Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 listopada 2018 r.

Sąd Okręgowy w Częstochowie VII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSR del. Karol Gondro

Protokolant: Dorota Chrząstek

po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2018r.

sprawy S. R., s. R. i K., ur. (...) w C.

obwinionego o czyn z art. 283 § 2 pkt 7 kp w zw. z 207 § 2 ust. 6 kp

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcy obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Częstochowie

z dnia 11 czerwca 2018 r., sygn. akt XI W 1556/17

orzeka:

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że uniewinnia obwinionego S. R. od popełnienia zarzucanego mu czynu;

2.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz obwinionego kwotę 1.416 zł (jeden tysiąc czterysta szesnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów ustanowienia obrońcy z wyboru za obie instancje;

3.  kosztami procesu za obie instancje obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt VII Ka 830/18

UZASADNIENIE

S. R. został obwiniony o to, że jako pracodawca w spółce (...) Sp. z o.o., ul. (...), (...)-(...) C., dopuścił się naruszenia przepisów bhp, a mianowicie:

do dnia 28.11.2017 r. nie wykonał podlegającemu wykonaniu nakazu organu Państwowej Inspekcji Pracy nr rej. (...)- (...)- (...)- (...) z dnia 31.03.2017 r. w części dotyczącej:

decyzji nr (...): „Zmodyfikować osłony linii technologicznej produkcji tulei papierowych w części zwijarki przecinarki Trzynożowej w taki sposób, aby nie było możliwe sięgnięcie rękami pod osłonę do strefy niebezpiecznej”, decyzji nadano rygor natychmiastowej wykonalności, decyzja dotyczyła zwijarki marki R., typ (...)

tj. o wykroczenie z art. 283 § 2 pkt 7 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. –Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r. poz. 1666 ze zm. oraz z 2017 r. Dz.U. poz. 962) w zw. z art. 207 § 2 ust. 6 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r. poz. 1666 ze zm. oraz z 2017 r. Dz.U, poz. 962)

Sąd Rejonowy w Częstochowie wyrokiem z dnia 11 czerwca 2018 roku wydanym w sprawie o sygn. akt XI W 1556/17 orzekł:

1.  uznał obwinionego S. R. za winnego zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku, stanowiącego wykroczenie z art. 283 § 2 pkt 7 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. –Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r. poz. 1666 ze zm. oraz z 2017 r. Dz.U. poz. 962) w zw. z art. 207 § 2 ust. 6 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r. poz. 1666 ze zm. oraz z 2017 r. Dz.U, poz. 962) i na mocy art. 39 § 1 k.w. odstąpił od wymierzenia kary;

2.  na podstawie art. 118 § 1, 3 i 4 k.p.w. w z art. 5 i art. 21 pkt 1 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądził od obwinionego S. R. opłatę w wysokości 30 złotych oraz zryczałtowane wydatki postępowania w kwocie 100 złotych.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł obrońca obwinionego zaskarżając go w całości i zarzucając mu naruszenie przepisów prawa materialnego tj.:

- art. 1 § 2 k.w. poprzez przyjęcie, że obwiniony ponosi winę za niewykonanie decyzji nr (...), Nakazu Państwowej Inspekcji Pracy z dnia 31 marca 2017 roku Nr rej. (...)- (...)- (...)- (...), przy jednoczesnym ustaleniu, iż decyzji tej obwiniony nie mógł obiektywnie wykonać;

- art. 283 § 2 pkt 7 k.p. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, tj. przyjęcie, iż obwiniony zrealizował znamiona zarzucanego mu wykroczenia w sytuacji, gdy Sąd ustalił, że wykonanie decyzji nr (...) Nakazu Państwowej Inspekcji Pracy z dnia 31 marca 2017 w sposób w niej określony, było obiektywnie niemożliwe, co w konsekwencji powinno doprowadzić do ustalenia, że obwinionemu nie można przypisać winy.

W konsekwencji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie obwinionego od popełnienia zarzucanego mu wykroczenia.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Wniesiona przez obrońcę obwinionego apelacja zasługiwała w całości na uwzględnienie doprowadzając do zmiany zaskarżonego wyroku i uniewinnienia S. R. od popełnienia zarzuconego mu wykroczenia.

