności zmiany kwalifikacji prawnej czynów.

Mając na uwadze powyższe zarzuty wniosła o:

1.  uchylenie zaskarżonego wyroku w części dotyczącej S. K. i przekazanie sprawy prokuratorowi w celu przeprowadzenia postępowania przygotowawczego na zasadach ogólnych, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. Z ostrożności procesowej, na wypadek gdyby Sąd nie uznał przesłanek do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy prokuratorowi w celu przeprowadzenia postępowania przygotowawczego lub przekazania sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania;

1.  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od I z zarzuconych mu w akcie oskarżenia czynów tj. wzięcia udziału w pobiciu P. W. (czynu z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k.), uniewinnienie od II z zarzuconych w akcie oskarżenia czynów tj. rozboju wobec S. L., ewentualnie o zmianę kwalifikacji czynu dokonanego wobec S. L. z czynu określonego w art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 64 §2 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zb. z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. na czyn określony w art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 288 § 2 k.k.

Natomiast obrońca oskarżonego H. S. na podstawie art. 425 § 1, 2 i 3 k.p.k. i art. 444 k.p.k. zaskarżył wyrok w całości rozstrzygając o karze i środkach karnych.

W stosunku do pierwszego zarzucanego czynu na podstawie art. 427 § 2 k.pk. i art. 438 pkt 1 i 4 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił obrazę prawa materialnego oraz rażącą niewspółmierność kary:

- art. 159 k.k. poprzez jego błędną wykładnię polegają na przyjęciu, iż pałka obłożona okładziną z tworzywa sztucznego, którą oskarżony H. S. zadawał ciosy pokrzywdzonemu P. W. stanowiła niebezpieczny przedmiot,

- poprzez wymierzenie oskarżonemu najsurowszej kary tj. 30 dni aresztu za wykroczenie z art. 119 § 1 k.w., podczas gdy wartość skradzionych przedmiotów wynosiło zaledwie 130 zł, co sprawia że kara jest rażąco niewspółmierna;

W stosunku do drugiego zarzucanego czynu na podstawie art. 427 § 2 k.pk. i art. 438 pkt 1 i 2 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił obrazę prawa materialnego i obrazę przepisów postępowania mogącą mieć wpływ na wynik postępowania:

- art. 5 § 2 k.p.k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, iż H. S. zadawał pokrzywdzonemu S. L. uderzenia pałką, podczas gdy takie ustalenie Sąd Okręgowy oparł jedynie na zeznaniach pokrzywdzonego S. L., który podczas rozprawy głównej zeznał, iż nie jest w stanie na 100 % powiedzieć, że go uderzono pałką, co miało wpływ na wymiar kary,

- art. 280 § 2 k.k. poprzez jego błędną wykładnię polegają na przyjęciu, iż pałka obłożona okładziną z tworzywa sztucznego, którą oskarżony H. S. bił pokrzywdzonego P. W. stanowiła niebezpieczny przedmiot.

Na podstawie art. 427 § 1 k.pk. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

* zakwalifikowanie I zarzucanego oskarżonemu H. S. czynu:

- z art. 158 § 1 k.k. (oraz wymierzenia mu za nią kary pozbawienia wolności w dolnej granicy ustawowego zagrożenia) i

- art. 119 § 1 k.w. (oraz wymierzeniu mu za nią kary 20 zł grzywny), oraz

* wyeliminowanie z opisu II zarzucanego oskarżonemu H. S. czynu słów „i zadawaniu ciosów opisaną pałką” oraz zakwalifikowanie II zarzucanego oskarżonemu H. S. czynu z art. 280 § 1 k.k. oraz wymierzenia mu za nią kary pozbawienia wolności w dolnej granicy ustawowego zagrożenia oraz

* wymierzenie za zbiegające się kary pozbawienia wolności, kary łącznej opartej na zasadzie (pełnej) absorpcji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Wniesione przez obrońców oskarżonych apelacje nie są zasadne i nie zasługują na uwzględnienie zawarte w nich zarzuty oraz wnioski końcowe.

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego S. K..

