Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 grudnia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu I Wydział Cywilny w składzie następującym

Przewodniczący SSR Magdalena Glinkiewicz

Protokolant st. sekr. sąd. Bożena Czajkowska

Po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2018 r. w Toruniu.

sprawy z

mał. F. G.

przeciwko:

(...) S.A. V. (...) w W.

o:

zapłatę

orzeka:

I.  zasądza od pozwanego (...) S.A. V. (...) w W. na rzecz powoda mał. F. G. kwotę 10.200 zł (dziesięć tysięcy dwieście złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 sierpnia 2017r. do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałej części;

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.307,56 zł (tysiąc trzysta siedem złotych pięćdziesiąt sześć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Toruniu kwotę 269,40 zł (dwieście sześćdziesiąt dziewięć złotych czterdzieści groszy) tytułem części nieuiszczonych wydatków;

V.  nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Toruniu kwotę 510 zł (pięćset dziesięć złotych) tytułem części opłaty od pozwu, od uiszczenia której powód był zwolniony.

Sygn. akt I C 1896/17

UZASADNIENIE

Powód F. G. reprezentowany przez przedstawiciela ustawowego M. G. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S. A. kwoty 15.000 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11.08.2017 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż w dniu 23.05.2017 r. na placu zabaw przy boisku szkolnym korzystał z bujaczki. W wyniku uszkodzonego podchwytu bujaczki, który odpadł podczas korzystania z niej F. G. spadł. Na skutek zdarzenia doznał złamania trzonu obojczyka prawego. Zalecono mu wykonanie usztywnienia ramienia w gipsie na okres 4 tygodni. Po zgłoszeniu szkody pozwanemu wypłacono pozwanemu kwotę 800 zł. Przedstawicielka ustawowa powoda nie zgodziła się ze stanowiskiem ubezpieczyciela. Podkreśliła, iż złamanie obojczyka spowodowało u powoda ograniczenie sprawności fizycznej i pozbawiło go możliwości czerpania korzyści z sezonu letniego. Małoletni źle zniósł pobyt w szpitalu, wizyty kontrolne. W trakcie założonego usztywnienia miał problem ze spaniem był przybity odczuwał ból z okolic obojczyka. Od momentu złamania do końca czerwca 2017 r. nie uczęszczał do przedszkola

Postanowieniem z dnia 25 stycznia 2018 r. Sąd Rejonowy w Toruniu zwolnił powoda od kosztów sądowych w całości.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki kosztów procesu.

W uzasadnieniu podał, iż nie kwestionuje odpowiedzialności za zdarzenie ale żądanie co do wysokości. Zaznaczył, iż ustalone i wypłacone zadośćuczynienie jest prawidłowe i odpowiednie do wielkości szkody poniesionej przez powoda. Podkreślił, iż powód nie doznał żadnego uszczerbku na zdrowiu.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 23 maja 2015 r. F. G. korzystał z huśtawki znajdującej się na placu zabaw przy boisku szkolnym Zespołu Szkół w B.. W wyniku uszkodzonego podchwytu, który odpadł, F. G. spadł z huśtawki.

Bezsporne

Z uwagi na silne dolegliwości bólowe w nocy F. G. wraz z matką udał się do Wojewódzkiego Szpitala (...) w T. Szpitala (...) dla Dzieci i Dorosłych. Rozpoznano u niego złamanie trzonu obojczyka prawego i założono unieruchomienie gipsowe typu D..

Dowód: karta informacyjna k. 15

F. G. znajdował się pod opieką (...). W dniu 16 czerwca 2017 r. zdjęto gips, w badaniu RTG stwierdzono zrost, zakończono leczenie.

Dowód: historia zdrowia i choroby k. 14 .

Korzystał również z opieki (...) Przychodni (...) w T.. Dnia 25 lipca 2017 r. zgłaszał bóle okolicy prawego obojczyka przy poruszaniu kończyną górną. Skierowany został do (...).

Dowód: historia zdrowia i choroby k. 25-26

W wyniku zdarzenia F. G. doznał złamania trzonu obojczyka prawego wygojone z nieznacznego stopnia deformacją. Uraz ten spowodował trwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 2%.

Dowód: opinia biegłego k. 114-118, 132

Obecnie posiada pełen, bez bólowy zakres ruchomości stawów prawej kończyny górnej, bez zaników mięśni. Nieznacznego stopnia deformacja obojczyka prawego jest jedynym trwałym uszczerbkiem i nie ma ona wpływu na funkcję kończyny.