Już na wstępie uzasadnienia rozstrzygnięcia wydanego przez Sąd Okręgowy należy zauważyć, iż jakkolwiek Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy ustalił w niniejszej sprawie stan faktyczny, to jednak błędnie uznał obwinionego S. R. za winnego zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku, stanowiącego wykroczenie z art. 283 § 2 pkt 7 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r. poz. 1666 ze zm. oraz z 2017 r. Dz.U. poz. 962) w zw. z art. 207 § 2 ust. 6 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy i odstąpił od wymierzenia kary.

Otóż przedmiotem postępowania prowadzonego w niniejszej sprawie był zarzut polegający na tym, że obwiniony nie wykonał decyzji nr (...) zawartej w Nakazie organu Państwowej Inspekcji Pracy z dnia 31 marca 2017 roku Nr rej. (...)- (...)- (...)- (...), który to nakaz obligował go do zmodyfikowania osłony linii technologicznej produkcji tulei papierowych w części zwijarki przecinarki trzy nożowej w taki sposób, aby nie było możliwe sięgnięcie rękami pod osłonę do strefy niebezpiecznej. W świetle ustaleń i rozważań Sądu Rejonowego przeprowadzone w sprawie dowody (w szczególności wyjaśnienia obwinionego oraz zeznania świadka inspektora PIP J. K.) wskazywały, że wykonanie tak określonej decyzji było niemożliwe tzn. nie było możliwe wykonanie osłony, na linii technologicznej produkcji tulei papierowych w części zwijarki i przecinarki trzynożowej, która uniemożliwi całkowicie sięgnięcie rękami do strefy niebezpiecznej. Możliwe było jedynie zmodyfikowanie osłony i ograniczenie dostępu do strefy niebezpiecznej co też obwiniony finalnie uczynił. Nakaz Państwowej Inspekcji Pracy nie obejmował jednak takiego alternatywnego rozwiązania. Tym samym stwierdzenie, że wina obwinionego polega na tym, że nie ograniczył on dostępu do strefy niebezpiecznej, było całkowicie nieuprawnione, albowiem nie ograniczenie ale wyłączenie dostępu do strefy niebezpiecznej było treścią wydanego nakazu. Gdyby w decyzji PIP obwinionemu pozostawiono wybór pomiędzy wyłączeniem i ograniczeniem dostępu, stanowisko Sądu Rejonowego byłoby uzasadnione. Podsumowując skoro obwiniony nie mógł obiektywnie wykonać nałożonego na niego obowiązku, to nie sposób uznać, aby ponosił on winę za niewykonanie nakazu Państwowej Inspekcji Pracy.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy na podstawie przepisu art. 437 § 2 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w. zmienił zaskarżony wyrok i uniewinnił obwinionego S. R. od dokonania zarzucanego mu wykroczenia.

W związku ze zmianą orzeczenia i uniewinnieniem obwinionego od przypisanego mu wykroczenia kosztami postępowania w sprawie zgodnie z treścią przepisu art. 118 § 2 k.p.w. Sąd Okręgowy obciążył Skarb Państwa. Jednocześnie Sąd Okręgowy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obwinionego kwotę 1416 złotych tytułem zwrotu kosztów ustanowienia obrońcy z wyboru za obie instancje. Podstawę do orzeczenia w tym zakresie stanowił zaś § 11 ust. 2 pkt. 4 i § 17 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800 zm. dnia 27 października 2016 roku Dz.U.2016.1668).

Na zakończenie już niejako na marginesie wskazać jeszcze należy, iż Sąd Okręgowy nie ustosunkowywał się do wniesionego środka odwoławczego i zarzutów w nim zawartych albowiem ocena zarzutów merytorycznych podniesionych we wniesionej przez obrońcę obwinionego apelacji zgodnie z treścią przepisu art. 436 k.p.k. jest bezprzedmiotowa i bezcelowa z uwagi na zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie S. R. od popełnienia zarzuconego mu wykroczenia.