Przed merytorycznym rozważeniem poszczególnych zarzutów zawartych w petitum przedmiotowej apelacji należy zauważyć, że jej autorka w odniesieniu do dwóch czynów przypisanych oskarżonemu S. K. postawiła wszystkie możliwe rodzajowo zarzuty określone w art. 438 k.p.k. nie wskazując w żaden sposób, które konkretnie zarzuty odnoszą się do poszczególnych czynów. W ramach tych zarzutów w odniesieniu do czynu określonego w pkt 2 wyroku kwestionowana jest zarówno kwalifikacja prawna poprzez zarzut obrazy prawa materialnego jak również dokonane przez Sąd meriti ustalenia faktyczne poprzez zawarty w pkt 3 petitum zarzut błędu w ustaleniach faktycznych. Zatem w odniesieniu do tego samego czynu przypisanego oskarżonemu S. K. w pkt 2 zaskarżonego wyroku kwestionowane są zarówno ustalenia faktyczne jak również kwalifikacja prawna, co świadczy o formalnej wadliwości omawianego środka zaskarżenia. Przypomnieć należy autora apelacji, że z utrwalonego w tym zakresie orzecznictwa zarówno Sądu Najwyższego jak również Sądów Apelacyjnych w sposób jednoznaczny wynika, że postawienie przez skarżącego zarzutu obrazy prawa materialnego dotyczy prawno – karnej oceny zachowania oskarżonego tylko wówczas gdy nie jest kwestionowany żaden element strony przedmiotowej i podmiotowej ustaleń faktycznych. Za wadliwe formalnie uznać zatem należy jednoczesne kwestionowanie ustaleń faktycznych oraz kwalifikacji prawnej odnośnie tego samego czynu przypisanego oskarżonemu.

Rozważając zaś kwestię zasadności i trafności poszczególnych zarzutów zawartych w omawianym środku zaskarżenia uznać należy, że całkowicie chybiony i bezpodstawny jest zarzut obrazy prawa materialnego zawarty w pkt 1 petitum. Skarżąca dopatruje się obrazy art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zb. z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w tym, że skoro jej zdaniem oskarżony nie ukradł od pokrzywdzonego pieniędzy, a także nie używał wobec niego żadnego niebezpiecznego narzędzia to tym samym jej zdaniem zachowanie oskarżonego nie wypełniło znamion przestępstwa kradzieży, a tym bardziej nie wypełniło przesłanek rozboju (str. 9 uzasadnienia apelacji). Natomiast z dalszych wywodów autorki apelacji wynika, że skoro tylko H. S. używał wobec pokrzywdzonego S. L. metalowej pałki, zaś oskarżony S. K. „nie używał żadnych narzędzi, tym bardziej które można było zakwalifikować jako niebezpieczne”, to w takiej sytuacji doszło do błędnego zastosowania art. 280 § 2 k.k. w odniesieniu do drugiego z wymienionych oskarżonych. Zdaniem Sądu Apelacyjnego taki sposób argumentacji w omawianym zakresie świadczy o braku podstawowej wiedzy i znajomości orzecznictwa sądowego dotyczącego problematyki rozboju kwalifikowanego, określonego w art. 280 § 2 k.k. Przypomnieć zatem należy autorce apelacji, że dla przypisania współsprawstwa w przestępstwie określonym w art. 280 § 2 k.k. nie jest wymagane, aby każdy ze sprawców posługiwał się bronią palną, nożem lub innym podobnie niebezpiecznym przedmiotem obezwładniającym. Wystarczy, że czyni to jeden ze współdziałających, zaś pozostali obejmują swoim zamiarem zespół przedmiotowych znamion przestępnego działania. Podkreślić także należy, że z utrwalonego orzecznictwa wynika również, że dla bytu przestępstwa z art. 280 § 1 k.k. i odpowiedzialności karnej nie ma znaczenia, który z oskarżonych zabrał fizycznie określone przedmioty lub pieniądze pokrzywdzonemu, ani też który z nich osiągnął korzyść materialną.

Dla bytu przestępstwa z art. 280 § 2 k.k. nie jest konieczne także aby sprawcy działający wspólnie uzgodnili uprzednio, że przestępstwa dokonają z użyciem niebezpiecznego narzędzia. Użycie takowego może bowiem nastąpić w trakcie dokonywanego już rabunku i to nawet przez jednego ze sprawców, jeżeli pozostali na takie działanie wyrażają, nawet w sposób dorozumiany zgodę w tym zwłaszcza gdy uczestniczą nadal w dokonywanym rozboju, aż do uzyskania rzeczy (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 22 grudnia 2017 r., II AKa 395/17, Lex 2444488).

W ocenie Sądu odwoławczego w realiach dowodowych i faktycznych występujących w przedmiotowej sprawie kwalifikacja prawna obu przypisanych oskarżonemu czynów jest prawidłowa i nie budzi ona żadnych zastrzeżeń bowiem odzwierciedla ona w sposób właściwy zachowanie S. K..