Dowód: opinia biegłego k. 114-118, 132

W dniach 24 maja do 16 czerwca wymagał unieruchomienia gipsowego. Do września 2017 r. wymagał ograniczenia aktywności fizycznej (zachowania szczególnej ostrożności przez opiekunów).

Dowód: opinia biegłego k. 114-118, 132

Do dnia 16 czerwca 2017 r. wymagał pomocy osób trzecich w zakresie czynności dnia codziennego w związku z unieruchomieniem gipsowym w wymiarze 1 godziny dziennie w zakresie pielęgnacji podstawowej. Obecnie w zakresie pomocy osób trzecich wymaga pomocy odpowiedniej do wieku.

Dowód: opinia biegłego k. 114-118, 132

Bezpośrednie skutki wypadku F. G. odczuwał do września 2017 r. Po urazie odczuwał dolegliwości bólowe w wysokości 4 pkt w skali (...) 0-10 pkt. Po okresie ograniczenia aktywności m od września 2017 nie odczuwał dolegliwości bólowych.

Dowód: opinia biegłego k. 114-118, 3132

Zakończenie leczenia bezpośrednich skutków urazu nastąpiło we wrześniu 2017 r. Obecny stan zdrowia F. G. jest dobry. Proces leczenia zakończył się sukcesem, w trakcie leczenia nie doszło do komplikacji W przyszłości nie przewiduje się ujawnienia skutków zdrowotnych przebytego złamania obojczyka prawego

Dowód: opinia biegłego k. 114-118, 132

W chwili zdarzenia drogowego F. G. miał 4 lata. Przed zdarzeniem był dzieckiem aktywnym, żywym. Na skutek zdarzenia jego aktywność życiowa uległa znacznemu ograniczeniu. Nie mógł biegać, jeździć na rowerze korzystać z dotychczasowych zabaw. Z uwagi na unieruchomienie gipsowe nie mógł korzystać z okresu letniego. Dodatkowo noszenie ciężkiego gipsu łączyło się z wysokim dyskomfortem. Gips założony był na prawą rękę, obejmował cały korpus i część lewej ręki. F. G. miał problem ze spaniem, przekręcaniem się i jedzeniem. Stał się dzieckiem marudzącym, płaczliwym. Z uwagi na doznany uraz nie mógł uczęszczać do przedszkola, do którego wrócił dopiero we wrześniu 2017 r.

Dowód: zeznania świadka K. P. z 9.05.2018 r. 00:07:18-00:14:43;

zeznania świadka M. Z. z 9.05.2018 r. 00:14:43-00:20:20;

zeznania świadka M. G. z 9.05.2018 r. 00:20:47-00:30:30;

zeznania świadka P. G. (1) z 9.05.2018 r. 00:30:30 – 00:34:49

Szkoda została zgłoszona do (...) S.A. Decyzją z dnia 24 lipca 2017 r. ubezpieczyciel uznał swoją odpowiedzialność za zdarzenie i przyznał świadczenie odszkodowawcze w wysokości 800 zł

Dowód: akta szkody k. 91a

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny niniejszej sprawy Sąd ustalił na podstawie okoliczności bezspornych, faktów przyznanych przez stronę pozwaną, dokumentów, których autentyczności i zgodności z prawdą nie kwestionowała żadna ze stron, opinii biegłego oraz zeznań świadków.

Sąd w pełni dał wiarę dowodom w postaci dokumentów zgromadzonych w toku procesu, albowiem były kompletne i jasne, wraz z pozostałymi dowodami tworzyły dokładny stan faktyczny sprawy. Ich prawdziwość nie budziła w ocenie Sądu jakichkolwiek wątpliwości. Co więcej wiarygodność przedłożonych dokumentów nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się w dużej mierze na opinii biegłego ortopedy M. S..

Sąd nie jest związany opinią biegłych i ocenia je na równi z innymi środkami dowodowymi w ramach swobodnej oceny dowodów przewidzianej w art. 233 § 1 k.p.c., zgodnie z którym Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego. Ocenę opinii biegłych odróżniają jednak szczególne kryteria. Stanowią je: zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłych, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonej w niej wniosków. Przedmiotem opinii nie jest bowiem przedstawienie faktów, lecz ich ocena na podstawie wiedzy fachowej (wiadomości specjalnych). Nie podlega ona zatem weryfikacji jak dowód na podstawie kryteriów prawdy i fałszu. Nie chodzi tu bowiem o kwestię wiarygodności lecz o pozytywne lub negatywne uznanie wartości zawartego w opinii i jej uzasadnieniu rozumowania. Sąd ocenia dowód z opinii biegłego nie tylko przez pryzmat jej wniosków końcowych, ale również w oparciu o dokumentację, na podstawie której została wydana.