Podniesione zaś przez skarżącą wywody nie mają charakteru merytorycznego i nie podważają w żaden sposób zasadności stanowiska Sądu I instancji w omawianym zakresie.

Za całkowicie chybiony i bezpodstawny uznać również należy zawarty w pkt 2 petitum zarzut naruszenia prawa do obrony oskarżonego określonego w art. 6 k.p.k. Wbrew twierdzeniom skarżącej Sąd Okręgowy nie naruszył zarówno art. 6 k.p.k., jak również pozostałych przepisów Kodeksu prawa karnego wymienionych w tym zarzucie tj. art. 392 § 2 k.p.k. oraz art. 170 k.p.k., jak również art. 42 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

W ocenie Sądu odwoławczego wnioski dowodowe wymienione w pkt a, b i c zostały przez Sąd I instancji rozpoznane w sposób prawidłowy i zasadnie zostały oddalone postanowieniem z dnia 6 lutego 2018 r. Podnoszona przez obrońcę oskarżonego kwestia, kto zgłosił zdarzenie na Policję nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy w sytuacji gdy na podstawie zgromadzonych w sprawie dowodów w tym zeznań pokrzywdzonych istniała możliwość ustalenia przebiegu zdarzeń dotyczących obu czynów i Sąd Okręgowy tego rodzaju jednoznaczne i trafne ustalenia poczynił. Nie można także zaakceptować stanowiska skarżącej, że rysopisy sprawców podane przez przesłuchanych w sprawie świadków w tym skrzywdzonych są niespójne, gdyż nie znajduje ono oparcia w realiach dowodowych występujących w przedmiotowej sprawie.

Sąd Okręgowy w sposób prawidłowy i zgodny z zawartą w art. 7 k.p.k. ocenił zarówno zeznania pokrzywdzonych P. W. i S. L. jak również zeznania pozostałych przesłuchanych w sprawie świadków tj. E. G. oraz funkcjonariuszy Policji.

Pokrzywdzony P. W. rozpoznał w zatrzymanych w wyniku penetracji osobach obu napastników, którzy brali udział w jego pobiciu.

Również S. L., który podczas rozprawy w sposób jednoznaczny rozpoznał oskarżonych jako sprawców rozboju, opisał w sposób konkretny przebieg zdarzenia w trakcie którego sprawcy go zatrzymali i zażądali wydania pieniędzy. Relacja tego świadka odnośnie tego w jaki sposób sprawcy rozboju mu grozili, jak używali przemocy, w tym przy użyciu metalowej pałki przez jednego z napastników, oraz jak był bity i w jaki sposób zniszczono mu okulary, jest zdaniem Sądu logiczna i przekonująca i zasadnie zeznania obu pokrzywdzonych stanowiły podstawę do dokonania trafnych i jednoznacznych ustaleń faktycznych.

Brak jest więc podstaw aby te ustalenia kwestionować jak czyni to autorka apelacji w zarzucie zawartym w pkt 3. Odnosząc się do tego zarzutu należy w sposób jednoznaczny podkreślić, że zarzut z pkt 3c jest nie tylko chybiony i bezpodstawny, ale jego postawienie świadczy albo o słabej znajomości akt przedmiotowej sprawy przez autorkę apelacji, lub też o braku lojalności wobec ustalonych w sprawie faktów. Z ustaleń Sądu meriti w żaden sposób nie wynika, żeby podczas rozboju dokonanego na osobie S. L. metalowej pałki używał ktoś inny oprócz oskarżonego H. S.. Z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku wynika bowiem, że S. K. wyprowadzał uderzenia z ręki oraz, że zadał pokrzywdzonemu bardzo silny cios pięścią w twarz oraz, że zerwał z twarzy okulary, zgniótł je w dłoni i wyrzucił na ziemię. Tak więc autorka przedmiotowej apelacji w ramach omawianego zarzutu kwestionuje w istocie ustalenie przez Sąd Okręgowy czegoś, czego w rzeczywistości w ogóle nie ustalono i to jest kolejny argument świadczący o bardzo niskim i słabym poziomie merytorycznym analizowanej apelacji oraz o oczywistej bezzasadności postawionych w niej zarzutów.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego pozostałe elementy stanu faktycznego kwestionowane w pkt 3a i b dotyczące udziału oskarżonego S. K. w pobicie P. W. oraz faktu, że w trakcie rozboju oskarżony ten otrzymał od S. L. 2 banknoty w łącznej kwocie 100 zł nie budzą żadnych zastrzeżeń i mają pełne oparcie w zeznaniach obu pokrzywdzonych. Uznać zatem należy, że dokonane przez Sąd meriti ustalenia faktyczne odnośnie przebiegu obu czynów przypisanych oskarżonemu S. K. są prawidłowe i mają pełne oparcie w materiale dowodowym zgromadzonym w przedmiotowej sprawie.

Na uwzględnienie nie zasługuje również zarzut rażącej niewspółmierności kary łącznej podniesiony z ostrożności procesowej. Zdaniem Sądu odwoławczego orzeczone wobec oskarżonego S. K. kary jednostkowe 3 lata i 6 miesięcy za pierwszy czyn i 8 lat za czyn określony w pkt 2 wyroku są dosyć surowe, ale są to kary adekwatne do charakteru i okoliczności popełnionych przestępstw, stopnia winy oskarżonego oraz stopnia społecznej szkodliwości obu tych przestępstw. Również kara łączna orzeczona w wymiarze 10 lat pozbawienia wolności przy zastosowaniu zasady asperacji nie nosi w sobie cech rażącej surowości.

Sąd Apelacyjny w pełni podziela stanowisko Sądu I instancji zawarte w końcowej części uzasadnienia wyroku gdzie w sposób bardzo szczegółowy, logiczny i przekonujący wykazano zasadność orzeczenia wobec oskarżonego S. K. zarówno kar jednostkowych jak i kary łącznej w ustalonym wymiarze. Zaznaczyć także należy, że Sąd meriti uwzględnił przy wymiarze tych kar wszystkie istotne okoliczności występujące w przedmiotowej sprawie i nadał im właściwe znaczenie. Dlatego też przyjąć należy, że w sposób w pełni prawidłowy zastosowane zostały dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k.

Autorka omawianej apelacji nie wskazuje zaś zarówno w treści zarzutu z pkt 4 jak również w uzasadnieniu środka zaskarżenia żadnych merytorycznych i przekonujących argumentów wykazujących, że orzeczone kary jednostkowe oraz kara łączna noszą w sobie cechy rażącej surowości w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. Wywody skarżącej w istocie odnoszą się do ponownego kwestionowania oceny materiału dowodowego przez Sąd meriti oraz przyjętej przez ten Sąd kwalifikacji prawnej.

W tym zakresie obrońca oskarżonego uzasadniając zarzut rażącej niewspółmierności kary kwestionuje całkowicie bezpodstawnie kwalifikację prawną z art. 288 § 1 k.k. poprzez błędny rodzajowo zarzut obrazy prawa materialnego w sytuacji gdy art. 288 § 1 k.k. nie był przecież podstawą wymiaru kary orzeczonej wobec S. K. za dokonany rozbój kwalifikowany a był on jedynie jednym z przepisów wymienionych zasadnie w podstawie skazania tego oskarżonego.

Taki sposób argumentacji zarzutu określonego w art. 438 pkt 4 k.p.k. po raz kolejny świadczy zarówno o braku profesjonalizmu autorki omawianej apelacji jak również o całkowitej i oczywistej bezzasadności omawianego zarzutu zwartego w pkt 4 petitum apelacji.

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego H. S..

Podniesione w przedmiotowej apelacji zarzuty są również całkowicie chybione i bezpodstawne.

Nie można zaakceptować stanowiska skarżącego, że metalowa pałka, którą oskarżony H. S. zadawał ciosy pokrzywdzonemu P. W. nie stanowiła niebezpiecznego przedmiotu w rozumieniu art. 159 k.k. Z ustaleń Sądu meriti, których autor przedmiotowej apelacji nie kwestionuje wynika w sposób jednoznaczny, że H. S. uderzał pokrzywdzonego po całym ciele metalową pałką długości 37,5 cm, obłożoną na długości 17 cm kolorową okładziną z tworzywa sztucznego. Zdaniem Sądu odwoławczego adwokat jako profesjonalny podmiot powinien być lojalny wobec faktów oraz materiału dowodowego danej sprawy. Autor omawianej apelacji podnosząc okoliczność, że pałka była obłożona okładziną z tworzywa sztucznego nie dostrzega albo też nie chce dostrzec, że to obłożenie dotyczyło tylko części przedmiotowej pałki (17 cm długości). Nie można zatem uznać, że przedmiotowa okoliczność pozbawia użytą przez oskarżonego metalową pałkę cech niebezpiecznego narzędzia w rozumieniu art. 159 k.k. Orzeczenie Sądu Apelacyjnego w Lublinie do którego odwołuje się skarżący nie może mieć zastosowania w przedmiotowej sprawie gdyż inne są realia faktyczne dotyczące właściwości fizycznych użytej przez oskarżonego metalowej pałki.