W przedmiotowej sprawie Sąd uznał za przekonywującą opinię biegłego, ponieważ była ona logiczna i spójna oraz udzielała w wystarczającym stopniu odpowiedzi na pytania ujęte w tezie postanowienia dopuszczającego ten dowód. Nadto opinia wydana została po zbadaniu powoda i zapoznaniu się przez biegłego z historią choroby powoda. Nie można także pominąć tego, że sporządzona została przez osobę posiadającą niepodważalną wiedzę dotyczącą dziedziny objętej zakresem przedmiotową opinią. Biegły posiadał zatem wystarczającą wiedzę i doświadczenie, by móc w prawidłowy sposób odpowiedzieć na pytania zawarte w tezie dowodowej.

Żadna ze stron nie kwestionowała opinii. Na wniosek strony powodowej biegły odpowiedział wyczerpująco na pytania dotyczące zastosowania skali (...) przy ustalania nasilenia dolegliwości bólowych u małoletniego powoda.

W ocenie Sądu nie było więc jakichkolwiek podstaw by opinię uznać za nierzetelną czy niefachową. Dlatego podzielił wnioski zawarte w opinii biegłego.

Zważyć też należy, że ugruntowany jest w orzecznictwie pogląd, według którego Sąd w sprawie do rozstrzygnięcia której wymagane są wiadomości specjalistyczne nie może wydać orzeczenia wbrew wnioskom wypływającym z opinii uznanej przez tenże Sąd za fachową i rzetelną /zob. np. wyrok SN z 26/10/2006 I CSK 166/06 – publ. Lex nr 209297 lub II UK 277/04 OSNP 2006/5-6/97/.

Za wiarygodny Sąd uznał dowód z przesłuchania świadków K. P., M. Z. oraz rodziców małoletniego powoda M. G., P. G. (2). Ich twierdzenia były jasne spójne i zgodne z wiarygodnym materiałem dowodowym. Opisywały zarówno przebieg zdarzenia, jak i jego skutki. Zeznania były wyważone i korespondowały z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym.

W związku z tym, iż pozwana nie kwestionowała swej odpowiedzialności odszkodowawczej, na powodzie spoczywał obowiązek wykazania, iż ból oraz cierpienia fizyczne i psychiczne, jakich doznał wskutek wypadku, uzasadniają wypłatę dalszej kwoty 15.000 zł.

Rzeczą pozwanego było z kolei wykazanie zaistnienia faktów niweczących lub tamujących roszczenie powoda.

W niniejszej sprawie bezsporne było, iż pozwany przyznał powodowi kwotę 800 zł. Kwestią sporną między stronami była natomiast wysokość należnego powodowi zadośćuczynienia.

Przechodząc do rozważań prawnych nad ustalonym wyżej stanem faktycznym należy na wstępie zaznaczyć, że jego analiza odbywać się musi z punktu widzenia treści przepisów art. 444 § 1 k.c. i art. 445 § 1 k.c.

Stosownie do treści przepisu art. 445 k.c., w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym, tj. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Wobec opinii biegłegoh nie może ulegać wątpliwości, że żądanie powoda zasądzenia zadośćuczynienia jest uzasadnione. Zasadniczym problemem jest jednak jego wysokość. Zadośćuczynienie przysługuje bowiem za krzywdę, a więc za szkodę o charakterze niemajątkowym, która nie przedstawia jakiejś wartości ekonomicznej.

Podkreślić w tym miejscu należy, że art. 445 § 1 k.c. nie wskazuje żadnych kryteriów, jakie należy uwzględnić przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego, pozostawiając to do oceny Sądu. Jednakże zarówno doktryna jak i judykatura wypracowały w tym względzie szeroko akceptowane stanowisko, wskazując, iż wielkość zadośćuczynienia zależy od oceny całokształtu okoliczności, a zwłaszcza stopnia i czasu trwania cierpień fizycznych i psychicznych (pobyt w szpitalu, bolesność zabiegów, dokonywane operacje, leczenie sanatoryjne), trwałości skutków czynu niedozwolonego (kalectwo, oszpecenie, bezradność życiową, poczucie nieprzydatności), prognozy na przyszłość (polepszenie lub pogorszenie stanu zdrowia), wieku poszkodowanego (zwykle większą krzywdą jest kalectwo dla osoby młodszej), niemożności wykonywania ulubionego zawodu, uprawiania sportów, pracy twórczej, utratę kontaktów towarzyskich itp. (por. m.in. wyrok SN z dnia 10 czerwca 1999r., II UKN 681/98, OSNP 2000, poz. 626). W judykaturze podkreśla się, że zadośćuczynienie pełni funkcję kompensacyjną, co oznacza, iż ma złagodzić odczuwalność doznanej krzywdy z jednej strony, z drugiej zaś jednak nie może ono być źródłem wzbogacenia (Wyrok SN z dnia 9 lutego 2000r., III CKN 582/98, niepubl.).

Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie cierpień. Obejmuje ono wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne zarówno już doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości.

Z okoliczności niniejszej sprawy, w szczególności z opinii biegłego, wynika, że w konsekwencji zdarzenia powód doznał 2 % trwałego uszczerbku na zdrowiu. Przez okres 4 tygodni wymagał zastosowania unieruchomienia gipsowego. Zastosowany opatrunek gipsowy typu D. był rodzajem gipsowej kamizelki obejmującej klatkę piersiową i chory bark. Poprzesz kontakt z dużą powierzchnia dawał on poczucie znacznej niewygody i uciążliwości. Nie można pomijać, iż darzenie łączyło się z dolegliwościami bólowymi, które najsilniejsze były bezpośrednio po wypadku i ustępowały w trakcie unieruchomienie Po zdarzeniu do 16 czerwca 2017 r. wymagał pomocy osób trzecich w czynnościach dnia codziennego. Powód odczuwał bezpośrednie skutki wypadku do września 2017 r.

Zdarzenie bez wątpienia miało wpływ na dotychczasowy stan zdrowia powoda. Powód w chwili zdarzenia miał 4 lata, był żywym i aktywnym dzieckiem. Na skutek zdarzenia nie mógł korzystać z dotychczasowych form zabaw musiał znacznie ograniczyć swoją aktywność. Nie można zapominać, iż z uwagi na wiek powoda nie rozumiał on w pełni zastosowanego wobec niego leczenia, nie miał cierpliwości do znoszenia uciążliwości ze strony zastosowanego opatrunku gipsowego. Z uwagi na to, iż do zdarzenia doszło w okresie letnim odczuwanie dyskomfortu było z pewnością silniejsze. Powód nie mógł korzystać w pełni z okresu letniego. Nadto z uwagi na doznany uraz i wiążące się z leczeniem ograniczenia powód stał się dzieckiem marudzącym, płaczliwym. Do września 2017 r. nie mógł uczęszczać do przedszkola pozostając pod opieką matki.

Obecnie stan zdrowia powoda jest dobry i w przyszłości nie powinny ujawniać się skutki zdrowotne przebytego złamania obojczyka prawego. Leczenie zakończyło się sukcesem i nie doszło do żadnych komplikacji.

W takim stanie rzeczy tj. biorąc pod uwagę trwały uszczerbek na zdrowiu, rozmiar doznanych obrażeń i ich skutki, kwotą zadośćuczynienia adekwatną do rozmiaru poniesionej przez powoda krzywdy, będzie łączna kwota 11.000 zł. Kwota ta powinna w wystarczający sposób złagodzić krzywdę poniesioną przez powoda. Z uwagi na to, iż pozwany wypłacił powodowi kwotę 800 zł, Sąd w pkt I wyroku zasądzał na jego rzecz kwotę 10.200 zł tytułem zadośćuczynienia.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 k.c. zgodnie z żądaniem pozwu.

W pkt II wyroku Sąd oddalił powództwo w pozostałej części.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c. w myśl zasady stosunkowego rozdzielenia kosztów.

Powód wygrał sprawę w 68% zaś przegrał w 32%.

Koszty powoda to: 3.600,00 zł kosztów zastępstwa procesowego, 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od złożonego pełnomocnictwa.

Z kolei koszty pozwanego to 3.600,00 zł kosztów zastępstwa procesowego..

Zatem 3.617 zł x 68% = 2.459,56 zł.

zaś 3.600 zł x 32 % = 1152 zł.

Po kompensacji należało jak w punkcie III sentencji wyroku zasądzić na rzecz powoda różnicę tj. kwotę 1.307,56 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Skarb Państwa - Sąd Rejonowy w Toruniu tymczasowo poniósł koszty w kwocie 396,18 zł tytułem wynagrodzenia biegłego. Na mocy przepisu art. 113 ustawy o kosztach w sprawach cywilnych, który nakazuje o nieuiszczonych przez strony kosztach sądowych orzec zgodnie z zasadami dotyczącymi kosztów procesu Sąd Rejonowy w pkt IV wyroku nakazał pobrać od pozwanego kwotę 269,40 zł.

Zgodnie z art. 113 ust 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 510 zł tytułem części opłaty od pozwu, od której uiszczenia powód został zwolniony.