Stanowisko Sądu Okręgowego, że używana przez sprawców metalowa pałka, choć pokryta na części swej długości pasem z tworzywa sztucznego bez wątpienia jest przedmiotem niebezpiecznym, jest całkowicie trafne i znajduje oparcie w powołanych wyrokach Sądów Apelacyjnych w Lublinie oraz w K..

Z powyższych względów brak jest zatem podstaw do kwestionowania przyjętej w wyrokach kwalifikacji prawnej w odniesieniu do oskarżonego H. S..

Nie zasługuje również na uwzględnienie zarzut rażącej niewspółmierności kary dotyczącej czynu określonego w art. 119 § 1 k.w. Eksponowana przez autora apelacji wartość skradzionych przedmiotów wynosząca 130 zł nie może w żaden sposób świadczyć o tym, że kara 30 dni aresztu orzeczona za ten czyn nosi w sobie cechy rażącej surowości w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. Z tej części pisemnych motywów zaskarżonego wyroku, która odnosi się do kwestii wymiaru kar orzeczonych wobec oskarżonego za poszczególne czyny oraz kary łącznej wynika, że przy wymiarze kar Sąd meriti wziął pod uwagę wszystkie istotne okoliczności, w tym stopień winy oraz stopień społecznej szkodliwości i zasadnie uznano, że jest ona niezwykle wysoka.

Rozważania Sądu Okręgowego zawarte na str. 13 – 14 wskazują na to, że przy wymiarze kar uwzględnione zostały w sposób prawidłowy wszystkie dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k. W tym zakresie trafnie uznano za okoliczności obciążające dotychczasowy tryb życia oskarżonego jego głęboką demoralizację, uprzednią karalność ale jednocześnie uwzględniono zasadnie jako okoliczność łagodzącą przyznanie się oskarżonego do winy.

Nie zasługują na uwzględnienie również pozostałe zarzuty dotyczące czynu określonego w pkt 2 aktu oskarżenia i przypisanego w pkt 6 zaskarżonego wyroku.

Podkreślić należy, że zarzut obrazy prawa materialnego tj. art. 280 § 2 k.k. jest chybiony i bezpodstawny z tych samych powodów co zarzut obrazy art. 159 k.k. i dotyczy tej samej kwestii a mianowicie tego czy metalowa pałka, której używał oskarżony H. S. jest niebezpiecznym narzędziem w rozumieniu art. 280 § 2 k.k. Sąd meriti na str. 11 uzasadnienia wyroku kwestię kwalifikacji prawnej dotyczącej czynu zarzucanego obu oskarżonym w pkt 2 a/o przeanalizował w sposób prawidłowy i zasadnie uznał, że dla przyjęcia, iż przedmiot którym posłużył się sprawca rozboju jest niebezpiecznym w rozumieniu art. 280 § 2 k.k. Zasadnicze i decydujące znaczenie mają cechy tego przedmiotu i tymi cechami w przedmiotowej sprawie był materiał (metal), z którego pałka została wykonana. Wywody skarżącego poza eksponowaną kwestią długości pałki i jej pokryciem (częściowym) okładziną z tworzywa sztucznego nie zawierają żadnych merytorycznych argumentów mogących skutecznie podważyć stanowisko Sądu meriti w omawianym zakresie.

Za chybiony i bezpodstawny uznać również należy zarzut obrazy art. 5 § 2 k.p.k., który jest także wewnętrznie sprzeczny z zarzutem obrazy prawa materialnego.

Wbrew twierdzeniom skarżącego zeznania pokrzywdzonego S. L. dotyczące istotnych elementów przebiegu rozboju są stanowcze i konsekwentne. Świadek opisał w jaki sposób sprawcy mu grozili, jak używali przemocy w tym metalowej pałki, którą posiadał i używał H. S.. Brak jest podstaw aby zeznania tego świadka kwestionować oraz podważać sposób oceny tego dowodu przez Sąd Okręgowy.

Sąd odwoławczy uznał zatem, że brak jest podstaw aby uwzględnić podniesione przez autora omawianej apelacji zarzuty oraz wnioski końcowe, które są całkowicie bezpodstawne.

Sąd Apelacyjny mając na uwadze powyższe uznał, że brak jest podstaw do uwzględnienia wniesionych apelacji i na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. orzekł jak w wyroku.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono zaś na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. uznając, że ich uiszczenie przez oskarżonych byłoby dla nich zbyt uciążliwe z uwagi na ich sytuację majątkową i wysokość dochodów.